بایگانی ماه جولای, 2016

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم

بسم اللّه الرحمن الرحیم

الحمدللّه و الصلوه و السلام علی رسول ‌اللّه و علی آله آل اللّه لاسیما علی بقیه اللّه روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنه الدائمه علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، فَذَکِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَهِ رَبِّکَ بِکَاهِنٍ وَ لَا مَجْنُونٍ (طور / ۲۹)

وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَی تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ (ذاریات / ۵۵-۵۶)

آیات بسیار تکان دهنده و بسیار مناسب مراحل شما دوستان در این جزوه ای که در هفته گذشته خواندید وجود داشت. اوّل چیزی که باید ما به آن متوجّه باشیم که خیلی به عقایدمان و راه و روشمان کمک می کند، اینست که بدانیم همه حقایق و معارفی که بشر در دنیا برای امتحان دادن و در آخرت برای زندگی کردن لازم داشته، در عالم ارواح به او تعلیم داده اند. فقط طبق روایات در موقع تولّد و ورود در این دنیا آنها را یک فراموشی نسبی پیدا کرده نسبت به آنها، و قرآن و پیغمبراکرم و تمامِ انبیاء مذکّرِ همان چه را که فراموش کرده هستند. لذا در قرآن کلمه ذکر و مذکّر نسبت به قرآن و پیغمبراکرم مکرّر آمده که منجمله این آیاتی است که در این جزوه بود. یکی همین آیه ی شریفه وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَی تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ؛ نفع یادآوری برای اهل ایمان است، چون جمعی هستند که از ایمان به اسلام سرپیچی کرده اند با اینکه دین مقدّس اسلام یک دین فطری است و تمامِ دستورات اسلام بدون کم و زیاد فطری انسان است و در فطرت انسان قرار گرفته است.

فطرت همان خلقت است، یعنی روز اوّلی که خدا روح انسان را خلق کرد با خلقت انسان علومی را هم به او تعلیم داد. نهایتاً برای تثبیت این معارف دو هزار سال روح انسان مشغولِ یادگرفتن و در حقیقت ثبت کردن این حقایق و معارف بود.

در پرانتز عرض کنم مطالبی که عرض می شود شاید هر کدام دهها روایت و حدیث و آیات شریفه قرآن پشتوانه دارد. اینها در مدّت دو هزار سال ،ظاهراً باید عرض کنیم که همین سالهای دنیایی ما، چون خدا در دنیا دارد با ما صحبت می کند همین منظور است. چون بعضی مفسرین گفته اند که این دو هزار سال شاید از سالهای آخرت باشد، از سالهای آن زمان باشد، کمتر از زمانِ ما باشد یا بیشتر از زمان ما باشد، ولی نه، چون خدا دارد با ما صحبت می کند و قرآن را به زبان ما نازلش کرده، به زبان عربی که در دنیا این زبان رایج است بین مردم، با آن زبان نازل کرده، پس اگر هزار سال یا پنجاه هزار سالی در قرآن آمده بود منظور همین سالهای معمولی ماست. بنابراین روح انسان را خدای تعالی این گونه ساخته که وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّاهَا فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَاهَا (شمس / ۷-۸) در همان دو هزار سال خدای تعالی وقتی که روح انسان را خلق کرد و همه ارواح با هم مساوی بوده اند و هیچ کم و زیاد از نظر استعداد و از نظر فهم و شعور با یکدیگر نداشته اند ـ البته معلوم است غیر معصومین و چهارده معصوم که آنها مجزّا خلق شده بودند ـ بعد به آنها تعلیماتی که لازم بود، برای زندگی ابدیشان لازم بود، فکر نکنید که این تعلیمات فقط برای دنیا یا عالم ذر بوده، برای زندگی ابدی انسان بوده، حتّی در دنیا تا زمانی که حضرت بقیه اللّه ارواحنافداه ظهور نکند یک مقداری یعنی یک درصدی از علومی که به ما تعلیم دادند، به ما متذکر شده اند. یعنی پیغمبراکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم و بعد هم ائمه اطهار علیهم الصلوه و السلام با اینکه همه آن علوم را معلّمند، در عین حال زمینه ای نداشتند، مردم ظرفیّت نداشتند، مردم آمادگی نداشتند که بیشتر از آن درصد را به آنها تعلیم دهند. ولی حضرت بقیه اللّه ارواحنافداه که تشریف بیاورند، بقیّه آنچه که بشر در کره ی زمین لازم دارد و آنچه که در عالم آخرت باید از آنها بهره ببرد تعلیم خواهند داد و یا انسان را متذّکر آنها خواهند فرمود، یعنی به یاد انسان می آورند که خدا چه صفاتی دارد و خاندان عصمت و طهارت چه خصوصیّاتی دارند و عالم هستی ـ که بعضی از دانشمندان بسیار بزرگ گفته اند ما در مقابل اسرار عالم هستی مانند یک طفل کوچکی هستیم که کنار اقیانوسی ایستاده باشد و از آن اقیانوس به قدر قطره ای استفاده کرده باشد هستی ـ همه اینها را به یادمان می آورند.

همین طوری که مشاهده می کنید در عالم کوچک کره زمینمان که از سر سوزن در مقابل کهکشانها کوچکتر است، در این کره زمین از دویست سال قبل تا به حال یا از هزار و سیصد و چهل قمری تا به حال ـ دوستانی که اهل برنامه های ما هستند و سخنان ما را شنیده اند می دانند که چه عرض می کنم ـ تا به حال رشد فکری بشر چقدر فرق کرده؛ شاید در دویست سال قبل اگر به یک انسان می گفتند که یک نفر ممکن است در آن طرف کره زمین سخن بگوید این طرف کره زمین هم قیافه و هم رنگ او را و هم ریزترین حرکات او را ببینند و بشنوند، آن وقت باور نمی کردند. آن وقت باور نمی کردند که انسانی حرکت کند در کره ماه پیاده شود و انسانی آسمان را پر از ازدحام هواپیماهای پرجمعیّت کند، اینها باورشان نمی آمد. حالا شاید ما هم باورمان نیاید که در زمانِ ظهور چه می شود، چه اظهار قدرتی خواهد شد، چه استفاده هایی از اسرار و رموز عالم، کره ی زمین به این کوچکی علم خواهد کرد و اینها همه اش در راه رسیدن به آن حقایقی است که ما باید یاد بگیریم و آن حقایق ارزش دارد. اینها همان بازی هایی است با اینکه اسمش علم است، با اینکه یک مملکتی که مثلاً به بعضی از فن آوریهای دنیایی دست پیدا می کند چقدر به خود می بالد، در عین حال خدا در قرآن اسم همه اینها را لهو و لعب گذاشته، بسیار کوچک. إِنَّمَا الْحَیَاهُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ (محمد ۳۶) دنیا هر چه هست با همه ی عظمتی که، اسراری که دارد و شما بشر ممکن است به آن اسرار برسید و حتماً خواهید رسید، اگر در قبل از ظهور یک مقدار مختصری، یک درصدی از اسرار را به دست می آورید بعد از ظهور حضرت بقیه اللّه طبق احادیث و روایات صد درصد اسرار جهان هستی، جهان خودمان، به عالم ـ مثلاً ـ کهکشانها و امثال اینها کاری نداریم همین کره زمین خواهیم رسید و همه اینها تذکّر است برای زندگی عالم آخرت، زندگی عالم آخرت با آن طولانی بودنش، با آنکه جز معتقدات مسلّمه ی ماست که بی نهایت ـ بی نهایت ریاضی نه ـ بی نهایت عقلی، انسان در عالم هستی باقی می ماند! این اعتقاد ماست و چقدر باید از نظر علمی پیشرفت کند، چقدر باید در اسرار عالم هستی موفّق بشود خدا می داند. یعنی همانطوری که ما نهایت زندگی مان را نمی دانیم نهایت علممان را هم بعد از این عالم نخواهیم دانست. هر چه هستیم روز به روز رشد می کنیم، به کمال بالاتری می رسیم و لذا باید در این دنیا زمینه ساز آن باشیم و راه رسیدن به آن حقایق ـ این را بدانید ـ بدون تردید اینست که عبادت پروردگار را بکنیم. چون ببینید خود قرآن می فرماید: وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَی تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ؛ جنّ و انس را خدا خلق نکرده مگر برای عبادت. چرا عبادت این تأثیر را دارد که ما را به همه ی حقایق می رساند؟ به چه دلیل؟ بسیار واضح است، دلیل عقلی کامل ـ و فکر ما هم اگر یک مقدار روی آن کار کنیم ما را به این حقیقت می رساند ـ و آن اینست که شما اگر بخواهید یک علمی را تعلیم بگیرید، اگر رفتید نزد یک متخصصی که آن علم را داراست، حتماً در مرحله اول برای اینکه این علم را یاد بگیرید و درست یاد بگیرید از شما می خواهد گوش به حرفش کنید، هر چه می گوید اطاعت کنید، حالا ممکن است این دانشمند اشتباه هم بکند، اشتباهات او را هم باید شما ندیده بگیرید.

در دنیا مسلّم است از نظر همه که اگر کسی پیش استادی رفت و خواست از او چیزی یاد بگیرد، در مرحله اوّل باید مطیع او باشد، پای او صبر کند، ببینید حضرت موسی که خودش یک پیغمبر اولوالعزم است وقتی که خدمت حضرت خضر می رسد، اوّل چیزی که خضر از او می خواهد شاید از علوم واجبه او هم نباشد ولی می گوید: إِنَّکَ لَنْ تَسْتَطِیعَ مَعِیَ صَبْراً (کهف / ۶۷) تو نمی توانی با من صبر کنی. یکی از لازم ترین چیزهایی که یک شاگرد در کنار استاد باید داشته باشد تحمّل کردن ناملایماتی است که برای تعلیم علوم از ناحیه استاد می رسد. پس اگر خدای تعالی که عَلَّامُ الْغُیُوبِ (سبأ / ۴۸) است، خدایی که خالق همه چیز است، خدایی که علمش عین ذاتش و ذاتش بی نهایت است در مقابل این خدا انسان قرار گرفت، اینجا حتماً، بدون تردید، بدون فکر حتّی انسان باید عبادت کند یعنی گوش به فرمان خدای تعالی بدهد، مخصوصاً می دانیم خدا اشتباه نمی کند، خدای تعالی فراموش نمی کند، خدای تعالی لَا تَأْخُذُهُ سِنَهٌ وَ لَا نَوْمٌ  (بقره / ۲۵۵) غفلت ندارد و از همه مهم تر خدای عزیز ما را دوست دارد و می خواهد ما به طرفش، به عبادتش، به اطاعتش گرایش کاملی پیدا کنیم.

بنابراین تردیدی نیست که طوری خدای تعالی جنّ و انس را خلق کرده که بدون عبادت نمی توانند موفق بشوند. یعنی مثل حیوانات خدا انسان را خلق نکرده، به انسان یک استعداد و قوّه ی دراکّه ای داده که می تواند هر چه خدا در قرآن فرموده که لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا وُسْعَهَا (بقره / ۲۸۶) به اندازه ی وسعمان می توانیم اطاعت کنیم، باید اطاعت کنیم، عقل به ما می گوید باید اطاعت کنیم، انبیاء گفته اند که باید اطاعتش را بکنید. بنابراین اطاعت پروردگار مساوی است با رشد و کمالات، مساوی است با حرکت به سوی خدا، مساوی است با رسیدن به مقام خلیفه اللّهی، پس انسان باید اطاعت کند. خلقت انسان اینطوری است که از هیچ چیز، موقع تولد روایت دارد که انسان همه چیز را فراموش می کند، هر چه که در عالم ارواح به او دادند یادش می رود، خوب اگر می خواست یادمان برود چرا به ما یاد دادند؟ این سؤال ممکن است پیش بیاید.

فرق است بین یاد آمدن و یاد نداشتن و تعلیم گرفتن. انسان یک چیزی را دیده، می شناسد ولی فراموش کرده، وقتی به آن رسید همه چیز آن یادش می آید، خیلی سریع؛ امّا چیزی را که یاد نگرفته وقتی به آن رسید بی تفاوت است در مقابلش، مثلاً شما از باب مثال یک کامپیوتر بسیار پرمحتوایی که هر نوع سی دی می خورد، همه معارف و حقایق و علوم در آن هست در یک سالی مثلاً بیست سال قبل دیده اید، برخورد کرده اید و دیگر از آن جدا شده اید، یا کاری کرده اند یک آمپولی به شما زده اند که شما همه را فراموش کرده اید. به مجرّد اینکه می رسید به این کامپیوتر، یادتان می آید. همه چیزهایش یادتان می آید، شاید در یک لحظه همه آنچه را که فراموش کرده اید یادتان بیاید، امّا همین شما اگر برخورد اوّلیه نبود و آنچه که در این کامپیوتر قرار دارد قبلاً به آن آشنا نبودید، می رسیدید به این، می دیدید یک جعبه ای شیشه ای است! حتّی اگر به شما بگویند که در این جعبه شیشه ای این علوم خوابیده باورتان نمی آید و خیلی زحمت دارد تا این را بفهمید. ما در این دنیا متذکّر علوم عالم ارواح باید باشیم، نه اینکه تازه بخواهیم علوم را یاد بگیریم. چرا؛ وقتی که متولّد شدیم چون یک آمپول نسیان خدا به ما زده ـ برای اینکه ما بتوانیم امتحان صحیحی بدهیم ـ در مقابل آن کسی که اگر حتّی یک حیوان که به آن یاد نداده اند فرقی نداریم، ما را یعنی یک بچّه یک روزه یا دو روزه ای را کنار یک بچّه ی مثلاً گوسفند بگذارند، هر دو ما چیزی نمی دانیم بلکه آن یک چیزهایی را بهتر از ما، زودتر از ما وارد می شود. او سر دو روز ممکن است بلند شود راه برود، علف بخورد ولی ما نمی دانیم چه باید بخوریم و چه کاری باید بکنیم. امّا یک مقداری که می گذرد این خلقت الهی در ما ظاهر می شود، آن قوه ی درّاکه مشغول درک می شود، آن عقلمان خودش را ظاهر می کند، می بینیم نه، دو ساله شد زبانی که آدم بزرگ در ظرف دو سال بلد نمی شود این بچّه بلد شد! حرف می زند، آن چیزهایی که برایش مفید است می بینید می خواهد، کلّی با بچّه ی حیوان فرق می کند. بچّه ی دو ساله یک گاو مثلاً با بچّه ی دو ساله یک انسان، شما یک طوطی را هر چه می خواهید حرف به او یاد بدهید، آخرش طوطی چون یک استعدادکی دارد یک کلمه را یاد می گیرد، امّا این یک کلمه خودش نمی داند معنایش چیست؟ می بینید بیجا مصرف می کند، نمی داند که این چطوری ادا می شود ولی بچّه ی انسان می داند. این معنی یادگرفتن و یادآمدن است.

این در مغزتان فرو برود، سرتاسر قرآن ـ حالا رفقا ان شاءاللّه دارند جمع می کنند ـ همه جا صحبت ذکر و مذکّر و اینکه شما یک وقتی با ما بودید، یک وقتی بلی گفتید، یک وقتی شما بهتر از امروز خدا را می شناختید، در روزی که خدا ارواح فرزندانِ ذریّه حضرت آدم را در معرض دید ملائکه قرار داد گفت: أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ آیا من ربّ شما نیستم؟ أَلَسْتُ بِالهکم، بخالقکم، اینها نفرموده؛ این دقیق است این جمله، ربّ شما هستم. یعنی مربّی شما هستم، یعنی تربیتتان کردم. یک انسانی آفریدم شما را، یعنی یک انسانی که با حیوانات صد درصد فرق می کند شما را آفریدم. أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ، اگر یک بازاری در کوچه بیاید به شما بگوید من مربّی تو نیستم؟ می گویید نه، من تو را نمی شناسم اصلاً، اینطوری است دیگر. الان یک نفر بیاید بگوید من در مدرسه دبستان شما فرّاش بودم یادت است؟ فراش بودنت را بله، یادم است. ولی اینکه تو من را تربیت کرده باشی نه، نبود. ـ دقّت می کنید؟ – روی این کلمه برَبِّکُمْ دانشمندان باید خیلی فکر کنند، أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ؟ و شما اگر که او را مربّی خودتان ندانید، مثل سایر چیزهایی که خدا خلق کرده تربیت روحی تان نکرده باشد که شما بتوانید جواب بدهید، باز هم نمی گویید بله! در شکّید لااقل.

الان در کره زمین بعد از همه این حرفها یک عدّه هستند در شکّند که آیا خدا مرّبی آنها هست یا نه؟ بعضی هایشان اصلاً خدا را قبول ندارند. آنجا تمامشان ـ به روایات مراجعه کنید ـ تمام ارواح، کافر و مسلمان که امروز کافر و مسلمانند همه گفته اند بَلی، تصدیق کردند. مرحوم شیخ بهایی هم در اشعارش می گوید:

در روز الست بلی گفتی             امروز به بستر لا خفتی

آن روز شما همه تان بلی گفتید، امروز خوابیده اید و بلی‌؛ یا نمی گویید یا با سنگینی می گویید یا با تأمّل می گویید یا لااقل باید بیایند استدلالات زیادی برایتان بکنند، استدلال هم خودش دلیل بودن و رساندن به آن حقایق است تا شما بلی را بگویید. پس بنابراین همه ی اینها ذکر است، یادآوری است و لذا می فرماید: وَ ذَکِّرْ،

خدای تعالی می فرماید ای پیغمبر متذکّر کن مردم را، متذکّرشان کن که این برایشان مفید است. در آیه ی بعدی در همین جزوه می فرماید: فَذَکِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَهِ رَبِّکَ بِکَاهِنٍ وَ لَا مَجْنُونٍ، این مقدار راهنمایی کرده، درباره ی این یادآوری، تو ای پیغمبر همان استادِ بزرگ آن روز هستی که خدای تعالی به وسیله تو تمام افراد بشر را عالم کرد، دانا کرد، تو چطور در کره زمین که مرکز امتحان بشر است کاهن شدی و مجنون شدی ؟! نیستی، تو سابقه داری، یک پیغمبری که چهل سال در این کره بوده با این مردم و در عالم ارواح اوّل مخلوق خدا بوده و معلّم ملائکه و اجنّه و بشر بوده این چطور است، حالا در کره زمین شده کاهن؟ مجنون؟ نستجیرباللّه، یک کاری که نستجیرباللّه جنون او را ثابت کند از او دیده اید؟ چهل سال با شما بوده، أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَی وَ فُرَادَی ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا مَا بِصَاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّهٍ (سبأ / ۴۶) خوب بنشینید فکر کنید، اگر تنهایی عقلتان نمی رسد دوتایی، مَثْنَی وَ فُرَادَی، فرادی هم باشد می رسید به حقیقت، دو نفری هم باشید می رسید به حقیقت که مَا بِصَاحِبِکُمْ اینکه با شما چهل سال بوده، حالا می گویید عالم ذر و عالم ارواح را یادمان رفته، امّا اینجا که چهل سال با شما بوده این چطور شد دیوانه شد؟! مَا بِصَاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّهٍ، پس بنابراین روی این حساب بهترین کار و لازم ترین کار و شرط اولیّه رسیدن به حقایق بندگی خداست. لذا در قرآن مکرّر این جمله و این بندگی اشاره به آن شده، در سوره یس می فرماید که: أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَا بَنِی آدَمَ  ـ شما همه تان می توانید بگویید که خدایا کجا با ما قرار گذاشتی؟ ـ  أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ (یس / ۶۰) ببینید خیلی صریح است. آیا من عهد نکردم با شما ای بنی آدم که بندگی شیطان را نکنید؟ ما که خدایا تا حالا نه صدای تو را شنیده ایم، نه تو را دیده ایم، نه هیچ، نه! با ما عهد نکرده ای. أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ وَ أَنِ اعْبُدُونِی، اینش مهم است و اینکه من را عبادت کنید هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِیمٌ (یس / ۶۰-۶۱) خوب جوابش می دانید چیست؟ جوابش اینست که یادت می آید آن وقت، یاد نمی خواهد بگیری. الان که می گوییم، می گویید درست است. باید بندگی شیطان را نکرد، باید بندگی خدا را کرد، این درست را از کجا می گویی؟ تو که بلد نیستی. وارد این اتاق شدید یک دفعه دیگر هم آمده اید می گویید: بله! این همان اتاق است. این یک آیه، آ

یات دیگر هم هست، از همه مهم تر در سوره ی حمد می گویید: إِیَّاکَ نَعْبُدُ، خدایا من تنها تو را عبادت می کنم، چرا؟ برای اینکه از نظر فطرت من، عقل من اینطور است که هر کسی که از همه تخصصش در یک علمی بیشتر است، وقتی که انسان می خواهد آن علم را از او یاد بگیرد باید حتماً اطاعتش را بکند، این عقلی است، فطری است. خدای تعالی هیچ جهلی در آن راه ندارد، معقول نیست و هر چه فرموده به نفع ما و برای مزید علم ماست. خوب  دیگر باید بگوییم إِیَّاکَ نَعْبُدُ، بزرگترین دلیل است، إِیَّاکَ نَعْبُدُ هم می گوییم، یعنی باید منحصراً تو را عبادت کنیم، چون غیر خدای تعالی هر کس می خواهد باشد این اشتباه می کند، یعنی غیریّت داشته باشد؛ پیغمبراکرم غیریّت با خدا ندارد، ائمه اطهار غیریّت با خدای تعالی ندارند، امّا یک دانشمند بسیار بزرگ ـ حالا شما هر که را می خواهید تصوّر کنید غیر از این چهارده معصوم ـ ممکن است اشتباه بکند، نمی شود گفت: إِیَّاکَ نَعْبُدُ، تنها من از تو بندگی می کنم، اطاعت می کنم، هر چه بگویی چشم بسته، گوش بسته که به اصطلاح ما چشم بسته و گوش بسته است والاّ چشم باز و گوش باز، ما از خدا اطاعت می کنیم. ببینید استدلال عقلی اش هم خیلی روشن؛

خدای تعالی هیچ جهلی ندارد و هیچ وقت هم به نفع خودش به ما کاری نمی گوید بکن، پس همه اش علم است و همه ی آنچه هم که به ما می گوید به نفع ماست. دو دوتا چهارتا! تمام. لذا باید بگوییم: إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ، خدایا منحصراً از تو کمک می خواهیم.

کمک ها بطور کلی در یک بُعد از غیر خداست و در یک بُعد تنها از خداست. اگر ما به وسیله چیزهایی که خدای تعالی تعیین کرده اگر کمک خواستیم؛ چیزهایی که خدا تعیین کرده، گفته به این وسیله بچسب و از او کمک بخواه، مثلاً می فرماید: وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلَاهِ (بقره / ۴۵) از نماز کمک بخواه، وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَهَ (مائده / ۳۵) از ائمه اطهار، از تمام خوبان، اولیاء خدا، آنهایی که ارتباط با خدا دارند و از خدا می گیرند به تو می دهند کمک بخواه، در حقیقت این کمک خواستن همان کمک خواستن از خداست. اگر یک نفر واسطه شد که بیاید از من چیزی بگیرد به شما بدهد، آن واسطه داده یا آن کسی که داده به آن واسطه، آن واسطه به او داده؟ این یک حماقتی است که امروز متأسفانه در دنیا باید بگوییم در فکر بعضی ها با شیطنت بعضی ها بوجود آمده، که اگر ما متوسّل به ائمه اطهار شدیم، متوسّل به حضرت بقیه اللّه شدیم، ما به غیر خدا متوسّل شده ایم! اگر آنها غیر از خدا را می پرستند، بله، اگر آنها از غیر خدا چیزی می گیرند به ما می دهند بله، امّا وقتی از او می گیرند به ما می دهند چه فرقی می کند؟ توسّل به غیر خدا نیست اصلاً. همین طوری که می بینید در قرآن، در نماز می گوییم وَ إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ خدایا منحصراً تو را کمک می خواهیم، ولی خود خدا در قرآن فرموده: وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلَاهِ، نماز را از آن کمک بگیرید، وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَهَ، وسیله قرار بدهید برای خدا.

من با یک وهابی ـ از علماء هم بود ـ صحبت کردم، گفتم: اگر یک کار من گیر کرده باشد در امن العام شما ـ که همان اطلاعات باشد ـ شما حاضرید به ما کمک کنید؟ گفت: بله، ـ حواسش نبود که ما داریم سرش را کلاه می گذاریم ـ گفت: بله! چیست؟ کارتان چیست؟ گفتم: به نظر شما این شرک نیست؟ من از خدا بخواهم! آنجا فهمید. چه فرقی می کند؟ این در توان تو است ـ به آن عالم گفتم ـ گفتم این کار حلّ مشکل من در توان تو است، در توان من نیست، در توان آن آقایی هم که دارد در خیابان راه می رود نیست، این در توان توست، هر کسی یک توانی دارد. الان اگر کسی به من بگوید که مثلاً یک سنگ یک تُنی را بلند کن یکدفعه، می گویم در توانم نیست. ما معتقدیم این اعتقاد ببین شرک است یا شرک نیست؟درست حرف بزنیم، ما معتقدیم که امام عصرمان ـ که جان همه مان به قربانش ـ این در توانش هست که این حاجت ما را بدهد، یعنی در خارج هم ثابت است برای ما که هر کاری امام عصر ارواحنافداه می کند همه اش از جانب خداست. خودش قدرت مستقلی ندارد، این را ما معتقدیم، خوب ما معتقدیم امام عصر ما در توانش هست که حاجت ما که سهل است، ما که حاجتی نداریم، ما چیزی اصلاً عقلمان نمی رسد که چیز مهمّی بخواهیم، ولی آنهایی که چیزهای مهم تری می خواهند، بهشت می خواهند، نجات از دوزخ می خواهند، آنها می گویند در توانش هست. حالا شما بیا ثابت بکن که در توانش نیست. ما تجربه داریم که در توان امام عصرمان هست که حوائج ما را بدهد، هر چه هم بخواهیم. این کجایش شرک است؟ اگر شرک باشد همه کارهایی که در عالم الان دارد انجام می شود، این بلندگو که صدای من را به شما می رساند این باید بگوییم که در مقابل خدا؛ خدا خودش برساند مگر قدرت ندارد که صدای من را به تمام کرات ـ همانطوری که ان ‌شاءاللّه روزی خواهیم شنید صدای مقدّس بقیه اللّه ارواحنافداه را به گوش همه مردم دنیا می رساند، چیزی نیست ـ مستقلاً برساند، به وسیله برساند، ما به وسیله غذا سیر می شویم، به وسیله آب سیراب می شویم، به وسیله ائمه اطهار علیهم الصلوه و السلام که تجربه هم داریم ـ آخر بیهوده سخن به این درازی نمی شود ـ این جمعیت میلیونی که به مشاهد مشرّفه با همه ی اذیّت هایی که می بینند در عین حال می روند، متوسّل می شوند، اینها همه بیخود می گویند؟!

شب یازدهم ذیقعده بیست و سه نفر ـ ما آنجا شاهد بودیم ـ مریض شفا پیدا کرد در حرم مطّهر حضرت رضا، کتابها نوشته اند درباره ی کراماتی که از ناحیه ی خاندان عصمت و طهارت دیده شده، اینها همه اش بیخود است؟ اینها همه اش شرک است؟ اینها بروید خراب کنید، اگر دست این عدّه مرموز تروریست ـ که اسم واقعی اینهاست  ـ اگر به حرمهای مطّهر ائمه اطهار برسد مثل بقیعش می کنند، چرا؟ من ده تا نقض برای کارهای اینها گفتم، داشتم کنار قبرستان بقیع نماز می خواندم، یک نفر آمد گفت که اینجا نماز حرام است، گفتم: برای چه؟ گفت: کنار قبور روایت دارد که حرام است. گفتم: همه تان کنار قبر پیغمبر و ابابکر و عمر دارید نماز می خوانید، همه تان در حجر اسماعیل که حضرت اسماعیل و حضرت هاجر دفن است نماز می خوانید، چطور شد نماز خواندن کنار قبرستان بقیع حرام بوده، آنجا حلال؟ اگر روایت گفته آنجا هم حرام است. آنها بعضی هایشان شاید همان را هم حرام بدانند، ما اینقدر نقص به مذهب آنها داریم، اگر درست وارد حقایق مذهبتان بشوید می بینید که بسیار مذهب سهلِ کاملِ، بسیار سهل و کامل است آخر، منتها همان طوری که در هفته های گذشته عرض کردم مسائلی در دین تشیّع وارد کرده اند، دشمن فراوان بوده متأسفانه ما هم یا خواب یا آنکه ضعیف ـ که ضعیف نیستیم خواب باید بگویم ـ بودیم و این شیارها را در صراط مستقیم ما به وجود آوردند و حالا یاری امام زمان در همین است و این را من مکرّر عنوان می کنم برای اینکه ثبت بشود در ذهنتان، که ان‌ شاءاللّه همین آیه ی وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَی تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ در شما ثابت بشود و آن اینست که یاری امام زمان چه در زمان ظهور چه در زمان غیبت اینست که این شیارهایی که در صراط مستقیم دین، این بدعت هایی که در صراط مستقیم بوجود آورده اند، اینها را ان‌ شاءاللّه از بین ببرید.

پشت بعضی از ماشین ها می بینم نوشته «فقط خدا» از یک بُعد بله، از یک بُعد هم باید گفت ای فلان فلان شده! تو هدفت این نیست. تو هدفت اینست که حرم امام رضا نروی، قبر پیغمبراکرم را، پشتش را به قبر مطّهر داده، مردم را دور می کند از توسل به رسول اکرم، این بخاطر آن است. بعضی  از شاید شیعه ها هم باشند خیلی خوششان از این واژه می آید که فقط خدا، خدا نگفته خودش فقط من. عجیب است! حتّی در نزول قرآن در شب قدر می گوید: إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْرِ (قدر / ۱) حتّی ملائکه را هم کنار خودش قرار می دهد. یک شخصیت والایی که ذاتش باصطلاح نه لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ است وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ است که اهلش می فهمند یعنی چه، این هیچ وقت اگر خودش را قاطی دیگران کرد برای این نیست که خودش را کوچک کند، خودش را مساوی با آنها قرار بدهد، آنها را می خواهد بیاورد بالا، آنها را می خواهد به آنها ارزش بدهد، می خواهد آنها در این وضع باشند که من احبکم فقد احبّ اللّه و من ابغضکم فقد ابغض اللّه، من عرفکم فقد عرف اللّه می خواهد به اینجا برساند آنها را، لذا می گوید: إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْرِ، ملائکه هست، بعد خودش می فرماید که تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَهُ وَ الرُّوحُ ما این کار را کردیم. از آن طرف پیغمبراکرم ببینید می گوید: لا اله الاّ اللّه وحده وحده وحده، انجز وعده، و نصر عبده و اعزّ جنده و هزم الاحزاب وحده، بنده باید اینطور باشد. همه را از جانب خدا بداند، یک طبیب حاذقی در مملکتتان هست، از همه جا به او مراجعه می کنند. شما را عمل کرد بسیار عالی هم عمل کرد، خوب، زنده شدید نزدیک بود بمیرید. اگر گفتید این طبیب من را این طور درست کرد شرک است! امّا اگر گفتید خدا بوسیله این طبیب، خدا در قلب این طبیب این خواسته را قرار داد این طبق روایات عیبی ندارد. خدا به وسیله این. اینها همه وسیله هستند. ما باید بگوییم: وحده وحده وحده قبل از اینکه از آن طبیب وقتی به هوش آمدی تشکر کنی که خوب تو من را عمل کردی و خوب معالجه کردی من را، قبل از آن بگو خدایا قربانت بروم که تو، وگرنه ممکن بود همین طبیب حاذق یک اشتباهی بکند ما را بکشد، نمی شد؟ نشده؟ تو کردی، وحده وحده وحده تا می رسد تا  هزم الاحزاب وحده، پیغمبراکرم اصحابش احزاب را درهم پاشیدند، آن همه رنج کشیدند در عین حال پیغمبر اینطوری تعلیم می دهد به ما، خدا هم از آن طرف می گوید: إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْرِ.

امیدوارم این مسائل ان ‌شاءاللّه برایتان درس باشد و اینکه من امروز را تبریک نگفتم یک مقداری یادم رفت، یک مقداری هم گذاشتیم ان‌ شاءاللّه برای روز میلاد مسعود پیغمبراکرم و امام صادق علیه الصلوه والسلام، جلسه در تهران است. روز تعطیلی است . و آنهایی که در مرحله استقامت هستند در شب تولّد رسول اکرم ان‌ شاءاللّه جلسه برای آنها خصوصی داریم، تشریف بیاورند و امیدواریم که از برکاتِ وجود مقدّس پیغمبراکرم به همه حقایق عالم قبل و عالم بعد و همین عالم برسیم، چون امیرالمؤمنین فرمود: رحم اللّه ، خدا مهربانیش، محبّتش، رحمت خاصّ الخاصش، رحمت خاصّش به آن کسی، به آن شخصی برسد که بداند کجا بوده.

از ما بپرسند آقا تو کجا بودی؟ اوّل اول اول؟ خیلی پیشرفت کنیم می گوییم در شکم مادر، نه برو جلوتر، من أین و الی أین، کجا می خواهد برود و در کجا هست. من اجمالاً، مکرّر هم گفته ام من، در عالم ارواح و عالم ذر بودیم. این دنیا برای امتحان همان درسهاست و آخرت هم برای زندگی است و الاخره هی الحیوان ، مَا عِنْدَکُمْ یَنْفَدُ وَ مَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ (نحل / ۹۶) خیلی آیات داریم که زندگی راحت، دیگر خداوند هیچ وقت برایتان زحمت و کار و فعالیّت نخواسته، در این دنیا می گوید برای امتحانتان باشد فعالیّت بکنید، امّا در آنجا نمی خواهد آن زندگی ابدی، راحت باشید. علم و دانش و فهم و درک، حقایق و معاشرت با احبّاء و هم صحبتی با خدا و اینهاست. لقاء پروردگار، لقاء ائمه اطهار، لقاء پیغمبر و هر چه نعمت بخواهید در اختیارتان، دیگر از این بهتر نمی شود، آنجاست و ان‌ شاءاللّه اینها را ما بدانیم تا مورد رحمت خاصّه ی پروردگار واقع بشویم و ان ‌شاءاللّه این دنیایمان خوب امتحان بدهیم، ورقه های امتحانی مان را خوب بفهمیم و زرق و برق دنیا مزاحم امتحان دادن ما نشود.

نسئلک اللهم و ندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا رحمن و یا رحیم یا غیاث المستغیثین،

پروردگارا به آبروی ولی عصر فرج آن حضرت را برسان،

همه ما را از یاران خوب آن حضرت قرار بده،

قلب مقدّسش را از ما راضی بفرما،

خدایا ما را به حقایقی که به ما تعلیم داده ای متذکّر مان بفرما،

توفیق یاد آمدن آن حقایق را بوسیله حجه بن الحسن به ما مرحمت بفرما،

پروردگارا به آبروی آقایمان حجه بن الحسن همه ما را هر چه زودتر از همه رذائل پاک بفرما،

امراض روحی را از ما برطرف بفرما،

مریض های اسلام، مریض های بدنی اسلام را خدایا شفای کامل مرحمت بفرما،

مریض های منظور شفای کامل عنایت بفرما،

امواتمان غریق رحمت بفرما،

شهداءمان، امام راحلمان غریق رحمت بفرما،

پروردگارا از همه ی بدیهای دنیا و آخرت ما را دور بفرما،

به همه خوبی ها دنیا و آخرت ما را هر چه زودتر برسان،

عاقبت امرمان ختم بخیر بفرما،

و عجل فی فرج مولانا.

لینک ویدیو در آپارات : کلیک کنید

جهت دانلود و یا پخش آنلاین کلیک کنید

أَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

الحمدلله و الصلاة و السلام علی رسول الله و علی آله آل الله، لا سیما علی بقیة الله روحی و ارواحنا العالمین لتراب مقدمه الفداه و العنة الدائمة علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدین.

«أَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ * إِنْ هِيَ إِلَّا أَسْمَاء سَمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَاؤُكُم مَّا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَانٍ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَمَا تَهْوَى الْأَنفُسُ وَلَقَدْ جَاءهُم مِّن رَّبِّهِمُ الْهُدَى»(نجم/23)

اتفاقاً دیشب بود، فکر می‌کردم که در این مجلس با شکوه شما و دوستان شهر پر از ذوق و محبت شیراز، چه مطلبی را خدمت آقایان عرض کنم؟ یک مطلبی به نظرم رسید که به جناب آقای باقری هم، دیشب در ماشین عرض می‌کردم و امروز این آیات، تصادفاً ما از همین جا هم گوش می‌دادیم و این‌ها خودش یک اشارات غیبی است که به دوستان بدانند که، إن‌شاءالله باید به آن‌چه گفته می‌شوند عمل کنند.

تصورات بشر درباره خدا و قرآن و معصومین علیهم‌السلام و اولیاءخدا ومعنویات واقعیت آنها

آیات وصف‌الحکم ربک را ما، این‌جا ما با غفلت کامل، مشغول صحبت بودیم، ولی از این آیه «إِنْ هِيَ إِلَّا أَسْمَاء سَمَّيْتُمُوهَا» ما شنیدیم. همین مطلب را من امروز می‌خواستم دربارۀ آن صحبت کنم، خیلی مطلب بسیار مهمی است که با عمل به آن، اگر موفق شویم، به همۀ حقایق می‌رسیم و بدون عمل به آن، هر چه هم زحمت بکشیم، باز احتمال انحرافش، خیلی زیاد است. مطلبی که، از این آیه اگر مفصل بخواهیم صحبت کنیم، به دست می‌آید و باید از نظر عقل هم، همین‌طور باشد این است که، اکثراً ما مردم، دربارۀ هر چیزی، یک تصوراتی در دل‌مان داریم. دربارۀ هر چیزی! دربارۀ خدا، دربارۀ پیامبران و پیغمبراکرم، دربارۀ ائمه‌اطهار علیهم‌السلام، دربارۀ اولیاءخدا، دربارۀ هر چیز خوب و بدی، حالا بدها زیاد مهم نیست، خوبها. دربارۀ ملائکه، دربارۀ قرآن، دربارۀ روحانیت، دربارۀ اکثر چیزهای خوب عالم دنیا، ما یک تصوراتی پیش خودمان داریم، یک مسائلی هم از جانب پروردگار هست. در گذشته هم بیشتر بوده، در زمان ما هم، کم نیست در گذشته از خدا که شروع کنیم، به صورت خورشید، به صورت ماه، به صورت ستارگان، این‌ها تصورات بشر بوده. تا جایی که اگر گذرتان به هندوستان بیافتد، در هر گذری، در هر محله‌ای، بت‌خانه‌هایی هست، این بت‌خانه‌ها من تحقیق زیادی در چند سفری که به هندوستان رفته‌ام، عبارتند از اشکالی که از خدا در ذهن‌شان آمده، آن را مجسمه کرده‌اند در داخل بت‌خانه گذاشته‌اند، مثلاً در یکی از شهرهایی که، جنبۀ کعبه برای هندوها دارد شهر بنارس، یک معبدی را، یک بت‌خانه‌ای را دیدم، بیست و دو گنبد طلا داشت، زیر هر گنبد، سه صورت از خدای‌تعالی بود که با سایر باصطلاح معابد، این صورت‌ها فرق می‌کرد. من گفتم، کدام یک از این‌ها بالأخره خداست؟ گفتند: پولدارهای هند، راجه‌ها، این‌ها در مکاشفات‌شان هر رنگی و هر شکلی خدا را دیدند، پول دادند این را مجسمه کردند و گنبدش را هم ساختند و این‌جا گذاشتند.

این برای زمان حال است، در گذشته در زمان حضرت ابراهیم، آذر که عموی حضرت ابراهیم است ظاهراً، ایشان بت تراش بود، بت‌ها را می‌ساخت، به هر شکلی که دوست داشت. حضرت ابراهیم هم، چون کوچک بود، زیر نظر ایشان بود به او می‌داد ببرد بازار بفروشد، او هم یک ریسمانی به گردن این‌ها می‌انداخت و می‌کشید، می‌گفت: بیایید این خدای بدبخت‌تان را بخرید و امثال این مسائل، در گذشته‌ها، نسبت به پروردگار بوده و هر چه انبیاء می‌‌آمدند و می‌گفتند که این که شما می‌گویید: خدا نیست، قبول نمی‌کردند تا زمان پیغمبراکرم.

پیغمبراکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم از این به بعد، صلوات‌ها را آهسته بفرستید. قبول نمی‌کردند ولی قرآن آورد، کتاب آورد، معجزه داشت. خود پیغمبراکرم را، اگر شما الآن به کتب باصطلاح اهل‌سنت مراجعه کنید، مطابق ظنون خودشان، پیغمبراکرم را معرفی کرده‌اند. در کتاب صحیح بخاری هست، شما ببینید پیغمبری که، در زمان رسالتش نستجیر بالله، من اگر نمی‌خواستم یک مطلبی را به شما بگویم، این مقدمه را نمی‌گفتم. پیغمبری که زن جوانش را، روی دوشش سوار بکند و به جایی ببرد که اهل‌حبشه، معرکه گرفته‌اند، چون عایشه کوچک بود و قدش نمی‌رسید که معرکه را نگاه کند، روی دوش پیغمبر بنشیند و نگاه کند. پیغمبری که، وسط نماز یادش نمی‌آید جُنب است، همان‌جا می‌رود غسل می‌کند و راوی صحیح بخاری می‌گوید که، وقتی‌که برگشت، پیغمبر، آب غسل از محاسنش می‌چکید و مردم را فرمود همین‌جا باشید، در همین محل از نماز باشید تا من برگردم. وقتی‌که برگشت، مردم همین‌طور ایستاده بودند، شما می‌دانید آن وقت‌‌ها به خصوص حمام سر خانه نبوده، حالا به هر نوعی، حالا بیشتر از زمان ما، طول می‌کشیده و برگشت و نماز را، ادامه داد. آن‌قدر مطالب از این قبیل، به پیغمبراکرم نسبت داده‌اند که، انسان وقتی فکر می‌کند می‌بیند پیغمبر، یک آدم معمولی که، سهل است یک شخص این‌طوری که باز در یک روایت مفصلی دارد که می‌خواهند پیغمبر را معرفی کنند، در آن روایت می‌گوید: پیغمبر در اتاق دراز کشیده بود، دخترهای باصطلاح مدینه، آمده بودند در مقابل پیغمبر می‌رقصیدند و یک آهنگی هم می‌زدند، در زده شد، در خانه کوبه‌اش صدا کرد، پیغمبر فرمود: زود تشکیلات‌تان را جمع کنید و همه را از وسط جمع کرد. ابی‌بکر وارد شد، یکی از این خانم‌ها پرسید چرا شما برای ایشان این وضع را به وجود آوردید؟ فرمود: او یک مرد مقدسی است از این لهو و لعب بدش می‌آید، نخواستم جلوی او، این کارها انجام شود. در موقع وفات هم که، پیغمبر را این‌طوری معرفی می‌کنند که «إن الرجل لیهجر» هذیان می‌گوید، بیهوده حرف می‌زند، این‌ها همه، چیزهایی است که دربارۀ پیغمبراکرم گفته‌اند. این‌ها همه ظنونی است که، بشر دربارۀ معنویات و حقایق و ملکوت عالم دارد. دربارۀ ملائکه، که آن‌قدر که خدا در قرآن فرموده: این‌ها را زن ندانید، باز هم وقتی‌که، می‌خواهیم یک نقشه‌ای، یک تصویری از ملائکه بکشیم، به صورت زن‌هایی می‌کشیم که دو بال دارد دارد. دربارۀ اولیاءخدا هم همین‌طور.

زاهد کسی است که یک لباس کثیف پاره‌ای پوشیده باشد زندگی درستی نداشته باشد، این‌طوری در ذهن‌مان می‌آید و بدبختی این است که همۀ معنویات را، ما می‌خواهیم با آن‌چه در ذهن‌مان هست تطبیق دهیم، ببینید این آیه چه می‌گوید؟ «إِن يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ»(انعام/116)، اگر مردم پیروی نمی‌کنند مگر گمان‌شان را، «وَمَا تَهْوَى الْأَنفُسُ»(نجم/23)، و هر چه که، نفس‌شان می‌خواهد خیلی روشن است. «وَلَقَدْ جَاءهُم مِّن رَّبِّهِمُ الْهُدَى» این در صورتی است که از طرف پروردگار، هدایت برای آن‌ها آمده ولی «إِن يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ» دنبال گمان‌شان می‌رفت.

اگر می‌خواهید به خدا برسید، باید ظن و گمان‌تان را ترک کنید

مگر برای انسان آن چه را که تمنا می‌کند نیست؟ این جمله خیلی عجیب است. یعنی شما اگر یک چیزی را فکر کردید و ظنّی به آن پیدا کردید و مطابعت از هوای‌نفس‌تان کردید، همان چیزی را که، خواستید به آن می‌رسید. «أَمْ لِلْإِنسَانِ مَا تَمَنَّى»(نجم/24)، و حال این‌که، آخرت اولی، یعنی از لحظۀ این‌که شما روح‌تان را خدا خلق کرد تا آخر، قیامت، برزخ، تمام این‌ها، این‌ها در اختیار خداست. شما اگر می‌خواهید چیزی بفهمید، بروید در خانۀ خدا، ظن و گمان خود‌تان را کنار بگذارید، اگر می‌خواهید به خدا برسید، باید ظن و گمان‌تان را ترک کنید. نمی‌شود که انسان، دربارۀ خدا آن فکر را بکند، به یک جای دیگری برود، نمی‌تواند دربارۀ پیغمبر این‌طوری که عرض کردم فکر کند و پیغمبری که، روح مقدسش آن ظرفیت را دارد که تمام علوم اولین و آخرین، در او قرار گرفته، این در این راه برود و آن راه را نرود یا باید انسان ظن و گمانش را به طور کلی کنار بگذارد. هر کس می‌خواهد به نهایت تزکیه‌نفس برسد آقایان، می‌خواهد به کمالات برسد، می‌خواهد در حقایق به حقیقت برسد، باید اول کاری که می‌کند، ظن و گمانش را دربارۀ حقایق، که از طریق هوای‌نفس می‌خواهد معتقد شود، این‌ها را کنار بگذارد، خودش را صاف و پاک کند. شما یا معلم هستید، یا معلم دیده‌اید یا تختۀ سیاه نویس هستید، یا تختۀ سیاه را دیدید چطور می‌نویسند، شما اگر نگاه کنید، می‌بینید اول کاری که، معلم روی تختۀ سیاهی که می‌خواهد بنویسد، کار می‌کند، این است که این تختۀ سیاه را از خطوط مختلف پاک می‌کند. یک چیزی بر می‌دارد حالا یک پارچه‌ای، هر چه که بهتر پاک کند، این تختۀ سیاه را از نوشته‌های قبلی پاک می‌کند، بعد شروع به نوشتن می‌کند.

کنار گذاشتن گمان و گوش دادن به گفته های کسانی که از طرف خدا حرف می زنند و فهمیدن حقیقت دین

اگر بخواهید به کمالات روحی برسید، اگر بخواهید به اعتقادات پاک برسید، اگر مایل باشید که همۀ حقایق را، خدای‌تعالی برایتان بیان کند، اول باید چیزهایی که مورد گمان شماست، کنار بریزید. دربارۀ امام‌زمان، دربارۀ ائمه‌اطهار، دربارۀ پیغمبراکرم، دربارۀ خدا و از آن طرف، دربارۀ اولیاءخدا، دربارۀ کسانی که شما می‌خواهید به آن‌ها اقتداء کنید، شما ببینید حتی یک امام‌جماعت، اگر کسی بخواهد به او اقتدا کند، نگفتند: ببینید چه شکلی است؟ نگفتند: ببینید قدش بلند است یا کوتاه است؟ شما خوشتان از قیافه‌اش می‌آید یا نمی‌آید؟ گفتند: عادل باشد. شما فقط و فقط باید روی عدالت این شخص فکر کنید. دوم گفتند: نمازش را صحیح بخواند، باید روی این دو چیز فکر کنید، این را از باب مثال عرض کردم، یعنی اگر خواستید به هر چیزی فکر کنید، اول مراجعه کنید به خدا و کسانی که از طرف خدا حرف می‌زنند برای شما، آن‌ها ببینید، دربارۀ این چیزی که شما می‌خواهید روی آن فکر کنید و معتقد به آن شوید، آن‌ها چه گفته‌اند؟ هر چه آن‌ها گفته‌اند شما همان را، محل فکر‌تان قرار دهید. همین مثالی که زدم، امام‌جماعت را، فقط عدالتش و صحیح نماز خواندنش برای شما، مطرح باشد. نه این‌که من از این آقا خوشم می‌آید، از آن آقا بدم می‌آید، حالا روی چه حسابی خوشت می‌آید, روی چه حسابی بدت می‌آید، این نباشد.

وقتی‌که می‌خواهید دربارۀ ذات‌مقدس پروردگار، معرفت پروردگار فکر کنید، در خانه ننشینید با خودتان فکر کنید، شما چیزی از ظن‌تان به دست‌تان نمی‌آید. باید همان طوری که مردم نیشابور، وقتی‌که چشم‌شان به علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام افتاد و او را صراط‌مستقیم تصور کردند و خاندان عصمت، این حضرت را به عنوان صراط‌مستقیم، برای شیعیان معین فرمودند، تا چشم‌شان به حضرت رضا صلوات‌اله‌علیه افتاد، عرض کردند: آقا یک روایتی از جد بزرگوارت، همین جمله هم خیلی عالی است. که یعنی شما راوی روایات پیغمبر هستید، دین خدا به شما ختم نمی‌شود، دین خدا به پیغمبراکرم ختم شده. شما باید آن چه را که بر پیغمبر نازل شده، از همان‌ها برای ما بگویید. من یک وقتی خودم فکر می‌کردم مردم نیشابور، عجب آدم‌های بی‌معرفتی بودند، چرا به حضرت نگفتند: هر چه می‌خواهی بگو. نه شاید این القاء از طرف خود حضرت رضا صلوات‌اله‌علیه بود، درس باید داده شود، امام مربی است لذا گفتند: یک کلمه‌ای که از پیغمبراکرم، نقل شود برای ما نقل کنید. پیغمبراکرم هم، با تمام سندش که اسمش این روایت حدیث سلسلة‌الذهب است. یعنی سلسلۀ راویانش همه از ائمه علیهم‌السلام هستند. این نکته را توجه کنید من نمی‌خواهم این حدیثی که همۀ شما یا حفظ هستید یا مکرر شنیدید، برایتان نقل کنم، به این نکاتش می‌خواهم توجه‌تان بدهم. از هر یک از ائمه‌اطهار با همۀ عظمت‌شان، با این‌که من معتقد هستم آن چه پیغمبراکرم دارد و از علم و عصمت، همۀ ائمه دارند جز این‌که پیغمبر، نبی است ولی این‌ها نبوت در مسائل دینی ندارند.

خود همین دعای ندبه، بیان می‌کند که «أَنْتَ‏ مِنِّي‏ بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ‏ مِنْ‏ مُوسَى‏ إِلَّا أَنَّهُ‏ لَا نَبِيَ‏ بَعْدِي‏» (زادالمعاد،مفاتح‌الجنان/305)، تو جانشین من هستی، همۀ جانشین‌ها باید آن‌چه که، آن شخص اول دارد، این هم داشته باشد. نمی‌شود یک کسی را حتی در مغازۀ شما بگذارید که بعضی از اقلام را، قیمتش را بداند و بعضی‌ها را نداند و مسافرت بروید، باید همه را بداند. همۀ علوم دین را، علی‌بن‌ابیطالب اگر نمی‌دانست، پیغمبراکرم او را جانشین خودش قرار نمی‌داد. «إِلَّا أَنَّهُ‏ لَا نَبِيَ‏ بَعْدِي‏» یعنی از طرف خدا دربارۀ دین و معارف، وحی‌ای به تو نمی‌رسد، چون پیغمبراکرم، خاتم‌الأنبیاء است، ختم کرد، نبوت را پایان داد و در عین حال، ما حضرت رضا را هم، همین‌طور می‌دانیم. چه مردم نیشابور می‌گفتند که از جد بزرگوارت برای ما روایت نقل کن، چه نمی‌گفتند، حضرت رضا صلوات‌اله‌علیه از ایشان روایت‌ها را نقل می‌کند همۀ روایاتی که ائمه‌اطهار، امام‌صادق فرمودند: همۀ این‌ها از پیغمبراکرم است و لذا در روایات دارد اگر یک روایتی را گفتید مثلاً امام‌صادق فرموده و حضرت رضا فرموده باشد، اشکالی ندارد. اگر گفتید: رسول‌اکرم فرموده و امام‌صادق فرموده باشند، این هم اشکالی ندارد در روایت هست، و لذا بعضی از علماء من دیده بودم احتیاط می‌کردند و همه را نسبت به پیغمبراکرم می‌دادند که دروغ نشود.

راه رسیدن به وحدانیت خدا را امام علیه السلام نشان می دهد

بنابراین مردم نیشابور بالأخره، حقیقت یک چیز بود ولی حضرت رضا مخصوصاً «سمعت عن أبی موسی ابن جعفر، قال سمعت عن أبی جعفر ابن محمد، قال سمعت عن أبی محمد ابن علی الباقر، قال سمعت عن أبی علی ابن الحسین السجاد، قال سمعت عن أبی الحسین ابن علی، قال سمعت عن أبی علی ابن ابیطالب، قال سمعت عن رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم قال سمعت عن جبرائیل» ایشان را هم وسط گذاشتند. «قال سمعت عن الله تعالی» ببینید این درس است، درس‌ها را یاد بگیرید، ما بیشتر از هر چیزی دوست داریم که این جلسات، به صورت درس بیاید. این مطلب در ذهن شما باشد که، هر روایتی را که دیدید از هر امامی، این از پیغمبراکرم است. چه سندش را نقل کنند، چه سند آن را نقل نکنند و این را هم باز بدانید که هر روایتی که از پیغمبراکرم باشد، از خداست. چون خدای‌تعالی در قرآن می‌فرماید: «وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى»(نجم/3-4)، اگر این‌ها را خوب یاد بگیرید، یک امتیازی شما پیدا می‌کنید، در بین مردم، که نه آقا امام‌صادق نفرموده، حضرت سجاد فرموده، ما می‌گوییم: همۀ آن‌‌ها را، از یک نفر نقل می‌کنند و او هم از خدا، این حقیقت دین است، این را داشته باشید.

اصل مطلب این بود که فرمود: خدا گفته که «كَلِمَةُ لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ‏ حِصْنِي فَمَنْ قَالَهَا دَخَلَ حِصْنِي وَ مَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ مِنْ عَذَابِي‏»(بحارالانوار: 49/127)، یک جملۀ کوتاه ولی خیلی پر حرف، «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ» یک کلمه است کسی که بگوید: «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ» این کارش درست است، حالا خلاصه‌اش است. خب اگر کسی فرعون را خدا بداند و تنها او را هم خدا بداند باز هم می‌تواند بگوید که «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ» اسم فرعون را هم إله می‌گذارد «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ» خوب می‌فهمید؟ خورشید هم یک دانه است، در آن‌چه که ما می‌بینیم، که این نور را بدهد، اسم آن را الله می‌گذاریم، آن‌هایی که خورشید را می‌پرستیدند، آن را الله می‌دانستند، این‌ها هم «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ» می‌گویند. خب دقت کنید!

اگر شما رئیس اداره‌تان را به عنوان رزق دهنده‌تان، پذیرفتید و خدا را از کار برکنار کردید باز هم «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ»، اسمش را بگذاریم فقط اسم، سر اسم است دیگر، این‌ها هم «إِنْ هِيَ إِلَّا أَسْمَاء سَمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَاؤُكُم» این اسم‌ها را شما گذاشتید، اگر گفتید سیزده به در از خانه بیرون نرویم، نحس است برایمان هر چه خدا بخواهد یا نخواهد، نحسی آن هست، پس آن کسی که، اعمال قدرت در بدبختی شما می‌کند، رفتن بیرون از خانه یا نرفتن آن است مثلاً، این‌جا هم، «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ» اسمش را الله می‌گذاریم. چون هر چیزی که مستقل از خدای‌تعالی، مستقل از خدای‌تعالی فعال باشد، به خدا کاری نداریم، خدا اذن بدهد یا ندهد، این کار خودش را می‌کند، این اسمش را فقط الله می‌گذاریم درست می‌شود، «لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللَّهُ».

این جمله‌ای که این را تنظیم می‌کند می‌دانید چه است؟ آن جملۀ آخری است که حضرت رضا از خودش گفت، دیگر نگفت: پیغمبراکرم فرموده، پیغمبراکرم در تمام قرآن و احادیث و خدای‌تعالی، در سراسر قرآن فرموده، اگر کسی این حرف را قبول نکند مسلمان نیست. آن چه بود؟ گفت: «بشرطها و أنا من شروطها» یعنی اگر می‌خواهید وحدانیت خدا را، به آن برسید، باید در ارتباط با من باشید، راهی را که من به شما نشان می‌دهم، آن راه صحیح است، آن‌جا دیگر همان اللهی که، بر پیغمبراکرم، قرآن را نازل می‌کند، همان اللهی که، همۀ اشیاء تحت نظر اوست، هر چه شما بگویید بد است، بخواهد خوبش بکند، خوبش می‌کند، «وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ»(بقره/216)، خیلی از چیزها هست که شما بد می‌دانید یا خوب می‌دانید، هر چه خدا خوب می‌داند یا بد می‌داند، آن درست است.

ظن و گمان بدون ارتباط با قرآن و خدا هوای‌نفس است

این ظنون شما ببینید، «إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ» در مقام مذمت، ذات مقدس پروردگار، به این عده می‌فرماید: که پیرو ظن هستند. «وَمَا تَهْوَى الْأَنفُسُ» ظن و گمان شما، «مِّن دُونِ اللّهِ»(آل‌عمران/64)، یعنی اگر ارتباطی با قرآن نداشته باشد، اگر ارتباطی با حقایق نداشته باشد، ظن و گمان شما، همان هوای‌نفس شماست «وَمَا تَهْوَى الْأَنفُسُ وَلَقَدْ جَاءهُم مِّن رَّبِّهِمُ الْهُدَى» اگر هدایت از طرف خدا نرسیده بود، هر کاری می‌خواستند بکنند، مورد مؤاخذه و مورد باصطلاح سرزنش نبودند اما از طرف خدا هدایت آمده است.

اگر می‌خواهید پیشرفت کنید پیروی نکردن از ظن و گمان از شرایط سالک‌الی‌الله است

پس باید اول کاری که می‌کنیم، همۀ ما، از کسی که تازه مکلّف شده، تا پیرمرد مُسن، کاری که می‌کنیم، عالِم، جاهل، خدمت شما عرض شود پرفسور، نمی‌دانم مهندس، مجتهد، آیت‌الله، حجت‌الإسلام، هر چه که هست، این باید اگر مسلمان است و خدا را قبول دارد باید چه کار کند؟ پیرو ظنّش نباشد، در خانه بنشینید و هر چه که، گمان می‌کنید و بی اساس است این‌ها را دور بریزید، اگر می‌خواهید پیشرفت کنید این از شرایط سالک‌الی‌الله است. یعنی اگر سالک‌الی‌الله این کار را نکند، به هیچ وجه، موفق نمی‌شود. شما از شیراز حرکت می‌کنید می‌خواهید مثلاً تهران بروید، با خودتان فکر می‌کنید که از این راه بروم تهران می‌روم. از هیچ کس هم نمی‌پرسید، از کسی که مطلع هست نمی‌پرسید، خودتان هم یقین ندارید. احتمال دارد تصادفاً راه تهران را در پیش بگیرید ولی تا خود تهران، دائماً دلهره دارید که من هر چه می‌روم ممکن است راه را دور بکنم و بالأخره هم اشتباه می‌کنید و درصد درستکاری شما، خیلی کم است و حتی اسلام برای این‌که جلوی این کار را، چون مسئلۀ اعتقادات و دین، خیلی حساس است، در تفسیر قرآن یک روایت داریم که اگر کسی قرآن را تفسیر به رأی خودش کند، «إِنْ اصاب فَقَدْ أَخْطَأ»(بحارالانوار: 101/160)، اگر درست هم تفسیر کند خطا کرده است. شما را در راه تهران ببینند، یکی بپرسد آقا تهران از همین طرف می‌رود می‌گوید، بگوید نمی‌دانم شاید، به شما می‌خندد، می‌گوید: پس چرا شما از این راه آمدید؟ «إِنْ صَابَ فَقَدْ أَخْطَأ» درست دارید می‌روید ولی خطا کردید که تحقیق بیشتری نکردید، از اهل آن سؤال نکردید، از خود ترمینال لااقل می‌پرسیدید آقا، یک آدرسی به ما بده، از جادۀ صحیح حرکت کنیم. این معنای «إِنْ صَابَ فَقَدْ أَخْطَأ» انسان فضولی کرده، انسان بیجا کرده که از این راه، بدون تحقیق آمده است.

خدا و پیغمبر و ائمه‌اطهار (ع) راهنمایان ما در دین هستند

خدا و پیغمبر و ائمه‌اطهار علیهم‌السلام راهنمایان ما در دین هستند. هر چیزی را که فکر کنید این‌طوری به نظر من خوب باشد، این کار را بکنم درست است، اگر به اهل‌بیت عصمت مراجعه کردید، به خاندان عصمت علیهم‌السلام مراجعه کردید و او هم تأیید کردند، اگر مراجعه نکردید چه درست باشد و چه درست نباشد، اشتباه کردید. این‌طوری است، باید کوشش کنید که اول قدمی که بر می‌دارید، یعنی حتی در مرحلۀ یقظه، تا انسان از خواب بیدار شد، سر چهار راهی خوابش برده، بلند شده حالا می‌خواهد به مقصد برسد، نمی‌داند از کدام طرف برود، در مرحلۀ یقظه، حتی همین یغضه‌هایی که ما می‌گوییم باید همۀ این اعتقادات را، از راه صحیح آن بدست بیاورد و صحیح فکر کند و آیات قرآن مؤید آن باشد و هر چه که ائمه‌اطهار فرموده‌اند، همۀ این‌ها را بررسی کند و این راه را تأیید کند، که کار بسیار مشکلی است.

گوش دادن به راهنمایی های قرآن و امام علیه‌السلام در جلسه امتحان دنیا

منتهی خدای‌تعالی، راهنمایی‌تان کرده، قرآن را خیلی سهل و آسان قرار داده که می‌فرماید: «وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ»(قمر/40)، ما قرآن را برای یادآوری، آسانش کردیم. ما در دنیا، در جلسۀ امتحان هستیم، این را من مکرر گفته‌ام، جلسۀ امتحان! یک جلسۀ امتحان برایتان تشکیل دادند، معلمین‌تان را بالای سرتان فرستادند، که به شما بگوید که اشتباه ننویسید، خیلی سهل گرفتند یک کتاب هم به شما دادند گفتند: هر جا که اشتباه کردید، در این کتاب جواب سؤال امتحانی شما هست، فقط تو باید بنویسی و عمل بکنی. بالای سرت هم، امامی قرار دادند، در روایت دارد؛ اگر دو نفر در روی کرۀ زمین باشند، یکی دومی‌شان، آن کسی که بعد دومی ممکن است از دنیا برود، امام است. از اول کسی هم که روی کرۀ زمین آمده است، امام بوده است نه امام اصطلاحی شما، یعنی پیغمبر و راهنما بوده، حضرت آدم بوده. پس بالای سرتان ایستادند. امام‌زمان علیه‌السلام را چرا خدا در دنیا، هزار و صد و هفتاد سال است که نگهش داشته است؟ برای این‌که بالای سر شماها باشد. اشتباه نکنید، امتحانات‌تان را عوضی ننویسید، خیلی عجیب است. هیچ جلسۀ امتحانی هم، چنین کاری نمی‌کند، حتی در جلسات امتحان شما بودید، یکی آن بالا ایستاده نگاه می‌کند که از روی هم ننویسید. این جلسۀ امتحان دنیا، هم از معلم می‌توانید سؤال کنید، هم از کنار دستی‌تان می‌توانید سؤال کنید، هم واجب است که آن‌هایی که می‌دانند به کسانی که نمی‌دانند بگویند، دیگر از این بهتر؟ در عین حال ما اشتباه می‌کنیم راه را عوضی می‌رویم، چرا؟ به جهت این‌که «إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ» ما می‌خواهیم مستقل باشیم، آقا چه کسی است که ما حرف او را گوش دهیم؟ این کتاب چه است که جلوی ما گذاشتید، صبح‌ها در فاتحه‌ها می‌خوانیم دیگر، همان بس است. پاهایمان که دراز باشد می‌خوانیم. احترامی هم، کتاب‌های فلانی را خیلی بیشتر، از این قطورتر است، علم هم که اسم علم را عوض کردیم، علم یعنی آن چیزی که صد درصد است.

چیزی که پیغمبراکرم و ائمه معصومین علیهم‌السلام فرموده اند علم است

شما الآن علم دارید که روز است، اما اگر شک داشته باشید که روز است، می‌شود بگویید که علم دارم روز است، در اتاق تاریکی شما را کردند، یک روشنایی مختصری از بیرون هست، می‌گویید: شاید روز شده باشد، علم ندارید، اسم این را علم نمی‌گذارند تمام علوم مادی و فلسفی، این را آقایان بدانید تمام این‌ها فرضیه و ظن و گمان است. این را بدانید. دلیلش هم این است که روز به روز عوض می‌شود. امروز می‌گویند: تخم‌مرغ بخور، برای نمی‌دانم کلیه‌ات خوب است، فردا می‌گویند بدترین چیز است. امثال این‌ها ما زیاد داریم یعنی فلاسفۀ قدیم را به خصوص اگر شما نظرات‌شان را با فلاسفۀ امروز بسنجید، اگر نگوییم صد درصد عوض شده، نود درصد عوض شده، سابقاً فلاسفه می‌گفتند: کرۀ زمین یک جایی ایستاده است و همۀ کرات دارد دورش می‌چرخد. الآن می‌گوید: کرۀ زمین دور همه دارد می‌چرخد. این‌طوری است. «إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ» ظن، فرضیه… داروین یک فرضیه‌ای طرح کرد، ما محکم به‌ عنوان علم گرفتیم که اگر انسان یک چیزی می‌گوید، حضرت آدم را مطرح می‌کند، می‌گوید علم می‌گوید، که ما نسل میمون بودیم، بابا او فرضیۀ خودش را اسمش را فرضیه گذاشته، تصور این‌طور است، ظن این‌طور است، ما آن را به عنوان علم پذیرفتیم. الآن هم در دانشگاه‌ها و در مردم هم همین‌طور است. علم این‌طوری می‌گوید، یعنی چه؟ یعنی خدا می‌گوید، یا پیغمبر گفته؟ نه دانشمندان گفته‌اند. هر دانشمندی که بالاتر از پیغمبر نیست. او اگر نگفته باشد شما نمی‌توانید اسمش را علم بگذارید ظن است. «إَنَّ الظَّنَّ لاَ يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا»(یونس/36)، این آیۀ دیگر همین را می‌گوید که الآن خواندند، که انسان را از چیزی بی‌نیاز نمی‌کند که ظن، گمان، انسان را از چیزی بی‌نیاز نمی‌کند، چیزی که علمی است و خدا گفته که هیچ اشتباه ندارد و پیغمبر معصوم از جهل، ائمۀ معصوم از جهل، بیان کردند، آن را ما باید اسمش را علم بگذاریم. نه آن را دین می‌گوییم، می‌گوییم آن مسائل دینی است، خیلی هم با بی‌اعتنایی با آن برخورد می‌کنیم. آن وقت شما می‌خواهید با خدا ملاقات کنید؟ می‌خواهید به لقاء پروردگارتان برسید؟ شما گار بخواهید یک بزرگی را ببینید اصلاً شک دارید که این، حرف‌هایش به درد می‌خورد یا به درد نمی‌خورد؟ برایتان برداشته کتابی نوشته، برایتان فرستاده، گاهی یک نگاهی می‌کنید و در طاقچۀ اتاق‌تان گذاشتید و اصلاً هم، گرد و خاک روی آن نشسته، نگاهش نمی‌کنید. این می‌توانید با آن شخصی که، این راهنمایی‌ها را برای شما فرستاده، اظهار محبت به شما کرده، «يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ * يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ * يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ» آن‌قدر هم اظهار محبت به شما کرده، می‌توانید با آن روبرو شوید؟ ابدا! انسان خجالت می‌کشد.

ذهنتان را از غیر گفتار معصومین علیهم‌السلام خالی کنید

مطلبی که امروز با همۀ این حرف‌ها می‌خواستم خدمت دوستان و برادران شیرازی عرض کنم، این است که، هر چه در ذهن‌تان که، سرچشمه‌اش گفتار خدا و پیغمبر و ائمه نیست و معتقد هستید، این را از ذهن‌تان بیرون کنید، دربارۀ دین لااقل، از ذهن‌تان خالی کنید. چه یقین به آن کرده باشید و چه یقین به آن نکرده باشید. این‌ها را باید دور بریزید، در خانه جارو کنید سپس مهمان طلب… مرحوم حاجی‌اشرفی که الآن قبرش در بابل، محل زیارت مردم است، یکی از علمای بزرگ بابل بود، یک نفر می‌خواست مشهد برای زیارت برود، مرد خوبی بود، ایشان می‌گوید: نامه به او داد، گفت: این را به حضرت رضا بده. این هم رویش نشد بگوید، من امام رضا را از کجا پیدا کنم؟ نامه را گرفت و رفت. در حرم هر چه ایستاد دید حضرت رضایی، خود آقا نیستند، نامه را ایشان گفتند: به خود آقا بده. گفت: یادم آمد، نامه را رها کرد، داخل ضریح انداخت، راه دیگری هم نداشت. فردا که به زیارت آمد، حالا در مکاشفه، در مشاهده، فرقی نمی‌کند ائمه همه کار می‌توانند بکنند، حضرت رضا را دید، فرمود: به حاجی‌اشرفی بگو، آینه شو، جمال پری طلعت آن طرف، شما اگر یک تختۀ دری را بردارید جلوی روی صورت‌تان بگیرید، هیچ وقت عکس صورت‌تان در داخل آن نمی‌افتد، قلبت پاک می‌شود. تزکیه‌نفس کن خودت را بساز، از حقد و کینه و ناراحتی‌هایی که هست، از همۀ این‌ها خودت را پاک کن، از ظنون مختلف، خودت را جدا کن، ظن و گمان، رهبر تو نباشند، مطابعت ظن و گمانت را نکن، آینه شو. بعد آینه هر جا که نگهش داری. خودش ببیند که عکس جهت افتاده است، تو هم که جز خدا و پیغمبر و ائمه‌اطهار کسی را نمی‌شناسی، ما یکی از امتیازات‌مان که خدا پدران‌مان را رحمت کند، که ما را شیعۀ علی‌بن‌ابیطالب، یعنی شیعه شدند ما در این خانواده‌ها متولد شدیم و آباء و اجدادمان، پنجاه درصد لااقل مؤثر در این بودند که ما شیعه باشیم، خدا این نعمت را داده است، این لطف را کرده است، ما امام‌حسین را دوست داریم، شمر را که دوست نداریم. ما امام‌عصر را دوست داریم، دجّال را که دوست نداریم، ما پیغمبراکرم را دوست داریم، نه ابی‌جهل و مثلاً افرادی مثل او را، خب دوست داریم طبعاً وقتی آینه شدیم، این آینۀ قلب‌مان، در مقابل صورت و سیما و سیرت این خاندان قرار می‌گیرد، جمال پری طلع‌تان، در قلب ما منعکس می‌شود.

این کار را بکنید.

آئینه دلتان را با تزکیه نفس تمیزکنید و در قرآن تدبر کنید و به عقل برسید

این آینه را تمیزش کنید، از همه چیز تمیزش کنید، من فکر می‌کنم تو اصلاً من نگو، فکرت هم به درد خودت می‌خورد، هر چه خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام و قرآن فرموده است، آن را فکر خودت بکن و روی آن تدبر کن، این که ما گفتیم و یا عمل می‌کنیم که از قرآن برداشت داشته باشید، برای این‌که روی قرآن فکر کنید. «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ»(محمد/24)، چرا تدبر در قرآن نمی‌کنید؟ اگر می‌خواهید موفق به این قسمت شوید، همۀ شما، کار نداشته باشید این چطور می‌شود؟ هر طوری می‌خواهد بشود نقداً اثرش برای شماست، همۀ شماها کوشش بکنید که این آیات را که می‌خوانید، این آیات تدبر در آن شود، یک برداشتی از آیات داشته باشید. اگر برای ما فرستادید، الآن در چند تا، دو سه تا جزوه، چند جلد کتاب شده است، نوشته‌های دوستان اهل تزکیه‌نفس، اگر ما دیدیدم مناسب است، چاپش می‌کنیم باز خودتان به نام خودتان استفاده می‌کنید و اگر که، چاپ هم نشود، شما کار خودتان را کردید، همان جا که تدبر کردید، این قلب‌تان را باصطلاح، فرمانش را به طرف قرآن‌مجید پیچاندید و إن‌شاءالله، هدایت خواهید شد.

این یک مطلبی بود که، می‌خواستم عرض کنم افکار خودتان را کنار بگذارید، عقل اگر می‌خواهید به عقل برسید که، روایت دارد امام علیه‌السلام می‌فرماید: «دَلِيلُ‏ الْعَقْلِ‏ التَّفَكُّرُ»(بحارالانوار: 68/306)، انسان وقتی تفکر کند، راهنمایی دارد همین تفکرش، برای این‌که او را به عقل برساند، عقل هم که رسید حجت است، عقل جز گفتار خاندان عصمت، چیز دیگری نمی‌گوید. عقل همان فطرتی است که در وجود شما هست و با خلقت شما، خلق شده یعنی تحت تربیت خاندان عصمت و طهارت، همۀ ارواح، در روز اول قرار گرفتند و انسان همان‌‌ها باز یادش می‌آید. ما این مطلب را طبعاً شما هم که این‌جا، این مطلب را می‌شنوید، در تهران بعضی‌ها لابد می‌شنوند، تلفن‌شان وصل باشد می‌شنوند، که قرآن مذکر است و پیغمبراکرم مذکر است و خدای‌تعالی اسم قرآن را ذکر کرده گذاشته، یعنی یادآوری است.

امام‌عصر‌تان می‌گوید: حقیقت را یافتی، بیا با هم، همۀ چیزها را درست کنیم

خیلی از پذیرایی شما، مخصوصاً جناب آقای انوار و دوستان‌شان متشکر هستم و إن‌شاءالله به زودی، چشم‌تان به جمال امام‌زمان‌تان روشن شود و امیدواریم خدای‌تعالی، همۀ زحمات شما را و هر کس در این راه زحمتی می‌کشد، اجر جزیل خدا به او عنایت کند و این مطلبی را که امروز گفتم، شاید برای همۀ شما لازم باشد که به دیگرانی که متوجه نیستند بگویید، چون در قرآن، خدای‌تعالی می‌فرماید: «وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِّمَّن دَعَا إِلَى اللَّهِ»(فصلت/33)، سخن چه کسی بهتر است؟ از کسی که، مردم را به سوی خدا دعوت می‌کند. این ظنون و شکوک و مسائل مختلفی که از دانشمندان بزرگ حتی رسیده، این‌ها دعوت به خدا نیست، به قرآن مردم دعوت را کنید، به روایات مردم را دعوت کنید، به عقل دعوت کنید. که همۀ این‌ها منتهی به ذات مقدس پروردگار می‌شود. إن‌شاءالله که موفق باشید ما هم، تا جایی که برایمان میسّر باشد، حتی شب و روز گاهی شده واقعاً مهم‌ترین حاجتم، توفیق شماست که به حقایق برسید، آن چنان که، علی‌بن‌ابیطالب از کمیل‌بن‌زیاد‌نخعی توقع داشت. کمیل را، جریانش را دارید که سوار یک اسب شده بود با حضرت، یعنی کمر حضرت امیرالمؤمنین را در بغلش گرفته بود. شاید در فکرش اگر اهل ظن بود، همان‌طوری که ما هستیم بگوییم آخرین آروزست، به حضرت عرض کرد که، «ما الحقیقه»؟ حقیقت چیست؟ حضرت به او گفت: «ما لک و الحقیقه» البته بعد، حضرت به او کمک کردند، به حقیقت رساندند ولی به ما یک وقت امام‌زمان‌مان نگوید که تو را چه به حقیقت؟ تو برو آخورت را باصطلاح رنگین کن و درآمدت را، به فکر باش و دوران بازنشستگی‌ات را فکر کن و سخط خالق را بر رضای مخلوق ترجیح نمی‌دهید، رضای مخلوق را بر سخط خالق ترجیح بده، از این حرف‌ها. نه إن‌شاءالله به شما، اگر این برنامه را عمل کنید، امام‌عصر‌تان می‌گوید: حقیقت را یافتی، بیا با هم، همۀ چیزها را درست کنیم. إن‌شاءالله شماها از ارکان جیش حضرت بقیةالله ارواحناله‌الفداه می‌شوید و إن‌شاءالله عدل جهانی را بر جهان، إن‌شاءالله به وجود می‌آورید و موفق خواهید بود.

دعا

همه با توجه نسئلک اللهم ندعوک و عظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان، یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله، یا رحمان یا رحیم، یا غیاث المستغیثین، یا رباه یا سیداه، عجل لولیک الفرج، عجل لمولانا الفرج. خدایا امام‌زمان ما را به ما برسان. پروردگارا، همۀ ما را از یاران خوب آن حضرت قرار بده. پروردگارا به آبروی آقایمان، حجةبن‌الحسن، همۀ ما را از ظنون و شکوک و هر چه که، غیر از تو است، نجات مرحمت بفرما. قلب ما را از همۀ رذائل پاک بفرما. تهذیب نفس کامل، به همۀ ما مرحمت بفرما. امراض روحی‌مان برطرف بفرما. مریض‌های بدنی را، به آبروی آقا حجةبن‌الحسن، مخصوصاً منظورین، کسالت‌شان را رفع بفرما. پروردگارا اموات‌مان، شهدایمان، امام راحل‌مان، غریق رحمت بفرما. خدمتگزاران به دین، خدمتگزاران به این مملکت شیعه نشین، در هر پست و مقامی که هستند، مؤید و منصور بدار. رهبر عزیزمان مؤید و منصور بدار. خدایا به آبروی حجةبن‌الحسن قسمت می‌دهیم ما را به همۀ حقایق برسان. پروردگارا عاقبت امرمان ختم به خیر بفرما.

لینک ویدیو در آپارات: کلیک کنید

جهت دانلود صدا و یا پخش آنلاین کلیک کنید