۱۴۲۶/۱۰/۲۳ قمری – ۱۳۸۳/۹/۵ شمسی – فقیه

«فقيه»

بسمه تعالي……..حديثي كه ما را به مراحل تزكيه نفس راهنمايي مي‏كند، آن حديثي است كه اكثر مراجع براي مسئله تقليد آن را نوشته و از جمله آخر حديث برداشت اين كه بايد عوام از فقيه تقليد كنند نموده ‏اند و آن حديث اين است كه: «من كان من الفقهاء صائنا لنفسه حافظا لدينه مخالفا لهواه مطيعا لامر مولاه فللعوام ان يقلدوه» ما در اين سخن فقط درباره كلمه اول اين حديث كه فرموده ‏اند: «من كان من الفقهاء» توضيحي مي‏دهيم.

فقه در لغت به معني فهم و فقيه به معني فهيم است. بنابراين ممكن است منظور از فقهاء در حديث افرادي باشند كه بيدارند يعني مي‏فهمند زيرا فرق بين بيدار و خواب در همين است. آدم خواب هيچ چيز نمي‏فهمد ولي بيدار مي‏فهمد و همه چيز را احساس مي‏كند. لذا ما قبل از آن كه به معني اصطلاحي فقهاء در حديث بپردازيم بايد به معني لغوي آن توجّه كنيم و مرحله يقظه را از اين حديث و مراحل بعد را از بقيه حديث استنباط نمائيم و اين كه فهم و يقظه و فقاهت را به عمل انسان نسبت نداده براي اين است كه يقظه بايد خودش حاصل بشود و تا يقظه و فقاهت براي انسان از هر راهي كه ممكن باشد حاصل نشود محال است كه سالك الي اللّه بتواند راه سير و سلوك را خوب برود و تزكيه نفس كند و خود را به كمالات روحي برساند و استاد و ملجأ و مرجع ديگران گردد. و خداي تعالي در قرآن فرموده است: «فلولا نفر من كل فرقة طائفة منهم ليتفقهوا في الدين و لينذروا قومهم اذا رجعوا اليهم» اميد است همه ما در حقايق دين فهيم باشيم و از خواب غفلت بيدار شويم و حقيقت دين را بفهميم تا بتوانيم رهبري ديگران را بعهده بگيريم و از اين راه مقرب پروردگارمان گرديم.