۱۴۲۶/۱۲/۵ قمری – فراز چهارم از بیانات حضرت آیت الله ابطحی در جمع سالکین الی الله

فراز چهارم از بیانات حضرت آیت الله ابطحی در جمع سالکین الی الله          

بسمه تعالی…………………………..حضرت آیت الله حاج سید حسن ابطحی در بخش دیگری از فرمایشاتشان به بیان علت زندگی به ظاهر فقیرانه امیرالمومنین علیه السلام پرداخته و فرمودند : « حضرت امیر علیه السلام نان جو می خورد تا اگر در میان مسلمانان و دوستانش کسی پیدا شد که نتوانست نان گندم بخرد و جو خرید و خورد، بگوید اگر من نان جو می خورم علی هم همین را می خورد. علی علیه السلام می فرماید: من این نان را می خورم که در بین مردم مسلمان کسی پیدا نشود حسرت من را بخورد . اینها مال مقام رهبریت است. مال کسی است که می بیند عده ای دارند پشت سر او حرکت می کنند، اگر کج برود آنها هم کج می روند. » ایشان در ادامه توضیح آیات فرمودند: « مصداق کافر به رحیمیت خدا کسی است که مثلا 70 سال در دنیا بوده و آدم خوبی هم هست ولی موفق به زیارت حضرت ولی عصر ارواحنا فداه نشده . با خودش می گوید وقتی من که آدم خوبی بودم در این 70 سال تشرفی نداشتم، پس امکان تشرف وجود ندارد. و حال آنکه در زمان غیبت صغرا با وجود علمای بزرگی مثل شیخ کلینی و شیخ صدوق افراد عامی و کاسب مانند حسین بن روح که روغن فروش است نایب خاص حضرت می شود و همان علمای بزرگ آن قدر خوب بوده اند که هیچ وقت نگفتند چرا ما هر روز امام زمان را نبینیم و توی روغن فروش هر وقت بخواهی ببینی. آن قدر خوب بودند که حتی نامه هایشان را به همین نواب می دادند تا به امام زمان برسانند و حال آنکه هنوز ما مرهون علوم همین علمای بزرگ هستیم. درباره ملاقات حضرت به این کلام معتقد باشید که اختیار ملاقات بدست خود حضرت است، به هر کس صلاح بدانند اجازه ملاقات می دهند . نه به شخصیت و موقعیت افراد بستگی دارد، نه کسی اختیار ملاقات دارد. اگر کسی بگوید من می توانم مثلا سالی یکبار به اختیار خودم خدمت حضرت برسم اشتباه کرده و اگر هم کسی بگوید آن حضرت دیده نمی شود هم غلط گفته است. بستگی به مصلحت دارد که آیا حضرت صلاح می دانند اجازه ملاقات بدهند یا نه؟»