بایگانی دسته ی سخنرانی های صوتی

«اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله و الصلاة و السلام علی رسول الله و علی آله آل الله لا سیما علی بقیة الله روحی و أرواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم الدین

أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً»)احقاف/15)

من با این‌که یک سرماخوردگی مختصری دارم، در عین حال برای رفع کسالت و عرض ارادت به پیشگاه مقدس حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین آمدم. اگرچه امروز به دو سه دلیل دوستان کمتر تشریف آوردند: یکی این‌که تعطیل نبوده است و دیگر این‌که اطلاع نداشتند و سوم این‌که شب‌ها از محضر جناب آقای مسعودی استفاده می‌کنند. ولی در عین حال بزرگداشت روز میلاد حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین خیلی اهمیت دارد و امیدوار هستیم خدای‌تعالی ما را در دنیا و آخرت از جیره‌خواران آن وجود مقدس قرار دهد. این آیه‌ای که تلاوت کردم در روایات هست که دربارۀ حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین (علیه‌السلام) تأویل شده است. که حضرت سیدالشهداء (علیه‌الصلاةوالسلام) شش ماه در رَحِم مادر بوده است و دو سال هم در دنیا از حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) شیر میل کرده‌اند. «وَ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً» مسئله‌ای که در این آیه است این است که می‌فرماید: «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً» هم در مدت حمل با ناراحتی‌هایی که از مصائب حضرت سیدالشهداء خود امام‌حسین برای مادر خود نقل می‌کردند با فشار و ناراحتی برخورد داشتند و هم بعد از تولد. یک جمله‌ای را جناب آقای کاشانی اشاره فرمودند که من همان جمله را توضیح می‌دهم و این إن‌شاءالله برای شما امروز عیدی باشد. بسیار مطلب پُراهمیتی است، ایشان زود عبور کردند ولی من یک مقداری برای شما این را باز می‌کنم، چون ما قدر جناب آقای کاشانی را، مخصوصاً رفقا، نمی‌دانند، مطلب بسیار مهم است. به طور کلی ما یک رحمت عام داریم، یک رحمت خاص و یک رحمت خاص‌الخاص که من در درس‌های عقاید این مطلب را توضیح داده‌ام. رحمت عام شامل همه موجوداتی که در عالم هست و حیات دارند می‌شود، یعنی تمام مردم کُرۀ زمین چه معصیت‌کار و چه غیر معصیت‌کار، چه کافر و چه مسلمان، همه مشمول رحمت عام پروردگار هستند. حتی یزید و شمر در وقتی که در دنیا بودند مشمول رحمت عام پروردگار بودند. چون خدای‌تعالی به آن‌ها غذا می‌داد، سلامتی داده بود، زنده بودند، نفس می‌کشیدند، این‌ها همه از جانب خدا بود. این رحمت عام باید از ناحیۀ خاندان عصمت بر مردم برسد. ما در دعای ماه رجبی که گذشت یک جمله داشتیم که «يَا مُرْسِلَ الرَّحْمَةِ مِنْ مَعَادِنِهَا» ای کسی که رحمت را از معدن آن برای ما ارسال می‌کنی. در دعای کمیل هست که حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌الصلاةوالسلام) به کمیل می‌فرماید: «رَحْمَتَهُ وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‏ءٍ» رحمت خدا بر هر چیزی شامل می‌شود، تا رحمت پروردگار که منظور همین رحمت عامه است اگر نباشد هیچ چیز موجود نمی‌شود. رحمت پروردگار حتماً از جانب معدن رحمت است. که در زیارت جامعه عرض می‌کنیم «السَّلَامُ عَلَيْكُمْ يَا أَهْلَ بَيْتِ النُّبُوَّةِ وَ مَوْضِعَ الرِّسَالَةِ وَ مُخْتَلَفَ الْمَلَائِكَةِ وَ مَهْبِطَ الْوَحْيِ وَ مَعْدِنَ الرَّحْمَةِ» معدن رحمت اهل‌بیت عصمت‌وطهارت هستند. و خدا هم رحمت را از معدن آن برای ما می‌فرستد و رحمت خدای‌تعالی بر هر چیزی شامل می‌شود، سه جمله؛ یکی از دعای رجبیه، یکی از زیارت جامعه و دیگری هم از دعای کمیل. پس می‌بینید این سه چیز ما را به این‌جا می‌رساند که رحمت عام یا خاص یا خاص‌الخاص به هر حال از اهل‌بیت عصمت‌وطهارت به ما می‌رسد. رحمت پروردگار به این وسیله به همه موجودات خواهد رسید. حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین (علیه‌الصلاةوالسلام) «رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ» است، در زیارت ایشان هم گفته شده است و ما هم زیاد شنیدیم که حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین «رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ» است، رحمت واسعۀ پروردگار یعنی به همه چیز رحمت خدا که ابی‌عبدالله‌الحسین باشد احاطه دارد، شامل آن می‌شود و موجودیت هر چیزی که در عالم هست مربوط به رحمت خدا است، پس به وسیلۀ حسین (علیه‌الصلاةوالسلام) همه چیز، هرچه در عالم هست… (حالا این‌جا بحث مفصلی دارد که باید برویم در موضوع شب‌قدر و در موضوع تنظیم و ایجاد و ارسال رحمت پروردگار به وسیلۀ حقیقت قرآن بر همه چیزی که در عالم وجود دارد {بحث کنیم}) که یکی از چیزهایی که رحمت پروردگار بر آن نازل شده است نظم عجیب عالم است، هر چیزی را کنار یکدیگر گذاشتن، در جای خود قرار دادن و لذا ما این را ناگزیر هستیم بپذیریم که اول چیزی که خدای‌تعالی خلق فرمود؛ نور پاک پیغمبر اکرم و انوار طیبۀ اهل‌بیت عصمت‌وطهارت بوده است، چون هر چیزی که بخواهد مشمول رحمت پروردگار واقع شود باید مشمول ارادۀ خاندان عصمت‌وطهارت (علیهم‌الصلاةوالسلام) واقع گردد که دربارۀ ابی‌عبدالله‌الحسین (علیه‌الصلاةوالسلام) در زیارت آن حضرت هست که «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» ای خاندان عصمت یا اباعبدالله ارادۀ خدا که همان خلق خدا است «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ» مقادیر امور همان چیزی است که در شب‌قدر تنظیم شده است، همان «لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»(قدر/3) است. «فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ» هرچه خدا خواسته است خلق می‌کند، هرچه پروردگار تقدیر فرموده است، همه کهکشان‌ها، همه آنچه که در عالم هستی وجود دارد، این‌ها تحت نفوذ ارادۀ پروردگار است. خدا می‌توانست اراده بکند که همه چیزها یک دفعه خلق بشود، مثلاً فرض کنید شما گلابی دوست دارید، میوه‌جات مختلف می‌خواهید، بدون این‌که به باغ بروید و درختی باشد و چیدن از درختی باشد و جدا کردن خوب و بدی باشد یک دفعه خدا یک سبد گلابی جلوی شما خلق کند، اگر حتی به آسانی و سختی باشد برای خدا همه چیز یکسان است، سختی و آسانی ندارد اما این‌که دانه‌ای را بکارند و درختی بشود و بعد از چند سال گلابی بدهد و آن گلابی را باید بروند از روی درخت بچینند و امثال این‌ کارها، شما یک سبد گلابی لازم دارید، همان کاری که خدای‌تعالی در بهشت خواهد کرد، شما این سبد گلابی را می‌روید از یک جایی برمی‌دارید می‌آورید و مشغول خوردن آن می‌شوید، اما خدا نخواسته است، خدای‌تعالی اِبا دارد «اَن يَجرى الاُمور اِلا باَسبابِها» همه کارها را با اسباب خود اجرا کند. اسباب ارسال رحمت پروردگار هم که اصل کلی است و ریشۀ همه چیزها است و سبب همه چیزها است خاندان عصمت‌وطهارت (علیهم‌الصلاةوالسلام) هستند. ببینید می‌گوید «إِرَادَةُ الرَّبِّ» ربّ در این‌جا قطعاً پروردگار مطلق است، چون در کلمۀ ربّ هم زیاد حرف است که ربّ شامل خیلی افراد می‌شود ولی ربّ مطلق فقط به ذات مقدس پروردگار می‌گویند. وإلّا پدر و مادر را خود خدا در قرآن ربّ دانسته است؛ «رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّياني‏ صَغيراً»(اسراء/24) این‌ها ربّ من در کوچکی بودند. صاحب‌خانه ربّ‌البیت است، هر چیزی را که انسان تربیت بکند آن انسان ربّ است و این مربوب است. شما حتی مربا هم که درست می‌کنید شما ربّ هستید و مربا هم مربای شما است، تربیت‌شدۀ شما است ولی وقتی که ربّ مطلق گفته می‌شود فقط ذات مقدس پروردگار است که ائمۀ‌اطهار (علیهم‌الصلاةوالسلام) در مکرر از کلمات خود فرموده‌اند: «نَزِلونا عن الربوبیه» ما را پایین بیاورید از حدّ ربّ بودن، منظور ربّ مطلق است، یعنی هیچ چیز نباشد که تحت تربیت خدای‌تعالی نیست، این‌طوری است، خدای‌تعالی ربّ مطلق است، حتی ربّ علی‌بن‌ابیطالب، حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین، رسول‌اکرم، ربّ همه هست. از خدا بگذریم ربوبیت‌ها بعد از آن مقید می‌شود، این شخص ربّ چیست؟ ممکن است خدا ربّ همه چیز هست، ربّ مطلق است ولی رسول‌اکرم ربّ مخلوق خدا است و مثلاً شما پدر و آن مادر ربّ فرزند هستید. بنابراین «إِرَادَةُ الرَّبِّ» منظور در این‌جا ربّ مطلق است «فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ» مقادیر یعنی تقدیرات امور خدا، این‌جا نمی‌توانیم بگوییم این یک ربّ دیگر است، نه، خدای‌تعالی در هر چیزی که می‌خواهد بسازد، تدبیر کند، تقدیر کند، آن را در جای و محل خود قرار بدهد باید ارادۀ آن را در دل خاندان عصمت‌وطهارت قرار بدهد. این دلی هم که ما می‌گوییم مثل دل ما نیست که مثلاً در دل شما یک مطلبی بیفتد و شما یک مسئله‌ای را اراده کنید، دل آن‌ها یک ظرفی است، یک حوض‌کوثری است که هر چیزی را که خدا می‌خواهد در دورترین نقاط عالم و در جهان هستی خلق کند اول در دل آن‌ها، فکر آن را، علم آن را، خصوصیات آن را القاء می‌کند. «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» یعنی از مرحلۀ علم ذاتی پروردگار… من اکثر این مطالب را برای شما توضیح دادم وإلّا این‌ها خیلی حرف دارد، از علم ذاتی پروردگار که مجرد مطلق است این «تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» همان حرفی که دربارۀ نزول اول قرآن برای شما توضیح داده شده است «تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» در دل شما می‌آید، یعنی معلوماتی می‌شود «وَ تَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُمْ» از خانه‌های شما، هر کسی می‌خواهد به همه رحمت پروردگار برسد باید درِ خانۀ خاندان عصمت‌وطهارت بیاید. من همین چند روز قبل در شبانه‌روز فکر می‌کردم حرم حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا چه موقع خلوت است، از قدیم به یاد داشتم که مثلاً بعد از نماز صبح مردم حرم می‌آیند و شلوغ می‌شود تا اول آفتاب، اول آفتاب اکثراً دیگر کسل شده‌اند و برای صبحانه می‌روند حرم تا حدی خلوت است تا قبل از ظهر، مثلاً تا ساعت دَه. آن موقع را انتخاب کردم، اوایل آفتاب رفتیم حرم، دیدم به قدری شلوغ است، عجیب است، ماه رجب «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَشْهَدَنَا مَشْهَدَ أَوْلِيَائِهِ فِي رَجَبٍ» که زیارت ماه رجب از اولیاء خدا خیلی اهمیت دارد و حتی در ماه رمضان و ماه شعبان و این‌ها این‌طور زیارتی وارد نشده است. آن‌قدر شلوغ که از پارک ماشین گرفته شلوغی شروع می‌شد تا جایی که داخل حرم دیگر انسان نمی‌توانست زیاد تحمل کند. این‌ها چرا این‌جا می‌آیند؟ این‌ها چه چیزی فهمیدند که این‌جا می‌آیند؟ برای این‌که ارادۀ پروردگار این‌جا نازل شده است، نه در این چهاردیواری. یک چیزی را به شما بگویم بعضی‌ها در این‌گونه مسائل افراط و تفریط می‌کنند، می‌گویند امام‌حسین، حضرت رضا (علیه‌الصلاةوالسلام) که در این حرم نیست، او بزرگتر از این‌ها است، تمام عالم وجود تحت اراده و احاطۀ آن‌ها است و ما هرجا باشیم بگوییم «السلام‌علیک یا ابا‌الحسن یا علی‌بن‌موسی‌الرضا» درست است، یک عده‌ این‌طوری می‌گویند، به نظر من این تفریط است، این چیزی که می‌گویی هست اما باید برای زیارت قبر مطهر حضرت رضا بروید، آن‌جا چه چیزی هست؟ همان چیزی که در کعبه هست. ما با سنّی‌ها راجع به این جهت صحبت کردیم، می‌گویند این‌جا چه چیزی است که شماها این‌قدر دارید طواف می‌کنید، می‌گردید، اظهار ارادت می‌کنید؟ می‌گوییم در این ساختمان سنگی چه چیزی هست که شما دائماً دارید طواف می‌کنید، این‌قدر هم شلوغ می‌کنید؟ آن‌جا چیست؟ این‌جا باز یک چند روزی، یک وقتی بدن امام هشتم (علیه‌الصلاةوالسلام) دفن شده است، آن‌جا که هیچ چیزی هم دفن نشده است. روز اول ماه شعبان لابد دیدید درِ حرم کعبه را باز کرده بودند، سالی یک روز درِ کعبه را باز می‌کنند مردم آن‌طور صف می‌بندند که داخل کعبه را ببینند، داخل کعبه چه چیزی دارد از نظر… چه بگویم؟ قبر کسی است؟ که نیست، خدا آن‌جا است؟ که نیست، نه این‌که خدا نیست، خدا همه جا هست، چه چیزی است؟ هر چه دربارۀ آن‌جا بگویید ما دربارۀ این‌جا می‌گوییم، بلکه بالاتر از آن. اگر تو دربارۀ کعبه می‌گویی بوسیدن آن جایز است و بلکه مستحب است حجرالأسود بوسیده بشود و آن‌طور در مُستجار دست به پردۀ خانۀ کعبه می‌زنی و می‌گویی دعا این‌جا بهتر مستجاب می‌شود، ما هم در حرم حضرت سیدالشهداء همین کار را می‌کنیم، خیلی روشن است، این‌ها را یاد بگیرید، فردا از شما پرسیدند این‌جا چیست؟ آن‌وقت تنها بخواهیم روی این فکر کنیم، بله ممکن است انسان دچار افراط و تفریط بشود، هرچه آن‌جا می‌گویید ما این‌جا می‌گوییم. به خود من این‌ها را گفتند، می‌گویند کنار قبور نماز خواندن کراهت دارد، در بقیع به همین جهت نمی‌گذارند کسی نماز بخواند، می‌گویم همه شما در مسجدالنبی کنار قبر پیغمبر و ابوبکر و عُمر نماز می‌خوانید، چطور آن‌جا کراهت دارد یا حرام است ولی این‌جا مستحب است؟ از این بالاتر کنار کعبه در حجر اسماعیل حضرت اسماعیل دفن است، حضرت هاجر دفن است، بعضی‌ها خیلی بیشتر گفتند که از انبیا دفن هستند، آن‌جا که اصلاً روی آن می‌ایستید و نماز می‌خوانید. این‌ها وقتی که یک حرفی را می‌زنند آن جهات دیگر آن را متوجه نیستند. کعبۀ واقعی وجود مقدس ائمۀ‌اطهار (علیهم‌الصلاةوالسلام) است. اگر علی‌بن‌ابیطالب در کعبه دفن نمی‌شد که کعبه چیزی نداشت، جز یک سابقۀ بت‌خانه‌ای که سال‌ها در آن بت بود ولی این جهت را ضریح مقدس حضرت رضا ندارد. علی‌بن‌ابیطالب آن را پاکسازی کرد وإلّا کعبه الآن یک بتخانه‌ای بود. من نمی‌دانم چرا این‌ها سر عقل نمی‌آیند؟ حالا اگر به این‌جا رسیدیم که «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُمْ» نمی‌گوید: «مِنْ قُلُبِکُم» می‌گوید: «مِنْ بُيُوتِكُمْ» بیت‌الرضا، حرم حضرت رضا از آن‌جا صادر می‌شود. از حرم حضرت سیدالشهداء صادر می‌شود، می‌گویید نه؟ بروید ببینید چقدر دعاها مستجاب می‌شود. شما فکر می‌کنید این مردمی که به زیارت حضرت رضا در این ایام یا در همه ایام می‌آیند، میلیون میلیون جمعیت می‌آیند، خوشی این‌ها به این است؟ هوای‌نفس آن‌ها می‌گوید بروید در حرم حضرت رضا (صلوات‌الله‌علیه) یک طواف کنید بیایید؟ در آن شلوغی، هوای‌نفس که این را نمی‌گوید، هوای‌نفس همان چیزی را می‌گوید که اروپایی‌ها مشغول هستند در پارک‌های خود، در زندگی‌های خود، آن‌ها را هوای‌نفس می‌گوید، هوای‌نفس به انسان نمی‌گوید بیا برو داخل یک جمعیت شلوغی آن‌جا تو را فشار بدهند و بعد بیرون بیا. آنچه که می‌گوید این است که از همین‌جا ارادۀ الهی و رحمت الهی {صادر می‌شود}، هم رحمت عام الهی از این‌جا صادر می‌شود و هم رحمت خاص الهی از این‌جا صادر می‌شود و هم رحمت خاص‌الخاص الهی از همین‌جا صادر می‌شود. رحمت عام اگر این خاندان نبودند…، من نمی‌خواستم این‌قدر صحبت کنم، اگر این خاندان نبودند، اگر ستاره‌های روی زمین نبودند، این‌ها را که می‌گویم مضامین روایات را می‌خواهم عرض کنم، اگر اوتاد ارض نبودند، شما می‌فهمیدید که «لو لا الحُجة لَساخت الارض بِاهلِها» یک جعبه‌ای را درست کرده باشند میخ نکرده باشند، مثلاً با آب دهان به هم چسبانده باشند، تا آن را بردارید به هم می‌ریزد، این‌ها اوتاد أرض هستند، تازه این کلمۀ اوتاد شأن ائمۀ‌اطهار نیست، اوتاد دوستان این‌ها هستند، یعنی میخ زمین، وَتَد یعنی میخ، میخ زمین چون به ایشان مراجعه می‌کردند آقا ما مدتی است بی‌حال شدیم، بی‌توجه شدیم، که اکثراً تنبلی‌های خود آن‌ها است، به اصطلاح سیر و سلوک برای ما بسته شده است، ایشان می‌فرمود: مشهد برو و متوسل به حضرت رضا بشو. رحمت خاص‌الخاص پروردگار از آن‌جا صادر می‌شود، این هم رحمت خاص، رحمت خاص‌الخاص که ملائکه نازل می‌شوند صلوات خدا… آن‌قدر صلوات و رحمت خاص‌الخاص از آن‌جا صادر می‌شود که حساب ندارد. پس «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُمْ».

خدا إن‌شاءالله در این روز عزیز، روز میلاد‌مسعود حضرت سیدالشهداء که در ماه شعبان قرار گرفته است…، همان‌طوری که به یاد دارم هر سال من این مطلب را می‌گویم که از حالا باید برای خود لباس تقوا تهیه کنید، در ماه رمضان به مهمانی خدا دعوت شده‌اید. تمرین تقوا کنید، اولیا خدا دو ماه قبل از ماه رمضان را روزه می‌گرفتند، شب‌ها به عبادت مشغول بودند، حضرت رسول‌اکرم در ماه شعبان «يَدْأَبُ فِي صِيَامِهِ وَ قِيَامِهِ» دأب او این بود که روزها روزه بگیرد و شب‌ها تا صبح مشغول عبادت باشد. حالا برای ما تنبل‌ها یا برای همان زرنگ‌ها هم وجود مقدس حضرت سیدالشهداء که «رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ» است قرار دادند که إن‌شاءالله این لباس را برای ما بدوزند، بعد هم باب‌الحوائج حضرت ابوالفضل‌العباس که فردا روز تولد ایشان است و بعد هم حضرت سجاد که من فکر می‌کنم که هریک از این‌ها را روی برنامۀ خاصی {قرار داده‌اند} حالا مقتضیاتی پیش آمد عرض می‌کنم که چرا این ترتیب داده شده است و از همه پُراهمیت‌تر نیمۀ ماه شعبان است، تولد مُصلح کل، تولد مُصلح غیبی، تولد آن کسی که وقتی از حضرت رضا می‌پرسند: «أَنْتَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ؟» آیا شما هستید که دنیا را پُر از عدل و داد می‌کنید؟ می‌گوید: من؟ من با این جثه؟ البته بزرگان این‌طور هستند که هیچ‌وقت نواقص را به دیگران نسبت نمی‌دهند، نمی‌گویند مردمِ این‌طوری که امام‌کُش هستند، مکر و حیله با امام خود می‌کنند، حتی با خدای‌تعالی مکر می‌کنند، این را امام نمی‌فرماید، می‌گوید: من؟ آن کسی صاحب این امر است که نام او وقتی برده می‌شود، به تعبیر من، می‌بینید من دست روی سر می‌گذارم و او را احترام می‌کنم. امام صادق می‌گوید: «وَ لَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَيَّامَ حَيَاتِي» اگر من او را درک می‌کردم تا زنده بودم خدمتگزار او بودم. همین اباعبدالله‌الحسین که امروز روز تولد ایشان است عین این عبارت را و بلکه همه ائمه همین را {بیان کرده‌اند} و هدف آن‌ها این بوده است، آمدن آن‌ها به کُرۀ زمین برای این بوده است که دنیا را پُر از عدل و داد کنند و تمام دین برای خدا باشد. «وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ»(انفال/39) همه دین برای خدا باشد و لذا امیدوار هستیم این بخش از شناخت و معرفت را که از فرمایشات جناب آقای کاشانی اقتباس کردم در نظر شما باشد و همیشه إن‌شاءالله متوسل به این خاندان باشید. «وَ الْبَابُ الْمُبْتَلَى بِهِ النَّاسُ» این‌ها یک خانواده‌ای هستند، یک خاندانی هستند که مردم باید به آن‌ها مراجعه کنند. «مَنْ أَتَاكُمْ نَجَا» هر کسی می‌خواهد باشد، هر کسی به طرف شما آمد نجات پیدا می‌کند. «وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْكُمْ [هَلَک]» هر کس هم که مخالفت کند…، مخالفت‌ها هم مختلف است، یکی رسماً می‌گوید من امام‌زمان را قبول ندارم، یکی هم با کنایه‌دادن و گوشه‌دادن و حرف مفت گفتن و به دوستان امام‌زمان اظهار بی‌محبتی کردن و امثال این‌ها تخلف می‌کند، حیف که صبر شما کم است وإلّا خواهید دید این‌هایی که با امام زمان تخلف می‌کنند یا حتی کم محبت هستند، این‌ها بدبخت و بیچاره می‌شوند. یک مُبلّغ بهایی آمده بود با من بحث می‌کرد، گفتم: یکی از نشانه‌های امام‌زمان این است که دنیا را پُر از عدل و داد می‌کند، همه گفتند، این ارباب شما این‌قدر همت نکرده است که أقلاً شماها را در امنیت قرار بدهد، همین تابعین خود را، یک عدل و دادی برای این‌ها بیاورد، حالا دنیا را رها کن. به من جواب می‌داد که صبر خدا زیاد است، این‌قدر باید صبر کرد تا همه دنیا که از بین رفت، خود او هم که از بین رفت، آن‌وقت مثلاً… از این چرندیات می‌گفت؛ یا به آن شش امامی گفته بودند این امام شما شراب می‌خورد، می‌گفت: از گلوی او پایین که می‌رود شربت می‌شود، همین شراب شربت می‌شود، حالا باید این آقا را کالبدشکافی کنیم ببینیم شربت شده است یا نه. یک مُشت انسان‌هایی که اصلاً نه منطق دارند، هیچ و هیچ. آن‌وقت شما خوبان، شما کسانی که همه مسائل شما روی علم و عقل و فکر است، محکم به برنامه‌های خود نچسبیدید. مخصوصاً نسبت به حضرت بقیةالله، خیلی جدی باشید، نیمۀ شعبان نزدیک است، هر کس هر طوری که می‌تواند باید در نیمۀ شعبان اظهار ارادت به حضرت ولیعصر بکند و اجر خود را هم خواهد گرفت.

«نسئلک اللهم و ندعوک بأعظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان‌ یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله یا رحمن و یا رحیم یا غیاث المستغیثین عجل لولیک الفرج، عجل لمولانا العظیم الفرج، عجل لسیدنا المحبوب الفرج» خدایا این نیمۀ شعبان ما را با ظهور حضرت مزیّن بفرما. خدایا در این نیمۀ شعبان وجود مقدس خود او را هم در بین همۀ مردم دنیا قرار بده. پروردگارا ما را از یاران نزدیک ایشان قرار بده. خدایا گرفتاری‌های ما برطرف بفرما. توجه ما را به امام‌زمان زیاد بفرما. معرفت ما را نسبت به ابی‌عبدالله‌الحسین زیادتر بفرما. پروردگارا مرض‌های روحی ما شفا عنایت بفرما. مرض‌های بدنی ما شفا مرحمت بفرما. مریضۀ منظوره الساعه لباس عافیت بپوشان. اموات ما غریق رحمت بفرما. عاقبت ما ختم به خیر بفرما «و عجل فی فرج مولانا»

فایل صوتی جلسه

«أعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله و الصلاة و السلام علی رسول الله و علی آله آل الله لا سیما علی بقیة‌الله روحی و أرواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی أعدائهم أجمعین من الآن إلی قیام یوم الدین»

تزکیه‌ی نفس موقت و تزکیه‌ی نفس دائمی

روز شهادت حضرت امام موسی بن جعفر است، به همه‌ی شما تسلیت عرض می‌کنم، امیدوارم که زیر سایه‌ی حضرت بقیة‌الله ارواحنا فداه همه محفوظ از جمیع آفات و آهات و بلیّات باشید. چند روز دیگری از ماه رجب بیشتر باقی نیست و بعد، ماه شعبان پیش می‌آید و بعد هم ماه رمضان، این یکی‌دو سه ماه، خیلی برای تزکیه‌ی نفس و پاک شدن روح از جمیع امراض روحی، مناسب است.
تزکیه‌ی نفس و معالجه‌ی امراض روحی، به دو بخش تقسیم می‌شود: یکی درازمدت است، یکی هم موقّت است. همانطوری که ایمان مستقرّ و مستودع داریم؛ گاهی می‌شود که انسان ایمان دارد ولی گاهی هم ندارد؛ تا یک حدی هم، اختیارش در دست خود انسان است؛ گاهی به غفلتهای مختلف مبتلا می‌شود یا به‌ هرصورت برای او پیش می‌آید و یا این‌که طبیعی، این‌طوری می‌شود، چون صفات رذیله دارد؛ صفات رذیله وقتی ظهور کرد، ایمان فرار می‌کند.
همین طور تزکیه‌ی نفس هم به دو بخش تقسیم می‌شود: یکی موقت است، شما می‌توانید در ماه رجب و شعبان برای ضیافة‌الله مثلاً یک تزکیه‌ی نفس کاملی، ولی موقت انجام بدهید، به‌خاطر این‌که بر ضیافة‌الله وارد می‌شوید، چون این برای بعضی از دوستان یک شبهه‌ای بود که ما گاهی می‌گفتیم روح خود را پاک کنید و این مسائل؛ آنها فکر می‌کردند وقتی گفتیم خودتان را پاک کنید، دیگر پاک می‌شوند و دیگر به تزکیه‌ی نفس نیازی نیست! نه، این طور نیست، موقت داریم و مستدام. در موقت آن می‌شود با یکی دو ماه، تمام مراحل تزکیه‌ی نفس را انجام داد بلکه گاهی می‌شود با چند دقیقه، چند لحظه، چند ثانیه؛ انسان خودش را موقتاً پاک کند و گاهی می‌شود که نه؛ این کافی نیست، به قول معروف: حافظه‌ای که با کُندر بیاید با ماست هم می‌رود! با یک مثلاً توجه، توسل، یک شب بیدار ماندن؛ یک شب‌احیاء تا صبح بیدار بودن؛ ممکن‌است انسان صد‌در‌صد هم پاک بشود اما با یک غفلت از بین می‌رود. این‌که گاهی می‌بینید هر مرحله‌ی تزکیه‌ی نفس؛ یک سال طول می‌کشد این برای این‌است که میخ‌کوب بشود، خوب محکم بشود، طوری بشود که دیگر، با هر چیزی از بین نرود. این، یک برنامه‌ی درازمدتی که همین‌طور که مشغول هستید بلکه گاهی می‌شود، بیشتر از این هم باید انسان، کار بکند، اما یک برنامه‌ی تزکیه‌ی نفس موقت هم هست؛ به این هم باید توجه بشود؛ مثلاً حالا ماه‌رمضان می‌خواهد پیش بیاید، در این دو ماه رجب و شعبان، انسان ممکن است واقعاً خود را موقتاً بسازد، مثلاً انسان می‌خواهد یک مهمانی برود، لباس ندارد، لباس فاخر و مناسبی برای آن جلسه‌ی مهمانی را ندارد، حالا چه کار کند؟ نه پول دارد: مثلاً فرض کنید لباس تهیه بکند و نه هیچ چیز دیگر، می‌رود از یک نفری که لباس فاخری دارد و از آن لباس دو دست هم دارد موقتاً لباس می‌گیرد، حالا یا کرایه می‌کند یا از روی دوستی می‌گیرد، این لباس موقت است، بعد از تمام شدن مجلس مهمانی باید به او پس داد، برای تزکیه‌ی نفس موقت و تزکیه‌ی نفس دائمی، چنین تصوری بکنید. تزکیه‌ی نفس موقت را البته انسان باید دائماً انجام بدهد، مناسبت‌هایی در دوره‌ی سال پیش می‌آید که اگر آنها را انجام ندهد، ممکن است در آن مهمانی، دیگر او را راه ندهند یا اگر او را راه دادند، خیلی با سرزنش و منّت و این مسائل او را راه بدهند.

هر ده روز ماه رجب و شعبان برای مرور یک مرحله‌ی تزکیه‌ی نفس

در ماه رجب و شعبان، پروردگار متعال، طوری قرار داده است که به‌هر‌حال شما یک لباس موقتی هم که شده است، یک لباس تقوای موقتی هم که شده است، حتماً تهیه کنید. دعاهایی که در این دو ماه هست، دستوراتی که در این دو ماه هست، توجهاتی که هست، حتی تا مرحله‌ی انس با خدا و حتی توکل و تسلیم و رضا، اینها را می‌تواند انسان در این دو ماه، عرض کردم موقتاً به اندازه‌ای که در ماه رمضان آبرومند باشد و بتواند در ضیافة‌الله شرکت بکند، برای خود تهیه بکند، راه آن هم، همین خواندن دعاها و عبادتهایی است که در این دو ماه دستور داده شده است و تقسیم کردن این دو ماه لااقل به ده روز، ده روز، برای مراحل می‌باشد. هیچ اشکالی ندارد که شما پیش خودتان، منظور کنید که ده روز اول ماه رجب، برای توبه باشد؛ ده روز برای استقامت باشد، البته عرض کردم، همه‌ی اینها جنبه‌ی موقت دارد و با تزکیه‌ی نفس کامل، منافات ندارد. به‌این‌صورت که ده روز در صراط مستقیم خود را بسازید، ده روز اول ماه شعبان در محبت، بخصوص که تولد حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین علیه‌السلام مظهر عشق و محبت به پروردگار در این ده روز اول ماه شعبان است و در دهه‌ی دوم ماه شعبان چون تولّد حضرت بقیة‌الله ارواحنا فداه هست، کوشش بشود که در جهاد با نفس و عبودیت و اینها باشد و دهه‌ی آخر برای این‌که انسان صد‌در‌صد پاک بشود که در روایت دارد: انسان اگر در دهه‌ی آخر ماه شعبان یا پانزده روز آخر ماه شعبان قرار گرفت؛ این دعا را زیاد بخواند: «اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِيمَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ»(بحار‌الأنوار، ج ‏۹۴، ص ۷۳) معلوم است که در مابقی ماه شعبان حتماً باید انسان یک کاری انجام بدهد که بتواند به ضیافة‌الله وارد بشود. از اول ماه رمضان دیگر مرحله‌ی اُنس با پروردگار، عرض کردم، ولو موقت، باید شروع بشود. آنهایی که این مراحل را عمیقاً انجام داده‌اند، کار، خیلی برای آنها ساده است، یعنی زحمت رو انداختن به بزرگان و زحمت این‌که بالأخره یک لباس تقوای مناسبی تهیه کردن و اینها را ندارند اما برای آنهایی که: نه، هنوز مراحل آنها تکمیل نشده است؛ چرا؛ باید خود را به این طرف و آن طرف بزنند و کارهایی انجام بدهند و کوشش بکنند که در این دو ماه..

مهمانی عام و خاص پروردگار

که بعضی از اولیاء‌خدا دو ماه رجب و شعبان را روزه می‌گرفتند، دو ماه رجب و شعبان را شبها، به عبادت می‌گذراندند، دو ماه رجب و شعبان را تا می‌توانستند، خودشان را از همه‌ی رذایل پاک می‌کردند، فرق کاری که ما می‌کنیم با کاری که آنها در این دو ماه می‌کردند این است که اگر کسی بتواند تزکیه‌ی نفس بکند در دراز مدت و عمیق، دیگر راحت است، همیشه برای ضیافة¬الله آماده است، همیشه ما مهمان خدا هستیم، حتی به حضرت ولی‌عصر ارواحنا عرض می‌کنیم: «نَزيلُكَ حَيْثُ ما اتَّجَهْتْ رِكابي ‌وَضَيْفُكَ حَيْثُ كُنْتُ مِنَ البِلادِ» ما هر جایی از بلاد دنیا باشیم، مهمان تو هستیم، در هر جا که مَرکب ما فرود بیاید در کنار تو هستیم و ما همیشه مهمان خدا؛ اصلاً مهمان معنا ندارد! ما مملوک خدا هستیم و رزق ما با ذات مقدس پروردگار است و همیشه مهمان نماینده‌ی خدا، خلیفه‌ی خدا، حضرت بقیة‌الله ارواحنا فداه، هستیم.
اما یک مهمانیهای خاصی هست؛ چرا نگفتنه‌اند ماه شعبان، مهمان خدا هستید؟ ماه شوال، مهمان خدا هستید؟
این یک مهمانی خاص است. ببینید خدای تعالی دو صفت که زیاد هم تذکر داده است: به نام رحمان و رحیم دارد، رحمان و رحیم یک معنا دارد، یعنی مهربان و مهربانی ولی به دوتا لفظ گفته شده است؛ یکی رحمان گفته‌اند و یکی رحیم گفته‌اند و علت آن این است که خدای تعالی دو تا سفره انداخته است.
یکی عام است، برای همه‌ی مردم هست، حتی شمر و یزید و اینها هم دارند از این سفره‌ی عام پروردگار که همان معنای رحمانیت است، استفاده می‌کنند. این رحمانیت همیشه هست، یعنی از حیوانات ذره‌بینی گرفته تا پیغمبر اکرم، برای همه این رحمانیت هست، این بخشندگی هست، روزی به همه می‌دهد، خوب، بد، کوچک، بزرگ، زن، مرد، حیوان، انسان؛ این رحمت عام پروردگار و بخشندگی پروردگار شامل حال همه می‌شود؛ یعنی اگر شما یک وقتی گفتید ماه رمضان مهمان خدا هستیم، بعد از شما ¬بپرسند چه موقع ما مهمان خدا نیستیم؟! شما بی‌جواب نمانید: جواب آن این است که یک رحمانیتی پروردگار دارد؛ یک سفره‌ی عامی دارد؛ همه را راه داده است؛ همه آمده‌اند.
یک سفره‌ی خاصی هم که تحت عنوان رحیمیت است؛ آن را هم دارد. ما با یک کسی، یک جایی مهمانی رفته بودیم برای آن شخص، یک سفره‌ی خاصی انداخته بودند که خیلی باشکوه بود ولی به بقیه برای مثال، شله، حلیم و این طور چیزها می‌دادند. مردم می‌آمدند می‌خوردند، می‌رفتند، یک عده‌ای از شخصیتها… حالا مطابق فکرمیزبان که برای چه کسی شخصیت قائل باشد، برای شخصیتها اتاق خاصی داشتند، اتاقی که اصلاً آن جا شُله و به‌این‌صورت این حرفها نبود که هر کس بیاید بخورد و برود! نه، حساب داشت، خیلی دقیق، خیلی باشکوه، خیلی با احترام.

معیار در شخصیت و احترام افراد در نزد مردم و خدای تعالی

این جمله را هم عرض کنم؛ از نظر افراد، شخصیتها فرق می‌کنند. شخصیت یک فردی، به قدرت او است! رئیس فلان اداره است، رئیس فلان قسمت است، رئیس چه هست و اینها. شخصیت یک کسی، به قلدری او است! سابق، در محله‌های شهرها، یک افراد قلدری بودند که مردم به اینها خیلی احترام می‌گذاشتند! به خاطر ترس آنها از این آقا که نصف شب مست می‌کند و می‌آید و عربده می‌کشد! برای خاطر‌همین، بعضیها بودند که او را احترام می‌کردند. یکی هست که مثلاً فرض کنید، برای رئیس جمهور، احترام قائل است، یکی، برای رهبر، احترام قائل است، همین‌طور هر کسی یک فکری دارد و احترامی، برای یک شخصیتی که برای آن شخصیت، اهمیت دارد، ممکن است برای همان، احترام قائل باشد اما خدای تعالی؛ دیگر معلوم نیست که برای رئیس جمهور و رهبر و بالا و پایین و این و آن احترام خاصی قائل باشد، همان‌چیزی که خود او در قرآن فرموده است که «عِنْدِ اللَّهِ»(حجرات/۱۳) احترام برای آنها قائل است؛ همان را قائل است دیگر؛ «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ» ببینید «عِنْدَ اللَّهِ» یعنی نزد خدا، نزد شما ممکن است که غیر از «أَتْقاكُمْ» باشد. ماها یک انسان باتقواترینی را اگر پیدا کردیم اگر پول داشت او را احترام می‌کنیم، اگر قدرت داشت او را احترام می‌کنیم، اما اگر هیچ چیزی نداشت، هیچ کدام از اینها را نداشت، فقط تقوا داشت! نوش جان تو! و تقوای خود را هم باید مخفی نگه بداری! که کسی نبیند! برای خود تو! یا علم احیای نفس خود را داشت؛ این مهم است؛ احیای نفس خود؛ احیای دیگران را؛ احیاء هم این نیست که حالا یک نفر سکته کرده است فوراً انسان یک دارویی به او بمالد و او احیاء بشود، این احیاء؛ احیای موقت است، احیای روح مردم، احیای ابدی مردم، آن زندگی ابدی که مردم دارند، این دو چیز در نزد پروردگار ارزش دارد، یعنی خود خدا در قرآن فرموده است وإلّا ما حق نداشتیم که درباره‌ی نظر پروردگار، خواست پروردگار اظهارنظر کنیم ولی خود او فرموده است «هَلْ يَسْتَوِي الَّذينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذينَ لا يَعْلَمُونَ»(زمر/۹) و ما هم می‌دانیم که علم در نزد خاندان عصمت، همان علم حیات ابدی است و علم احیای دیگران است حالا اگر یک قدری بهتر خود را زنده کرده باشد دیگران را هم زنده کند، زندگی ابدی. یکی این است و یکی هم تقوا است، پاکی، تمیزی، اینها است.

مهمان‌های خاص و عام پروردگار

در نزد خدا، خدای تعالی، یک مهمانی خاصی دارد که آنهایی که اهل تقوا و اهل علم هستند و در آن مجلس، وارد می‌شوند می‌فهمند، اینهایی را که دیدید در هیأت وارد می‌شوند و شُله می‌خورند، حلیم می‌خورند، یکی پای خود را دراز کرده است و دارد می‌خورد، یکی به آن یکی دارد فحش می‌دهد و دارد می‌خورد، (یکی نان جلوی او هست و دارد می‌خورد، یکی نان نیست و دارد می‌خورد، همین طور شلوغ در شلوغ! اینها باشند، اینها را خدای تعالی این‌طور پذیرفته است، عین حیوانات، یعنی برای ذات مقدس پروردگار فرقی نمی‌کند از آن جانور ذره‌بینی که هست، بعد آن جُعَلی که کثافت را گِرد می‌کند تا می‌رسد به یزید و شمر و بقیه‌ی مردم، همه دعوت هستند، همه بیایند بخورند و بروند، جنبه‌ی حیوانی هم دارد؛ صددرصد.
اما یک عده هستند که نه، اینها از نظر خدا «عِنْدَ اللَّهِ» باید إکرام بشوند «أَكْرَمَكُمْ» إکرام باید بشوند از نظر آنها، آنها چه کسانی هستند؟ قدر مسلّم آنها ائمه‌ی اطهار علیهم الصلاة و السلام هستند، آنها را نمی‌شود با رحمانیت تنها از سر باز کرد، نه، آنها شخصیتی هستند؛ خود خدا به آنها شخصیت داده است، مثل یک رئیس جمهوری که به وزیر خود شخصیت داده است، این یک انسان عادی بود ولی حالا این را وزیر خود کرده است. پیغمبر اکرم و ائمه‌ی اطهار هم همین طور هستند، البته ماها ممکن است گاهی بی‌جهت یک شخصیتی به یک کسی بدهیم اما خدای تعالی روی حساب، روی تقوا، روی علم، روی دانش به یک فردی شخصیت می‌دهد. از ائمه‌ی اطهار علیهم الصلاة و السلام بگذریم در مرحله‌ی اول انبیا، بعد هم شهدا، بعد هم صالحین و صدیقین هستند، اینها محترم هستند، اینها می‌توانند از آن ضیافة¬الله خاص استفاده بکنند «دُعِيتُمْ فِيهِ إِلَى ضِيَافَةِ اللَّهِ»(بحار الأنوار، ج‏ ۹۳، ص ۳۵۶) حالا یکی یک طوری است که مثلاً در همان راهرو به او غذا می‌دهند می‌خورد و یکی را در اتاق بالا می‌برند و سفره و چه و با یک خصوصیت خاصی، با احترام خاصی به او محبت می‌کنند، هم اسب او را، هم مَرکب او را غذا می‌دهند و هم خود او را، همه گونه پذیرایی کامل برای او انجام می‌دهند.

در ماه رجب و شعبان موقتا از اولیاء خدا شوید

اولیاء‌خدا؛ موقت می‌توانند ولیّ خدا بشوند ولی موقت است، مثلاً اول ماه رجب و شعبان انسان کار می‌کند، همین دعاها خیلی انسان‌ساز است ولی چون روی آن کار نکرده‌اید موقت است، مثلاً فرض کنید معارف شما مثل آنچه که در دعای حضرت بقیة‌الله گفته شده است که همان جمله‌ی آن معروف است که «لَا فَرْقَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهَا إِلَّا أَنَّهُمْ عِبَادُكَ وَ خَلْقُكَ»(بحار الأنوار، ج ‏۹۵، ص ۳۹۳) یا می‌فرماید «يَا مُرْسِلَ الرَّحْمَةِ مِنْ مَعَادِنِهَا»(إقبال الأعمال، ج ‏۲، ص ۶۵۸) آن‌قدر معرفت بالا رفته است که ما امام را معدن رحمت خدا می‌دانیم و همه‌ی آنچه که به ما می‌رسد همه‌ی آن از طرف خدا است و منبع و معدن آن ائمه‌ی اطهار علیهم الصلاة و السلام هستند، این از نظر اعتقادات است. از نظر اخلاقیات هم که این دعاهایی که در ماه رجب هست، اخلاق به انسان تعلیم می‌دهد، همین دعای معروف که اکثراً همه هم حفظ هستند: «يَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ من [عِنْدَ] كُلِّ شَرٍّ يَا مَنْ يُعْطِي الْكَثِيرَ بِالْقَلِيلِ يَا مَنْ يُعْطِي مَنْ سَأَلَهُ»(بحار الأنوار، ج ۹۵، ص ۳۹۰).

سؤال و درخواست باید از خدای واقعی باشد

که من در روز دوشنبه در جلسه‌ای که خانمها جمع بودند، گفتم: «مَنْ سَأَلَهُ» کسی که سؤال بکند از خدا؛ چون ما غالباً سؤالاتمان از خدا نیست، از خدایی است که در ذهن خود ساخته‌ایم، آن خدایی که ائمه‌ی اطهار علیهم الصلاة و السلام معرفی کردند ما از او سؤال نمی‌کنیم! به این‌جهت که ما او را حتی نمی‌شناسیم، حتی آن‌قدر از او دور هستیم که نمی‌دانیم اصلاً چه صفتی دارد، او ساخته‌ی خود ما است! «کُلَّمَا مَيَّزْتُمُوهُ بِأَوْهَامِکُمْ فِي أَدَقِّ الْمَعَانِي فَهُوَ مَخْلُوقٌ مَصْنُوعٌ مِثْلُکُمْ مَرْدُودٌ إِلَيْکُمْ»(بحار الأنوار، ج ‏۶۶، ص ۲۹۳) هرچه را که شما فکر می‌کنید که خدا است و این طوری آن را تمیز بدهید این مخلوق شما است، به خود شما مردود است، خدای خود شما است، یعنی «مَنْ سَأَلَهُ» نیست «يَا مَنْ يُعْطِي مَنْ سَأَلَهُ» اگر از خدا سؤال بکنید؛ با همان ایمان قوی و با شناختی که علی بن ابیطالب از خدا دارد؛ فوراً خدا می‌دهد، هرچه هم باشد می‌دهد، اما «مَنْ سَأَلَهُ» نیست، البته این را توضیح دادم.

پاک کردن خود برای ورود به مهمانی خاص و جمع اولیاء‌خدا

همین دعاها انسان را خوب، می‌سازد؛ خیلی عالی می‌سازد، دعاهایی در همین ماه رجب است که اعتقادات انسان را درست می‌کند، در ماه شعبان هم همین طور اعتقادات را درست می‌کند، خود تولدها اعتقادات انسان را درست می‌کند، انسان را نزدیک می‌کند، مقرب می‌کند تا این‌که ماه رمضان می‌رسد، ماه رمضان هم ممکن است انسان را، البته اگر این شخص سوءاستفاده نکند، انسان خیلی لغزنده‌ای نباشد، خیلی پای او روی پوست خربزه نباشد، خیلی همج‌الرعاع نباشد شاید او را در آن مهمانی خاص راه بدهند وإلّا اگر نه، موقتاً درست کرده است، می‌دانند که این انسان پَستی است و رفته است لباس کرایه کرده است که بتواند داخل مجلس برود، این را غالباً، راه نمی‌دهند، یعنی لذتی که اولیاء خدا از آن مهمانی و از ضیافة‌الله می‌برند این نمی‌برد، این موقت است، برای همین جهت هم هست که من زیاد اصرار دارم زودتر تزکیه‌ی نفس خود را دقیق و عمیق و روی عادتی که باید به هر صفتی از صفات بکنید انجام بدهید تا وقتی که دَم در وارد می‌شوید، بگویند آقا بفرمایید، شما از این طرف؛ همان‌طوری که در قیامت هم همین‌طور است «إِلاَّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصينَ‏»(حجر/۴۰)؛ «إِلاَّ عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصينَ‏»(صافات/۴۰) اینها در قیامت هم که وارد می‌شوند… یک وقت می‌بینید می‌گویند آقا برو در صحرا بایست تا نوبت تو بشود، اما گاهی یک کسی وارد می‌شود که او را می‌شناسند که این یک فرد شاخصی است، یک شخصیتی است، اینهایی هم که الآن ایستاده‌اند و حتی معطل هم شده‌اند، اینها را کنار می‌زنند و می‌گویند آقا شما بیا از این کنار، برای مثال، از خط سبز عبور کن، این طوری می‌شود. شماها افرادی باشید که از خط سبز، از کنار گمرک، از هرچه می‌خواهید اسم آن را بگذارید، اینها مثالهایی است که ما مجبور هستیم برای استئناف شما و مأنوس شدن شما به حرف، برای شما عرض کنیم و إلّا کوچکترین گیری داشته باشد، می‌گویند برو در جمعیت بایست تا ببینیم چه برنامه‌ای خواهی داشت. حالا فعلاً آن چیزی که من می‌خواهم در عرایض خود عرض کنم و برای شما فعلاً مفید است این است که موقتاً هم که شده‌است، خودتان را در بین مخلَصین بیندازید، لااقل به اندازه‌ی همین ماه رمضان، یک وقت ممکن است خدای تعالی؛ البته این که می‌گوییم ممکن‌است، نه این که بعید باشد، ممکن است خدای تعالی ببیند، تو در آن مهمانی خاص آمده‌ای برای همیشه تو را آن جا نگه دارد، هست، احتمال آن هست، چون از رحمت پروردگار بعید است که یک کسی را موقتاً یک جایی راه بدهند، به او نشان بدهند، نعمتها را ببیند و بعد دیگر او را محروم کنند. در دعاها این مطلب هست، در آن دعای بعد از زیارت حضرت رضا صلوات الله علیه هست: «مَولايَ قَد تَكَرَّرَ وَقُوفي لِضِيافَتِكَ» می‌گوید مکرر اتفاق افتاده است که من در ضیافت و مهمانی تو وارد شده‌ام؛ «فَلا تَحرِمني ما وَعَدتَ المُتَعَرِّضِينَ لِمَسألَتِكَ» ای خدا من را محروم نکن از آنچه که به اولیاء خود وعده‌کرده‌ای، به آنها وعده کردی دیگر، آنها را که می‌بری، ما هم دیده‌ایم که برده‌ای، ولو یک شب در ماه رمضان شما بتوانید وارد آن رحمت خاصه بشوید احتمال آن هست که شما را نگه دارند،

مراحل تزکیه نفس و اخلاص و خلوص خود را محکم و تثبیت کنید

بنابراین این کار موقت را هر کس چه مرحله‌ی او پایین باشد، چه بالا باشد، چه کار کرده باشد، چه جدی باشد و چه غیر جدی، این موقت را، این اخلاص موقت را، این خلوص موقت را به دست می‌آورد وإلّا همه‌ی ما، برای یک روز ممکن است استقامت کنیم، برای یک جریان استقامت کنیم، همه‌ی ما برای یک مدت کوتاهی صراط مستقیم داشته باشیم، همه‌ی ما با نفس خود برای بعضی وقتها جهاد داشته باشیم، همه‌ی ما در مقابل پروردگار بندگی داشته باشیم، پس ما چه می‌گوییم؟ ما می‌گوییم اینها را محکم کنید، مثل همان نقاشی که عرض کردم با مداد روی دیوار خط می‌کشد و یک نقاشی با مداد می‌کند ولی بعد باید بیاید آن را تکمیل بکند، یک دست روی آن بکشند پاک می‌شود، با مدادپاک کن پاک می‌شود و از بین می‌رود. تقوا و خلوصی که موقت باشد از بین می‌رود، همه‌ی زحمات شماها و ما و همه در این است که این جا بیفتد، اگر جا نیفتاد ممکن است خراب بشود. شما یک دری را دارید در پنجره‌ای می‌گذارید، دو طرف آن را یک آجر می‌گذارید، نقداً ایستاده است، مثل این است که اصلاً کار گذاشتید اما تا آن را گچ نکنید، تا آن را محکم نکنید این حتی هر لحظه ممکن است به دیگران صدمه هم بزند و لذا افرادی که موقت مخلِص هستند و بعد دست می‌کشند از برنامه‌های کمالات روحی خود یا برای آنها عادی می‌شود یا مثل پشه‌ای که در فضا باد آن را این طرف و آن طرف می‌کند هستند علاوه‌ی بر این‌که وجود اینها برای خود اینها هم مفید نیست یک قیافه‌ای از سلامت نفس، یک قیافه‌ای از خلوص پیدا کردند و دارند ممکن است گاهی ضرر هم برای دیگران داشته باشند چون مردم فکر می‌کنند این همان انسان خالص آن روز است، این همان انسان پاک آن روز است، خود را به او می‌سپارند یا به او اعتماد می‌کنند، او هم آن خلوص را از دست داده است، آن وضع را از دست داده است، حالا رشوه می‌گیرد، حالا دزدی می‌کند، حالا خیانت می‌کند، حالا کارهای زشت می‌کند و آن وقت شما می‌بینید می‌گویید ما این را انسان خوبی می‌دانستیم، بی‌خود خوب می‌دانستید، انسان تا مراحل کمالات را محکم طی نکند نمی‌شود به او اعتماد کرد، تا خود این دیوار خوب محکم نباشد من نمی‌توانم به آن تکیه بکنم، نمی‌شود اصلاً تکیه کرد. اگر دیوار سست باشد، من تکیه کردم؛ آن قسمت بالای آن روی سر من می‌ریزد.

افاضه خاص پروردگار در ایام الله

پس دو‌کار دارید؛ برای ماه رمضان الآن چون در پیش است یک کار و یک کار هم برای ابد، دائمی یا مثلاً حتی برای فرض کنید: عید غدیر، مثلاً ماه ذیحجه؛ عید غدیر است یا عید قربان یا عید فطر یا حتی شب نیمه‌ی شعبان، اینها یک ایامی است که خدای تعالی در قرآن می‌فرماید ای پیغمبر ایام‌الله را به یاد مردم بیاور. معنی ایام‌الله این است که یک افاضه‌ی خاصی خدای تعالی در آن روز به مردم دارد. حالا مردم، چطور مردمی باشند، بتوانند در آن مجلس خاص وارد بشوند یا نتوانند ولی خدا سفره‌ی خود را انداخته است، ولی ما الآن چون ماه قمری را اصلاً مطرح نمی‌کنیم از ایام‌الله هم اطلاع نداریم! اگر خیلی هم بخواهیم ایام‌اللهی را منظور کنیم ۲۲ بهمن را ایام‌الله می‌گوییم! و حال‌این‌که در برج نباید باشد، اصلاً ایام‌الله در ماه‌های قمری است، خدای تعالی در قرآن می‌فرماید وقتی یک افاضه‌ی خاصی به انسان می‌رسد، هر وقتی باشد، آن زمان، زمان خدا است، حالا در برج های شمسی باشد و یا در ماه‌های قمری فرقی نمی‌کند ولی آن ایام‌اللهی که خدا در قرآن متذکر می‌شود همان روزهای حساس مثل شبهای احیا، مثل نیمه‌ی شعبان، مثل تولد حضرت سیدالشهداء، مثل مبعث پیغمبر اکرم، در مرحله‌ی اول اینها منظور است و خودتان را بسازید، البته این را هم به شما بگویم آن کسی که می‌خواهد خودش را به کمالات روحی برساند باید اول خود را بسازد، در این مجالس موقت هم شرکت کند، اگر موقت آن نباشد دائمی آن نمی‌شود. خود را در این مجالس موقت برساند، لااقل اگر در مجلس عمومی که به همه غذا می‌دهند وارد شد برود پشت درِ آن اتاقی بنشیند که اقلاً بوی آن به بینی او بخورد. غذای خصوصی می‌دهند اقلاً تا آن پشت در برود، نه این‌که بی‌اعتنا باشد، بی‌اهمیت باشد، شکم ما سیر شد و تمام شد، مسأله حل شد، اینها نباشد. پس از این ایام باید کمال استفاده را کرد، شما یک دفعه ماه رمضان مثلاً به عنوان مهمانی خدا، مهمانی خاص خدا در آن اتاق خاص رفتید ولو یک شب، شب احیا، آن‌جایی که امام زمان صلوات الله علیه نشسته است، آن‌جایی که اولیاء‌خدا هستند، شهدا هستند، صدیقین هستند، شما فکر نکنید شهدا که از دنیا رفتند، نه آن لطف الهی که سرازیر می‌شود به تمام عالم وجود سرازیر می‌شود. حالا یک شب هم شما وارد شدید، شما توانستید وارد بشوید یا شما را نگه می‌دارند و می‌گویند حالا که آمدی باش یا این‌که اقلاً با وضع آن مجلس و شرایط آن مجلس آشنا می‌شوی. انسان می‌بیند اینهایی که این جا نشستند چه خصوصیاتی دارند، چطور لباس پوشیده‌اند، چطور مرتب هستند، چه وضعی دارند، اقلاً انسان آشنا می‌شود و إلّا کسی که همیشه دمِ در آمده است، آن جا یک کاسه آش به او دادند، همان جا نشسته است خورده است این هیچ‌وقت نمی‌فهمد که آن اتاق بالا و آن اتاق پذیرایی خاص چه چیزی هست و چه کسی هست و چه می‌دهند، اصلاً نمی‌فهمد و اکثریت مردم متأسفانه همین طور هستند.

لذت های معنوی اولیاء‌خدا

اکثریت مردم نمی‌دانند که اولیاء‌خدا که رهبر آنها و بزرگ آنها، ائمه‌ی اطهار علیهم الصلاة و السلام هستند و بعد هم اولیاء‌خدا هستند چه لذتی می‌برند. الآن مجلس مناسب نیست که من عرض کنم، یک نفر با یکی از این لذایذ ظاهری در درجه‌ی أعلا از نظر مُلکی؛ برخورد کرده بود ولی اهل معنا و اهل کمالاتی بود؛ می‌گفت اصلاً نمی‌شود با هم مقایسه کرد، واقعاً نمی‌شود مقایسه کرد. لذتی که اولیاء‌خدا در وقتی که با خدای تعالی مناجات می‌کنند، دعا می‌خوانند، قرآن می‌خوانند؛ اصلاً هیچی، همین طور نشسته‌اند، لذتی که در زمان بیکاری خود می‌برند مردم دیگر و ماها اصلاً از بهترین لذایذ آن لذت را نمی‌بریم! یعنی یک سرسوزن لذت نمی‌بریم. ما نمی‌دانیم که الآن خدای تعالی… حتی ممکن است یک کسی بگوید اگر همیشه انسان در بهشت باشد حوصله‌ی او سر می‌رود، آن برای این است که خیال می‌کند همان دَم در حیاط کاسه‌ی آش را به او دادند و این خورد، همان جا اصلاً حوصله‌ی انسان سر می‌رود یا در طویله فرض کنید بخواهد او را پذیرایی کنند انسان دوست دارد زودتر از طویله بیرون بزند و برود. اصلاً ماها نمی‌فهمیم که اولیاء خدا چه می‌کنند که اگر میلیارد میلیارد سال انسان وقت داشته باشد باز می‌گوید کم است، این قدر لذت‌بخش است، باز می‌گوید زود تمام شد. مجالس خیلی پُرنشاطی که گاهی اتفاق می‌افتد و می‌روید می‌بینید ساعت شد یک بعد از نصف شب، می‌گویید چه زود گذشت صدها برابر، هزاران برابر این را زیاد کنید. می‌بینید آن شاعر می گوید «سنة الوصال سنة»(عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج ‏۱، ص ۱۵۱) سال وصال یک لحظه است: یک سنه است «و سنة الفراق سنة» یک لحظه‌ی فراق یک سال است و واقعاً این طور است. شاید برای اکثر ماها پیش نیامده باشد آن لحظاتی که انسان به محبوب خود برسد، حالا محبوب او هرچه می‌خواهد باشد، هر کسی می‌خواهد باشد، محبوب‌های مجازی، مجازی است دیگر، اصلاً ارزشی ندارد. محبوب حقیقی، ذات مقدس پروردگار یک لذتی انسان می‌برد که اصلاً انسان نمی‌تواند آن را وصف کند، حتی خود او نمی‌تواند درباره‌ی آن فکر کند، همین طور بیکار نشسته است، نصف شب دارد با خدا حرف می‌زند یا حرف هم نمی‌زند، اصلاً خدا را تماشا می‌کند، خدا را می‌بیند، خدا را حس می‌کند، لقاء پروردگار است، این در همان بیکار نشستن… یکی از دوستان چندی قبل به من تلفن زد گفت برای من این طور حالی پیدا شده است، چطور است؟ خوب است یا بد است، نه حال دعا خواندن دارم، نه حال چه، فلان، یعنی نه این‌که آن حال را نخواسته باشد، می‌گفت این برای من لذت‌بخش‌تر است که همین طور بنشینم و به خدا نگاه کنم. شما می‌گویید: مگر می‌شود به خدا نگاه کرد؟ با این دو تا چشم نه، ولی خدایی که الآن همه‌ی ذرات عالم را مثل منظومه‌ی شمسی، حتی اتم را دارد می‌چرخاند، همه‌ی کارها را دارد می‌کند اصلاً انسان نمی‌تواند او را نبیند «ما رايت شيئا الا و رأيت اللَّه قبله و بعده‏»(درخشان پرتوى از اصول كافى، ج ‏۱، ص ۱۱۵) حضرت امیر صلوات الله علیه می‌فرماید. انسان به آن جا که می‌رسد یک حالتی پیدا می‌کند لذت‌بخش، سرتا پا لذت است، سرتا پا شیرین است، می‌گوید چون ذکر دوست می‌گویم دهانم می‌شود شیرین، حالا شعر بعدی آن را بلد نیستم ولی: «سراپا قندم خوشا حالم»؛ این طوری می‌شود. اصلاً دیوانه‌ترین انسانها آن انسانی است که این لذت را احساس کرده باشد، برای همین می‌گویم موقت آن را بپذیرید، چون وقتی انسان موقت آن را پذیرفت نمی‌تواند دیگر رها کند، نمی‌تواند جدا بشود، این لذت را بچشد، این لذت را احساس کند، ولو این لذت را احتمال بدهد و با لذایذ دنیایی سرگرم بشود، یعنی محال است.

کوشش در انس با خدا

بنابراین إن‌شاءالله این کوشش را بکنید، البته همه‌ی شما در راه هستید و یک قدم‌های بلندی برداشتید ولی در عین حال کوشش کنید برای ماه رمضان شب اول ماه رمضان در آن اتاق خصوصی کنار امام عصر ارواحنا فداه نشسته باشید، مهمانی خدا را این طوری استقبال کرده باشید و دیگر حالا قرآن می‌خواهید بخوانید یا می‌خواهید نخوانید، دعاهای ماه رمضان را می‌خواهید بخوانید یا می‌خواهید نخوانید، یعنی نمی‌توانید قرآن نخوانید، آزاد هستید، یک ختم قرآن را کسی می‌خواند که بیرون در نشسته باشد و بخواهد خود را به این وسیله داخل اتاق خاص بکشاند. یک ختم قرآن که سهل است اگر وقت داشته باشید صد ختم قرآن می‌خوانید، هر شب دعای جوشن کبیر را، دعای ابوحمزه‌ی ثمالی را حتماً می‌خوانید، این که می‌گویم بعضی از علما در گذشته در قنوت نماز شب خود دعای ابوحمزه‌ی ثمالی را می‌خواندند این حرف چیزی نیست، اصلاً میل آنها می‌کشید، حالت آنها ایجاب می‌کرد، الآن هم هر کس از دوستان از من می‌پرسد ما دعاهای ماه رجب و ماه شعبان و اینها را بخوانیم یا نه؟ می‌گویم اگر خسته نمی‌شوید بخوانید، اگر حال آن را دارید بخوانید. غذایی جلوی تو گذاشتند اگر اشتهای آن را داری بخور، کسی جلوی تو را نمی‌گیرد اما اگر بخواهی با زور بخوری، با فشار بخوری، خسته بشوی، چُرت بزنی و بخوانی، نه نخوان، خسته می‌شوی، خستگی برای انسان ضرر دارد. بعضیها هم هستند که از اول خسته هستند، اصلاً مریض هستند، اشتها که ندارند هیچ، گلوی آنها را غده‌ی سرطان گرفته است و اصلاً نمی‌توانند یک لقمه قورت بدهند، آنها که هیچ، دعا اصلاً نمی‌توانند بخوانند، یک نماز واجب خود را می‌خواهند بخوانند خیلی با فشار و با ناراحتی می‌خوانند، خسته می‌شوند، خوشحال می‌شوند که مسافر هستند و دو رکعت نماز آنها کمتر شده است و از این حرفها، اینها که هیچ، اصلاً باید بگوییم سخت مریض هستند ولی اهل معنا گاهی آن‌طور… یعنی آنهایی که جزو صدیقین هستند، جزو شهدا، جزو صالحین هستند، جزو انبیا هستند، اینها همیشه با خدا هستند. می‌بینید حضرت موسی وقتی در کوه طور قرار می‌گیرد هم خدا دوست دارد با حضرت موسی زیاد صحبت کند و هم حضرت موسی دوست دارد زیاد با خدا صحبت کند «وَ ما تِلْكَ بِيَمينِكَ يا مُوسى‏»(طه/۱۷) سؤال برای خدا جز اظهار محبت و حرف زدن و تکلم کردن چیز دیگری نیست، خدا نمی‌داند چه‌چیز دست موسی است؟ هر عاقلی جلوی حضرت موسی بود می‌دانست این عصا است، حضرت موسی هم نگفت می‌بینید «علمک بحالی کفی عن مقالی» که ما گاهی می‌گوییم، خود تو می‌دانی که دست من چیست، گفت: «هِيَ عَصايَ أَتَوَكَّؤُا عَلَيْها وَ أَهُشُّ بِها عَلى‏ غَنَمي‏»(طه/۱۸) اگر می‌گفت «هِيَ عَصايَ» معلوم می شد خیلی بامحبت نیست، ولی بقیه‌ی آن را که گفت، گفت، گفت، از آخر هم خود او خجالت کشید، دید خیلی پُرحرفی کرده است؛ گفت «وَ لِيَ فيها مَآرِبُ أُخْرى» کارهای دیگر هم با آن می‌کنم وإلّا همه را می‌خواست بگوید و دل نمی‌کَند از کوه طور، از آن‌جایی که با خدا دارد حرف می‌زند. زنی را که الآن دارد وضع حمل می‌کند، اصلاً فراموش کرده بود و حرفی از او نمی‌زد، آن‌جا داشت خدا می‌فرمود: «اذْهَبا إِلى‏ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى * فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَيِّناً‏»(طه، آیات ۴۳ و ۴۴) ببینید آنها کجا بودند، آنها چه لذتی از مناجات و صحبت با خدا می‌بردند و حالا قرآن برای ما هست ولی هیچ استفاده‌ای نمی‌بریم با کمال تأسف من اطلاع دارم بعضیها هنوز سی آیه‌ی از قرآن که در هفته باید خوانده شود، نمی‌خوانند، إن‌شاءالله هر کسی خود او؛ «كَفى‏ بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسيباً»(إسراء، آیه ۱۴)؛ خدای‌تعالی در روز قیامت می‌فرماید خود تو برای خود حسابگر خوبی هستی، خود تو حساب بکن، ببین چقدر تو به ما اعتنا کرده‌ای و چقدر ما به تو اعتنا کرده‌ایم. چقدر ما به تو رسیده‌ایم و چقدر تو به ما رسیده‌ای. گفتم یک نماز بخوان مدام… چند شب قبل این‌جا گفتم که تمام نماز مغرب و عشایی که ما این جا می‌خوانیم، نیم‌ساعت طول می کشد، وسط آن بیرون می‌روند، دیر می‌آیند، حرف‌های متفرقه می‌زنند، نیم‌ساعت است، نمی‌دانم چه می‌گویند، بعضی وقتها ممکن است من حرفهای خلاف عفت زبان بزنم، نیم‌ساعت است! هر طوری هست بمان، تکان نخور، حرف نزن، حرکت نکن، حالا این نیم ساعت این طوری باش از ۲۴ ساعت وقت خود نیم ساعت این طوری باش. نماز ظهر و عصر را که پای سفره می‌خوانی، برای تو غذا کشیدند و باید بروی، بعد از آن هم که انسان کسل است. نماز صبح هم که خواب آلوده هستیم، شب تا ساعت یک نشستیم و صبح چُرتی هستیم، آن هم که هیچ، اقلاً نماز مغرب و عشا که دیگر مرضی نداری! این را هم شیطان نمی‌گذارد. کوشش کنید إن‌شاءالله که با خدا انس بگیرید، اگر نگیرید، نه دنیا دارید، نه آخرت، نه بهشت، نه هیچ‌چیز دیگری. حالا ممکن است بعد از مدتها شما را در بهشت راه بدهند ولی واقع آن این است که خود انسان خجالت می‌کشد، خود او می‌گوید من چه حقی دارم که با خدا حرف بزنم، بگویم خدایا به من برس، خدایا من را ببخش، حتی گاهی شخص، خجالت می‌کشد که بگوید خدایا من را ببخش، برای این‌که این قدر بی‌اعتنایی به خدای تعالی کرده است که چه عرض کنم نمی‌گویم گناه کرده است، ممکن است انسان حال گناه را هم نداشته باشد ولی این قدر بی‌اعتنایی به ذات مقدس پروردگار کرده است، خدایی که همیشه با ما است، هرچه گفته است ما بی‌اعتنایی کرده‌ایم، هرچه دستور داده است ما بی‌اعتنایی کردیم، آن قدر انسان خود را از خدای‌تعالی دور نگه داشته است که اگر فرسخها بدَود باز هم ممکن است به خدا نرسد. إن‌شاءالله امیدوار هستیم… ما این تذکرات را فقط به عنوان این گفتیم که ماه رجب دارد تمام می‌شود، ماه شعبان دارد إن‌شاءالله کم کم شروع می‌شود، یک لباس تقوایی ولو برویم از اولیاء خدا اجاره بکنیم، ریش گِرو بگذاریم، خواهش بکنیم و یک لباس تقوایی تهیه بکنیم. بهترین فرد هم برای این‌که لباس تقوا را بشود از او کرایه کرد، از او درخواست کرد حضرت موسی بن جعفر علیه الصلاة و السلام است.

ذکر مصیبت حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام
امروز روز شهادت این آقا بود، من چند شب قبل هم گفتم که حضرت موسی بن جعفر در رساندن انسان به کمالات روحی و رفع امراض روحی… حالا رفع امراض روحی موقت آن باشد یا دائمی باشد، دائمی آن برای خود انسان هم کمک کند «وَ الَّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا»(عنکبوت/۶۹) اما موقت آن را لااقل این ساعت آخر روز بیست و پنجم ماه رجب یک کاری بکنیم که إن‌شاءالله حضرت موسی بن جعفر یک توجهی به ما بفرماید «[السَّلَامُ عَلَى‏] الْمُعَذَّبِ فِي قَعْرِ السُّجُونِ»(بحار الأنوار، ج ‏۹۹، ص ۱۷) یا اباالحسن یا موسی بن جعفر، آقاجان دست ما دامان تو، آن قدر قدرة‌اللهی که در کنار دجله وقتی جنازه‌ی مقدس ایشان را گذاشته بودند هارون می‌خواست کاری بکند که شهادت موسی بن جعفر به گردن او نیفتد، از شیعیان می‌ترسید، می‌خواستند شایعه بکنند که آقا در زندان به أجل خود از دنیا رفته است، یک شیعه‌ی بااخلاص، یک شیعه‌ای که… کاش خدا ما را هم جزو آن شیعیان قرار بدهد، گفت: امام ما مرده و زنده ندارد، چرا مردم معطل هستید از خود ایشان سؤال می‌کنیم، آقا، موسی بن جعفر، آیا شما را کشتند یا به أجل خود از دنیا رفتید؟ حضرت سر خود را یک مقدار بلند کردند، لب‌های ایشان تکان خورد، فرمود: «قتلاً قتلا، قتلاً قتلا»
«لا حول و لا قوة إلّا بالله العلی العظیم»
اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم» خدایا فرج مولای ما، امام زمان ما را برسان. خدایا به حق آن آقا، ما را آماده‌ی برای ضیافة‌الله آن هم مجلس خاص قرار بده. خدایا عنایت خود را بر ما و بر این جمع نازل بفرما. خدایا روح دین و اسلام و حقیقت را به همه‌ی ما مرحمت بفرما. لذت مناجات خود را به همه‌ی ما عنایت بفرما.
«و صلی الله علی سیدنا محمد و آله أجمعین»

جهت دانلود و یا پخش آنلاین کلیک کنید