۳ شعبان ۱۴۲۶ قمری
«اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله و الصلاة و السلام علی رسول الله و علی آله آل الله لا سیما علی بقیة الله روحی و أرواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم الدین
أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً»)احقاف/15)
من با این‌که یک سرماخوردگی مختصری دارم، در عین حال برای رفع کسالت و عرض ارادت به پیشگاه مقدس حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین آمدم. اگرچه امروز به دو سه دلیل دوستان کمتر تشریف آوردند: یکی این‌که تعطیل نبوده است و دیگر این‌که اطلاع نداشتند و سوم این‌که شب‌ها از محضر جناب آقای مسعودی استفاده می‌کنند. ولی در عین حال بزرگداشت روز میلاد حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین خیلی اهمیت دارد و امیدوار هستیم خدای‌تعالی ما را در دنیا و آخرت از جیره‌خواران آن وجود مقدس قرار دهد. این آیه‌ای که تلاوت کردم در روایات هست که دربارۀ حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین (علیه‌السلام) تأویل شده است. که حضرت سیدالشهداء (علیه‌الصلاةوالسلام) شش ماه در رَحِم مادر بوده است و دو سال هم در دنیا از حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) شیر میل کرده‌اند. «وَ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً» مسئله‌ای که در این آیه است این است که می‌فرماید: «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً» هم در مدت حمل با ناراحتی‌هایی که از مصائب حضرت سیدالشهداء خود امام‌حسین برای مادر خود نقل می‌کردند با فشار و ناراحتی برخورد داشتند و هم بعد از تولد. یک جمله‌ای را جناب آقای کاشانی اشاره فرمودند که من همان جمله را توضیح می‌دهم و این إن‌شاءالله برای شما امروز عیدی باشد. بسیار مطلب پُراهمیتی است، ایشان زود عبور کردند ولی من یک مقداری برای شما این را باز می‌کنم، چون ما قدر جناب آقای کاشانی را، مخصوصاً رفقا، نمی‌دانند، مطلب بسیار مهم است. به طور کلی ما یک رحمت عام داریم، یک رحمت خاص و یک رحمت خاص‌الخاص که من در درس‌های عقاید این مطلب را توضیح داده‌ام. رحمت عام شامل همه موجوداتی که در عالم هست و حیات دارند می‌شود، یعنی تمام مردم کُرۀ زمین چه معصیت‌کار و چه غیر معصیت‌کار، چه کافر و چه مسلمان، همه مشمول رحمت عام پروردگار هستند. حتی یزید و شمر در وقتی که در دنیا بودند مشمول رحمت عام پروردگار بودند. چون خدای‌تعالی به آن‌ها غذا می‌داد، سلامتی داده بود، زنده بودند، نفس می‌کشیدند، این‌ها همه از جانب خدا بود. این رحمت عام باید از ناحیۀ خاندان عصمت بر مردم برسد. ما در دعای ماه رجبی که گذشت یک جمله داشتیم که «يَا مُرْسِلَ الرَّحْمَةِ مِنْ مَعَادِنِهَا» ای کسی که رحمت را از معدن آن برای ما ارسال می‌کنی. در دعای کمیل هست که حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌الصلاةوالسلام) به کمیل می‌فرماید: «رَحْمَتَهُ وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ» رحمت خدا بر هر چیزی شامل می‌شود، تا رحمت پروردگار که منظور همین رحمت عامه است اگر نباشد هیچ چیز موجود نمی‌شود. رحمت پروردگار حتماً از جانب معدن رحمت است. که در زیارت جامعه عرض می‌کنیم «السَّلَامُ عَلَيْكُمْ يَا أَهْلَ بَيْتِ النُّبُوَّةِ وَ مَوْضِعَ الرِّسَالَةِ وَ مُخْتَلَفَ الْمَلَائِكَةِ وَ مَهْبِطَ الْوَحْيِ وَ مَعْدِنَ الرَّحْمَةِ» معدن رحمت اهل‌بیت عصمت‌وطهارت هستند. و خدا هم رحمت را از معدن آن برای ما می‌فرستد و رحمت خدای‌تعالی بر هر چیزی شامل می‌شود، سه جمله؛ یکی از دعای رجبیه، یکی از زیارت جامعه و دیگری هم از دعای کمیل. پس می‌بینید این سه چیز ما را به این‌جا می‌رساند که رحمت عام یا خاص یا خاص‌الخاص به هر حال از اهل‌بیت عصمت‌وطهارت به ما می‌رسد. رحمت پروردگار به این وسیله به همه موجودات خواهد رسید. حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین (علیه‌الصلاةوالسلام) «رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ» است، در زیارت ایشان هم گفته شده است و ما هم زیاد شنیدیم که حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین «رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ» است، رحمت واسعۀ پروردگار یعنی به همه چیز رحمت خدا که ابی‌عبدالله‌الحسین باشد احاطه دارد، شامل آن می‌شود و موجودیت هر چیزی که در عالم هست مربوط به رحمت خدا است، پس به وسیلۀ حسین (علیه‌الصلاةوالسلام) همه چیز، هرچه در عالم هست… (حالا این‌جا بحث مفصلی دارد که باید برویم در موضوع شب‌قدر و در موضوع تنظیم و ایجاد و ارسال رحمت پروردگار به وسیلۀ حقیقت قرآن بر همه چیزی که در عالم وجود دارد {بحث کنیم}) که یکی از چیزهایی که رحمت پروردگار بر آن نازل شده است نظم عجیب عالم است، هر چیزی را کنار یکدیگر گذاشتن، در جای خود قرار دادن و لذا ما این را ناگزیر هستیم بپذیریم که اول چیزی که خدای‌تعالی خلق فرمود؛ نور پاک پیغمبر اکرم و انوار طیبۀ اهل‌بیت عصمت‌وطهارت بوده است، چون هر چیزی که بخواهد مشمول رحمت پروردگار واقع شود باید مشمول ارادۀ خاندان عصمت‌وطهارت (علیهم‌الصلاةوالسلام) واقع گردد که دربارۀ ابی‌عبدالله‌الحسین (علیه‌الصلاةوالسلام) در زیارت آن حضرت هست که «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» ای خاندان عصمت یا اباعبدالله ارادۀ خدا که همان خلق خدا است «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ» مقادیر امور همان چیزی است که در شب‌قدر تنظیم شده است، همان «لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»(قدر/3) است. «فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ» هرچه خدا خواسته است خلق می‌کند، هرچه پروردگار تقدیر فرموده است، همه کهکشان‌ها، همه آنچه که در عالم هستی وجود دارد، این‌ها تحت نفوذ ارادۀ پروردگار است. خدا می‌توانست اراده بکند که همه چیزها یک دفعه خلق بشود، مثلاً فرض کنید شما گلابی دوست دارید، میوه‌جات مختلف می‌خواهید، بدون این‌که به باغ بروید و درختی باشد و چیدن از درختی باشد و جدا کردن خوب و بدی باشد یک دفعه خدا یک سبد گلابی جلوی شما خلق کند، اگر حتی به آسانی و سختی باشد برای خدا همه چیز یکسان است، سختی و آسانی ندارد اما این‌که دانه‌ای را بکارند و درختی بشود و بعد از چند سال گلابی بدهد و آن گلابی را باید بروند از روی درخت بچینند و امثال این کارها، شما یک سبد گلابی لازم دارید، همان کاری که خدای‌تعالی در بهشت خواهد کرد، شما این سبد گلابی را می‌روید از یک جایی برمی‌دارید می‌آورید و مشغول خوردن آن می‌شوید، اما خدا نخواسته است، خدای‌تعالی اِبا دارد «اَن يَجرى الاُمور اِلا باَسبابِها» همه کارها را با اسباب خود اجرا کند. اسباب ارسال رحمت پروردگار هم که اصل کلی است و ریشۀ همه چیزها است و سبب همه چیزها است خاندان عصمت‌وطهارت (علیهم‌الصلاةوالسلام) هستند. ببینید می‌گوید «إِرَادَةُ الرَّبِّ» ربّ در این‌جا قطعاً پروردگار مطلق است، چون در کلمۀ ربّ هم زیاد حرف است که ربّ شامل خیلی افراد می‌شود ولی ربّ مطلق فقط به ذات مقدس پروردگار می‌گویند. وإلّا پدر و مادر را خود خدا در قرآن ربّ دانسته است؛ «رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّياني صَغيراً»(اسراء/24) این‌ها ربّ من در کوچکی بودند. صاحب‌خانه ربّ‌البیت است، هر چیزی را که انسان تربیت بکند آن انسان ربّ است و این مربوب است. شما حتی مربا هم که درست می‌کنید شما ربّ هستید و مربا هم مربای شما است، تربیت‌شدۀ شما است ولی وقتی که ربّ مطلق گفته می‌شود فقط ذات مقدس پروردگار است که ائمۀ‌اطهار (علیهم‌الصلاةوالسلام) در مکرر از کلمات خود فرموده‌اند: «نَزِلونا عن الربوبیه» ما را پایین بیاورید از حدّ ربّ بودن، منظور ربّ مطلق است، یعنی هیچ چیز نباشد که تحت تربیت خدای‌تعالی نیست، این‌طوری است، خدای‌تعالی ربّ مطلق است، حتی ربّ علی‌بن‌ابیطالب، حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین، رسول‌اکرم، ربّ همه هست. از خدا بگذریم ربوبیت‌ها بعد از آن مقید می‌شود، این شخص ربّ چیست؟ ممکن است خدا ربّ همه چیز هست، ربّ مطلق است ولی رسول‌اکرم ربّ مخلوق خدا است و مثلاً شما پدر و آن مادر ربّ فرزند هستید. بنابراین «إِرَادَةُ الرَّبِّ» منظور در این‌جا ربّ مطلق است «فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ» مقادیر یعنی تقدیرات امور خدا، این‌جا نمی‌توانیم بگوییم این یک ربّ دیگر است، نه، خدای‌تعالی در هر چیزی که می‌خواهد بسازد، تدبیر کند، تقدیر کند، آن را در جای و محل خود قرار بدهد باید ارادۀ آن را در دل خاندان عصمت‌وطهارت قرار بدهد. این دلی هم که ما می‌گوییم مثل دل ما نیست که مثلاً در دل شما یک مطلبی بیفتد و شما یک مسئله‌ای را اراده کنید، دل آن‌ها یک ظرفی است، یک حوض‌کوثری است که هر چیزی را که خدا می‌خواهد در دورترین نقاط عالم و در جهان هستی خلق کند اول در دل آن‌ها، فکر آن را، علم آن را، خصوصیات آن را القاء می‌کند. «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» یعنی از مرحلۀ علم ذاتی پروردگار… من اکثر این مطالب را برای شما توضیح دادم وإلّا این‌ها خیلی حرف دارد، از علم ذاتی پروردگار که مجرد مطلق است این «تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» همان حرفی که دربارۀ نزول اول قرآن برای شما توضیح داده شده است «تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ» در دل شما می‌آید، یعنی معلوماتی می‌شود «وَ تَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُمْ» از خانه‌های شما، هر کسی می‌خواهد به همه رحمت پروردگار برسد باید درِ خانۀ خاندان عصمت‌وطهارت بیاید. من همین چند روز قبل در شبانه‌روز فکر می‌کردم حرم حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا چه موقع خلوت است، از قدیم به یاد داشتم که مثلاً بعد از نماز صبح مردم حرم می‌آیند و شلوغ می‌شود تا اول آفتاب، اول آفتاب اکثراً دیگر کسل شده‌اند و برای صبحانه می‌روند حرم تا حدی خلوت است تا قبل از ظهر، مثلاً تا ساعت دَه. آن موقع را انتخاب کردم، اوایل آفتاب رفتیم حرم، دیدم به قدری شلوغ است، عجیب است، ماه رجب «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَشْهَدَنَا مَشْهَدَ أَوْلِيَائِهِ فِي رَجَبٍ» که زیارت ماه رجب از اولیاء خدا خیلی اهمیت دارد و حتی در ماه رمضان و ماه شعبان و این‌ها این‌طور زیارتی وارد نشده است. آن‌قدر شلوغ که از پارک ماشین گرفته شلوغی شروع می‌شد تا جایی که داخل حرم دیگر انسان نمی‌توانست زیاد تحمل کند. این‌ها چرا این‌جا می‌آیند؟ این‌ها چه چیزی فهمیدند که این‌جا می‌آیند؟ برای این‌که ارادۀ پروردگار این‌جا نازل شده است، نه در این چهاردیواری. یک چیزی را به شما بگویم بعضی‌ها در این‌گونه مسائل افراط و تفریط می‌کنند، می‌گویند امام‌حسین، حضرت رضا (علیه‌الصلاةوالسلام) که در این حرم نیست، او بزرگتر از این‌ها است، تمام عالم وجود تحت اراده و احاطۀ آن‌ها است و ما هرجا باشیم بگوییم «السلام‌علیک یا ابا‌الحسن یا علی‌بن‌موسی‌الرضا» درست است، یک عده این‌طوری می‌گویند، به نظر من این تفریط است، این چیزی که می‌گویی هست اما باید برای زیارت قبر مطهر حضرت رضا بروید، آن‌جا چه چیزی هست؟ همان چیزی که در کعبه هست. ما با سنّی‌ها راجع به این جهت صحبت کردیم، می‌گویند این‌جا چه چیزی است که شماها این‌قدر دارید طواف می‌کنید، می‌گردید، اظهار ارادت می‌کنید؟ می‌گوییم در این ساختمان سنگی چه چیزی هست که شما دائماً دارید طواف می‌کنید، این‌قدر هم شلوغ می‌کنید؟ آن‌جا چیست؟ این‌جا باز یک چند روزی، یک وقتی بدن امام هشتم (علیه‌الصلاةوالسلام) دفن شده است، آن‌جا که هیچ چیزی هم دفن نشده است. روز اول ماه شعبان لابد دیدید درِ حرم کعبه را باز کرده بودند، سالی یک روز درِ کعبه را باز می‌کنند مردم آن‌طور صف می‌بندند که داخل کعبه را ببینند، داخل کعبه چه چیزی دارد از نظر… چه بگویم؟ قبر کسی است؟ که نیست، خدا آن‌جا است؟ که نیست، نه این‌که خدا نیست، خدا همه جا هست، چه چیزی است؟ هر چه دربارۀ آن‌جا بگویید ما دربارۀ این‌جا می‌گوییم، بلکه بالاتر از آن. اگر تو دربارۀ کعبه می‌گویی بوسیدن آن جایز است و بلکه مستحب است حجرالأسود بوسیده بشود و آن‌طور در مُستجار دست به پردۀ خانۀ کعبه می‌زنی و می‌گویی دعا این‌جا بهتر مستجاب می‌شود، ما هم در حرم حضرت سیدالشهداء همین کار را می‌کنیم، خیلی روشن است، این‌ها را یاد بگیرید، فردا از شما پرسیدند این‌جا چیست؟ آن‌وقت تنها بخواهیم روی این فکر کنیم، بله ممکن است انسان دچار افراط و تفریط بشود، هرچه آن‌جا می‌گویید ما این‌جا می‌گوییم. به خود من این‌ها را گفتند، می‌گویند کنار قبور نماز خواندن کراهت دارد، در بقیع به همین جهت نمی‌گذارند کسی نماز بخواند، می‌گویم همه شما در مسجدالنبی کنار قبر پیغمبر و ابوبکر و عُمر نماز می‌خوانید، چطور آن‌جا کراهت دارد یا حرام است ولی این‌جا مستحب است؟ از این بالاتر کنار کعبه در حجر اسماعیل حضرت اسماعیل دفن است، حضرت هاجر دفن است، بعضی‌ها خیلی بیشتر گفتند که از انبیا دفن هستند، آن‌جا که اصلاً روی آن می‌ایستید و نماز می‌خوانید. این‌ها وقتی که یک حرفی را می‌زنند آن جهات دیگر آن را متوجه نیستند. کعبۀ واقعی وجود مقدس ائمۀ‌اطهار (علیهم‌الصلاةوالسلام) است. اگر علی‌بن‌ابیطالب در کعبه دفن نمی‌شد که کعبه چیزی نداشت، جز یک سابقۀ بتخانهای که سال‌ها در آن بت بود ولی این جهت را ضریح مقدس حضرت رضا ندارد. علی‌بن‌ابیطالب آن را پاکسازی کرد وإلّا کعبه الآن یک بتخانهای بود. من نمی‌دانم چرا این‌ها سر عقل نمی‌آیند؟ حالا اگر به این‌جا رسیدیم که «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُمْ» نمی‌گوید: «مِنْ قُلُبِکُم» می‌گوید: «مِنْ بُيُوتِكُمْ» بیت‌الرضا، حرم حضرت رضا از آن‌جا صادر می‌شود. از حرم حضرت سیدالشهداء صادر می‌شود، می‌گویید نه؟ بروید ببینید چقدر دعاها مستجاب می‌شود. شما فکر می‌کنید این مردمی که به زیارت حضرت رضا در این ایام یا در همه ایام می‌آیند، میلیون میلیون جمعیت می‌آیند، خوشی این‌ها به این است؟ هوای‌نفس آن‌ها می‌گوید بروید در حرم حضرت رضا (صلوات‌الله‌علیه) یک طواف کنید بیایید؟ در آن شلوغی، هوای‌نفس که این را نمی‌گوید، هوای‌نفس همان چیزی را می‌گوید که اروپایی‌ها مشغول هستند در پارک‌های خود، در زندگی‌های خود، آن‌ها را هوای‌نفس می‌گوید، هوای‌نفس به انسان نمی‌گوید بیا برو داخل یک جمعیت شلوغی آن‌جا تو را فشار بدهند و بعد بیرون بیا. آنچه که می‌گوید این است که از همین‌جا ارادۀ الهی و رحمت الهی {صادر می‌شود}، هم رحمت عام الهی از این‌جا صادر می‌شود و هم رحمت خاص الهی از این‌جا صادر می‌شود و هم رحمت خاص‌الخاص الهی از همین‌جا صادر می‌شود. رحمت عام اگر این خاندان نبودند…، من نمی‌خواستم این‌قدر صحبت کنم، اگر این خاندان نبودند، اگر ستاره‌های روی زمین نبودند، این‌ها را که می‌گویم مضامین روایات را می‌خواهم عرض کنم، اگر اوتاد ارض نبودند، شما می‌فهمیدید که «لو لا الحُجة لَساخت الارض بِاهلِها» یک جعبه‌ای را درست کرده باشند میخ نکرده باشند، مثلاً با آب دهان به هم چسبانده باشند، تا آن را بردارید به هم می‌ریزد، این‌ها اوتاد أرض هستند، تازه این کلمۀ اوتاد شأن ائمۀ‌اطهار نیست، اوتاد دوستان این‌ها هستند، یعنی میخ زمین، وَتَد یعنی میخ، میخ زمین چون به ایشان مراجعه می‌کردند آقا ما مدتی است بی‌حال شدیم، بی‌توجه شدیم، که اکثراً تنبلی‌های خود آن‌ها است، به اصطلاح سیر و سلوک برای ما بسته شده است، ایشان می‌فرمود: مشهد برو و متوسل به حضرت رضا بشو. رحمت خاص‌الخاص پروردگار از آن‌جا صادر می‌شود، این هم رحمت خاص، رحمت خاص‌الخاص که ملائکه نازل می‌شوند صلوات خدا… آن‌قدر صلوات و رحمت خاص‌الخاص از آن‌جا صادر می‌شود که حساب ندارد. پس «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِي مَقَادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُمْ».
خدا إن‌شاءالله در این روز عزیز، روز میلاد‌مسعود حضرت سیدالشهداء که در ماه شعبان قرار گرفته است…، همان‌طوری که به یاد دارم هر سال من این مطلب را می‌گویم که از حالا باید برای خود لباس تقوا تهیه کنید، در ماه رمضان به مهمانی خدا دعوت شده‌اید. تمرین تقوا کنید، اولیا خدا دو ماه قبل از ماه رمضان را روزه می‌گرفتند، شب‌ها به عبادت مشغول بودند، حضرت رسول‌اکرم در ماه شعبان «يَدْأَبُ فِي صِيَامِهِ وَ قِيَامِهِ» دأب او این بود که روزها روزه بگیرد و شب‌ها تا صبح مشغول عبادت باشد. حالا برای ما تنبل‌ها یا برای همان زرنگ‌ها هم وجود مقدس حضرت سیدالشهداء که «رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ» است قرار دادند که إن‌شاءالله این لباس را برای ما بدوزند، بعد هم باب‌الحوائج حضرت ابوالفضل‌العباس که فردا روز تولد ایشان است و بعد هم حضرت سجاد که من فکر می‌کنم که هریک از این‌ها را روی برنامۀ خاصی {قرار داده‌اند} حالا مقتضیاتی پیش آمد عرض می‌کنم که چرا این ترتیب داده شده است و از همه پُراهمیت‌تر نیمۀ ماه شعبان است، تولد مُصلح کل، تولد مُصلح غیبی، تولد آن کسی که وقتی از حضرت رضا می‌پرسند: «أَنْتَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ؟» آیا شما هستید که دنیا را پُر از عدل و داد می‌کنید؟ می‌گوید: من؟ من با این جثه؟ البته بزرگان این‌طور هستند که هیچ‌وقت نواقص را به دیگران نسبت نمی‌دهند، نمی‌گویند مردمِ این‌طوری که امام‌کُش هستند، مکر و حیله با امام خود می‌کنند، حتی با خدای‌تعالی مکر می‌کنند، این را امام نمی‌فرماید، می‌گوید: من؟ آن کسی صاحب این امر است که نام او وقتی برده می‌شود، به تعبیر من، می‌بینید من دست روی سر می‌گذارم و او را احترام می‌کنم. امام صادق می‌گوید: «وَ لَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَيَّامَ حَيَاتِي» اگر من او را درک می‌کردم تا زنده بودم خدمتگزار او بودم. همین اباعبدالله‌الحسین که امروز روز تولد ایشان است عین این عبارت را و بلکه همه ائمه همین را {بیان کرده‌اند} و هدف آن‌ها این بوده است، آمدن آن‌ها به کُرۀ زمین برای این بوده است که دنیا را پُر از عدل و داد کنند و تمام دین برای خدا باشد. «وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ»(انفال/39) همه دین برای خدا باشد و لذا امیدوار هستیم این بخش از شناخت و معرفت را که از فرمایشات جناب آقای کاشانی اقتباس کردم در نظر شما باشد و همیشه إن‌شاءالله متوسل به این خاندان باشید. «وَ الْبَابُ الْمُبْتَلَى بِهِ النَّاسُ» این‌ها یک خانواده‌ای هستند، یک خاندانی هستند که مردم باید به آن‌ها مراجعه کنند. «مَنْ أَتَاكُمْ نَجَا» هر کسی می‌خواهد باشد، هر کسی به طرف شما آمد نجات پیدا می‌کند. «وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْكُمْ [هَلَک]» هر کس هم که مخالفت کند…، مخالفت‌ها هم مختلف است، یکی رسماً می‌گوید من امام‌زمان را قبول ندارم، یکی هم با کنایه‌دادن و گوشه‌دادن و حرف مفت گفتن و به دوستان امام‌زمان اظهار بی‌محبتی کردن و امثال این‌ها تخلف می‌کند، حیف که صبر شما کم است وإلّا خواهید دید این‌هایی که با امام زمان تخلف می‌کنند یا حتی کم محبت هستند، این‌ها بدبخت و بیچاره می‌شوند. یک مُبلّغ بهایی آمده بود با من بحث می‌کرد، گفتم: یکی از نشانه‌های امام‌زمان این است که دنیا را پُر از عدل و داد می‌کند، همه گفتند، این ارباب شما این‌قدر همت نکرده است که أقلاً شماها را در امنیت قرار بدهد، همین تابعین خود را، یک عدل و دادی برای این‌ها بیاورد، حالا دنیا را رها کن. به من جواب می‌داد که صبر خدا زیاد است، این‌قدر باید صبر کرد تا همه دنیا که از بین رفت، خود او هم که از بین رفت، آن‌وقت مثلاً… از این چرندیات می‌گفت؛ یا به آن شش امامی گفته بودند این امام شما شراب می‌خورد، می‌گفت: از گلوی او پایین که می‌رود شربت می‌شود، همین شراب شربت می‌شود، حالا باید این آقا را کالبدشکافی کنیم ببینیم شربت شده است یا نه. یک مُشت انسان‌هایی که اصلاً نه منطق دارند، هیچ و هیچ. آن‌وقت شما خوبان، شما کسانی که همه مسائل شما روی علم و عقل و فکر است، محکم به برنامه‌های خود نچسبیدید. مخصوصاً نسبت به حضرت بقیةالله، خیلی جدی باشید، نیمۀ شعبان نزدیک است، هر کس هر طوری که می‌تواند باید در نیمۀ شعبان اظهار ارادت به حضرت ولیعصر بکند و اجر خود را هم خواهد گرفت.
«نسئلک اللهم و ندعوک بأعظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان یا الله یا الله یا الله یا الله یا الله یا رحمن و یا رحیم یا غیاث المستغیثین عجل لولیک الفرج، عجل لمولانا العظیم الفرج، عجل لسیدنا المحبوب الفرج» خدایا این نیمۀ شعبان ما را با ظهور حضرت مزیّن بفرما. خدایا در این نیمۀ شعبان وجود مقدس خود او را هم در بین همۀ مردم دنیا قرار بده. پروردگارا ما را از یاران نزدیک ایشان قرار بده. خدایا گرفتاری‌های ما برطرف بفرما. توجه ما را به امام‌زمان زیاد بفرما. معرفت ما را نسبت به ابی‌عبدالله‌الحسین زیادتر بفرما. پروردگارا مرض‌های روحی ما شفا عنایت بفرما. مرض‌های بدنی ما شفا مرحمت بفرما. مریضۀ منظوره الساعه لباس عافیت بپوشان. اموات ما غریق رحمت بفرما. عاقبت ما ختم به خیر بفرما «و عجل فی فرج مولانا»
