بایگانی ماه می, 2022

اعوذبالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله رب العالمین بارئ الخلائق اجمعین، باعث الانبیاء و المرسلین و الصلوة و السلام علی اشرف الانبیاء و المرسلین حبیب اله العالمین ابی القاسم محمد و علی آله الطیبین الطاهرین لاسیما علی سیدنا و مولانا حجة بن الحسن روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین

 اعوذ بالله من الشیطان الرجیم إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ[1]

 

بعضی از برتری‌های حیوانات نسبت به انسان

انسان در دنیا برای انسانیت خلق شده، شما مطمئن باشید که اگر غرض خدای تعالی از خلقت انسان جز این بود اینقدر عقل و فکر و دانش به او نمی‌داد.

محاسبه شده که در تمام ورزشهای جسمانی حیوانات قهرمان هستند یعنی مقام قهرمانی را برده‌اند. مثلاً مورچه صد برابر وزنش را می‌تواند بردارد که هیچ انسانی نمی تواند صد برابر که هیچ پنجاه برابر وزنش را بردارد، آن هم نه با زور و بازو با دندان، شما با دندان دو سه کیلو نهایت بتوانید بردارید، در جستن انسان نهایت می‌تواند پنج متر بپرد ولی حیواناتی هستند که نه با پر، صد برابر قد خودشان، دویست برابر قد خودشان، بلکه بعضی از آنها هزار برابر قد خودشان را می‌پرند.

در کُشتی، حیوانات بدون تعلیم دیدن اکثراً استادند. در خوردن، در خوابیدن، در تمام کارهایی که شما تصور می‌کنید، فکرش را می‌کنید قهرمان واقعی حیوانات هستند، حتی در بعضی از خواسته های معنوی ما مثلاً از ما می‌پرسند که چه وقت می‌رسیم به مقامی که بتوانیم به آسمان برویم؟! روی آب راه برویم؟! دست به هرچیزی بزنیم طلا بشود؟! تخلیه روح بکنیم؟! ملائکه را ببینیم؟! اجنه را ببینیم؟! اینها تمامش ان هی الا اسماء سمیتموها انتم و ابائکم همه اینها بی فایده است، به یکی از بزرگان اهل معنا گفتند که فلانی روی آب راه می‌رود گفت که مرغابی هم روی آب راه می‌رود و هم روی هوا می‌پرد ولی مثل ماهی نمی‌تواند زیر آب برود، گفتند: طی الارض دارد – طی الارض مقام خیلی شامخی نیست هیچ وقت در قرآن خدا از طی الارضِ ائمه اطهار یا بزرگان وصف نکرده، آصف ابن برخیا و بلکه عفریت من الجن، عفریتی از جنّ هم گفت انا اتیک به قبل ان تقوم من مقامک او هم طی الارض داشت- پس انسان برای چه خلق شده؟ نه برای طی الارض نه برای روی آب راه رفتن نه برای غیب گویی. شانه به سر می گویند از سه متر روی زمین آب را در عمق زمین می بیند

حیوانات پیش گویی هایشان خیلی عجیب است، بعضی از مرتاض‌ها هستند که پیش بینی‌های خوبی دارند هنرشان است. می گویند ابوریحان بیرونی در علم هواشناسی خیلی استاد بود رفت دریک بیابانی توی یک آسیابی، هوا بسیار خوب، بسیار صاف، خیلی مرتب، آن آسیابان گفت که امشب باران می‌آید بیایید داخل بخوابید گفت: نه هواشناسی ما می‌گوید که باران نمی‌آید. رفتند بیرون خوابیدند. نصف شب یک باران تند عجیبی آمد. آمدند داخل. از آن آسیابان پرسید: تو از کجا گفتی باران می‌آید؟ گفت: این سگ هرشبی که باران می خواهد بیاید ، می‌آید داخل می خوابد، هرشبی که باران نمی‌آید بیرون می‌خوابد. امشب آمده داخل خوابیده من فهمیدم که باران می‌آید! معلوم می‌شود که هواشناسی او مربوط به سگش است و سگ از آسیابان و از ابوریحان که عالم دانشمند علم هواشناسی است بهتر می‌داند. پس ما در این مسائل بسیار ضعیفیم.

 

خطر توجه زیاد به امور مادی

در توسلاتمان هم وقتی خیلی توسل می‌کنیم به علی بن موسی بن الرضا علیه السلام و امام زمان ارواحنافداه برای مسائل مالی‌مان است؛ یعنی می گوییم روزی‌مان زیاد بشود، مرتب حرم می‌رویم و حوائج مادی‌مان را بیشتر در نظر می‌گیریم ولی از روح و معنویات و کمالات روحی هیچ خبری نیست. انسان را خدا برای اینها خلق نکرده است. توسلات به خاندان عصمت را برای این خدای تعالی قرار نداده که تنها حوائج مادی‌تان را از آنها بخواهید. در حوائج مادی انسان باید تسلیم خدای تعالی و ائمه اطهار علیهم السلام باشد. ما تا فشار مادی به ما نیاید فشار معنوی را احساس نمی‌کنیم. تا صد در صد فشار مادی به ما نیاید به ائمه اطهار علیه السلام مراجعه نمی‌کنیم. یک درد شدیدی که بیاید می گوییم یا فاطمه الزهرا، یا صاحب الزمان. یک حکومت ظالم و ستمگر روی ما فشار بیاورد یا صاحب الزمان گفتنمان بلند می شود، آن هم اگر اهلش باشیم باز هم بفهمیم و ای کاش همین مقدار گاهی یا صاحب الزمان صلوات الله علیه را بگوییم والا از نظر روحی حب دنیا بیچاره‌مان کرده. تا چشممان به یک ثروتمند می افتد (حالا اگر سخی بود معلوم نبود ثروتمند بشود) انسان از ثروتمند خوشش میاد برایش تعظیم می‌کنیم اما یک اهل معنا یک مرد با معنویت یک مردی که کمالات روحی دارد این را برایش اهمیت قائل نیستیم و حال اینکه پول او مال خودش است، قدرتمندان، امروز آقا شده رئیس جمهور، رئیس اداره شده، رئیس مجلس شده، وکیل مجلس شده، کاندید شده رأی نیاورده که وقتی یک نفری کاندید می‌شود رأی نمی‌آورد باید یک مقداری انسان تنزل کند در نظرش، می گویند نه اشکال ندارد کاندید مجلس است؛ و امثال اینها که هستند و خوششان میاد عکسشان بر در و دیوار است همین خودش یک افتخاری است که عکس انسان به در و دیوار بخورد حالا خانه‌اش را فروخته، زندگیش را به باد داده زن و بچه‌اش را مستأجر خانه مردم کرده پوستر چاپ کرده زده به در و دیوار ولی رأی نیاورده چرا این آدم باید حالا محترم بشود؟ یک بادی توی دماغش افتاده که من کاندیدای مجلس شورای اسلامی هستم. خب رأی نیاوردی که تو؟ باشد هنوز هم ما کسی هستیم!

یک شخصی رفته بود پیش شاه، شاه چند تا فحش به او داده بود. این آمده بود توی بازار گفته بود: منم که شاه به من گفته: ای بی شرف! گاهی می‌شود انسان تا حدی پست می‌شود که آدم تعجب می‌کند. شما در جامعه کم اینطور افراد دارید؟ کم این طور مریضهای روحی دارید؟ کم افرادی هستند که بی جهت بدون هیچ ارزشی توی جامعه برای خودشان ارزش قائلند؟ انسان یعنی اینقدر بدبخت؟

اولیاء خدا، خدای من شاهد است هر وقت به این مطالب می‌رسم یادم می‌آید روزی به مرحوم حاج ملأ آقا جان گفتم شما کیمیا، علوم غریبه (علوم غریبه بعضی هایش خیلی مهم است)، هیپنوتیزم، لیمیا، سیمیا را بلد هستید؟ گفت: انسان اگر برای اینطور چیزها خلق شده بود که دستش را بزند به این آهن و یک دفعه طلا بشود کم بود! مرحوم مقدس اردبیلی سطل را توی چاه انداخت بالا کشید دید پر از جواهر است، برگرداند گفت: من آب می‌خواهم جواهر نیاز ندارم.

ما طلا می‌خواهیم چه کار؟ بشر آمده برای طلاپرستی؟! می‌پرسی: چندتا سکه آزادی داری؟ می‌گوید: الحمدلله ده بیست تا دارم و ترقی هم کرده است؛ خوش بحالت. اما چقدر از گوهر گرانبهای محبت خاندان عصمت علیهم السلام در دلت هست؟ ما ائمه اطهار را هم می‌خواهیم که سکه های عاریه ای ما را حفظ کنند. شب که می‌خوابیم سکه‌هایمان را بگذاریم آن بالا آنها دست دزدان را ببندند تا سکه‌های ما را ندزدد و اگر دزدید ما دیگر امام زمان ارواحنافداه را قبول نداریم!

یکی از افراد که خیلی به امام زمان ارواحنافداه ارادت داشت یک گرفتاری برایش پیش آمده بود می‌گفت: من کم کم درباره امام زمان ارواحنافداه شک کردم که چرا آقا گرفتاری ما را رفع نمی‌کند؟

 

برای چه خلق شده‌ایم؟

یک مقداری به خودمان بیاییم. یک دم به خود آی و ببین چه کسی؟

چرا خدا خلقمان کرده؟ واقعاً بنشینیم ببینیم آیا برای چیزهایی که به آن دلخوش هستیم برای آن خلقمان کرده؟ خب خوش به حالمان. برای چه خلق شده‌ایم؟ چه می‌خواهیم باشیم؟ شما که در صراط مستقیم هستید ائمه اطهار علیهم السلام به چه چیزی دل خوش بودند، شما هم به همان دل خوش باشید. آیا به این دل خوش بودند که پول زیادی دارند؟ مسلّماً نه. دلشان خوش بود به اینکه قهرمان کُشتی هستند؟

 

ائمه را با خودمان قیاس نکنیم

ما گاهی ائمه علیهم السلام را هم با خودمان قیاس می‌کنیم. علی بن ابیطالب علیه السلام شجاع بود. لذا وقتی که می‌خواهیم عکسشان را بکشیم بازوهایش را خیلی توانا و یک شمشیر هم روی زانویش می‌گذاریم، پایش راهم می‌گذاریم روی سر یک شیر و دارد شیر را فشار می‌دهد!

علی بن ابیطالب علیه السلام این‌ها نبود. آقا علی بن ابیطالب علیه السلام شجاعتش این بود که در لشکر، در جبهه جنگ در بحبوحه فعالیت جنگی، دشمن می‌گوید: آقا شمشیرم شکسته، حضرت شمشیرش را به او می‌دهد! و وقتی چشمش به بچه یتیم می افتد و به منزل ایتام می‌رود که من تحقیق کردم آن جریان معروفی که یک زنی در کوچه راه می‌رفت و می‌گفت: خدایا داد مرا از علی بن ابیطالب بگیر؛ و علی بن ابیطالب علیه السلام به او گفت چه شده؟ او گفت شوهرم در جنگ با علی بن ابیطالب کشته شده و من بچه‌های یتیمی دارم کسی به داد من نمی‌رسد. این زن، زن یکی از خوارج بوده یعنی یکی از منافقینی بود که با علی بن ابیطالب علیه السلام جنگ کرده بود و در جنگ کشته شده بود، حالا این زن با این بچه‌ها تنها بود، بچه‌های منافقین بودند و بعد که علی بن ابیطالب رفته در خانه او سرش را در مقابل آتش تنور نگه داشته و می‌گوید: یا علی بچش حرارت آتش را تا از فرزندان یتیم مردم فراموش نکنی. این‌ها را بیان کرده‌اند تا ما یاد بگیریم. این شجاعت علی بن ابیطالب علیه السلام است. شجاعت علی بن ابیطالب همین آیاتی بود که تلاوت کردند وَیطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَی حُبِّهِ مِسْکینًا وَیتِیمًا وَأَسِیرًا[2]

 شجاعت علی بن ابیطالب علیه السلام این بود که یک لحظه برای غیر خدا غضب نمی‌کرد و یک لحظه محبت برای غیر از خدا نمی‌کرد «انما نطعمکم لوجه الله[3]»

 

توهین ملای رومی به امیرالمؤمنین علیه السلام

خدا دهان آن کسانی را بشکند که در فضائل علی بن ابیطالب علیه السلام مطلب ملای رومی را نقل می‌کنند نه یک شیعه معتقد اما در حقیقت جسارت می کنند، هر چند برای ما مردم کم معرفت این مطلب فضیلت است که می‌گوید: وقتی که علی بن ابیطالب علیه السلام روی سینه عمرو بن عبدود نشست، او آب دهان به صورت آن حضرت انداخت علی بن ابیطالب علیه السلام بلند شد قدم زد. گفتند: آقا چرا قدم زدی؟ فرمود: وقتی آب دهان انداخت من احساس کردم که ممکن است برای غیر خدا بخواهم او را بکشم!

 این‌ها را ملای رومی در کتاب مثنوی می‌گوید، سندش مال مثنوی ملای رومی است، مطلب ناقص و بد و توهینش این است که علی بن ابیطالب علیه السلام را تحت تأثیر هوای نفسش معرفی می‌کند که اگر در همان جا سر عمرو بن عبدود را می‌برید ممکن بود هم برای خدا باشد و هم برای غضبی که برای آب دهان انداختن او به وجود آمده است. و حال اینکه علی بن ابیطالب علیه السلام آب دهان که سهل است اگر تمام جسارتها را به ایشان می‌کردند باز هم فقط برای خدا کار انجام می‌داد. منتها ملای رومی خودش حساب می‌کند که اگر کسی آب دهان به او بیندازد یکی دو ساعت غضب می‌کند و بلند می‌شود راه می‌رود تا غضبش فرو بنشیند علی بن ابیطالب علیه السلام را هم همینطور موجودی تصور کرده است.

به حضرت سیدالشهداء علیه السلام در میان گودی قتلگاه آن همه توهین کردند در عین حال می‌گوید «رضا برضائک، تسلیما لامرک لا معبود سواک». ما معرفت نداریم گاهی بعضی از منبری‌های شیعه ی معتقد به مقام علی بن ابیطالب علیه السلام این قضیه را به عنوان اینکه بله، علی علیه السلام چقدر مخالف هوای نفس بوده است نقل می‌کنند! علی بن ابیطالب علیه السلام فرمود اسلم شیطانی بیدی من اصلاً نفس ندارم. علی بن ابیطالب علیه السلام نفس اماره بالسوء ندارد. نفس مطمئنه، نفس راضیه، نفس مرضیه، تازه اینها مال بندگان علی بن ابیطالب علیه السلام است مال کسانی است که بندگی علی بن ابیطالب علیه السلام را کرده‌اند.

شاگردان کوچک درِ خانه ولایت اینطور هستند که دیگر نفس اماره بالسوء ندارند. اصلاً نفسانیت ندارند. نفسشان را رام کرده‌اند جهاد با نفس کرده‌اند «یا ایتها النفس المطمئنه» نفسشان آرام گرفته «ارجعی الی ربک راضیه مرضیه[4]»

 

تسلیم خواست خدا باشیم

وقتی که به مقام راضیه و مرضیه برسید هرچه خدا می‌خواهد همان را می‌خواهید آقا تو چه می خواهی؟ هرچه که خدا بخواهد «و ما تشائون الا ان یشاء الله[5]» هیچ چیز انسان نخواسته باشد جز آنچه خدا بخواهد.

همین اندازه که تو یک چیز بخواهی خدا هم یک چیز دیگر، تو از خدا فاصله پیدا کرده‌ای. به مجرد اینکه شما گفتی خدایا مرض مرا شفا بده، خدا نمی‌خواهد مریضی‌ات را شفا بدهد، البته دعا باید کرد، شب تا صبح بنشین دعا کن اما در دلت نگویی چرا من مریضم. من دارم شک می‌کنم این خدایی که گوش به حرف ما نمی‌دهد خدایی که مطیع ما نیست این خدا اصلاً معلوم نیست باشد! می گویند چند دفعه دعا کنیم خدا نخواست اشکال ندارد گفت: یکی درد و یکی درمان پسندد، یکی وصل و یکی هجران پسندد، من از درمان و درد و وصل و هجران، پسندم آنچه را جانان پسندد. تو می‌خواهی من مریض باشم من مریضم، تو می‌خواهی من سالم باشم من سالمم، تو می‌خواهی من پولدار باشم پولدارم، تو می‌خواهی من بی پول باشم بی پولم.

 

آخرین درس امام باقر علیه السلام به جابر

جابر بن عبدلله انصاری در بستر افتاده- این‌ها مقامات عالیه است. این‌ها را من دارم نقلشان می‌کنم و برای خودم و هم برای شما آرزویش را می‌کنم چون که «وصف العیش نصف العیش» و الّا جابری که پیغمبراکرم صلی الله علیه و آله علی بن ابیطالب و امام حسن و امام حسین و امام سجاد علیهم السلام این پنج معصوم را دیده و از وجود اینها استفاده کرده هیچ نقطه ضعفی ندارد، در تمام جاها در تمام مراحل در تمام خدماتی که داشته همه جا مورد محبت و احترام بوده، اما باید درس آخر را از امام باقرعلیه السلام بگیرد- در بستر افتاده مریض است ساعت آخر عمرش است امام باقر علیه السلام تشریف آوردند برای عیادت ایشان وقتی که از او پرسیدند: حالتان چطور است؟ گفت: الحمدلله طوری شدم که مرض را بهتر از صحت می دانم فقر را بهتر از ثروت می دانم. حضرت فرمود: ما آل محمد صلی الله علیه و آله اینطور نیستیم. گفت شما چطورید فرمود ما هرچه خدا بخواهد همان را می‌خواهیم.

دوتا دوست باشند، یکی خیلی قدرتمند باشد و همه کار از دستش بر بیاید و یکی هم خیلی ضعیف باشد، وقتی خودش را به او واگذاشت هرچه او می‌خواهد این هم باید خواسته باشد. خدای قادر حکیم، شما در چه چیز خدا ممکن است شک کنید؟ آیا قدرت ندارد که دارد، حکیم نیست که هست، بهتر از شما مصالح شما را نمی‌داند که می‌داند. این‌ها هست پس چرا شما خودت را به او واگذار نمی‌کنی؟ خواست خودت را با خواست او عوض نمی‌کنی؟ چرا اصلاً خواست داری؟ «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِی السِّلْمِ کَافَّةً[6]» ای کسانی که ایمان آوردید همه شما در تسلیم در سلم وارد شوید هیچ چیز جز آنچه که خدا خواسته نخواسته باشید «ادْخُلُوا فِی السِّلْمِ کَافَّةً وَ لاَ تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیطَانِ[7]» معلوم است اگر انسان در مقابل پروردگار تسلیم نباشد پیرو شیطان است، چون نوبت شیطان رسیده است. تا انسان گفت خدایا من این را خواستم چرا اینطوری اش کردی؟! و با خدا دعوا کرد آنجا شیطان آمده در قلبش جا گرفته و به او نزدیک شده است. البته برای تکمیل ایمانمان به ما فرموده‌اند در فشارها، در امراض، در فقر، در امثال اینها به خاندان عصمت علیهم السلام مراجعه کنید، و الباب المبتلی به الناس، همه برای همه چیز به درِخانه این‌ها باید بروند ولی نه اینکه تنها برای مادیات برویم و برای معنویات خبری نباشد.

 

تفکّر در شبهای ماه مبارک رمضان

در شبهای ماه مبارک رمضان ان شاء الله کوشش کنیم که لااقل نیم ساعتی بنشینیم فکر کنیم ببینیم چه صفت سیاهی در دل داریم این سیاهی دل را نداشته باشیم یک کسی میگفت چله گرفته ام که سواد نداشته باشم چون سواد یعنی سیاهی و یک چند وقتی من همراهش بودم کلمات حکمت آمیزی می گفت ما از او استفاده می کردیم. حالا این سوادها، سواد دل هم گاهی می‌آورد، آن علم نیست، علم رسمی دنیایی است که سر به سر قیل است و قال، نه از آن کیفیتی حاصل نه حال.

 

فرق عالم ناپاک و شخص بی سواد و پاک

مرحوم شیخ بهایی که آن همه علوم را بلد است که می‌گوید: من بر هر صاحب علمی غلبه کردم کتابهای ریاضیش تا الان تدریس می‌شود بعضی کارهای علمی کرده که شبیه به معجزات است، او با آن عظمت می‌گوید که این علوم رسمی، فیزیک، شیمی، این اصطلاحات، این ادبیات، سر به سر قیل و قال است.

غالباً کسانی که خیلی ادبیاتشان خوب است کبر و غرور پدرشان را در آورده است، یک ادیبی در مشهد بود گفته بود که من کلمات حضرت رضا علیه السلام را دیدم که خیلی ادبی نیست لذا زیارت حضرت رضا علیه السلام نمی‌روم! این اندازه انسان احمق می‌شود، فلان کس فلان حرف را بر خلاف ادبیات گفته است، پس هیچ چیزی ندارد باید فحشش داد. یک چنین افرادی در بین ما هستند که غرور پیدا می‌شود برای آنها.

شیخ بهایی این شعر را می‌گوید: علم رسمی سر به سر قیل است و قال، نه از آن کیفیتی حاصل نه حال. حاج علی بغدادی یک انسان بی سوادی است، سواد خواندن ندارد دلیلش این است که در همان قضیه که در کتاب مفاتیح آمده میگوید: حضرت ولی عصرعلیه السلام فرمودند: کدام زیارت را دوست داری؟ زیارت بخوان. می‌گوید «لستُ انا بِقاری» من سواد ندارم، حالا یکوقت هست فارس است و عربی بلد نیست اما او خودش عرب بوده بغدادی بوده عربی می توانسته بخواند عربی خواندن او مثل فارسی خواندن ماست سواد نداشته حضرت برایش زیارتنامه خواندند و این همه کرامات به او اظهار کردند.

شخصی بود به نام جعفر نعلبند که به مردم یک حرف‌هایی می‌زد، مردم هم می‌گفتند: فلانی (با این حرفها برای خودش) دکّان باز کرده می‌گوید من خدمت امام زمان ارواحنافداه رسیدم و چه دیدم و چه دیدم! این حرفها چیست که می زند؟ همان حرفهایی که غالباً مانع شده از اینکه ما در بین مردم نعمتهای پرودگار را تذکر بدهیم، و الا شما هر کدام تان، از مردم شیعه بنشیند فکر کند چندتا معجزه درباره خودش انجام شده. چه کسی گفته نباید گفت؟ همین قضیه ای که می خواهم عرض کنم حضرت فرمودند: بگویید، نمی دانم از کجا پخش شده که نباید گفت! چرا نباید بگویید؟ چطور شد همه فحش‌ها و غیبت‌ها و همه بدگویی ها پشت سر مردم و همه تشییع فاحشه‌ها را باید گفت و کرد ولی اسم امام زمان ارواحنافداه نباید برده شود برای اینکه مردم مبادا متوجه امام زمان ارواحنافداه بشوند؟! مبادا از امام زمان ارواحنافداه حاجتشان را بگیرند؟! مبادا دلشان متوجه حضرت بقیه الله ارواحنافداه بشود؟! آن کسی که می‌گوید خودش را فدای ترویج نام مقدس حضرت ولی عصر ارواحنافداه می کند.

عموی مرحوم گلستانی می‌گوید که من در راه تخت فولاد اصفهان داشتم می‌رفتم با جعفر آقای نعلبند برخورد کردم به ایشان گفتم: ما با شما هم فکر هستیم، ماهم دوستدار شما هستیم، به عنوان مبارزه صحبت نمی‌کنم بلکه از راه مصالحه از راه موافقت و رفاقت حرف می‌زنم. یکی از قضایای خوبت را برای من نقل کن.

 

لزوم عدم تندی در مناظره

من خودم خدا را شکر می‌کنم که هیچ وقت نشده ولو با یک فرد مخالف با تندی برخورد کرده باشم. با عالم سنی برخورد کردم بعنوان یک شاگرد گاهی در مقابل عالم سنی نشستم خدا می‌داند که بعدش او آنقدر خضوع کرده که جریان برعکس شده او شده شاگرد و من شدم استاد. نمونه‌هایش را زیاد می‌توانم نشانتان بدهم. برخوردتان با آدمهای خوب و بد، خوب باشد این عمل پیامبر اکرم است. البته تبری و این مسائل جداست. اگر هم کسی را می‌خواهید به اسلام دعوت کنید با زبان خوب و اخلاق خوش دعوت کنید.

 

قضیه جعفر نعلبند

می‌گوید با این شخص برخورد کردم گفتم ما رفیقیم با هم همراه هستیم و تخته فولاد اصفهان یک مکان و یک قبرستان معمولی نیست اولیاء خدا و انبیا آنجا دفن هستند. به هر حال قضیه‌ات را برایم تعریف کن. اول نمی خواست بگوید ولی بعد گفت چشم. ایشان هم قبول کرد و گفت: من بیست و پنج مرتبه کربلا رفتم یک بار روز عرفه در کربلا بودم – کسی که روز عرفه در کربلا باشد خدای تعالی اول به زائرین سید الشهداء نظر می‌کند بعد به کسانی که در سرزمین عرفات وقوف کردند نظر می‌کند- می‌گوید من مقید بودم در روز عرفه بروم کربلا. یک سال حرکت کردیم و یک نفر هم در بین راه با ما رفیق شد. هوا هم خیلی گرم بود این هم آدم خوبی بود رفیق خوبی بود، آن زمان‌ها با قافله حرکت می‌کردند، ماشین نبود، در یکی ازاین منزل‌ها رفیق ما مریض شد. قافله هم وقتی بخواهد سر ساعت حرکت کند دیگر برای یک نفر توقف نمی‌کند چون یک قافله با دویست سیصد نفر جمعیت یک روز هم برایشان خیلی مهم است. این مریض شد سخت هم مریض شد حالا قافله هم می‌خواهد حرکت کند من به او گفتم من هم باید بروم خداحافظ. دیدم گریه کرد گفت که اگر شما بروید من چکار کنم؟ من اینجا تنها هستم. بیا تو یک ساعت دیگر صبر کن من تا یک ساعت دیگر می‌میرم هرچه از پول پول زیادی داشت) و وسائل (الاغ و بقیه وسایل) دارم مال تو و تو فقط مرا ببر کربلا دفن کن. می‌گوید من دلم سوخت و ماندم و همانطور که گفت یک ساعت بعد از دار دنیا رفت. من هم جنازه را برداشتم روی الاغش بستم البته از قافله هم یک ساعت عقب افتاده بودم. می‌خواستم جنازه را ببرم من یک نفر آدم، هرچه جنازه را می‌بستم کج می‌شد و می‌افتاد قافله هم رفته بود و من هم می‌ترسیدم و همینطور تنها مانده بودم و مشکل درست شد.

یک دفعه توجه و توسلی به آقا سید الشهداء کردم که آقا جان این زائر شماست من تعهد کردم که این را به کربلا برسانم شما کمک کنید تا من زائرتان را به کربلا بیاورم. در همین زمان دیدم چهار نفر آمدند یکی از آنها جلوتر بود و سه نفر دیگر در خدمت این آقا بودند و اینها اسم مرا بردند و گفتند: جعفر، این را برعهده ما بگذار، جنازه را پیاده کردند، آنجا چشمه آبی پیدا شد، او را غسل دادند کفنش کردند و بعد یک طوری روی الاغ بستند که دیگر هیچ تکانی نخورد و بعد از من خداحافظی کردند و رفتند – دیدید که ماشین‌ها وقتی به الاغ سوارها می‌رسند چطور رد می‌شوند؟- می گوید که من دیدم وقتی که حرکت کردم خیلی سریع از قافله خودمان عبور کردم و از قافله ای که دو روز قبل از ما حرکت کرده بود رد شدم و همین طور با سرعت دارم به سمت کربلا می‌روم، یک دفعه در همان روز من به کربلا رسیدم و خلاصه جنازه را دفن کردم بعد معلوم شد که من بیست و پنج روز زودتر از آن قافله به کربلا رسیدم؛ و ایشان حضرت بقیه الله اروحنافداه بودند که این محبت را کردند.

می‌گوید من این قضیه را به کسی نمی‌گفتم- منظورم این قسمت است- با کسی درمیان نمی‌گذاشتم، یک بار خدمت حضرت رسیدم حضرت فرمودند: آن قضیه را چرا برای مردم نمی‌گویی؟ برای مردم بگو تا بدانند که ما با زوار جدمان چه معامله‌ای می‌کنیم.

 

اهمیت نقل تشرفات در مجالس

من به شما یک توصیه می‌کنم. هرکدامتان چند تا از این قضایای تشرفات را حفظ کنید و در مجالسی که دو سه نفر می‌نشینید نقل کنید، هم مجلستان را منور می‌کند، هم برای دوستانتان یک قضیه گفتید و وقتتان به بطالت نگذشته. آن که می‌خواهید جوک بگویید و حرفهای بی ربط بگویید خوب اینها را بگویید و شایع کنید پخش کنید این الطافی که حضرت بقیه الله ارواحنافداه به مردم دارد. اینقدر امام زمان ارواحنافداه را از توی جامعه خودتان بیرون نکنید نگویید توی بیابانهاست آن هم یک بیابانی که اطرافش آبادی نباشد آنجا باید حضرت باشد از ما دور باید باشد نه خیر. «بنفسی انت من مغیب لم یخل منا[8]»

 

شب بیست و هفتم حتماً شب قدر نیست

 امشب شب تولد حضرت مجتبی علیه السلام است در نیمه ماه خدا قرار گرفتیم به ضمیمه توسل به امام مجتبی صلوات الله علیه فیوضات زیادی در این شب عنایت می‌شود، این شب باید بگوییم ازشب قدر بالاتر است چون ما هرچه داریم از خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام است، شب قدر هم که شب قدر است به خاطر فرق شکافته علی ابن ابیطالب علیه السلام است فلذا سنی ها که به علی ابن ابیطالب علیه السلام خیلی ارادت ندارند شب قدرشان هم شب بیست و هفتم است. شما این را می دانید که آنها شب قدر را شب بیست و هفتم می‌دانند و من به یکی از علما گفتم (این مساله ذوقی است) من هرشبی از شبهای ماه رمضان را احتمال شب قدر می دهم الا شب بیست و هفتم، چون اگر شب بیست وهفتم شب قدر بود هیچ وقت سنی‌ها آن شب را احیاء نمی‌گرفتند و دعا نمی‌کردند، خداوند این توفیق را به آن‌ها نمی‌دهد حالا بعضیها شب بیست و هفتم احیاء می گیرند و دعا می کنند خوب هم هست این حرفهایی که من می‌زنم حرفهای ذوقی است ولی من شب بیست وهفتم راحت‌تر می‌خوابم و احیاء نگه نمی‌دارم تا شبهای دیگر.

 

تعیین شب قدر از آیات و روایات

چون هرشب ازماه رمضان را می‌توان گفت احتمال شب قدر است، ولی به برکت معصومین علیهم السلام تقریبا در همان سه شب جمع اش کردند و کنترل کردند و بعضی‌ها آمده‌اند از روایات گفته‌اند دو شب است، مثلاً در یک روایت آمده که شخصی از روستاها خدمت امام علیه السلام آمد گفت آقا شب قدر را تعیین کنید من یک شب بیشتر نمی‌توانم از ده به شهر بیایم، حضرت فرمودند: اگر می‌خواهی شب قدر را درک کنی دو شب بیا، شب بیست ویکم و شب بیست وسوم.

خلاصه این اندازه محدودش کردند و الا شب قدر یقیناً در ماه رمضان است و یقینا شب قدر بهتر از هزار ماه است ولی حالا درکدام شب از شبهای ماه رمضان هست؟ این دیگر تعیین نشده است و دلیلش هم که شب قدر در ماه مبارک رمضان است این است که در آیات قرآن هست که «انا انزلناه فی لیله القدر» یعنی خدا قرآن را در شب قدر نازل کرده و در آیه دیگر می‌فرماید: «شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ[9]» در ماه رمضان قرآن نازل شده است پس اگر گفتیم در شب قدر قرآن نازل شده و درماه رمضان قرآن نازل شده نتیجه‌اش این است که شب قدر در ماه رمضان است. حالا کدام شب است؟ از روایات استفاده می‌شود درشب نوزدهم و بیست ویکم و بیست وسوم که ان شالله خدا توفیق احیای آن شبها را به ما بدهد.

 

بُعد ملکوتی شب قدر

و این که عرض می‌کنم، بعضی از اولیای خدا گفته‌اند و روایات هم تأیید کرده است که در شب قدر اگر انسان چشمش باز شود و بعد ملکوتی شب قدر را ببیند اینطوری می بیند که حضرت ولی عصر ارواحنافداه نشسته‌اند و تمام ملائکه که موکّل هرفردی از افراد بشر هستند با طومار عملکرد سال گذشته آن شخص می‌آیند خدمت امام زمان صلوات الله علیه و می گویند که آقا این شخص این کارها را کرده شما چه می فرمایید؟ خوب یک کسی هست که همیشه گناه کرده، حضرت می‌فرمایند این دیگر شقی است و اسمش جزء اشقیا باشد. یکی آمده که هم کار خوب کرده هم کار بد کرده، اما بعضی در آن شب آمدند نشسته‌اند کنار امام زمان، شما هم ان شاء الله همین طور باشید، دامن حضرت را گرفتند، ملائکه هم پرونده را آورده‌اند، حالا هرچه هست، اگر آدم هم شقی باشد حالا خودش را آورده آنجا رسانده می‌گوید: آقا خواهش می‌کنم ان کان اسمی من الاشقیاء فامحنی اگر اسم من در اشقیاء است آن را محو کنید، پاک کن را بگیرید پاکش کنید، جوهر را هم پاک می کند، هرچه که شما بگویید همان را پاک می کند، اراده شما همه گناهان را پاک می‌کند این را پاکش کنید، واکتبنی فی السعداء اسم ما را جزء لیست سعدا بنویسید. این در بُعد ملکوتی این شب است و بُعد ملکوتی مهم تر از بُعد ملکی است. این بُعد ملکی که ما همدیگر را می‌بینیم و در و دیوار و اینها همه‌اش زائل شدنی است «ما عِنْدَکُمْ ینْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باق[10]» انسان با چشم صحیح نمی‌بیند، یک مطلب دیگر از جعفر نعلبند که فراموش کردم بگویم ایشان می‌گفت: بعد از آن هر وقت روز عرفه به کربلا مشرف می‌شدم چشمم در آن روز باز می‌شد و ملکوت همه چیز را می‌دیدم. حتی ملکوت و سیرت مردم را هم می‌دیدم. وقتی وارد حرم می‌شدم می‌دیدم یک مشت حیوانات دور ضریح دارند می‌چرخند. اگر انسان یک صفت حیوانی داشته باشد به در نظر آن افرادی که با امام زمان صلوات الله علیه ارتباط دارند و انطور که خدمت به زائر حضرت سیدالشهداء صلوات الله علیه می کنند صورت حیوان دیده می شود.

 به هر حال ان شاءالله احیاء شب قدر را خدای تعالی نصیبمان بکند، شبهای دیگر زودتر بیایید البته می دانم روزه بودید و بعد از افطار خسته هستید و خوابتان می گیرد ولی اگر اهل حال و معنا باشید ان شاالله از خستگی بیرونتان می آوریم و ان شاالله  نام مقدس حضرت بقیة الله همه را از خستگی دربیاورد تا چه برسید به زیارت خود آن حضرت، امیدواریم که این شبهای احیاء در زمان ظهور حضرت واقع بشود و این بقیه عمر ما در زمان ظهور آن حضرت باشد. خب من عرایضم را تمام می‌کنم و روضه هم نمی‌خوانم. مجلس همین اندازه کافیست ولی شب تولد است و همه حوائج را نباید با گریه گرفت. بعضی وقتها باخنده هم می‌شود حاجت گرفت، با دل شاد هم می‌شود حاجت گرفت.

 

توجه در وقت گفتن «یا الله» در شب قدر

 همینطورکه نشستید نه میگویم رو به قبله بنشینید و نه چراغها را خاموش کنید، اینما تولوا فثم وجه الله، هر طرف رو کنید همان طرف خدا هست. خدا طرف خاصی ندارد ولی دلهایتان را بدهید به خدا و تا می‌توانید در مجالس معمولی وقتی یا الله می گویند شمایا الله را با توجه بگویید؛ یعنی واقعاً خدا را نزدیک بدانید که فرمود: «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ[11]» او نزدیک تراز رگ گردن به شماست. خدا را نزدیک به خودتان بدانید و یا الله که می گویید یعنی ای خدا. اگر در مقابل یک آدمی نشسته باشید و حواستان پرت باشد و بگویید آقا این حاجت ما را بده، اما حواستان جای دیگر باشد باشد و خودتان هم نفهمید چه می گویید این بد است. واقعاً برای یک انسان بد است. اگر نگویید بهتر است! نستجیربالله خدا را یکی از خودمان حساب کنیم که یک حاجتی هم به او داریم حواست جای دیگر باشد

یک وقتی من بچه بودم پدرم داشت مرا نصحیت می‌کرد من حواسم رفت به یک گنجشک که رفته بود تو دیوار. به پدرم گفتم گنجشک رفت آنجا. پدرم خیلی ناراحت شد. شاید از آن زمان حدود چهل و پنج سال گذشته هنوز هم یادم است که پدرم ناراحت شد که من دارم با توحرف می‌زنم و تو حواست به گنجشک است. حالا ببینید خدای با آن عظمت وقتی که می گوییم یاالله اگر حواسمان پرت باشد چقدر بد است؟ خب حالا توی نماز چون نماز طولانی است ممکن است حواسمان پرت شود. ولی یک یا الله گفتن که حواس پرتی ندارد زود تمام می‌شود. یک دفعه یا الله بگویید کافی است اینکه می گویند ده مرتبه بگویید بخاطر این است که یک دفعه‌اش را درست بگویید.

به خدا قسم اگرحواستان به هرچیز باشد اهمیت آن چیز به اندازه همان گنجشک است. برای من بچه پنج شش ساله گنجشک اهمیت داشت و برای شمای چهل پنجاه ساله یک خانه سیصد چهارصد متری اهمیت دارد! من به اندازه سنّم و شما هم به اندازه سنّتان. ان شاءالله که منبری‌ها اینطور نیستند. هم گوینده هم شنونده بی توجهند یکی بادبزن دستش گرفته یا الله می گوید آنها هم می گویند الهی امین و خدا هم به هیچکدام توجه نمی کند. واقع اش این است. بیاییم در این مواقع که یک ساعت اینجا نشسته‌اید و فضائل خاندان عصمت را گوش کردید، فضائل حضرت بقیة الله را شنیدید و قلبهایتان منوّر و مجلستان معطر شده ده تا یاالله گفتن نیم دقیقه هم طول نمی کشد، نیم دقیقه آدم توجهش را به خدا ندهد؟ خیلی باید آدم بی ربطی باشد! لذا یک چند دفعه یا الله می گوییم و از این بیشتر نمی توانم جسارت کنم به آنهایی که موقع یاالله گفتن حواسشان پرت است، و ان شاالله چند تا هم دعا می کنیم با توجه، امیدواریم شب عید است عیدی را ما کامل به ما مرحمت بفرمایند …

نسئلک اللهم و ندعوک

باسمک العظیم الاعظم الاعز الاجل الاکرم

بامام زماننا و بالحسن بن علی

یا الله …

اللهم عجل لولیک الفرج

اللهم عجل لولیک الفرج

اللهم عجل لولیک الفرج

خدایا به آبروی حجة بن الحسن عیدی ما را فرج آن حضرت قرار بده

قلب مقدسش را از ما راضی بفرما

خدایا به آبروی حجة بن الحسن قسم ات می دهیم خیر دنیا و آخرت به ما مرحمت بفرما

خدایا ما را از بهترین یاران امام زمان قرار بده

خدایا به آبروی حجة بن الحسن قسم ات می دهیم دوستان امام زمان را در پناه امام زمان حفظ بفرما

دشمنان امام زمان را به آبروی آن حضرت ذلیل بفرما

خدایا قلوب شیعه را بیشتر متوجه به امام زمان بفرما

خدایا به آبروی ولی عصر گرفتاری های شیعه را برطرف بفرما

خدایا به آبروی حجة بن الحسن قسم ات می دهیم سربازان اسلام را بر کفر پیروز بفرما

مریضهای اسلام، مرضهای روحی مان شفای کامل مرحمت بفرما

شهدای ما با شهدای کربلا محشور بفرما

 

گرفتاریهایمان رفع بفرما

امواتمان غریق رحمت بگردان

پدر و مادرمان ببخش و بیامرز

و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان…

 

[1] -سوره انسان، آیه 9

[2] – سوره انسان، آیه 8

[3] – سوره انسان، آیه 9

[4] – سوره فجر، آیه 28

[5] – سوره انسان، آیه 30

[6] – سوره بقرة، آیه 208

[7] – سوره بقرة، آیه 208

[8] -مفاتیح الجنان، دعای ندبه

[9] – سوره بقرة، آیه 185

[10] – سوره نحل، آیه 96

[11] – سوره ق، آیه 16

لینک فایل صوتی

اعوذبالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله رب العالمین و الصلوة و السلام علی اشرف الانبیاء و المرسلین حبیب اله العالمین ابی القاسم محمد و علی آله الطیبین الطاهرین لاسیما علی سیدنا و مولانا حجة بن الحسن روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم یدْخِلُ مَنْ یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَ الظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَاباً أَلِیماً[1]

آیاتی که تلاوت شد یکی این آیه بود، بعد هم سوره کوثر که :

بسم الله الرحمن الرحیم انا اعطیناک الکوثر فصل لربک و انحر ان شانئک هو الابتر

مطلبی که به‌عنوان تذکر باید عرض کنم مربوط به این آیه قبل می‌شود که می‌فرماید: «یدْخِلُ مَنْ یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ». فکر نشود که هرکسی لیاقت دارد به مقام انسانیت مشرف گردد و مشمول رحمت پروردگار بشود.

 

فرق انسان خواب و مرده در قصه یوذاسف و بلوهر

مردم در دنیا سه دسته هستند، یک دسته مرده‌اند، مردگانی هستند که از جهت انسانی حیات ندارند؛ مرحوم مجلسی قصّه‌ای را نقل می‌کند اجمالا می‌فرماید: یک فردی به نام بلوهر بود و فردی هم به نام یوذاسف. یوذاسف سلطان مقتدری بود ولی حیوان سیرت، تمام فکرش به دنیا و زندگی دنیا و عیش و نوش دنیا بود و به هیچ وجه متوجه معنویات و ملکوت عالم و اینکه انسانیت غیر از این حرف‌هاست نبود، ولی باز باید عرض کنم که در این قصه یوذاسیف خواب بود و نمرده بود، چون خواب است که بیدار می‌شود، مرده بیدار نمی‌شود، از علائم شخص مرده این است که صدایش که می‌زنند، داد به سرش می‌زنند از خواب نمی‌پرد، پس معلوم است مرده است، قرآن که تلاوت می‌شود به قرآن توجه نمی‌کنند، «الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ[2]» علامت افراد زنده این است که وقتی قرآن خوانده می‌شود دل‌هایشان تکان می‌خورد، «وَ إِذَا تُلِیتْ عَلَیهِمْ آیاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَاناً[3]» وقتی‌که آیات قرآن برای آن‌ها خوانده می‌شود ایمانشان زیاد می‌شود، شخصی که خواب است بیدار می‌شود ولی شخص مرده بیدار نمی‌شود، پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله با آن صدای جذابش که حتی کفار وقتی می‌آمدند در مسجدالحرام برای اینکه مبادا صدای پیغمبر را بشنوند و بیدار بشوند پنبه در میان گوششان می‌گذاشتند که قرآن را نشنوند چون اگر پنبه در گوششان نمی‌گذاشتند ممکن بود هدایت شوند؛ ولی یک عده از مردم هستند که قرآن را می‌شنوند ترجمه‌اش را هم می‌فهمند ولی بیدار نمی‌شوند این‌ها قطعاً مرده‌اند.

یوذاسف مرده نبود ولی خیلی عیّاش بود، خواب بود، در خواب عمیقی فرو رفته بود؛ بلوهر خیلی به فکر این بود که جوری بشود از یک طریقی او را از خواب بیدارش کند. یک‌شب به او گفت: بیا با هم برویم در بیرون شهر، در میان این کوخ‌نشین‌ها، ببینیم بر آن‌ها چه می‌گذرد، یوذاسف سلطان است؛ بلوهر حکیمی است که وزیر او بود؛ لباسشان را عوض کردند، مبدّل آمدند در میان این کوخ‌نشینان نگاه می‌کردند، دیدند یک خانواده‌ای یک زمینی را کنده‌اند یک نقبی زده‌اند در میان آن نقب یک مقدار سرگین حیوانات را جمع کرده‌اند برای خودشان پشتی قرار داده‌اند تکیه داده‌اند یک جمجه انسانی را هم پیداکرده‌اند در آن شراب ریخته‌اند و یک زن کثیف خیلی زشت بداندامی هم برای این‌ها دارد می‌رقصد. یوذاسف گفت: این انسان‌ها به چه دلخوش کرده‌اند؟ چه زندگی دارند؟ بلوهر گفت: همین‌طور که ما داریم زندگی آن‌ها را می‌بینیم یک عده هم هستند زندگی من و تو را همین‌طوری می‌بینند. گفت: آن‌ها دیگر چه کسانی هستند؟ از خواب بیدار شد، آن‌ها چه افرادی هستند که‌این‌قدر خوش می‌گذرانند آن‌قدر عالی زندگی می‌کنند که زندگی من که شاه و سلطانم برای آن‌ها مثل زندگی این‌ها بشود؟ گفت: بیا برویم تا من برایت بگویم. آمدند میان افرادی که اهل معنا و اهل توجه به پروردگار بودند توجه‌شان به خدا بود خداشناس بودند به قدرت لایزال تکیه کرده بودند[4].

 

حالت کسانیکه مشمول رحمت پروردگارند

من یک روز برای یک نفر که نمی‌فهمید چطور می‌شود انسان به خدا تکیه کند و در عین فقر زندگی خوبی داشته باشد این‌طور مثال می‌زدم که اگر یک قدرتمندی، یک مقتدری، هرروز صبح به انسان تلفن بزند که من پشتیبان تو هستم، من با تو هستم، قدرتش هم فوق‌العاده عجیب باشد مثلاً فرض کنید شاه یک مملکت، رئیس‌جمهور یک مملکت، هرروز تلفن بزند بگوید هر جا کارَت گیر کرد به من بگو، من پشتیبان تو هستم، من کمک تو هستم، این‌یک حالت نشاطی طبعاً پیدا می‌کند، یک آرامشی پیدا می‌کند که هرکجا که وارد می‌شود خوشحال است، همه‌جا باقدرت وارد می‌شود، همه‌جا باشخصیت وارد می‌شود، اگر یک ولیّ خدا، آن ولیّ خدایی که هست و ما از او غافلیم، آن اولیاء خدایی که روی همین کره زمین راه می‌روند و همه ساعت و هر دقیقه باخدا حرف می‌زنند و خدای قادر مطلق دائماً به اینها می‌گوید من با شما هستم «وَ مَنْ یتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ[5]» کسی که توکل به خدا کند خدا پشتیبانش است، «ایاک نستعین» ای خدا ما فقط از تو کمک می‌گیریم یک چنین فردی به خدا قسم از هیچ‌چیز نمی‌ترسد، دلش گرم است ایمانش قوی است «یدْخِلُ مَنْ یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ[6]» این انسان‌ها هستند که خدای تعالی در رحمت خودش آن‌ها را وارد کرده و آن‌چنان بانشاط هستند که یک‌لحظه نشاط آن‌ها را اگر تقسیم کنند به زندگی شصت‌ساله و هفتادساله ما، تمام زندگی‌مان پر از نشاط می‌شود پر از خوشحالی می شود، در عین فقر، در عین دست‌تنگی. وقتی‌که خدا پشتیبان انسان است، خدا با انسان است، همه‌جا یار انسان خدا است، همه‌جا خدای‌تعالی با انسان حرف می‌زند و صحبت می‌کند، وقتی‌که یک چنین قدرتی با انسان باشد انسان نشاط دارد.

 

قضیه امام هادی علیه‌السلام و متوکل

متوکل عباسی لعنة‌الله‌علیه حضرت امام هادی علیه‌السلام را آورد در مقابلش یک تلی ساخت، به سربازانش گفت که از توبره اسبتان استفاده بکنید و در میان آنها خاک بریزید و بیاورید یکجا کود کنید، یک تلی شد، حضرت امام هادی علیه‌السلام را برد روی تل با خودش ایستادند، دستور داد سربازانش از مقابلش رژه بروند؛ سربازان رژه رفتند، لشکر متوکل از مقابل امام هادی علیه‌السلام عبور کردند گاه‌گاهی متوکل برمی‌گشت نگاه می‌کرد به امام هادی ببیند ایشان چه می‌کند آیا تغییر روحیه داد ترسید یا به حال خودش است. دید نه، به حال خودش هست. بالاخره به حرف آمد گفت: می‌دانید چرا به این سربازان دستور دادم از مقابلتان عبور کنند؟ حضرت فرمود: برای چه؟ عرض کرد: برای اینکه به فکر خلافت نیفتید، ببینید من چقدر قدرت دارم، این‌همه قدرت مال من است. امام هادی علیه‌السلام فرمود: می‌خواهی قدرت من را هم ببینی؟ گفت: قدرت شما؟ از میان زندان شما را آوردیم اینجا و این لشکر را در مقابل شما عبور دادیم قدرتتان چیست؟ حضرت یک اشاره به‌طرف آسمان کرد – کور باد چشمی که این حقایق را نمی‌بیند- متوکل دید از شرق تا غرب عالم همه ملائکه و انوار ملائکه ایستاده‌اند، آماده‌اند که حضرت امام هادی علیه‌السلام امر بفرمایند تمام کارها انجام بشود. گفت: آقا قربانتان بروم من به دست و پایتان می‌افتم، حضرت فرمودند: این دنیا مال تو، این ریاست مال تو، این لذت‌های دنیا برای تو که لذتش توأم با ناراحتی است. محال است یک خوشی در دنیا پیدا شود الا اینکه در کنارش یک ناراحتی نباشد.

 

قضیه امام کاظم علیه‌السلام و طبیب یهودی

حضرت موسی بن جعفر علیه‌السلام به‌صورت ظاهر مریض شده بودند، فرزندانشان رفتند یک طبیب یهودی آوردند، طبیب یهودی یک نگاهی به موسی بن جعفر علیه‌السلام کرد گفت: آقا اجازه می‌دهید من طبابت‌تان کنم و نبضتان را بگیرم؟ حضرت فرمود: من یک دوستی دارم که این دوستم هر وقت کاری را می‌خواهم انجام بدهم باید به او مراجعه کنم اجازه بدهید من با او مشورت کنم اگر او اجازه داد من خودم را در اختیار تو می‌گذارم. گفت: بفرمایید. موسی بن جعفر علیه‌السلام دو زانو رو به قبله نشست یک مقدار باخدا مناجات کرد رنگش عوض شد، رنگ زرد موسی بن جعفر تبدیل به یک رنگ بسیار خوب و سرحال شد. این طبیب یهودی در خواب غفلت بود، مرده نبود، بیدار شد، گفت: یابن رسول‌الله، تا حالا فکر می‌کردم که شما مریض هستید و من طبیبم حالا فهمیدم که شما طبیبید و من مریضم، مرا معالجه کنید، من از این وضع بیرون بیایم، عمرم تمام شد، نمی‌دانم شب اول قبر چه به سرم خواهد آمد روح من کجا خواهد رفت؟ آیا عالم برزخ، عالم قیامت حقیقت دارد یا ندارد؟

انسان چقدر باید غافل باشد؟ چقدر باید دور باشد؟ اقلاً باید انسان خواب باشد تا بیدارش کنند، مرده نباشد، هفتادسال از سن انسان می‌گذرد، شصت سال می‌گذرد، پنجاه سال می‌گذرد، چهل سال می‌گذرد، انسان اصلاً به فکر قیامت نبوده، یک نمازش را درست نکرده، یک عبادتش را درست نکرده، زندگی خودش را درست نکرده، آنچه مربوط به خودش است آن‌ها را درست نکرده، آن‌وقت توقع دارد که خدا او را در رحمت خودش هم داخلش کند؟ «یدْخِلُ مَنْ یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ» همه‌کس داخل رحمت پروردگار نمی‌شود. هرکس بیدار بشود، راه حق را در پیش بگیرد…

 

عذاب بی‌ایمانی، بدترین عذاب

«وَ الظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَاباً أَلِیماً[7]» اما برای ظالمین عذاب دردناک آماده‌شده است. ذهن ما فوراً به جهنم و عذاب الیم جهنم نرود! نه، در همین دنیا بدترین چیزها عذاب بی‌ایمانی است. یکی از دانشمندان مادی که کمونیست است می‌گوید: خوشا به حال کسانی که معتقد به خدا هستند، این‌ها یک آرامشی دارند اما ما آرامش نداریم. نمی‌دانیم که آیا بعد از این عالم چه خواهد شد؟ مثل اینکه شما ندانید از این در که بیرون می‌روید یک تروریستی مثلاً بیرون ایستاده و ترورتان می‌کند یا نه.

چون اگر کسی بگوید من یقین دارم آخرتی نیست این خیلی احمق است چون در دنیا یک نفر را نمی‌توانید پیدا کنید مگر دیوانه های دارالمجانین و افرادی که عقلی نداشته باشند و الا احتمال اینکه 124 هزار پیغمبر آمده‌اند و تمام عقلای عالم اعم از مسیحیت، یهودیت، مسلمان‌ها حتی بت‌پرست‌ها همه می‌گویند: یک خدایی هست، همه اینها آیا دروغ است و تازه بگویی من یقین دارم! اقلا آدم را باید به شک بیندازد، من یقین دارم خدایی نیست! یک چنین آدمی اگر پیدا کردید بدانید که این را فقط باید فرستاد دارالمجانین و یک خورده معالجه‌اش کرد و الا احتمالش هست، همه می دانند، احتمال دارد که خدایی باشد، خب احتمال اینکه خدایی هست آیا انسان را نباید وادار کند که یک تحقیقی از این وجود ذیجود از این خدای عزیز بکند؟ و اگر هست انسان به وظایفش عمل بکند و اوامر این خدا را انجام بدهد و نواهی اش را ترک کند؟ چون اگر خدا باشد همین‌طوری رهایمان نمی‌کند، اگر خدا باشد بهشت دارد، جهنم دارد.

 

لزوم وجود جهنم و بهشت

یک نفر در این دنیا صدها، هزارها انسان را کشته، اگر بخواهند مجازاتش کنند یک دفعه می توانند بکشندش این را باید کجا مجازاتش کنند؟ خدای عادل این شخص را در کجا مجازات کند که بتواند در مقابل صد هزار نفر، یا هزار نفر یا بیشتر یا کمتر که این شخص کشته و اذیت کرده بتواند مجازات او را در آنجا انجام بدهد؟ در این دنیا که نمی‌شود، این دنیا نهایتش صدسال انسان بیشتر زندگی نمی‌کند، یک محکوم با اعمال شاقه در زندان صدسال هم برفرض بماند خب صدسال چقدر مجازاتش است؟ یا از آن‌طرف بعضی افراد هستند خدماتی به جامعه کرده‌اند یک جامعه‌ای را احیاء کرده‌اند یک جامعه‌ای را زنده کرده‌اند یک جامعه‌ای را از بدبختی نجات داده‌اند خب این را چطور خدای‌تعالی اجر بدهد؟ پس اگر خدایی باشد حتماً قیامتی هست، عالم برزخی هست، بهشتی هست، جهنمی هست و اگر همه اینها باشد باید انسان را یک تکانی بدهد یک حرکتی کن.

نه اشک روان، نه رخ زردی… الله الله چه تو بی‌دردی

«یدْخِلُ مَنْ یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَ الظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَاباً أَلِیماً[8]». اگر انسان عاقل باشد در همین دنیا ناراحت است. تا می‌گویند مرگ، می‌گوید ای‌وای آنجا چه می‌شود؟ تا می‌گویند خدا، می‌گوید ای‌وای، من که باخدا ارتباطی ندارم؟ چه خواهد شد؟ همین‌ها عذاب است.

 

نشانه‌های غفلت

منتها ما غفلت داریم؛ اگر یک خورده‌ای روی کارهایمان فکر کنیم می‌بینیم که جنبه‌های حیوانی آن‌چنان بر ما مسلط شده و اکثریت مردم این‌جور هستند که صبح از خواب پا می‌شویم می‌رویم دنبال کسب ‌و کار و یک غذایی از هر راهی که شده تهیه می‌کنیم می‌آوریم در منزل می‌خوریم بعد شب برمی‌گردیم به خانه، باز می‌خوابیم و فردا صبح همین برنامه تکرار می‌شود. حیوانات هم همه همین کار را می‌کنند، شما فرقی بین خودتان و حیوانات بگذارید، آیا حیوانات غیر از این کار می‌کنند؟

نه یک کلمه تحصیل علم حقیقی، نه یک جمله اطلاعی از خدا، نه یک جمله اطلاعی از حقایق؛ هیچ! حیوانات هم همین کار را می‌کنند. هر حیوانی بهتر از ما هم کار می‌کند، هم می‌خورد، هم استراحت می‌کند، فکرش هم راحت است، نه فکر سیاست است، نه فکر مملکت است، نه فکر این است که دشمن دارد. اگر یک حیوان، یک گاو در آخور هیچ به فکر این نیست که گاو همسایه مثلا دشمنش است، و ممکن است ناراحتش بکند؛ هیچ از اینها ندارد، راحت است، فقط کاه و جویش مرتب باشد خیلی راحت است مریض هم به‌اندازه‌ای که ما مریض می‌شویم او مریض نمی‌شود. خب اگر این است که خدا باید اسم حیوانات را بگذارد اشرف مخلوقات.

 

دنیا ارزشی ندارد

«یدْخِلُ مَنْ یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَ الظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَاباً أَلِیماً[9]» عذاب دردناک، اگر دنیا ارزشی می داشت برای اولیاء خدا،  دنیا اصلا محدود است، آن لذت‌هایی که برای روح انسان هست آن‌ها در این دنیا نمی‌شود به انسان تحویل داده شود. اصلاً محال است. دنیا اگر ارزشی داشت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها نباید هجده‌ساله از دار دنیا برود. نباید دشمنان خاندان عصمت آن‌قدر عمر کنند. البته از دید ما می‌گوییم که چرا فاطمه زهرا در سن هجده‌سالگی از دنیا رفت ولی مثلاً عایشه در سن هشتادسالگی از دنیا برود، پس معلوم است خدا عایشه را بیشتر از فاطمه زهرا دوست داشته چون به او طول عمر داده! طول عمر که ما آن‌قدر خوشمان می‌آید. الآن به هریک از ماها بگویند خدا طول عمرت بدهد خوشحال می‌شویم طول عمری که ما خیلی دوستش داریم به جهت اینکه همین دنیا را می‌بینیم، همین محدوده را مشاهده می‌کنیم؛ ما هر چه تو این دنیا بمونیم برد با ماست هر چی تو این دنیا بمانیم نفع کردیم به ظاهر، خیال کردیم این دنیاست ……. بالاخره دنیا تمام می‌شود نهایت صدسال، صدوبیست سال است.

آن آقا به من می‌گوید خدا به شما صدوبیست سال عمر بدهد گفتم نه آقا، من الآن پنجاه سال از عمرم گذشته صدوبیست سال دیگر می‌شود صد و هفتادسال.

یک روزی آمدند به حضرت موسی گفتند یا موسی، مرگ را از ما بردار تا ما نمیریم. حضرت موسی هم برای اینکه تجربه‌ای برای ما و دیگران باشد از خدا خواست یک عده نمردند؛ خب وضع زندگی دنیا نتیجه‌اش همین است یعنی انسان در اثر غذاها فرسوده می‌شود «وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فِی الْخَلْقِ أَفَلاَ یعْقِلُونَ[10]» شکستی در خلقتش پیدا می‌شود. دیدند کسی نمی‌میرد یک جوان کار می کند پدربزرگ هست، پدر پدر هست، پدر مادر هست، مادربزرگ هست، مادر مادر هست، همین‌جور یک عده‌ای را باید روزی بدهد، رفتند تقاضا کردند که مرگ بفرستید، حضرت عزرائیل بیاید این‌ها را جمع کند ببرد.

یکی از خلفای عباسی گفت این خلافت خیلی خوب است لذت بخش است، خیلی قدرت خوب است، حیف که زود تمام می‌شود. وزیرش به او گفت که اتفاقاً این از حُسنش است که زود تمام می‌شود و همیشه در دست یک نفر نیست، گفت چطور؟ گفت: برای اینکه ‌اگر بنا بود که تمام نمی‌شد نوبت به شما نمی‌رسید می‌ماند دست همان اولی.

 

دنیا برای اولیاء خدا زندان است

این دنیا برای اولیاء خدا زندان است ولو در کمال خوشی باشند و برای کفار بهشت است ولو اینکه درنهایت ذلت باشند. یک گدای یهودی آمد مهار اسب حضرت صادق علیه‌السلام را گرفت گفت: شما سوار بر این اسب با این وضع و با این خوبی اینجا برای شما زندان است و برای من بدبخت فقیر فلک‌زده اینجا بهشت است؟ این کلامی بوده که رسول اکرم فرموده است؟ حضرت فرمود: اگر آنچه را که خدا در آن دنیا برای مؤمنین مهیا کرده تو می‌دیدی متوجه می‌شدی که من در زندانم با اعمال شاقه و اگر خدا آنچه را برای کفار آماده کرده و برای کفارقرارداده ‌آنها را هم تو می‌دیدی؛ می‌فهمیدی که همین‌جا با همه این گرفتاری‌ها برای تو بهشت است. عیناً مثل یک گنجشکی که در قفس کرده باشند این قفسش از طلا باشد، آب از کوثر آورده باشند، دانه‌هایی که ‌آنجا ریختند از بهترین دانه‌ها باشد باز این گنجشک تمام آرزویش این است که این قفس بشکند و درمیان این باغ روی درختان پرواز کند؛ اما اگر همین گنجشک ببیند بازها اطراف ایستاده‌اند منتظرند گنجشک از میان این قفس بیرون بیاید تا فوراً طعمه خودشان قرارش بدهند آنجا می‌گوید: خدا کند قفس نشکند.

ماها در این دنیا می‌گوییم خدا کند نمیریم، خدا کند همیشه باشیم و حال‌آنکه «أَنَّ الدُّنْیا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ[11]» برای مؤمن دنیا زندان است، هر وقت بدان مقام رسیدی که وقتی به شما می‌گویند خدا مرگت بدهد مساوی باشد با وقتی‌که به یک زندانی بگویند: خدا از زندان آزادت کند بدان از اولیاء خدا هستی. چون در قرآن مجید خدای تعالی علامت ولیّ خدا بودن را در سوره جمعه ‌اینطور بیان می‌کند: «قُلْ یا أَیهَا الَّذِین‌هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ[12]»‌ بگو ای کسانی که یهودی هستید اگر گمان می‌کنید که از اولیای خدا هستید پس تمنای مرگ کنید اگر راست می‌گویید.

 

چرا ما دوست نداریم بمیریم

شما برای عالم آخرت چه فرستاده‌اید؟ یک‌مشت گناه؟! یک‌مشت بی‌بندوباری؟! یک‌مشت ظلم؟! یک‌مشت اذیت مردم؟! این را فرستاده‌ایم برای آن عالم، این را فرستاده‌ایم آنجا، خب آنجا باید برویم با همان‌ها سروکار داشته باشیم و با همان‌ها برخورد کنیم، «وَ لاَیتَمَنَّوْنَه ‌ابَداً بِمَا قَدَّمَتْ أَیدِیهِمْ[13]» شما مرگ را نمی‌خواهید. از امام صادق پرسیدند: که چرا ما دوست نداریم بمیریم؟ حضرت فرمود: کسی که خانه دنیایش را آباد کرده و خانه ‌آخرتش را خراب کرده دیگر دوست ندارد از خانه ‌آباد برود به خانه‌ خراب؛ اما اگر به‌ عکس بود کسی خانه دنیایش را آباد نکرده بود (البته هرچه باشد باز آباد نیست نسبت به خانه آخرت، تازه اگر آباد باشد) و خانه ‌آخرتش را آباد کرده بود تمنای مرگ می‌کند، درخواست مرگ می کند.

 

حالات مومنین در هنگام مرگ

ولیّ خدا علامتش این است که همیشه دوست دارد بمیرد. لذا خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام تمنای مرگ می‌کردند. شما در شرح حالات خاندان عصمت نگاه کنید از پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله گرفته تا هر یک از ائمه علیهم‌السلام، رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله وقتی عزرائیل آمد خدمتش گفت: من در اختیار شما هستم هر چه بفرمایید انجام می‌دهم. حضرت فرمودند: مرا قبض روح کن. این روایت را من دریکی از نوشته‌هایم نقل کرده‌ام و روایت صحیحه‌ای هم هست که هیچ مؤمنی از دنیا نمی‌رود مگر اینکه یک ملک می‌آید خدمتش و می‌گوید: خدا به من فرموده است: اگر تو اجازه بدهی من قبض روحت کنم اگر اجازه ندهی تا آخر دنیا می‌توانی بمانی! عجیب است! مؤدب هم ایستاده خُب طبعاً انسان است و انس دارد، نمی‌خواهد بمیرد، بعد ملک می‌گوید: ولی آن‌طرف را نگاه کن، یک باغی، خانه‌ای، تمام اقوام از دنیا رفته‌اش را می‌بیند، چون ما در دنیا کمتر قوم و خویش داریم تا آن‌طرف. تمام اقوام از دنیا رفته، پدر و مادر همه آن‌طرف هستند همه می‌گویند: بیا، اشاره می‌کنند. این به تردید می‌افتد که چکار کند. تا به تردید می‌افتد آن ملک یک گُلی به او می‌دهد و می‌گوید: این را بو کن. وقتی بو می‌کند به ملک می‌گوید: زود قبض روحم کن من عجله دارم. اسم این گل منسیه ‌است. منسیه یعنی آنچه که در دنیا هست فراموشش می‌شود. خب من بچه‌ام را چکار کنم؟ زنم را چکار کنم؟ اثاثیه منزلم را چکارکنم؟ از آن طرف می کشد و از این طرف ول می‌کند خب می‌رود دیگر.

 

آمادگی برای مرگ یا ظهور

ما باید بالاخره برای مردن خودمان را آماده کنیم، نه مردن تنها، برای زنده‌بودن، برای زندگی دائمی، «مَا عِنْدَکُمْ ینْفَدُ وَ مَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ[14]» آنچه در نزد شماست از بین می‌رود و آنچه که پیش خداست باقی می‌ماند برای زندگی ابدی. حتی اگر حضرت بقیه‌الله ‌ارواحنا فداه ظهور کنند بعضی‌ها فکر می‌کنند که دیگر دنیا و ‌آخرت دیگر همین هست. بازهم تا خودتان را درست نکنید باز هم همین دنیا زندانتان هست مگر اینکه ‌این دنیایت را وصل به ‌اخرت بکنی یعنی به‌وسیله حضرت بقیةالله‌ ارواحنافداه‌ این کار خواهد شد. در زمان ظهور تنها و تنها امتیازش این است که در همین دنیا ما وصل به عالم آخرت بشویم. از این دنیا کنده می‌شویم، انقطاع پیدا می‌کنیم یعنی درک می‌کنیم که آخرت یعنی چه درک می‌کنیم حیات ابدی و واقعی یعنی چه. این امتیاز را دارد.

به هر حال «یدْخِلُ مَنْ یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَ الظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَاباً أَلِیماً[15]» این آیه عجیب است. خدا ان‌شاءالله چشم ما را بینا کند، گوش ما را شنوا کند تا ما به ملکوت عالم پی ببریم.

به خدا قسم بدترین انسان‌ها آن مسلمانی است که ایمان به‌ آیات قرآن نداشته باشد. اصلاً انسان نیست. یا برو کافر بشو و یک مذهب دیگر را انتخاب کن یا اینکه ‌اگر مسلمانی به این حقایق اعتقاد داشته باش، به معنویات اعتقاد داشته باش، به ماوراء الطبیعه به ماوراء آنچه که می‌بینی اعتقاد داشته باش.

 

فاطمه زهرا مافوق بشر است

بعد فرمود: «إِنَّا أَعْطَینَاکَ الْکَوْثَرَ، فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ، إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ[16]» یک خانم، یک انسیه حوراء،  نه می شود کلمه زن را برای بی‌بی اطلاق کرد. حتی مرد هم نباید گفت. یک موجودی که مافوق بشر است. شاعر درباره ‌امیرالمومنین می‌گوید «ها عَلیٌّ بَشَرٌ کَیفَ بَشَر» باید درباره فاطمه زهرا هم گفت «ها فاطمه بشر کیف بشر». آن‌چنان باعظمت است این خانم که ‌اصلا انسان دچار حیرت می‌شود. در یک مدت کوتاهی زندگی کرده است آن‌هم زیر سایه پیغمبر اکرم و بعد از آن حضرت دو ماه، سه ماه، نهایتش نود و پنج روز گفته اند، و الا چهل‌وپنج روز، یا هفتادوپنج روز با علی بن ابیطالب علیه‌السلام زندگی کرده ولی تمام کتب فضائل پر است از فضیلت حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها. کتاب سنی‌ها را باز می‌کنیم فضائل درباره فاطمه زهرا یک بابی دارد در همین صحیح بخاری به نام فضائل فاطمه، فضائل فاطمه ‌زهرا، مسند حنبل را باز می‌کنید می‌بینید کتاب فضائل فاطمه است. قرآن را باز می‌کنید می‌بینید فضائل فاطمه در آنجا نقل‌شده است. کتب شیعه هم که پر است از فضایل فاطمه‌ زهرا سلام‌الله علیها. دیشب براتون خوندم از روی کتاب که حتی دشمن میگوید اعبد مردم، اعبد مرد و زن فاطمه زهرا سلام الله علیهاست، از همه اعبد است.

 

فضائل فاطمه زهرا در سوره کوثر

فاطمه زهرا دختری است که خدای تعالی به پیغمبر اکرم عطا کرده، من می خواستم درباره این سوره شبهای بعد صحبت کنم، یکی دو شب بعد ان شاءالله صحبت خواهم کرد، می‌فرماید: «إِنَّا أَعْطَینَا» ببینید وقتی‌که یک بزرگی می‌خواهد یک‌چیز بزرگی به کسی بدهد اولاً خودش را باعظمت یاد می‌کند که ما این کار را کردیم بعد می‌گوید: ما عطا کردیم، نه اینکه در مقابل فلان کار تو یا فلان مسئله مزدت را داده باشیم نه! ما عطا کردیم. بعد هم با کلمه کوثر بیان می‌کند، کوثر یعنی خیر کثیر، خیر زیاد.

ای پیغمبر از این فاطمه خیر زیادی به تو خواهد رسید، ما خیر زیادی به تو دادیم، بعد هم خدای تعالی می‌فرماید: «فَصَلِّ لِرَبِّکَ» حالا که یک چنین محبتی خدا به تو کرده «فَصَلِّ لِرَبِّکَ» نماز بخوان در مقابل خدا کرنش کن و نحر کن یعنی طبق بعضی از تفاسیر شتر قربانی کن «إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ» ای پیغمبر آن دشمن تو، بلکه دشمنان تو همگی مقطوع‌النسل هستند که ان شاء الله شرحی شبهای آینده برایتان خواهم گفت.

 

محبوبیت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها در نزد رسول اکرم

فاطمه زهرا سلام‌الله علیها در نزد رسول اکرم به‌قدری محبوبه است که دیشب نقل کردم هر وقت پیغمبر اکرم از مسافرت برمی‌گشت اول می‌آمد درب خانه فاطمه. هر روز صبح دست‌ها را می‌گذاشت دو طرف درب خانه فاطمه می‌گفت «السلام علیکم یا اهل‌بیت النبوه»، سلام می کند پیغمبر به فاطمه زهرا و اهل بیت پیغمبر.

 

روضه فاطمه زهرا سلام‌الله علیها

یا رسول الله، این روزها فاطمه زهرا سلام‌الله علیها در میان بستر افتاده. وقتی‌که فاطمه سلام‌الله علیها از دار دنیا می‌رود خوشحال است، آن روزی که پیغمبر اکرم در بستر مرض افتاده بود و داشت از دار دنیا می‌رفت فاطمه خیلی گریه می‌کرد، یک‌وقت دیدند که پیغمبر اکرم فاطمه را صدا زد، فاطمه ‌آمد پیغمبر اکرم یک جمله در گوش بی‌بی گفت؛ بی‌بی خیلی خوشحال شد تبسم کرد. عرض کردند که پیغمبر اکرم چه فرمود؟ گفتند به من فرمودند: اول کسی که از اهل‌بیت من بر من وارد خواهد شد تو خواهی بود.

می‌بینید که همه‌شان خوشحال می‌شوند وقتی قرار است از این دنیا بروند، از این زندان، از زندانی که حاکمش خلفای جور باشند، آن‌هایی باشند که یک سر سوزن ایمان به خدا نداشتند و ندارند. اگر اینها بنا باشد در راس کار باشند این دنیا ارزشی ندارد فاطمه‌ زهرا سلام‌الله علیها با مصائبی روبرو می‌شود گاهی بعضی اجازه می‌خواستند که برای عیادت فاطمه زهرا بیایند البته سلمان می‌آید، ابوذر می‌آید، دوستان می‌آیند، نزدیکان می‌آیند، همه را می‌پذیرد اما وقتی علی بن ابیطالب علیه‌السلام آمد و فرمود: که یا فاطمه ‌این دو نفر گفته‌اند که ما می‌خواهیم برای عیادتت بیاییم! بی بی فاطمه زهرا فرمود: «الْبَیتُ بَیتُک وَ الْحُرَّةُ زَوْجَتُک افْعَلْ مَا تَشَاءُ[17]» خانه، خانه تو است یعنی من اجازه نمی‌دهم ولی خودتت می‌دانی یا علی. علی بن ابیطالب درعین‌حال برای اینکه ‌امروز برای ما نقل بشود و این جریان گفته بشود که ‌آنها چگونه عیادت کردند و فاطمه زهرا چه فرمود: آمدند کنار بستر فاطمه زهرا نشستند. فاطمه زهرا رویش را از آن‌ها برگرداند و فرمود: آیا از پدرم پیغمبر اکرم شنیدید که فرمود: «هر کس فاطمه من را اذیت کند مرا اذیت کرده و هر کس مرا اذیت کند خدا را اذیت کرده؟» گفتند خدا را شاهد می‌گیریم که این را ما از پیغمبر اکرم شنیدیم. فاطمه‌ زهرا دست‌ها را به طرف آسمان دراز کرد گفت: خدایا تو شاهد باش این دو نفر مرا اذیت کردند و مرا ناراحت نمودند.

شب‌های عزاست حال بکاء دارید حال عزا به خودتان بگیرید. ان‌شاءالله ‌امیدوارم امشب خود صاحب‌عزا در مجلس بیاید و عرض تسلیت به ‌آقا حجه بن الحسن بکنیم و عرض ارادت بنماییم. یا بقیه‌الله، یا صاحب‌الزمان ما دیشب گفتیم در این روزهای حساس در این روزهای حساس در شبانه‌روز می‌خواهیم برویم از مادرمان زهرا احوال بپرسیم برویم به عیادت فاطمه زهرا به بی‌بی عرض ادب کنیم ان‌شاءالله‌اگر با شما به خانه علی بن ابیطالب برویم راهمان می‌دهند. برویم ببینیم این پهلو شکسته، این کسی که محسنش سقط شده، بازویش شکسته، با مادرمان فاطمه زهرا چه عملی انجام دادند چه کردند که در سن هیجده سالگی باید از دار دنیا برود؟ یا بقیه‌الله یا صاحب‌الزمان آقاجان ما در محضرت در خدمتت می‌خواهیم عیادتی از فاطمه زهرا بکنیم.

حالش را دارید؟ آن‌هایی که بیدارند، آن‌هایی که متوجه‌اند، یک سفر روحی بکنیم برویم مدینه، آن‌هایی که به مکه و مدینه مشرف شده‌اند می‌دانند از درب جبرئیل که وارد می‌شوید در مقابلتان یک‌خانه‌ای است که‌ الان در میان ضریح پیغمبر واقع شده، این خانه فاطمه زهراست. وارد بشویم عرض ادب بکنیم ببینید بی‌بی درمیان بستر افتاده دارد ناله می‌کند همه‌مان می‌نشینیم آنجا اشک می‌ریزیم.

دلم می‌خواهد امشب با همان حال گریه کنید، به خدا قسم اگر درب خانه فاطمه زهرا را نمی‌شکستند وآتش نمی‌زدند و به پهلوی فاطمه نمی‌زدند چه کسی جرات داشت روز عاشورا خیمه‌های حضرت سیدالشهداء را آتش بزند؟

 

روضه حضرت رقیه

به من گفتند امشب یک روضه‌ای از حضرت رقیه خوانده شود، خوابی دیده‌شده توسلی به رقیه دختر چهارساله ‌ابی‌عبدالله‌الحسین بکنیم، در کتاب کامل شیخ بهایی هست که از روزی که سیدالشهداء شهید شده بود و عاشورا گذشته بود این بچه‌های خردسال می‌پرسیدند پدرمان کجاست؟ زن‌ها به خاطر اینکه بچه‌ها خیلی ناراحت نباشند می‌گفتند پدرتان به سفر رفته، منظورشان سفر آخرت بود و بالاخره‌ آنها را خواهیم دید. همین‌طور در میان مسافرت‌ها این‌ها وقتی‌که ناراحتی می‌کشیدند اذیت می‌کشیدند بیشتر به یاد پدر و محبت‌های پدر می‌افتادند تا اینکه در خرابه شام یک‌شب رقیه خواب پدر را می‌بیند، می‌بیند همان برنامه‌های قبل، پدرش نشسته سر او را به دامن گرفته محبت می‌کند، رقیه هم می‌گوید: بابا کجا بودی؟ مرا اذیت کردند، تازیانه زدند، آب به ما ندادند، ما می‌دیدیم که شب‌ها پدرهای اهل شام دست فرزندانشان را می‌گیرند به خانه می روند، این حرف‌ها را داشت با پدر می‌زد، یک دفعه‌از خواب بیدار شد، بچه است، شما یک بچه چهارساله را درنظر بگیرید خواب پدر دیده باشد، حالا بیدار شده گفت: پدرم چه شد؟

همه گریه کردند همه عزادار بودند به یاد سید الشهداء اشک می‌ریختند. در تاریخ آمده که یزید ملعون در آن نیمه‌شب صدای همهمه گریه اطفال را شنید گفت: چه خبر است؟ گفتند: ظاهراً فرزند ابی‌عبدالله خواب پدرش را دیده است و بیدار شده و بهانه پدر گرفته. این روی خباثتی که داشت می‌خواست مصیبت خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام را زنده کند قلب مجروح آن‌ها را نمک بپاشد لذا دستور داد سر سید الشهداء را در میان خرابه‌ آوردند.

روضه…

اعوذبالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الهی عظم البلاء

و برح الخفاء

و انکشف الغطاء

و انقطع الرجاء

و ضاقت الارض

و منعت السماء

و انت المستعان

و الیک المشتکی

و علیک المعول فی الشدة و الرخاء

اللهم صل علی محمد و ال محمد

اولی الامر الذین فرضت علینا طاعتهم و عرفتنا بذلک منزلتهم

ففرج عنا بحقهم فرجا عاجلا قریبا کلمح البصر او هو اقرب

یا محمد یا علی یا علی یا محمد اکفیانی فانکما کافیان و انصرانی فانکما ناصران

یا مولانا یا صاحب الزمان

یا مولانا یا صاحب الزمان

یا مولانا یا صاحب الزمان

الغوث الغوث الغوث

ادرکنی ادرکنی ادرکنی

الساعه الساعه الساعه

العجل العجل العجل

یا بقیه الله آجرک الله

آقا جان از خدا بخواه دعاهای ما را ذات مقدس پروردگار مستجاب کند

با توجه، نسئلک اللهم و ندعوک باعظم اسمائک و بامام زماننا یا الله …

یا ارحم الراحمین

یا غیاث المستغیثین

یا اله العاصین

یا رباه یا سیداه

عجل لولیک الفرج

عجل لولیک الفرج

عجل لولیک الفرج

خدایا به آبروی امام زمان فرجش را الساعه مقدر بفرما

[1] – سوره انسان، آیه 31

[2] – سوره انفال، آیه 2

[3] – سوره انفال، آیه 2

[4] – بحار الأنوار، ج 75، باب 32 قصه بلوهر و یوذاسف، ص 383

[5] – سوره طلاق، آیه 3

[6] – سوره انسان، آیه 31

[7] – سوره انسان، آیه 31

[8] – سوره انسان، آیه 31

[9] – سوره انسان، آیه 31

[10] – سوره یس، آیه 68

[11] – کافی، ج 3، ص 630

[12] – سوره جمعه، آیه 6

[13] – سوره جمعه، آیه 7

[14] – سوره نحل، آیه 96

[15] – سوره انسان، آیه 31

[16] – سوره کوثر، آیات 3-2-1

[17] – بحار الأنوار، ج 28، ص 242

 

لینک فایل صوتی