بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

«به نام خداوند بخشنده مهربان»

«قسمهای ارزنده»

وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾

قسم به طلوع صبح. ﴿۱﴾

وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾

و قسم به شبهای ده گانه. ﴿۲﴾

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾

و قسم به جفت و فرد. ﴿۳﴾

وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾

و قسم به شب وقتی که می گذرد. ﴿۴﴾

هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ ﴿۵﴾

آیا در آن قَسَمی برای صاحب خِرد نیست؟ ﴿۵﴾

«جریان قوم عاد»

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿۶﴾

آیا ندیدی پروردگار تو با قوم عاد چه کرد؟ ﴿۶﴾

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾

که شهر «اِرَمی» که داری قامتهای بلندی بودند. ﴿۷﴾

اَلَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿۸﴾

آن چنانکه مانندش در میان شهرها خلق نشده بود. ﴿۸﴾

وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾

و قوم ثمودی که صخره ها را در بیابان می بریدند. ﴿۹﴾

«فرعون صاحب میخها بود»

وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾

و فرعونی که صاحب میخهائی بود. ﴿۱۰﴾

اَلَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾

آن کسانی که در بلاد طغیان کردند. ﴿۱۱﴾

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾

پس در آن بلاد فساد زیادی کردند. ﴿۱۲﴾

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾

پس پروردگار تو بر آنها شلاّق عذاب را فرود آورد. ﴿۱۳﴾

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾

قطعا پروردگار تو در کمینگاه است. ﴿۱۴﴾

«امتحان الهی»

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿۱۵﴾

امّا انسان وقتی که پروردگارش آزمایشش می کند و گرامی اش می دارد و نعمت به او می دهد، می گوید: پروردگار من مرا گرامی داشته است. ﴿۱۵﴾

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾

و امّا وقتی که او را آزمایش می کند و روزی اش را تنگ می کند، می گوید: پروردگارم به من اهانت کرده است. ﴿۱۶﴾

«اهمیت اکرام یتیم»

كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿۱۷﴾

هرگز، بلکه شما یتیم را اکرام نمی کنید. ﴿۱۷﴾

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۱۸﴾

و یکدیگر را بر اطعام مساکین تشویق نمی کنید. ﴿۱۸﴾

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾

و همه باقی مانده را جمع کرده و می خورید. ﴿۱۹﴾

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾

و مال دنیا را بسیار دوست دارید. ﴿۲۰﴾

برداشت از آیات ۲۰ – ۱۴

دنیا محل امتحان

سالک الی اللّه باید بداند که خدا همیشه در کمین او هست و بکوشد وقتی که خدای تعالی او را امتحان می کند با دادن نعمت و با تنگ کردن روزی باز هم خدا را دوست داشته باشد و وقتی هم که به او نعمت نداده باز هم خدا را دوست داشته باشد و یتیم را اکرام کند و مردم را به اطعام مساکین تشویق نماید و هر چه دارد تنها مصرف راحتی های خود نکند و دنیا را دوست نداشته باشد.

«صفات قیامت»

كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿۲۱﴾

هرگز، وقتی که زمین سخت درهم کوبیده گردد. ﴿۲۱﴾

وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾

و پروردگار تو و ملائکه صف در صف می آیند. ﴿۲۲﴾

وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ﴿۲۳﴾‏

و جهنّم در آن روز آورده می شود، آن روز انسان متذکر می شود. ولی تذکرش برای او چه فایده ای دارد؟ ﴿۲۳﴾

يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿۲۴﴾

می گوید: ای کاش برای زندگی ام چیزی فرستاده بودم. ﴿۲۴﴾

فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾

پس آن روز مانند عذاب او (خدا)، احدى را عذاب نمى کند. ﴿۲۵﴾

وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾

و مانند بند و زنجیر او (خدا)، بند و زنجیر احدى نمى باشد. ﴿۲۶﴾

«خطاب به انسان با ایمان»

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾

ای روح آرامش یافته. ﴿۲۷﴾

اِرْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً ﴿۲۸﴾

به سوی پروردگارت که هم تو از او خشنود باشی و هم او از تو خشنود باشد، برگرد. ﴿۲۸﴾

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿۲۹﴾

پس در میان بندگانم داخل شو. ﴿۲۹﴾

وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿۳۰﴾

و در بهشتم وارد شو. ﴿۳۰﴾

برداشت از آیات ۳۰ – ۲۷

نفس مطمئنه

اگر سالک الی اللّه مراحل سیر و سلوک را اهمیت بدهد و تزکیه نفس کند و راه راست را بپیماید و ایمانش را کامل کند نفسش مطمئنه می شود و به سوی پروردگارش در حالی که هم خدا از او راضی است و هم او از خدا راضی باشد داخل جمعیت بندگان رسمی خدا می گردد و در دنیا و آخرت در بهشت الهی وارد می شود و حزن و اندوه از او برطرف می گردد و در راحتی کامل زندگی می کند.