بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

«به نام خداوند بخشنده مهربان»

حم ﴿۱﴾

حم ﴿۱﴾

تَنْزِيلُ الْكِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ ﴿۲﴾

نازل کردنِ این کتاب از طرف خدای عزیز حکیم است. ﴿۲﴾

«آسمانها و زمین به حقّ خلق شده است»

مَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى وَالَّذِينَ كَفَرُوا عَمَّا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ ﴿۳﴾

آسمانها و زمین و آنچه بین آنها است را جز به حقّ و تا زمان معین خلق نکرده ایم. و کسانى که کافر شده اند، از آنچه که ترسانده مى شوند، روى گردانند. ﴿۳﴾

«آیا بتها چه چیزی را خلق کرده اند؟»

قُلْ أَرَأَيْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِي مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْكٌ فِي السَّمَاوَاتِ ائْتُونِي بِكِتَابٍ مِنْ قَبْلِ هَذَا أَوْ أَثَارَةٍ مِنْ عِلْمٍ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿۴﴾

بگو: آیا مى بینید آنچه را که شما غیر از خدا مى خوانید چه چیز را از زمین خلق کرده اند؟ به من هم نشان دهید. یا براى آنها در آسمانها شرکتى است؟ نوشته اى قبل از این یا اثرى از علم براى من بیاورید، اگر شما از راستگویانید. ﴿۴﴾

وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ يَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لَا يَسْتَجِيبُ لَهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَهُمْ عَنْ دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ ﴿۵﴾  

و چه کسى گمراهتر است از آن کسى که غیر خدا را مى خواند؟ کسى که تا روز قیامت او را اجابت نمى کند و آنها از دعاى مشرکین غافلند. ﴿۵﴾

وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ كَانُوا لَهُمْ أَعْدَاءً وَكَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ كَافِرِينَ ﴿۶﴾

و زمانى که مردم محشور مى شوند، آنها دشمنشان هستند و آنها عبادت اینها را منکر خواهند شد. ﴿۶﴾

«قرآن حقیقت دارد»

وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ ﴿۷﴾

و زمانى که بر آنها آیاتِ ما در حالى که روشن هستند تلاوت مى شود، کسانى که به حقّ کافرند، وقتى که آن حقّ به آنها رسید، مى گویند: این سحر آشکارى است. ﴿۷﴾

أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَلَا تَمْلِكُونَ لِي مِنَ اللَّهِ شَيْئًا هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِيضُونَ فِيهِ كَفَى بِهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿۸﴾

یا مى گویند: قرآن را افترا بسته است. بگو: اگر من آن را به دروغ به خدا نسبت داده باشم، شما که نمى توانید براى من از جانب خدا چیزى را مالک باشید. خدا داناتر است به آنچه که شما در آن وارد مى شوید. شهادت خدا به آن بین من و بین شما کفایت مى کند و او بخشنده مهربانى است. ﴿۸﴾

«پیامبر غیر از سائر پیامبران نبوده است»

قُلْ مَا كُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ ﴿۹﴾

بگو: من از میان پیغمبران نوظهور نبوده ام و من نمى دانم که با من و با شما چه انجام خواهد شد؟ و من جز پیرو وحیى که به من مى شود نیستم و من جز ترساننده آشکارى نیستم. ﴿۹﴾

برداشت از آیات ۹ – ۶

اظهار دشمنی نکنید

سالکین الی اللّه باید بکوشند که مانند کفار و هوای نفس پرستان تهمت نزنند، فحش ندهند و با یکدیگر اظهار دشمنی نکنند و آیات الهی را به سحر و جادو منتسب ننمایند و اگر دشمنان به آنها تهمت زدند به خدای تعالی وابگذارند و همیشه پیرو آیاتی که به رسول اکرم صلی الله علیه و آله وحی شده، باشند.

قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَكَفَرْتُمْ بِهِ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَى مِثْلِهِ فَآمَنَ وَاسْتَكْبَرْتُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿۱۰﴾

بگو: آیا شما چه مى بینید اگر آن از نزد خدا باشد و شما به آن کافر شده باشید و در حالى که شاهدى از بنى اسرائیل بر مثل این شهادت دهد، پس ایمان بیاورد ولى شما تکبّر کنید؟ قطعا خدا قوم ستمگر را هدایت نمى کند. ﴿۱۰﴾

«یهودیها خود را از دیگران برتر می دانند»

وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا لَوْ كَانَ خَيْرًا مَا سَبَقُونَا إِلَيْهِ وَإِذْ لَمْ يَهْتَدُوا بِهِ فَسَيَقُولُونَ هَذَا إِفْكٌ قَدِيمٌ ﴿۱۱﴾

و کسانى که کافر شده اند، درباره کسانى که ایمان آورده اند، مى گویند: اگر در اسلام آوردن خیرى مى بود، آنها بر ما پیشى نمى گرفتند. و چون بوسیله قرآن هدایت نشده اند، به زودى مى گویند: این دروغى قدیمى است. ﴿۱۱﴾

وَمِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا كِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِيًّا لِيُنْذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِينَ ﴿۱۲﴾

و حال آنکه قبل از این، کتاب موسى رهبر و رحمت بود. و این کتابى تصدیق کننده است که به زبان عربى است. به خاطر اینکه کسانى را که ظلم کرده اند بترساند و بشارتى براى نیکوکاران باشد. ﴿۱۲﴾

برداشت از آیات ۱۲ – ۱۰

کفار و خداپرستان

سالک الی اللّه باید بداند که همیشه غیر مسلمانها، روی غرور و بی توجهی با سالکین الی اللّه و خدا پرستان متکبرانه برخورد می کرده اند و همه چیز مسلمانها را به کذب و دروغ نسبت می داده اند. ولی خدای تعالی قرآن را به زبان عربی نازل فرمود تا ظالمین را از عواقب بدی که در انتظارشان هست بترساند و نیکوکاران را بشارت دهد.

«فایده توبه و استقامت»

إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۱۳﴾

حقیقتا کسانى که گفتند: پروردگار ما خدا است، سپس استقامت کردند، نه خوفى بر آنها هست و نه حزنى آنها را مى گیرد. ﴿۱۳﴾

أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۴﴾  

این گروه اهل بهشتند، در آن همیشه خواهند بود، جزاى آن چیزى است که آنها عمل مى کردند. ﴿۱۴﴾

برداشت از آیات ۱۴ – ۱۳

استقامت

سالک الی اللّه باید مربی خود را بشناسد و خود را تحت تربیت او که خدای تعالی است قرار دهد و بداند که خدای تعالی  او را هدایت و تربیت می کند که اگر راه تزکیه نفس را برای رسیدن به کمالات انتخاب کند از اولیاء خدا می شود و اولیاء خدا از چیزی ترس ندارند و محزون نمی شوند و در بهشت جاویدانند.

«توصیه درباره پدر و مادر»

وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَ وَضَعَتْهُ كُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ ﴿۱۵﴾

و به انسان درباره پدر و مادرش سفارش کردیم که به آنها احسان کند. مادرش با تحمّل رنج به او باردار شد و با رنج او را وضع حمل کرد و مدّت حمل و از شیر گرفتنش سى ماه گردید. تا زمانى که به توانائى و کمال خود رسید و به سنّ چهل سالگى رسید. گفت: پروردگارِ من، به دلم بینداز تا اینکه نعمتت را که به من و به پدر و مادرم عنایت کرده اى، شکر کنم و اینکه عمل صالحى که تو را خشنود کند، انجام دهم و فرزندانم را برایم صالح گردان. من به سوى تو باز مى گردم و قطعا من از مسلمانانم. ﴿۱۵﴾

أُولَئِكَ الَّذِينَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَيِّئَاتِهِمْ فِي أَصْحَابِ الْجَنَّةِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿۱۶﴾

اینها کسانى هستند که بهترین چیزى را که عمل کرده اند، از آنها قبول مى کنیم و از بدیهایشان مى گذریم. در مورد اهل بهشت وعده راستى است که به آنها وعده داده مى شد. ﴿۱۶﴾

«فرزندان ناخلف و بی ایمان»

وَالَّذِي قَالَ لِوَالِدَيْهِ أُفٍّ لَكُمَا أَتَعِدَانِنِي أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتِ الْقُرُونُ مِنْ قَبْلِي وَهُمَا يَسْتَغِيثَانِ اللَّهَ وَيْلَكَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَيَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿۱۷﴾

و کسى که به پدر و مادرش گفت: اُف بر شما، آیا شما به من وعده مى دهید که (از قبر) بیرون آورده مى شوم و حال آنکه قبل از من نسلهائى گذشته اند؟ ولى آن پدر و مادر به خدا استغاثه مى کنند که اى واى بر تو، ایمان بیاور. قطعا وعده خدا حقّ است، ولى او مى گوید: این جز افسانه هاى قدیمى ها چیزى نیست. ﴿۱۷﴾

أُولَئِكَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ ﴿۱۸﴾

اینها کسانى هستند که عذاب براى آنها محقّق شده است. قطعا در میان امّتهائى که قبل از آنها از جنّ و انس بوده، گذشته، آنها زیانکارانى بوده اند. ﴿۱۸﴾

وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا وَلِيُوَفِّيَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ ﴿۱۹﴾

و براى هر یک، به خاطر آنچه عمل کرده اند درجاتى است و جزاى اعمالشان کاملاً داده مى شود و به آنها هیچ گونه ظلمى نمى شود. ﴿۱۹﴾

برداشت از آیات ۱۹ – ۱۵

احترام به پدر و مادر

سالک الی اللّه باید به پدر ومادرش نیکی کند و بخصوص به مادر که با زحمت و ناراحتی او را حامله بوده و شیر داده است. و در وقتی که فرزند عقلش کامل می شود و بدیها را با تجربه و علم و راهنمائیهای الهی می فهمد و راه صحیح را انتخاب می کند، از خدا می خواهد که در این راه وارد شود و خدا او را کمک کند و در مرحله توبه قرار می گیرد و توبه می کند و توبه اش قبول می گردد و می خواهد خود را به مقام تسلیم برساند و از خدا راههای کمالات و تزکیه نفس را طلب می کند و می گوید: خدایا کمکم کن تا بتوانم نعمتهایت را شکر کنم. خدای تعالی او را به مقام شاکرین می رساند و به بهترین وجه اعمال او را قبول می کند و از گناهانش می گذرد و خدای راستگو به وعده اش وفا می فرماید. اما اگر خدای نکرده سالک الی اللّه به پدر و مادرش بی ادبی کند و به آنهابا کلمه «اُف» جسارت نماید و تجربیات گذشتگان را به رخ آنها بکشد و خود را با جهل و نادانی از آنها جدا کند خدا با او برخورد تندی می کند و او را از خسارت دیدگان معرفی می فرماید و هر کسی به نتیجه عمل خود می رسد و به او هیچ گونه ظلمی از جانب پروردگار نمی شود.

«کفّار بر آتش عرضه می شوند»

وَيَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَيِّبَاتِكُمْ فِي حَيَاتِكُمُ الدُّنْيَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا فَالْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا كُنْتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَبِمَا كُنْتُمْ تَفْسُقُونَ ﴿۲۰﴾  

و روزى که کافران بر آتش عرضه داده مى شوند (به آنها گفته مى شود:) چیزهاى خوبتان را در زندگى دنیایتان صرف کردید و از آنها بهره بردید، پس امروز به عذاب خوارکننده جزا داده مى شوید، به خاطر آنکه در زمین بدون حقّى تکبّر مى کردید و به خاطر فسقى که مى نمودید. ﴿۲۰﴾

«قضیه ای از حضرت هود علیه السلام»

وَاذْكُرْ أَخَا عَادٍ إِذْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقَافِ وَقَدْ خَلَتِ النُّذُرُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿۲۱﴾

و یاد کن برادر «قوم عاد» را آن وقتى که در بیابانهاى ریگزارى قومش را از آینده بدشان ترساند و قطعا قبل از او و بعد از او ترسانندگانى (در گذشته هاى دور) بودند که (مى گفتند) عبادت نکنید مگر خدا را من بر شما عذاب روز بزرگ را مى ترسم. ﴿۲۱﴾

قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِكَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿۲۲﴾

گفتند: آیا تو به نزد ما آمده اى تا ما را از خدایانمان جدا کنى؟ آنچه را که به ما وعده مى دهى، اگر راست مى گوئى براى ما بیاور. ﴿۲۲﴾

قَالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَأُبَلِّغُكُمْ مَا أُرْسِلْتُ بِهِ وَلَكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ ﴿۲۳﴾

(هود) گفت: جز این نیست که علم (آن) نزد خدا است و من فقط به آنچه فرستاده شده ام تبلیغتان مى کنم. ولى من شما را این چنین مى بینم، قومى هستید که خود را به نادانى مى زنید. ﴿۲۳﴾

فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِيحٌ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۲۴﴾

پس وقتى که آن عذاب را دیدند که به صورت ابرى در درّه ها و آبگیرهاى آنها در حرکت است، گفتند: این ابرى است که براى ما باران مى بارد. ولى آن همان عذابى است که درباره اش عجله مى کردید، بادى است که در آن عذاب دردناکى براى شما خواهد بود. ﴿۲۴﴾

تُدَمِّرُ كُلَّ شَيْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا يُرَى إِلَّا مَسَاكِنُهُمْ كَذَلِكَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ ﴿۲۵﴾

همه چیز را به امر پروردگارش از بنیان مى کنَد. پس چنان گردیدند که جز خانه هایشان چیزى دیده نمى شد. این چنین ما مردم گناهکار را جزا مى دهیم. ﴿۲۵﴾

وَلَقَدْ مَكَّنَّاهُمْ فِيمَا إِنْ مَكَّنَّاكُمْ فِيهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُمْ مِنْ شَيْءٍ إِذْ كَانُوا يَجْحَدُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ ﴿۲۶﴾

و قطعا ما به آنها در چیزهائى امکاناتى داده بودیم که به شما در آن چیزها آن امکانات را نداده ایم و براى آنها شنوائى و بینائیهائى و دلهائى قرار داده بودیم، ولى براى آنها شنوائى شان و بینائیهایشان و دلهایشان فایده اى نداشت و آنها را در چیزى بى نیاز نکرد زیرا آنها آیات خدا را انکار مى کردند و آنچه را که مسخره مى نمودند، به سرشان آمد. ﴿۲۶﴾

برداشت از آیات ۲۶ – ۲۲

نصیحت کنندگان

سالک الی اللّه باید به آنهایی که نسبت به او خیرخواهی می کنند و او را نصیحت می نمایند، سوء ظن نداشته باشد تا بتواند نصایح آنها را بفهمد و بپذیرد و در نزد انبیاء علیهم السلام و دانشمندان از نادانان محسوب نشوند و عذابهای الهی به او نرسد و در دنیا و آخرت بدبخت و بیچاره نگردد و از مجرمین به حساب نیاید. و اگر چه خدای تعالی به این عدّه از افراد امکاناتی عنایت فرموده و چشم و گوش ظاهری به آنها داده ولی به خاطر انکار نعمتهای خدا و مسخره کردن الطاف الهی از چشم و گوش و دلشان استفاده ای نمی کند.

«خطاب به مردم مکه»

وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا مَا حَوْلَكُمْ مِنَ الْقُرَى وَصَرَّفْنَا الْآيَاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴿۲۷﴾

و قطعا همه قریه هائى که اطراف شما بود هلاک کردیم و آیات گوناگونمان را بیان کردیم، شاید آنها باز گردند. ﴿۲۷﴾

فَلَوْلَا نَصَرَهُمُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ وَذَلِكَ إِفْكُهُمْ وَمَا كَانُوا يَفْتَرُونَ ﴿۲۸﴾  

پس چرا کسانى را که غیر از خدا براى تقرّب، به خدائى گرفته اند یاریشان نکرده اند؟ بلکه آنها را از دست داده اند. و آن بود دروغشان و آنچه را که افترا مى زدند. ﴿۲۸﴾

«جنّها قرآن را استماع می کنند و آن را تبلیغ می نمایند»

وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِينَ ﴿۲۹﴾

و زمانى که گروهى از جنّ را به طرف تو روانه نمودیم که قرآن را بشنوند، پس وقتى که نزد قرآن حاضر شدند، گفتند: ساکت باشید. پس وقتى که تمام شد، به سوى قومشان برگشتند در حالى که ترساننده آنها بودند. ﴿۲۹﴾

قَالُوا يَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا كِتَابًا أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ ﴿۳۰﴾

گفتند: اى قومِ ما، قطعا ما کتابى را شنیدیم که بعد از موسى نازل شده، تصدیق کننده کتابهاى قبلى است به حقّ و به راهى راست هدایت مى کند. ﴿۳۰﴾

يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿۳۱﴾

اى قومِ ما، دعوت کننده خدا را اجابت کنید و به او ایمان بیاورید تا خدا گناهان شما را به نفعتان بیامرزد و شما را از عذاب دردناک پناه دهد. ﴿۳۱﴾

وَمَنْ لَا يُجِبْ دَاعِيَ اللَّهِ فَلَيْسَ بِمُعْجِزٍ فِي الْأَرْضِ وَلَيْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءُ أُولَئِكَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ﴿۳۲﴾

و کسى که دعوت کننده خدا را اجابت نکند، خدا را نمى تواند در زمین عاجز نماید و غیر از خدا براى او اولیائى نیست، آنها در گمراهى آشکارى هستند. ﴿۳۲﴾

«خدای تعالی قادر است که مرده ها را زنده کند»

أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَمْ يَعْيَ بِخَلْقِهِنَّ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتَى بَلَى إِنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۳۳﴾

آیا ندیده اند که حقیقتا خدا آن کسى است که آسمانها و زمین را خلق فرمود و در خلقت آنها ناتوانى نداشت؟ او قادر است بر اینکه مرده ها را زنده کند، بلکه قطعا او بر هر چیزى قادر است. ﴿۳۳﴾

وَيَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَلَيْسَ هَذَا بِالْحَقِّ قَالُوا بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ ﴿۳۴﴾

و روزى که کافران بر آتش عرضه مى شوند، (به آنها گفته مى شود:) آیا این بر حقّ نیست؟ مى گویند: به پروردگارمان قسم بله (که حقّ است خدا مى فرماید:). پس بچشید عذاب را به خاطر آنچه که کفران مى کردید. ﴿۳۴﴾

«دستور صبر به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله»

فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَ مَا يُوعَدُونَ لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِنْ نَهَارٍ بَلَاغٌ فَهَلْ يُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفَاسِقُونَ ﴿۳۵﴾

پس صبر کن، همان طورى که پیامبران اولوالعزم صبر کردند و براى آنها عجله نکن، آنها روزى که آنچه وعده داده مى شوند مى بینند، گویا که جز یک ساعت از روز نمانده اند، این ابلاغى است، پس آیا جز قوم فاسق کسى هلاک مى شود؟ ﴿۳۵﴾

برداشت از آیات ۳۵ – ۲۹

برداشتهای اجنّه

سالک الی اللّه باید از آیات فوق که مربوط به برداشتهای اجنّه از قرآن است استفاده های زیر را بکند:

۱  –  در مقابل شنیدن قرآن سکوت را کاملاً رعایت کند.

۲  –  آن چه را که از قرآن برداشت کرده برای دیگران بیان کند.

۳  –  بداند که کتابهای آسمانی گذشته را که تحریف نشده باید تصدیق کند.

۴  –  کسانی که او را به سوی خدا دعوت می کنند پاسخگوی آنها باشد و به آنها ایمان داشته باشد، تا خدای تعالی گناهانش را بیامرزد.

۵  –  اگر راهنمائیهای پیامبران و دعوت کنندگان به خدا را قبول نکند در دنیا بیچاره خواهد شد و گمراه می گردد.

۶  –  بداند که خدای تعالی که خالق آسمانها و زمین است دوباره مرده ها را زنده می کند و او بر هر چیزی قدرت دارد.

۷  –  اگر در دنیا حقایق را باور نکند، خدای تعالی روز قیامت او را به طرف عذاب می کشاند تا همه چیز را دقیقا باور کند.

۸  –  چون پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله الگوی مسلمانان است باید مانند او صبر کند و به هیچ کاری عجله نکند و بداند که فاسقین بالاخره هلاک می شوند.