۱۴۲۷/۴/۷ قمری – اهميت بيان – فراز سوم از بيانات حضرت آيت الله ابطحي در كلاردشت

اهميت بيان – فراز سوم از بيانات حضرت آيت الله ابطحي در كلاردشت  

بسمه تعالي…………………. معظم له در فراز سوم از بياناتشان فرمودند : نمونه انسان ، وجود مقدس حضرت سيدالشهداء عليه السلام است كه خداي تعالي مي فرمايد: « وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَاناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْراً » احقاف/۱۵ و انسان در اين آيه به وجود مقدس حضرت سيد الشهداء عليه السلام تفسير شده است. يا در آيه شريفه « هَلْ أَتَي عَلَي الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئاً مَذْكُوراً » انسان/۱، انساني كه جزء نيكان است و در راس نيكان واقع شده به حضرت علي بن ابيطالب عليه السلام تفسير شده است. دوازده انسان نمونه به ما نشان داده اند كه بفهميم انسان يعني چه ، اگر انسان هميشه به فكر خوردن و خوابيدن و لذت بردن از مسائل دنيايي باشد و به فكر زندگي ابدي خود نباشد، اين انسان نيست. انساني كه همه افكارش معصيت و زشتي و انحراف است انسان نيست ، انسان آن كسي است كه اقتدا به رسول اكرم صلي الله عليه و اله كرده باشد كه خداي تعالي فرموده است : «و لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ »احزاب/۲۱ ، اقتدا به دوازده امام و فاطمه زهرا عليهم السلام كند. اگر شما يك حيواني پيدا كرديد كه كمي به انسان شبيه بود، آن را انسان نمي گوييد. انسان ارزشش، اهميتش و انسانيتش به روحش و صفات حميده اش مي باشد. همه حيوانات و آنچه در آسمان و زمين است را براي شما انسانها خلق كرده اند تا انسان باشيد ، خليفه خدا در روي زمين باشيد و داراي كرامات انساني شويد. اگر انسان به چهارده نور مقدس كه انسانهاي كامل و الگوهاي ما هستند اقتدا كند، حكمتي كه در عالم ارواح به او تعليم داده شده به زبانش جاري مي شود كه فرموده اند : « من اخلص لله اربعين صباحا جرت ينابيع الحكمة من قلبه الي لسانه ». لذا در ادامه آيات سوره «رحمن» خداي تعالي مي فرمايد : « عَلَّمَهُ الْبَيَانَ »رحمن/۴ . خداي تعالي به انسان اين امتياز را در بين همه مخلوقات داده كه بتواند حكمت هايي كه در قلبش قرار دارد بيان نمايد ، و الا بقيه حرف زدنها لغو و بيهوده است. در روايات فرموده اند : در مسجد حرف دنيا نزنيد. در موقع اذان اگر حرف دنيا زديد، زبانتان موقع مرگ بند مي آيد. « من تكلم بكلام الدنيا عند الاذان يتلجلج لسانه عند الموت »، اساسا دنيايي كه لهو و لعب است و خداي تعالي فرموده: « إِنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ » محمد/۳۶ ، ارزش صحبت كردن درباره اش را ندارد و از طرفی خداي تعالي درباره مومنين فرموده است: « وَ الَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ » مومنون/3. پس خداي تعالي چرا بيان را به ما تعليم داده است ؟ براي اينكه بتوانيم حكمت هايي را كه در عالم ارواح به ما تعليم داده اند براي ديگران بيان كنيم. همچنين اين آيه دلالت بر اين دارد كه ما چيزي بلد بوده ايم كه به ديگران بگوييم و در عالم قبل از دنيا، معارف و علومي را به ما تعليم داده اند .