بایگانی دسته ی متن سخنرانی ها

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله و الصلاة و السلام علی رسول الله و علی آله آل الله لا سیما علی مولانا بقیةالله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

 ” بسم اللّه الرحمن الرحیم ٭ وَ الصَّافَّاتِ صَفًّا ٭ فَالزَّاجِرَاتِ زَجْراً ٭ فَالتَّالِیاتِ ذِكْراً ٭ إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ ٭ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَا بَینَهُمَا وَ رَبُّ الْمَشَارِقِ ٭ إِنَّا زَینَّا السَّمَاءَ الدُّنْیا بِزِینَةٍ الْكَوَاكِبِ ٭ وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ شَیطَانٍ مَارِدٍ ٭ لَا یَسَّمَّعُونَ إِلَی الْمَلَإِ الْأَعْلَی وَ یقْذَفُونَ مِنْ كُلِّ جَانِبٍ ” (صافات/1-8)

میلاد مسعود پُربركت حضرت بقیة اللّه ارواحنا فداه به همه ی شما دوستان عزیز و یاران آن حضرت تبریك عرض می كنم. امیدواریم زیر سایه ی آن حضرت در هر زمانی كه هستیم از همه ی آفات و آهات و مشكلاتی كه موجود است و خطراتی كه متوجّه شیعیانِ معتقدین به حضرت بقیةاللّه ارواحنافداه می رسد محفوظ باشیم و زیر سایه ی آن حضرت به همه ی وظائفمان موفق گردیم.

 این آیه ی شریفه كه اوّل سوره ی مباركه ی صافات واقع شده و برنامه ی این هفته ی شما بوده و جزوه ی قرآن تان كه این هفته تلاوت می كردید چقدر مناسب با مطالبی كه من می خواستم خدمت دوستان عرض كنم واقع شد. قرآن كریم به اعتقادِ چند صد میلیون یا یك میلیارد و نیم جمعیت مسلمان معجزه است و كلام خداست و حرف اوّل را قرآن می زند و حرفی در آن و خدشه ای در آن نباید واقع شود. در زمان ما كه انشاءاللّه زمان نزدیك به ظهور است و ظهور اصغر واقع شده و این دعاهایی كه شما می كنید قدم به قدم به ظهور شما را نزدیك می كند. یك وقت فكر نكنید كه ما همیشه دعا می كنیم برای حضرت بقیة اللّه ارواحنا فداه، چرا حضرت تشریف نمی آورد؟ همه ی دعاهای شما مستجاب می شود. این را بدانید، دعایی است، دعای فرج، مستجاب، ولی همه ی كارهای خدا چون خفی الالطاف است تدریجی انجام می شود و روی مصلحت، فرج به معنی گشایش است. یعنی خدایا گشایشی برای امام عصر ارواحنافداه فراهم كن و گشایشی برای ما فراهم كن تا بتوانیم از دینی كه تو برای ما قرار دادی كمال استفاده را بكنیم. در این زمان، زمان حسّاس، زمان مبارزه ی با دشمن، زمانی كه دشمنان امام زمان ارواحنافداه را سركوب كرده اند و شما مسلمانها و شیعیان علی بن ابیطالب علیه السلام توانسته اید آنها را در انزوای كامل قرار بدهید. طبعاً اینطور است كه وقتی دشمن در انزوا قرار گرفت خواهی نخواهی از راهِ نفوذ به میان دوستان و حركاتِ پشت پرده ای و حتّی شاید به عنوان دوست نفوذ می كند و مردم را از آنچه كه باید در آن باشند دور می كند. زمان ما شما اگر یك مقداری در این سایتها وارد بشوید می بینید چطور دشمن نفوذ كرده و چگونه دارد مسأله وجود مقدس حضرت بقیة اللّه ارواحنافداه را كه هزاروصدوهفتادویك سال از این مسأله گذشته و هر چه عاقل توی دنیا و هر چه اهل تهذیب نفس توی دنیا و هر چه دانشمند واقعی توی دنیا بوده، به او معتقدند، می خواهند از دست ما مردم بگیرد. ولی من مخصوصاً این چند روز اخیر معتقد شده ام كه ما نتوانستیم كاری برای امام زمانمان بكنیم. روحانیت علاوه بر اینكه نتوانسته كاری و خدمتی بكند با این مختصرها كه چند مجلّه یا مثلاً فرض كنید سررسید به نام امام عصر ارواحنافداه چاپ می شود و نشر می گردد اینها كار قابل توجّهی برای آن حركتِ انقلابی جهانی حضرت بقیة اللّه ارواحنا فداه نیست ولی امام عصر ارواحنافداه خودش دست به كار شده و انشاءاللّه كور باشد چشمی كه دست امام زمان علیه السلام را در تأیید نام مقدّس آن حضرت و تأیید ظهور اصغر نبیند. ما هیچ وقت برایمان امكان ندارد هر چه مجله چاپ كنیم، هر چه جلسات تشكیل بدهیم، بتوانیم به تمام دنیا نام مقدّس امام عصر ارواحنافداه را ببریم. در سال 46 شمسی من در مكّه بودم، دلم می خواست راجع به تشیُع صحبت كنم با بعضی از كسانی كه در ممالك دورافتاده بودند. وقتی كه می گفتند مذهبتان چیست؟ من می گفتم: شیعه، نمی فهمیدند شیعه یعنی چه؟ كلّی برایشان می خواست شرح بدهم كه شیعه یعنی پیروان علی بن ابیطالب علیه السلام و كسانی كه بعد از پیغمبراكرم صلی الله علیه و آله علی علیه السلام را به عنوان خلیفه پیغمبر می شناسند. ولی امروز بحمداللّه خیلی سال نگذشته، خیلی مدّت نگذشته حدود 38 سال بیشتر نگذشته، آن قدر، آن قدر بحمداللّه عجیب شده كه نام مقدّس آن حضرت و استدلال به وجود آن حضرت در سازمان مللی كه از نظر دانشمندان، از نظر سیاستمداران مغز كره ی زمین است، افكارِ صلح جویانه ی بشریت باید در آنجا ترسیم شود، با مشكلاتی كه مردم ایران دارند و طبعاً باید در مدّت نیم ساعتی كه رئیس جمهور درباره ی مشكلات مادّی و دنیایی مردم صبحت كند، مقداری از وقتش را كه به رغم حرف آنهایی كه همین را نمی توانند ببینند، من معتقدم اگر تمام وقتش را روی این مسأله می گذاشت باز هم كم بود ولی مقداری از وقتش را در این مسأله اختصاص بدهد و نام مقدس حجةابن الحسن مهدی موعود ارواحنافداه، آن كسی كه تمام دنیا به انتظار او هستند، نامش برده شود و استدلال بشود و احترامی برای آن حضرت گفته شود و در رسانه های جهانی دنبال این جهت باشند كه بهتر حجةابن الحسن ارواحنافداه را باید شناخت نام مقدّسش در اینجا وارد شده، نامش به سازمان ملل كشیده شده، نامش به گوش رؤسای جمهوری كه اكثراً یا همه شان به فكر دنیای دو روزه شان هستند، به فكر این هستند كه از حیوانات عقب نیفتند و عقب افتاده اند با همه ی تلاشی كه كرده اند، حیوانات بهتر از ما زندگی می كنند، با همه ی تلاش و همه ی جنگ و نزاعها و با همه ی سازمان ملل تشكیل دادنها و همه ی كارهای سیاسی عجیب و غریبی كه تا می توانند سر یكدیگر را كلاه بگذارند، تحت استعمار دیگران را بكشند، به مسائل مهمی كه یك مملكت با آزادی مطلق می خواهد تصمیم بگیرد مانع بشوند، در مقابل اینها از مسأله عدالت سخن به میان آمده آن هم نه عدالت در دنیا، ما عدالت را توی دنیا هر جوری بوده، ظلم را، عدالت را گذارنده ایم، سالهای عمرمان زیر سلطه ی خاندان پهلوی كثیف بوده ایم، گذشته، در عدالت اسلامی و جمهوری اسلامی هم می گذرد آنچه كه نمی گذرد، آنچه كه باقی است، آنچه كه این مغز پوك ما اگر بفهمد باید به آن معتقد شود آن چیزی است كه نگذشتنی است، همیشه هست و آن مسأله ارتباط بشریت است با ذات مقدّس پروردگار و اتّخاذ معارف و عدالت برای زندگی ابدی ما اگر مسلمانیم، اگر قرآن را قبول داریم زندگی ابدی ما كه راحت، آزاد، صمیمانه با یكدیگر، با وحدت كامل، با هماهنگی كامل زندگی كنیم. این مهم است. ما امام عصر ارواحنافداه را برای دنیایمان از این جهت ممكن است بخواهیم- حواستان را امروز جمع كنید- می گوییم ” یملا الارض قسطاً و عدلا ” دنیا پر از عدل و داد بشود چه فایده ای برای ماها دارد؟ هیچ فكرش را كردید؟! ظلم هم بشود می گذرد، عدل هم باشد می گذرد. برای دنیا باید یك فایده ای بالاتری داشته باشد، برای اینكه الان در دنیا در ممالكی كه تحت سیطره ی كامل آمریكا هستند، شما اگر می خواهید یك مقداری این معنا را بفهمید به همین عراق همسایه ی ما و همین افغانستان همسایه ی ما و همین لبنان و مردم فلسطین همسایه ما نگاه كنید، آنها هم دارند می گذرانند. می گذرد، گذشتنی به هر صورتی كه باشد می گذرد و احمق ترین مردم- این را به شما بگویم، من اگر جمله ی مؤدبانه تری پیدا می كردم كه لایق اینها باشد آن را می گفتم- آنهایی هستند كه از اوّل تولد تا موقع مرگ را فكر می كنند، مردمی بودند از دانشمندان بزرگ كه تمام عمرشان را توی زندان بسر برده اند، گذشته، حضرت موسی بن جعفر علیه السلام كه امام برحقّ مسلمین است چهارده سال توی زندان بود پنجاه و چند سال هم بیشتر عمر نكرده، گذشت. چیزی كه نمی گذرد و همیشه هست، حیاتِ شماست. عدلی كه باید بر سر شما حكومت كند تا به كمال برسید، اینی كه ما برویم كار كنیم، یك جوان تحصیلاتی كرده، لیسانسش را گرفته یا ورقه ی اجتهادش را گرفته، بعد بیكار در بین مردم بماند و اگر كاری گیرش بیاید باید خیلی خوشحال باشد، اینكه اهمیتی ندارد، دنیای شما این نیست. این دنیا یك جلسه ی امتحان است، با حساب عمری كه شما مردم كردید و می كنید صد سال اگر در دنیا ماندید كمتر از یك ربع ساعت كه در جلسه ی امتحان می نشینید ارزش دارد، به مناسبت زمان. چه ارزشی دارد كه ما حالا همه ی فكرمان، همه ی تربیتهای غلط مان، همه زندگی مان منحصر به تأمین دنیایمان باشد. اگر كسی گفت: آخرت، بگویند این ارتجاعی است. ارتجاعی كه به ما حیات می دهد، آن ارتجاع از روشن فكری است. مغزهای پوسیده ای كه خیال می كنند هر چه هست سیاست است، هر چه هست دنیاست، هر چه هست همین چند روزه زندگی دنیاست این سیاست چه ارزشی دارد؟ این زندگی چه ارزشی دارد؟ من تعجّب می كنم برای بعضی ها كه معتقد به آخرت نیستند، خیال نكنید من غیرمسلمانها را می گویم همین مسلمانها، همین هایی كه دارای قلم، دارای سایت، دارای كتاب، دارای مجلاّت كثیرالانتشار هستند، گاهی می نشینم به آنها نگاه می كنم اینها به چه امیدی زنده هستند؟ مگر نمی بینند كه تا یك ساعت دیگر نمی توانند بگویند قطعاً ما هستیم؟ به چی دلخوشند؟ ای كاش ما اگر می خواست اینجوری باشیم، آخرتی نباشد ای كاش ما حیوان بودیم. حیوان خوشبخت نسبت به آنهایی كه دنیایی فكر می كنند و حیوان بدبخت نسبت به آنچه كه خدا به آنها نداده، این می رود روزها كار می كند، وقتی كه خسته شد می آید توی طویله، یك خرغلطی می كند، یك مقداری علف می خورد، یك مقداری استراحت می كند، باز دو مرتبه مشغول كار، همین. با زنش دعوا می كند كه كار من دیر شد، چرا صبحانه به من ندادی؟ نه اخلاقی، نه انسانیتی، نه هماهنگی با مردمی، نه اسم امام زمانی توی خونه اش و نه خدایی و نه پیغمبری و نه قرآنی، یعنی چی؟ هر چه آنها به ما بخاطر تحجّرمان به قول آنها بخندند، ما به تمام قد و قامتشان می خندیم. در یک دوره ای كه می گویند یكی شاه بوده و یكی اش وزیر در یكی از كتابها نقل كردند. اینها حركت كردند رفتند توی بیابان شب بگردند، یكی شان مثل این مردم دنیاپرست كه معتقدین به آخرت، معتقدین به امام زمان ارواحنافداه را متحجّر می دانند، یكی شان هم یك خورده ای عاقل بود غیرحیوانی فكر می كرد. آمدند رسیدند به یك دخمه ای كه یك عده یك زن و مرد برای خودشان درست كرده بودند. از سرگین حیوانات برای خودشان مخطّی ای درست كرده بودند و توی یك كاسه ی كثیفی شراب ریخته بودند و زنه می رقصید و مردِ هم می خندید. من نمی دانم چطوری بگویم. كسانی كه دیشب توی این جلسه بودید و مرحله تان بالاست شما را به خدا به این ماهواره ها اگر یك وقتی گذارتان افتاد نگاه كنید، ببینید غیر از اینی است كه این دو نفر دیدند زندگی مردم دنیا و همان روشنفكرهای احمقی كه فكر می كنند ما متحجریم؟ خوشند، آن وزیر به شاه گفت: اینها چه زندگی دارند، اینها كی  اند دیگر؟ گفت: بعضی ها هستند زندگی من و تو را، شاه و وزیر را همینطور دارند نگاه می كنند كه تو داری به اینها نگاه می كنی. به خدا قسم آقایان از خواب غفلت روز نیمه ی شعبان است باید بیدار بشوید. از این غفلتِ سر به گمی كه نصیبمان شده و همه چیز یادمان رفته، به بعضی ها؛ من دیشب به یك نفری- از دوستان اهل تزكیه نفس نبود- گفت شما چرا به من تبریك گفتید؟ توی جریان نبود! توی یكی از شهرها، ما چند روز قبل شمال بودیم طرف گیلان، یك پرچم حتّی به در و دیوار زده نشده بود، این شیعیانند، حالا من جاهای دیگر را نبودم، یك وقت فكر نكنید كه آنجا را می خواهم مذمّت كنم، نه، یك نیمه شعبان می آید، از امام زمان ارواحنافداه خبری نیست. نهایت یك مشت مداح یك گوشه ای پیدا بشوند، حتی مسجد جمكران دست بزنند مردم اینها شعر بخوانند، همان آهنگهای قدیمی را گاهی بیاورند توی جنبه های مذهبی وارد كنند و برای بیدار كردن شما ملّت مسلمان هیچ اقدامی نشود و بدتر از همه، بدتر از همه، ما الان نمی دانیم مراجع و علمای بزرگ ما- من این حق را دارم كه این حرف را بزنم- بالأخره امام زمان ارواحنا فداه را می شود دید یا نمی شود دید؟ آقا چیه نظرتان؟ بالأخره امام زمانی هست یا نیست؟ بالأخره ما باید چكار كنیم؟ جمكران برویم یا نرویم؟ توی سایت، دو روز پیش من دیدم یكی از اینها نوشته بود، كه شریعتی یك وقتی گفت دعای ندبه سند ندارد و علما سركوبش كردند، ولی ما باز می خواهیم این مسأله را مطرح كنیم. دو مرتبه راجع به دعای ندبه بحث كنیم، شروع كردند. دعای ندبه ای كه تمام فرازهایش یا با روایات متواتره تطبیق می كند یا با آیات قرآن، سند نداشته باشد، سند دارد، سند معتبر هم دارد، ولی این هم هست. متأسفانه سهم امام، این حتمی است، هست، باید داده بشود، بله، ولی خود امام دیده می شود، نمی شود؟ آیا لازمه ی دیده نشدن مطلق اینست كه نباشد یا مثل نستجیرباللّه جنّی باشد كه ما نمی بینیمش والاّ توی این بدن باصطلاح معمولی كه فرمودند در بدن معمولی هست حضرت همانطوری كه اجدادش بود، چطور می شود یك كسی باشد و دیده نشود؟ چرا؟ دیده نمی شود. آقا آن عمامه ات را بردار، این لباست را بكَن، بگو نیست، بهتر می پذیرنت، خدا رحمت كند مرحوم حاج ملا آقاجان یك روز من یك قدری شل بازی در آورده بودم در كارهای معنویی مان، گفت برو بهائی بشو، چرا تو خودت را اینجا معطل كردی؟ با شك و تردید؟ خوب آنجا برو پذیرایی از تو می كنند، معمّمی پذیرایی از تو می كنند. دیده نمی شود! یعنی چه؟ این همه علماء دیدند، هر كس كتاب درباره ی امام زمان ارواحنافداه نوشته، یك بحث جالبش ملاقات با حضرت است. این را بدانید اگر توانستند به شما بگویند كه دیده نمی شود یك دلیل بسیار محكمِ وجود مقدس امام زمان ارواحنافداه از دست شما گرفته اند، چون بهترین دلیل بر وجود كسی دیدنش است. انحاء مختلف حضرت را دیدند و ما كم دیدیم حضرت را، ماها كم موفّق بودیم، من یك وقتی توی یك مجلسی گفتم الان هم اینجا ممكن است، اینجا خوب شاید بعضی ها نخواسته باشند، كه توی این همین مجلس اگر من بگویم هر كس امام زمان علیه السلام را دیده و یقین كرده امام عصر علیه السلام است، بلند شود شاید عدّه ی زیادی اینجا بلند شوند. چی می گویید شماها؟ آقا نمی شود- اینهایی كه می گویم مطرح كردند- نمی شود یك نفر اینقدر عمر پیدا كند. من از شما سؤال می كنم: مردن علّت دارد یا بودن؟ شما وقتی یك كسی می میرد می گویید چی شد كه مُرد؟ هیچ وقت كه نمی گویید كه چرا زنده است. اگر همه ی مردم دو هزار سال عمر می كردند امام زمان ارواحنافداه هنوز نصف از عمرش را بیشتر نكرده بود، هیچ مسأله ای هم نبود. چرا مردم كم عمر می كنند و امام زمان علیه السلام زیاد عمر كرده؟ دو تا چیز هست كه اگر به شما هم بدهند همان دو چیز را طبعاً عمل می كنید، این اندازه بلكه بیشتر عمر می كنید. دو چیز، یكی: علم به همه ی چیزها، كه ما ثابت كردیم در بحثهای اعتقادی مان كه امام، معصوم از جهل است، چیزی نمی شود در عالم باشد كه امام به آن جاهل باشد. گیاه های شفابخش، طرز زندگی، تنفس در هوای خوب، آب سالم خوردن. شماها یادتان نیست من یادم هست، یك وقتی بود در همین مملكت، در همین تهران حتّی آب لوله كشی نبوده، وضع آب مردم خیلی ناسالم بود، اكثر بچّه ها یعنی اگر یك مادری ده تا بچّه داشت حتماً پنج تایشان می مُردند همان اوّل و اكثراً هم مریض بودند وبا می آمد تمام مردم را گاهی از بین می برد. مثل وبای سیاسی زمان ما نبود كه یك نفر از اطّباء به من می گفت من روزی هفتاد تا مریض دارم، یك دانه تا حالا وبایی پیش من مراجعه نكرده. اینقدر بی عرضه باشد، اینقدر فعّال نباشد، اینجوری نبود. یك وبا می آمد، حضرت عُزیر آمد كنار یك قریه دید همه مُردند، یك نفر زنده نمانده، آنقدر بود كه تعجّب كرد خوب اینها بعد خاك هایشان با هم قاطی می شود، چه می شود ” كَيْفَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها ” (روم/50)، این مُرده ها را چطور خدا زنده می كند؟ ” فَأَمَاتَهُ اللَّهُ مِائَةَ ” (بقره/259) صد سال او را میراند، بعد زنده اش كرد، خوب خودش نفهمید چی شده، ولی خدای تعالی فرمود: ” وَ انْظُرْ إِلَی حِمَارِكَ ” (بقره/259) به الاغت نگاه كن، دید مختصر خاك آنجا بود، این الاغ توست، یك مقدار خاكها را هم باد برده بود، طبعاً باد می آید، سیل می آید می رود این طرف، آن طرف، بادی حركت كرد و غباری حركت كرد، كم كم این الاغ را مجسمه اش را درست كرد، بعد هم روح در او دمید، روح خودش را، روح الاغه آمد وارد بدنش شد، مشغول حركت شد. ولكن دو چیز متضاد، الاغ اقلاً هفت هشت سالی ممكن بود بماند امّا غذای حضرت عُزیر نمی ماند، یك شبانه روز توی آفتاب بماند خراب می شود ” فَانْظُرْ إِلَی طَعَامِكَ وَ شَرابِکَ لَمْ یتَسَنَّهْ ” (بقره/259) خدا چطور سالم، گرم، تازه نگه اش داشته، آخه با خدا طرفید. مرضهای عجیبی در گذشته ها بخاطر نداشتن جنبه های حفظ الصحه ی آب و امثال اینها بود، ولی الان نیست. كم شده، سنّ مردم هم بالا رفته و اگر یك نفر همه ی علوم را داشت و معصوم هم بود، ترك اولی هم انجام نداد، این دو چیز، اصلاً اگر بمیرد تعجّب است، نَه! هزاروصدوهفتاد سال، یك میلیون سال، همانطوری كه بچّه رشد می كند این هم رشد می كند، این دودوتا چهارتاست. خیلی بدیهی است، ما اینكه می گوییم ائمه ما یا كشته شدند یا مسموم شدند به دست ظالمین، ولی نمردند هیچ كدامشان به اجل طبیعی این به خاطر همین است، مریض هم نشدند، استدلال از این محكم تر می شود؟ كجایش یك نفر می تواند خدشه كند؟ اِ ماها نشدیم، تو برای نفهمی ات نشدی، تو برای بی اطلاعیت نشدی، خدا هم به تو نداده آن علم را كه نشوی، همه اش، همیشه زنده نمانی، ” یُرَدُّ إِلَی أَرْذَلِ الْعُمُرِ ” (نحل/70) خدای تعالی شما را بر می گرداند به پست ترین عمر، شكسته ترین وضع كه انسان وقتی كه پیر می شود اعضای بدنش سست می شود، شكسته می شود كم كم می میرد، این طبیعی است. این طبیعی كه من می گویم، یعنی بخاطر ندانستن ماست. ما یك كاری می كنیم كه می میریم. امام زمان ارواحنافداه آن كار را نمی كند. نباید هم بكند، چون حرام است اگر آن كار را بكند. ماها هم خودكشی برایمان حرام است. این مسائل گفته شده، مگر كسی می فهمد؟ این حرفهای قدیمی است. زود جرأت نمی كنند بگویند حرفهای قرآن است ها! برای اینكه كافر می شوند دیگر، تحجّر می گویند، قدیمی می گویند، مگر قدیمی ترین حرف این نیست كه دروغ نگویید؟ حرف قدیمی است می خواهید من ده بیست تا حرفهای قدیمی، قدیمی، قدیمی برایتان بگویم، دروغ نگویید، ظلم نكنید، به مال مردم تجاوز نكنید، اینها همه اش قدیمی است. هزاروچهارصد سال قبل خدا در قرآن گفته. حتّی بشرهایی از حكماء و فلاسفه ی قدیم هم این حرفها را زده اند، توی كتابهایشان نوشته اند. هر كس حرف قدیمی زد این متحجّر است و اگر حرفهای باصطلاح نافهمانه ی حیوانی زد این روشنفكر است؟ در سخنانِ مرحوم امام شما دقّت كنید همه ی حرفهایش قدیمی است، قدیمیِ، قدیمی، توانست یك انقلابِ با این عظمت را بوجود بیاورد، چطور شد به او نگفتید كه تو متحجّری؟! گفتند ها! گفتند و حرف هم زدند، ولی یك آدم با استقامتی كه مثل شماها انشاءالله همه تان آن طوری باشید پیرو امام زمانتان باشید، همین آقای نعمتی خودمان یك كتاب از سخنانِ مرحوم امام درباره ی حضرت ولی عصر ارواحنافداه جمع آوری كردند و نوشته اند، شما حالا می خواهید بعد از همه ی این شهید دادنها، بعد از همه ی این زحمات، خط بطلانی روی كلمات امام رحمة اللّه علیه بكشید؟ چه می كنید؟ انشاءالله صدای ما به گوش دشمنان امام زمان ارواحنافداه، دشمنان دوست نمای امام زمان ارواحنافداه برسد، من یك روزی در مشهد بودم گفتم چه می شد كه یك راهپیمایی روز نیمه شعبان برای امام زمان ارواحنافداه هم می شد؟ شاید توی نوارهایم باشد. آنقدر به ما بد گفتند كه حساب نداشت، آقا راهپیمایی؟! مگر چیه؟ حالا الحمدللّه می بینید، به من خبر دادند مشهد، اصفهان، كرمان، خیلی شهرها حالا، حتّی یكی از چناران به من تلفن می كرد اینجا راهپیمایی است ما چكار كنیم جلسه امروز را؟ ما حرفهای شما را گوش بدهیم یا برویم راهپیمایی؟ می شود، كارها انشاءالله می شود، امیدی هست. خود آقا دست بكار شده، آن چنان توی دهن اینهایی كه این سفسطه ها را این وسوسه ها را می كنند بزند كه من و شما بگوییم. ” الحمدلله رب العالمین، وَ أَنْتَ تَؤُمُّ الْمَلَأَ وَ قَدْ مَلَأْتَ الْأَرْضَ عَدْلا “، آن نهایت درجه ی نهایی اش است، ” وَ أَذَقْتَ أَعْدَاءَكَ هَوَانا وَ عِقَابا “، بچشانی به دشمنانت ” هوان و عقاب “، پستی و خواری را، پست می شوند، آنقدر پست شده اند كه حساب ندارد. ” وَ أَبَرْتَ الْعُتَاةَ وَ جَحَدَةَ الْحَقِّ وَ قَطَعْتَ دَابِرَ الْمُتَكَبِّرِينَ وَ اجْتَثَثْتَ أُصُولَ الظَّالِمِينَ وَ نَحْنُ نَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ “، این الحمدلله به آن الحمدلله ای كه قبل گفتم وصل است. ” الحمدلله رب العالمین “. مسأله حضرت بقیةاللّه ارواحنافداه یك مسأله ای نیست، كه دشمن دارد یك مسأله- چطوری عرض كنم، می ترسم من هم توهین بكنم- یك مسأله معمولی فكرش كند، اینطور نیست. تمام مسائل وجود مقدسش، غیبتش، رؤیتش، همه ی اینها با استدلالات عقلی، من سی و پنج سال توی كانون بحث انتقاد و دینی در میدان صاحب الزمان ارواحنافداه مشهد، توی محلّه ی بهائی ها این بحثها را كرده ام بعضی از مشهدی ها هستند و یادشان هست، راجع به امام زمان ارواحنافداه ، یك نقطه ی ضعف كه من بمانم این جواب چی بدهم نداشتیم. اینقدر مسأله روشن است، ولی خوب تحقیق كنید. من كه نمی توانم توی یك مجلسی كه یك ساعت طبعاً وقت دارم همه ی مطالب را بگویم. ولی همه ی مطالب را گفتم، كتاب انوار صاحب الزمان ارواحنافداه پاسخ سؤالات متجاوز از سیصد سؤال است كه درباره ی حجة ابن الحسن ارواحنافداه از من پرسیدند و من جواب گفتم و چاپ شده و هنوز خیلی باقیست. آنچه كه در انوار صاحب الزمان ارواحنافداه هست در مصلح غیبی كه هفتاد سؤال است آنها نیست. در مصلح آخرالزمان كه یك كتاب دیگری است مطالب آن در اینجا نیست كه اگر اینها را اضافه كنیم متجاوز از پانصد سؤال می شود درباره ی امام زمان ارواحنافداه. مسأله خیلی روشن توی كتابها نوشته شده، شما اگر این كتاب انوار صاحب الزمان ارواحنافداه را خواندید و مشكلی درباره ی حجةابن الحسن ارواحنافداه داشتید من حاضرم جریمه بدهم. هیچ باقی نمانده، استدلالات علمی، عقلی، خدای من شاهد است گاهی به قصد كشتن، آخه یك محلّی در مشهد بود بنام بهائی ها و ما در وسط آنها، كانون بحث و انتقاد دینی را گذاشته بودیم طبعاً سؤالات زیاد می آمد در این ارتباط، خوب اینها دشمنند، ناراحت می شوند. ولی عجیب مولایی داریم، قربانش برویم. اینقدر بزرگوار است كه من اگر یك مختصری شرح حالات خودم قاطی شرح حالات حاج ملاآقاجان شده، بعضی ها می گویند تو از خودت می خواستی تعریف كنی. ما چه تعریفی از خودمان كردیم؟ دشمن اینجوری است ها! حالا اگر الطاف حضرت را من برای شما نقل كنم در همان مقطع، شما متوجه می شوید كه امام زمان ارواحنافداه همچین حضور دارد همه جا، دقیق ریزه كاری ها را هم مواظب است. یك قدری مطالعه بكنید، امام زمانتان تشریف آورد بشناسیدش، معرفت به حقّش داشته باشید، با دشمنانش مبارزه بكنید، به دوستانش اظهار محبّت بكنید، طرفداری بكنید، تنها نگذارید بعضی از نویسندگان، بعضی از شخصیت هایی كه جانشان، مالشان، همه چیزشان را فدای امام زمان ارواحنافداه كردند شما تنها نگذاریدشان. می بینید چند تا مجله درباره حضرت ولی عصر ارواحنافداه هست اگر نقص دارد نقصش را برطرف كنید، اگر كامل است تأییدش كنید، نگویید رفته گشته توی مجلّه ای كه دوست عزیزم جناب آقای سبزی نوشتند، این اخبار ظهور یعنی چی؟ من چند دفعه روی اخبار ظهور گریه كردم، نمی خواهم بگویم حالا باز هم اخبار ظهور را بنویسند، تأییدشان نمی خواهم از این جهت بكنم. من یك روز صبحی در اوائل انقلاب بود از رادیو گوش دادم توی اخبار گفت كه شخصی به نام مهدی مُنتَظر- همین جمله- در مكّه ظهور كرده و مسجدالحرام را گرفته، الان هم گریه ام می گیرد. آنقدر من گریه كردم، یكی از علما كه خیلی هم معروف است به من گفت تو عجب آدم نافهمی  بودی! چی شده؟ گفتند به من، خوب جریان خلاف آنچه بود كه من فكر می كردم، ولی یك چیزی توی ذهنم آمد گفتم اگر به فكر امام زمان ارواحنافداه بودی، اگر هر صدایی را می شنیدی، هر خبری را می شنیدی می گفتی شاید یار من، شاید دوست من دارد می آید. یك كسی زیاد خدمت امام زمان ارواحنافداه رسیده بود یك مقدّسی هم بود در مشهد، هیچ وقت خدمت امام زمان ارواحنافداه نرسیده بود. گفتند چطور آن آدم به آن خوبی خدمت حضرت نرسیده، این آدم خدمت حضرت رسیده؟ گفتم من می دانم چرا، می رویم حالا از خودشان می پرسیم. به این آقای متدین گفتم شما هیچ وقت شده یك كاری بكنید كه خدمت حضرت برسید، یا به فكر حضرت باشید؟ گفت: نه، خوب كسی كه به فكرش نیست جلویش هم ایستاده باشد باز هم نمی بیندش، از او پرسیدیم. گفت: من می روم توی حرم، هر سیدی را می بینم یك قدری براندازش می كنم ببینم شاید این آقای من باشد. خوب بعضی هایش یقین كردم. گفتم  این علتش، تو نه زندگیت، نه هیكلت، نه قیافه ات، نه قلبت، نه فكرت هیچش به فكر امام زمان ارواحنافداه نیست آن وقت می خواهی تشرّف هم مثل آن آقایی كه هر چه را بینم خیالم كه تویی، مثل او باشی؟! می رود مسجد جمكران یك گوشه ای می نشیند، هر كسی كه وارد می شود یك براندازی می كند شاید امام زمان من این باشد. یكی هم می رود آنجا یك گاز پیك نیك می برد و زن و بچّه اش را بر می دارد می برد آنجا و حالا می خواهد یك جایی برود برای تفریح حالا اینجا هم مردم می گویند رفته جمكران هم تفریحی كرده یكی هم اینجوری. به فكر آقا باشید، به یاد حجةابن الحسن ارواحنافداه باشید، مخصوصاً سربازان حضرت، آنهایی كه لباس روحانیت پوشیده اند. من اینها را به این دو دوستی كه امروز می خواهند لباس بپوشند هم عرض می كنم، باید از همین الان به فكر این باشید كه ما یار حجة ابن الحسن ایم، از همین الان به فكر این باشید كه باید ما امام زمان ارواحنافداه را ببینم، من یك عده ای را می بینم می گویند امام زمان ارواحنافداه دیده نمی شود، یعنی حضرت خودش هم اختیار ندارد كه خودش را به كسی نشان بدهد، یك عدّه می گویند ما با امام زمان ارواحنافداه ارتباط داریم، اختیار دست ماست هر وقت می خواهیم برویم خدمت حضرت می گوییم آقا ما آمدیم آقا آماده باش باشد، این هم توهین است به امام زمان ارواحنافداه. یك عدّه می گویند تمام اختیار دست آقا و مولاست، هر وقت او بخواهد نخواسته باشد نخواسته، خواسته باشد می خواهد، نه به زهد انسان كاری دارد، آخه اینقدر حرف می زنند كه این آدمهای پرحرف را خدا خفه كند، بعضی هایشان را البته كه حرف بیخود می زنند، بحث می اندازند امام زمان ارواحنافداه را می شود دید یا نمی شود دید؟ یك؛ دوّم اینكه خدمتتان عرض شود اگر كسی دید می تواند دائماً ببیند یا نه؟ در خواب می شود دید، اینقدر از این حرفها، یك كلمه: اختیار دست حضرت، اگر بخواهد آدمهای متّقی خوب، پارسال یكی از علمای بزرگِ قم بود فرموده بودند كه اوحدی از مردم كه خیلی پاك باشند، خیلی عالم باشند، خیلی بزرگوار باشند می توانند ببینند. و هر كس بگوید من حضرت را دیدم این ادعاها را دارد، از كجا می گویی این حرف را؟ چطور پیغمبر را ابوسفیان هر روز می دید، عمر و ابابكر و علی بن ابیطالب علیه السلام و اصحاب خوب و بد حضرت همه همیشه می دیدند حضرت را، حالا چه طور شده كه امام عصر ارواحنافداه حتماً آنهایی كه خیلی بالا هستند باید ببیند، صلاح بداند كافرترین مردم برای هدایتش خودش را به آنها نشان می دهد، این جمله را از من داشته باشید من اعتقادم اینست كه تمام اختیار در دست حضرت ولی عصر ارواحنا فداه است، بخواهد دیده بشود می بینید نخواسته باشد دیده بشود، جلویتان هم ایستاده باشد نه اینكه نمی شناسیدش، خیلی ساده است هر كی هم حرفی دارد در این مورد بیاید بگوید. اصلاً نمی شود دید، ما ارتباط داریم با حضرت، حضرت را می شود دید ولی حتماً نمی شناسیم؟ چرا؟ چرا نمی شناسیم؟ مرحوم علامه حلّی داشت با یك عربی راه می رفت دید خیلی مرد بزرگ است از نظر علمی، تا رسید به جایی كه ایشان فرمود كه این مسأله ای كه من دارم می گویم توی كتاب تو هست منتها تو حاشیه اش نوشته شده تو به چشمت نخورده؟ این به فكر افتاد، پس می شود امام زمان ارواحنافداه را در زمان غیبت دید؟ نه اینكه شك داشته باشد ولی خواست بفهمد آقا كیه؟ حضرت فرمود چطور نمی شود دید من دارم این چوب دستی ات را، یا شلاقت را دارم به تو می دهم، خوب آنجا نشناخت باز هم؟ چون شناخته نمی شود. این حرفها چیه؟ بیاییم از بحث امام زمان ارواحنافداه بیرون بیاییم، بد است، توهین است هر نوع بحثی درباره ی امام عصر ارواحنافداه مگر آنچه كه حقیقت است گفتنش برای افراد شاك توهین به حضرت است. یك روز بیا اینجا یكی از علما را بنشانیم، این آقا علم دارد یا نه؟ هست یا نیست؟ مثل جنّ است یا مثل انسان است؟ این بحثها را در اطرافش، بروید خفه بشوید، درباره ی من چكار داری صحبت می كنی؟ هر چه هستم برای خودم هستم.

امیدواریم انشاءالله همه ی ما به حقیقتِ معرفتِ وجود مقدّس حجةابن الحسن ارواحنافداه آشنا شویم و هر چه زودتر با معرفت او را ملاقات كنیم و در محضرش باشیم و از محضرش استفاده كنیم و انشاءالله همه ی ما از كسانی باشیم كه آن حضرت را الگوی خودمان قرار داده باشیم و دنیا و آخرتمان را به این وسیله تأمین كرده باشیم.

خوب این آقایانی كه می خواهند معمّم بشوند اسم و خصوصیاتشان را هم بگویید دو نفر از آقایان مثل یك سربازی كه سردوشی می گیرد، باید اینجوری فكر كنند، می خواهند معمّم بشوند. یكی از این آقایان جناب آقای افشارند كه سابقه شان را خیلی داریم و در قم هستند و یكی هم جناب آقای مرادی كه در كازرون طلبه هستند ما در موقعی كه عمامه را می گذاریم آقایان بایستند و صلوات بفرستند.

انشاءالله آقایان موفق باشند امیدواریم كه همانطوری كه دو سرباز برای امام زمان ارواحنافداه اضافه شده انشاءالله همه ی ماها را حضرت بقیةاللّه ارواحنافداه به عنوان یار خودش، سرباز خودش انشاءالله قبول بفرماید و امیدواریم همه مان موفق باشیم.

نسئلك اللّهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه پروردگارا به آبروی ولی عصر ارواحنافداه فرج آن حضرت را برسان. همه ی ما را از یاران خوب آن حضرت قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضی بفرما. معرفت كامل آن حضرت را به ما عطا بفرما. پروردگارا از كوثر فاطمه زهرا سلام الله علیها، از حكمت خاندان عصمت علیهم السلام به وسیله امام زمان ارواحنافداه نصیب ما بفرما. خدایا به آبروی ولی عصر ارواحنافداه شر شیطان و شیطان سیرتان را از ما دور بفرما. امواتمان غریق رحمت بفرما. عاقبت امرمان ختم بخیر بفرما. و عجل فی فرج مولانا.

 

جهت دانلود صوت و یا پخش آنلاین کلیک کنید

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدللّه والصلوة و السلام علی رسول الله و علی آله آل الله لاسیما علی بقیة الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

” هُوَ الَّذِی یصَلِّی عَلَیكُمْ وَ مَلَائِكَتُهُ لِیخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ وَ كَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیماً ” (احزاب/44)

میلاد مسعود حضرت سید الشهداء و حضرت اباالفضل العباس و امام سجّاد علیهم السلام را به پیشگاه مقدس حضرت بقیةالله ارواحنافداه تبریك عرض می كنم و امیدواریم همه مان زیر سایه ی آن حضرت به بركات مادی و معنوی این ایام و ایامی كه در پیش داریم برسیم. ماه شعبان است و ماه پر بركت و ماه پیغمبراكرم صلی الله علیه وآله، الذی كان رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم ” یدأب فی صیامه و قیامه “، دأب حضرت در این ماه عبادتهای گوناگونی بود و هر چه می توانست بخاطر اسوه بودنش و بخاطر اینكه آن حضرت الگوست و ما عمل كنیم، در این ماه كوشش نمود كه به خدای تعالی و اعمال عبادی بیشتر مبادرت فرماید تا ما یاد بگیریم. در این ماه، باید هر چه می توانیم غفران پروردگار را، محبّت الهی را، مهربانی خدا را به خود جلب كنیم تا در میهمانی بزرگ الهی كه ماه مبارك رمضان است جزء میهمانان خوب و با ارزش و پر احترام پروردگار باشیم. آیه ی مناسبی كه در اوّلین آیاتِ این هفته داشتید كه بسیار مناسب است همین آیه ای است كه تلاوت كردم ” هُوَ الَّذِی یصَلِّی عَلَیكُمْ ” خدا آن كسی است كه رحمت خاص الخاصش را بر شما نازل می كند، شما را بالاخص در این ماه و در ماه مبارك رمضان كاری می كند، رحمت خاصه اش فرود می آید ” لِیخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ “، برای اینكه شما از تاریكی به نور وارد شوید. ابرِ رحمت پروردگار همیشه روی سر ما قرار گرفته و خدای تعالی نه تنها به رحمانیتش و نه تنها به رحیمیت كه مهربانی خاص پروردگار است بلكه به رحمت خاص الخاصش مثل باران بر سر همه ی ما، مسلمان و غیرمسلمان؛ همه ی افراد بشر می ریزد، ولی به قول معروف:

باران كه در لطافت طبعش خلاف نیست   در باغ لاله روید و در شوره زار خس

رحمت خاص الخاص پروردگار، از این آیه استفاده می شود كه همیشه بر همه نازل می گردد. قرآن رحمت خاص الخاص است، حقیقتش و معنای واقعیش رحمتی است كه خیلی اهمیت دارد و همه ی افراد را به طرف نور دعوت می كند. ” لِیخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ “، ولی بعضی از افراد هستند كه ظرفیت دارند یا ظرفیتی برای خودشان ایجاد كرده اند، تزكیه نفس كرده اند، دلشان را پاك نموده اند و این ظرف با آن وسعتی كه دارد، تنها به رحمانیت پروردگار نمی تواند اكتفا كند، مثل یك باغ پرگُلی كه با ترشّحات آب نمی تواند زندگی كند. باید سیلابی در این باغ ریخته شود تا این گلها همیشه با نشاط و پُررُشد باشند. بعضی افراد هستند كه قلبشان پاك است، تزكیه نفس كرده اند، زمینی دارند، ظرفی دارند كه اگر به آن رسیدگی بشود، پُر از گل، پُر از ثمره، پُر از همه چیز خواهد بود. این باغ را و این دل را خدای تعالی، رحمت خاص الخاصش را از آن آب زلال بدون میكروب، از آن آب فراوان چشمه ی هدایت در این دل و باغ می ریزد، برای چه؟ برای اینكه رشدش بیشتر شود. باغی باشد ملفوف، درختها سر به هم آورده، پُر از گُل و همیشه پُر ثمر و پُر فایده باشد. همین آب و همین آب فراوان اگر انسان، انسان باشد بر دلش جاری می شود. ببینید یك باغبان اگر آب بسیار خوبی از كوهسار به طرف باغش كشانده باشد و آورده باشد در كنار این باغ یك زمین بایری كه شوره زار هم هست وجود داشته باشد، درست است كه این آب دارد از كوه می آید، فراوان هم هست شاید زیادتر از همه ی زمینهای اطرافش باشد، امّا این زمین شوره زار است. از این آب استفاده ای نمی كند، جز لجن شدن و به اصطلاح بعضی از مردم، لش شدن و بی فایده بودن، باصطلاح ما مشهدی ها لوش شدن، هیچ فایده ی دیگری ندارد. این آب را از آن طرف باغبان رد نمی كند، چون خراب می شود. هم آب از بین می رود، هم زمین لجن تر از این كه هست، می شود. آب می آید ” هُوَ الَّذِی یصَلِّی عَلَیكُمْ وَ مَلَائِكَتُهُ ” كارشان این است، خدای مهربان بشر را خلق كرده برای اینكه كمالاتی داشته باشد، به جایی برسد كه از هر باغی، باغتر باشد، از هر انسانی، انسانتر باشد. امّا وقتی كه تو این زمینه ی دلت را لجن كرده ای، كثافت در آنجا ریخته ای، هیچ كودی، هیچ چیزی كه مایه ی رشد آنچه كه ثمره ی توست وجود ندارد، این آب را نمی گذارد در آن لجن زار وارد بشود. ولی می آید، آب هست، این قنات سرشار از آن آب صادر می شود. پس آب را كجا می برد؟ می برد در باغی كه از همه جهت این باغ آمادگی برای پذیرفتن گلهای گوناگون، درختهای گوناگون، میوه جات مختلف، در آنجا این آب را روانه می كند. خدای تعالی می فرماید: ” هُوَ الَّذِی یصَلِّی عَلَیكُمْ ” بر همه ی شما خدا صلوات می فرستد، نه اینكه بر پیغمبراكرم صلی الله علیه وآله، نه اینكه بر آل پیغمبراكرم صلی الله علیه وآله، نه اینكه بر صابرین، بر همه، این مهربانیش، این مهربانی خاص الخاصش برای همه هست. یك باغ، یك دل مثل قلب مقدس حضرت اباالفضل العباس علیه السلام كه جان همه مان به قربانش، آنقدر گُل و گیاه، آنقدر ثمره، آنقدر میوه می دهد كه مردم دنیا تا به امروز از این میوه جاتش، از این ثمره اش استفاده می كنند. نه تنها مسلمانها، بلكه دیده شده و قضایای مكرّری گفته شده كه غیر مسلمانها هم وقتی كه صدا می زنند یا اباالفضل علیه السلام از میوه ی وجود او، از رحمت واسعه پروردگار كه به او عنایت كرده استفاده می كنند. من نمی خواهم قضایایی در این ارتباط عرض كنم، حضرت اباالفضل عباس علیه السلام هم یك فرزند امام است، حتّی فرزند پیغمبر نیست، از ام البنین است، از فاطمه ی زهرا سلام الله علیها نیست امّا آنقدر مقامش بالا می رود كه ” فِداكَ “، حضرت سیدالشهداء علیه السلام می فرماید: برادر به قربانت- در روز تاسوعا-. این برای چیست؟ برای اینكه به من و شما بگویند شما هم لااقل یك قدری این سرزمین دلتان را بسازید، خار و خاشاك را از آن جمع كنید، علفهای هرزه را از میان این گلها بكَنید تا این گلها، این درختهای پر ثمر، ثمر بدهد و مردم از آن استفاده كنند. اباالفضل العباس علیه السلام یك استادی است در دانشگاه عاشورا كه آنقدر درسهایش برای بشریت پرارزش است كه حتّی امروز با این همه رشد علم و دانش از سخنان حضرت اباالفضل علیه السلام دارند مردم استفاده می كنند. این كلمه ی ” یا نفس هونی والحُسین مُعطَّشُ”، این كلمه را شما به عنوان روضه گوش دادید، حق هم دارید، به حقیقتش نرسیده اید.” یا نفس هونی ” یعنی باید انسان تزكیه نفس كند، سه روز، چهار روز است آب نخورده و تشنگی لبهایش آنقدر زیاد است كه مثل چوب به هم می خورد، بعد از آن همه فشار كه چهارهزار نفر را از اطراف شریعه دور كرده وارد شریعه شده. اینجا حساب می كند، چرا باید آب بخورم؟ اگر حسین تشنه نبود می خوردم، خدا هم دوست داشت، امّا وفاداریم، محبّتم، درسی كه باید به مردم بدهم در وفاداری، اینها از بین می رود.” هونی “، هونی یعنی كوچك بشو، آسان بگیر، آسان بشو، فشار نیاور، من مطیع تو نبوده ام و نخواهم بود، اینطوری باشید. نه اینكه در آن حدّ شاید ما نتوانیم ولی لااقل ” و لَكُمْ فِی رَسُولِ الله أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ ” (احزاب/21) برای شما در پیغمبراكرم صلی الله علیه وآله كه بالاتر از اباالفضل علیه السلام است الگوی خوبی است كه آن حضرت را الگو قرار بدهید. اقلاً این اندازه باشد كه اگر می بینید همسایه تان در فشار است و شما می توانید راحتی خود را با ناراحتی همسایه تقسیم كنید، یك قدری تقسیم بكنید. صداهای مختلف، اذیتهای مختلف لااقل به همسایه تان نداشته باشید، تا دیدید نفستان به شما فشار آورد بگویید یا نفس هونی، و همسایه اذیت می شود، یا نفس هونی و حال اینكه دوستانم در فشارند، فلان دوستم گرسنه است، فلان همدینم تشنه است، گرسنه است، یا نفس هونی. بعد نفرموده و اطفال الحسین چون آنچه كه حضرت اباالفضل علیه السلام در روز عاشورا دید، العطش اطفال سیدالشهداء علیه السلام بود، این جمله را نفرمود. چون امامش از همه چیز برایش اهمیتش بیشتر است، امامش احترامش برای او از فرزندان امامش بیشتر است، ما باشیم می گوییم آن اطفال ضعیف، آنها تشنه بودند، آنها طاقت ندارند باید بیشتر به فكر آنها بود. این از نظر شاید ظاهری درست باشد امّا از نظر امام شناس واقعی، آن عبد صالحی كه خدای تعالی او را می ستاید، آن عبد صالحی كه امام به او می فرماید: ” السلام علی عبد الصالح، السلام علی اباالفضل العباس، ” سلام بر تو ای كسی كه بنده ی صالح خدا بودی، بنده ی صالح خدا اینطوری است كه وقتی امامش یك ناراحتی دارد، هیچ وقت او را بر خودش ترجیح نمی دهد.” و الحسین معطّشُ “، فرزندان حضرت سیدالشهداء علیه السلام را هم كه حضرت اباالفضل علیه السلام، یا همه ی ما دوست داریم بخاطر حضرت سیدالشهداء علیه السلام است. همه چیز دور حسین علیه السلام می چرخد، همه باید به یاد امام زمانشان باشند. ما ان شاءالله در نیمه ی شعبان كه روزِ سه شنبه ی هفته ی بعد خواهد بود، اگر آقا ظهور نكردند كه خدا نكند و اگر ظهور كردند، خودشان هر چه بفرمایند انجام خواهیم داد. ولی اگر ظهور نكردند خدای نكرده ان شاءالله قرار است شش شب و یك روز در این مكان شریف جشن بگیریم و دوستان روی نوبت تشریف بیاورند و ترتیبش هم این است- چون جای پذیرایی از همه نداریم- ترتیبش هم این است كه شبِ سه شنبه كه شب تولّد است، آنهایی كه در مرحله ی عبودیت اند- خوب دقّت كنید- در مرحله ی عبودیت اند، اینها تشریف می آورند و غیر از اینها اگر از راه دور یا نزدیك بیایند متأسفیم نمی توانیم راهشان بدهیم چون یك سخنان كلاسیكی می خواهیم برای اینها داشته باشیم و با اینها شب تولّد حضرت بقیة الله ارواحنا فداه كه اینها طبعاً نزدیكترند به بیعت با حضرت حجة ابن الحسن ان شاءالله تشریف بیاورند، كارتهایشان را هم می آورند همراه خودشان و اسامی شان هم پیش ما محفوظ است و امتحاناتشان هم که بحمدالله اكثراً خوب شده و مرحله ی عبودیت به بالا، دوشنبه، شبِ سه شنبه، شب تولّد حضرت بقیةالله ان شاءالله مرحله ی عبودیت و بندگی تشریف می آورند و اینجا یك مقدار با آنها صحبت می كنیم و امتحان و این حرفها هم در كار نیست نترسید! همه اش خوشی و خوشحالی و بارك الله و تبریك است و ان شاء الله امیدواریم كه این دوستان زودتر به حضرت ولی عصر ارواحنافداه برسند نه اینكه در ظاهر یا در زمان غیبت، نه، شما لیاقت پیدا می كنید و پیدا كرده اید كه ان شاء الله اگر حضرتش تشریف آوردند بگویید آقا ما بنده ی خالص شما هستیم و دلمان را از غیر شما پاك كردیم و می خواهیم با شما باشیم، ” معكم معكم لا مع غیركم “، روز سه شنبه یعنی روز میلاد ان شاء الله از ساعت 9 صبح تا ظهر، نهارتان را می خورید و روزِ سه شنبه برای همه آزاد است. همه تشریف بیاورند، محدودیتی ندارد و انشاءالله ما جا داشته باشیم بقیه اش مسأله ای نیست و از همه تان ان شاء الله دوستان عزیزمان پذیرایی می كنند. شب چهارشنبه كه شب بعد از روز نیمه است، یعنی سه شنبه شب، مرحله ی جهاد تشریف می آورند، آنهایی كه در مرحله ی جهاد هستند تشریف می آورند پذیرایی بشوند، تشكّر بشود از آنها و ان شاء الله هر كدامشان لیاقت خوبی از خودشان نشان داده باشند مرحله شان بالا می رود و موفق خواهند بود. شب پنج شنبه، چهارشنبه شب مرحله ی محبّت و تقوا ان شاء الله تشریف می آورند به همین ترتیبی كه عرض كردم و پذیرایی می شوند، سخنانی برایشان در همین مرحله گفته می شود و ان شاءالله موفق خواهند بود. ببینید دو مرتبه می خوانم. دوشنبه شب عید میلادِ نیمه ی شعبان مرحله ی عبودیت، سه شنبه شب شانزده شعبان جهاد با نفس، چهارشنبه شب هفده شعبان محبت و تقوا، پنج شنبه شب هیجده شعبان صراط مستقیم، جمعه شب نوزده شعبان استقامت، شنبه شب بیست شعبان مرحله ی یقظه و توبه، خوب فهمیدید یا نه؟ از ساعت چهار به بعد- چهار بعدازظهر- می توانید تشریف بیاورید منتها مجلس ما از اوّل اذان شروع می شود، چون بعضی ها مسافرند ممكن است از بعضی شهرها بخواهند بیایند و از ساعت چهار می توانید تشریف بیاورید اینجا. ولی مجلس ما از نماز مغرب و عشاء شروع می شود یك سخنرانی بعد از نماز است و پذیرایی می شوید و ان شاءالله هر كدام خواستید تشریف ببرید مانعی ندارد. حتّی جا هم برای خوابیدن و استراحت در همین جا هست و از اذان مغرب دیرتر نیایند دوستان. چون محدودیت زمانی داریم، متوجّه باشید. و روز سه شنبه نیمه شعبان هم ان شاءالله از ساعت 9 تشریف بیاورند، مدّاحان زیادتری مثل امروز نباشد، این آقایان شعر خودشان گفته بودند ولی مدّاحان زیادتری تشریف بیاورند و اشعاری می خوانند و ان شاء الله خدا به من هم توفیق بدهد، به دوستان عزیزمان هم توفیق بدهد درباره ی معرفت امام عصر ارواحنافداه صحبت كنیم و ان شاءالله بعد نمازی خوانده می شود، پذیرایی می شوید. اینكه روزهای جمعه ما نماز را اینجا اقامه نمی كنیم بخاطر اینكه آقایان زودتر اگر می خواهند به نماز جمعه برسند، بروند ولی روز سه شنبه نمازِ جمعه دیگر نیست و اینجا نماز خوانده می شود و ان شاء الله بعد نهار میل می كنند، تشریف می برند. مسأله ای كه تذكّرش خوب بود و لازم بود و من یادم رفت، اینكه این برنامه فقط برای آقایان است، برای خانمها نیست. به جهت اینكه خانمها نه اینكه ما كنار بخواهیم بزنیم، خانمها متأسفانه مشكلاتی دارند كه بعضی مخصوصاً از شهرستانها كه می آیند، برایشان مشكل است آمدن، ما یك برنامه ی خاصّی برایشان ترتیب می دهیم، همانطوری كه در امتحانات ترتیب دادیم. دیگر اگر جمعه ی هفته ی بعدی، یعنی این هفته كه می آید هست. جمعه ی هفته ی بعدی دیگر تعطیل باشد برای همان شب تشریف می آورند. روز عید خانمها، جا بعید داشته باشیم در عین حال اگر بچّه هایشان را نیاورند، جای وسیعی پیدا بشود، همسایه ما تعمیراتشان تمام بشود انشاءالله، عیبی ندارد روز عید است تشریف بیاورند. رشته ی سخن از دستمان در رفت، من هم یك قدری سرما خورده ام فقط همین آیه را تلاوت می كنم ” هُوَ الَّذِی یصَلِّی عَلَیكُمْ وَ مَلَائِكَتُهُ لِیخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ وَ كَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیماً “(احزاب/44)، این جمله خیلی مهم است كه خدای تعالی به مؤمنین، آنهایی كه زمینه فراهم كرده اند، آنهایی كه باغشان را به اصطلاح ما شخم زده اند، آنهایی كه زمین باغشان را مهیا كرده اند و ایمان دارند خدا یك مهربانی خاصّی به آنها دارد و آن قنات آب كوثر را به طرف باغ آنها سرازیر می كند. این آیه خیلی عجیب است، خیلی مطلب دارد الان همه ی ما در ظلماتیم، این را بدانید، در ظلماتی كه نه در این تاریكی خدا را می بینیم، نه ائمه اطهار علیهم السلام را می بینیم، نه حقایق را خوب درك می كنیم و در ظلمات مطلقیم، هر كسی هم برای خودش یك چیزی تصور می كند، یك سلیقه ای اظهار می كند ولی این را بدانید اگر ان شاءالله زمینه ی تزكیه نفس را در خودمان بوجود بیاوریم و صلوات خدا بر ما نازل بشود و ملائكه كه ” إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا الله ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ الْمَلَائِكَةُ ” (فصلت/30) ملائكه بر ما نازل بشود ان شاءالله از ظلمات به سوی نور خارج بشویم و نورِ الهی در دل هایمان می تابد و حكمت پروردگار به وسیله ملائكه بر ما نازل می شود و ما همه ی حقایق را درك می كنیم. ” یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیوتَ النَّبِی إِلَّا أَنْ یؤْذَنَ لَكُمْ ” (احزاب/53) در بیت پیغمبر صلی الله علیه و آله داخل نشوید مگر با اذن. خانه های فرزندان پیغمبر صلی الله علیه و آله خانه ی پیغمبر صلی الله علیه و آله است بدون اجازه داخل نشوید، حالا اینجا من خیلی حرف دارم كه در محدوده ی سخنان خاندان عصمت علیهم السلام، در محدوده ی دستورات آنها شما داخل نشوید و از خودتان حرف درست نكنید، از خودتان معارفی بوجود نیاورید، نگویید خدا اینطور است، پیغمبر صلی الله علیه و آله اینطور است مگر آنچه كه از جانب پروردگار و ائمه اطهار علیهم السلام رسیده و اذن به شما داده شده كه بیان كنید. و بوسیله سخنانتان و بوسیله سخنانتان، پیغمبراكرم صلی الله علیه و آله را اذیت نكنید، حرفهای بیخود در وقتی كه پیغمبر صلی الله علیه و آله طعامتان داده، این همه غذای معنوی به شما داده، ” وَ لَا مُسْتَأْنِسِینَ لِحَدِیثٍ إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ یؤْذِی النَّبِی “،(احزاب/53) وای به حال آنهایی كه كلمات غربی ها را می آورند كنار دینشان به بحث و گفتگو می گذارند، پیغمبر صلی الله علیه و آله حیا می كند از شما كه چیزی به شما بگوید، همه مان اسممان را مسلمان گذاشته ایم، می گوییم كه كلمات مثلاً سقراط و افلاطون اهمیت زیادی دارد. ولی كلمات خاندان عصمت علیهم السلام اهمیت ندارد،” إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ یؤْذِی النَّبِی فَیسْتَحْیی مِنْكُمْ وَ الله لَا یسْتَحْیی مِنَ الْحَقِّ ” یك روزی به خدا كه رسیدید خدا از حقّ حیا نمیكند، ” وَ مَا كَانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ الله “، به شما نرسیده كه پیغمبر صلی الله علیه و آله را اذیت كنید،” وَ لَا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْوَاجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ عِنْدَ الله عَظِیماً ” (احزاب/53)، ” إِنَّ الله وَ مَلَائِكَتَهُ یصَلُّونَ عَلَی النَّبِی یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً ” (احزاب/56)، در مسأله ی صلوات اینجا دو تا كلمه برایتان عرض كنم: اوّل اینكه اگر خواستید صلوات بفرستید، بلند بفرستید، همه تان بلند بفرستید، این یك. دوّم صلوات را با توجّه به اینكه از خدا دارید چیزی می خواهید بفرستید و سوّم اینكه بدانید صلوات بهترین اذكاری است كه در قرآن و در روایات و در همه جا هست. از ” لا اله الاّ الله ” بهتر، از ” لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم ” بهتر، از ذكرهای دیگر، همه اش بهتر. چرا؟ بخاطر اینكه هم در آن ولایت هست، هم دعاست كه مخ عبادتست و هم ذكر خداست. بنابراین این را به شما توصیه می كنم. من گاهی واقعاً از بعضی یك قدری مكدّرم، نماز می خوانم صلوات می خواهند بفرستند یك گوشه كاملاً معلوم است كه این دسته صلوات نفرستادند، یا مثلاً دو سه نفر از این طرف صلوات فرستادند، بعضیها بخاطر اینكه- خودم را می گویم- عمامه به سرم است صلوات بلند نمی فرستیم، بعضی ها بخاطر اینكه زیاد غذا خوردند صلوات بلند نمی فرستند، بعضی ها بخاطر اینكه شخصیتشان ایجاب نمی كند صلوات بلند نمی فرستند، آن روزهایی كه انقلاب می كردید تكبیر را من یادم است، خودم در یكی از این راهپیمایی ها بودم وقتی كه الله اكبر می گفتند، آنقدر من خودم الله اكبر گفته بودم كه صدایم گرفته بود. هیچ به فكر اینكه ما آخوندیم و عمّامه به سرمان است نبودیم، برای اینكه می خواستیم كاری انجام بدهیم. حالا هم اگر می خواهید كاری انجام بدهید رحمت پروردگار را به طرف خودتان و به طرف اولاد پیغمبر و پیغمبراكرم  صلی الله علیه و آله كه اجر رسالت پیغمبراكرم صلی الله علیه و آله است بدهید، باید صلوات را بلند بفرستید. چون امام علیه السلام فرمود كه ” ارفعوا ” صدایتان را بلند كنید به صلوات بر من، چرا؟ بخاطر اینكه ” تذهب بالنفاق “، نفاق را از بین می برد. حالا یك صلوات اینطوری بفرستید ببینم. 

” نسئلك اللهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان یا الله و یا الله و یا الله و یا الله و یا الله و یا الله و یا الله و یا الله، یا رحمن یا رحیم، یا غیاث المستغیثین، یا اله العالمین یا ربّاه، یا سیداه، عجّل لولیك الفرج، عجل لمولانا الفرج ” خدایا ما خیلی عیدی طلب كاریم، دیروز، امروز، فردا، خود نیمه ی شعبان، پروردگارا همه اش را در یك ظرف بریز و آن فرج حضرت بقیة الله ارواحنافداه باشد، خدایا فرج امام زمان ارواحنافداه ما را برسان. گرفتاری های شیعیان علی بن ابیطالب علیه السلام را برطرف بفرما. امواتمان غریق رحمت بفرما. خدایا به آبروی ولی عصر ارواحنافداه همه ی این جمع را از یاران خوب امام زمان ارواحنافداه قرار بده، توفیق تزكیه نفس به همه مان مرحمت بفرما. خدایا شهداءمان با شهداء كربلا محشور بفرما. پروردگارا به آبروی امام عصر ارواحنافداه و به آبروی اباالفضل العباس علیه السلام حوائج این جمع را به وسیله باب الحوائج، حضرت اباالفضل العباس علیه السلام برآورده بفرما. مرض های روحی مان شفا مرحمت بفرما. مریضهای منظور، مریض منظور الساعه لباس عافیت بپوشان. امواتمان غریق رحمت بفرما. عاقبتمان ختم بخیر بفرما. و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان.

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و ارواحُ العالمين لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم،

بسم اللّه الرحمن الرحيم

يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ اِتَّقِ اللَّهَ وَ لَا تُطِعِ الْكَافِرِينَ وَ الْمُنَافِقِينَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيماً حَكِيماً ٭ وَ اتَّبِعْ مَا يُوحَي إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيراً ٭ وَ تَوَكَّلْ عَلَي اللَّهِ وَ كَفَي بِاللَّهِ وَكِيلاً (سوره احزاب / آيات 1 – 3)

همانطوري كه همه تان مطّلع هستيد امروز كه بيستم ماه رجب است. روزِ رحلت مرحومِ آقاي حاج ملاآقاجان زنجاني است كه به گردن مان حقّ دارد و همانطوري كه ميدانيد جمعيّت زيادي ديروز و ديشب در زنجان براي بزرگداشت چهل و نهمين سال رحلت ايشان، اجتماع كردند و اينجا معلوم ميشود كه حضرت بقيةاللّه ارواحنافداه چگونه معزّ الاولياءست.

يك فردي كه در روز رحلتش من در زنجان نبودم، نجف اشرف مشرف بودم از دنيا كه رفته بود شايد عدّه اي محدودي تشييعش كردند و در قبرستان عمومي بسيار غريبانه و مظلومانه او را به خاك سپردند ولي هر سال كه بر سالگردش مي گذرد ميبينيم محبّت مردم، استقبال مردم نسبت به ايشان بيشتر مي شود و من به خصوص هيچ سال از اين همه سال موفق نبودم كه چنين روزي كنار قبر ايشان باشم و بعضي از سالها عمداً نمي رفتم كه بعضي افراد ظاهرِبين پست مي گويند فلاني محرّك اين جمعيّت است و مسجد اعظم يا حسينيه اعظم زنجان به خاطر او، مملوّ از جمعيّت و صدها و بلكه هزارها جمعيّت مثل ديروز و ديشبي اطعام ميشوند و اظهار محبّت ميكنند.

من فكر ميكنم چون از كلمات خود آن مرحوم است كه ظهور اصغر، شروع شده و همين كه مردم ناخودآگاه يا خودآگاه به طرف اظهار محبّت نسبت به حضرت بقيةاللّه هستند و حتّي كاري ميكنند كه روسا، رئيس جمهورشان توجّه به حضرت وليعصر ارواحنا فداه اگر داشته باشد بيشتر مردمي و مورد علاقه مردم واقع ميشود.

گاهي بعضي از افراد كه خدا انشاءالله هدايتشان كند رفتار شما دوستان عزيزمان را بخصوص در اين ماههاي اخير كه امتحاني يا سميناري يا گردهمايي باشكوهي براي شما بوده ديدم يك كسي نوشته كه: تزكيه نفس شكم سير شدن است! تزكيه نفس كار و كوشش كردن است.

تزكيه نفس – اينهايش را من ديگر ميگويم – مثل الاغ كار كردن و هيچ نفهميدن و شب در يك طويله اي استراحت كردن است!

از انسانيّت هيچ خبري نيست كه حتّي مينويسند، حتّي در سايتها تذكّر ميدهند! ولي، خدا را شكر كنيد كه شما با قرآن آشناييد، شما با كلمات خاندان عصمت آشنائيد، شما جزء آنهايي هستيد من در اين امتحانات فهميدم كه خداي تعالي ميفرمايد در اوائل قرآن ذَلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًي لِلْمُتَّقِينَ ٭ اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ (بقره / 3 – 4).

يا، نستجير باللّه اسلام و قرآن در زمان ما كناري برود و يا اينكه اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ شماييد كه بوجود مقدّس حضرت بقيةاللّه ارواحنافداه ايمان داريد، به آن حضرت متوسليّد، اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ… مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ از آنچه كه از خوان احسان مرحوم حاج ملاآقاجان رحمةاللّه عليه – شايد بعضيها خيال كنند به وسيله ي من- من بچّه ي خردسالي هستم كه سفره ي او را براي ضيافت شما پهن ميكنم، ديده ايد در جلسات مهماني بخصوص اگر مهماني خصوصي باشد، يك بچّه مي آيد سفره پهن ميكند غذا را از پشت پرده ميگيرد، در سفره ميگذارد و ميهمانان عزيز از آن استفاده ميكنند، نقش من بيشتر از اين نبوده – او از مواليانش هر چه بوده گرفته كه يك مردي كه از نظر ظاهر شايد او را عالم كه نميدانستند بماند يك مرد معمولي كشاورز تصوّرش ميكردند، پشت پرده بود، غذاهاي معنوي، حكمتهاي الهي را من بچّه بودم، ظرفيّت نداشتم، ظرف من كوچك بود ولي در عين حال هر چه ميتوانست و من قدرت داشتم به دست من ميداد و من در اين سفره ميگذاشتم كه يكي از اين سفره ها كتاب پرواز روح است.

اين كتاب پرواز روح من اگر بخواهم خودم بگويم چون به من ميرسد، كسي ديگري شايد كمتر اطّلاع داشته باشد، كتاب پرواز روح درباره ي مسائل اختلافي بين شيعه و سنّي نوشته نشده، ولي خانواده هايي از سنّي ها را شيعه كرده و معتقد به امام زمان علیه السلام نموده كه همه ي اينها محفوظ است.

افرادي كه اصلاً مذهب پوچِ بدون هيچ ارزشي داشته اند – نميخواهم اسم ببرم چون بحمداللّه نامشان لااقل در ايران محو شده – اينها مسلمان شده اند. دهها يا صدها و يا هزارها بي ايمان بوسيله اين كتابي كه سي و نه مرتبه تجديد طبع شده، به اسلام و معنويت و حقيقت گرايش پيدا كرده اند اين تمامش بخاطر آن وجود مقدس ميزباني است كه از دست مولايش مواد خام را گرفته و پخته و خوشمزه قرارش داده و به دست كودكي مثل من داده تا در ميان سفره تان بگذارم.

لذا زياد نقل كردهاند حتّي در جزوهاي من ديروز ديدم كه به مناسبت سالگرد ايشان نوشته بودند كه مكرّر سر مرقدش او را با بدن معمولي ديده اند و شايد در مجلسمان افراد زياد متعددي باشند و اين مشاهده را كرده باشند و او كراماتي از خود نشان داده، نه سيّد بوده، نه امامزاده بوده، نه يك فرد معروف جهاني بوده نه يك نابغه ي اصطلاحي بوده، نه يك كاشف دنيوي بوده بلكه يك فرد الهي بود. است.

گاهي به ايشان عرض ميكردم كه چرا فلان كار را نميكنيد؟ – يك كاري بود كه الان خودم خجالت ميكشم که بيان كنم – ميگفت: ميترسم اين دماغم – ميزد به دماغ خودش – باد و غروري پيدا كند و من را از خدا دور كند.

ما در هفته ي گذشته روز جمعه دوستان جمع شده بودند در تهران، بسيار عالي سخن گفتند آنهايي كه مقاله شان خوب بود. بعضي هنوز يكي دو سه ماه بيشتر از مدّت ورودشان به مراحل تزكيه نفس نگذشته بود آن چنان مسائل علمي كه گاهي مورد اشكال بعضي از دانشمندان است بيان ميكردند و بازش ميكردند و توضيح ميدادند كه من تعجّب ميكردم تا چه برسد به آنهايي كه مراحل بالايي دارند و بسيار من در اين مدّت خوشحال شدم و به روح پر فتوح مرحوم حاج ملاآقاجان، كه من نه حجةالاسلامش ميگويم در امروز و نه آيت اللّه، چون اينها، اين اسامي اصطلاحي براي اين وليّ خدا كم است بلكه همان جمله اي كه أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ (يونس / 62).

يك سال دقيقاً قبل از رحلت ايشان روز بيستم رجب بود، با هم در كربلا بوديم، صبحي ايشان آمد به من گفت: من اينجا ميمانم. گفتم خوب است، ما هم براي تحصيل ميرويم نجف هفته ایي يك دفعه كه براي زيارت حضرت ابيعبداللّه الحسين علیه السلام مي آيم شما را زيارت ميكنم.

فرمود: نه اينطور! من اينجا امروز از دنيا ميروم! من به ايشان گفتم، چون ايشان … ، بقيّه مطالب را در كتاب بخوانيد نميتوانم بگويم چون حالم عوض ميشود، عقده گلويم را گرفته است.

سال بعد ما در نجف بوديم صبح جمعه اي بود چند روز بعد از بيستم رجب، يكي از علماي مشهد بسيار مرد بزرگواري بود آمد به من گفت كه ديشب من در صحن مطّهر ابيعبداللّه الحسين علیه السلام حاج ملاآقاجان را ديدم مدّتي هم با هم صحبت كرديم. ميشناختش. ايشان (حاج ملا آقا جان) به من فرمودند: خانه عوض كرده ام، آمدم يك زيارت دوره اي بكنم بروم. من گفتم دوستان – چون من را چون فرزندش ميدانستند – تلگرافهاي تسليتي به من زده اند، ايشان از دنيا رفته است. گفت بي خود ميگويند از اين شايعات زياد است.

چيزي نگذشت شايد چند دقيقه ایي، نيم ساعتي، يك شخصي بود از ارادتمندان ايشان، آمد وارد منزل ما شد رو كرد به من و گفت تسليت عرض ميكنم. گفتم: براي چه؟ گفت: براي وفات مرحوم استادتان. گفتم: ايشان ميگويند ديشب در حرم، در صحن ابيعبداللّه الحسين او را ديده اند. اين آقاي حاج آقا مصطفي گفت من هم ديدم. من از دَر قبله وارد صحن شدم ايشان داشت خارج مي شد مثل نسيمي به من خورد و از من عبور كرد. ولي من در تهران فاتحه ايشان رفتم، مسلّم است كه ايشان از دنيا رفته اند و اين روح مطّهر اين بزرگوار بوده است. خيلي عجيب است كه در صحن براي زيارت حضرت سيدالشهداء آمده است.

من خودم چند شب بعد در عالم رؤيا ديدمش گفتم: كجاي بهشت هستي؟ فرمود: من دربان حضرت سيّدالشهدايم.

آقايان، همه آنچه كه در دنيا داريد ميبينيد دروغ است و همه ي آنچه در قرآن نوشته راست است. آنهايي ارزش دارند كه اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ، مرگ شما دروغ است! عجب! و انّ الموت الحق، ولي اينطوري كه تو فكر ميكني مرگ را، اين دروغ است. آخرين منزل هستي قبر نيست كه مينويسيد آخرين منزل هستي اين است. رفت ديگر بين ما نيست، دروغ است. رفت و بين ما هست، در ميان ما هست.

ايشان از خودش ميگفت به من، اوّلِ آزادي انسان وقتي است كه ميميرد. اوّلِ حيات انسان وقتي است كه امتحانش را داده، نمره ي بيست گرفته، سرافراز بين جمعيّت خوبان آمده است.

ما فكر ميكنيم كه مُرديم و رفتيم زير خاك و آن زير قبر داخل آن تاريكي ها مار و عقرب ها هم ريختند به جانمان و مسأله تمام شد. اينها دروغ است، هر چه كه در قرآن هست چون كلام حقّ است راست است.

خوب شما دربان حضرت سيدالشهداء هستيد. بله، دربان دارد حضرت سيدالشهداء، افتخار ميدهد به بعضيها كه دربانش باشند. شما چرا تزكيه نفس ميكنيد؟ چرا نام امام عصر را ميبريد؟ چرا مسلمانيد؟ چرا انسان و عاقليد؟ جواب اين چراها همه اش اين است كه حيات ابدي داريد، زندگي هميشگي داريد.

شما را به خدا اين را براي خودتان امتحان فكري قرار بدهيد كه اگر الان به شما از جانب پروردگار وحي برسد و يقين كنيد هزار سال زنده ايد بيشتر خوشحال ميشويد يا آنچه در قرآن آمده كه هميشه خواهيد بود؟ فكر ميكنم آن هزار سال را بيشتر خوشحال بشويد. چرا؟ بخاطر اينكه اين را زياد شنيده ايد، از اين حرفها زياد شنيده ايد! خيلي بد است!

درست كنيد خودتان را، خداي تعالي ميفرمايد بعد از اين دنيا مرگي نخواهد بود، چه در جهنّم چه در بهشت، خَالِدِينَ فِيهَا أَبَداً (نساء / 122).

من وقتي به زلزله برخورد كردم در بم گفتم خوشا بحالشان، عجب! اينها اهل عذابند! اينها همهشان بد بودند! بدتر از بمي ها كسي نبود؟! به خدا قسم اگر آنچه حقيقت است ما بفهميم، همين ما بفهميم خوشحال ميشويم اين سقف روي سرمان يك دفعه فرود بيايد و همه مان بدون دردسر از دنيا برويم و اهل بهشت باشيم.

من دربان حضرت سيدالشهداء هستم! يكي از اطبّاي بسيار خوبمان -كه من خيلي دوستش دارم- ميگويد از وقتي كه پاي صحبتهاي شما در ارتباط با آخرت و قيامت نشسته ام اصلاً از مرگ نه اينكه ميترسم مرگ برايم مطرح نيست.

مرگ جز يك لباس عوض كردن و از جايي به جايي منتقل شدن يا از سلولي با اعمال شاقّه به باغ بزرگي كه مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا (واقعه / 16) يا مثلاً جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ (حديد / 12) مگر غير از اين است؟ اگر بگوييد غير از اين است ممكن است خدا و دين و نه تنها دين اسلام بلكه دين مسيحيت و يهوديت و… همه شان اين است، و اگر بگويي درست است حاج ملا آقاجان جاي رفيعي دارد خودش انتخاب كرده كه دربان حضرت سيدالشهداء باشد.

خضر عليه السلام در تمام مدّت عمرش يكي از خوشحالي هايش، امتيازاتش – استاد حضرت موسي! – بخاطر اينكه دربان حضرت وليعصر است.

 اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ…وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ، دوستان تنها به آنچه كه معتقديد خودتان اكتفا نكنيد. مومن به غيب باشید اين روزي است كه خدا به شما عنايت كرده و از اين انفاق كنيد.

امام عصرتان را معرّفي كنيد. مثل ساير شيعيان كه در اعتقاداتشان تنها وجود مقدس امام عصر هست نباشيد. حضرتش را بياوريد به مردم معرفي كنيد. در صحنه قرارش بدهيد او خودش بالاخره يك روزي خواهد آمد و امام عصر موردِ عنايات پروردگار است و اگر ميخواهي عزيز بشوي وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ، از آنچه خدا به تو روزي كرده حالا از هر كجايي اين روزي به تو رسيده اين روزي حلال را به مردم انفاق كن. براي مردم بيان كن.

نكند يك وقتي فكر كني اگر زياد اسم امام زمان را بردي ممكن است تو را متحجّر فكر كنند. متحجّر آن كسي است كه به آنچه زمان جاهليّت مردم اكتفا ميكرده اند به آنها اكتفا بكند. متحجّر آن كسي است كه فقط خانه و ماشين و مسائل مختلف دنيوي را ببيند اين تحجّر دارد، تحجّر يعني مثل سنگ يك جا افتادن نه اينكه جَولاني در روايات و آيات و حكمت الهي داشته باشد و در هر زماني خودش را با قرآن تطبيق بدهد. حالا مردم هر كاري ميخواهند بكنند بكنند.

قرآن شما كم نيست. هم در امور دنيايتان مسائل بسياري فرموده و هم در امور آخرتتان، وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ(بقره / 4)اينها كساني هستند كه به آنچه كه بر تو نازل شده و به آنچه كه قبل از تو نازل شده به همه ي اينها ايمان دارند.

ميگويند خدا گفته، ميگويد: چشم. خداي تعالي ميفرمايد: وَ مَا كَانَ لِبَشَرٍأَنْ يُكَلِّمَهُ اللَّهُ (آلعمران / 80) براي بشري نيست كه خدا با او صحبت كند. خدا! بشر! بشري كه مِنْ مَنِيٍّ يُمْنَي (قيامت / 37) بشري كه من علقة مضغة اگر به بُعد بدني ميخواهيد نگاه كنيد، اگر ميخواهيد با حركت جوهري خودتان را بسازيد اين بشر خيلي بي ارزش است! إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشَاجٍ يك نطفه نجسي كه يك بخشش از پدر، يك بخشش از مادر اينها با هم مخلوط ميشود أَمْشَاجٍ نَبْتَلِيهِ (دهر / 2) بيچاره، ضعيف، در بيمارستان اگر متولّد نشود بايد تقريباً منتظر از بين رفتنش بود، از حيوانات هم پست تر.

فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعاً بَصِيراً حالا به تو بصيرت داده، به تو شنوايي داده پس بشنو، پس ببين، سَمِيعاً بَصِيراً؛ اگر نشنوي و نبيني و اگر أَنْشَأْنَاهُ خَلْقاً آخَرَ (مومنون / 14) وجود نداشته باشد، يك خلقت ديگري به تو نداده باشد از هر حيواني پست تر هستی.

ولي وقتي آن روح را در تو ميدمد، روحي كه گاهي به خودش نسبت ميدهد كه وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي (ص / 72) گاهي به قدري باعظمت قرارش ميدهد كه ميفرمايد: إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ تا آنجا كه تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَ الرُّوحُ اين روح نازل ميشود، كوچك شده. از امام پرسيدند كه آقا اين ارواح ما قبل از ابدان ما كجا بودند؟ و چرا اينطوري وارد دنيايش كردند؟ لااقل ما را هم مثل حيوانات وارد دنيا ميكردند، در طويله شب گاو آبستن است، صبح ميآيند ميبينند بچّه اش سر پا ايستاده! نه قابله ميخواهد! نه دكتر ميخواهد، نه آمپول ميخواهد! نه تَر و خشك كردن ميخواهد.

چرا خدا ما را اينطوري در دنيا فرستاد؟ امام صادق فرمود: اگر يك طور ديگري ميفرستاد، اينها ادّعاي خدايي ميكردند!

اينطوري فرستاده باز هم فرعون ميگويد: أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَي (نازعات / 24)، تكبّر! برگرد به اوّلت ببين چه بودي؟ من يك آدم قدرتمندي هستم، تو؟! اگر قدرتمند بودي، آدم قدرتمندي بودي وقتي كه از مادرت متولد ميشدي بلند ميشدي اقلاً مثل جوجه راه مي افتادي! ميدانستي چه بخوري! سنگ و گندم را جلويت مي ريختند سنگها را نمي خوردي، گندم ها را مي خوردي.

أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَييعني چه؟! حضرت لقمان همين آياتي كه امروز خوانديد، خداي تعالي ميفرمايد: وَ إِذْ قَالَ لُقْمَانُ لَاِبْنِهِ وقتي كه لقمان به پسرش گفت يَا بُنَيَّ اوّل سفارشش چه بود؟ لَاتُشْرِكْ بِاللَّهِ هيچ چيز را شريك خدا قرار نده.

آقا مگر ميشود قابله نباشد من متولّد بشوم؟ مگر ميشود دكترها نباشند من سالم باشم؟ مگر ميشود بيمارستان نباشد من چطور بشوم؟ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ اينها وسيله هستند، نمی گويند نبَريد دكتر و بيمارستان، ولي شرك پيدا نكنيد.

چرا ما شرك نداشته باشيم؟ مشرك نباشيم؟ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ (لقمان / 13) روي اين كلمه، مخصوصاً دانشمندان تان فكر كنيد كه چرا ظلم بزرگي است؟ خيلي ظلم است. خيلي ظلم است. يك شخصيتي الان وارد اين مجلس بشود به او بي اعتنايي كنند، هيچ احترامي برايش قائل نشوند، هيچ! ميگويند ظلم است به او. اين مردِ عالم باتقوايي است، اين ظلم است.

همانطور برويد بالا، برويد بالا امام زمانتان وارد مجلس بشود به او بي اعتنايي كنيد. ظلم است. اين ظلم بزرگي است. الان ما بي اعتناي به امام زمانمان هستيم شما الحمدللّه همين اندازه هم باز ظاهر را حفظ مي كنيد خوب است.

موقعي كه دعاي ندبه مي خوانيد خوب وقتي كه به نام مقدّس آقا مي رسيد بلند مي شويد مي ايستيد. در تهران من ميديدم اينجا خوب، از روحيه حضرت معلّم، احساس مي كنم هست نديدم!

چه حال خضوعي مثل اينكه آقا جلويش ايستاده بابي انت و امّي لك الوقاء و الحمي، جانم به قربانت، پدر و مادرم به قربانت، اگر اين كارها را نكنيد مثل ديگران كه تشريفاتي دعاي ندبه ميخوانند گاهي پايشان دراز است. من يك وقتي ميديدم سيگار هم در ضمن دعا خواندن ميكشند و بقيّه مسائل، اين ظلم است.

حالا اگر خدا بگوييد كه خدايا تو هم هستي، اين گاو را هم من قبول دارم به مؤثر بودن! ما در يكي از سؤالات امتحان صراط مستقيم مان كه داشتيم همين مطلب بود. كه اگر چيزي را مؤثر بدانيد در مقابل خدا، چيزي را مؤثر بدانيد در مقابل خدا و مستقل مؤثر بدانيد در مقابل خدا، ظلم است.

إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ؛ بعد مسائل ديگر را حضرت لقمان به پسرش ميگويد. آنها هم خيلي مهم است. ولي إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ شرك بسيار ظلم بزرگي است. به خدا بي اعتنايي؟! خدا را در نظر نگرفتن؟! پس وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ اين آيه را من نميخوانم خطاب به شما مي كنم منتها زير سايه آيه، مما رزقناكم انشاءالله تنفقون.

اسم امام زمان را ياد گرفتي به بچّه ات ياد بده. اسم حضرت بقيةاللّه ارواحنا فداه را در خانه ات بزن بچّه ات باسواد شد بگو اين را بخوان، هر روز بخوان تا ياد بگيرد.

وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ اينجا ديگر تقريباً دايره جمع ميشود مي آيد روي يك وجود مقدّس، در كتابهاي قديم مثل تورات و انجيل و زبور و كتابهايي كه به عنوان كتاب مقدس مسيحي ها جمعش كرده اند كه حدود سي و چند كتاب است در همه ي اينها و بعلاوه در كتابهاي زردتشتيها، بعلاوه در كتاب هندوها عجيب است! هندويي كه بُت ميپرستد، همه نوشته اند كه در آخرالزمان يك شخصي خواهد آمد كه همه ي دنيا را زير عدل و داد مي كشاند به اين ايمان بياوريد.

وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ در قرآن كه فراوان، صد و سي و سه آيه يك وقتي من ديدم كه تقريباً صريح به وجود مقدس حضرت بقيةاللّه است. وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ نازل شده قبل از تو، حتّي كلمه ي احمد، كلمه ي ايستاده، من فارسي اش را ميگويم.

كه يكي از خيانت هايي كه مسيحيت به وجود مقدس حضرت بقيةاللّه كرده، اين بوده كه اسم خاصّ را ترجمه كرده اند. اسم خاص را نبايد ترجمه كرد. يعني مثلاً اسم من اگر حسن است در فارسي زبانها بگويند نيكو، عربها بگويند حسن، انگليسيها حالا من نميدانم چه ميگويند به يك چيزي كه نيكو است. هر جايي اين اسمها را ترجمه بكنند اين خيانت است. چون يك كاري را، يك حَسن نامي كرده است، اگر رفتيد گفتيد آقاي نيكو اين كار را كرده مي روند دنبال آن نيكو مي گردند كه او را ببينند اين كار را كرده يا نكرده است. در فارسي روح راستي، در عربي احمد، كه هر دو يكي هستند، اوّلنا محمّد، آخرنا محمّد، اوسطنا محمّد و كلنّا محمّد، احمد، خدا در قرآن ميفرمايد: وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اِسْمُهُ أَحْمَدُ (صف / 6) اين در كتابها هست.

“بسيار ستوده”، فارسي اش كرده اند. در عبري پارقُليطا گفته اند، در زبان يوناني پرکلتوس گفته اند، از اين حرفها! اسم را ترجمه كردند كه حواس مردم را پرت كنند، و الاّ ایشان يك اسم كه بيشتر ندارد.

اين شخص خواهد آمد و دنيا را پر از عدل و داد ميكند. بعضيها ميگويند پيغمبر منظور است بعضيها ميگويند حضرت مهدي صلوات اللّه عليه منظور است. هر دويشان منظور است. اسمهُ اسمي خود پيغمبراكرم ميفرمايد: اسمش اسم من است، لقبش لقب من است، كُنيه اش كنيه من است. او هم ابوالقاسم است اين هم ابوالقاسم است كه جانمان به قربانش.

در كتابهاي گذشتگان همه جا برخورد ميكنيم، جمع كردند بعضي از آنها را من هم در كتاب “مصلح آخرالزمان” يك چند تا نوشته ام ولي خوب همانطوري كه ميدانيد من نسبت به علماي بزرگ و متتابعين خيلي كم بضاعتم.

خوب ببينيد آيه قرآن ميفرمايد: وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ چه نازل شده بر پيغمبر؟ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ؛ به آخرت هم اينها يقين دارند نه مثل يقين ما، يقيني كه چه عرض كنم؟ اقلّ اقلش شما يك چكي براي فردا مينويسيد، امروز بايد پول را جمع كني بريزي در حسابت، چقدر يقين داري كه فردا ميرسد و اين آقا ميخواهد چك را بگيرد و اگر نداشته باشي آبرويت ميرود و از اين حرفها، و حال اينكه صد تا امّا، در آن مي خورد.

می گویی رئيس جمهور با ما رفيق است، خب خوشحالي الحمدللّه اين رئيس جمهوري كه آمد روي كار با ما خيلي رفيق است و هر روز مي آمده در مغازه ي ما و اينجا مينشسته است، ديگر من نانم در روغن است! خب تا فردا معلوم نيست رئيس جمهور اصلاً به تو اعتناء بكند، معلوم نيست اصلاً ديگر تحويل بگيرد، معلوم نيست كارهايش يك طوري ميشود كه به نفع تو باشد. اينقدر خوشحالي كه چه بگويم ولي به قيامت ما اينقدر دلبستگي نداريم، نداريم! به امام زمانمان دلبستگي نداريم.

آقا يك كاري بكن كه آن كسي كه همه چيز در دستش است، أين السبب المتصل بين الارض و السماء، در اينجا ارض ما هستيم، سماء خداست معناي ظاهريش هم همين است. اين واسطه قدرتمندِ هميشگي در دنيا هم واسطه ي توست، در برزخ هم واسطه ي توست، در بهشت هم واسطه ي توست چرا به اين دل نبستي؟ آخر جوابمان را نميدهند !

من خودم از طرف شما حرف ميزنم – جواب ما را نميدهند! اينقدر بچّه نباش كه تا گفتي آقا، بگويد: بله، عملاً ميگويد بله. پدر بزرگواري بچّهاي دارد، بچّه اش هي تكرار، بابا پول بده، بابا پول بده، ميدهد امّا اينطور كه هي تندتند يك قِران قِران دست بكند در جيبش، به تو بدهد نه، يك كاري ميكند كه تو هميشه پولدار باشي. خفيّ الالطاف است خدا.

خدا رحمت كند مرحوم حاج ملاآقاجان را، من گفتم ما هر چه ميخواهيم به ما نمي دهند. گفت: داده اند، گفتند: پارسال اين موقع يادت هست چه مي خواستي؟ گفتم: بله، گفت: تا حالا دادند يا نه، فكر كرديم بله، بله، گفت: حالا اين كار بچّه گانه است كه مثلاً تا تو ميگويي يك چيزي بده فوراً دست كنند در جيبشان بدهند! اين را بچّه فكر مي كند. خب يك قدري شرح صدر داشته باش، تحمّل داشته باش، صبر داشته باش، بهترش را به تو ميدهند. بعضي افراد مُسن كه خانه دارند، زندگي دارند، ماشين دارند جوان كه بودند ميگفتند خدايا يك اتاق به ما بده در آن زندگي كنيم. خدا آنجا نداد ولي بعدها حالا يك خانه اي داري مثلاً چند صد متر، ماشين داري، تشكيلات داري. مي دهد منتها يك قدري مي خواهد تو را درستت كند. خدا ربّ است، ربُّ الارباب است و يك مقدار هم تو خطا كردي. اين هم حواست جمع باشد اگر به تو نداده است خطا كردي. بنشين به فكر خطاهاي خودت باش، به فكر خطاهاي خودت باش.

خدا رحمت كند ايشان را، بله! بعد از مدّتي من ايشان را خواب ديدم. قبرش را ساخته بودم به همين ترتيب كه خود ايشان اشاره داشت و همين طوري كه الان هست و خيلي هم واقعاً خلاف شأن ايشان است. ولي من ميخواستم قبر ايشان را بسازم به من در رؤيا گفت همسايه ها قبرهايشان خراب نشود. ميخواهي يك خانه ي مفصّلي براي ما بسازي خانه هاي همسايه يك كاري بايد بكني. ما هر چه حساب كرديم ديديم قبرها بالاخره يك چند تايش بهم ميخورد. الان هم گير همين مسأله هستند يك عدّه از افراد ثروتمند، افراد خيّر ميخواهند آنجا را بسازند باز هم به يك كسي ديگري اشاره كرده قبرهاي اطراف خراب نشود.

قربان اين آدمهاي حسابي! همسايهِ مُرده بدنش آنجاست شايد قبرهاي اطرافش هم سي سال گذشته كه نبش قبر هم بعد از سي سال اشكال ندارد ما گفتيم: حالا آن وقتها بوده، حالا ديگر گذشته، يكي از بزرگان اهل معنا باز ايشان را ديده گفته قبرهاي اطراف ما خراب نشود.

ما آمديم چهار تا پايه گذاشتيم، چهار تا پايه ديگر قبري را خراب نميكند، يك سقفي و اخيراً احساس مي كنم يك عدّه اي نقل ميكنند شبهاي سرد، زنجان سرد است مي روند آنجا تا صبح مي خوابند، متوسّلند سرما نخورند، ديديم يك طوري مي شد يك حفاظي ميداشت كه گرم ميشد اينجا باز هم ايشان جلو را گرفته. آدم اينقدر مواظب همسايه!

حالا تو، زمينت را به آن تراكم دادند مي سازي ميروي بالا، مثل گلدسته! خانه هاي اطراف تمامش تحت نظر شماست. ميگوييد ما اشراف داريم، آنها كه بر ما اشراف ندارند! خوشا بحالت كه تو اشراف داري! همسايه ها وضعشان بد نشود!

ما اين را درست كرديم و ديديم بعد از ما تشكّر كرد. در يك عالم رؤيا گفت خيلي خوب شد چون مردم، دوستان ميآمدند در قبرستان سرگردان ميشدند قبر من را پيدا نميكردند و من يك قدري در ذهنم آمد كه ايشان خوشحال شده چرا كه ما قبرش را درست كرديم!؟ مي دانيد آدم هاي قشري خيال مي كنند كه هر چه يك نفري معروفتر بشود، به نفعش است! از اين حرفها.

گفت نه! نه؛ اين طور فكر نكن. من فكر كردم. گفت: اينطور فكر نكن. مي آيند فاتحه مي خوانند ثوابش به من مي رسد درجات من بالا ميرود حالا بخاطر همين جهت اگر كه حاجتي داري، من از ارباب، از آقا بخواهم. گفتم از كدام آقا؟ گفت: آن دفعه به تو گفتم كه من دربان حضرت سيدالشهداء هستم. خوب معمولاً سه تا حاجت همه هم ميگويند حالا خواب بود و سه تا حاجت به او گفتيم كه يكي اش مربوط به دنيايمان بود دو تايش هم مربوط به آخرتمان بود. دنيويش درست شده انشاءالله دعا كنيد آخرتي اش هم درست بشود.

بله، اينها اينطوري هستند. بياييد همه مان همينطوري بشويم. يك قدري پشت پا بزنيم به هواهاي نفساني، اين پولها اصلاً براي انسان بدرد نميخورد. اين زندگي بدرد نميخورد. الان اگر مرگ بيايد همه را بايد رها كني بروي. رهايش كن، نميگويم رهايش كن و همين الان ديوانه بشو و برو زن و بچّه ات را در فشار بگذار و خانه ات را بده به فقراء! اين حرفها را نميگويم. نه، تو متولّي آن چيزي هستي كه خدا از راه حلال به تو داده است. اولين ثروتمند دنيا هم كه باشي توليّتش دست تو هست بايد مواظب باشي. مثل يك متولّي اوقاف. مثل يك رئيس جمهور كه يك مملكت را دستش دادند، بايد خيلي مواظب باشد.

خودت هم استفاده بكن نگذار هم هدر برود، اسراف بشود وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ؛ انفاق هم بكن.

اميدواريم كه بحث امروزمان براي دوستان و چون به ياد مرحوم حاج ملاآقاجان بوديم مفيد باشد و ضمناً ما يك دوره ي امتحانات از همه ي مراحل انجام داديم. يك قدري اگر نمرات تان تأخير شده يا مثلاً نتيجه ي امتحانات تان به شما هنوز نرسيده چون كار بسيار مشكلي بوده است، زن و مرد تقريباً نزديك چهار هزار مقاله و مسأله داشتند. اينها يك عدّه اي خيلي محدودي هستند كه ما انتخابشان كرديم براي اينكه داوري درباره ي اين جهت بكنند. من كه خودم آن آخرين لحظه نمرات را ميدهم. نمره معدل ها را مينويسم ولي خيلي زحمت دارد براي دوستاني كه در قم يا تهران هستند و لذا يك قدري تحمّل كنيد انشاءالله كارتهايتان، نتايج امتحاناتتان به شما مي رسد و اميدواريم كه به قلممان، به دست ما اشتباهي صادر نشود و انشاءالله كارها درست باشد و انشاءالله شما همه تان موفق باشيد و اين برنامه را دعا كنيد ما بتوانيم از عهده اش بر بیاییم سالي يكدفعه اقلاً دوستان را در يك جا مجتمع ببينيم.

ماه رجب است؛ بيست و پنجم اين ماه شهادت حضرت موسي بن جعفر است، السلامُ علی الْمُعَذَّبِ فِي قَعْرِ السُّجُونِ وَ ظُلَمِ الْمَطَامِيرِ ، سلام بر آن آقايي كه مردم به او ظلم كردند، مردم قدرش را ندانستند، عمر شريفش را در زندانها گذراند، يحمل من سجن الي سجن، نتيجه ي دنيادوستي و دنياپرستي همين است كه با امام با عظمتي مثل موسي بن جعفر عليه السلام اينگونه رفتار كنند.

 السلام عليك يا اباالحسن، يا موسي بن جعفر و رحمة اللّه و بركاته. السلام عليك يا ابا ابراهيم يا سيّدي يا جدّاه، السلام عليكم و رحمة اللّه و بركاته.

نسئلك اللهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه،

خدايا روز جمعه است المتوقع فيه ظهوره خدايا امروز ما توقّع ظهور امام زمانمان را داريم.

به آبروي آن حضرت فرجش را برسان.

همه ي ما را از بهترين اصحاب و ياورانش قرار بده.

قلب مقدسش را از ما راضي بفرما.

پروردگارا به آبروي حجة ابن الحسن، مرحوم حاج ملاآقاجان را غريق رحمت بفرما.

خدايا او را توفيق سفارش ما را به مولايش ابيعبداللّه الحسين عنايت بفرما.

خدايا به آبروي خاندان عصمت و طهارت قَسمت ميدهيم ما را در راهمان در پيشرفت مان موفق بفرما.

خدايا ما را به كمالات روحي برسان.

مريض هاي اسلام، مريض هاي منظور الساعه لباس عافيت بپوشان.

امواتمان، شهداءمان غريق رحمت بفرما.

عاقبتمان ختم بخير بفرما.

و عجل في فرج مولانا.

جهت دانلود صوت و یا پخش آنلاین کلیک کنید

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمد لله رب العالمين و الصلاة و السلام علي رسول الله و علي آله آل الله لا سيما علي بقية الله روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم، قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ثُمَّ اللَّهُ يُنْشِئُ النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ إِنَّ اللَّهَ عَلَي كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ (عنكبوت / 20)

جمعه آينده انشاءالله چون روز ميلاد مسعودِ حضرت اميرالمومنين علي بن ابيطالب عليه الصلوةوالسلام است انشاءالله مجلسي در همين محل خواهيم داشت. متأسفانه مجلس ما فعلاً در تهران كه اينطور است در بعضي از شهرهاي منظّم مان اينگونه نيست، كه افراد مختلف فعلاً در اين جلسه جمع مي شوند و حتّي به من گزارش داده اند كه خانمها بچّه هاي كوچكشان را به مجلس مي آورند و ما هميشه تذكّر داده ايم كه اين مجلس را چون آيات قرآن تلاوت مي شود به صورت كلاس يا درس و يا يك جلسه اي كه بايد حضور قلب بيشتري داشت معامله كنند. يك بچّه كه در مجلس مي آيد نه آن بچّه از اين مجلس استفاده مي كند و هم مانع پدر يا مادر يا كساني كه اطرافش نشسته اند مي شود. مهم قضيه اين نيست كه حالا حواس يك يا چند نفر پرت شد و چيزي را نفهميدند مهمّ قضيه اينست كه گاهي من احساس مي كنم يك مطالبي را به من نسبت مي دهند كه من اصلاً عقيدتاً با آن مطلب مخالفم. عيناً جريان آن شخصي كه در آيات قرآن ديده بود كه وَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ (ماعون / 4) واي بر نمازگزاران، بقيّه اش را متوجّه نشده بود و نماز نمي خواند! مي گفت نماز هم بخوانيم و زحمت هم بكشيم باز هم خداي تعالي به ما بگويد واي بر شما. گاهي مطلب اينطوري مي شود. دقيقاً من دقّت كردم كه يك بخش از عرايض من را دقيقاً، درست بيان هم مي كنند ولي آن متمّمش را يا نشنيده اند يا متوجّه نشده اند يا گوش نداده اند يا بچّه نگذاشته بفهمند يا اينكه نوار را گرفته اند در آشپزخانه خانم هم آشپزي مي كند هم نوار گوش مي دهد حالا قسمت ما يا مربوط به ما نشده كه در تلويزيون و يا در راديو صحبت كنيم كه باز از نوار هم بدتر است. چون وقتي انسان حوصله اش در تلويزيون سر آمد فوراً خاموش مي كند حالا آن آقا وسط صحبتش است، مي خواهد نتيجه بگيرد، توضيح بدهد حوصله آقا يا خانم سر رفته و تلويزيون را خاموش كرده. من انشاءاللّه فكر مي كنم بعد از اين امتحانات يك برنامه ي دقيقتري براي آنهايي كه امتحان داده ‌‌اند، امتحانشان خوب بوده است بگذاريم تا از اين نابساماني نجات پيدا كنيم. يك نفر يك هفته مي آيد بعد باز نمي آيد. باز يك هفته ي بعدش مي آيد من از يك طرف خوب صحبت نمي كنم، تُن صدايم خوب نيست از طرف ديگر گاهي مطالب مربوط به هفته هاي گذشته است. گاهي مطالب را من سربسته عرض مي كنم چون يك هفته اين آيات را شما با برداشتش با ترجمه اش خوانده ايد من خودم را با اين عدّه افراد طرف مي دانم لذا اين وضعي كه فعلاً بوجود آمده نمي شود. انشاءاللّه روزِ پنج شنبه هفته ي آينده با همين دقّت نظري كه عرض مي كنم آنهايي كه در مرحله ي استقامند – مرحله ي يقظه نه – مرحله ي استقامتند، توبه هم چون مدتش كوتاه است حتماً توبه كرده اند و من هم بعد از اينكه مشغول اين امتحانات شديم به كسي مرحله ندادم. بنابراين مرحله ي توبه فكر نمي كنم در بين دوستان زن و مرد با شد فقط مرحله ي استقامت، آنهايي هم كه تا امروز مقاله شان را نفرستاده اند ديگر از آنها قبول نخواهيم كرد  ولي اگر مرحله شان استقامت باشد مي توانند در جلسه تشريف بياورند از همه ما مقاله انتظار نداريم بنويسند ولي انشاءاللّه ساعت پنج روزِ پنج شنبه همه اينجا حاضر باشند چون جمعيّت زياد است و بايد اينها اسم نويسي بشوند كارتهايشان همراهشان باشند و همه شان انشاءاللّه سر ساعت بيايند تا ساعت شش بعد از ظهر جلسه شروع مي شود اوّل يك صحبتي، سخنراني خواهد شد بعد پنج نفر از كساني كه مقالاتشان بهترين است انتخاب مي شود و بعد يك امتحان كتبي در جلسه مي دهند و بعد هم شايد وقت نماز باشد نمازي خوانده مي شود و بعد از نماز هم انشاءاللّه يك عرايضي من با دوستان خواهم نمود و بعد هم پذيرايي مي شوند و هر كس مي خواهد به شهرش يا وطنش يا اگر اهل تهران است به خانه اش برود التماس دعا، ما بعد از اين كارتها را كه مي خواهيم برگردانيم ما در مرحله ي صراط مستقيم و محبّت كارتها را گرفتيم كه يك قطعنامه اي – چون در مجلس نمي شد قطعنامه را براي همه گفت، بايد حتماً نوشته بشود و انشاءاللّه تابلو بشود در ذهنتان تا وقتي كه در مرحله ي استقامت هستيد اين تابلو در ذهنتان باشد و كار كنيد و ما اينجا اين جلسه را به همه ي افرادي كه  صداي من را مي شنوند عرض مي كنم و به قول معروف حاضرين به غائبين برسانند. خداي من شاهد است است كه جز اينكه يك عده اهل تزكيه نفس و ترك گناهان و انجام واجبات و از لغويّات اعراض كردن و بالأخره بنده ي واقعي خدا شدن، هيچ نظر ديگري نداريم. نه به قدرت شما نيازمنديم چون لاحول و لاقوة الاّ باللّه العلي العظيم، نه به پول شما نيازمنديم چون أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَي اللَّهِ آدم به فقير هر چه هم ثروتمند باشد، نيازمند باشد خيلي احمق و نادان است  أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَي اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ (فاطر / 15) ما همه ي فعاليّتمان اين است كه شما را به اينجا برسانيم كه هُوَ الْغَنِيُّ، وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ هر چه مي خواهيد از خدا بخواهيد. هر كس غير از اين درباره ي ما فكر بكند انشاءالله روز قيامت جلويش را خواهيم گرفت و از ثوابهايش مي گيريم و از خداي تعالي مي خواهيم كه اين ثوابها را بر ثوابهايي كه ما داريم يا نداريم اضافه كند و ما را از جهنّم نجات بدهد و نه هم اهل اين هستم و دوستانمان كه مي گويم خودم تنها را نمي گويم. دوستان اهل تزكيه نفسمان آنهايي كه به كمالاتي تا حدّي رسيده اند اهل اين نيستيم كه جمعيت زياد كنيم و با هيچ فردي يا افرادي يا حزبي يا تشكيلاتي مبارزه نخواهيم كرد و همه را انشاءالله مي خواهيم به طرف دين دعوت كنيم حتّي ما با كفّاري كه با ما مبارزه نكنند مبارزه نخواهيم كرد. بخاطر اينكه مبارزه با كفّاري كه با ما مبارزه مي كنند و سر جنگ دارند كه البته در داخل ايران الحمد لله با وضع فعلي كسي را اينطوري نداريم در خارج از ايران انشاءالله يك يك اين دوستان مدافع اسلام خواهند بود و اينها همان بسيجيهايي هستند كه در صدر انقلاب لباسِ رزم پوشيدند و با دشمن مبارزه كردند و بحمداللّه از هفده هجده سال قبل تا بحال كه اين برنامه را ما داشته ايم خداي تعالي لطف كرده اگر آن روزها نام مقدّس امام زمان يك مقدار قاچاق بود حالا هفده هجده سال تا بيست و پنج سال قبل، بيست و شش سال قبل باز هم بهتر بود ولي قبل از انقلاب من يادم است در زماني شروع به معرّفي حضرت بقيةاللّه كرديم كه در محلّه ي بهائي هاي مشهد همه مي دانند، شما اكثرتان جوانيد شايد آن وقت را درك نكرده باشيد ولي آنهايي كه سي سال به بالا دارند مخصوصاً مشهدي ها يك محلّه اي در مشهد به نام سعدآباد كه – البتّه زياد نبودند – ولي مجمتع شده بودند صدو پنجاه خانوار از فرقه ي ضالّه ي بهائيت آنجا اجتماع كرده بودند كه اگر يك مسلمان مي خواست برود آنجا مغازه اي باز كند مي خواست بگويد من بهائي هستم، تا بپذيرندش. خداي تعالي هيچ فردي، هيچ كس جز به عنوان اسباب دخالت نداشت، اسباب هم، سبب هم بيشتر حضرت ولي عصر ارواحنافداه بودند من در جلسات اين حرفها را كمتر مي زنم براي اينكه عرض كردم مجلس، مجلس درس بايد باشد ولي مي خواهم به شما بفهمانم كه امام عصر ارواحنا فداه معزّ الاولياءاست. هميشه آنهايي كه ولو به صورت ظاهر خدمتگزارش باشند آنها را عزيز مي كند. يك محلّه اي اينطوري با چه مشكلاتي زميني را كه خود آنها مي خواستند سينما آن هم سينماي زمان شاه درست كنند ما – نه من؛ نه ما – امام عصر ارواحنافداه و خداي تعالي اراده كرده اند كه آنجا مسجد بشود، مسجد صاحب الزمان الان هم هست. عمله و كارگرش را يكي من را انتخاب كردند به عنوان كارگر. مسجد درست شد به قدري مسجد غريب بود كه از همه ي جاي شهر به عنوان ترّحم و به عنوان مبارزه مي آمدند به آن مسجد و مسجد هميشه پر از جمعيّت بود. صداي من را حتماً مشهدي ها هم مي شنوند و آنها شاهد جريانند. مسجد هميشه پر از جمعيّت از همه ي مساجد پررونق تر در مقابل چشم آنها، با يك برنامه ي امام زماني شب نيمه ي شعبان توفيق پيدا كرديم كه رسماً در چه زماني؟ در زماني كه نخست وزير مملكت يا بهائي بود يا بي ديني كه پدرش بهائي بود و در عُكا دفن است. طبيب مخصوص شاه ايادي بهائي و مبلّغ بهائي ها بود در يك چنين زماني آقا ولي عصر ارواحنافداه يك ميدان و يك خيابان طولاني كه حالا كوتاه شده ولي آن موقع اقلاً سه كيلومتر اين خيابان طولش بود و در نقشه ها هست به نام صاحب الزمان، كه يك خيابان در ايران در آن موقع به نام صاحب الزمان نبود. حالا هست، بعد از انقلاب هست ولي آن تقريباً هشت سال قبل از انقلاب بود. اين را هم نامگذاري كرديم، نه من نامگذاري كردم طوري شد شوراي شهر آن وقت، استاندار آن وقت، شهردار آن وقت؛ نفهميدند؟ نمي دانم! كر و كور شدند؟ نمي دانم! هر چه بود تصويب كردند كه اين ميدان و خيابان به نام صاحب الزمان باشد. اي كاش مي بوديد – بعضي از دوستاني كه در مجلس هستند چشمم به جناب اقاي فاني افتاد يادم آمد كه بودند – اي كاش مي بوديد همه تان مي ديديد كه چطور با اين فكر مبارزه مي شود و چطور پياده شد. شرحش مفصّل است، اگر مي بوديد و مي ديديد مي گفتيد عجب حجة ابن الحسنارواحنافداه دست در كارند! عجب اين صد و پنجاه خانواري كه خودشان را مستقل در يك محلّ مشهد كنار قبر علي بن موسي الرضا مي دانستند پراكنده شدند! يكي از معمارهاي آن محل كه بنگاهكي هم داشت خدا رحمتش كند به نام حاج آقاي صبوري به من گفت بيست و پنج خانه ي اينها را من به قيمت كم خريدم و اينها از اين محل رفتند. يك عدّه شان آمدند پيش ما مسلمان شدند. با اينكه انجمن حجيّته آن وقت فعّال بود ما مستقلاً بدون ارتباط با آنها نه بخاطر اينكه من با آنها بد باشم يا خداي نكرده آنها بد عمل بكنند من به اين مسائل و چيزهايي كه معروف است اينها همه اش بعد از انقلاب به وجود آمده، قبل از انقلاب آن طور نبود. ولي  ما مستقل كار مي كرديم به آنها ارتباطي نداشتيم الان حتماً گوشه و كنار خودشان مي شنوند و من هم نمي خواهم خودم را خيلي دروغگو معرفي بكنم اين را يقين بدانيد. چون اگر من با آنها مي بودم با آنها كار مي كردم يا آنها كمك من مي كردند خوب الان اين حرفم دروغ بود و آنها مي شنيدند و آبرويم مي رفت ولي نه، همه مي دانند و حضرت بقيةاللّه طوري اين محل را در مدّت بسيار كوتاه شايد چند سال امام زماني كرد كه در مشهد محلّه ي صاحب الزمان معروف شد. يعني حتّي آنجا آن وقتها اين نوشابه پپسي مال ثابت پاسال بهائي بود و نفعي هم به اسرائيل مي فرستاد و بزرگانِ دين تحريم كرده بودند و يك شيشه نوشابه در اين خيابان و در اين ميدان به فروش نمي رسيد و بلكه اگر بعضي ها مي آمدند آنجا مي خواستند فعاليّتهاي ضدّ امام زمان انجام دهند كه مركز شده بود براي دشمنان كه حمله كنند امام زمان تو دهني شان مي زد. نمونه هايي داريم كه معجزاتي محسوب مي شود من به خاطر اينكه خيلي كشف سر نكنم عرض نمي كنم چون بعضي هايشان توبه كردند بعضي هايشان كشته شدند زير همان نام پپسي كه متعلّق به آنها بود و بالاخره اين خيابان و ميدان هنوز هم كه هست به نام حضرت بقيةاللّه است. اين عرايض را كردم براي اينكه يك جمله را به شما بگويم تا وقتي كه طرفدار امام زمانيد، تا وقتي كه در خانه تان اسم امام زمان به ديوار اتاقتان زده شده، تا وقتي كه در سخنانتان اقلاً براي حضرت دعا مي كنيد و مي گوييد اللهم عجل لوليك الفرج و العافية والنصر، هر چه بشود شما پيروزيد. ولي وقتي كه خداي نكرده اين را از شما گرفتند، لياقت به شما ندادند كه حتّي يك مرتبه نام مقدّس امام زمان را ببريد آنجا بدانيد هر چه هم به صورت ظاهر موفّق باشيد و معروف بشويد به ضررتان خواهد بود. ما در مملكتي زندگي مي كنيم كه همه چيزمان از امام زمان عليه الصلوةوالسلام است. بنابراين ما از تشكيلات جلساتمان والله قسم مي خورم اگر جلسات را همه اش تعطيل بشود و به من بگويند تو ديگر حقّ نداري صحبت كني آن روز، روزِ جشن من است – نه اينكه خوشم بيايد – اين توفيقي است كه با شما روبرو هستم. ولي خوب رفع خستگي مي شود عذري هم پيش خداي تعالي داريم و از خداي تعالي مي خواهيم كه اجرِ آن كساني كه راضي به عملي هستند و نمي توانند انجام بدهند به ما پروردگارمان عنايت بفرمايد. اين يك مطلب. مطلبي كه به عنوان مقدّمه عرض كردم ولي ذي المقدمه اش اينست كه من هدفم اينست شما همه تان بلكه تمام كره ي زمين، تمام مردم كره ي زمين -كه خواهد شد- از خوبانِ يارانِ امام زمان باشيد. ولي بدانيد اگر شما امروز خودتان را ساختيد براي اين جهت، وقتي كه آقا ظهور كند يك عدّه طبعاً طوعاً يا كرهاً چه با كراهت چه با تسليم شدن به هر عنواني مي آيند محضر حضرت امّا تويي كه از قبل خودت را آماده كردي يك ارزش ديگري داري. در همين انقلاب اسلامي ايران كه انقلاب كوچكي در مقابل آن انقلاب بزرگ بود يك عدّه بودند با اينكه از ناحيه دربار و شاه مردم را ممنوع كرده بودند كه اسم امام را ببرند، عكس امام را داشته باشند يا به يك نوعي از امام ترويج كنند اينها در عين حال مخفيانه، با جديّت اين كار را مي كردند. حالا هر نوع ترويجي كه بود اينها وقتي كه امام تشريف آوردند به ايران يك ارزش ديگري داشتند تا آنهايي كه حالا آمده بودند. تا آنهايي كه حالا كه مي بينند انقلابي شدهآمدند. اين يك نمونه، شما در زيارت آل يس مي خوانيد يك روزي مي شود كه آقا تشريف مي آورند و ان رجعتكم حقّ لا ريب فيه، اين نيست؟ رجعت شما اي خاندان عصمت حق است كه شكّي در آن نيست. ما درباره ي انقلاب آن انقلابيونِ بزرگ آنها اين يقين را نداشتند كه حتماً آقا مي آيد مملكت را منقلب مي كند ولي ما درباره ي امام زمان اين يقين را داريم. حقّ لا ريب فيه،علاوه اينكه حق است شكّي هم در آن پيدا نمي شود. خوب؛ امّا يوم لا ينفع نفساً ايمانها لم تكن آمنت من قبل أو كسبت في ايمانها خيرا. اين رجعت وقتي انجام شد يعني حضرت تشريف آوردند مستقر شدند بر تمام كره ي زمين اينجا حالا يكي بيايد بگويد آقا من هم هستم قبول نمي شود. اگر هم قبول بشود مقرّب نمي شود. امّا شمايي كه نمي دانيد كي آقا ظهور مي كند و شمايي كه روي عشق و علاقه هم خودتان را مي سازيد هم ساخته مي شويد براي اينكه در كنارِ امام زمان باشيد شما فرقي با آن كسي كه مي گويد آقا اين حرفها تحجّر است، مال گذشته هاست. امام زمان يعني چه؟ فرقي نمي كنيد؟! حالا هر دو هم آمده باشند مومن شده باشند، مسلمان شده باشند شما فرق مي كنيد! ولو اينكه كوتاهي كرده باشيد كه من راضي نيستم كوتاهي كنيد به خدا قسم اينقدر دلم مي خواهد كه شما هماني كه در مراحلي يقظه است و استقامت هر چه زودتر خودش را برساند به يك جايي كه آقا اگر تشريف آوردند بگويند اين خوب است براي من، انتخاب شد. آقا اين يك آدمِ مثلاً كارآموزده اي نيست، اين يك فردِ مبارزي نيست، اين با دشمن كه روبرو بشود رنگش مي پرد حضرت مي گويد چون به فكر من بوده درستش مي كنم. ارادة الربّ في مقادير اموره تهبط اليكم و تصدر من بيوتكم، اگر خدا نمي تواند امام زمان هم نمي تواند. اگر خدا مي تواند تويِ تنبلِ بي حالِ مريضِ پيرمردي كه نمي تواني راحت از زمين بلند بشوي يك جوان سرحالت مي كند چون قيامتِ صغري برپا شده. قيامت يعني همان انقلاب. همان نشسته ها بلندشدن، همان بيكارها به كار افتادن، همان ناتوانها تواناشدن، يعني اين. قيام يعني اين. انقلاب يعني اين. در آن روز شما مشغول باش، بگو يا صاحب الزمان، بگو آقاجان من هم مي آيم، بگو آقاجان من هم طرفدار توام. زبانت كه درد نمي گيرد هر صبح و شام بگو اللهم عجل لوليك الفرج، ديگر آدمي كه زبانش را هم نتواند حركت بدهد او به درد هيچ چيز نمي خورد. دعا كه مي تواني بكني، شماها بايد ساخته بشويد براي اين جهت، ما هفته ي آينده شايد حدوداً متجاوز از پانصد نفر اهل استقامت داريم بايد اينها امتحان بدهند ببينيم اينها فهميدند يعني چه استقامت؟ استقامتي كه خدا به پيغمبرش در دو جاي از قرآن مي فرمايد: فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ (هود / 112 – شوري / 15) استقامت كن همانطوري كه امر شدي. شما جزء آن دسته اي نباشيد كه در سوره ي هود خدا اسم مي برد. جز ء آنهايي باشيد كه در سوره ي شوري خدا اسم مي برد در دو جاي قرآن فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ هست، يكي در سوره ي شوري است يكي در سوره ي هود است، در سوره ي هود از آنها نباشيد كه حضرت فرمود: شيّبتني سورة هود لمكانة هذه الايه، من را سوره ي هود پير كرد. هي پيغمبر گفت استقامت كنيد نكردند، حضرت موسي به بني اسرائيل فرمود: بياييم برويم مصر را افتتاح كنيم، مصر بجنگيم، مصريها همان فرعونيها را از آنجا بيرونشان كنيم، گفتند ما اينجا مي نشينيم در اين بيابان ما يك قدري استراحت مي كنيم تو و خدا هر دويتان قدرت داريد برويد آنجا را فتح كنيد، إِنَّا هَاهُنَا قَاعِدُونَ (مائده / 24) ما اينجا نشسته ايم منتظريم كه كار را رو به راه كنيد ما بياييم. خانه ها را تقسيم خواستيد بكنيد به ما يك چيزي برسد، تقريباً – البته اين كلام قرآن نيست – إِنَّا هَاهُنَا قَاعِدُونَ خداي تعالي چهل سال اينها را در همان بيابان نگه شان داشت! در بيابان ، به اين آساني ها نيست كه تو و خدا با هم برويد كار كنيد ما هستيم. ما اينجا نشسته ايم، پيغمبراكرم خودش، مي گويد كه خداي تعالي مي فرمايد: فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَوَ مَنْ تَابَ مَعَكَ آنهايي كه توبه كردند – مي بينيد مرحله ي توبه قبل از مرحله ي استقامت است، در چند آيه ي قرآن هم اين معنا اشاره شده ما هم از همان جا گرفته ايم – وَ مَنْ تَابَ مَعَكَ، كسي كه با تو توبه كرده، بازگشت كرده اينها هم استقامت كنند از اين، حضرت پير شد. شيّبتني سورة هود لمكانة هذه الايه براي اينكه مردمي كه با او هستند بعد از مرحله ي توبه استقامت هم بايد بكنند. ولي در سوره ي شوري مي فرمايد – خيلي راحت مي كند پيغمبراكرم را – مي فرمايد: وَ اسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَ لَا تَتَّبِعْ أَهْوَائَهُمْ، از هواهاي نفساني مردم پيروي نكن، ولشان كن، هر چه كه مي خواهند نبايد به آنها داد. اينجا راحت شده. الان كه هست امام زمانتان هم به ايشان خداي تعالي همان  فاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ را گفته حالا ببينيم كه وَ مَنْ تَابَ مَعَكَ ، يا بقيةالله اينهايي كه توبه كرده اند، مرحله ي استقامت وارد شده اند اينها آيا خوب مي آيند جلو يا نه، اگر همين طوري كه ما داريم حركت مي كنيم كه امام زمانمان را هم پير مي كنيم و انشاءالله در بين شما من ديدم، من يك نامه اي ديروز ديدم خيلي تحت تأثير قرار گرفتم و اينطور نامه ها زياد و اين طور كارها زياد الحمدللّه، ما را كه شما جوان كرده ايد حالا چون نمي فهميم جوانمان كرديد و خوشحالمان كرديد يا انشاءالله واقعيّت دارد امام زمانتان را هم به حال مي آوريد با استقامت تان. يك نفر از يك شهري با اينكه مقاله اش را نوشته بود، محبّتش را كرده بود موقع آمدن تصادف مي كند و در بيمارستان مي افتد نامه نوشته من اينكه نيامدم تصادف كردم، من به آقاي مسعودي عرض ميكردم ببين چقدر اينها مقيّدند. خوب تصادف كردي خوب، ما الان شما را باصطلاح نشمرديم ببينيم كه آمده، حاضر و غائب نكرديم، حتّي آن روز بعضي هايتان كه بوديد گفتم هر چه مي توانيد از روي هم تقلّب بكنيد كه هيچ كس هم با دقّت فكر مي كردم تقلّب نكرده، اينجا امتحان دانشگاه كه شب جلسه بخوانيد و صبح هم با هر وضعي شده يك نمره اي بياوريد نيست. اينجا شما هستيد و وجدانتان و خدا و در محضر امام زمان صلوات اللّه عليه. انشاءالله كوشش بكنيد حالا من حرفهايم به همين حرفهاي متفرّقه تمام شد شايد اين ترتيب از جلسات شايد امروز آخرين جلسه اش باشد كه يك ترتيبي بدهيم. بعضي ها ناراحت شده بودند يكي از شهرهاي خيلي دور كه شما گفتيد تعطيلش مي كنيم، گفتم: حالا من كه نمي توانم اينها را ولشان كنم، اينها بايد من را شفاعت كنند، وارد بهشتم كنند تا آنجا دست از دامنشان بر نمي دارم ولي يك نظمي داده بشود، يك ترتيبي داده بشود انشاءالله كه بهتر از اين بهره برداري بشود.

شما يك سيري بكنيد در روي زمين، يك آيه اي از اين قرآن را هم كه دو جا در همين جزوه تكرار شده سِيرُوا فِي الْأَرْضِ، يك قدري از لاكِ خودتان بياييد بيرون، از خانه تان بياييد بيرون، ببينيد مردم دنيا در چه وضعي هستند. خدا مي داند آدم بهتش مي زند كه اينها انسانند؟ حيوان هم اي كاش مي بودند، حيوانات اين كارها را نمي كردند كه اين طور خودشان را مبتلا كردند به گناه، معصيت آن هم گناهان و معصيتهاي علني، خودشان، زنشان، بچّه شان، يكي به من مي گفت كه من بيست سال است دارم زندگي مي كنم لااقل روزي دو مرتبه در خانه ي من با زنم دعوا شده! لااقل مي گفت! اين زندگي شد؟! دو تا الاغ با هم همين طور زندگي مي كنند؟! سر هر چيزي دعواست. بالاخره مرد غيرت دارد كافر هم باشد غيرت دارد، دلش نمي خواهد هر كاري زنش بكند. بالاخره انسان عقل دارد اين كارهايي كه انجام مي شود كه اي كاش شما ندانيد چه كارها انجام مي شود و اي كاش من هم نمي دانستم و اي كاش به من نمي گفتند كه هيچ حيواني اين كارهايي كه يك عدّه حتي مسلمانها انجام مي دهند، انجام بدهد. تشييع فاحشه مي شود والاّ به شما مي گفتم. انسان و گناه؟! يك ظرفي پر از نجاست بكنند بگذارند در يك سفره اي كه همه نوع غذا هست اگر ديديد يك نفر رفت از همان كاسه ي نجاست فقط خورد، همان را فقط خيلي دوست دارد، خورد. شما چه فكر مي كنيد درباره ي او؟ به خدا قسم، اوليا ء خدا اين غذاهاي حرامي كه مردم مي خورند، كارهاي حرام و معصيتي كه مردم مي كنند عين اين مي بينند. اگر يك همچنين چيزي شما ببينيد آدم حسابي اين همه غذا هست اينجا، غذاهاي خوشمزه، سي جور خورش بيشتر، بي نهايت، وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا  (ابراهيم / 34) روزِ اول به ما خدا مي خواست بگويد تو كه هستي؟ حضرت آدم را در بهشت، آن آدم پاك، آدم حسابي، آدمي كه وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا (بقره / 31) ولش كرده در باغ، همه نوع ميوه، صدها شايد هزارها ميوه هاي خوشمزه شما برويد گندم بخوريد ببينيد خامش مخصوصاً چه مزّه اي مي دهد؟! اين تويي! اين تازه خوبت هست. خوب ترينت است. در اين سفره ي پرنعمت پروردگار كه واقعاً عجيب است هر چه انسان مي خورد خوشمزه، زيبا، خوب، مقوّي، مفيد، تو رفتي چه مي خوري؟! بدتر از نجاست خدا مي داند، نجاست فقط يك قدري انسان را ممكن است مريض كند نهايتش آن هم بدني، امّا اينهايي كه از حرام در مي آورند، حرام مي خورند و ديوانه مي شوند، من تازگي شنيدم يك قرصهايي مي خورند ديوانه مي شوند. احمق! تو مي خواستي ديوانه بشوي يك كار ديگري بكن، مشتي بزن به سرت، نمي دانم چه بگويم؟ آن وقت تو مي روي اينها را مي خوري؟ شما اگر سر يك سفره اي يك چنين فردي را ببينيد مي گوييد بلند شو ديوانه از اين مجلس برو بيرون. اصلاً نمي توانم، من كه نمي توانم طاقت بياورم. اگر كسي حتّي خمسش را نداده باشد يك پنجم از اين غذايي كه مي خورد از همان غذاست. براي اينكه حرام است، حرام يعني آن، چه بگويد آدم؟! مشكلاتمان خيلي زياد است خدا مي داند. و شما خدا را شاكر باشيد كه پروردگارتان اين نعمت را به شما داده كه مي توانيد ترك گناه بكنيد، مي توانيد خودتان را حاضر كنيد از آن غذا نخوريد اگر دستتان را يك نفر، رفيقتان نگيرد و بگويد بايد از اين غذا بخوري. اينقدر شكايت مي كنند كه در فاميل ما همه گناهكار و معصيتكار و حرام خور و ما مانده ايم چه كار كنيم. دختره به من مي گويد كه پدرم از راه ربا مثلاً پول مي آورد خانه از همان هم غذا مي گيرد به من مي دهد، من چه كار كنم؟! يك دختر مي تواند چه كار بكند در خانه؟ ربايي كه خداي تعالي مي فرمايد: فَأْذَنُوا بِحَرْبٍ مِنَ اللَّهِ (بقره / 279) اينقدر خدا به غضب آمده در رباخوار و رباخوري كه مي گويد بيا با هم جنگ كنيم. اعلان جنگ داده. رشوه الراشي و المرتشي كليهما في النار هم راشي كه رشوه دهنده باشد هم مرتشي كه رشوه گيرنده باشد هر دويشان در جهنّم خواهند سوخت. اي آقا! هديه داديم. اسمش را عوض كردي درست شد؟ من رفتم، اين كشويش را كشيد جلو معنايش اينست يك چيزي اين تو بريز تا كارت را راه بيندازم. در جمهوري اسلامي يك چنين كارهايي قبيح نيست؟! خوب مي آورد خانه، زن و بچّه هم مجبورند. چه كار كنند؟ نمي گويم مجبورند، نخور. مي ميرم نخورم! بمير. آدم بميرد و نجاست نخورد بهتر از اينست كه هر روز و هر شب نجاست بخورد. بمير! من آخرش  همين را مي گويم. بعضي ها مي گويند: اِ، بمير! بله، مُردن راحتي تو خواهد بود. به همين جديّت، با همين واقعيّت، سير كنيد در روي زمين، ببينيد كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ خدا خلقت را از كجا شروع كرده، از محبّت، از دوستي، از سلامتي، خدا انسان را سلامت خلق كرده، نمي خواهد برويد آمريكا آنجا ببينيد. انشاءالله خدا يك فرزندي به شما داد شما ببينيد اين فرزند چشم به او داده، گوش به او داده، سلامت متولّد شده. اين بدأ خلق است. كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ، چطور خدا خلقت را شروع كرده؟ تو گفته بودي شير برايت آماده كنند كه بهترين غذاست براي بچّه ي نوزاد؟ نه! تو گفته بودي كه مادرت اينقدر محبّت به تو داشته باشد كه شب تا صبح چند دفعه بيدار شود تو را تَر و خشكت كند و اخم به صورتش نياورد؟ تو گفته بودي؟! نه، تو گفته بودي كه چشمي برايم بساز كه همه جا را ببينم، روشن بشود همه جا دور و برم؟! نه! تو گفته بودي كه گوشي براي من خلق كن تا من صداها را بشنوم تا دوست و دشمن، حكمت، اينها را همه را بفهمم؟! نه، تو گفته بودي كه يك شامّه اي براي من قرار بده كه بوي بد و خوب را حتّي من فرق بگذارم؟! نه! تو گفته بودي كه من را مثلاً فرض كن در يك خانواده ي متديّني – آخر دريچه هايي كه انسان وارد دنيا مي شود مختلف است يك وقت هست در تلاويو يك بچّه اي از يك خانواده ي يهودي متولّد مي شود يكي هم هست كه در كنار مثلاً حالا مشهد به يادم آمد، كنار قبر حضرت رضا يا در تهران يا در ممالك اسلامي متولّد مي شود اسلام خيلي برايش آسان به دست مي آيد – تو گفته بودي؟ كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ كره ي زمين را تو گفته بودي كه خورشيد را در جاي معيّني قرار بگيرد، ستاره ها در جاي معيّني قرار بگيرند، اين شهاب سنگ هايي كه اين شبها مي گويند خيلي زياد هم به طرف كره ي زمين هجوم آورده يكي اش به زمين نخورد، اگر يكي اش به زمين بخورد يك زلزله اي به پا مي شود كه هر كجا كه بيفتد يك منطقه اي را خراب مي كند، همه را خدا پرتشان مي كند آن طرف، برويد در اين زمين اولياي من هستند، در اين زمين امام زمان هست، در اين زمين نبايد شما وارد بشويد كه شياطين را خدا به اين وسيله پرتشان مي كند، دورشان مي كند. تو گفته بودي؟ نه! ببينيد، اين طوري كره ي زمين را خلق كرد، تابستان مي شود، زمستان مي شود، زمستان يك قدري بيشتر طول بكشد ناراحتي، تابستان يك قدري بيشتر طول بكشد ناراحتي، همه چيز به تو داده، اينقدر داده كه ما اصلاً نمي توانيم ياد بكنيم، وقت شمردنش را نداريم، وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا، از همه چيز فراموش كردي جز از گناه؟ روز جمعه است بلند بشويم برويم پارك، آنجا شلوغ است، زنهاي بدحجاب هستند. خوب اتّفاقاً جاي شلوغ را انتخاب مي كنند. اتّفاقاً شب وفات حضرت زهرا سلام اللّه عليها مي روند در دريا، دريا كه جاي عزاداري كه نيست و جمع زيادي غرق مي شوند اين هم براي تنبيه مردم است. در هيچ يك از تلوزيونها و رسانه ها نگفتند آقا يك قدري شايد يك پنجاه درصدش مربوط به اين است كه شب وفات اين كار را كردند، آنجا نمي دانم جايي كه ناامن بوده رفتند، جايي كه نمي دانم چه بوده رفته اند از اين حرفها، من گوش دادم ببينم يكي شان مي گويد يا نه، خيلي مسأله داريم انشاءالله اميدواريم دوستاني كه امتحان داده اند كارتشان را گرفتند حالا نمي دانم كارتها به همه رسيده يا نه، يك قطعنامه اي در مرحله ي صراط و در مرحله ي محبت براي دوستان داده ايم حتماً عمل كنند. يك امتحاني بعدش خواهند داشت، آنهايي هم كه در مرحله ي بالاتر بودند آنها را ما ديگر گفت: به لقمان حكمت آموختن غلط است ديگر. چه كارشان كنيم؟ اينها هنوز وسط راهند ولي آنها هر چه مي خواستند بشوند شده اند اگر يك صفت رذيله از خودشان نشان بدهند ما نمي خواهد مطرودشان كنيم خدا و پيغمبر و امام مطرودشان كرده، كسي كه در مرحله ي جهاد با نفس است، مرحله ي بندگي خداست هيچ وقت ديده ايد يك كارمند شهرداري برود در فرمانداري يك دو روز كار كند؟ هيچ وقت همچنين كاري يك كسي نمي كند. مي گويد من كارمند شهرداريم. آقا اين كارت خوب نيست، يك كار بهتري اينجا به تو مي دهم. مي گويد: اينجا حالا هستيم. كارمند خدا هستي، اي كسي كه در مرحله ي عبوديتي، كارمند شيطان اگر شدي پدرت را خدا در مي آورد! همچنين ساده ي ساده عرض مي كنم. كلكت را مي كَند، تو كارمند خدايي! مي گويي نه، تجربه كن. ما به آنها قطعنامه اي نداديم چون ديگر، شما هم ان شاءالله وقتي كه برسيد به آن مرحله ديگر باز هم قطعنامه نمي دهيم. قطعنامه را عمل كنيد تمام نتيجه ي كارهاي ما روي آن قطعنامه است. خانمهايي هم كه خوب جلسه نداشتند، اينها هم يك قطعنامه اي برايشان فرستاده شده با نامه آنها هم حتماً عمل كنند. ببخشيد اين حرف را عرض مي كنم، زن در زمان ما از صراط مستقيم خارج شده، مگر همين عدّه ي قليلي كه به طرف تزكيه نفس آمدند. اصلاً به طور كلّي خارج شده. به خاطر اينكه هم تشويقشان مي كنند، هم آيات قرآن را نديده مي گيرند، هم زنها روي هواي نفسِ بيشتري به اين كارها مي پردازند از صراط مستقيم خارجند. خدا صريحاً در قرآن مي فرمايد: وَ قَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَ لَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَي (احزاب / 33) زمانهاي قبل از پيغمبر، زنها در معرضِ فروش بودند يا وسيله ي فروش كالا بودند يا وسيله ي رقص و شادي دلِ كفّار بودند و خدا به بهترين زنها، اين را بدانيد اگر موقعيّتشان را حفظ مي كردند كه حفظ هم كردند، يكي دو تايشان حالا باصطلاح انحراف پيدا كردند والاّ حفظ كردند، بهترين زنها بعد از فاطمه ي زهرا زنهاي پيغمبرند. به آن بهترين ها مي گويد – اگر كار بدي بود نمي گفت، به آنها لااقل نمي گفت – وَ قَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ در خانه يتان بنشينيد بچّه تان را تربيت كنيد و بيرون نياييد، در معرض فروشِ، خودتان، كالاهاي مردم؛ بس است. خوب شما يك چيزي كه عيان است چه حاجت به بيان است. شما برويد ببينيد در برنامه ها چه هست، الحمدللّه ايران كمتر يا نيست ولي در خارج زن مايه ي همه اين چيزهاست. اگر اين انحراف را زنها پيدا نمي كردند من شانزده تا امتياز براي آنها در قرآن و در احاديث پيدا كرده ام كه شانزده امتياز دارند كه مردها ندارند. متأسفانه خودشان از دست دادند. بنابراين براي آنها هم قطعنامه اي ما فرستاده ايم بايد هم عمل بكنند. خداي نكرده انحراف پيدا نشود و انشاءالله براي اين مرحله ي پنج شنبه كه امتحان شدند  همه كارتهايشان را بياورند كه با كارتشان بايد قطعنامه برايشان بفرستيم و اگر كارتشان را نياوردند و ندادند در برنامه هاي ما طبعاً، طبيعتاً نخواهند بود. خوب، ماه رجب است. ماه بسيار پرارزشي است. رجب الاصب. رحمت پروردگار در اين ماه فرو ريخته، ماهي است كه آن شاعر گفت:

اسد اللّه در وجود آمد        در پس پرده هر چه بود آمد

هر چه خدا داشت ديگر داد. خدا رحمت كند مرحوم آيت اللّه كوهستاني البتّه مطلب علمي نمي خواست بگويد، در جلسات همينطور كه نشسته بوديم گاهي مي فرمود كه خدا يك علي داشت آن هم به ما داد. نگوييد چهارتا علي داشت، نه آنها چهارتا نيستند يكي اند. كلّنا واحد، فرمود: كلّنا واحد اوّلنا محمّد آخرنا محمّد و كلّنا محمّد صلي اللّه عليه وآله وسلم. انشاءالله اميدواريم كه من دوست دارم دوستانمان – ديگر به زبانم آمد، اين دو دفعه است – دوستانمان اين بوق ماشينشان را اينطوري نگذارند. چون خوب الان اينها ماشينهاي شماهاست ديگر، هيچ كس هم بلند نشد برود ببيند كه ماشينش را دارد دزد مي برد، دزدگير نگذارند يا نگذارند يا صدايش را ببندند، هم مردم را اذيّت مي كند هم خودشان را اذيّت مي كند. انشاءالله رفقا صدايش را قطع بكنند خلاف اخلاق شماهاست لااقل كه در كوچه اي كه شما در منزلش نشسته ايد ماشينتان صدا كند، بدون اطّلاع شما و بدون اختيار شما. آن هفته مي خواستم بگويم گفتم نگويم شرح صدر، اين هفته چون دو دفعه شد شرح صدر ما بهم خورد! ببخشيد و اين خلاف شرح صدر هم هست. نكنيد، چه لزومي دارد، ما خودمان ماشين داريم هيچ وقت از آن استفاده اي، قابل استفاده نيست به نظر من.

يك مطلبي را گفتم، حالا اين كسي كه اين نامه را نوشته ظاهراً آن موقع متوجّه نشده كه من گفتم، هفته ي ديگر جلسه ي امتحان كه حتماً بچّه ها را نمي آورند و خانمها هم كه طبعاً نمي آيند ولي روزِ تولّد براي اينكه همسايه كه بچّه دارها را مي فرستاديم در خانه ي همسايه، خانه اش را دارد تعمير مي كند و جا نداريم. ايشان خوب تذكّري دادند از شهرستانها بعضي ها با بچّه هايشان مي آيند و ما نمي توانيم راه بدهيم بچّه دار را، يا نيايند و يا لااقل بچّه شان را نياورند. بچّه هايي كه چيزي نمي فهمند نه اينكه مثلاً از هفت و هشت ساله به پايين بلكه از ده و دوازده ساله به پايين نياورند. خوب است، تذكّرش بد نيست، ولي خوب من قبلاً هم عرض كردم.

ماه رجب ماهي است كه روز اولش تولّد امام باقر، روز دوّمش تولّد امام هادي، روز سوّمش وفات امام هادي، روز دهمش تولّد امام جواد عليه الصلوةوالسلام، سيزدهم تولد مولا اميرالمومنين عليه آلاف التحيةو الثناء، ايّام البيض است كه نيمه ي ماه رجب زيارتي مخصوصِ حضرت ابي عبداللّه الحسين است. اولش زيارتي مخصوص حضرت ابي عبداللّه الحسين است و روز بيست و پنجم اين ماه وفاتِ حضرت موسي بن جعفر صلوات اللّه عليه و روز بيست و هفتم مبعث پيغمبراكرم است. و خلاصه يك ماه بسيار پربركت از هر جهت، مُلك و ملكوت انشاءالله قدرش را بدانيد و دعاهايي كه در اين ماه وارد شده بخوانيد، همه بخوانند مربوط به مرحله شان هم نيست. هر چه هم مي توانند، حالش را دارند، حال توجّه اش را دارند انشاءالله بخوانند و ماه شادي است تا حدّي انشاءالله ماه شعبان هم كه در پيش است آن هم پربركت. مقدّمات را خدا خوب براي ماه خودش فراهم كرده، ماه شعبان، سوم شعبان تولّد حضرت سيدالشهدا ء، چهارم شعبان تولّد حضرت ابوالفضل العباس، پنجم شعبان تولّد حضرت زين العابدين ديگر نيمه شعبان هم كه تولّد خداي روي زمين، اينطوري بگوييم كه راحتتان كنيم. بله، اله الارض، در آيه قرآن است: رَبِّ الْأَرْضِ (جاثيه / 36) البتّه قائل به شرك نيستيم ولي خدا هر چه مي خواهد بكند بوسيله امام عصر ارواحنافداه مي كند و دوستانمان – اين از افتخارات ماست، من افتخار مي كنم به دوستاني كه هر طوري برايشان ميّسر شده مجلاتي براي حضرت ولي عصر كه دو نفرشان الان جلوي من نشسته اند، سه نفرشان، صاحب امتياز سه تا مجلّه ويژه امام زمان صلوات اللّه عليه الان من ديدمشان. سه تا مجله، اينجا الان در مجلسند. يك مجلّه هم كه مال آقاي نعمتي است كه در مجلس نيستند، ديگر كه بود؟ آقاي معلّم هم در مشهد مجلّه اي دارند درباره ي امام عصر، آن وقت اين باصطلاح سررسيدهايي كه درست شده كه هر كدامشان كتابي است. خدا را شكر مي كنيم، آن محض يار، آن الحجةالمنتظر و نور علي نور، خلاصه ما اسم هايشان را هم كم كم ياد مي گيريم، خورشيد كعبه و… اينها هست، كتابها هم كه زياد نوشتند. خيلي، اين را بدانيد آقايان از همين برنامه ها خداي تعالي خيلي لطف كرده به شما دوستان و هر كدامتان هم كه كم كاري بكنيد بعد پشيمان مي شويد. مي گويند ذوالقرنين وقتي كه وارد ظلمات شد پاي اسبشان كه – حالا اين نمي دانم معناي ظلمات چه هست و اين طور حرفها، معنايش را نمي دانم – پاي اسبها كه مي خورد به يك چيزهايي، صدا مي كرد. پرسيدند اينها چه هست؟ گفت: اين چيزي است كه اگر برداريد هم پشيمانيد بر هم نداريد پشيمانيد. يك عدّه برداشتند، آوردند ديدند تمام جواهرات است. آنهايي كه برداشته بودند پشيمان شدند كه چرا خوب ما كه جوال اسبمان زياد جا داشت، چرا زيادتر بر نداشتيم. آن هم كه برنداشته بود كه حسابي پشيمان بود. حالا انشاءالله آنهايي كه مشغولند، جدّي هستند، كتاب مي نويسند، درباره ي حضرت ولي عصر فعاليّت مي كنند، اينها زيادتر و آنهايي هم كه اصلاً نمي كنند خيلي پشيمان مي شوند. روز قيامت يوم الحسره است، حسرت مي بريد. هر طوري مي توانيد انشاءالله در اين دو ماه بخصوص درباره ي حضرت ولي عصر صلوات اللّه عليه كار كنيد، فعاليّت كنيد، همه تان امام زماني باشيد. بگذاريد هر چه هم مي خواهند بگويند، بگويند. هر چه بيشتر فحشتان دادند اجرتان روز قيامت بيشتر است. اين همچنين صاف به شما بگويم البتّه خودتان را در معرض فحش دادن مردم قرار ندهيد، در معرض تهمت هم قرار ندهيد امّا اگر خودبخود، اشكال ندارد، چه بهتر. ما روز قيامت اينها را همه را در نامه ي اعمالمان مي نويسند كه در راه امام زمان به اين آقايان فحش دادند، به به!

نسئلك اللّهم و ندعوك باعظم اسمائك و بفاطمة و ابيها و بعلها و بنيها و السّر المستودع فيها يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه اللّهم عجّل لوليك الفرج، اللّهم عجّل لوليك الفرج، اللّهم عجّل لوليك الفرج، خدايا همه ي ما را از ياران خوب آن حضرت قرار بده. قلب مقدّسش را از همه ي ما راضي بفرما. خدايا توفيق خدمتگزاري در راه او و در راه دوستان او به همه مان مرحمت بفرما. پروردگارا به آبروي ولي عصر قسمت مي دهيم مرضهاي روحي مان شفا عنايت بفرما. مرضهاي بدني مان شفا مرحمت بفرما. مريضه منظوره الساعه لباس عافيت بپوشان. مريضه منظوره، مريض منظور الساعه لباس عافيت بپوشان. امواتمان غريق رحمت بفرما، عاقبت مان ختم بخير بفرما. و عجل في فرج مولانا.

 

 

جهت دانلود صوت و یا پخش آنلاین کلیک کنید

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمد لله و الصلاة و السلام علي رسول الله و علي آله آل الله لا سيما علي مولانا بقيةالله روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُوَ اسْتَوَيآتَيْنَاهُ حُكْماً وَ عِلْماًوَ كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (قصص / 14).

مطالبي را بايد تذكّر بدهم اوّل آنكه دو سال قبل در چنين ايّامي پسر بسيار عزيزمان پسر جناب آقاي بختياري  در تصادفي از دار دنيا رفتند براي شادي روح ايشان همه يك حمد و سه قل هو اللّه قرائت كنيد.

مسأله دوّم اينكه، آنهايي كه در مرحله ي استقامت هستند انشاءاللّه از همين امروز شروع كنند براي نوشتن مقاله كه نشانگر روحيّاتشان باشد و كوشش كنند كه تا پنجم ماه رجب مقالاتشان را به ما برسانند و انشاءاللّه در سيزدهم ماه رجب يا روز دوازدهم ماه رجب مثل ساير برادرانشان كه جمع شدند در گذشته، آنها هم جمع بشوند و يك امتحان كتبي از آنها بشود و انشاءاللّه اين مطلب مربوط به آقايان است و خانمهايي كه در مرحله ي صراط مستقيم و محبّت هستند آنها هم به همين ترتيب مقالاتشان را بنويسند و براي ما تا سيزدهم ماه رجب ارسال كنند. كوشش بكنيد هر دو دسته از آقايان و خانمها مطالب متفرقه اي ننويسند. مسائل متفرقه را اگر نوشتند  حتّي اگر مربوط به اعتقاداتشان باشد ما نمي پذيريم و مثل اينست كه مقاله اي ننوشته اند. يا مسائل و درددلهايي كه معمولاً دارند فقط روحيّاتشان را در مرحله ي استقامت آقايان و در مرحله ي محبت و صراط مستقيم خانمها بنويسند و براي ما انشاءاللّه به همين ترتيبي كه عرض كردم تا پنجم رجب آقايان و تا سيزدهم ماه رجب خانمها مقالاتشان را به دفتر تهران برسانند.

مطلب ديگري كه تذكّر داده مي شود اينست كه كساني كه در مرحله ي جهاد، در مرحله ي محبّت، در مرحله ي صراط مستقيم اين سه مرحله هستند اگر يك سال از مرحله شان گذشته است يك؛ دوّم اگر ما نمرات امتحاني شان را قبول كرديم و به آنها اعلام كرديم و سوّم اگر انظباطشان را رعايت كرده باشند چون در صراط مستقيم انضباط زندگي و انضباط حضور در جلسه و انضباط دفاتر و حركات مختلف ديگر، مثلاً در همين روز نوزدهم ماه جمادي الثاني جمعي از دوستان كارتشان همراهشان نبود. دفترشان را، كه من ديدم اكثراً چون نياوردند نخواستيم از آنها و كارهاي بي انضباطي از اين قبيل كرده باشند نمراتشان كم مي شود يا اصلاً قبولشان نمي كنيم. اين مسائل را منظور كنند. كارتهايشان همراهشان باشند و مسأله چهارم اينكه اينهايي كه كارتهايشان در دست ماست انشاءاللّه با نمراتشان به وسيله ي نامه برايشان مي فرستيم اگر در شهرستانها باشند و اگر در تهران باشند براي يكي دو روز ديگر با يك قطعنامه جلسه انشاءاللّه به آنها تقديم مي شود و مي آيند از دفتر تهران مي گيرند.

حالا با توجّه روز جمعه است همانطوري كه عرض كردم صلوات بلندي بفرستيد. آياتي كه امروز تلاوت شد بيشتر مربوط به حضرت موسي بن عمران (علي نبينا و آله و عليه السلام) بود. در قرآن كريم شايد بيشتر از همه قضايا، قضيه ي حضرت موسي تكرار شده و يا اگر بگوييم كه تكرار نشده و هر دفعه كه خداي تعالي يك قسمتي از قضيه ي حضرت موسي را بيان فرموده ولو آنكه از نظر ظاهر تكرار فكر مي شود به يك حقايقي خداي تعالي اشاره فرموده كه بسيار مهمّ است. يعني اگر كسي با قرآن آشنايي داشته باشد و بفهمد كه اين تكرارها، تكرار واقعي نيست و بلكه از نظر الفاظ لازمه ي بيان آن حقيقت تكرار است آن وقت انسان متوجّه اينكه تكرار واقعي نيست، تكراري است كه اشاره اي به يك حقايقي است. مثلاً در اينجا خداي تعالي مي فرمايد: وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ؛ وقتي كه حضرت موسي به مرحله ي بلوغ رسيد و خلقتش درست شد و كامل شد آتَيْنَاهُ حُكْماً وَ عِلْماً ما به او علم و حكمت عطا كرديم يا داديم و يا براي او از جانب ما آمد. وَ كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ما اين چنين جزا مي دهيم نيكوكاران را، ببينيد در همين آيه ي شريفه خداي تعالي يك اشاره ي بسيار صريح و بلكه بسيار علمي به عالم قبل از اين عالم دارد. آنجا كه مي فرمايد: وَ كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ، بايد محسني باشد تا خدا جزايش را علم و حكمت بدهد. اين نيكويي و نيكوكاري حتماً در عالم قبل از اين عالم بوده چون وقتي كه حضرت موسي به حدّ بلوغ مي رسد تا آنجا كار نيكويي كه جزء محسنين محسوب بشود شايد نكرده باشد. بعد علم و حكمت به او داده مي شود شيعه اي بايد باشد تا اينكه در وقت خلقت او ائمه اطهار فرموده باشند كه شيعتنا خلقوا من فاضل طينتنا؛ شيعيان ما از زيادي گِل ما خلق شده اند. ببينيد اوّل شيعه اي بايد باشد تا خلقت بدن او از زيادي خاك آنها باشد. اوّل محسني بايد باشد تا جزاي او علم و حكمت باشد. ولذا ما در برداشت چون ممكن است بعضي ها بگويند اين برداشت درست نيست. سالك الي اللّه بايد بداند كه خداي تعالي انبياء را در عالم ذر تزكيه كرده و بعد آنها را به علم و حكمت مزيّن فرموده است. قبلاً در عالم ذر خداي تعالي انبيا را تزكيه كرده، اينها پاك بودند حالا يا خودشان روي اختيار خودشان يا براي اينكه رهبري مردم را به عهده بگيرند اينها را پاك خلقشان كرده. يا پاكشان كرده، يا كمك به پاكي شان فرموده و بعد كه آمدند در دنيا آتَيْنَاهُ حُكْماً وَ عِلْماً علم و حكمت به آنها عطا فرموده تا بتوانند رهبري مردم را به عهده بگيرند. بعد قضيه ي حضرت موسي را از وقتي كه به سني رسيده است و يك مردي شده است و مردِ قوي هم هست كه با يك سيلي يك نفر را كشته، حالا البته آن شخصي كه طرف بوده وَ هَذَا مِنْ عَدُوِّهِ؛ اين شخص از دشمنان حضرت موسي بوده است ممكن است يك مشكلي داشته باشد، گاهي بعضي از افراد با يك اشاره مي ميرند. اين طوري نيست كه با يك سيلي انسان از دنيا برود يا بميرد. هر چه بوده حضرت موسي اين قصد را نداشت كه آن طرف را بكشد بلكه مي خواست اينها را از دعوا نجات بدهد و دعوا با يكديگر نكنند و نزاع نكنند. درست است كه هَذَا مِنْ شِيعَتِهِوَ هَذَا مِنْ عَدُوِّهِ اين از پيروان واقعي حضرت موسي بود، چون هنوز حضرت موسي اظهار نبوّت نكرده بود ولي در واقع از پيروان حضرت موسي بود يعني از غير قبطيان بود، غير از آل فرعون بود و داشت با يك نفر از آل فرعون دعوا مي كرد آنكه از شيعيان حضرت موسي بود فَاسْتَغَاثَهُ؛ استغاثه كرد. استغاثه به معناي طلب ياري كردن. شما به حضرت بقيةاللّه(ارواحنافداه) كه مي گوييد اغثني يعني من را پناه بده، من را ياري كن. فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِي مِنْ شِيعَتِهِ عَلَي الَّذِي مِنْ عَدُوِّهِ بر آن كسي كه او از دشمنان حضرت موسي بود فَوَكَزَهُ مُوسَي؛ كاري نكرد، فَقَضَي عَلَيْهِ حالا خلاصه اش اينكه مُرد. حضرت موسي چه گفت؟ فرمود: هَذَا مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ، گاهي انسان قصد هم ندارد امّا شيطان مي آيد دخالت مي كند. شما داري يك كاري را مي كني، كار اصلاح طلبانه، كار صحيح ولي شيطان مي آيد دخالت مي كند كارِ صحيح شما را خراب مي كند. آن كار درست شما را به هم مي ريزد. اين حتّي در قسمتي كه مربوطِ به انبياء است در آيات قرآن اشاره به آن شده. مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ، هم خدا مي داند بخاطر اينكه در قرآن اين را بيان فرموده و هم همه ي مردم بايد بدانند كه اين كار شيطان بود، عقل هم همين را مي گويد با يك سيلي زدن، با يك مشت زدن هيچ وقت كسي نمي ميرد هر جايش را هم مي خواهيد بزنيد ولي ايني كه مُرد شيطان آمد دخالت كرد، حواستان جمع باشد در كارهايتان هر كاري كه مي خواهيد بكنيد از قرآن خواندن كاري شايد بهتر و بالاتر و پرفايده تر نباشد. قرآن هر حرفي اش ده حسنه به شما مي دهند ببينيد چقدر اهميّت دارد ولي در عين حال پروردگار متعال در خود قرآن مي فرمايد اگر خواستيد قرآن بخوانيد فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِمِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ (نحل / 98) شيطان همان جا هم مي آيد دخالت مي كند. يعني كلام، كلام خدا، تو هم بنده خدا، زبانت هم زباني است كه خدا خلق كرده براي تو، امّا قرآن را روي غنا گاهي مي خوانند و از علائم آخرالزمان است. صداي قاري را گوش مي دهند براي اينكه تُن صدايش خيلي انسان را از حالي به حالي مي آورد. قرآنهايي كه غالباً اين قرّاء مصري مي خوانند در عين اينكه بسيار عالي مي خوانند امّا خود آنها هم با قرائتهاي مختلف، با الحان مختلف مي خوانند شنونده هم با الحان مختلفي كه آنها دارند بيشتر گوش مي دهند تا به اينكه تدبر در قرآن بكنند. انشاءالله در اين مسائل شيطان دخالت ندارد امّا گاهي هم دارد. يكي از دوستان پيش يكي از علما – من هم بودم – ايشان از من سؤال كرد ترتيل قرآن را بخوانند يا غير ترتيل؟ آن آقا گفت كه ترتيل چه هست مي خواهي بخواني؟ يك آوازي، يك صدايي، كه من آنجا به اين فكر افتادم كه ما قرآن را غالباً بخاطر صدايش مي شنويم. ما در اين CDها هم قرآن آقاي رضازاده را داريم هم قرآن سديس، سديس چون صدايش بهتر است بيشتر ديدم بعضي از دوستان گوش مي دهند با اينكه سنّي است، با اينكه بسم اللّه الرحمن الرحيم بهترين قسمت قرآن است در اوّل سوره ها نمي گويد او را بيشتر دوست دارند شايد – انشاءاللّه كه اين طور نيست، همه اين طور نيستند – ولي شايد كه اينجا اعوذ بالله من الشيطان الرجيم نگفته باشد، شيطان مي آيد دخالت مي كند.

 حضرت موسي رفته براي اينكه اين دو تا دشمن، اين دو نفر يكي دشمن است يكي دوست است، اينها هم به شدت داشتند با هم دعوا مي كردند. آمده اينها را از هم جدا كند. شيطان آمده، نصف كار را ايشان كرده، نصف كار را شيطان، همان عمل شيطان سبب شد كه حضرت موسي از شهر خودش فرار بكند، خَائِفاً يَتَرَقَّبُ، خَائِفاً يَتَرَقَّبُ يعني در دل ترسان و مراقب خودش هم هست كه نگيرندش و فرار، يك نفر هم از دور آمده، از اقصي المدينه آمده كه من به تو سفارش مي كنم كه زود از شهر فرار كن إِنَّ الْمَلَأَ يأتمرون بک ليقتلوک   «ملأ» يعني بزرگان قوم، اينها جلسه كرده اند كه تو را بكُشند. همه هم حكم كردند كه بله، اين يك نفر را كشته بايد كُشتش و همين عمل شيطان سبب شد كه حضرت موسي سرافكنده بشود. عرض بكند به پروردگارش كه رَبِّإِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي (قصص / 17) من چه كار داشتم دخالت در اين كار کنم؟ هنوز كه مأموريت نداشتم. اين روي ايماني خودم و واقع بيني خودم بود، واجب نبود كه دخالت كنم إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي، من به خودم ظلم كردم. فَاغْفِرْ لِي؛ خدايا پرده پوشي كن اين مسأله را، بالاخره نگيرند ما را، نفهمند كه ما كرديم. ما بتوانيم، مهلتي داشته باشيم تا فرار كنيم. غَفر به معناي پرده پوشي است. فَغَفَرَ لَهُ خداي تعالي اين كار را كرد، إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ اگر انسان كارهايش روي حساب باشد خدا هم كارهاي بد او را پرده پوشي مي كند هم به مومنين يك مهرباني خاصي دارد، غفور است، رحيم است. هر كس توبه بكند در خانه ي خدا بيايد هم پروردگارش نسبت به او گناهان گذشته را مي پوشاند، اصلا مثل اينكه هيچ كاري نكرده. فَأُوْلَئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ (فرقان / 70) اصلاً مثل اين است كه كار خوب كردي به جاي اينكه آن كارهاي بد را كرده باشي. و كم من ثناء جميل لست اهلا له نشرته، چه كارهاي جميلي كه من اصلاً اهلش نبودم، من در عمرم نمازشب نخواندم مي آيند مي گويند آقا نمازشبش ترك نمي شود. من خيلي دروغ گفتم مي گويند عجب آدم راستگويي است! اگر به طرف پروردگارمان برگرديم. اگر كه مورد غفران پروردگارمان قرار بگيريم. چون آقا مردم هيچ وقت گناه انسان را نمي بخشند. شما الان بهترين فرد اهل تقوا باشيد در جواني يك گناهي كرديد. مي بينيد مي گويند همان آدم است، همان دزد قديمي است. اين همان كسي است كه سوءسابقه دارد. مردم نمي بخشند. لذا مي گويند گناه علني كه مردم بفهمند نكنيد. خدا زود مي بخشد. خدا غفور است. خدا پرده پوشي مي كند. گناهان بد شما را پرده مي اندازد و بعلاوه رحيم هم هست. مهربان هم هست. يك رحمت خاصّه اي دارد. بنابراين حضرت موسي فوراً عرض كرد رَبِّبِمَا أَنْعَمْتَ عَلَيَّ (قصص / 17) خدايا بخاطر اين محبتّي كه به من كردي، اين نعمتي كه به من دادي، من را كمك معصيت كارها قرار نده، من را ظهير براي مجرمين قرار نده، حضرت موسي در عين حال فَخَرَجَ مِنْهَاخَائِفاً يَتَرَقَّبُ در شهر وقتي كه حضرت موسي از خانه بيرون آمد مواظب خودش بود، مي ترسيد. چون اين طبيعت انسان است. اگر انسان يك كار خطايي كرده باشد بالاخره شيطان را كه مردم نمي بينند به او نسبت مي دهند مي گويند تو كُشتي. هر چه انسان بگويد من آقا! قصد كشتن نداشتم مي گويند معنا ندارد. الان هم اگر به دادگاه هاي همين مملكت اسلامي مراجعه بشود يك نفر زده باشد يك نفر را كشته باشد شيطان را باصطلاح طرف دعوا قرار نمي دهند. بگويند نصفش مال شيطان باشد، نصفش مال تو. تو مشت را زدي، شيطان كُشتش، اين را قرار نمي دهند. تو كشتي اش، و جزاي قاتل هم چه هست؟ اعدام. مخصوصاً، يعني حتماً قتل عمد هم هست. چون انسان با دستش قتل غير عمد ندارد. با ماشين يك وقت بزند به كسي ممكن است غير عمد باشد، ولي با مشت زده، سيلي زده اينطوري كه قتل عمد است. حالا من نيّت، نيت تو را من اصلاً قبول ندارم. نيّتت كاره اي نيست در چنين جايي. بنابراين بايد انسان بترسد، مراقب باشد. نگوييد حضرت موسي چرا ترسيد؟ حضرت موسي چرا مراقب خودش بود؟ حتي اين جمله در مورد علي بن ابيطالب هم گفته شده، فَإِذَا الَّذِي اسْتَنْصَرَهُ بِالْأَمْسِ آن دوستش كه ديروز اين را به ياري طلبيده بود، امروز هم داشت باز دعوا مي كرد. معلوم است آدم دعوايي بوده و حضرت موسي به طرف آنها حركت كرد. مي خواست با همان دشمنش، باز هم كه دشمن هر دويشان بود هم دشمن آن شيعه بود هم دشمن حضرت موسي بود با او طرف بشود. اين فكر كرد ديروز كه او دعوا مي كرده، امروز هم دعوا دارد مي كند حضرت موسي مي خواهد او را بزند. مشت حضرت موسي خيلي كاري، اين را بكشد. بلند گفت – حالا تا حالا نمي شناختند حضرت موسي را –  بلند گفت كه يَا مُوسَيأَتُرِيدُأَنْ تَقْتُلَنِيكَمَا قَتَلْتَ نَفْساً بِالْأَمْسِهمانطوري كه ديروز يك نفر را كشتي معلوم شد ايشان كشته، مي خواهي من را بكشي؟  إِنْ تُرِيدُإِلَّا أَنْ تَكُونَ جَبَّاراً فِي الْأَرْضِ تو مي خواهي هر روز يك نفري را بكشي، جباري باشي در روي زمين، وَ مَا تُرِيدُأَنْ تَكُونَ مِنَ الْمُصْلِحِينَ (قصص / 19) نمي خواهي اصلاح كني، ديروز را ما فكر مي كرديم مي خواهي اصلاح كني ولي امروز ديگر هيچ، در همين بين جَاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَي الْمَدِينَةِ يَسْعَي همين شخصي كه مؤمن آل فرعون اسمش را در قرآن ذكر كرده اند اين شخص از دور مدينه، راه دور مي دويد إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَفَاخْرُجْإِنِّي لَكَ مِنَ النَّاصِحِينَ اينها مقدماتي بود كه عرض كردم. حضرت موسي از خدا خواست كه او را از قوم ظالم نجاتش بدهد و آمد حضرت موسي در مدين كه آن وقت شهري بوده كه حضرت شعيب در آنجا زندگي مي كرده. مقدمات را خداي تعالي فراهم كرده كه او را به محضر استادي چون شعيب برساند. در آنجا يك چاهي خارج شهر بود، همه داشتند آب مي كشيدند اين ديد دو تا دختر آن كنار نشسته اند و نمي روند در صف، آخر صفي بود. از چاه آب بكشند بروند خانه، مردها همه ايستاده بودند اينها، آن كنار نشسته بودند كه آخرين فردي باشند كه مثلاً بروند آب بگيرند و ببرند براي خانه. آمد به اينها گفت كه شما چرا در صف نمي رويد؟ آنها گفتند که ما آب بر نمي داريم تا اينكه صف تمام بشود و وقتي كه تمام شد ما مي رويم آب بر مي داريم. خوب، خانمها معمولاً اين از زمان قديم بوده و الان دارد خيلي از بين مي رود و ما از خانمهايي كه اهل تزكيه نفس هستند مي خواهيم به اين حقايق عمل كنند. و آن اينست كه ضمناً حضرت موسي زبان حالش بود خوب شما چرا آمديد براي آب بردن؟ زن بنا نيست که بيايد براي كارهاي خارج از منزل فعّال باشد. نه اداره ي دولتي بايد برود، نه در بازار براي خريد بايد برود، نه آب بردارد بياورد خانه، برود آب كشي بكند بياورد خانه، تو چرا؟ شما چرا اينجا هستيد؟ اين زبان حال حضرت موسي بود. آنها فهميدند كه اين كار درست نيست، گفتند: وَ أَبُونَا شَيْخٌ كَبِيرٌ (قصص / 23) يك پدر پيري ما در خانه داريم كه نمي تواند بيايد آب بردارد و كسي را هم نداريم. ما هستيم و او، يعني عذرشان را بيان كردند، اينكه گفتند وَ أَبُونَا شَيْخٌ كَبِيرٌ، گفت خوب من هستم. فوراً سطل هاي آنها را گرفت و رفت در چاه انداخت و آب كشيد و داد دستشان، بفرماييد. بعد خوب آب را كشيده داده دستشان ديگر، چكار كنند؟ اين مطالب را دقّت كنند. بعضي از خانمها خيال مي كنند ما اينكه گفتيم خانمها در خانه باشند و بيرون نيايند در جزوات شايد يكي دو هفته ي آينده خواهيد ديد درباره ي زنهاي پيغمبر خداي تعالي چه مي فرمايد، وَ قَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ (احزاب / 33) از اين صراحت بيشتر نمي شود باشد. در خانه ها بنشينند و در ميان مردها تبرّج نكنند، وَ لَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَي مثل كساني كه در گذشته و قبل از زمان پيغمبر، قبل از اينكه قوانين اسلامي بيايد اينها نروند بيرون، روي ناداني اين كارها را نكنند. لذا برگشت به طرف سايه، رفت زير سايه نشست و تنهاست و تازه وارد اين شهر شده و از هيچ جا هم اطلاع ندارد، آن موقعها هم نه هتلي، نه رستوراني نبود. نشست يك تكيه اي داد. گفت: خدايا رَبِّإِنِّي لِمَا أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ (قصص / 24) خدايا من براي آنچه كه تو بر من از خوبيها نازل كردي يك قدري كسر دارم، كم دارم. چه كم دارد حضرت موسي؟ همه چيز خدا به او داده، از دست دشمنان نجاتش داده، يكي خانه كم دارد. حالا شبي كجا برود؟ دوم اينكه خوب جوان است، زن مي خواهد. سوم اينكه خوب يك دوستي، يك راهنمايي، يك تسلّي دهنده اي، يك شخصي كه به او كمك روحي بكند كه از همه مهم تر است. از اين جهات الان فقير است. خداي تعالي فوراً جوابش را داد. اين دخترها وقتي كه آب را بردند در خانه، پدرشان ديد اين دفعه زود آمدند، چه شد؟ پدر بايد خيلي مواظب دخترش باشد. تو كجا بودي؟ كجا رفتي؟ چرا امروز زود آمدي؟ زود آمدن كار خوبي است، ولي هر دفعه دير مي آمديد، مي مانديد تا تمام مردم آب را ببرند بعد شما بياوريد. چي شد؟ خيلي بايد مواظب فرزندانتان مخصوصاً آنهايي كه دختر دارند، پسر هم همينطور. كجا رفته بودي تو؟ تو رفته اي نان بخري دو ساعت طولش دادي. تو امروز زودتر آمدي خانه چه شده؟ يك قدري اين جهات را توجّه داشته باشيد، رعايت كنيد. جريان را گفتند براي پدر، جريان را كه گفتند براي پدرشان، پدرشان گفت يكي از شما – هر دويتان هم نرويد – يكي تان برويد بگوييد ايشان بيايد يك مزدي به او بدهيم. محبّت كرده. اين را بدانيد مزد هر كارگري را به هر وضعي كه هست، يا اوّل طي كنيد با او، كه علي بن موسي الرضا عليه الصلوةوالسلام مي فرمايد كه اگر كارگري گرفتيد، طي نكرديد هر چه به او بدهيد كم است. و او هم ممكن است بعد از جريان يك مقداري طلبكار خودش را بداند. اما وقتي طي كردي، گفتي كه آقا من امروز تو كار برايم بكني اين قدر به تو مي دهم، اگر همانقدر دادي راضي است، اگر بيشتر دادي خيلي راضي مي شود. اين كار را توجّه داشته باشيد. و اساساً فعل مسلم محترم است. من اگر به شما گفتم آقا يك ليوان آب بياور، شما به من فرموديد كه من مي روم ولي ده تومان مي گيرم. من اوقاتم تلخ نشود. نه نياور، نمي خواهي اينقدر پول بدهي نياور. اگر كه خواستي، بگويي خيلي خوب بياور. بايد مزدش را بدهي. فعل مسلمان محترم است. فَجَاءَ‌تْهُ إِحْدَاهُمَا تَمْشِي عَلَي اسْتِحْيَاءٍ خانمها متوجه باشند. دارد مي رود خدمت حضرت موسي، كه فرستادش؟ حضرت شعيب، ولي در عين حال با حياء دارد مي آيد. حالا هر نحوي حيا آن وقت انجام مي شده با همان حيا، تَمْشِي عَلَي اسْتِحْيَاءٍقَالَتْإِنَّ أَبِي يَدْعُوكَلِيَجْزِيَكَ أَجْرَ مَا سَقَيْتَ همين اندازه ي ضرورت حرف زدند كه بيا پدرمان مي خواهند به شما مزد آن چيزي كه براي ما كار كردي بدهد. حضرت موسي هم رفت خدمت شعيب قَصَّ عَلَيْهِ الْقَصَصَ تمام قصه ها را برايش گفت، براي حضرت شعيب گفت، حضرت شعيب هم فرمود: لَا تَخَفْنَجَوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (قصص / 25) اينجا امن است ديگر، تو از قوم ظالم نجات پيدا كردي. يك مطلبي اينجا از همين آيات شايد من در برداشتها ننوشته باشم چون برداشتها را گذاشتيم براي شما هم كه انشاءالله شما هم بنويسيد. همه را اگر من بخواهم بنويسم براي شما ممكن است چيزي نماند. شايد من ننوشته باشم ظاهراً ننوشتم الان كه مي خواندم و آن اين بود كه پيشنهاد ازدواج هميشه بايد از طرف زن باشد. نه با بي حيايي، همينطوري كه ببينيد دختر حضرت شعيب پيشنهاد داد قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يكي از اين دو تا دختر گفتش كه يَا أَبَتِاِسْتَأْجِرْهُاين را اجيرش كن، همين باشد پيش ما، همين علامت اين است كه خوب است. إِنَّ خَيْرَ مَنْاِسْتَأْجَرْتَاَلْقَوِيُّ الْأَمِينُ(قصص / 26)دو چيز ارزش دارد، يكي با استقامت انسان باشد. اگر خواستيد براي دخترتان يا خانمي خواست براي خودش شوهري انتخاب كند بايد اول امانتداري و – قدرت بدني مطرح نيست، قدرت بدني هم بايد داشته باشد – امّا بايد قوي باشد، قوي يعني در خود نگه داشتن. اين جوانان ما باشند، آنهايي كه استقامت ندارند، تزكيه نفس نكردند دو تا دختر در شهر غربت حالا آب هم برايشان كشيده خوب پشت سر اينها راه مي افتد. بعد ببيند كدام خانه مي روند، بعد برود براي خواستگاري لااقل، ضعف اينقدر دارد كه نمي تواند خودش را كنترل كند. ولي حضرت موسي آب را داد دستشان، التماس دعا، برويد. من اين اندازه مي توانستم برايتان. بقيّه اش را كه هر روز انجام مي دهيد. اين را عقب افتاده بوديد از صف من كمكتان كردم. استقامت دارد. استقامت را در همه ي كارها انسان بايد رعايت كند. يكي هم امين باش. امانتدار باش. هيچ وقت اگر هر چيزي در اختيارت قرار گرفت به آن خيانت نكن. انسان خائن نبايد باشد. امين بايد باشد. اگر خيانت كرد اين شخص از دائره سير و سلوك و تزكيه نفس خارج مي رود. اگر پيشنهاد اين دختر، مسأله ازدواج نبود كه در اين لسان براي حضرت شعيب گفت – اگر نبود – حضرت شعيب فهميد چه مي گويد اين دختر. لذا بعدش مي گويد: إِنِّي أُرِيدُأَنْ أُنْكِحَكَ إِحْدَي ابْنَتَيَّ هَاتَيْنِ يكي از اين دو تا دختر را مي خواهم به تو بدهم. منتها بايد هشت سال اينجا باشي كار كني. خوب هشت سال را براي چه كار كنم؟ براي چه حضرت موسي اين هشت سال را كار كند؟ يكي اينكه بشناسدش، دختره در دانشگاه پسره را ديده خوشش آمده بايد حتماً اين دختر را بگيرد! و آن پسر هم بايد با هم ازدواج كنند! در دانشگاه ديدند. پدرش را مي شناسي؟ نه! مادرش را مي شناسي؟ نه! اخلاقیاتش را مي فهمي؟ نه! خوشم آمده از او، اين كه هواي نفس است. هشت سال بايد اينجا باشي، به مهر هم كاري ندارد، همان مزدت مهرش باشد. مزدي كه من بناست به تو بدهم آن را نمي دهم به تو، به دختر مي دهم به عنوان مهر. اگر ده سال را تمام كردي فَمِنْ عِنْدِكَ اين دو سال ديگرش مال خودت، كار خودت است. وَ مَا أُرِيدُأَنْ أَشُقَّ عَلَيْكَاي كاش ما اين قرآن را واقعاً در قلبمان جاي بدهيم. من قصد ندارم سخت به تو بگيرم. كار معمولي ات را بكن حالا زمان ما اينطور شده كه هشت ساعت كار، قديمها براي بنّاها – مخصوصاً يادم است – براي بنّاها، كارگرها مي گفتند بايد اول آفتاب بيايي غروب هم بروي، نهارت را همان جا بخوري، بهانه هم نبايد داشته باشي. امّا حالا مي گويند زمستان هم هشت ساعت، تابستان هم هشت ساعت، بسيار برنامه خوبي است وَ مَا أُرِيدُأَنْ أَشُقَّ عَلَيْكَ من قصد ندارم كه بر تو سخت بگيرم. تو را در مشقت بيندازم و سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّالِحِينَ (قصص / 27) انشاءالله مرا را خواهي ديد كه از صالحين هستم. حضرت موسي هنوز نمي شناخت شعيب را، كه هست ايشان؟ قالَذَلِكَ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ حالا اين قرداد بين من و شما باشد أَيَّمَا الْأَجَلَيْنِ قَضَيْتُفَلَا عُدْوَانَ عَلَيَّوَ اللَّهُ عَلَي مَا نَقُولُ وَكِيلٌ (قصص / 28) نوشته شان و امضا ءشان و سند همكاريشان همين يك جمله بود كه وَ اللَّهُ عَلَي مَا نَقُولُ وَكِيلٌخدا طرف ماست و بهترين كس هم خداست. من از باب اينكه مطالبي را در ارتباط با تزكيه نفس نگفته ام همينها مسائلي بود كه لازم بود. بايد تذكّر بدهم و انشاءالله اميدواريم كه جدّي باشيد در مراحلتان، در انسانيّت تان، در كارهايي كه طبق دستور قرآن انجام مي دهيد خداي تعالي يك بركتِ خاصي به شما خواهد داد. هم براي كارفرما، هم براي كارگر. كارفرما بايد همينطوري كه حضرت شعيب فرمود عمل بكند كارگر هم بايد همانطوري كه حضرت موسي عمل كرد، عمل بكند. مسأله ازدواج ديگر براي ما مطرح نيست ولي فرقي نمي كند مزد با ازدواج فرقي نمي كند. كوشش بكنيد انشاءالله براي هر كس كار مي كنيد اگر كارفرما هستيد با ايمان كامل، با توجّه به خدا، بهترين انسان آن كسي است كه خودش را جاي ديگري بگذارد. اعدل الناس من رضي للناس ما رضاه لنفسه، عادل ترين مردم آن كسي است كه براي خودش همان را بخواهد كه براي ديگران هم مي خواهد. براي ديگران همان را بخواهد كه برايش خودش  بخواهد. و كارگر كه همه مان بايد كارگر باشيم مخصوصاً در مقابل خدا و پيغمبر و ائمه اطهار كه در حقيقت كارفرماها آنها هستند. ما كارگريم. گفته اند بكن، مي كنيم. انسان بايد عبوديّت داشته باشد. زن در مقابل شوهر، مرد در مقابل كافرماي اصلي؛ اول خدا، بعد ائمه اطهار خاندان عصمت و طهارت و بعد هم در مقابل رئيس اداره اش كارفرما، آن چنان اطاعت كند كه رضايت او را جلب كند. اگر شخص ظالمي است، كارفرماهاي ما كه الحمدللّه گفتيم اول خداست، بعد ائمه اطهار بعد هم اسلام، اينها ظالم نمي توانند باشند امّا اگر كارفرمايي – يك كسي در اداره اي كار مي كند – طرف ظالم است، فكر اين را نكند من از اينجا بيايم بيرون بعد چه كار كنم؟ بعد بمير! به نظر من اگر خدايي نيست بهتر از همه اينست كه از اداره بيرونش كردند بخاطر امر به معروف و نهي از منكر و نام مقدس امام عصر و مسائل از اين قيبل و صداقت و اينها بيرونش كردند من به شما چند نفري كه اينجا نشستيد نمي گويم اين حرفها را، به خيلي ها مي گويم. بيرونش كردند بهتر هم اينست كه آدم بميرد. از اين زندان نجات پيدا كند و خدا نمي گذرد تو بميري. واللّه و باللّه من دلم نمي خواهد قسم بخورم ولي بعضي وقتها انسان مجبور مي شود قسم بخورد چون اعتقاد افراد ممكن است آن طور جا نيفتاده، واللّه و باللّه خدا تو را تنهايت نمي گذارد. خدا تو را وا نمي گذارد. به تو مي رسد، تو براي خدا اين كار را ترك كردي خدا اينقدر كار به سرت مي ريزد و آنقدر كار آسان و مزد زياد كه خودت تعجّب مي كني. يكي از دوستان پدرش نمي گذاشت بيايد در مراحل تزكيه نفس، يقيناً الان صداي من را مي شنود و اصرار مي كرد تو نبايد روحاني بشوي تو بايد بروي صحافي و امثال اينها. خوب ما هر طوري بود، خودش ماشاءاللّه، هر طوري بود اوائل مخفي بعد كم كم پدر ديد اين تغيير كرده، گفت چه شده تو خيلي تغيير روحيّه داده اي؟ گفت من اين كار را مي كنم. گفتند خوب اينجا اشكال ندارد و اجازه اش دادند. بعد به من مي گفت از زمين و آسمان از نظر مادّي به من مي رسد. نه رفتم مشغول كار شدم نه هيچ و به خدا قسم شايد صدها مورد آنهايي كه روي اخلاص كار كردند همين طور بوده برايشان. بگذار از اداره بيرونت كنند براي دينت، براي خدا، اگر در رأس كار يك نفري باشد كه خدا و دين و امام زمان سرش بشود كه تو را بيرون نمي كند. اگر يك كسي است كه نه خدا و نه دين و نه امام زمان و همه اش به سياست فكر مي كند با اينها اصلاً كار نكنيد. با اين طور آدمها حرف نزنيد. اميدواريم خداي تعالي به همه مان كمك كند و همه مان را از ياران خوب امام عصر قرار بدهد و انشاءالله دوستاني كه در مرحله ي استقامت و قبلش يعني مرحله ي توبه چون چهل روز بيشتر نيست نمي شود بگوييم آنها هم بيايند اگر هستند بيايند عيبي ندارد و مرحله ي يقظه هم بايد حتماً يك مدّتي باشند آنها هم مي توانند نيايند. آنها هم نيايند فقط مرحله ي استقامت انشاءالله با دفاترشان با كارتشان روز دوازدهم ماهِ رجب كه شب تولّد مولا اميرالمومنين عليه السلام است انشاءالله در تهران جمع بشوند و خانمها هم در مرحله ي صراط مستقيم و محبّت انشاءالله مقالات خودشان را بنويسند و براي همه وقتي جمع شد انشاءالله نمرات كساني كه نمره شان خوب باشد چون ما بناي محزون كردن ديگران را نداريم ولي هر كاري بكنيم بالاخره محزون مي شوند چه نمره شان را برايشان بفرستيم و بد باشد و يا نمره شان را برايشان نفرستيم ولي چه كنيم كار خودشان است، دست خودشان بوده و انشاءالله مواظب باشند بعدش جبران كنند. چون آن افرادي كه خوب كار نمي كنند با يك باصطلاح تنبيه به كار مي افتند و براي آينده شان خوب است. اميدواريم خداي تعالي به همه ي ما كمك بكند تا بتوانيم به خداي تعالي برسيم. آن هم كه نمره داده خواهد شد در مورد همان سؤالات كتبي است كه در جلسه پرسيديم البته مقالاتشان كمكي به نمره شان مي كند. انظباطشان، ايمانشان اينها كمكهايي است به نمراتشان چون اين كار را خود من بايد انجام بدهم و كار خود من است لذا ممكن است با تأخير انجام بشود.

خدايا ما را از محبيّن فاطمه ي زهرا، از عارفين به حق فاطمه ي زهرا، از كساني كه در امتحان وجود مقدّس فاطمه ي زهرا سرافراز روز قيامت بيرون مي آيند قرارمان بده. ديگر من امروز روضه نمي خوانم ولو اينكه بايد بنشينيم براي خودمان در مقابل اين رهبران مان، پيشوايانمان، ائمه اطهارمان كه چقدر همنوعانمان به آنها ظلم كردند و خدا نكند ما هم جزء همان كساني باشيم كه در زيارت عاشورا عرض مي كنيم كه اللّهم العن اوّل ظالم ظلم حق محمّد و آل محمّد و آخر تابع له علي ذلك، ما جزء تابعين آنها نباشيم.

نسئلك اللّهم و ندعوك باعظم اسمائك و باسمك الاعظم الاعظم الاعظم الحجة ابن الحسن يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه؛خدايا به آبروي ولي عصر فرج آن حضرت را برسان. همه ي ما را از بهترين اصحاب و ياورانش قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضي بفرما. خدايا ما را از محبّين و دوستان فاطمه ي زهرا قرارمان بده. پروردگارا به آبروي حجة ابن الحسن،به آبروي حجة ابن الحسنما را از بهترين اصحاب آن حضرت، از بهترين ياران آن حضرت، خدايا ما را از بهترين سالكين الي اللّه قرارمان بده. خدايا امراض روحي را از ما دور بفرما. مريضهاي اسلام شفا مرحمت بفرما. خدايا آنهايي كه به اين مملكت شيعه نشين امام زماني خدمت مي كنند به آبروي ولي عصر مؤيّد و منصورشان بدار. آنهايي كه به اين مملكت ظلم مي كنند، منحرف مي كنند مردم اين مملكت را، اگر قابل هدايت نيستند ذليلشان بفرما. پروردگارا به آبروي آقايمان حجة ابن الحسن قسمت مي دهيم امروز كه روز مهماني امام عصر است خدايا به آبروي آن حضرت همين امروز فرج آن حضرت را اگر صلاح مي داني مقدّر، معيّن بفرما. پروردگارا اين تأخير ظهور را خدايا مربوط به ماست پروردگارا به ما عقل برداشتن موانع ظهور را عنايت بفرما. همه ي مردم دنيا را آماده ي ظهور حضرت ولي عصر بفرما. عاقبت امرمان ختم بخير بفرما. و عجل في فرج مولانا.

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله و صلی الله علی رسول الله  و علی آله آل الله لاسیما علی بقیة الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم انّ ربّک یقضی بینهم بحکمه و هو العزیز العلیم  و توكّل علی الله انك علی الحقّ المبین (آیه ۷۸ سوره مبارکه نمل).

ایّامی است كه تعلّق شدیدی به حضرت فاطمه ی اطهر سلام الله علیها دارد. در گذشته به نقلِ بزرگان دین و مورخین شهادت آن حضرت در چهل و پنج روز بعد از وفات پیغمبر وهفتاد  وپنج روز بعد از وفات آن حضرت و نود و پنج روز بعد از رحلت رسول اكرم مورخیّن نوشته اند. و در آینده میلاد مسعود فاطمه ی زهرا را در پیش داریم كه ان شاءاللّه بهره های كافی و كاملی از این میلاد مبارك خواهیم برد. روایتی دیدم كه پیغمبراكرم و یا هر یك از ائمه – درپرانتز عرض كنم كه اگر روایتی از یكی از ائمه اطهار علیهم السلام نقل شد و شما نسبت به پیغمبراكرم دادید درست است و اشكالی ندارد. چون بالاخره ائمه اطهار علیهم الصلوة و السلام همه شان راویان احادیثی كه از پیغمبر باید نقل شود بودند. فرمود: من ادرك فاطمه فقد ادرك لیلة القدر (بحار الأنوار 42: 105). كسی كه فاطمه را درك كند، بفهمد، بشناسد، شب قدر را درك كرده و شناخته است. درباره ی این حدیث یك مقداری امروز صحبت می كنم و انشاءاللّه برای شما دوستان هم تحكیم اعتقاداتتان به وجود مقدس فاطمه ی زهرا باشد و هم از نظر اخلاقی و تزكیه نفس بتوانید از این وجود مقدس بهره بردارید. بحث این كلاس امروز بسیار بحثِ پرمعنا و پرمحتواست. در شهرهای مختلف كه الان صدای مرا می شنوند خوب با دقّت این مطلب را و این بحث را یاد بگیرند چون ممكن است به خاطر كمالاتشان به خاطر رشد فكریشان مورد امتحان واقع شوند.  اگر یادتان باشد و مكرّر من در عرایضم در بحثهایی كه در شبهای قدر داشته ام عرض كرده ام كه در شب قدر قرآن نازل شده این معنا را قرآن در دو جا بیان كرده یكی در سوره ی قدر. اگر چه در سوره قدر اسم قرآن برده نشده و با ضمیری كه همه ی مفسرین و ائمه اطهار علیهم الصلاة و السلام توضیح داده اند. که «انّا انزلناه فی لیلة القدر» این ضمیر«انزلناه» را به قرآن برگردانده اند. ولی در سوره ی دخان خدای تعالی می فرماید: « كتاب مبین»، آنجا هم كلمه ی قرآن گفته نشده، ولی یك مقدار روشنتر است. اسم كتاب برده شده،« فیها یفرق كل امر حكیم» این كتاب مبین در شب پربركتی كه بركتش را در سوره ی قدر بیان كرده كه «لیلة القدر خیر من الف شهر»، و در هر دو سوره فرموده است و اشاره دارد كه فیها یفرق كل امر حكیم، در سوره ی قدر هم می فرماید لیلة القدر خیر من الف شهر تنزل الملائكة و الروح، این جدا كردن هر مساله ی بسیار محكم و قطعی را این نحوه كه بوسیله ملائكه و روح كه نازل می شوند تنزل الملائكة و الروح فیها در آن شب، درباره ی مسائل مختلفی كه باید در عالم انجام شود یفرق كل امر حكیم امرا من عندنا، تمام این امور از جانب پروردگار است تنزل الملائكة و الروح فیها باذن ربهم، در سوره ی قدر هم می فرماید همه ی اینها با اذن پروردگار و از جانب پروردگار است. من كل  امر، ولی این را بدانید كه سلام هی، همه ی آنچه كه از جانب پروردگار نازل شده تمام سلامتی است، راحتی است، خوشحالی و خوشی است و در آیات زیادی از قرآن خدای تعالی می فرماید كه هر چه بدی به شما می رسد دست آورد خود شماست و هر چه نیكی به شما می رسد از جانب پروردگار است، خدا بشر را خلق نكرده كه در نكبت و ناراحتی او را قرار بدهد، نكبت ها، ناراحتی ها از جانب خود انسان است و دستاورد خود انسان است و انسان خودش برای خودش مشكل درست می كند، اگر در صراط مستقیم حركت كند، راهی را كه خدای تعالی تعیین فرموده در همان راه برود هیچگاه در میانِ دره های  وحشتناك، و دره های پر از جانورها و بیهودگیها و از بین رفتنها قرار نمی گیرد. در این باره من زیاد نمی خواهم صحبت كنم. این دو آیه و دو سوره را با یكدیگر خواستم تطبیق بدهم. شب قدر آن شبی بود كه قرآن نازل شد، چرا قرآن نازل شد؟ ایا قرآن بر پیغمبراكرم نازل شده یا بر ما نازل شده، و یا بر جهان هستی نازل شده؟ اگر یادتان باشد حقیقت قرآن كه معلوماتی است كه منشعب شده از ذات مقدس پروردگار -كه او علم محض است- بر قلب پیغمبر در ابتدای خلق و در وقتی كه خدای تعالی به وسیله ی انوارِ مقدسه ی خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام كه در راس آنها رسول اكرم بود بر عالم هستی، آن وقتی كه عالم هستی را خلق كرد و خلقتِ اصلی و اوّلیه تمام شد شبِ قدر قرار داد. شب قدر یعنی هر چیزی در جای خودش قرار بگیرد نظام عالم بر پا شود، نظم جهان هستی آنچنان كه خدا دوست  دارد مقرّر گردد. این همه كهكشانها، این همه عوالم خلقت همه در كنار هم، منظم، بدون كوچكترین فسادی قرار بگیرد. وقتی كه خدای تعالی همه ی موجودات را خلق كرد اندازه گیری كرد، اندازه گیری معنایش اینست كه خورشید در فاصله ی بین زمین در چه اندازه فاصله قرار بگیرد تا كره ی زمین دارای حیات بشود و بشر بتواند در آن زندگی كند. این را از باب مَثل عرض كردم باید شب و روز داشته باشد که  در آن وقتی كه خدا این تقدیر را انجام داد در كره ی زمین شب بیست و سوم ماه رمضان در محاسباتی كه بعداً به وجود آمد بود.لذا سالگرد آن شب پر اهمیت را ما هر سال  در ماه رمضان داریم و خواهی نخواهی در پرتو آن شب قدر اوّل یك فوائدی هم نصیب ما در میلیونها و میلیاردها سال بعد خواهد شد و بسیار این فوائد در مقابل عالم هستی كوچك است. شما فكر نكنید كه شب قدر را خدا فقط برای من و شما خلق كرده در كره ی زمین، همانطوری كه خورشید وقتی نور می دهد اگر هوا ابر باشد ما فكر می كنیم خورشید پشت ابر است و حال آنكه ما پشت ابریم، خورشید تمام منظومه ی شمسی را دارد نور می دهد او پشت ابر نیست. ما پشت ابریم، همین طور ممكن است ما فكر كنیم كه شب قدر را خدا فقط برای ما قرار داده، و این آیات فقط برای ما نازل شده. این اشاره ای بود برای اینكه این فكر را از سرمان بیرون كنیم. ولی همانطوری كه خورشید برای هر نفری مفید است، هر وقتی كه نور بدهد مفید است، هر جا كه نور پخش كند مفید است همانطور شب قدر اوّل و شب قدر ماه رمضان 1425 كه گذشت برای ما به همان اندازه مفید است. این یك مطلب علمی بود كه از نظر احادیث و روایات و قرآن لازم بود بیان كنم. و بعد از آن نزول دوم، قرآن در قالب عربی و در قالب زبان عربی نازل شد، پایین آمد كه ما بفهمیم، مردم كره ی زمین هم از این قرآن استفاده كنند و بعد هم كه می دانید به ترتیب وقتی كه پیغمبراكرم مبعوث شدند خدای تعالی در ابتدا به او فرمود و لا تعجل بالقران من قبل ان یقضی الیک  وحیه (آیه ۱۱۴ سوره طه)، قبل از اینكه وحی قرآن به تو برسد عجله نكن و آن را بیان نكن. و لذا گاهی تا چهل روز پیغمبراكرم منتظر می ماند تا یك آیه بر او نازل شود. نه اینكه قرآن را نداند. اینها بحثهایی بود كه در گذشته داشتم. به عنوان مقدمه آنچه را كه عرض كردم این بود كه یادآوری كنم كه در شب قدر چه اتفاقی افتاده و چگونه با فاطمه ی زهرا تطبیق می كند. كه فرمود: من ادرك فاطمه كسی كه درك كند فاطمه را، نه بشناسد، نه آنكه بداند چند سال عمر كرده، نه آنكه بداند پدرش كه بوده و مادرش كه بوده نه آنكه در چه سالی متولد شده و در چه سالی وفات كرده. همانطوری كه شب قدر همیشه هست. شما بدانید آنکه ما عرض كردیم که وقتی نظام عالم را، لیلة القدر را تنظیم می كند و تنظیم كرده، فیها یفرق كل امر حكیم، با حكمتش پروردگار متعال همه ی امور را از هم جدا كرده و در جای خودش قرار داده، وقتی این جمله را گفتیم معنیش این است كه وقتی فاطمه زهرا سلام الله علیها، به وجود آمد خدای تعالی او را خلق كرده، همیشه در كنار عالم خلقت باید فاطمه باشد اگر قوانینی را یك قانون گذار وضع كرد و در یك ساعتی او را مقرر نمود آنكه این قوانین را اجرا می كند، مجری  آن قوانین است. اگر مجری باشد قانون نباشد، اگر قانون باشد مجری نباشد این دو باید با هم باشند اگر از هم جدا شدند یكی بود، یكی نبود هیچگاه نظم به وجود نمی آید. درست است پیغمبراكرم و ائمه اطهار همه شان اینها مجریان قوانین الهی هستند ولی آن كسی كه را كه به عنوان شب قدر تعیین كرده اند و همانطوری كه قوانین آمده و تمام موجودات عالم را منظم كرده، همانطور باید مجری قانون آن كسی كه قانون را اجرا می كند یعنی ماه و ستاره را، خورشید و ماه را در جای خودش قرار می دهد و- در پرانتز باز خدای تعالی خودش قادر بر همه چیز هست ولی ابی الله ان یجری  الامور الا باسبابها (الكافي : 1/183/7)، اسباب تنظیم احكام الهی بر عالم هستی فاطمه ی زهرا سلام الله علیهاست. مجری است، مجری احكام است. حالا شاید -دوستان خوب دقت كنند- حالا شاید یك نفر بگوید شما شیعیان برای یك دختر كه از پیغمبر باقی مانده این ادّعاها را دارید من می خواهم عرض كنم این مطلبی است كه هر عاقلی اگر فكر كند به این مطلب معتقد می شود تا چه رسد كه مسلمان باشد یا شیعه علی بن ابیطالب علیه الصلوة و السلام و آن مطلب اینست : فاطمه ی زهرا طرز تولدش برخلاف تولد همه ی مردم دنیاست. یعنی پیغمبراكرم رفته به معراج، این را برای مسلمانها می گویم همه هم قبول دارند میوه بهشتی خورده، آمده در كره ی زمین، -اینها مورد اتفاق مسلمانهاست- آمده در كره ی زمین دستور دارد كه چهل شبانه روز خودش را پاكتر از آنچه هست در ارتباط با توالد و تناسل قرار دهد، جدای از زن، كسی كه نُه تا زن دارد چهل شب باید جدا باشی البته آن زمان حضرت رسول اكرم كه چهل شب جدا بود تنها حضرت خدیجه زنش بود ولی این استعداد جنسی در او هست، كمال مطلق را دارد. چهل شب باید جدا باشی، یعنی خودت را خوب پاك كنی، هر شب در این چهل شب غذا علی ابن ابی طالب برای او بیاورد. شب آخر باز از طریق ظاهر نباشد. جبرئیل نازل شد، میوه بهشتی آورده این میوه بهشتی خیال نكنید كه میوه های معمولی منتها یك مقدار بهتر، نه! ما همین الان هم معتقدیم كه بهشت در عالم خلقت خلق شده و اعدّت للمتقین، آماده برای اهل تقواست و این برای خدا كاری ندارد. حالا می گوییم که این سالهاست خلق شده، شاید ساختمانش خراب بشود، باران خرابش بكند، اینها مال این دنیای  دنی و پست ماست والاّ همانطوری كه میوه هایش را خدای تعالی می فرماید لم یتغیر، تغییر پیدا نمی كند، آب آنجا مزّه اش عوض نمی شود همان طور ساختمانهایش هم همانگونه است و نعمتهایش هم همانگونه است والاّ آقایان بدانید اگر ما معتقد به بهشت نباشیم، معتقد به نعمتهای بعد از مرگ تا روز قیامت نباشیم چه بخواهیم چه نخواهیم یك آدم پوچی هستیم. بخواهیم كه یك فرد فعّال بگویند آقا! ریاست جمهوری كره ی زمین تا زنده  هستی مال تو، این آدم پوچی هست، به جهت اینکه چقدر انسان زنده است؟ چند روز زنده است؟ می گوییم ما از خدا تعهد گرفته ایم كه صد و ده سال، صد و بیست سال زنده باشیم، باز هم تمام می شود. آخرش هیچی! هر چیزی كه آخرش هیچ باشد آقا تو دارای ثروت فوق العاده ای هستی. خوب مردی چه؟ هیچ! ببینید این كلمه ی هیچ پشت سر همه ی اینها هست. ولی خدا تو را برای هیچ خلق نكرده. برای زندگی ابدی خلق كرده. خالدین فیها ابداً، همیشه خواهی بود و همیشه هم اگر از راه راست بروی به مقصد خوبی خواهی رسید. بین راه یك مشكلاتی دارد، انسان فكر می كند من اگر فرض كنید یك آدم باتقوایی شدم، دست از همه ی گناهان كشیدم و عبادت پروردگار را كردم چقدر مشكل است؟ این مشكل را حلّ كن، تو اگر بخواهی از اینجا به مشهد بروی خوب طبعاً یك مشكلاتی دارد حتی هواپیمایش در فرودگاه اگر تأخیر داشته باشد یك مدتی منتظر بشوی، اعصابت خورد بشود، مشكلات در راه هست. امّا اگر رسیدی به جایی كه دیدی این صاحب خانه، آن جایی كه تو می خواهی مقرّراً، دارالقرار توست می خواهی آنجا بمانی، ببینی سر راهت، در بیابان، من عرض كردم یك وقتی یك دهی ما را دعوت كرده بودند، در خارج ده یك كیلومتر تقریباً مانده بود به آن ده كه می خواستم پیاده بقیّه را برویم حدوداً شاید سی تا گوسفند آنطوری كه نقل می كردند، من نشمردم، جلوی پای ما كشتند. حالا اگر انسان اینقدر بی عقل باشد بگوید این مردم من را می برند در  ده، مرا می اندازند در گودال آتش، و آنجا من را می سوزانند! این علامت چه هست؟علامت بی عقلیت هست. آقا این همه از تو احترام كردند. خدای تعالی در این قنطره در این راه رفتنت به آخرت که دنیا باشد گلها همه رنگ هر چه تو تصور کنی سر راهت ریخته ؛ این بی عقلی نیست که آدم بگوید خدا می خواهد مرا به بهشت نبرد احترامم نکند ! به خدایی خدا قسم ! به جان فاطمه اش قسم ! که خدای تعالی دوست ندارد که یک نفر از افراد بشر به جهنم بروند . همه را مورد  رحمت خودش قرار داده، جهنمیها خودشان خودشان را جهنمی می كنند. یعنی نه اینکه با گناهان مختلف با عقاید باطل – چند روز بنشین خیلی راحت عقائدت را درست کن شیعه علی محسوب بشو من تعهد می دهم – شاید بگویید تو را از کجا پیدایت کنیم روز قیامت ؟! – عرض می کنم خدا تعهد داده ، خدا را که باید پیدا بکنی ، خدا تعهد داده تو تقوی داشته باش ببین تو را به بهشت می بریم  یا نه! « لأغوینّهم اجمعین » شیطان گفت همه را اغوا می کنم « الا عبادک منهم المخلصین » مگر بندگان پاکت را .

بنده پاک چه خصوصیتی دارد ؟  بنده پاک ؛ «إن المتقین فی جنات و عیون » (آیه ۱۵ سوره ذاریات) اینها وعده های الهیست.روز قیامت كه می شود یك نفر آنقدر بد است كه دارند می برندش جهنم، می گوید خدایا من در دنیا بودم به امید عفو تو گناه می كردم، خدای تعالی می فرماید ای ملائكه من! این دروغ می گوید، در دنیا اصلاً به یاد ما نبود، باور نمی كرد اصلا بهشتی باشد، مهربانی ما را باور نمی كرد، امّا برای همین حرفش ببریدش به بهشت. خیلی عجیب است! حضرت فاطمه ی زهرا سلام الله علیها این مجری تمامِ قوانین و احكام الهی است در ماسوی الله. چون ابی الله  ان یجری الامور الا باسبابها. بنابراین یك خدای تعالی به رسول اكرم در معجزه آمیزتر از همه ی سوره های قرآن – چون سوره ی كوثر اعجازش از همه ی آیات قرآن بیشتر است. و كوچكترین سوره ها و بزرگترین حقیقت می فرماید: انّا اعطیناك الكوثر، ای پیغمبر ما به تو كوثر دادیم. تفسیر قرآن در دست همه است، صوفی تفسیر می كند، فیلسوف تفسیر می كند، فقیه تفسیر می كنند، سنّی هم تفسیر می كند، شیعه هم تفسیر می كند. ولی امام معصوم، امام معصوم هم حتّی به تفسیر هم نیازی نیست وقتی که می گوید انّا اعطیناك الكوثر آخرش این جمله را امام فرمود كه تفسیر می كند انّ شانئك هو الابتر، دشمن تو او مقطوع النسل است، تو نسل داری، نسل پیغمبر كه بود؟ چرا پیغمبر با داشتن نُه تا زن یك فرزند بیشتر از او باقی نماند؟ برای اینكه ان شانئك هو الابتر، كوثر را تفسیر بكند. خوب می فهمید این مطلب را؟ طبعاً از این واضحتر نمی شود گفت، انّا اعطیناك الكوثر، ای پیغمبر! ما،  وقتی كه یك نفر یك چیز بزرگی به یك كسی هدیه می دهد با ما عنوانش می كند. والاّ اگر چیز كوچكی به كسی هدیه بدهد ما و اعطیناك و این حرفها ندارد. یك: انّا، دو: اعطیناك، از عطا می آید، از لطف می آید در مقابل كاری كه كردی نیست، عطیه است، هدیه است. سوم: كلمه ی كوثر را خدای تعالی روی این چیزی كه به پیغمبر داده اطلاق كرده، كوثر را ترجمه اش را همه می توانید از روایات و كتاب لغت پیدا كنید. كوثر به معنای كثیر است. كثیر چیزی كه خدا با این مقدمه عطا كرده به پیغمبر، شرّ كسی یقیناً نیست، شرّ زیادی نیست، چیز معمولی زیادی هم نیست. باید حتما خیر كثیر باشد و این طور هم تفسیر كرده اند و در یك آیه ی قرآن می فرماید:« و من یؤت الحكمه فقد اوتی خیراً كثیرا» (آیه ۲۶۹ سوره بقره) كسی كه حكمت به او داده بشود خیر كثیر داده شده، پس معلوم است خیر كثیر حكمت است. حكمت یعنی شناختن حقایق و آن هم جمیع حقایق كه خدا به پیغمبر داده و این همان معلوماتی است كه خدای تعالی در روز اول وقتی كه پیغمبر را خلق فرمود به او عنایت كرد. ببینید در واقع فاطمه ی زهرا سلام الله علیها آن معلوماتی است كه حضرت رسول اكرم از ذات مقدس پروردگار دریافت كرده. لازمه ی این علم و حكمت چه هست؟ لازمه ی این علم و حكمت چه هست؟ صلّ لربّك، تقاضای رحمت خاصه را از خدا بكن. نماز دو ركعت خواندن شاید در ضمنش بوده ولی این منظور نیست. صلّ،  رحمت كه من گفتم در یك بحث مفصلی – من این بحثها را دیگر انشاءاللّه كم كم تمامش می كنم و این جلسه هم شاید دوامی نداشته باشد ولی همانها را دارم جمع و جور می كنم.- صلّ لربك، دو جمله یكی طلب رحمت از پروردگار است. رحمت خاصّه، گفتم رحمت عام رحمان است، رحمت خاص رحیم است، رحمت خاص الخاص صلوات است. صل لربك، كلمه ی لربك ای پیغمبر برای آنكه تو را ساخته و تربیتت كرده، مرّبی تو بوده، وانحر، وانحر را تفسیر كرده اند حالا همانی كه اكثراً تفسیر كرده اند كه قربانی كن. حالا تفاسیر مختلف را نمی  توانم وقت نیست عرض کنم. یعنی بزرگترین حیوان حلال گوشت را در راه خدا نحر كن. نگفت واذبح، ذبح كن كه بگوییم گوسفند را هم شامل می شود، نحر مخصوص شتر است. وانحر، ان شانئك هو الابتر، یكی سوره ی قدر را همیشه در نمازهایتان ولو در یك ركعت بخوانید یكی هم سوره ی كوثر را. شما مرتبط می شوید با حكمت الهی، این دو سوره خیلی مهم است. هر  دویش هم مربوط به فاطمه ی زهراست. یعنی یكی  اشاره به مجری شب قدر است یكی معرّفی شب قدر است. خوب فاطمه ی زهرا را شناختید؟ اگر بشناسید شب قدر را می شناسید. اگر بشناسید همه ی حقایق را می شناسید. می بینید فاطمه ی اطهر تا ما می گوییم فاطمه فكر می كنید یك دختر خانم هجده ساله ای كه پهلویش را شكستند و از بین بردندش. تمام! خدا ما را نمی آمرزد با این فكر. فاطمه ی زهرا آن روح مقدسی است که ببینید در تولد بدن ظاهریش كه چون لباسی است برای حضرت زهرا آن هم در آن هجده سالی كه در دنیا بوده است، برای تولدش كه چون ما اهل ظاهر هستیم میوه بهشتی است. جدا بودن از خدیجه، غذای خاصّ كه باصطلاح بدن انسان است، فرقی نمی كند بدن انسان باید از نطفه بوجود بیاید این هم نباید از همین دنیای دنی باشد. و بعد هم پیغمبراكرم – من زیاد نمی توانم زیر بار این حرفها بروم همه را قبول دارم،فذره  فی بقعة الامکان  ولی اینكه- فاطمه از پیغمبر جدا شد، در فراق پیغمبر فاطمه ی زهرا گریه می كرد، جزء بكّائین شد. مردم مدینه را به عذاب در آورده بود بس كه گریه می كرد، اگر هم گریه می كرد چرا در این دنیا مانده، برای این بود. یك دانشمند بسیار بزرگی را – نمی توانم مثال بزنم، گفت خاك بر فرق من و تمثیل من، یك دانشمند بسیار بزرگی را – بگیرند در یك اتاق تنگ و تاریكش بكنند، یك عده ابله هم انجا باشند اذیتش كنند، ابله، خدا رحمت كند یكی از دوستان را به زندان برده بودند مرد فاضلی بود می گفت نمی دانی چه گذشت بر من در آن اتاق مثلا یك ساعت خوابیدی، استراحت كردی. گفت: نه! استراحت نبود، هم اطاقیهای ما یكی شان می گفت من مامانم را كشته ام! یكی دیگر می گفت من همسرم را ده تا چاقو زدم! یك آدم های عجیب و غریبی كنار ما بودند به هیچ وجه  مرا درك نمی كردند كه آخر یك چیزهایی از من بپرسید، استفاده كنید از من. اینجا است كه می گوید من ادرك فاطمه، ما  فاطمه ی زهرا را درك نمی كنیم. خیال می كنید اولی و دومی فاطمه ی زهرا را درك می كردند، ابله تر از اینها كسی بود در عالم؟ شما فكر می كنید حتی سلمان فاطمه ی زهرا را درك می كرد آن طوری  كه باید درك كند. بعد از سالها آمدند  ابا ذر و سلمان خدمت علی بن ابیطالب، كه  یا علی خودت را به ما معرفی كن، به نورانیّت.-یك قدم از ما بالاتر- به نورانیت معرفی كن. درجه دهم ایمان از این جهت بودند كه از ما بالاتر بودند. حالا آیا درك فاطمه می شود؟ خدای تعالی فاطمه را شناخت، فاطمه خدا را شناخت، و فاطمه پیغمبر و علی بن ابیطالب را شناخت. و علی بن ابیطالب و پیغمبر فاطمه را شناختند. به همین دلایلی كه الان از قرآن و مطالب برایتان عرض كردم. ما كجاییم؟! یك فاطمه ای شنیده ایم! ظرف ما، ظرفی كه ما داریم چقدر ظرفیّت دارد، این اندازه ظرفیّت دارد -ببخشید چون صدایم همه جا پخش می شود می ترسم که بعضی برایشان سخت باشد، نتوانند هضم کنند.- فهمی كه، ظرفی كه ما برای فاطمه ی زهرا سلام الله علیها داریم اینست كه سیدة نساء العالمین، اینست كه كوثر بدون توجه به این معنایی كه عرض كردم. اینست كه فاطمه شیعیانش را از جهنّم جدا كرده، امثال اینها، همانهایی كه روی منابر از زبان شیعیان شنیده اید. دشمنان كه هر چه توانستند گفتند. فاطمه زهرا سلام الله علیها همانطوری هم كه قبلا دراین مجلس بود گفتم -یا در مجلس دیگری بود چون گاهی برایم شك می شود در این مجلس گفتم  تكرار نكنم. ولی حالا می گویم اشكالی ندارد- فاطمه ی زهرا سلام الله علیها این نود و پنج روز كه حداكثر بود، در بین مردم بود یك ورقه امتحان بود، این یكی از چیزهاست. تمام مردم كره ی زمین باید امتحان بدهند. روز قیامت كه می شود ورقه های امتحانی از طرف پروردگار به سر مردم می ریزد، دستها بی اختیار حركت می كند. ورقه را بگیرد. یكی دست چپش می رود بالا، یكی دست راستش می رود بالا. خدای تعالی آن روز را روزی قرار داده كه اختیارات را سلب كند چون ما همه مان دروغگوییم. زبانمان را می بندد چون ما از این زبان عادت كرده ایم دروغ بگوییم. زبانمان را می بندد. «فاما من اوتی كتابه بیمینه» (آیه ۱۹ سوره حاقه) اگر اختیار داشت كه همه با دست راست، مگر چپ دستها، گاهی می شود دست چپها بهتر از آنهایی هستند كه راست دستند. از نظر تقوا، اینجا معلوم است كه اختیار از آدم سلب می شود. «فمن اوتی كتابه بیمینه» (آیه ۷۱ سوره اسراء) كتاب می آید به دست راست. و یك عدّه هم هستند كه كتابشان، آن نوشته شان، نامه ی اعمالشان به دست چپشان می افتد. از همانجا می فهمند چكاره هستند. اصحاب الیمین، یك عده اصحاب راستند. یا از یُمن بگیریم، حالا همان طور كه شما در ذهنتان هست. بنابراین اینها وقتی كه روز قیامت می  شود همه ی مردم جمع شدند. یوم الجمع است، یك عدّه با فاطمه ی زهرا می روند در بهشت بدون معطلی، بدون معطلی، حالا یك عدّه شان بدون شفاعت، یعنی شفاعتی لازم ندارند چون خوبند، یك عّده شان با شفاعت فاطمه ی زهرا سلام الله علیها، اول شفیعه است. اول كسی است كه مردم را به بهشت راهنمایی می كنند. در همین دنیا هم همینطور است. عجیب است من هر وقت به این جمله می رسم كه پیغمبراكرم آمد انی وجدت فی بدنی ضعفا، یا ضُعفا، هر دویش درست است. من در بدنم یك ضعفی احساس می كنم. ببینید مربوط به بدن هم فاطمه زهرا  كار دارد. مربوط به روح انسان هم كه مهم كارش است و اهمّ كارش است كار دارد. روحت را بسپار به فاطمه، بدنت را بسپار به فاطمه ی زهرا سلام الله علیها. خدا می داند این را تجربه كردم و تجربه لازم نیست.  بی حیایی است انسان بگوید كلام خدا را، كلام ائمه را تجربه كردم. كه وقتی انسان مریض می شود بگوید یا فاطمه خودم را به تو سپردم. می برندش، عملش می كنند، می برند، می دوزند، خدا می داند كوچكترین ناراحتی برای انسان پیش نمی آید. در سجده ای كه برای خداست می گوید سرت را بگذار صد مرتبه بگو: یا مولاتی یا فاطمة اغیثینی، ای مولای من، ای خانم بزرگواری كه مجریِ احكام الهی هستی اغیثینی، به من پناه بده. اگر روی اعتقاد انسان -همه اش سر ایمان انسان است كه كار گیر است- روی اعتقاد بگو، بلند شو اگر تو از همه ی بدی هایی که به وسیله خودت این بدیها برایت بوجود آمده نجات پیدا نكردی من دارم صریحاً می گویم آب دهن به صورتم بینداز. این فاطمه است. پیغمبر، آقا پیغمبر فكر نكنید یك فرد عادی بوده، بعد از هزار و چهارصد سال هنوز میلیارد مسلمان و بلكه بالاتر دارند بندگی اش را می كنند، اطاعتش را می كنند. این پیغمبر خسته شده،بین  مردم راه رفته، مردم اذیتش كرده اند، سنگ به او زدند، خلاصه اذیّتهایی كه نوشته اند در تاریخ در اثر جهل مردم برای پیغمبراكرم بوجود می آمد كه  فرمود: ما اوذی نبی بمثل ما اوذیت (بحارالانوار، ج 39، ص 56) ، آن چنان كه من اذیّت شدم هیچ پیغمبری اذیّت نشد. خسته شده. لاجد فی بدنی ضعفا، ای فاطمه من در بدنم یك ضعفی احساس می كنم. فاطمه ی زهرا نمی گوید که پدرجان! قربانت بروم؛ چرا اینطوری می شود، بنشیند پای او گریه كند، نه! با كمال بزرگواری، شب قدر است و لیله القدر است و نمودار این یعنی باید بگوییم كه ملكوتِ لیله قدر است این لیله قدر اندازه گیری می كند. نه، پدرم نباید اینطوری باشد. انی اعیذك بالله یا ابتاه من الضعف، من تو را پناهت می دهم، من تو را پناهت می دهم. حالا بیایند دنیا این معنا را بفهمند. تو فاطمه پیغمبر را پناه بدهی به خدا، یعنی من واسطه ی خدا هستم با تو. من كوثری هستم كه خدا به تو عطا كرده، من ملكوت شب قدرم، اعیذك بالله یا ابتاه من الضعف، می دانید چقدر طول كشید از وقتی كه فاطمه پیغمبر را پناه داد به خدا تا وقتی كه نگاهش كرد. شاید یك دقیقه، یك لحظه، فصرت  انظر الیه اذا وجهه یتلألو  كانه البدر فی  لیلة تمامه و کماله، آقایان فكر نكنید رنگ پیغمبر مثلاً پریده بود حالا رنگش به جا آمد. نه! از آن بالاتر، مثل ماه شب چهارده صورتش می درخشید. یك بشّاشیتی پیدا كرده . یك حالی پیغمبراكرم پیدا كرده بود، حال نشاط. این را شما بدانید وقتی آدم خیلی خسته و افسرده و بی حال می شود دوست ندارد كسی دور و برش بیاید می خواهد یك قدری استراحت كند. امّا امام حسن امد حضرت را در بغل گرفت، به به! به فاطمه هم نفرمود كسی نیاید دور و بر من، فاطمه گفت كه پدر بزرگتان زیر آن عبا خوابیده، آنها هم رفتند پیشش، در بغلش، امام حسین آمد رفت در بغلش، علی بن ابیطالب آمد رفت در بلغش، همه  را در بغل گرفت جبرئیل به طمع افتاد از آن بالا كه اجازه بدهید ما هم برویم. كه آیا اجازه می دهید من ششمی شما باشم؟ لكم سادساً؟ برای آنها هدیه آورد، پروردگارتان سلام به شما می رسد یقرئک  السلام و یخصّك، مخصوص شما یك تحیت و اكرامی قرار داده. اجازه بدهید ما هم خدمتتان برسیم. خوب تو جا نمی گیری -به تعبیر ما- بیا، تو هم ملك هستی دیگر، جبرئیل هم كم كسی نیست، خیلی شخصیت است. بین ملائكه همان موقعیتی را دارد كه پیغمبر در بین بشر آن موقعیت را داشت. جبرئیل خیلی مهم است ولی خادمِ خاندان عصمت و طهارت است. افتخار خدمتگزاری را دارد. می گوید وقتی من خلق شدم خدای تعالی از من پرسید تو كه هستی؟ -امتحان است دیگر-، گفت من منم، تو هم تویی! فوراً علی بن ابیطالب آمد فرمود ای جبرئیل این طور صحبت نكن با پروردگارت، بگو من بنده ی تو جبرئیلم. -این ادب را از آن روز خدای تعالی به مردم حتی آموخت- من بنده ی تو جبرئیلم، تو پروردگار و ربّ جلیل منی، اگر این حرف را من نمی زدم لیاقت پیدا نمی كردم كه جبرئیل باشم. جبرئیل هم آمده وارد شده. خوب چه آورده ای جبرئیل؟ اولاً سلام خدا را، تحیّت و اكرام خدا را. سلام خدا خیلی مهم است. وقتی كه پیغمبراكرم از دار دنیا رفت جبرئیل آمد بر فاطمه ی زهرا كه خدای تعالی به تو سلام می رساند. فرمود: او سلام هست، علیك السلام نمی گوییم به خدا، و منه السلام، سلامتی ها از اوست، و الیه یعود السلام و سلام به خود او بر می گردد. دوّم، جبرئیل چه آورده ای؟ خدای تعالی یك كار بسیار مهمی كرده كه ای كاش می توانستم حقیقتش را برایتان بگویم. ولی ظاهرش را می گویم و آن اینست كه انّما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهركم تطهیرا، خدا خواسته، اراده كرده و انجام هم داده. تمام شد كه اهل بیت تو را از همه ی نجاستها و كثافتها و رجس ها پاك كند. لیذهب عنكم الرجس اهل البیت و یطهركم تطهیرا،(سوره احزاب آیه ۳۳) پاكتان می كند. یك پاك كردن خیلی عالی، انشاءاللّه سادات ابی و امی  قدر خودشان را می دانند. اینقدر در نجاستهای دنیا خودشان را نغلطانند و بدانند پاك هستند چون جزء اهل بیت پیغمبرند. یا رسول الله! ما لیاقت این ورقه ی امتحانی  تو را نه ما، نه اهل سنت، نه سایر مردم كره زمین نداشتیم. البته حالا ما با این عرض ارادتمان به فاطمه ی زهرا شاید یكی دو نمره به ما بدهند ولی بقیه صفر و زیر صفر. خدایا به آبروی فاطمه از همین جا عرض ارادتی به آن وجود مقدس می كنیم. السلام علیك یا امّاه یا فاطمة الزهرا، یا بنت رسول اللّه، ای کاش ما تو را درک می کردیم . ای کاش شب قدر را درک می کردیم . ای کاش می فهمیدیم خدا ما را در این دنیا برای چه خلق کرده و چرا آمده ایم . السلام علیک یا فاطمة البتول یا قرة عین الرسول یا سیدتنا و مولاتنا انا توجّهنا و استشفعنا و توسّلنا بک الی الله و قدمناک بین یدی حاجاتنا یا وجیهة عند الله اشفعی لنا عند الله فی الدنیا و الاخره.

  نسئلک اللهم و ندعوک بأعظم اسمائک و بمولاتنا فاطمة الزهراء یا الله  یا الله  یا الله  یا الله  یا الله  یا الله  یا الله  پروردگارا به آبروی حجة ابن الحسن میزبان عزیزمان هر چه زودتر فرجش را نزدیک بفرما . –آمین را بهتر بگویید- خدایا به آبروی آقایمان حجةابن الحسن همه ما را از بهترین اصحاب و یارانش قرار بده . پروردگارا به آبروی آقایمان حجة ابن الحسن توفیق تزکیه نفس به همه مان عنایت بفرما. صراط مستقیم دین را به همه مان عنایت بفرما . امراض روحی مان برطرف بفرما. پروردگارا به آبروی آقایمان حجة ابن الحسن ؛فاطمه اطهر را از ما راضی بفرما . خدایا به آبروی مولایمان امام زمان این مملکت ، کسانی که به این مملکت برای خدا خدمت می کنند زیر سایه امام زمان حفظ بفرما . مرضهای روحیمان شفا مرحمت بفرما . مریض منظور الساعه لباس عافیت بپوشان . امواتمان غریق رحمت بفرما . عاقبتمان ختم به خیر بفرما . و عجّل فی فرج مولانا صاحب الزمان. 

 

جهت دانلود صوت و یا پخش آنلاین کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و ارواح العالمينلتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم، إِذْ قَالَ مُوسَي لِأَهْلِهِإِنِّي آنَسْتُ نَاراًسَآتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهَابٍ قَبَسٍلَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ ٭ فَلَمَّا جَاءَ‌هانُودِيَأَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِوَ مَنْ حَوْلَهَاوَ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (نمل / 7 – 8) در قرآن مجيد خداي تعالي مكّرر قسمت هايي از قضايايي كه حضرت موسي علي نبينا و آله و عليه السلام داشته بيان فرموده است. پس از آنكه مدّتي از محضر جناب شعيب استفاده هاي علمي و راه و روش تبليغاتي و نبوتخود را فرا گرفت حركت كرد براي اينكه به وطن برگردد و با زن و اهلش در بيابان با گوسفنداني كه به او داده شده بود مي رفت. شب شد، در نيمه هاي شب درد زايمان به همسر حضرت موسي عارض شد. هوا سرد است، طبيعي است كه وقتي يك زني زايمان مي كند بايد خودش و فرزندش جاي گرمي داشته باشند در همين بين، از دور روشنايي جلب توجّهش كرد و باصطلاح شعله هاي آتشي به نظرش رسيد. حضرت موسي به اهلش گفت: من مي روم شايد خبري از آبادي و يا لااقل يك گلوله ي آتش برايتان بياورم شايد گرم شويد. آمد. وقتي كه به آن محل مقدّس، آن مكان پاك، آنجايي كه خدا تجلّي كرده بود رسيد از جانب درختي كه سرتاپا نور بود، به نظر او آتش بود صدايي آمد كه من خداي تو هستم، إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (نمل / 9) از اينجا حضرت موسي يك حال و هواي ديگري پيدا كرد. به كلّي از زن و فرزند و مالش فراموش كرد. تمام دلش را متوجّه خداي تعالي كرد، خداي تعالي هم به او دستوراتي عنايت فرمود و او را مأموريت تبليغِ دين و مذهب به او فرمود. كه فرعون طغيان كرده، در روي زمين خودش را برتر مي داند و ادّعاي خدايي كرده، بايد به سوي او بروي شايد او هدايت شود و از كارهاي زشتش دست بكشد. حالا در اينجا در آيات ديگري كه هست حضرت موسي تقاضاهايي داشت كه حتماً شنيده ايد و در آيات جزوات قبل بيان شده است. يكي از تقاضاهايش اين بود كه من كمك مي خواهم. من بازوي محكمي مي خواهم. براي من يك فردي كه كمكم باشد، وزيرم باشد، وزر و وبالي كه متوجّه ي من مي شود تحمّل كند، به من عنايت كن. خودش پيشنهاد داد كه برادرم هارون، ايشان بسيار كمك من است و مرا ياري مي كند، با من همفكر است، با من هم افق است. او كسي است كه هميشه با من مشقّات را تحمّل كرده و رفق و مدارا دارد و رفيق من است. و علاوه أَفْصَحُ مِنِّي (قصص / 34) آخر ايشان وقتي كه در ميان جمعي كه نسبت به آنها يك ناراحتي ايجاد كرده خودش نمي تواند صريح صحبت كند. حتي اگر حقّ هم باشد آن ناراحتي، چون مردم به او اعتراض مي كنند ما تو را در زير حمايت خودمان بزرگت كرديم، تو علاوه بر انكه به ما محبّت نكردي يكي از افراد ما را كُشتي و فرار كردي. حضرت موسي يك مقداري زبانش در اين جهت كُند بود كه بتواند صريحاً تبليغ كند به جهت اينكه اين اعتراض به او مي شد. ولي حضرت هارون اينگونه نبود هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي؛ او فصيح تر از من  صحبت مي كند، راحت تر از من صحبت مي كند او را وزير من قرار بده. وزير به معناي كسي است كه وزر و وبال را به عهده مي گيرد، به وزير از اين جهت وزير گفته اند يعني وزر و وبال مملكت، وزر و وبال اين قسمت از امور مملكت مثلاً وزير اقتصاد وزر و وبال اقتصاد مملكت بر عهده اوست. او وزير من باشد. أَفْصَحُ مِنِّي؛ و به علاوه رَبِّاِشْرَحْ لِي صَدْرِي ٭ وَ يَسِّرْ لِي أَمْرِي ٭ وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِي (طه / 25 – 27) خدايا مرا آن طور قرار بده كه من زبانم باز باشد، بتوانم با مردم راحت حرف بزنم. به فكر اينكه از آنها كسي را كُشته ام و فرار كرده ام نباشم در مقابل اوامر تو. وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِي آنچنان گره از زبانم برداشته شود كه من طوري حرف بزنم يَفْقَهُوا قَوْلِي (طه / 28) همه، حرفهاي مرا بفهمند، متوجّه سخنان من بشوند. حضرت موسي حركت كرد به طرف فرعون رفت و ديگر در اين قسمت از آيات سخن از اينكه با اهلش، با مالش، با فرزندِ در راهش چه شد و چه گذشت نيست. آيا همه را فراموش كرد؟ نه! سخن قابل طرحي حضرت موسي در اينجا ندارد. يك مقام بسيار باعظمتي را خداي تعالي به او عنايت كرده، مسأله ي زن و فرزند و مال مسأله ي بسيار كوچك و غيرقابل گفتن است. اين مطلب را دوستان در نظر داشته باشند كه هر چه انسان شخصيتش بالا مي رود به جزئيات در مقابل كارهاي مهمّ كمتر توجّه مي كند. يعني يك انسانِ اهل تزكيه نفس بيشتر از هر چيز در مرحله ي اوّل به خداي تعالي فكر مي كند. اوّل خدا، آنقدر ارزش دارد ارتباط با ذات مقدس پروردگار كه ارتباط با دوستان، ارتباط با شخصيتهاي بسيار بزرگ، ارتباط با زن و فرزند اصلاً قابل ذكر نيست. شما مثلاً اگر خواستيد با يك شخصيّت بسيار مهمّي ملاقات كنيد مي خواهيد حركت كنيد به نزد او برويد و در امور مهم مملكتي با او حرف بزنيد و موثّر هم هست. اوّل كاري كه مي كنيد بايد خدا را در نظر بگيريد، آيا خداي تعالي اجازه مي دهد كه تو بروي يا خير؟ خداي تعالي آيا راضي است كه اين كار را بكني يا خير؟ قبل از رفتنت و قبل از ملاقاتت با آن شخصيت حالا مي خواهد مثلاً رئيس جمهور باشد، مي خواهد رهبر انقلاب باشد، اول شخص مملكت باشد هر كِه مي خواهد باشد آيا خدا راضي هست يا نيست؟ افراد بزرگ، اولياء خدا اينگونه كار مي كنند، انبياء گذشته مثل حضرت عيسي و يا انبيايي مثل حضرت ابراهيم هر كاري كه مي كردند مي گفتند: بِإِذْنِ اللَّهِ. أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ يا  أُحْيِ الْمَوْتَي (آل عمران / 49) اگر من يك فلجي را شفا مي دهم و يا اگر پيسي را شفا مي دهم و يا اگر مرده اي را زنده مي كنم به اذن خداست. يعني قبلاً با خدا حرف زده ام، با خدا صحبت كرده ام، خدا به من اجازه داده اين كارها را بكنم از اين جهت انجام مي دهم. حضرت موسي يقيناً بعد از اين القايي كه به او شد، وحيي كه به او شد حتماً برگشت نزد زن و فرزندش و هر كاري بود كرد ولي آنچه كه او را بسيار متوجّه خود كرده و همه را از نظر ظاهر فراموش كرده و اگر زن و فرزندش را احترام كرده، مواظبت كرده به خاطر آن وحيي كه به او شده در نظر ظاهر فراموش كرده و همه ي توجّهش به اين است كه دستورات پروردگار را عمل بكند از اين جهت سخني از زن و فرزندش آن هم در آن وضع بحراني و حساس در قرآن نبرده و حرفي از او نزده است. بنابراين اوّل كاري كه ما بايد بكنيم انس مان را با پروردگار زياد كنيم. همه چيزها را در وزنه بگذاريم آن كه سنگين تر است مدّ نظرمان باشد، آن كه ارزشمندتر است مورد توجّه مان باشد. آنچه كه اهميتش بيشتر است بايد آن را بيشتر رعايت كنيم. ببينيد در شبهاي قدر، در شبهاي بسيار حسّاس ائمه اطهار عليهم الصلوةوالسلام اينها دعاهايشان اين است كه ما را از عتقاء از جهنم خدايا قرار بده. مي شد به جاي اين دعا مثلاً بگويند خدايا ما را از اين خليفه ي عباسي، از دست اين خليفه ي اموي، از دست اين ظالمي كه فرزندان پيغمبر را زنده زنده به گور مي كند از دست اينها ما را نجات بده يا آنها را از بين ببر.  امّا ابداً توجّهي به اين مسائل نيست اينها جزئي است نهايت اينها مي توانند در اين دنيا يك فعاليتي بكنند، نهايت كاري كه مي توانند بكنند و آخرين درجه ي ظلم شان اين است كه زندگي دنيا را از ما بگيرند. زندگي دنيا دني است، پست است، كوتاه است. مدّت بسيار كمي است، بالاخره از بين مي رود به اين نبايد توجّه كرد. شما اگر مسافرتي مي رويد، مي خواهيد برويد يك شهري زندگي كنيد بين راه اگر ماشين تان خراب شد يك ساعتي آنجا خواستيد بمانيد اهميّت نمي دهيد. همه اش به فكر اين هستيد كه در آن محل اقامه خوش بگذرد، دارالمقامه طوري باشد كه به شما بد نگذرد، همه ي فكرتان اين است. نمي گوييد حالا كسي از مشهد مي خواهد برود تهران، زياد اهميّت ندارد كه مثلاً يكي از شهرهاي بين راه هوايش خيلي گرم باشد يا خيلي سرد باشد ولي تلفني سؤال مي كنيد تهران آيا هوايش قابل تحمّل است يا نيست؟ چون بالاخره من چند روزي آنجا مي مانم همانطور كره ي زمين محلّ اقامه نيست. دنيا جاي  فناست، از بين رفتني است، ممّر است، قنطره است، پلي است كه از رويش مي خواهيد عبور كنيد. هوايش مي خواهد هر چه باشد. زندگيش هر چه باشد مطرح نبايد باشد پس سالك الي اللّه اوّل خدا و بعد مي بينيم ائمه اطهار عليهم الصلوةوالسلام اسئلك الجنه، اسئلك مثلاً نعمتهاي بهشتي و نجات از آتش جهنم. يك مقدار جلوتر مي آييم بعد از بهشت و جهنم و لقاء پروردگار مي رسيم به عالم برزخ، مي بينيم باز اهميتش بيشتر از دنياست به آن توجّه كرده اند. بنابراين اين يك سبكي است براي اولياء خدا، براي ائمه اطهار، براي انبياء اينكه چيزهاي بزرگ را بيشتر مورد توجّه قرار مي دهند. آنكه بقائش بيشتر است بيشتر مورد توجّه است، آنكه فنائش زودتر است بايد به آن بي توجّه تر بود. زن و فرزند و مال مربوط به اين دنياست. دنيا خودش محدود است، كوچك است تا چه برسد به متعلقاتش. ضمناً اين هم معلوم باشد كه اگر انسان زن و فرزندش را نگهداري كرد، احترام كرد و مواظب آنها بود امر الهي را اگر انجام داده باشد باز مربوط به خدا و لقاي پروردگار است، بايد اهميّت بدهد. امّا اگر نه، زن و فرزند آنقدر مربوط به خدا نبودند، خداي تعالي را آنها رعايت نكردند، تقوا نداشتند، خير. و از اين آيات كه مي گذريم جريان حضرت موسي به يك نكته ي ديگري امروز مي خواهم برايتان تقريباً درسي باشد و متوجّه باشيد. آيات بخش سوّم اين جزوه است كه مربوط به حضرت سليمان است و حضرت داوود. حضرت سليمان از حضرت داوود به صريح قرآن از حضرت داوود ارث مي برد. وَ وَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُدَ (نمل / 16) حضرت سليمان از حضرت داوود ارث برد. در اينجا متوجّه ي كلام فاطمه ي زهرا – بخصوص به مناسبت ايّام – مي رسيم و آن اين بود كه حضرت زهرا سلام اللّه عليها آمد در ميان مسجد، ابن ابي قحافه يعني ابي بكر ايشان در سخنانش يك مطلبي را بيان كرد گفت كه من از پيغمبراكرم شنيدم كه پيغمبراكرم فرمود: نحن معاشر الانبياء لا نورّث؛ ما جمعيت انبياء چيزي ارث نمي گذاريم. لا نورث يعني وارثي نداريم، كسي از ما ارث نمي برد كه اينجا فاطمه ي زهرا سلام اللّه عليها به همين آيه استدلال كرد كه چطور شد سليمان از حضرت داود ارث برد صريح قرآن است و تو ابي بكر از پدرت ارث مي بري و من حقّ ندارم كه از  پدرم ارث ببرم؟! اين مطلب به مناسبت ايّام به يادم آمد مطلبي كه مي خواستم عرض كنم اين بود. كه بعضي از مسائل به گوشتان مي خورد غيرقابل هضم است براي شما. ببينيد مسائل مختلفي كه هست بعضي ها را زود هضم مي كنيم، خيلي ساده است، استدلالي لازم ندارد زود حلّ مي شود. بعضي از مسائل است كه با زحمت هضمش مي كنيم. عيناً غذاهاي بدني هم همين طور است، مثلاً ميوه جات زود هضم مي شود، خيلي هم خوش خوراک و خوشمزه است زود هم هضم مي شود، از آن بگذريم يك غذاهايي هست كه يك قدري معطل مي كند تا هضم بشود، حالا نمي خواهم مثال بزنم اين مسلّم است كه زود هضم هم نيست، دير هضم هم نيست يعني با يك مقدار تأمّل هضم مي شود. مثل خيلي چيزهايي كه در ارتباط با روحيّاتمان است. فلان صفت بد را نداشته باش، چرا نداشته باشم؟ يك مقدار فكر كن خودت مي رسي به اينكه نبايد داشته باشي،  فلان غضب را نبايد داشته باشي، غضبت بيجا بود، حركتت بيجا بود، از اين مطالب ما زياد داريم يك مقدار اگر ما فكر كنيم، تأمّل كنيم مي بينيم راست است، درست است و عمل هم مي كنيم. يك چيزهايي هست كه خيلي ديرهضم است و در قرآن فراوان است. يا بايد قرآن را نستجيرباللّه كنار بگذاريم يا بايد اينها را هر طوري که هست هضمش كنيم اگر هم هضم نشد بايد بالاخره دورش نياندازيم، قرآن است، بيان كرده ما نمي فهميم. معده ي روحِ ما اين لياقت را ندارد كه اين مطلب را هضم كند ولي خداي تعالي فرموده، ائمه اطهار فرموده اند، گاهي برخورد مي كنيم يا بعضي از دوستان اهل تزكيه نفس و غير آنها، افراد مختلف يك مطلبي را كه خيلي هم غيرقابل هضم نيست گفته مي شود مي گويند نه آقا! مگر مي شود يك چنين چيزهايي وجود داشته باشد؟ من فراموش نمي كنم اوائل كه كتاب پرواز روح را نوشته بودم به من مراجعه مي شد مگر مي شود يك انسان مثل حاج ملاآقاجان آن طور شخصيتي را پيدا كند مثلاً فلان طور را، -حالا مطلبي هم در آن نداشت مطلب مهمي كه غيرقابل هضم باشد ننوشته بوديم- والاّ مطالب زيادي غيرقابل هضم است كه بعضي ها مي گويند: هر كِه را اسرار حق آموختند ٭ مهر كردند و دهانش دوختند و به همين دليل مهر مي كنند همين افراد، دهان افراد را مي دوزند و بعضي ها مي گويند اين حرفها اصلاً باوركردني نيست و حال اينكه در قرآن كريم از اوّل قرآن كه شروع كنيم دهها چيز است كه اگر يكي از آنها را مقايسه كنيم با همين كتابهايي كه نوشته شده که غير قابل هضم است، صد برابر غيرقابل هضم است. اوّل، سوره ي بقره. مي بينيم كه به بني اسرائيل مي گويند شما يك گاوي را بكشيد دم گاو مرده يا كشته شده اين را به شخصي كه كشتند بزنيد تا زنده بشود. اين كجايش قابل هضم است؟! كه هست مي تواند الان در اين مجلس هضمش كند؟ فلاسفه نشستند خواستند يك طوري حلّش كنند نتوانستند. اگر دم گاو زنده كننده ي انسان بود خود گاو را زنده مي كرد. اين خيلي غيرقابل هضم است ولي چون خدا فرموده ما بايد هضمش كنيم. بايد بپذيريمش. بوعلي سينا مي گويد: اگر يك چيزي به گوشت خورد و نتواستي هضمش كني فذره في بقعة الامكان بگو شايد حالا من نمي فهمم بگذارش يك گوشه اي تا مزاجت قوي بشود  بتواني بپذيري ردّش نكني. از اين قضايا زياد داريم، حضرت سليمان منطق طير را مي فهميد. مورچه صحبت مي كرد، مي فهميد. هدهد حرف مي زد مي فهميد. حالا اين چطوري حرف مي زد؟ چرا ما نمي فهميم؟ گوشي كه حضرت سليمان داشت خوب ما هم داريم. بعضي ها گوششان خيلي قوي است. چرا ما متوجّه نمي شويم؟! اگر منطق هدهد را مي فهميد مورچه هر چه صدايش را بلند كند حضرت سليمان به آن دوري وسط لشكر او چطور صداي او را فهميد؟ اينكه ما مي گوييم چطور شد، چطور شد؟ به خاطر اين است كه همه ي چيزها را با وضع خودمان تطبيق مي خواهيم بدهيم. حتي خدا را، اهل سنت خدا را مي گويند شكل انسان است. و يك روايتي هم -شايد هم روايتش درست باشد منتها آنها نفهميدند- كه ان اللّه خلق آدم علي صورته خدا آدم را به صورت خودش آفريد پس معلوم است كه خدا به صورت حضرت آدم است و آدم به صورت حضرت باري تعالي است. اين روايت را از حضرت علي بن موسي الرضا سؤال مي كنند كه آقا معني اين روايت چه هست؟ حضرت فرمود: يكي به يكي فحش مي داد و به او مي گفت كه خدا صورت تو را و صورت كساني كه شكل تو هستند پست كند. حضرت رسول اكرم فرمود: ان اللّه خلق آدم علي صورته، اين ضمير صورت به صورت كسي كه به آن فحش مي داد مي خورد نه به صورت خدا. مسأله هضم شد. دقّت كرديد؟ درباره ي خدا انسان وقتي مي خواهد صحبت كند ضمير را بر مي گرداند به خدا، مي گويد خدا هم به شكل ماست. يا بدتر از اين؛ خدا نصيبتان نكند برويد در بُتخانه هاي هندوستان يك اَشكالي براي خدا كشيده اند و مجسمه هايي به عنوان بُت براي خدا ترسيم كرده اند كه انسان وحشت مي كند، جدّاً وحشت مي كند. اگر شب در خواب ببينيد وحشت مي كنيد. مي گويند اين مظهر غضب پروردگار است. يك صورت زيبايي كه اسمش رام است كشيده اند در همان بُتخانه ها كه بسيار زيبا، كه نقّاشي هاي بسيار جالبي كردند مي گويند اين خداي مهرباني و رحمت و محبّت است. و امثال اينها، چون انسان هر چيزي را مي خواهد با خودش تطبيق بدهد. ما الان وقتي كه سخن گفتن هدهد را با حضرت سليمان مي خواهيم بفهميم فكر مي كنيم اين هدهد، منقارش را باز كرد صدايي از آن بيرون آمد و آن صدا هم به زبان حضرت سليمان بود، حالا عبري بود، عربي بود، فارسي بود،آن طوري بود و هيچ كس صداي او را نشنيد جز حضرت سليمان. اين حرف بسيار غلط است. اين مقايسه با خودمان است، پس چه هست اصل مطلب؟ حضرت سليمان از طرز ارتباطِ دو هدهد با هم از آن مطّلع شده بود، خدا به او ياد داده بود. دو تا هدهد پهلوي هم نشسته اند اينها مي خواهند با هم صحبت كنند. چه مي گويند، چطور مي فهمند كه اين يكي به آن ديگري مي گويد كه فلان جا يك غذاي خوبي است برو آنجا. مورچه ها را نمي دانم ديده ايد يا نه؟ يك مورچه اي برخورد مي كند به يك طعمه ي بسيار خوبِ صحيح قابل نگه داشتني، اين حركت مي كند – حالا يك مقدارش را يا بر مي دارد يا بر نمي دارد – مي رود سراغ يك مورچه به او مي گويد. من اين را روي مورچه ها دقت كرده ام. حتي يك وقتي به بعضي از رفقا مي گفتم يك مقدار طعمه اي يک جا گذاشته بودم يك مورچه هم آمد بررسي كرد رفت. به هر مورچه اي كه مي رسيد سرش را مي گذاشت روي سر او، او هم راهش را كج مي كرد طرف همين طعمه. اين معناي حرف زدنشان است. حالا صدا از آن در آمد، يا مثلاً فرض كنيد گوش او صدايي شنيد و گوش ما نشنيد چون ما كه نشنيديم. صدا را مي توانيم بفهميم اين چه صدايي است ولي گوشمان بايد صدا را بشنود، ممكن است نفهميم لغت را مثل دو نفر انگليسي مثلاً با هم صحبت مي كنند ما نمي فهميم. اين ممكن است ولي صدا را بالاخره مي شنويم. ما هر چه گوش مي داديم مي ديديم صدايي در كار نيست. حضرت سليمان آنچه که يك مورچه با مورچه ديگر ارتباط برقرار مي كند و آن مورچه ي ديگر مي فهمد آن چه را اراده  كرده او را مي دانست. اين مسلم است، اين قابل هضم است. خدا هم به او ياد داده بود، منطق طير را خدا به او ياد داده بود والاّ حضرت سليمان با آن همه لشكر كه جنودي از انس و جن همراهش بودند، آن عرش عظيمي كه باد با سرعت حركتش مي داد طبعاً سر و صدايي هم داشت. اين باد وقتي حركت مي داد تخت را يك سر و صدايي دارد. با آن همه همهمه و سر و صدا، صداي مورچه را در وادي نمل، وادي نمل فاصله داشته با تخت سليمان چون اينها تا بروند داخل لانه هايشان و راه را باز كنند براي حضرت سليمان مدتي طول مي كشد و تخت حضرت سليمان از صبح تا غروب يك ماه راهِ معمولي را مي پيمود بنابراين فاصله هم داشته. يك مورچه اي قَالَتْ نَمْلَةٌ يك مورچه اي صدا زد يَا أَيُّهَا النَّمْلُاُدْخُلُوا مَسَاكِنَكُمْ – در واقع حضرت سليمان و خداي تعالي براي ما ترجمه كرده اند آن ارتباط را – يَا أَيُّهَا النَّمْلُاُدْخُلُوا مَسَاكِنَكُمْ لَا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمَانُ وَ جُنُودُهُ، سليمان و جنودش يك وقت شما را پايمال نكنند. وادي نمل بود، در جاهاي گرمسير من ديده ام يك وقتي در هند ديده بودم و در روايات هم دارد، جاهاي گرمسير مورچه زياد مي شود. يعني در تابستان و زمستان پرورش پيدا مي كنند و يك بياباني از مورچه گاهي بوجود مي آيد. جمعيت آنقدر زياد است كه بيابان را سياه مي كنند. اين را وادي نمل مي گويند يعني بيابان مورچه. در جرياندلف بن مجيرهم دارد كه در مداين با علي بن ابيطالب داشت قدم مي زد رسيد به وادي نمل، مورچه خيلي زياد بود. دلف   از علي بن ابيطالب پرسيد كه كسي هست كه تعداد اين همه مورچه را بداند؟ حضرت فرمود كسي هست كه علاوه بر اينكه تعداد اين مورچه ها را مي داند تعداد نر و ماده هايشان را هم مي داند حتي در دلهاي آنها چه مي گذرد آن را هم مي داند. عرض كرد آيا دليل از قرآن داريد؟ حضرت فرمود: آيه ي شريفه ي وَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ (يس / 12) اين آيه؛ هر چيزي را ما در امام مبين احصاء كرديم، علمش را به او داديم. در اين وادي نمل يك مورچه به همه ي مورچه ها گفت كه برويد در خانه هايتان سليمان و جنودش شما را پايمال نكنند. اينها نمي فهمند، نه اينكه شعور ندارند آنها شعورشان بهتر از ما باشد، نه! منظور اينست كه اينها زير پايشان را – الان شما تا هر كجا كه برويد زير پايتان را نگاه مي كنيد ببينيد مورچه نباشد لگدش كني؟ – بالاخره اين جمعيت مي خواهند عبور كنند، مورچه ها بايد كنار بروند والاّ اين كلمه ي لَا يَشْعُرُونَ (نمل / 19) يعني فكرشان به اين مسائل توجّه پيدا نمي كند. حضرت سليمان خنده اش گرفت. فَتَبَسَّمَ ضَاحِكاً از كلام اين مورچه خنده اش گرفت و آنچه كه در اين آيات هفته ي گذشته خوانديد و ديديد. پس ببينيد اگر يك مقداري ما روي آيات فكر كنيم اينها قابل هضم است. يا مثلاً هدهد، روي سر حضرت سليمان در آفتاب مختلفِ ممالك مختلف، جاهاي گرمسير دارد، جاهاي سردسير دارد، جاهايي كه ابر است، جاهايي كه آفتاب است هست. اين تخت حضرت سليمان را هم باد دارد مي برد يك سايبان طبعاً حضرت سليمان لازم دارد. پرنده ها آمده اند پرهايشان را به همديگر چسبانده اند هم باد مي زنند حضرت سليمان را، هم سايه انداخته اند. دو تا فايده داشت، طبعاً سايه هم دارد، چسبانده اند به هم، حضرت سليمان نگاه كرد ديد يك سوراخي آنجا باز است، اينجا جاي كه هست؟ آنچنان هم كارها منظم بود يك وقت نامنظمي در كارهايتان نباشد. افراد نامنظم حساب هيچ كاري را ندارند. امّا حضرت سليمان براي اينكه پرنده هاي مختلفي بودند كه سايه انداخته اند. هدهد هم يك حيوان كوچكي است شما در همين كلاردشت زياد هدهد مي بينيد كوچك است، خيلي سايه ندارد ولي چون حضرت سليمان منظم بود نگفت آنجا جاي كِه هست؟ تا به او بگويند جاي هدهد است و آن وقت هدهد را مؤاخذه بكند. مَا لِيَلَا أَرَي الْهُدْهُدَ ببينيد مثل اينكه يک پنكه وسط اين اتاق آويز باشد پنكه نباشد خوب اينجا انسان مي گويد پنكه چه شد؟ امّا آن همه پرنده هاي بزرگ و كوچك يك سوراخ كوچكي آفتاب دارد مي تابد. بايد خيلي انسان منظم باشد، حسابش درست باشد. نگذاريد پاي اينكه او پيغمبر بوده علم داشته، نه! حضرت سليمان مي بينيد مي گويد هدهد كجاست؟ همين دليل بر اين است كه علم آن طوري نداشته كه همه چيزها را بداند مثل ائمه معصومين عليهم الصلوةوالسلام نبوده كه معصوم از جهل باشد. نه! مَا لِيَلَا أَرَي الْهُدْهُدَ فقط آنكه دارد مي بيند بيان مي كند و اين دليل بر نظم عجيبي است كه حضرت سليمان داشت و كوشش كنيد در تمام كارهايتان نظم داشته باشيد. هر كس بگويد مثلاً من نمي دانم اين انبر دستم بود كجا گذاشتم؟ اين معلوم است آدم بي نظمي است. همه چيزهايتان، در اتاقتان تا اينكه پيدايش كنيد برويد يكسره جايش، مي دانيد كجاست. در ذهنتان حتّي بدانيد كجاست و اين از وظايف يك سالك الي اللّه است. مَا لِيَلَا أَرَي الْهُدْهُدَ،(نمل / 20)  چه شده من هدهد را نمي بينم؟ هدهد در جاي خودش نيست. اگر بيايد عذري نداشته باشد من او را عذاب دردناكي خواهم كرد. عَذَاب أليم. كه مي گويند در روايت دارد عذاب بد با يك ناجنسي او را رفيقش مي كنم، در قفسش مي كنم يك كلاغ هم مي گذارم آنجا تا مرتب اين را نوك بزند. اين عذاب دردناكي است. انسانها هم با هم اينطوريند. تا مي توانيد با هم هماهنگ باشيد، رفقاي هماهنگي با خودتان داشته باشيد. يك رفيق فاسق بود، آمد با شما رفيق شد. ريشش را مي تراشد ناراحت مي شويد، نماز نمي خواند ناراحت مي شويد، دروغ مي گويد ناراحت مي شويد، غيبت مي كند ناراحت مي شويد. همه اش ناراحتي است هيچ خوشي با او نداريد. كوشش كنيد با كسي كه با شما هم افق باشد با او زندگي كنيد. هدهد آمد گفت كه من به يك چيزي علم پيدا كردم كه شما نمي دانيد. شما با همه ي عظمتتان نمي دانيد و آن اين است كه من ديدم يك زني پادشاه است و يك عدّه ي زيادي هم با او هستند و از او پيروي مي كنند. يَسْجُدُونَ لِلشَّمْسِ (نمل / 24) خورشيد را مي پرستند. حضرت سليمان هم يك نامه اي نوشت گفت خودت ببر چون جايش را بلدي، اين نامه را بده إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمَانَوَ إِنَّهُبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ٭ أَلَّا تَعْلُوا عَلَيَّوَ أْتُونِي مُسْلِمِينَ (نمل / 30 – 31) ببينيد بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِرا نوشت. حالا بعضي از مفسرين گفته اند چرا اسم خودش را جلوتر از اسم خدا نوشت اكثراً فلسفه ي اين مطلب و حكمت اين مطلب را نگفته اند ولي آنچه كه به نظر مي رسد اين است كه بلقيس خداي رحمان و رحيم را که نمي شناخت. حضرت سليمان اول بايد خودش را معرّفي كند كه من كه هستم و بعد اثبات ذات مقدس پروردگار را بكند. اگر شما با يك كافري برخورد بكنيد از اوّل نمي آييد بگوييد خدا اينطور است مثلاً، اثبات وجود خدا و صفات پروردگار را بگوييد. اول مي گوييد من مسلمانم، من اين خصوصيّات را دارم بعد اثبات مي كنيد. إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمَانَوَ إِنَّهُبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ولي اين مطلبي كه مي خواست به او بگويد بعد از بسم اللّه گفت. أَلَّا تَعْلُوا بر من به فكر مبارزه نيفتيد وَ أْتُونِي مُسْلِمِينَ تسليم بشويد بياييد به طرف من.  بلقيس رو كرد به جمعيتش گفت چكار كنيم؟ گفتند ما بازوهايمان قوي، مي زنيم، مي كوبيم. مشورت كرد اينها اينطوري جواب دادند. بلقيس گفت كه نه، شما اشتباه مي كنيد إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةًأَفْسَدُوهَا؛ اگر يك پادشاهي وارد يك مملكتي شد اوّل بهم مي ريزدش. تو به چه دليلي آمدي شدي وزيرالوزراء مثلاً؟ بيا برو بيرون، آن يكي، آن يكي همه را بهم مي ريزد. و بعد وَ جَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً(نمل / 34) اين افرادي كه عزيز بودند اينها را ذليلشان مي كند. ذليلها را عزيزشان مي كند. اين كاري كه شما مي گوييد درست نيست چون ما قدرت آن را نداريم. كسي كه هدهد تحت فرمانش است اين نمي شود با او جنگ كرد. گفتند چكار كنيم؟ خودش گفت يك هديه اي برايشان مي فرستيم، از راه محبّت پيش مي رويم. اين را بدانيد به طور كلّي از نظر اخلاقی، از راه محبت دشمن را بهتر مي شود رامش كرد تا از باب زور و قدرت و دشمني، هديه بفرستيم. حضرت سليمان هم ديگر جريانش مفصّل است. هديه ي آنها را قبول نكرد و بعد دعوتشان كرد اينها هم حركت كردند و آمدند يك زور بازوي خوبي هم به آنها نشان داد كه فرمود: من يَأْتِينِي بِعَرْشِهَا (نمل / 38) كيست كه براي من تخت بلقيس را بياورد؟ قَالَ عِفْرِيتٌ مِنَ الْجِنِّ (نمل / 39) يك جني، يك شخصيّت مهم از اجنّه گفت: من قبل از اينكه از جايت بلند بشوي اينجا كه نشستي -معمولاً تا ظهر مي نشست نظارت مي كرد- قبل از اينكه از جايت بلند بشوي من مي آورم. قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ (نمل / 40) آن كسي كه در نزد او يك جزئي از كتاب بود چون ببينيد مِن، من تبعيضيه است بدون حرف. هميشه بعضي از چيزي كمترينش است. يعني مثلاً يك چيزي را نصف كنند اينها بعضي از بعض هست ولي اين هم بعض است آن هم بعض، نمي گويند بعضي از بعض. ولي اگر يك چيز كمي را از يك كلّي جدا كرديد مي گويند بعض از او، و همه او نيست. البته آن تعيين نشده در آيه شريفه كه چقدر بعضي از بعض كتاب در نزد حضرت آصف بن برخيا بود ولي در روايات تعيين شده. در يك روايت دارد كه به قدر بال مگسي كه از دريا تَر بشود آنقدر  داشت ولي در روايات اسم اعظم كه حالا اسم اعظم هم بحثي دارد كه هفتاد و سه حرف است يك حرف در بعضي از روايات، دو حرف، يعني يك هفتادم يا دو نسبت به هفتاد و دوتا از علم كتاب در نزد آصف بن برخيا بود. اين يك همچنين كاري كرد. يعني با آن علمش اين كار را كرد، علم هم نبود معلوماتي بود كه از جانب خدا به او داده شده بود. و در همين جا خود قرآن مي فرمايد که نزد علي بن ابيطالب علم همه ي كتاب بود كه حتّي اهل سنت نوشته اند. خدا رحمت كند مرحوم آيت اللّه نجفي مرعشي، كتاب احقاق الحق را حاشيه زدند شايد دهها مورد از كُتب اهل سنت نقل كرده اند كه اين آيه درباره ي علي بن ابيطالب عليه الصلوةوالسلام نازل شده و خدا خودش را با علي بن ابيطالب دو شاهد بر رسالت رسول اكرم معرّفي فرموده. اين خودش موازنه و دو شاهد عادل كه يكي علي بن ابيطالب باشد و يكي هم خداي تعالي باشد خيلي اهميّت دارد. علاوه بر اينكه مي فرمايد علم كتاب در نزد اوست. اين علي بن ابيطالب را در اين دنياي فانيِ بي ارزش آنقدر اذيّت كردند كه فاطمه ي اطهر را در اين ايّام از او گرفتند. آنقدر فشار روي علي بن ابيطالب آمده كه سر قبر فاطمه ي زهرا اشك مي ريزد، گريه مي كند و صدا مي زند نفسي علي زفراتها اين جانم در بدنم محبوس شده، اي كاش با اشك چشمم از بدنم خارج مي شد. اي فاطمه لاخير بعدک في الحياة  اي فاطمه ي عزيز بعد از تو در زندگي دنيا خيري نيست و انما ابکي من گريه مي كنم و انما ابكي من گريه مي كنم مي ترسم زندگي من بعد از تو به طول بكشد، اين مفارقت ظاهريمان طولاني شود. لاحول ولاقوة الا باللّه العلي العظيم.

نسئلك اللهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه خدايا به آبروي علي بن ابيطالب و به آبروي فاطمه ي زهرا فرج امام زمان ما را برسان. همه ي ما را از بهترين اصحاب و يارانش قرار بده.  قلب مقدسش را از ما راضي بفرما. خدايا گرفتاري هاي مسلمين برطرف بفرما. خدايا به آبروي ولي عصر اين مملكتي كه به نام حجة ابن الحسن عليه السلام دارد ثبت مي شود از همه ي آفات و خطرات محفوظش بدار. خدمتگزاران به امام زمان و به اين مملكت در پناه امام زمان حفظ بفرما. پروردگارا گرفتاري هاي مسلمين در سراسر عالم به آبروي امام زمان برطرف بفرما. دشمنانشان ذليل بفرما. امراض روحي مان برطرف بفرما. مريض هاي بدني به آبروي ولي عصر بالاخص منظورين، بالاخص منظور الساعه لباس عافيت بپوشان. امواتمان غريق رحمت بفرما. عاقبتمان ختم بخير بفرما. و عجل في فرج مولانا صاحب الزمان. 

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و الارواح لتراب مقدمه الفداء و العنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم فَاتَّقُوا اللَّهَوَ أَطِيعُونِ ٭ وَ مَا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍإِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَي رَبِّ الْعَالَمِينَ (شعراء / 143 و 145) در اين سوره مباركه مطالبي پروردگار متعال درباره ي انبياء و رهبران دين بيان فرموده است كه بايد تمام مبلغين و رهبران جزئي و عمومي و كلّي، از آن انبياء پيروي كنند و آنچه آنها عمل كردند آنها هم عمل نمايند. مهم ترين هدفي كه انبياء عظام در هر حال متوجه آن بوده اند، اين بوده است كه رابطه ي بين خدا و خلق ايجاد كنند، يك رابطه قابل توجّهي كه صد درصد مخلوق خدا بشر بخصوص اطاعت از پروردگار بنمايند. حيوانات در فطرتشان خداي تعالي گذاشته كه تحت فرمان پروردگار باشند. همينطور افلاك و خورشيد و ماه و تمام ستارگاني كه در عالم هستند، اينها تحت فرمان پروردگارند. اگر شما تمامِ عالم خلقت را به يك كارخانه تشبيه كنيد، تمام جزئيات و قسمت هاي مختلف اين كارخانه مشغول كارند و تحت فرمانِ صاحب كارخانه هستند. اگر در اين ميان يك پيچ و مهره اي هرز شود و  كار خود را انجام ندهد بر عهده ي صاحب كارخانه است كه آن بخش را ترميم كند و عوض كند و يك بخش بهتري، يك اجزاي بهتري، پيچ و مهره هاي تازه اي در آنجا بگذارد تا بتواند اين كارخانه و نظام كار خود را انجام بدهد. عالم خلقت همه تحت فرمانِ خالق متعال هستند، وَ إِنْ مِنْ شَيْ‏ءٍإِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ (اسراء / 44) چيزي در عالم نيست مگر اينكه تحتِ فرمان پروردگار و پروردگار را از كوتاهي كردن نسبت به آنها تنزيه مي كنند. در اين ميان بشر ولو از اعضا ي اين خلقت هست ولي چون احترامي خدا براي بشر قائل شده، به او عقل داده، اختيار داده، به حال خودش وا گذاشته در عين اينكه او را امر به معروف و نهي از منكر كرده در عين حال اختياري هم دارد. ولي همين بشر نتوانسته با نظام عالم خلقت كه نظام بندگي است و نظام اطاعت و عبوديّت است خودش را هماهنگ كند. چرا در وقتي كه حضرت بقيةاللّه ارواحنافداهبيايد و بيشترِ    خلقت بشر بخاطر بعد از ظهور بوده و قبل از ظهور حضرت بقيةاللّه مقدماتي بوده اند همه اينگونه خواهند شد. و لذا در يكي از آيات قرآن خداي تعالي مي فرمايد كه اگر شما اطاعت نكنيد فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ (مائده / 54) يك جمعيتي خدا خواهد آورد كه هم خدا آنها را دوست دارد و هم آنها خدا را دوست دارند و تحت فرمان پروردگارند كه اشاره است به همان زمان ظهور كه دنيا تمامش تحت فرمان يك فرمانده آن هم از جانب پروردگار كه إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ (انعام / 57) حكومت فقط مال خداست و اگر ائمه    حكومت مي كنند، ائمه اطهار حكومت مي كنند يا در بعضي از ممالك اسلامي وليّ فقيه حكومت مي كند اينها تمامش تحت فرمان پروردگارند و در حقيقت خدا در اين ممالك، بر اين افراد بشر حكومت مي كند كه متأسفانه تا به امروز هنوز به طور كلّي حتي در يك مملكت حكومت اللّه پياده نشده يا آنكه افكار نادرستي آنهايي كه در رأس كار بودند داشتند و يا آنكه تحت تأثير ممالك ديگر كه مبادا آنها به ما چيزي بگويند واقع شده اند. من ديشب فكر مي كردم كه تمام برنامه هاي شما را تقريباً گفته ام. مدتها بود، سالها بود كه درباره ي تزكيه نفس صحبت كردم، يك سالي تقريباً درباره ي اعتقادات كه سي نوار شده برايتان مطالب را گفتم و بعد هم دوره ي تزكيه نفس تا جايي كه ممكن است بود عرض كردم آنچه كه در جنب تزكيه نفس بايد گفته شود آنها را هم بيان كردم و ديگر مطلبي به آن صورت براي شما لازم باشد باقي نمانده كه عرض كنم. و لذا چند مسأله كلّي است كه حتّي قبل از جلسه با بعضي از دوستان صحبت مي كردم تصادفاً پيش آمد والاّ قصد نداشتم كه امروز اين مطالب را براي دوستان عرض كنم. و آن اين است كه اوّل غالباً يك مسأله را دوستان اهل تزكيه نفس متوجّه نيستند كه بايد انشاءالله همين امروز متوجّه بشوند و اگر متوجّه هستند بايد به خودشان تلقين كنند و عمل نمايند. مسائل جزئي در زندگي افراد پيش مي آيد. مردي با زنش اختلاف دارد، زني با شوهرش اختلاف دارد، جواني مي خواهد ازدواج كند، دختري مي خواهد شوهر انتخاب كند، دانشگاه برود. زني مي خواهد كارمند دولت يا غير دولت باشد مسائل مختلفي از اين قبيل داريم در بين دوستانمان. آنها مسائلي است كه گاهي من احساس مي كنم كه با داشتن اين مسائل نمي توانند راه تزكيه نفس را پيش بگيرند. خوب اگر آسان باشد يا خود طرف بتواند مسأله اش را حلّ كند ما هم كمكش مي كنيم مسأله اي ندارد. امّا يك مطلب را همه بايد بدانند كه اين مسائل هيچ ارتباطي با ما ندارد خودشان بايد حلّش كنند. اگر يك مردي نمي تواند زنش را رام كند، به راه دين وادار كند ما چگونه مي توانيم او را وادار به راه دين كنيم بعلاوه چگونه تزكيه نفس كرده، چگونه اين در راه و صراط مستقيم قرار گرفته كه نمي تواند يك زندگي كوچك كه عبارتست از داشتن يك زن يا دو زن يا سه زن يا چهار زن، بالاخره كوچك است و داشتن چند تا فرزند. نمي تواند اين زندگي را اداره كند. ما شماها را مي خواستيم طوري بسازيم كه يك ملّتي را اداره كنيد، اعمالتان الگو براي يك جميعتي باشد شما نمي توانيد زندگيتان را اداره كنيد. در همين آيات كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ٭ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ (شعراء 160 و 161) برادر خودشان – نه برادر نسبي – حضرت لوط از همان مردم اهل آن قريه اي بود كه در آنجا مبعوث شده، ايشان الگو هستند براي ما. شما از جريان حضرت لوط فقط يك مسأله را ممكن است متوجّه شده باشيد ولي حضرت لوط وقتي كه قومش را به طرف خدا دعوت كرد در همين موقعي كه دعوت مي كرد يك زني داشت برخلاف حضرت لوط عمل مي كرد. يعني هر چه او تبليغ رسالت مي كرد او مي رفت مخالفت مي كرد. تا جايي اين زن خلاف انجام داد و كار خلاف كرد كه وقتي كه خداي تعالي عذاب بر قوم لوط نازل فرمود آن زن هم با آنها يعني با حضرت لوط و  فرزندان حضرت لوط حركت كردند كه از شهر خارج بشوند كه وقتي عذاب نازل مي شود به حضرت لوط و فرزندانش وارد نشود اين زن بين اينها بود. امّا خداي تعالي طوري تنظيم كرد كه از زير پاي آن زن از وسط آنها زمين را بلند كرد و او در عذاب واقع شد. من به آن مطلب كاري ندارم مطلبي كه مي خواهم عرض كنم حضرت لوط تا آن لحظه اي كه آن زن زنده بود با او مدارا كرد. شما تا زنتان يك بداخلاقی مي كند من مي روم به فلاني مي گويم او هم اتفاقاً پيش من آبرو دارد نمي خواهد آبرويش بريزد ساكت مي شود. ظلم هاي او را تحمل مي كند، اين زندگي شد؟! فرزنداني انبياء و يا حتّي ائمه عليهم الصلوةوالسلام داشتند كه اينها خلافكار بودند. تحملشان مي كردند پيغمبرها و ائمه اطهار عليهم الصلوةوالسلام، شما شنيديد جعفر كذاب كه به ما بعداً فرمودند به او بگوييد جعفر تائب، ايشان وقتي كه ادّعاي امامت كرد حضرت ولي عصر فرمودند كه ايشان چهل روز نماز صبحش را نخوانده و قضا كرده، اين شخص شيشه هاي مشروبش در خانه است. اين پس در زمان حضرت هادي اين مسائل بوده و او هم پسر امام هادي است. شما در روايات پيدا نمي كنيد كه حضرت هادي كوچكترين مذّمتي ايشان را در بُعد اجتماعي كرده باشد، آزاد است. يك جوان همين كه به تكليف رسيد يك راهنمايي پدر و مادر بايد بكنند ولي تكليفش به گردن خودش است و معصيت اگر كرد از دو حال خارج نيست يا حرف شما را گوش نمي دهد خداحافظ! در دلتان اگر اهل تزكيه نفسيد كوچكترين محبتي نسبت به او نداشته باشيد و نسبت به يك غريبه كه اهل تقواست داشته باشيد. حضرت نوح بچّه اش در مقابل چشمش غرق دارد مي شود، دارد غرق مي شود! به او مي گويد بيا توي كشتي، محبّت پدرانه را مي كند، صله رحم را مي كند، بيا توي كشتي ولي نمي آيد. مي گفت من مي روم سر كوهها، قَالَ سَآوِي إِلَي جَبَلٍيَ عْصِمُنِي مِنَ الْمَاءِ (هود / 43) من مي روم سر يك كوهي كه آن كوه مرا نگه بدارد از آب كه غرق بشوم. خوب غرق هم مي شود. حضرت نوح يك مختصر در دلش يك مسأله اي پيدا مي شود پسرم است! خوب پسرت باشد. پسر مخالف با خدا باشد. آخر تو وعده اي كردي به من كه تو و اهلت را از غرق شدن نجات مي دهم. خداي تعالي خوب معلوم است از آيات كه با تشر به او فرمود كه إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ (هود / 46) اهل آن كسي است كه با تو هماهنگ باشد. با تو همفكر باشد، با تو در راه خدا در حركت باشد، يا پشت سر تو يا كنار تو به سوي خدا برود. إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ، إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صَالِحٍ خوب شير فهم كرد حضرت نوح را باصطلاح خداي تعالي، يك عمل غير صالحي است. إِنِّي أَعِظُكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ (هود / 46) آدم جاهل آن كسي است كه فكر كند فرزندم را بايد دوست داشته باشم هر چه مي خواهد باشد، اين جاهل است، آدم عاقل آن كسي است كه بگويد هر كسي كه اهل تقواست من دوستش دارم. هر كه باخداست من دوستش دارم شما بنشيند زنتان بدترين زنهاي روزگار از زن لوط كه بدتر نيست. بگذار خدا اگر مي خواهد عذابي به او نازل بكند، بكند. تو نمي خواهد خودت اين همه از هم دَر كني، اگر صبوري، اگر صبر داري، اگر مي تواني زندگي را اداره كني با همين خاري كه توي زندگيت پيدا شده تو اهل تزكيه نفسي. مرحله ي عبوديّت را طي كردي. استقامت داري، در صراط مستقيمي، بخاطر خدا با يك قراري كه با اين زن گذاشتي كه زندگي با تو بكند زندگي مي كني، تو لباس براي او باش بدي هايش را حتي به پدر و مادرش نگو، مي فهميد چي مي گويم؟! خودت اداره كن زندگيت را، هر چه بد باشد. زن نوح هم همينطور بود. حالا توضيح داده نشده در قرآن درباره ي حضرت نوح ولي اجمالاً فرموده است كه دو تا زن بودند تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبَادِنَا (تحريم / 10) يك نوح است، يكي لوط است. از آن طرف به خانمها عرض مي كنم. شوهرم بداخلاق است! بداخلاق تر از  فرعون است؟! شوهرم منحرف است، اعتقاداتش خوب نيست. بدتر از فرعون است؟! شوهرم سازش ندارد، بدتر از فرعون است؟! فرعون يك زن دارد به نام آسيه، آنقدر اين زن مقامش بالاست نمي خواهم عرض كنم اگر شوهر يك خانمي كافر بود مي تواند با او همسر باشد آن احكامش در دستورات فقهي است. اگر يك زني  شوهري دارد معصيتكار، نهي از منكرش كند. شوهري دارد بداخلاق تحملش كند. شوهري دارد كه اين شخص اهل عبادت نيست. تحملش كن. يك دستوراتي در زمانهاي قبل بوده كه شايد شوهر كافر با زن مسلمان در آن دستورات اشكالي نداشته كه با هم باشند فقط كافر اگر شد و كافر هم آن كسي است كه اعتقاد داشته باشد خدايي نيست. اعتقاد داشته باشد به اينكه نماز و واجباتي كه از فرائض مسلّم است اينها را منكر بشود. يك چنين مردي است. يا به ائمه عليهم الصلوةوالسلام جسارت كند يا امام زمان را قبول نداشته باشد يا يكي از مسلميّات دين، صد درصد دين را منكر باشد. اينها البته حكمش در دستورات اسلام داده شده و اين هم بايد جدّي باشد نه اينكه حالا، اينقدر اذيّت كرده خانم شوهرش را كه او گفته بر او ديني كه تو داري – آن هم مي گويد تو داري – من اين دين را قبول ندارم. تو هم آمده اي از يك مرجعي فوراً سؤال كردي و او هم جواب داده كافر است و الان بر تو حرام است و تو هم خوشحال شدي. اين حرفها نيست، قاضي بايد حكم بكند و قاضي هم دليل داشته باشد. حالا بحث فقهي اين جهت را من نمي خواهم عرض كنم. خانمها تا اوقاتشان تلخ مي شود من از اين شوهر بايد جدا بشوم. چرا؟! اين آدم نيست، خوب تو آدم باش. تو زندگي بكن. تو كه كمتر از حضرت آسيه نمي خواهي باشي. وقتي كه جاي خودش قرار مي گيرد همين هفته به من تلفن مي زنند كه شما اين امتحاني كه گرفتيد از آقاياني كه در مرحله ي عبوديتند يا خانم هايي كه مي خواهيد از آنها امتحان بگيريد اينها مي روند به مردم مي گويند كه ما وليّ از اولياء خدا هستيم شما حق نداريم با ما مثلاً خيلي بي توجّه باشيد. يك كسي به من تلفن مي زد اينجوري مي گفت. گفتم اگر وليّ از اولياء خدا بود اين حرف را نمي زد. خاضعتر بود، خشوع پيدا مي كرد. انسان هر چه كه كمالاتش بالاتر مي رود از پيغمبراكرم كه بالاتر كه نمي رود. خداي تعالي به پيغمبراكرم مي فرمايد: وَ اخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (فرقان / 216) خفض جناح كن اگر يك مؤمني به تو اظهار محبت كرد تو بيشتر ابراز محبت كن، تكبر كه جزء برنامه اولياء خدا نيست و بعد هم من به آن طرف پيغام دادم گفتم به او بگوييد كه ما هنوز جواب اينكه آقايان امتحانشان چه نمره اي دارند به احدي نگفتيم. مگر يك چند نفر كه خودشان جزء هيئت داوران بودند خودشان مي دانند. والاّ به هيچ كس نگفتيم. همه را هم نمره هايشان را من مي دانم. آني كه براي ما مهم است آن نمره هايي است كه در جلسه ي امتحان دادند و كتبي بوده آن مهم است. چون آن مقالاتي كه نوشتند آنها ممكن است يك كسي كمكشان كرده باشد، ممكن است كه در طول زمان مثلاً مطلبي را ياد گرفته باشند والاّ ما كسي از اولياء خدا هنوز معرفي نكرده ايم. ولو اينكه هستند علامت اينكه هستند خودشان، خودشان را از اولياء خدا در حضور مردم نمي دانند. به رخ مردم نمي كشند. ممكن است در قلبش بفهمد كه اين از اولياء خداست ولي لااقل به مردم ديگر نمي خواهد اين را به رخشان بكشد. آسيه يك خانمي است كه – مخصوصاً اين مسأله در خانمها زياد است – به من تلفن مي زنند كه ما مي آييم كلاردشت پيش شما مزاحم شما نمي شويم. مي خواهيم تفريح كنيم. برو جاي ديگري تفريح كن، يعني چي؟! يك افكار عجيبي توي كلّه ها هست كه متأسفانه صد درصد با تزكيه نفس و اين راه مقدّس منافات دارد. بعضي از افراد مسائل جزئي شان را مي آيند با من مطرح مي كنند. ما مي گويم كه شما اگر نتوانيد خانه تان را، نتوانيد زندگيتان را، نتوانيد همسرتان را، نتوانيد بچّه تان را، نتوانيد ازدواجتان را بفهميد چه فايده داريد؟ اين را الان دارم مي گويم به همه ي آقايان. به من آنچه كه بايد مراجعه بشود نه به من تنها، به دوستاني كه كمالاتي دارند مي خواهد مراجعه بشود درباره ي همين مشكلات تزكيه نفس است. با چند واسطه مي خورد به آنجا بدرد ما نمي خورد، نه! آقا صراط مستقيم يعني چي؟! ما برش مي گوييم. استقامت يعني چي؟ اين هم گفتيم، اينقدر هم تكرار كرديم كه بعضي ها مي گويند مثل سوره ي حمد در نماز است ما هر روز داريم اين حرفها را مي شنويم. تكرار هم شده. زندگي تان را خودتان اداره كنيد. فرزندتان را خودتان تربيت كنيد. نشد هم تربيت نشدن، شما مثل امام هادي يا فرزندتان مثل جعفر كذاب، شما مثل حضرت نوح و فرزندتان مثل پسر نوح مهم نيست. خدا از مقام شما، از كمالات شما اگر وظيفه تان را انجام داده باشيد نمي كاهد. اين را بدانيد، ننگ است براي ما يك همچين پسري، معتادِ قمار بازِ مشروب خوري داشته باشيم، تو بيخود اصلاً اين را پسر خودت مي داني تا ننگت باشد. تو بيخود اصلاً اين را توي زندگيت قبول داري بگذارش كنار، خدا را او را باز كرده  تو هم، چرا آشنائيد؟ فرزند اينطور است. دختر شما اصرار دارد من يك نفري را مي شناختم از علماء بود سعادت دنيايش را كه بهم زد بخاطر اينكه دخترش مي خواست در فلان شهر باشد و دانشگاه اش را ادامه بدهد. سعادت دنيايش را كه من توي جريانش بودم بهم زد. خوب برود. برود دانشگاهش را برود شما چرا خودت را اينقدر ناراحت مي كني؟! من اين را بدانيد اينكه در آن بيست و پنج مورد گفته ام كه خانمها كه كارمندند ما نمي پذيريم آنها را، ما نمي پذيريم اين بخاطر اينست كه من مي بينم هر چه ما مي ريسيم آنها پنبه اش مي كنند با يك رفتن توي يك اداره اي كه مردها هستند و اين هم هنوز هواي نفس دارد با مردم نامحرم مي گويد و مي خندد اگر همان لحظه شوهرش وارد بشود خودش را جمع مي كند، منافات دارد. اگر يك كسي خواست يك شله اي به كسي بدهد – مشهدي ها مي گويند شله شما مي گوييد آش – يك آشي به يك عدّه اي بدهد بگويد هر كِه دهنش پاك است، دستش پاك است، نجس نيست بيايد از اين شله بگيرد، از اين آش بگيرد اين نمي شود يك همچين شرطي ما بكنيم. هر كي چشمش پاك است، هر كي وظيفه ي الهي اش را دارد انجام مي دهد. توي خانه نشسته بچّه هايش را دارد تربيت بكند اين بيايد خوب ما مراحل را بهش مي دهيم. ما افرادي داريم از خانمها متأسفانه كه قبل از اينكه ما اين شرط را بگذاريم يك نفر از آنهايي كه قبل از اين  شرط توي ادارات بودند و اهل تزكيه نفس شدند حالا يك نفر گوشه كنار شايد باشد من نمي دانم ولي مبالغه نباشد آنهايي كه من مي شناسم نتوانستند موفق بشوند كه به كمالات خودشان را برسانند با اينكه زياد هم سال است كه در همين برنامه ها هستند. بياييم ما امروز تصميم بگيريم دو تا كار را انشاءالله انجام بدهيم. يكي اينكه مشكلات خانوادگي مان را هر چه هست خودمان حل كنيم، خودمان حل كنيم. به هيچ كس نگوييم. نمي شود حل، آقا اين زن ما نمي شود حلش كنيم خدا راه برايت باز گذاشته طلاقش بده، خيلي ساده! باز نرويد از قول من برويد به زنتان بگوييد كه فلاني گفته طلاقت بدهم. آخه بدبختي من يكي هم اينست كه ما توي مجلس مي گوييم او مي رود به زنش مي گويد كه حاج آقا گفته من تو را بايد طلاق بدهم. نه راه باز است. شوهر بد است، حالا يك وقت شوهر بد است اخيراً در اين قباله هايي كه هست يك شرايطي قائل شدند شما مي توانيد از همان شرايط استفاده كنيد چون آنها گفته مي شود. يا مثلاً مي گوييد كه اين بچّه ام بد است، بيرونش كن از خانه، مي گويد آخر اين سرمايه ندارد، اينقدر سرمايه دار توي اين مملكت هست كه چي بگويم. جواني كه سرمايه ندارد، اين هم يكيش، آخر اين بچّه ام است، ها! همين جا حضرت نوح هم گفت. إِنَّ ابْنِي مِنْ أَهْلِي (هود / 45) اين بچّه ام است. بيخود بچّه ات است. اين مسائلتان را خودتان حل كنيد اين يك، دوّم  فقط و فقط به دوستاني كه به كمالاتي رسيدند و ما قبولشان داريم انشاءالله درباره ي مسائل تزكيه نفستان مراجعه بكنيد. مسائلي كه هست، خيلي مسأله هست. آقا من داراي يك صفت رذيله هستم يك قدري متكبرم چكار كنم؟ جناب آقاي كاشاني، جناب آقاي مسعودي، دوستاني كه خوب الحمدللّه مي شناسيدشان،خيلي ها هستند چه كار بكنم و به من هم اگر بگوييد من مي گويم چكار بكنيد. اينها، و انشاءالله كوشش بكنيد در زندگي سير و سلوكتان كاري نكنيد كه جمود فكري پيدا كنيد. جمود فكري، خدا هم دوست ندارد شما جمود فكري پيدا كنيد. ائمه اطهار هم دوست ندارد شما جمود فكري پيدا كنيد، جمود فكري چطور پيدا مي شود؟ انسان يك مرشدي يك قطبي داشته باشد همه كارهايش را برود از او سؤال بكند بگويد چشم، اطاعت مي كنم. فكر كن يك خورده اي! حتي اينكه مي بينيد در توضيح المسائل يك سطر حتّي براي استخاره نوشته نشده خدا دوست ندارد شما هر كاري را كه باصطلاح مي خواهيد بكنيد استخاره كنيد. نه يك آيه قرآن داريم، نه زمان دوازده امام يك نفر از اصحابشان نرفت خدمت امام بگويد آقا يك استخاره براي من بكنيد. اگر شما ديديد به من بگوييد، من نديدم. يك استخاره بكنيد، من همين الان اگر شماها را اينطوري باصطلاح ساخته بودم شايد بعد از نماز يا بعد از منبر صف مي كشيديد براي استخاره كه من استخاره بكنم. من براي خودم ماهي يك دفعه هم استخاره نمي كنم. چون استخاره مورد دارد منكر استخاره نيستم، ولي مورد دارد. مي دانيد موردش كجاست؟ انسان فكر كرده درباره ي اين كار هيچ عقلش به جايي نرسيده، رفته مشورت كرده مشورت هم جوابي به او نداده، اينجا اسلام مي گويد سر دو راهي واي نايست، تو نبايد سر دو راهي وايستي، لا مقال لكم معطل نشو، اينجا استخاره كن، براي اينكه جمود فكري پيدا نكنيد. شما هر روز كه از خانه بيرون مي آييد بايد فكر كنيد ببينيد آيا چه كارهايي ضرورت دارد انجام بدهيد بدون استخاره، چه كارهايي را بايد بكنيد تصميم بگيريد، برنامه ريزي كنيد، راه و روشتان را بر آن برنامه ريزي قرار بدهيد همين. اگر بنا شد كه يك قطبي، يك مرشدي، يك راهنماي غير معصومي همه اختيارات فكري شما را در تمام كارها بدست بگيرد مثل اين دراويش مي شويد كه مي گويد شاربت را بلند كن، بلند مي كني، حمّام نرو، بسيار خوب، روزه وصال بگير، چشم. و حال اينكه اين شارب هم از راه تنفس بيني به آن بخارات وارد مي شود هم از دهان بالا مي رود بخارات مي خورد و طبعاً توي فضا ميكروب زياد است اينجا جمع مي شود ميكروبها مايه كثافت است. اين را گفتند كوتاهش كن، ولي قطب گفته نه. يك عده اي – در مشهد من بودم – آمده بودند يك مرشدي داشتند آمدند مشهد يك چند روزي هم ماندند، من نمي دانستم اين اندازه اينقدر تحت فرمان آن قطبشان و آن مرشدشان هستند. از آنها پرسيدم زيارت رفتيد؟ گفتند: مرشد به ما گفته مشهد مي رويد زيارت نرويد. اين احمقها هم نرفته بودند، هيچ هم نپرسيده بودند كه چرا ما زيارت نرويم؟ حقّ چرا ندارند. يك مردي بود از دوستان ما در زمان خيلي قبل اين ذهبي شده بود يك بخشي از صوفيه هستند وقتي آمد پيش ما من خيلي سر و كله زدم كه او اين راه انحرافي را نرود. وقتي آمد پيش ما، گفت من دست از اين راه كشيدم، گفتم چرا؟ گفت: قطب نشسته بود روز ماه رمضان، دستور داد چايي بياورند. ما گفتيم شايد فراموش كرده ماه رمضان است، هي گفتيم آقا ماه رمضان است، ديديم همه به ما بد نگاه كردند. گفتيم چيه؟ گفتند نمي داني كه سخن قطب، دستور قطب مافوق شرع است؟ و ما را مجبور مي خواستند بكنند. من از همان جا پاشدم آمدم بيرون. آقايان يك ديني ما داريم به خدا قسم هر كس از آن افراد از اعلا تا ادني يكي از قوانين دين را منكر بشود كافر است مخصوصاً اگر از ضروريات دين باشد. ما دين داريم، دينمان همه چيز ماست، نه قطب، نه امام، امام معصوم نه پيغمبر هيچكس نمي تواند احكام دين را عوض كند، احكامي كه خدا دستور داده. خدا در قرآن صريحاً مي فرمايد اگر اين پيغمبر يك كلمه اي را به ما نسبت بدهد كه ما نگفته باشيم قطع وتينش را مي كنيم يعني رگ حياتش را مي زنيم، پيغمبر! كي حق دارد بگويد كه روز ماه رمضان روزه ات را بخور اشكال ندارد؟ كي حق دارد بگويد حجاب مي شود آزاد بود. بدانيد موي سر زن، موي سر زن اين جزء – خوب دقت كنيد – موي سر زن جز زينت زن است، يك لاخش بيرون گذاشتنش حرام است، خداي تعالي در قرآن مي فرمايد: وَ لَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ (نور / 31) موي سر زن زينتش نيست؟ ببينيد دو دوتا چهارتا، موي جلوي سر باشد يا عقب سر، موي سر زن زينت زن است. يك زني را پيدا بكنيد كه سرش را از بيخ تراشيده باشند خيلي بدتركيب مي شود، زينتش را از دست داده. وَ لَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ، حالا اگر يك كسي گفت اشكال ندارد، ما اصلاً به هيچ عنواني قبولش نداريم، به هيچ عنوان يا كاري حتي بكند كه ترويج اين كار بشود. اينها احكام دين است، آيه قرآن است وَ لَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ،  برايشوهرشان زينتشان را ظاهر كنند. ما تا مي آييم از اين حرفها بزنيم يك عدّه اي كه دنبال شهوتراني ها هستند مي خواهند زنها را خوب ببينند اينها را منكر مي شوند، ما را متهم مي كنند. همين امروز روز انتخابات است، همه تان طبق دستور ولي فقيه واجب است كه برويد رأي بدهيد. من به آقايان نشان دادم انگشت خودم را، اوّل وقت رفتم رأي دادم ولي بدانيد كسي كه منكر احكام دين مي شود در سخنراني هايشان خودشان راخوب نشان دادند مواظب باشيد كه آنها چهار سال رئيس جمهور شما نشوند. من چند هفته مكرر گفتم كه عدالت شرط اوّل رئيس جمهور است، داريم هم الحمدللّه افرادي ممكن است باشند كه متقي باشند، اهل تقوا باشند. خوب به آنها رأي بدهيد. كسي نمي گويد به فلاني رأي بدهيد كوشش بكنيد مسائل خودتان را، مسائل سياسي تان را، مسائل اجتماعي تان را، مسائل خانوادگي تان را، مسائل شخصي تان را اينها را خودتان حل و فصل بكنيد من تا به همين امروز به احدي نگفتم به كي رأي بدهيد، واقعاً خودتان فكر كنيد، جمود فكري پيدا نكنيد. فكر كنيد، تا مي توانيد فكر كنيد، فكور باشيد. يك زماني ما واقع شديم كه بايد با فكر پيش رفت نه بر ما استبدادي بايد مسلط باشد نه ترسي مسلط باشد فقط به ما گفتند كه بايد تحت فرمان خدا باشيد. فَاتَّقُوا اللَّهَ تقواي خدا را داشته باشيد، دستورات خدا را عمل كنيد. خوب! در مرحله ي دوم خدا با ما آنقدر ما كم فهميم كه خدا با ما صحبت نمي كند وَ أَطِيعُونِ، أَطِيعُونِ مي دانيد يعني چي؟ يعني من را اطاعت كنيد، حضرت لوط مي گويد من را اطاعت كنيد، أَطِيعُونِ است اگر توي قرآن ديده باشيد اين نون اطيعون كسره دارد، اين كسره به جاي ياء متكلم وحده است، يعني وَ أَطِيعُونِي بوده وَ أَطِيعُون شده، يعني من را اطاعت كنيد، خوب پس ديگر اين آقا كه دارد حرف مي زند، اين مرجع تقليد كه دارد صحبت مي كند، راهنمايي تان مي كند اين پيغمبر كه دارد راهنمايي تان مي كند. اين را كه داريد مي بينيد خدا را نمي بينيد، صداي خدا را نمي شنويد اين را كه مي شنويد. اين وظيفه ي ماست، در اينجا چون حكومت با خداست، فرماندهي با خداست و خدا پيغمبر فرستاده و در زمان ما دستور امام بر اين است كه امام زمانمان بر اين است كه اگر من را نمي بينيد فانهم حجتي عليكم و أنا حجة اللّه من مراجع تقليد را به جاي حجّت مي گذارم چرا؟ به خاطر اينكه من حجّت خدا هستم. اين كار را بايد بكنيد، فقط همين جا فقط در مسائل اجتماعي، در مسائل ديني والاّ تو با زنت دعوا داري، زنت با تو دعوا دارد، بچّه ات فرمانبرداري نمي كند. به يكي گفتم پانزده سال است تو بچّه ات را بد تربيت كردي حالا يك جلسه آوردي پيش من، من با او صبحت كنم درست بشود؟ مگر مي شود؟ اميدواريم خداي تعالي به همه ي ما عقل و فكر و هوش و درك و فهم و قوه ي تفكّر قوي مرحمت بفرمايد.

ايّام فاطميه است، فاطمه ي زهرا سلام اللّه عليها فرمود براي زن بهتر از هر چيز اين است كه نه او مرد نامحرمي را كه مريض باشد – اين توضيحات مال من است لازمه ي فرمايش اين است – كه مريض باشد، با چشم ريبه به زن نگاه كند، با چشم بد به زن نگاه كند او را ببيند فرمود بهترين چيز براي زن اين است كه مردي او را نبيند اين چنين مردي، و بهترين چيز براي زن اين است كه مردي را هم نبيند با همين چشم، اين را بدانيد توضيحش در روايات ديگر هست. داري مي بيني كه مردِ با يك چشمِ مشكوكي دارد به تو نگاه مي كند صورتت را بپوشان، همان صورتي كه، وجه كفيني كه اشكال ندارد بدون موي سر اشكال ندارد كه بعضي ها احتياط وجوبي دارند همان را بايد بپوشاني. زنهاي پيغمبر كه عزيزترين زنهاي عالم بايد باشند كه بعضي شان با اينكه پيغمبراكرم در كمالِ خوبي بود بعضي هايشان خوب نبودند، اطاعت پيغمبر نكردند ولي از نظر مقام در جايي واقع شدند كه بهترين زنها بايد آنجا باشند، اين را بدانيد. اينقدر اينها ارزش دارند كه خداي تعالي در قرآن مي فرمايد وَ أَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ (احزاب / 6) زنهاي پيغمبر مادرهاي شما هستند. آنقدر اينها ارزش دارند كه بعد از پيغمبر هيچ مردي لياقت ندارد كه همسر آنها بشود و حرام است كه با مرد ديگري ازدواج كنند براي آنها، يك همچنين زنهايي را كه ديگر پاكند. وَ لْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَي جُيُوبِهِنَّ (نور / 31) همين مقنعه و همين چادر كه بدنشان ديده نشود و صورتشان پوشيده بشود اين حرفهاست. تا جايي مي فرمايد كه صدايتان را بلند نكنيد، فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ (احزاب / 32) طمع به شما مي كند، آنكه در قلبش مرض است، تزكيه نفس نكرده، دل پاكي ندارد اين طمع به شما پيدا نكند. اين فاطمه ي زهرا، اين كلام را فرموده كه نه مردي به آن زن چشمش افتاده باشد، مرد ناپاكي، روي شهوت نه اين زن چشمش به مردي افتاده باشد. اين فاطمه ي زهراست. اين ايّام كه متعلّق به ايشان است كه از دهم تا پانزدهم تقريباً تعلق به فاطمه ي زهرا دارد و انشاءالله دوستان مجلس عزاداري برپا مي كنند و بعد هم در ماه جمادي الثاني همينطور ايشان سفارشاتي دارند، توصيه هايي دارند، آمد در مسجد با مردم  صحبت كرد. حرفهايي كه من مي زنم هيچ كدامش با هم تضادي كوشش مي كنم نداشته باشد. ضرورت داشته باشد برو سخنراني كن، ضرورت داشته باشد حفظ مقام امامت باشد، ولايت باشد برو حرف بزن. امّا براي مسائل ديگر چطور؟ ببين چه مسأله اي باشد مربوط به دين باشد و منحصراً تو بايد حرف بزني، برو بزن. آمد در مسجد، خطاب به آن كسي كه اسماً مسلمانهاي آن زمان يعني همان هفت هشت ده نفر او را به عنوان خليفه تعيين كرده بودند فرمود: يابن ابي قحافه، اترث اباك و لا ترثي ابي؟ منكر ارث مي شوي؟ مگر پيغمبرها ارث براي وارثينشان نگذاشتند؟ انبياء توي قرآن است كه بعضي از انبياء براي فرزندشان ارث گذاشتند، اينكه روايت دارد شايد توي روايات ما هم باشد كه انّ الانبياء انبياء اينها ارثي نمي گذارند لا يورثون، معنايش اين است كه اينها هر چه داشتند در زمان حياتشان خرج كردند پولي نداشتند كه بگذارند. نداشتند كه بگذارند نه اينكه نمي گذارند، حالا اگر داشتند چرا، در صريح قرآن است كه ارث گذاشتند. لقد جئت شيئاً فريا، (بحارالانوار رجل 29 ص 226) يك حرف نابابي تو زدي، با آنها درگير شد، صحبت كرد، علي بن ابيطالب را معرّفي فرمود، پيغمبراكرم را معرّفي فرمود، ولي خدا انشاءالله ما را، همه ي شماها را از حبّ جاه و رياست حفظ كند كه اگر حبّ جاه و رياست آمد ما به جايي مي رسيم كه پا روي همه ي مقدسات مي گذاريم. حضرت زهرا، دين، علي بن ابيطالب، پيغمبراكرم، قرآن، همه اينها را زير پا مي گذاريم. خدا نياورد برايمان. هر چه مي توانيد فعاليت كنيد كه حبّ جاه و مقام و رياست از دلتان برود بيرون با تزكيه نفس، گفتند به اون كسي كه حبّ جاه و مقام در دلش بود كه فيها فاطمه، پيغمبراكرم فقط فرمود كه من از شما اجر و مزدي نمي خواهم، إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَي (شوري / 23) من اجر و مزدم دوستي با ذوي القربي من هست در آن روز ذوي القربي قدر مسلم فاطمه ي زهرا بود. آيا اين دوستي است كه بگويند فيها فاطمة بگويد باشد. دستها را حضرت زهرا گذاشته پشت در، كه در را باز نكنند، در نيمه سوخته شده چنان با لگد به درب زد كه صداي فاطمه ي پشت در ديوار بلند شد.

السلام عليك يا فاطمه، يا بنت رسول اللّه، السلام عليك و رحمة اللّه و بركاته.

نسئلك اللهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولاتنا فاطمة الزهراء يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه. خدايا به آبروي فاطمه ي اطهر فرج فرزند عزيزش را ميسر بفرما. هر چه زودتر ما را به زيارت وجود مقدس امام زمانمان موفق بفرما. خدايا همه ي ما را از اصحاب و ياران آن حضرت قرار بده. خدايا قوه ي تفكر و تدبر ما را زياد بفرما، پروردگارا به آبروي حجة ابن الحسن قسمت مي دهيم گرفتاري هاي مسلمين برطرف بفرما. خدايا آن رئيس جمهوري كه مرضي توست به خاطر امام زمان براي ما معرّفي و مقدّر بفرما. خدايا يك مشت شيعه هستند، اينها نمي فهمند، نمي دانند چه بايد بكنند خدايا دلهاي اينها را به طرف حقيقت، خدايا بكشان. خدايا به آبروي ولي عصر قسمت مي دهيم، به آبروي حجة ابن الحسن قسمت مي دهيم حقيقت دين، حقيقت احكام دين، حقيقت معارف دين را به ما معرفي بفرما. خدايا قوه ي تزكيه نفس را به ما عنايت بفرما، پروردگارا به آبروي حجة ابن الحسن قسمت مي دهيم مرضهاي روحي مان شفا عنايت بفرما، مريض هاي منظور شفا مرحمت بفرما، مريض منظور الساعه لباس عافيت بپوشان، امواتمان غريق رحمت بفرما، خدايا صبر و اجري به جناب آقاي نوبختي مرحمت بفرما، خدايا به آبروي ولي عصر قسمت مي دهيم عاقبت امرمان، عاقبت دينمان، عاقبت زندگي مان را به خير قرار بده، و عجل في فرج مولانا. 

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ / وَ مَا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍإِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَي رَبِّ الْعالَمِينَ (شعراء / 109 – 110).

مطلبي كه هفته ي گذشته عرض شد و اين هفته تكرار مي شود بخاطر اينكه بعضي در وسط هفته تلفن كرده بودند و مطلب را درست دريافت نكرده بودند. و آن مطلب راجع به مقالاتي بود كه خانم هايي كه در مرحله ي جهاد با نفس و عبوديّت هستند اينها از حالات خودشان مقاله شان را بنويسند، وضع فعلي شان بدون حرف، بدون تشتّت فكر، كساني كه در اين دو مرحله هستند و تا اوّل جمادي الثاني براي ما مقالاتشان را بفرستند تا انتخاب بشوند و از روحياتشان اطلاع پيدا كنيم. ضمناً آقايان – نه خانمها – آنهايي كه در مرحله ي محبت و صراط مستقيم هستند مقاله بنويسند درباره ي همين دو مرحله و تا اوّل ماه جمادي الثاني براي ما بفرستند تا بعد براي آنها بيان شود كه چه وقت براي جلسه ي اختصاصي آنها بايد بيايند. همين دو مطلب بود. مطلب ديگري نداريم و خيلي ساده و ديگر انشاءاللّه دوستان چه آقايان و چه خانمها كوشش كنند -كه من يك قدری در وسط هفته به شك افتادم كه اصلاً حرفهاي ديگر ما را هم اگر همينطور بخواهند بفهمند كار مشكلي است. خيلي روشن و ساده عرض شد. درباره ي ايمان بحث مان بود. چند هفته است كه درباره ي ايمان و اينكه معني ايمان چيست عرايضي عرض شد و در آياتي كه هفته ي گذشته تلاوت كرديد برخورد به اين جمله كه فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ(شعراء / 108) در حالات انبياء گفته شد. بعد هم انبياء فرمودند به مردم كه وَ مَا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ (شعراء / 109) ما بر اين زحماتمان، براي اين تبليغمان، از شما اجر و مزدي نمي خواهيم. اجر ما به عهده ي خداست و خداي تعالي به ما اجر خواهد داد. من در يك سميناري بود در قم وقتي كه مرحوم آيت اللّه گلپايگاني حيات داشتند سمينار براي مفاهيم قرآن بود يكي از مسائلي كه در آنجا من بخصوص مطرح كردم مسأله ي ايمان بود. به طور كلّي ما بخاطر نداشتن ايمانمان و يا ضعف ايمانمان در دنيا امتيازاتي را به عنوان مسلمانان از دست داده ايم. مطالبي كه امروز به صورت علم و يا به صورت مسائل فنّي در دنيا مطرح است اكثر آنها را قرآن و اهل بيت عصمت و طهارت در هزار و چهارصد سال قبل بيان كرده اند و ما چون ايمان به اين حقيقت نداشتيم يا ضعف ايمانی نسبت به اسلام داشته ايم اينها را مطرح نكرديم تا آنكه بعدها مردمي كه مسلمان نبودند و اين مطالب را در اسلام ديدند و پيگيري كردند و به آن رسيدند به نام خود، آن امتيازات را گرفتند. در مسائل اكتشافي و صنعتي كه مربوط به دنيا بود، آنچنان پيش رفتند كه امروز همه ي صنايع را در دست گرفته اند و امتيازش را براي خود مضبوط كرده اند و ما متأسفانه جيره خوار آنها شده ايم و اگر بخواهيم يك حركتي هم بكنيم بايد با اجازه ي آنها باشد! اين مساله و اين گرفتاري كه مردم مسلمان امروز پيدا كرده اند بيشتر بخاطر همين است كه ايمان نداشته ايم. ما اگر ايمان داشتيم و به قرآن معتقد بوديم همانجا كه دين مقدس اسلام در روايات و آيات قرآن فرمودند كه مثلاً نطفه ي فرزند بيشتر مربوط به مادر است، كه در قرآن مي بينيم امام حسن و امام حسين عليهما السلام را نسبت به پيغمبر مي دهند، يا در آيات مختلف وقتي كه اسم نطفه برده مي شود نطفه را دو نطفه ميدانند يكي مربوط به زن، يكي مربوط به مرد. يا ائمه اطهار عليهم الصلاة و السلام همه جا به ما گفته اند كه وقتي نام هر كدام از فرزندان فاطمه ي زهرا را مي بريد و يا مي خواهيد به آنها سلام عرض كنيد اول بگوييد يابن رسول اللّه اي پسر پيغمبر، السلام عليك يابن رسول اللّه بعد مي گوييم السلام عليك يابن فاطمة الزهراء يا السلام عليك يابن اميرالمؤمنين اين مطلب مطرح بوده، خلفاي عباسي كه با اين مطلب مخالفت مي كردند و يا آن مرد گفت: بنونا بنو ابناءنا اين نه بخاطر اين است كه يك حقيقت ديگري را منظور كرده بودند، بخاطر آن بود كه آن امتياز را از بني هاشم، از بني فاطمه بگيرند والاّ نه آنها آن زمان اطلاع داشتند كه فرزند انسان، هم فرزند مادر است و هم پدر ولي اينها از ناحيه ي حكمت و از ناحيه وحي -كه فرق بين حكمت و فلسفه را بيان كرده ام- از ناحيه حكمت و وحي كه متكي است حكمت به وحي، اينها مي خواست آن روز اين امتياز را بگيرند نه اينكه بعد از تقريباً هزار و سيصد سال يك شخص كشيشي بيايد به عنوان اينكه من كاشف اين مسأله هستم و در دنيا امتيازش را مخصوص خودش قرار دهد. در بسياري از اين مسائل اين حقيقت هست و در مسائل مختلفِ علمي، فيزيك، شيمي، آنچه كه امروز در رياضيات مطرح است، علماي بزرگ، شاگردان ائمه اطهار عليهم الصلوةوالسلام مثل جابر بن حيّان كه از شاگردان امام صادق بود و كتابهايي در اين باره نوشته شده منتها چون ايمان مردم مسلمان نداشتند اينها را جدّي نگرفتند يعني با خودشان فكر مي كردند شايد حقيقت نداشته باشد – اين معني نداشتن ايمان است – شايد حقيقت نداشته باشد بعد ما در دنيا شرمنده بشويم! اگر مطمئن بوديم، اگر لااقل حكمت را به اندازه ي فلسفه به آن پايبند بوديم، اگر شيطان آن چنان كه درباره ي حفظ مطالب فلسفه كمك مي كند، روح ما، ايمان ما، روح ايمان ما كمك به ما مي كرد ما امروز همه ي امتيازات را داشتيم. جرج جرداق يكي از نويسنده هاست. مي گويد: آن روزي كه علي بن ابيطالب عليه الصلوةوالسلام در مسجد كوفه مي فرمود من به طُرق آسمانها آشنا هستم، اگر ما آنجا مي بوديم، پاي منبرش نشسته بوديم، به جاي آنكه سعد  وقاص بگويد سر و صورت من چند دانه مو دارد؟! از علي بن ابيطالب سؤال مي كرديم كه راه رفتن به فضایی كه خداي تعالي در قرآن فرموده: سَخَّرَ لَكُمْ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِي الْأَرْضِ (لقمان / 20) و فرموده است كه: اگر مي خواهيد به آسمانها برويد، فَانْفُذُوا لَاتَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ (رحمان / 33) آن سلطه را، آن خصوصيّتي كه با آن امكان دارد ما به فضا برويم چيست و از آن حضرت جواب مي گرفتيم و علي بن ابيطالب جواب فرموده، ائمه اطهار جواب فرموده اند، نهايت چيزي كه ما نتوانستيم آنها را براي ديگران بيان كنيم نداشتن ايمان بوده. ايمان نداشتيم. الان هم كه يك چيزهايي مربوط به آينده است، در آينده انجام خواهد شد، باز چون ايمان نداريم در سطح جهاني نمي توانيم مطرحش كنيم. مي ترسيم شايد نشود و آبروي ما برود. فراموش نمي كنم در يونان در آتن من مقاله اي نوشته بودم چون همه ي دانشمنداني كه از تمام ممالك آنجا جمع شده بودند مقالاتي داشتند در مسائلي كه مورد اتّفاق مسيحيّت و اسلام بود من يك مقاله اي نوشته بودم به يكي از دانشمندان ايران كه از من پرسيد تو مقاله ات در چه موضوعي است؟ من گفتم: در باره مصلح آخر الزمان است. گفت: اين حرفها را اينجا مطرح نكنيد كه شايد اين مسائل تحقق پيدا نكند و ما شرمنده بشويم! من گفتم: من كه شرمنده نيستم و نمي شوم! تا اين اندازه ما ايمانمان ضعيف است! مسلمان، شيعه، دانشمند، فيلسوف ولي به من مي گويد شايد نشد! از چيزهايي كه قرآن 133 آيه درباره اش تفسير شده و روايات زيادي كه شايد متجاوز از چند هزار روايت سني و شيعه نقل كرده اند و حتّي اديان مختلف هم به آن معتقدند مسأله ي ظهور حضرت بقيةاللّه كه ما اين اسم را بيشتر را مي گوييم چون اين كلمه ي بقيةالله از نظر مذاهب مختلف هم معنا مي دهد و همين معنا را در كُتب مقدّس خودشان نقل كرده اند. به اين ما معتقديم يعني همه گفته اند كه يك چنين فردي خواهد آمد و دنيا را پر از عدل و داد خواهد كرد. گاهي كه با بعضي از افراد انسان برخورد مي كند مي بيند خارجي ها، غير مسلمانها، ايمانشان نسبت به اين مسأله بهتر و بيشتر است تا ايمان ما! ما بايد ايمان داشته باشيم به آنچه كه پيغمبراكرم در گذشته فرموده اگر يك نفر صد تا مسأله را پيشگويي كرد و نود و نُه تاي اين مسائل تحقق پيدا كرد يك مسأله اش باقي مانده اگر اين یک مسأله را ما شك درباره اش داشته باشيم بسيار آدم نادان و نافهميم. تا چه برسد كه او متكّي به خدا باشد، تا چه برسد كه كلامش كلام وحي باشد. پيغمبراكرم چه در قرآن و چه در روايات به وسيله ي وحي بيان بسيار مطالب ارزنده اي كه همه اش تحقق پيدا كرده داشته. إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ/ فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ / إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ (كوثر / 1 – 3) در اين سوره ي مباركه يقيناً از شانیء كه دشمن و مبغض رسول اكرم تفسير شده منظور بني اميّه اند و كوثر كثرت نسل پيغمبراكرم از طريق فاطمه ي زهراست. اين را سنّي و شيعه همينطور تفسير كرده اند و غير از اين هم سياق آيه و ظاهر آيه دلالتي ندارد. اين را وقتي رسول اكرم فرمود و از جانب خدا نازل كرد كه بني اميه در روي زمين بودند در مقابل بني هاشم و يكي از دانشمندان اهل سنت پانصد سال قبل در كتابش نوشته كه روزي كه حسين بن علي عليه الصلوةوالسلام شهيد شدند ده هزار گهواره از بني اميه در حركت بود. ولي از نسل فاطمه ي زهرا، از نسل كوثر جز علي بن الحسين عليه الصلوةوالسلام كسي نبود ولي امروز – مي گويم پانصد سال قبل او اين مطلب را نوشته – امروز در سراسر جهان از نسل حضرت علي بن الحسين سادات هستند و يك نفر به عنوان اينكه نسلش به بني اميّه برسد وجود ندارد. از اين پيشگويي بهتر؟! از اين معجزه بهتر؟! چرا ما ايمان نداريم به آنچه كه در آتيه مي خواهد تحقق پيدا كند. چرا ما بايد ايمانمان اينقدر ضعيف باشد؟ به ما گفته اند كه شما را خدا روزي تان را مي دهد، وَ مَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَي اللَّهِ رِزْقُهَا وَ يَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَ مُسْتَوْدَعَهَا (هود / 6) همه ي مردم حتّي جاندارهاي بسيار ضعيف خدا روزي شان را مي دهد و مي بينيم هم كه مي دهد. در عين حال اگر يك روز دنبال كار مفيدي نشد برويم يا نتوانستيم برويم شب ممكن است خوابمان نبرد كه وضعِ كاري من چرا اينطور شد؟ چرا از نظر مالي من اينقدر ضعيفم؟ چرا من بايد مثلاً نيازمند به مردم باشم؟ و امثال اينها، اين بخاطر چه هست؟ بخاطر اين است كه ايمانمان به خدايي كه أَلَيْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ (زمر / 36) كم است. آيا خدا براي بنده اش كافي نيست؟ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ (آل عمران / 173) بهترين و خوبترين وكيل ما خداست كه اين براي ما كافي است. امّا آن ايمان را نداريم. متزلزيم. خداي تعالي در سراسر قرآن فرموده كه هر كس تقوا داشته باشد و هر كس رعايت تقوا را بكند خداي تعالي در دنيا مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ (طلاق / 3) روزيش را مي رساند و خداي تعالي او را به بهشت مي برد، در همين آياتي كه اين هفته خوانديد بود كه: وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ (شعراء / 90) خداي تعالي براي متقيّن بهشت را قرار داده. ما در عين حال تمام كوشش مان براي دو روز دنياست که در دنيا راحت باشيم امّا آخرت را نمي دانيم چه خواهد شد. چون ايمان نداريم. من خودم يك وقتي فكر مي كردم كه فلان وعده اي كه به من در يك دعايي وعده ايي به من داده شده بود، که خيلي برايم مفيد بود، آيا اين تحقق پيدا مي كند يا نمي كند؟ ديدم فوراً به قلبم الهام شد كه إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ (آل عمران / 9) خدا وعده هايش را تخلّف نمي كند. آخر ما چرا ايمانمان ضعيف است؟ يك مقدار فكر كنيد براي چه اينقدر كم ايمانيم؟ از نظر مادّي، خدا وعده كرده كه كمك مي كند. شما يك زوج جواني كه با هم مي خواهند ازدواج كنند اينها اگر ايمان داشته باشند، نه به فكر خانه هستند، نه به فكر ماشين، نه به فكر شغل. البته وظيفه است واجب است بايد دنبالش برود. يك پدر و مادري كه داراي يك دختر هستند يك جواني مي آيد پيش شان كه با  دختر او ازدواج كند، آدم بسيار متديّني هم هست پدر، بسيار آدم خوبي هم هست اول سؤالي كه از داماد مي كند مي گويد شغلت چه هست؟ بسيار خوب، بايد شغلي داشته باشد. به يك آدم تنبل بي تقوا – چون تنبلي مساوي است با بي تقوايي – به يك آدم تنبلِ بي تقوا نبايد زن داد. مكروه هم هست، شايد از اين جهت شغلش را سؤال كرده، بعد مي پرسد كه آيا خانه اي دارد؟ پولي دارد؟ اينجاهايش ديگر اگر شغل دارد، فعّال است، تنبل نيست بقيّه اش ديگر زيادي است. چقدر تحصيل كرده؟ اقلاً بايد – بلد هم نيست ديپلم را درست ادا كند  دِپلم مي گويند، دُپلم مي گويند، از اين حرفها- خودش اصلاً  سواد نداشته، ثروتمند شده، خدا به او روزي داده ايمان به او نداده كه اقلاً به خودش قياس كند. آيا مدركي دارد يا نه؟ اگر نداشته باشد، نه! شما اگر صد نفر از پدراني كه مي خواهند دخترشان را به يك جواني بدهند در ميانِ صد نفر يك نفر پيدا نمي كنيد كه از ايمان داماد بپرسد، از تقوای او بپرسد كه اصل اينهاست. خدا صريحاً در قرآن فرموده: وَ أَنْكِحُوا الْأَيَامَي مِنْكُمْ وَ الصَّالِحِينَ مِنْ عِبَادِكُمْ وَ إِمَائِكُمْ إِنْ يَكُونُوا فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ (نور / 32) خوب از اين صريحتر مي شود؟! شما فرزندانتان را، دخترتان، پسرتان و حتّي آنهايي كه در بردگي شما هستند اينها را ازدواج بكنيد يعني آنها را وادار به ازدواج بكنيد اگر فقير باشند إِنْ يَكُونُوا ببينيد كلمه ي إِنْ يَكُونُوا اگر فقير باشند، فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ يك با ايمان پيدا كنيد كه به همين يك مسأله، به همين مسأله اي كه خداي تعالي به اين صراحت در قرآن فرموده ايمان داشته باشد. خيلي عجيب است! و اين ضعف ايمان ما سبب شد كه امروز -و حال اينكه مي خواست دنيا را اسلام بگيرد- مردم مسلمان ضعيفند. با اينكه خداي تعالي فرموده: لَا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَ النَّصَارَي أَوْلِيَاءَ (مائده / 51) غير از ايران ظاهراً همه ي ممالك اسلامي تحت نفوذ يهود و نصارا است. يك مملكت حالا آن هم خدا رحمت كند مرحوم امام -رضوان اللّه تعالي عليه- را كه امشب هم شب وفات ايشان است، يك قيامي كردند واقعاً مفيد بود و متأسفانه دارد از دستمان مي رود، من همين امروز صبح گوش مي دادم يكي از علماء و يك دكتر داشتند شرايط رئيس جمهور را بيان مي كردند بيشتر حرفشان اين بود كه بايد رئيس جمهور طوري باشد كه وضع مادي مردم را تأمين كند. شما هم شنيده ايد. اصلاً سخن از تقوای او و عدالت او متأسفانه نبود، یعنی آن جلسه را من نديدم كه بگويند. من خيلي وقت اينكه تلويزيون گوش بدهم، نگاه كنم شايد ندارم، شايد گفته باشند ولي اينطوري وقتي برخورد مي كنيم چيزي كه رعايت نمي شود تقواي طرف است. آقا بين اين هشت نفر ببينيد كدام يكي از آنها متقي ترند؟ كدام يك از اينها ايمانشان بهتر است؟ به گفتار خدا و ائمه اطهار كدام يك از اينها بيشتر توجّه دارند، كدام يك به افكار بشري بيشتر پايبندند يا به حكمت الهي. به خدا قسم اگر آن حالتي كه مرحوم امام داشت همه مان مي داشتيم، اهل تزكيه نفس بوديم، اعتقاداتمان هم صحيح بود امروز اينطور نبوديم كه ندانيم رئيس جمهورمان كه هست و چه كسي را انتخاب كنيم؟ همه به خودشان اجازه بدهند بيايند نام نويسي كنند و باز هم هشت نفر در وسط ندانيم كه كدام يك از آنها بايد انتخاب بشود! و به شما دوستان عرض مي كنم بين اين هشت نفر دو جمله را توجّه داشته باشيد. يك جمله اول كه چون ما در ايران تابع ولايت فقيه هستيم و ايشان فرموده اند كه همه بايد رأي بدهند، رأي بدهيد ولي مطلب دوّم ببينيد كدام يك از اينها سابقه ي تقوايشان، عدالتشان، متكّي بودنشان به قرآن و احاديث و حكمت اسلامي بيشتر است، به او رأي بدهيد. به خدا قسم واجب است بر شما كه به اين دو موضوع عمل كنيد. ايمانمان را بايد تقويت كنيم. اگر همين چند نفري كه در اين مجلس هستند و همين عدّه اي كه صداي من را مي شنوند اگر دقّت بكنند و معتقد باشند به آنچه كه خدا و پيغمبر فرموده و ايمان به آن هم داشته باشند دنيا را ممكن است متحوّل كنند به جهت اينكه ايمان خيلي كار مي كند. يك ايماني كه مثل ايمانِ سلمان باشد، مثل ايمان ابي ذر باشد، مثل ايمان اويس قرن باشد، اويس قرن را خيلي نقل نكرده اند كه در درجه ي چندم از ايمان بود ولي عملش، از يمن در آن زمان حركت مي كند مي آيد مدينه، -خيلي راه است اين مسافت- مي آيد مدينه پيغمبر را ببينيد، پيغمبر نبودند در وطن، مادرش هم گفته بود كه اگر پيغمبر نبود معطل نمي شوي بر مي گردي. ببينيد چه ايماني است، اين پا و آن پا هم نكرد، خودش را معطل نكرد، همانجا كه رسيد و گفتند پيغمبر نيست و ممكن است تا چند روز ديگر هم نيايد برگشت. چرا؟ به خاطر اينكه به اسلام ايمان داشت. افرادي كه ايمان داشته باشند استقامت دارند، در صراط مستقيم هستند، جهاد با نفس مي كنند، چرا؟ به جهت اينكه ايمان دارند. و بنده ي كامل خدا هم خواهند بود. امّا اگر كسي ايمان نداشته باشد به قول معروف پايش روي پوست خربزه باشد به مجرّد اينكه منافعش – آن هم منافع خيالي اش – در خطر بيفتد مي بينيد كه دست از اسلام كشيد، دست از برنامه اش كشيد، دست از حتي تزكيه نفس كه از نظر تمام مردم دنيا اهميت فوق العاده ای دارد از آن هم دست كشيد. زياد داريم، زياد داريم كه منافع تخيّلي شان – تخيلي– به خطر مي افتد يا يك حرفي من برخلاف ميلشان مي زنم مي بينيد كه دست از همه چيز كشيدند. برخلاف ميل. بر فرض من اشتباه كرده باشم آنها نبايد به دست انداز بيفتند، بيايند ببينند قرآن چه مي گويد، احاديث پيغمبراكرم چه مي گويد و بالاخره بايد متوجّه اين بود كه ايمانتان را آنچنان بايد محكم كنيد متوجّه اين معنا باشيد كه هيچ بادي آن را نلغزاند، هيچ دانشمندي كه تا حالا فكر مي كرديد اين آدم بسيار خوبي است ولي خوب نبود، خوب او نبود من نبايد بگويم كه اگر اسلام حق بود فلاني چرا اين طور لغزيد؟ نه! ايمان بايد تقويت بشود. مَثل ايمان مثل كبوتري است كه در خانه ي شما لانه برايش درست كرده باشيد، يك كبوتري بياوريد در يك لانه اي بگذاريد ولي پايين اين اتاق، اين خانه درنده هايي هستند، گربه هايي هستند، سگ هايي هستند و در اينجا در حركتند، حمله هم به اين كبوتر مي كنند. اين كبوتر اينجا جا نمي گيرد هر چه هم شما بزور بخواهيد اينجا جايش بدهيد بالهايش را هم ببنديد يا حتّي بچينيد بگذاريدش آنجا با ترس و وحشت آنجا خواهد ماند و فرار مي كند. ايمان شما اينطوري است، اين صفات رذيله در حكم همان درنده ها هستند، در حكم همان گربه اي است كه در همان اتاقي كه شما مي خواهيد ايمان را نگه داريد در آنجا وجود دارد. نمي ماند، مستقر نمي شود. مستودع است، يعني وديعه است، موقتاً است امّا يك جلسه اي مي رويد در دانشگاه مي بينيد استادتان فاسق است، شما را هم دوست دارد كه جزء فسّاق باشيد، اگر نباشيد نمره خوبي به شما نمي دهد تحت تأثير او واقع مي شويد. چرا؟ به جهت اينكه ايمان نداريد و هر يك از اين كارها همين طور است. انسان بايد ايمانش آنچنان قوي باشد، امر به معروف بكند، نهي از منكر بكند و معتقد به همه ي حقايقي كه در آينده گفته اند باشد اگر اينطوري شد شما بي صاحب نيستيد، ايمان داريد به اينكه حضرت ولي عصر ارواحنافداه با شماست. ايمان داريد كه خداي تعالي با شماست. ائمه اطهار عليهم الصلوةوالسلام با شما هستند، ملائكه پروردگار يار و مددكار شما هستند، اين را ايمان داريد. چون ايمانتان محكم است همه جا پاي همه ي مشكلات ايستاده ايد. المؤمن كالجبل الراسخ بعضي كوهها هستند كه آنها هم راسخ نيستند. اينكه فرموده كالجبل الراسخ اگر در كوير برويد مي بينيد يك كوه بسيار بزرگي جلويتان است، فردا مي آييد باد تندي اگر آمده باشد كوه را برداشته زمين را صاف كرده اين را مؤمن نمي گويند. مؤمن را تشبيه به اين نمي كنند. مؤمن را تشبيه به جبل راسخ، يك كوه سنگي كه ديده ايد زياد هم هست در جايي هست سالهاست بادهاي تند، سيلهاي بسيار قوي آمده اين همينطور هست. اين را مي گويند جبل راسخ. مؤمن مثل جبل راسخ است، با بادهاي كوچك و كم فشار از پا در نمي آيد كه بماند با بادهاي بسيار شديد هم از پا در نمي آيد. با سيل و زلزله هم از پا در نمي آيد. هيچ چيز آن را از پا نمي اندازد، بنابراين پيغمبراكرم تشبيه كرده مؤمن را به جبل راسخ. لا تحرّكه العواصف عواصف هر خطري كه تصور كنيد، زلزله آمده گوشه و كنارهاي كوه را ممكن است تكان داده باشد ولي خود كوه را تكان نداده، ما ديديم مؤمنيني كه در اين حدّ بودند. خدا رحمت كند مرحوم حاج ملاآقاجان به نظر من يك مرد مجتهد، باسواد، بسيار مطّلع ولي زمان رضاخان روضه خواندن ممنوع شد. ايشان براي اينكه بتواند نام مقدس اباعبداللّه الحسين را در همان محيط خودش، در آن محيط كوچك خودش حفظ كند حاضر شد به او بگويند ديوانه، خيلي است هان! علاوه بر اينكه مردم به او مي گفتند خودش هم رفت در شناسنامه اش فاميلش را مجنون گذاشت كه وقتي من خدمتشان رسيدم بعد چون جريان عوض شده بود فاميلش را عتيق گذاشت و معروف به عتيق شد. در ميان كوچه و بازار كه راه مي رفت يك كسي به من مي گفت ديوانه تر از او تويي كه تو عقب سر او راه افتاده اي! ولي قلبش پر از ايمان و حكمت بود. ما داريم شايد معروف تر از ايشان به علم و دانش باشند امّا بخاطر اينكه يك مريدشان بدش نيايد خيلي از كارهاي بد و گناه را مي كنند بخاطر او. اين فرق مؤمن و غير مؤمن است. مؤمن باشيد، يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ (نساء / 136) اي كساني كه ايمان آورده ايد ايمان بياوريد، ايمانتان ضعيف است ايمانتان را تقويت كنيد. با خودتان تصميم بگيريد همان چيزي را كه در مرحله ي استقامت گفتيم تصميم بگيريد كه به هيچ وجه از برنامه هايتان، از برنامه هاي خوب زندگيتان، از صفايتان، از صميمت تان، از حقيقتي كه به سراغتان آمده، از مطالبي كه برايتان گفته شده نسبت به آنها ضعف پيدا نكنيد. اميدوارم خداي تعالي به همه تان كمك كند و ايمانتان را تقويت كند و ايمان به حضرت بقيةاللّه ارواحنافداه داشته باشيم و بدانيم روزي آن حضرت خواهد آمد و دنيا را پر از عدل و داد مي كند و اگر شما هم مايل باشيد يا در آن زمان انشاءالله باشيد در اين دنيا خواهيد بود و اگر هم از دنيا رفتيد ديگر نوبت ما وجود مقدس امام زمان نشد، نه! شد، شما اين را بدانيد چه در اين دنيا باشيد، چه در عالم برزخ باشيد اگر اهل تزكيه نفس باشيد از ياران امام زمان عليه الصلوةوالسلام هستيد و لو نستيجرباللّه، زبانم لال بعد از مثلاً پنجاه سال ديگر حضرت تشريف بياورند شما هستيد. الان كه هستيد بعد هم هستيد ايمان داشته باشيم به اين معنا. مُردن معنايش اين است كه انسان از جايي به جايي منتقل مي شود. از محدوده اي، يك سلولي، زنداني بيرون مي آيد و در يك  فضاي باز قرار مي گيرد. خوب شما مي گوييد كه ما همين جا خوشيم.  تو نمي فهمي! اينجا خوش نيستي، اينجا سرت درد مي آيد. سرما مي خوري، وضعت نامناسب است، اينجا گرسنه مي شوي، أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَ لَا تَعْرَي (طه / 118) حضرت آدم را وقتی كه بردند در بهشت، اين بهشت خلد نبود همان بهشتهايي كه در همين كره زمين بوده يا نهايتاً در آسمان چهارم كه انشاءالله ما هم خواهيم رفت خدا به او فرمود كه تو كوشش كن از اينجا بيرون نروي، به جهت اينكه أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَ لَا تَعْرَي نه گرسنه مي شوي و نه  عريان مي شوي. ديگر نمي خواهد لباس تهيه كني، ما لباست را  دستور داديم و غذايت هم مرتّب. اينجا جاي خوبي نيست ما هستيم. صبح انسان بيدار مي شود از خواب مي بيند بدنش درد مي كند، يك ساعت بعدش صبحانه مي خورد سرش درد مي گيرد، ظهر نهار مي خورد چرتش مي گيرد، كار مي كند خسته مي شود. اينجا جاي زندگي نيست تو بيخود فكر كردي خوشي در اينجا، من كه خوشم! نه، بيخود مي گويي! هر چه باشي، هر كِه باشي، در روايت دارد اگر كسي در اين دنيا مي خواست خوش باشد كان هو سليمان بن داوود سليمان اين طوري بود. باد، جن، بشر، همه در اختيارش بودند تكيه داده بود به عصايش نگاه مي كرد به به! چقدر مسجد معظمي من ساختم، چه كردم، چه كردم، خوش بود. مردم ديدند همين طور دارد نگاه مي كند، كسي هم جرأت نمي كند برود نزديكش تا موريانه آمد عصايش را كه به آن تكيه داده بود جويد آقاي سليمان افتاد فهميدند مرده. تو چه فكر مي كني؟ بر چه چيز خودت مالكي؟ به اينها چرا ايمان پيدا نمي كني و خودت را از اين همه ناراحتي نجات نمي دهي؟ لااقل در اين دنيا مقدمات راحتي خودت را فراهم كن و آن تزكيه نفس است. خودتان را پاك كنيد. يك آلودگي، يك صفت رذيله تحت تأثير شما را قرار داده باشد، يك صفت رذيله! مثل يك سنگ يك تُني كه به پاي شما بسته باشد شما را نمي گذارد از جايت تكان بخوري. مهمترين كار، تزكيه نفس است، پاكي روح است، و قعدت بي اغلالي و حبسني نفسي بعد آمالي اين غُلهايي كه بر من وارد شده، من را نشانده –ديده ايد يك نفر را دستش را يك زنجير بسته باشند و به يك جايي قفلش كرده باشد، اين دستش هم همينطور آن پايش هم همينطور، آن پايش هم همينطور قفلش كرده باشند، زنم يك خواهش دارد، فرزندم يك خواهش دارد، – همه اش خلاف شرع- دل خودم يك خواهشي دارد، جمعيتي كه دور و بر من هستند خواهش هايي دارند، جامعه ام يك خواهش خاصّي دارد، خوب اينها همه اش قفل شده ما را نشانده، كليدش هم ندارم يا قفل سازي بايد بياوري بالاخره اين كليدها را بياورد و اين قفل ها را باز كند يا اينكه بايد همينطور بماني. ائمه اطهار عليهم الصلوةوالسلام همه كليدها در دست آنهاست و خداي تعالي هم  فرموده اين قفلها را روي ندانم كاري هايت به دست و پايت زدي. مَا أَصَابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍفَمِنْ نَفْسِكَ (نساء / 79) همه اش از جانب خودت است خودت را اينطور بيچاره كردي، پس بيا ما يك عدّه كليدساز، كليددار فرستاده ايم، خلقكم اللّه انوارا فجعلكم بعرشه محدقين حتي منّ علينا بكم منّت هم دارد، بله بايد هم داشته باشد. تو هم قفل هايت را باز كن. تو مي گويي نه باشد! باشد همين جا خوب است، همينطوري باشم خوب است. نه خواهشي نه تمنّايي، نه… اقلاً آنها خواهش مي كنند تو جوابگو باش. و قعدت بي اغلالي و حسبني عن نفعي بعد آمالي. آمال و آروزهايي كه برخلاف خواسته هاي پروردگار من دارم اينها من را حبسم كرده.

اين ايّام ايّامي است كه طبعاً بخاطر اينكه تعطيلات است مي بينيد معصيتها زيادتر شده، گرفتاري هاي مردم زياد است مردم از ايمانشان دور شدند و عمل صالح هم طبعاً نمي كنند چون هر جا سخن از ايمان برده شده عمل صالح پشت سرش است لازمه ي ايمان عمل صالح است كه در هفته هاي قبل عرض كردم. اميدواريم خداي تعالي به ما ايماني بدهد كه تباشر به قلبي اين قلب ما را مباشر باشد. در ماه رمضان زياد اين جمله را عرض مي كنيم ايماناًتباشر به قلبي مباشر باشد، مباشر دل ما باشد، مواظب دل ما باشد ايماناً تباشر به اعضاء بدني – البته اين جمله شايد از دعا نباشد ولي من عرض مي كنم- ايماني كه همه ي اعضاي بدن من را مباشرت بكند، مواظبت بكند، ايمان نفوذ بكند چشمم را مواظب است، گوشم را مواظب است، زبانم را مواظب است، تمام اعضاي بدنم را مواظب است. خدايا يك چنين ايماني را به ما مرحمت بفرما. ايماني به ما مرحمت بفرما كه هر چه در گذشته به ما گفته اند قبول داشته باشيم و هر چه در آينده بناست انجام بشود آنها را هم صد درصد معتقد باشيم.

السلام عليكِ يا فاطمة المعصومه، السلام  عليكِ يا امّ الائمة المعصومين عليهم السلام ايّامي است كه همه اش مصيبت است. چه از نظر ماه شمسي فردا وفات مرحوم امام و پس فردا پانزده خرداد كه من در جريان پانزده خرداد بودم. شايد اكثر شما نبوديد خيلي به مردم مسلمان در پانزده خرداد ظلم شد. كشتار زيادي شد و از نظر ماه قمري كه اصل است ايّام تعلق به فاطمه ي زهرا سلام اللّه عليها دارد تا تقريباً دهم ماه جمادي الثاني اين ايّام را بايد ما عزاداري كنيم. به ياد اين كوثر اسلام، كوثر خدا، كوثر رسول اكرم باشيم. يك جمله اي در زيارت حضرت زهرا سلام اللّه عليها هست خيلي جمله عجيبي است و لو دشمنان زياد دوست ندارند مطرح باشد كه يا ممتحنة امتحنك اللّه قبل ان يخلقك اي امتحان شده قبل از اينكه خدا خلقت بكند، در اين دنيا بياورد تو را، امتحانت كند فوجدكِ صابره . به به! خدا بنده اش را يافت كه صابر است. صابر يعني چه؟ یعنی آنچنان ايمانش قوي است آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ (بقره / 285) آمنت فاطمة سلام اللّه عليها بما انزل الي رسول اللّه من ربّه اينطوري بود. عجيب است! وقتي كه پيغمبر در بستر احتضار افتاده بود فاطمه ي زهرا طبيعي است براي همان مدّت كوتاهي كه مي خواهد بعد از پيغمبر در دنيا بماند گريه مي كرد. حضرت يك چيزي در گوشش فرمودند – ببينيد ايمان چكار مي كند – فرمودند اولين كسي كه بر من و نزد من مي آيد تو هستي. ديدند تبسم كرد. آن حالت گريه فوق العاده يك دفعه به خوشحالي برگشت. چرا؟ بخاطر اينكه به او گفتند تو مي آيي و او هم يقين داشت، ايمان داشت به  گفته پيغمبراكرم. خداي تعالي در عالم ذر امتحان كرد حضرت زهرا سلام اللّه عليها را، فوجدك صابره صبور، صبري كه اينجا گفته مي شود فكر نكنيد كه مثل صبر من و شماست که يك ناراحتي پيش آمده صبر كرديم. نه! فاطمه ي زهرا دارد مي بيند كه دايره اسلام دارد از صراط مستقيم خارج مي شود، مي بيند علي بن ابيطالب با آن همه عظمت كه فقط خداي تعالي مي داند علي يعني چه و پيغمبر، -اين در روايت است- و فاطمه ي زهرا، اين دارد از دست مي رود. اين صبر اهميت دارد، لذا وقتي كه از دار دنيا رفت فاطمه ي زهرا علي بن ابيطالب آمد كنار قبرش مي ديدند علي دارد اشك مي ريزد نفسي علي زفراتها محبوسة يا ليتها خرجت مع زفراتی لا خير بعدك في الحياة  و انما ابکی مخافة ان تطول حياتي.

نسئلك اللهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه. اللهم عجل لوليك الفرج. خدايا فرج آقاي ما امام زمان را برسان.ما را از ياران خوب آن حضرت قرار بده.قلب مقدسش را از ما راضي بفرما. دين و دنيا و آخرتمان را زير سايه امام زمانمان حفظ بفرما. پروردگارا گرفتاري هاي مسلمين برطرف بفرما. خدايا كساني كه مي خواهند به اين مملكت خدمت كنند قلبشان را تو راهنمايي بفرما. خدايا آنهايي كه مي خواهند به اين مملكت صدمه بزنند ذليلشان بفرما. پروردگارا ما را در دنيا و آخرت از ياران حجت بن الحسن قرار بده. مرض هاي روحي مان شفا عنايت بفرما. مرض هاي بدني مان شفا مرحمت بفرما. مريض منظور، مريضه منظوره الساعه لباس عافيت بپوشان. امواتمان غريق رحمت بفرما. عاقبتمان ختم بخير بفرما.و عجل في فرج مولانا.

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و ارواحالعالمينلتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم، بسم اللّه الرحمن الرحيم، وَ عِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَيَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناًوَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَقَالُوا سَلَاماً/  وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِيَاماً (فرقان / 63 –64).

موضوع سخنِ ما در هفته‌هاي گذشته درباره‌ي ايمان و آرامش به يقيني كه در اثر تفحّص و اعتقاد به ما دست داده است، بود. چند مطلب در اين ارتباط باقي مانده است كه ان‌شاءاللّه امروز به آن چند مطلب اشاره خواهد شد. تقاضايم اين است كه كوشش كنيد ان‌شاءاللّه مطالب را با دقّت توجّه كنيد و مطالب قرآن را آن طوري كه خداي‌تعالي طلب كرده ان‌شاءاللّه به آن ايمان پيدا كنيم.

يكي از مسائلي كه در هفته‌ي گذشته هم اشاره كردم و بيشتر بايد توجّه شود اين است كه ايمان در مقابل كفر است. در حديثي كه هشام از حضرت موسي بن جعفر عليه الصلاةوالسلام نقل مي‌‌كند مي‌‌گويد كه حضرت موسي بن جعفر فرمودند كه عقل و جهل اينها هر كدام هفتاد جُند و سرباز دارند. ولي وزير عقل ايمان است و وزير جهل كفر است. ايمان و كفر را در مقابل يكديگر انداخته، ايمان -در هفته‌هاي گذشته عرض كردم- همان آرامشي است كه بعد از اعتقاد و عقيده و بلكه يقين برايش ممكن است بوجود بيايد. كفر به معناي پوشاندن حقيقتي است كه انسان بعد از يقين و بلكه اعتقاد آن را مي‌‌پوشاند و چيز ديگري را جلوه مي‌‌دهد. در مقابل كفر و كفران، شكر و تشكّر قرار گرفته و اين‌ها هر دو معنايش يكي است و بلكه لازم ملزوم همديگرند. ايمان و شكر، كفر و كفران و لذا از همان لحظه‌ي اوّل كه شروع مي‌‌شود كفر و ايمان، از همان درجه‌ي اوّل كفر و ايمان كنار يكديگر هستند و شكر و كفران هم كنار يكديگر، كه در حقيقت هر دو يك معنا دارند. انسان اگر شاكرِ نعمتي بود، نعمتي كه براي انسان يقيني شده نعمت است و نقمت نبود، اگر ايمانش باشد و ايمان داشته باشد شكر هم در كنارش خواهد بود. و اگر ايمان نداشته باشد، آرامش به آن نعمت نداشته باشد و يقين و اعتقاد داشته باشد به آنچه انجام مي‌‌دهد پرده‌پوشي كردن‌هايش، اعمالي كه منافات با شكر دارد، آن را كفران مي‌‌گويند. فكر مي‌‌كنم با مطالبي كه هفته‌هاي گذشته عرض شد اين معنا واضح شده باشد. مردم با ايمان كه اعتقادات خوبي دارند و عقايدشان خوب است اينها از خصوصيّاتشان اين است كه نمي‌توانند مسأله ولايت بر ديگران را نديده بگيرند. پروردگار متعال در قرآن فرموده: وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ (توبه / 70) مؤمنين و مؤمنات بعضي‌شان وليّ ديگري هستند. چرا؟ به خاطر اين‌كه ايمانشان، آنچه كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانند و يقين به آن دارند ايجاب مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند كه امر به معروف و نهي از منكر كنند. امر به معروف و نهي از منكر مقياس ايمان انسان است. گاهي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود كه انسان ايمانش ضعيف است، به منكري كه برخورد كرد يا بخاطر اينكه صاحب اين معصيت فرزند اوست، چيزي به او نمي‌گويد. يا بخاطر اينكه مثلاً برادر اوست يا بخاطر اين‌كه منافعي در دست او دارد و منافعش در نزد اوست و يا بخاطر مسائل مختلف ديگر امر به معروف و نهي از منكر نمي‌كند. اين معناي ايمان ضعيف است. ايمان و اعتقاد دارد ولي آن قدرت را ايمانش ندارد كه او را وادار به يك مختصر خجالت، يك مختصر ضرر، يك مختصر خلاف دوستي و صداقت انجام بدهد. ولي آن‌هايي كه ايمانشان كامل است، وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ ايمان كاملي دارند، خودشان را وليّ ديگران مي‌‌‌‌‌‌‌دانند، بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ، –البتّه مسأله ولايت را تقسيم كردم در گذشته و عرض كردم كه ولايت عام داريم، ولايت خاص و ولايت خاص‌الخاص، ولايت عام همين ولايتي است كه آن كسي كه كار بد نمي‌كند و مؤمن است نسبت به آن كسي كه معصيت مي‌‌كند و ايمانش ضعيف است، امر به معروف و نهي از منكر مي‌‌كند.- وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ ولي ديگران هستند و مكرّر در مكرّر گفته ام كه وليّ به معناي كسي است كه فرمان مي‌‌دهد و روي محبّت هم فرمان مي‌‌دهد. متأسفانه اين مطلب را اكثراً متوجّه نيستند. فرمانده با محبّت و از آن طرف معني وليّ باز دو معنا دارد، فرمانبردار از روي محبّت. اين را يادتان باشد كه در امتحانات گذشته هم اين سؤال شد و اكثراً هم متوجّه نبودند متأسفانه. وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ وليّ ديگران هستند، حالا اين شخص مؤمني كه دستور مي‌‌دهد و امر به معروف و نهي از منكر مي‌‌كند اين مي‌‌خواهد پدر باشد، برادر باشد يا يك فرد غريبه، فرقي نمي‌كند. روي اين اصل مرحله‌ي اوّل ايمان آن است كه شما ايمان داريد كه اين كاري كه طرفتان مي‌‌كند بد است و يا ايمان داريد اين كاري كه نمي‌كند خوب بود مي‌‌كرد. او را امر به معروف و نهي از منكر مي‌‌كنيد. ايمان قويّ هيچ چيز مانعش نمي‌شود كه انسان وظيفه‌اش را انجام بدهد، اگر ايمان ما قوي مي‌‌بود نهي از منكر فراوان ريخته، امر به معروف بعد از نهي از منكر فراوان هست. بايد يكديگر را امر به معروف و نهي از منكر كنيم. در آياتي كه امروز و هفته‌ي گذشته تلاوت كرديد بسيار آياتِ پر فراز و بسيار پُرمعنا كه شايد كمتر كلامي است كه اين اندازه حقيقت و معنويّت قرآن را نشان بدهد. من جمله اين مطلب بسيار مهمّ است كه: وَ عِبَادُ الرَّحْمنِ عباد، همه هستند -اين را بدانيد- حتّي آن كسي كه گناهان زيادي كرده و گناهش بسيار است باز هم خدا او را از بندگان خودش بيان كرده و مي‌‌فرمايد: قُلْيَا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَي أَنْفُسِهِمْلَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ (زمر / 53) آن‌قدر گناه كرده كه زمينه‌ي يأس از رحمت پروردگار در او هست و خداي تعالي به او مي‌‌فرمايد كه لَا تَقْنَطُوا مأيوس نشويد از رحمت خدا. پس اين را هم عباد گفته، اين‌جا هم وَ عِبَادُ الرَّحْمنِ بندگان رحمان، كه حالا چرا كلمه‌ي رحمان را اينجا بكار برده و رحيم و رئوف و سائر اسماء جماليّه را اسم نبرده بحث مفصّلي دارد كه اگر بخواهم وارد اين بحث بشوم خودش شايد تمام وقت مجلس را بگيرد. عِبَادُ الرَّحْمنِ، بندگان خدا، همانهايي كه در جاي ديگر قرآن مي‌‌فرمايد: قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ (مؤمنون / 1) همان مؤمنيني كه عباد الرحمانند، همان عباد الرحماني كه مراحل تزكيه نفس را گذرانده‌اند و جزء بنده های واقعي و رسمي خدا شده‌اند. نه بندگاني كه أَسْرَفُوا عَلَي أَنْفُسِهِمْ اسراف كرده اند در گناه بر ضرر نفسشان. عباد الرحمان آن‌هايي هستند كه: قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ، رستگارند، عباد الرحمن اين كاره‌اند. ببينيد به فعل ماضي بيان كردده. يعني اين‌ها اينطوريند، خصوصيّاتشان اين است، علائمشان اين است كه  يَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناً چرا اوّل اين جمله را بيان كرده در اين آياتي كه صفات بندگان خوب خدا را بيان مي‌‌كند؟ بخاطر اين است كه از همين جا كه همه‌ي مردم متوجّه آن مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند و همه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينند كه چه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، يَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناً يك روزي علي بن ابي‌طالب تنها در زمان خلافتش، با داشتن آن دشمنان عجيبي كه خوارج نام داشتند در ميان نخلستانها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفت، متوجّه شد كه قنبر از دور مواظب حضرت است. حضرت برگشتند به او نگاه كردند، فرمودند: كجا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيي؟ عرض كرد: من چون مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانم شما دشمنان زيادي داريد و آن‌ها در كمينند و شما را اگر تنها پيدا كنند ممكن است ترورتان كنند و بكُشند، لذا من مواظبم از كنار تا به شما زخمي وارد نشود. حضرت فرمود: تو مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي مرا از بلاهاي آسماني -يعني آن بلايي كه ممكن است خدا بخاطر كارهاي بدِ من متوجّه من كرده باشد- يا از بلاهاي زميني -يعني بلاهايي كه مثلاً در اثر ظلم مردم ممكن است متوجّه من باشد- حفظ كني؟ مرا خدا حفظ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، برگرد. الَّذِينَيَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناً، هون به معناي ساده حركت كردن، ساده زيستن، يعني خيلي راحت حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند، نه هيچ محافظي دارند و نه هيچ مشكلي. اين جمله‌ي من اعتراضي به بعضي از مسئولين نيست كه بعضي‌ها با محافظيني حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند. البتّه بحث علي بن ابي‌طالب و بحث اين‌ها از هم جداست. ولي معني هون را من مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواستم عرض كنم، خيلي راحت؛ راحت حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند. در دلشان طلب جاه و رياست نمي‌كنند. گاهي انسان دلش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد ولو خطري نيست ولي چند تا ماشين عقب سرش به عنوان محافظ حركت كند و افراد مسلّح اطرافش را بگيرند براي تشريفات، اين را عبادالرحمن ندارند. امّا اگر خطري هست، انسان احساس مي‌‌‌‌‌كند كنار او خطري است، نه! اعتراض به بعضي مسائل نداشته باشيد. خطر هست، شما همانطوري كه وقتي مي‌‌‌بينيد يك آجر از سقف پرت مي‌‌شود، دستتان را جلويش مي‌‌گيريد، همانطور هم انسان بايد از خطر خودش را حفظ كند و اين از وظايف است. اگر شما در حال نماز باشيد و ببينيد يك خطري متوجّه‌تان شد، مثلاً زلزله‌ي شديدي شد شما بگوييد من نمازم را بايد ادامه بدهم تا تمام بشود. نمازتان را ادامه داديد و تمام كرديد اين نماز را بايد قضا كنيد. مي‌‌خواسته از خطر فرار كنيد، نماز را بشكنيد. ادامه‌ي نماز صحيح نيست. تا اين اندازه مسأله خيلي واضح است، همه هم فتوا مي‌‌دهند. بنابراين خطر فرق مي‌‌كند، خطر مسلّم فرق مي‌‌كند با آن‌كه انسان در دل بخواهد كه تشريفاتي برايش قائل باشند. چرا من وقتي وارد مجلس شدم همه جلوي پاي من قيام نكردند؟ چرا مردم تعظيم نكردند؟ چرا مردم به من احترام قائل نشدند؟ اينهاست كه عبادالرحمن ندارند، وَ عِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَيَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناً بايد انسان خيلي ساده، چه فرقي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند تو با يك فرد ديگري كه هستيد؟ به حضرت سلمان يكي از دشمنان گفت: ريش تو بهتر است يا دُم سگ؟! -به همين صراحت- حضرت سلمان گفت اگر از صراط عبور كردم و به دَر بهشت رسيدم و نجات پيدا كردم ريش من، والاّ دم سگ! ببينيد! هيچ هم به او بر نخورد، شرح صدري كه در جلسات قبل برايتان گفتم به طور كامل داشت. ما باشيم، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييم: آقا چرا جسارت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كني؟ همين كه بگوييم چرا جسارت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كني، و او هم اين حرف را گفته تا فسادي بوجود بياورد همين علامت اين است كه تو از عبادالرحمن نيستي. وَ عِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَيَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناً همان مطلب قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ اين‌جا به يك زبان ديگري بيان شده، مؤمنين چه کسانی  هستند كه رستگارند؟ اَلَّذِينَهُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ (مؤمنون / 2) اين از اين طرف شروع كرده برود به بالا، آن از بالا شروع كرده آمده پايين، در قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَاز نماز و ارتباط با پروردگار شروع كرده و عِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَيَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناً از ميان مردم و در ارتباط با مردم شروع كرده و به بالا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود. تا به جايي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد در همين آيات كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: وَ اجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَاماً (فرقان / 74) اين عباد الرحمن مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند: خدايا ما را براي اهل تقوا، -اهل تقوا- امام قرار بده، اهل معصيت و گناه لياقت ندارند كه انسان امامتشان را بكند، يك كارواني حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد مثلاً به مكّه برود يا به عتبات مقدسه اهل بيت عصمت به عراق مشرّف بشود يك رئيس كاروان است، مي‌‌‌آيد پيش مثلاً رئيس حجّ و زيارت مي‌‌گويد آدم‌هاي باتقوايي را در كاروان من قرار بده، چرا؟ بخاطر اين‌كه اين‌ها حرف گوش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند، خيلي از مسائل را خودشان بلدند، زحمتشان كم است و مزاحم ديگران هم نيستند، يكي از دعاهايتان اين باشد كه خدايا اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي ما را رهبر قرار بدهي، اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي يك عدّه‌اي با ما باشند اينها اهل‌ تقوا باشند. از يَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناً شروع مي‌‌‌‌‌‌‌كند صفات عباد الرحمن را تا مي‌‌‌‌‌‌‌رسد وَ اجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَاماً در قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَاز آنجا شروع مي‌‌‌‌‌كند كه فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ تا مي‌‌‌‌رسد به مسائل ريزي كه در آن آيات هست و از صفات مؤمنين است. پس يك فرد با ايمان همان عباد الرحمن است. اگر مرحله‌ي عبوديّت‌تان بسيار كامل شد بدانيد بايد ايمانتان هم كامل باشد. دو تا مسأله هست كه در زندگي ما تا به وجود نيايد ايمانمان به درجه‌ي دهم از مراحل ايمان نرسيده. اوّل اينكه ما خودمان را مخصوص اين كره‌ي زمين و اين زندگي دنيا ندانيم. ما سالها قبل از اين عالم زندگي كرده‌ايم و سالها و بلكه بي‌نهايت بعد از اين عالم زندگي مي‌‌كنيم. زندگي دنيا يك محدوده‌اي است بسيار كوچك، و يك محل امتحاني است، يك دفتر امتحاني است، يك سالن امتحاني است كه بايد امتحاناتمان را بدهيم و برويم. اين يك. دوّم اينكه هميشه خدا را در اطراف خودمان، خودمان را در محضر پروردگار مشاهده كنيم، آنچنان كه مي‌‌فرمايد: إِنَّمَااَلْمُؤْمِنُونَ مؤمنين چه کسانی هستند؟ آنهايي هستند كه لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ(نور / 37) نه تجارت، نه بيع از ياد خدا اينها را باز نمي‌دارد. لَا تُلْهِيهِمْ، تِجَارَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ الله . همه جا به ياد خدا هستند. معني به ياد خدا هم اين نيست كه دائم بگوييم يا اللّه. نه! شما الان همين –نمي‌دانم اين‌جا بود يا در جاي ديگري بود صحبت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردم كه همين- كه شما يك راهي را انتخاب كرديد و اين راه شما را به يك مقصدي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رساند و مرضيّ خدا هم هست ديگر تا در اين راهيد براي خدا داريد حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد. شما ببينيد مشهد مثلاً مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد برويد. سوار اتوبوسي كه در ترمينال به مشهد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شويد، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نشينيد. شما از همان جا مشهدي هستيد، مطيع خدا هستيد، مطيع محبوب‌تان هستيد، به هر نيّتي كه نشستيد در آن حال هستيد تا برسيد به مشهد، يك وقتي فكر نكنيد كه ما كه نمي‌توانيم همه‌اش بگوييم  يا اللّه، يا اللّه با توجّه آن هم! خوب اين از همه كار و زندگي مي‌‌مانيم. آن مال افراد خيلي محدود فكركن و افراد بسيار مقدّسي كه اسماً مقدسند هست. ذكر خدا همين است كه شما در راه خدا حركت كنيد. از همين الان اگر تصميم بگيريد يك گناه نكنيد و واجباتتان همه‌اش انجام بشود و هيچ ترك اولي هم حتّي نكنيد، هر كاري كه مي‌‌كنيد حالا نمي‌خواهد قبلش بگوييد من اين كار را مي‌‌كنم قربة الي اللّه و وارد بشويد، نه! همه‌ي كارهايتان درست است. اين معني ذكر خداست. تا يك انحرافي پيش مي‌‌آيد پشت فرمان ماشين نشسته ايد، يك قدري مي‌‌بينيد طرف چپ يا راست مي‌‌كشد فوراً نگه مي‌‌داريد، چرا نگه داشتيد؟ اين طرف راست كشيده، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهم ببينم پنجر نباشد، نگاه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رويد دنبال يك اشكال ديگري، خوب حالا پنجر باشد، بكشد طرف راست، پرت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوم! از جادّه بيرون مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر‌وم، از راه به مقصد نمي‌رسم. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينيد همه‌ي اين‌ها را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييد. در زندگي دنيايتان اين طوري باشيد. تقوا داشته باشيد، به ياد خدا باشيد، همه‌ي كارهايتان براي خدا باشد، خود شما وقتي روزه مي‌‌‌‌‌‌‌گيريد در سحر نيّت مي‌‌‌‌‌‌‌كنيد، ديگر از صبح تا غروب فقط كارهايي كه منافات با روزه داشته باشد، نمي‌كنيد. مبطلات روزه را مانع مي‌‌‌‌شويد و مواظب خودتان هستيد. ديگر نيّت همين است. همين نيّت باصطلاح روزه است. اگر در نماز گفته‌اند كه شما بايد توجّه داشته باشيد چون كلماتي مي‌‌‌‌گوييد كه به معناي آن كلمات بايد متوجّه باشيد، آن كلمات را بايد معنايش را بفهميد. آن مَثلش مثل اين است كه شما همه‌تان رفته باشيد يا يك نفري رفته باشيد با بزرگي مي‌‌‌‌خواهيد صحبت كنيد متوجّه اين‌كه چه حرفی مي‌‌‌‌زنيد نباشيد. اين درست نيست، اين بحثش جداست. ولي به طور كلّي در زندگي اگر خواستيد به ياد خدا باشيد، با خدا باشيد، در راه خدا باشيد، سالك الي اللّه باشيد، اوّل كارش اين است كه تصميم جدّي بگيريد كه گناه نكنيد و واجباتتان را انجام بدهيد، اهل تقوا باشيد. تقوا همين است معنايش. لذا مي‌‌بينيد ما در دفاترتان اوّل جمله‌اي كه مي‌‌نويسيم اين است كه واجبات بايد انجام بشود، محرّمات هم بايد ترك بشود و جزء عبادالرحمن باشيد. الَّذِينَيَمْشُونَ عَلَي الْأَرْضِ هَوْناًوَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَقَالُوا سَلَاماً،  يك جاهلي، نافهمي كه نمي‌فهمد مقام شما چه هست، نمي‌فهمد كه تقواي شما در چه حدّي است، نمي‌داند شما در چه وضعي از علم هستيد، يك خطابي به شما كرد، خلاف شئوناتتان بود، شما اظهار محبت به او بكنيد. جاهل باشد، امّا اگر آمد و دشمن دين شما بود، مي‌‌دانست كه شما مسلمانيد و شيعه هستيد و قرآن شما مقدّس است، اين را مي‌‌دانست و خواست اذيّتتان كند. خواست عليه دينتان، عليه قرآنتان حركتي بكند، اين‌جا نه! اين‌جا نگوييد خوب كاري كردي قرآن را جسارت كردي! -همين طوري كه اين روزها بحثِ بسيار از ممالك اسلامي است كه به قرآنها و به قرآن جسارت شده از طرف دشمنان اسلام، كه مسلمانها را به جان يكديگر بيندازند و بلكه غير مسلمانها را به جان مسلمانها بيندازند و تفرقه ايجاد كنند.- اينجا نه! بايد مرد باشي. اينجا نرو بگو آقاي سرباز آمريكايي خوب كاري كردي که به اين قرآن توهين كردي! اين‌جا اگر دستت مي‌‌رسد بايد قلع و قمع‌اش كني، بايد او را از بين ببري، نگذاري اين‌ها روي زمين زنده باشند كه به كلام پروردگار اهانت كنند كه كلام پروردگار همان خداي تعالي است و سخنان و علم پروردگار است. ولي اگر يك جاهلي، آقا شما را نشناختم. مالك اشتر داشت عبور مي‌‌كرد، يك جواني از اين جهّال برداشت يك سنگي زد به سر مالك، مالك رفت، يكي بعد گفت مي‌‌داني اين فرمانده‌ي لشكر اميرالمؤمنين بود، اين شخصيّت بزرگ، مالك اشتر بود. خيلي ترسيد. کجا رفت ؟ بروم عذرخواهي كنم تا كار به دستم نداده، -قياسش كرد با ساير افرادي كه روي باصطلاح ناداني ولو كسي كاري كرده باشد مواخذه‌اش مي‌‌كنند- رفت دنبالش، ديد رفته در مسجد، نماز مي‌‌خواند. نشست، نمازش كه تمام شد، عرض كرد كه آقا ببخشيد من نشناختم شما را، ايشان فرمودند من دو ركعت نماز براي غفران تو خواندم، خدا تو را بيامرزد كه افرادي كه نمي‌شناسي توهين به آن‌ها مي‌‌كني. چون اين خودش گناه است، او بايد بگويد سلام، نه اين‌كه پيش خدا مؤاخذه ندارد، حتّي اگر از دوستانتان يك چيزي شنيديد، شنيديد يك دوستتان به دوست ديگرتان تهمتي زد، اوّل برويد از خودش بپرسيد كه آيا اين مسأله درست است كه تو اين حرف را پشت سر من زدي يا نه؟ اگر گفت: بله، تازه دعايش كن، والاّ اگر خداي نكرده دشمن توست از حالا ديگر دوستت نباشد. وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَقَالُوا سَلَاماً، جاهل است، متشكّرم آقا! بله، اشكالي ندارد، مرا نشناختي كه يك شيعه هستم. شما فكر نكنيد كه امتيازات ملغي شده، امتياز تقوا و علم را اسلام ايجاد كرده، علاوه بر آن‌كه ملغي نكرده، إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ (حجرات / 13) تو اگر بداني اين شخص، اين شخصي كه داري به او توهين مي‌‌‌‌‌‌‌كني –اگر بداني كه اين مؤمن و شيعه و اهل تقواست و خدا اكرامش كرده و تو به او توهين مي‌‌‌‌‌‌‌كني، كافري. اوليائي تحت ردائي،خداي‌تعالي در يك حديث قدسي مي‌‌‌‌‌‌‌فرمايد كه اولياء من در زير لباس من هستند، لا يعرفهم غيري، غير از من ممكن است نشناسدشان، شما الان چه مي‌‌‌‌‌‌‌دانيد كه بين اين جمعيت وليّ خدا كه هست و حتی دشمن خدا كه هست؟ تحت ردائي لا يعرفهم غيري بر اين اساس آدم‌هايي كه عاقلند، هيچ وقت به هيچ كس توهين نمي‌كنند، شايد اين از اولياء خدا باشد. روي اين جهت، اگر يك جاهلي به آن‌ها توهين كرد –علامتش اين است –مي‌‌‌‌‌‌گويند: سلام، سلام معناي سلامي كه من و شما به همديگر مي‌‌‌‌‌‌كنيم نيست، گاهي اين سلام‌ها از فحش بدتر است! كسي يك كاري كرده مي‌‌‌‌‌‌گوييم: سلام! اين مي‌‌بينيد برايش بيشتر ناراحتي ايجاد مي‌‌كند. سلام يعني از من –اين را به تو اعلام مي‌‌كنم –از من هيچ ناراحتي به تو نمي‌رسد، در مقابل اين حرف، در مقابل اين كارت، اگر جاهل باشد! ببينيد قيد مي‌‌كند  وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَجاهل به اين است كه اين كار بد است، جاهل بر اين است كه تو كه هستي، جاهل بر اين است كه نبايد اين كار را بكند، اينجا فعلاً از او بگذر و جوابش را نده، بعد با او اگر برخورد داري برخورد كن، نصيحتش كن، هدايتش كن، والاّ التماس دعا! ديگري بايد او را نصيحتش كند و درستش كند. وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِيَاماً اينها، عبادالرحمن مثل همان قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ / اَلَّذِينَهُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ در نمازشان خاشعند، اين‌ها هم به اين صورت خداي‌تعالي بيان كرده وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ شب را به صبح مي‌‌آورند، شب تا صبح بيدارند، مشغول عبادتند، شبها كوتاه است من نماز صبحم را نمي‌توانم بخوانم. -خيلي‌ها سؤال مي‌‌كنند- جواب مي‌‌دانيد چه هست؟ روز بخواب، روز كه كاري نداري، روز بخواب، شب زودتر بخواب. آخر اين فيلم‌هاي آخر شب يك مزّه‌ي ديگري دارد. بله! نماز شب چه؟ مزه ندارد! نماز صبح؟ با خستگي چون واجب است مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوانم. اين‌ها عبادالرحمن نيستند، آن عبادالرحمني كه خدا در اين‌جا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد و قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ كه آن‌جا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد، اين‌ها نيستند. نگوييد خوب شامل همه‌مان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود! چه كنم؟ من چه كنم؟! خدا در قرآن مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد: وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً  يعني يا در سجده‌اند، سجده هم نه سجده‌اي كه آدم خوابش ببرد، من بچّه بودم پدرم من را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد مسجد سر كوچه، نماز شبشان را ايشان آن‌جا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواند و نماز صبح هم آقا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمد جماعت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواند و بود. ما را هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد، سجده‌ي اوّل ركعت اوّل من خوابم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد. واقعاً مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم، يك وقت بيدار مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كرد –البتّه هنوز تكليف هم نشده بوديم –به من مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت حسن آقا پا شو، نماز صبح شده! -خدا رحمتش كند.- و ما را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواست اينطوري تربيت كند، البتّه شما نكنيد اين كار را، چون ممكن است كم‌كم انسان ناراحت بشود از دين و همه چيز، آن هم مخصوصاً اين زماني كه بچّه‌هاي شما در مدارس و دانشگاه‌ها اين‌ها همه‌ي چيزها را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شنوند و فيلم‌هايي كه در ماهواره‌ها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينند و شما كه نداريد براي اين‌ها مي‌‌‌‌‌‌‌‌گويند و اين‌ها را حواس‌هايشان را پرت مي‌‌‌كنند حالا اين مسائل برای آن وقت‌هايي بود كه نه راديو بود برايمان، نه تلويزيون بود، هيچ چيز نبود.  پدرمان ما را مي‌‌برد نماز شب بخوانيم. هنوز حتّي برق هم در خانه‌ي ما نبود لااقل و سر شب با چراغ نفتي شاممان را هر طور بود مي‌‌خورديم و فوراً مي‌‌خوابيديم. وقت هم براي نماز شب بود. حتّي برای به مسجد رفتن براي نماز شب وقت بود. حتّي خلاف توقعش مي‌‌شد كه بچّه‌اي كه هنوز تكليف نشده چرا اين نماز شب نمي‌خواند؟ خوابش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد؟ حالا كه چه عرض كنم؟ حالا بايد اينطوري بگوييم: وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ در مقابل لربّهم هم بايد ربّ را هم معنايش كرد كه ربّمان خدا كند شيطان نباشد والاّ لِرَبِّهِمْهم بايد بگوييم. بيتوته مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند، ربّشان كه هست؟ ماهواره، تلويزيون، فيلم‌هاي عجيبي كه اينطور كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند ديگر، چكار كنيم، واقعاً! سُجَّداً هم فكر نكنيد سرتان را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاريد روي مهر و ذكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييد، اينطوري كه نمي‌بينيد تلويزيون را! سجده اصلاً به معناي كمال خضوع است. و اين كمال خضوع را ما داريم در مقابل اين فيلم‌ها، به شما نگفته اند كه مثلاً تلويزيون حرام است ولي بدآموزي‌هايي كه در اين تلويزيون‌ها هست، اين را حرام بدانيد. حال نماز شب من ندارم، عباد الرحمن نيستي، بدون ترديد. مريضم، بلند شو نماز شبت را بخوان تا مرضت رفع بشود. نماز رفع كسالت مي‌‌‌‌‌‌كند. سُجَّداً وَ قِيَاماً هم از نظر بدني سجده مي‌‌‌‌‌‌كنند در مقابل پروردگارشان، هم ايستاده در مقابل پروردگارشان شب را به صبح مي‌‌‌‌‌آورند، وَ الَّذِينَ يَقُولُونَرَبَّنَااِصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جهنم اين‌جا وقتي اينطوري شدند آن وقت مي‌‌‌‌‌توانيد بگوييد كه خدايا عذاب جهنّم را از ما بردار، خدا هم فوري مي‌‌‌‌‌گويد بسيار خوب، بر مي‌‌‌‌دارم. چون خدا خودش فرموده كه بعد از اين مسائل دو چيز، يكي جنبه‌هاي اجتماعيت خوب باشد، با مردم محبّت داشته باش، تكبّر بر مردم نفروش. يكي ديگر هم در مقابل پروردگارت تواضع داشته باش چه در حال سجده، چه در حال ايستاده. دو چيز، خدا و خلق. آن وقت اين‌جا مي‌‌گويند: وَ الَّذِينَ يَقُولُونَرَبَّنَااِصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ خدايا عذاب جهنّم را از ما بگردان، عذاب جهنّم متوجّه ما نشود، إِنَّ عَذَابَها كَانَ غَرَاماً (فرقان / 65) واقعاً غرامتي است كه هر غرامتي در مقابل اين غرامت بي‌اهميّت است. شما ضررهاي زيادي كرده‌ايد، هر چه داشتيد رفتيد و فروختيد و يك چيزي تجارت كرديد، تجارتتان هم در دريا غرق شده، آس و پاس شديد! اين ضرر نيست در مقابل جهنّم، چرا؟ به جهت اين‌كه اين بالأخره مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرد، تو صد سال ديگر چه داشته باشي چه نداشته باشي نيستي، خودت هم نيستي يعني بدنت نيست. اين بدن، ولي اگر جهنّمي شدي هميشه اين ضرر را خواهي برداشت، كَانَ غَرَاماً / إِنَّهَا سَاءَ‌تْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقَاماً(فرقان / 66) ما اين‌جا، در اين دنيا محل اقامت‌مان نيست. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانيم عبور مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم. اگر محل اقامت بود يک نفر اقلاً مثلاً ده هزار ساله، بيست هزار ساله مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌بود. اگر يكي دو نفر هم خداي تعالي نگه داشته آن‌ها حجّت خدا هستند، نوبت به شما نمي‌رسد. اگر حضرت ولي‌عصر ارواحنافداه يا حضرت خضر را نگه داشته اين براي اين است كه برنامه‌اي دارد خدا، امّا شما چه برنامه‌اي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد داشته باشيد؟ جز‌ اين‌كه يك مشت گناه بيشتري بكنيد. يكي از علماي بزرگ مشهد بود –خدا رحمتش كند –ايشان از شخصيّت‌هاي معنوي فوق‌العاده بودند، دعاي ندبه را در مشهد ايشان -كه ابوي ما هم با ايشان شريك بود در اين كار-  تأسيس كردند. چون قبلاً دعاي ندبه‌اي در كار نبود و توجّهي به حضرت ولي‌عصر نبود و در زمان غيبت كبري بود و ظهور صغري هنوز شايد شروع نشده بود يا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواست شروع بشود. اين آقا –من بودم، بچّه بودم، شايد مثلاً هفت هشت سال بيشتر نداشتم، يادم است كه- گفت: خدايا اگر مي‌‌‌‌‌‌خواهد ايمانمان از دستمان برود مرگ مرا برسان، مردم هم كه ديده ايد هر چه مي‌‌‌‌‌‌گويد يك كسي، آن‌ها هم مي‌‌‌‌‌‌گويند آمين! همه گفتند الهي آمين! بعد هم متوجّه شدند اين گفته مرگ مرا برسان، اين آمين نمي‌خواهد ديگر. يك وقتي در مسجد ما  در مشهد، يك منبري رفته بود منبر، ما نمي‌دانستيم اين طوري است والاّ دعوتش نمي‌كرديم. محمدرضا پهلوي را دعا كرد، مردم هم گفتند: آمين! من رفتم منبر بعد گفتم مردم، -همان وقت !- اگر كسي به شما بگويد خدايا همه‌ي ما را ببر به جهنّم، شما مي‌‌‌‌گوييد آمين؟! خوب اين چه آميني است؟ حواستان جمع باشد در آمين گفتن. آمين‌تان هم حواستان جمع باشد. همه گفتند آمين، هفته‌ي بعد ايشان فوت كرد كه همه‌ي اهل مجلس گفتند كه معلوم است حتّي ايمان ايشان هم ممكن است در اين زمان ‌- چون زمان بدي بود –جوانهاي ما نمي‌دانند كه چه زماني ما گذرانديم. زماني بود كه در يك مرحله‌اش مادر و خواهر شما نمي‌توانستند حتّي با روسري بيايند بيرون، و بعدش هم يك زماني شد كه شايد به يك جهت بدتر از آن. تا وقتي كه اين نعمت انقلاب را خدا به ما عنايت كرده كه داريم از دست مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهيم. حواستان جمع باشد. من همين جا به شما يك توصيه‌اي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم آقايان، چون ولي فقيه امر كرده رأي بدهيد، رأي بدهيد امّا مواظب باشيد به هر كسي رأي ندهيد، هواي نفستان را براي خودتان امام قرار ندهيد. من از اين آقا خوشم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد، چرا خوشت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد؟ خوشم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد از او، همين؟! اين نباشد. اوّل شرطش اين است كه عادل باشد، عادل يعني چه؟ يعني واجباتش را انجام بدهد، محرّمات را ترك كند، شما دو ركعت نماز مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد پشت سر يك آقايي بخوانيد، اوّل شرطش چه هست؟ اينكه عادل باشد، چهار سال با يك نفر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد زندگي كنيد، همه‌ چيزتان در دست او باشد، عدالت شرطش نيست؟! حداقل همين يك كلمه را شما عمل بكنيد بقيّه‌اش مهم نيست، حالا هر كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد باشد. عادل باشد، يعني واجباتش را انجام بدهد، طبق دستور خدا حركت كند و محرّمات را نه ترويج بكند نه خودش عمل بكند. اين! اين هم ما كه وارد اين مسائل نمي‌شديم ولي حالا لازم است، اين چند روزه خيلي مهم است. دنبال يك عادل بگرديد كه همه‌ي اينهايي كه كانديد شده اند عادلشان را پيدا كنيد، با تقوايشان را پيدا كنيد، اگر به من باشد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم اهل تزكيه نفسش را پيدا كنيد، منتها خوب حالا اهل تزكيه نفس متأسفانه نمي‌شود به اين آساني پيدا كرد، اقلاً عادل باشد، خيلي مواظبت كنيد اين انقلاب با اين همه شهيد، با اين همه زحمت، با اين همه شهادت علماي بزرگ از دستتان نرود و به هر جاي دنيا هم بگوييد كه فلاني گفته عادل باشد نمي‌گويند بد گفته. شما حتّي اگر به رئيس جمهور آمريكا بگوييد كه ما شرط اولمان اين است كه اين شخص مطيع امر پروردگار باشد، مطيع قرآن باشد، مطيع دستورات دينمان باشد، چون دين رسمي ما مذهب حقّه‌ي شيعه است نمي‌گويد بيخود كرديد. بسيار حرفِ كاملِ جامعي است. قدرش را بدانيد. ان‌شاءاللّه از دست ندهيد. متأسفانه مدتهاست كه دارد -حالا تقصير كه هست نمي‌دانم، يعني مي‌‌دانم ولي نمي‌گويم- و شما تقصير در اين جهت نكنيد. وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِيَاماً/وَ الَّذِينَ يَقُولُونَرَبَّنَااِصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَإِنَّ عَذَابَها كَانَ غَرَاماً / إِنَّهَا سَاءَ‌تْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقَاماً محل اقامت ما آخرت است. يك خانه‌ي سختِ مشكلِ پر از رنج، يك خانه‌ي خوش و خرّم پر از فرح، آن‌جا محل اقامت است، محل زندگي است، محل دائمي است. ولي خدا مي‌‌فرمايد كه جهنّم سَاءَ‌تْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقَاماً يعني بسيار بد مستقري است و بد محلّ اقامتي است. اميدواريم خداي‌تعالي همه‌ي ما را از ياران امام عصر قرار بدهد و امام ما را حجة بن الحسن قرار بدهد و ما را از متقينی قرار بدهد كه او امامت بر ما بكند و ما هم در پي دستورات اسلام و دين و آن حضرت باشيم. السلام عليكِ يا بنت رسول اللّه يا فاطمة المعصومه ديروز وفات حضرت معصومه سلام اللّه عليها بود، چرا در ميان امامزادگان حضرت معصومه اين مقام و عظمت را دارد؟ من به گنبد و بارگاه كه ظاهراً كاري نمي‌خواهيم داشته باشيم، چون اين تشكيلات زائيده اين كلام امام است كه من زارها وجبت له الجنة كسي كه فاطمه‌ي معصومه را در قم زيارت كند، بهشت بر او واجب است، خيلي عجيب است. خوب دقّت كنيد روي اين كلام. در زيارت حضرت معصومه هم كه مأثوره است و از ناحيه‌ي امام رسيده عرض مي‌‌‌‌‌‌‌كنيم: يا فاطمة اشفعي لي فی الجنة اي فاطمه! شفاعت كن مرا درباره‌ي بهشت. يعني روز قيامت حتّي اگر تزكيه نفس هم نكرده باشيد حضرت فاطمه‌ي معصومه ايشان شما را وارد بهشت مي‌‌‌‌‌‌‌كنند و درستتان مي‌‌‌‌‌‌‌كنند. يك وقتي شخصي مرحوم ميرزاي قمي را -كه از علماي بزرگ شيعه است كه فعلاً در شيخان وسط شهر قم دفن است- در خواب ديده بود. اين قمي بود، عرض كرده بود كه مردم قم را حضرت معصومه شفاعت مي‌‌‌‌‌كند روز قيامت؟ ايشان خيلي تند به او گفته بودند كه شفاعت دنيا به عهده‌ي حضرت معصومه است. شما قمي‌‌ها را ما بايد شفاعت كنيم! يك همچنين مقامي دارد، فان لك عندالله شأن من الشأن خيلي اين جمله مهم است، اين را امام مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد. در امامزاده‌هاي ديگر از اين زيارت استفاده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و اسمش را عوض مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند به امامزاده‌هاي ديگر، ولي در خصوص حضرت معصومه سلام اللّه عليها مستقيماً از ناحيه امام جواد صلوات اللّه عليه اين زیارت نقل شده، خيلي عجيب است! ببينيد سه جمله، وجبت له الجنة، اشفعي لي في الجنة، فأن لك عندالله شأن من الشأن، جا دارد كه بزرگترين عالم قم كه آن زمان هم قم شيعه‌نشين بوده بيايد افتخار بكند، مهار ناقه‌ي حضرت معصومه را بگيرد و بگويد كه از من بهتر كه شتربانِ دختر موسي بن جعفرم؟ السلام عليك يا فاطمة المعصومه، يا بنت موسي بن جعفر، يا اخت ولي اللّه يا عمة ولي اللّه يا سيدتي و مولاتي و رحمة اللّه و بركاته.

نسئلك اللّهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا الهل و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه. يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه، يا اللّه يا اللّه يا اللّه اللهم صل علي محمد و آل محمد، اللّهم عجل لوليك الفرج، اللهم عجل لمولانا الفرج. خدايا فرج امام زمان ما را برسان. همه‌ي ما را از بهترين اصحاب و يارانش قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضي بفرما. خدايا به آبروي ولي‌عصر همه‌ي ما را در صراط مستقيم دينت قرارمان بده. همه‌ي ما را اهل تقوا قرارمان بده. همه‌ي ما را جزء عباد الرحمن قرارمان بده. پروردگارا ايمان ما را كامل بفرما. خدايا به آبروي ولي‌عصر قَسمت مي‌‌دهيم مشكلات‌مان برطرف بفرما. مريض‌هاي روحي‌مان شفا عنايت بفرما. خدايا مريض منظور، مريضه منظوره، مريض منظور الساعه لباس عافيت بپوشان، مادر يكي از دوستان فوت كرده، همه‌تان همين طور كه نشسته‌ايد فاتحه‌اي براي ايشان بخوانيد. اللهم صل علي محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم. و عجل في فرج مولانا صاحب الزمان.

ٰاعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.«

اعوذ بالله من الشيطان الرجيم، بسم اللّه الرحمن الرحيم، الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ إِذَاكَانُوا مَعَهُ عَلَي أَمْرٍ جَامِعٍلَمْ يَذْهَبُواحَتَّي يَسْتَأْذِنُوهُ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَأْذِنُونَكَ أُولَئِكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ فَإِذَااِسْتَأْذَنُوكَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَنْ لِمَنْ شِئْتَ مِنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمُ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ. (نور / 62)

موضوع بحث ما در هفته‌هاي گذشته درباره‌ي ايمانِ به خدا و عالم آخرت و آنچه مربوط به اعتقاداتمان بايد باشد بود. آيات آخري كه در هفته‌ي گذشته خوانديد يكي از آن آيات درباره‌ي ايمان و نشانه‌هاي ايمان است. با كلمه‌ي تأكيد و حصر خداي‌تعالي مي‌‌فرمايد جز اين نيست كه مؤمنين آن كساني كه ايمان به خدا و رسولش آورده‌اند اين‌جا در پرانتز عرض كنم كه همان طوري كه هفته‌هاي قبل گفتم ايمان در هر چيزي لازم است ولي ايمان به خدا و پيامبر در رأس ايمانهاي مختلف كه از نظر روحي و اخلاقی بايد انسان داشته باشد واقع شده. شما هر كاري كه مي‌‌كنيد بايد به درستي و صحّت آن ايمان داشته باشيد والاّ يا سست كار را مي‌‌كنيد و يا به پايان نمي‌رسانيد ولي در اين‌جا مي‌‌بينيد خداي‌تعالي مي‌‌فرمايد جز اين نيست كه مؤمنين كساني هستند كه ايمان به خدا و رسولش كه اهميّتش از همه‌ي ايمانها زيادتر است دارند و يكي از نشانه‌هاي ايمان آن‌ها اين است كه وقتي كه به يك امور كلّي مي‌‌خواهند برخورد كنند، به يك مسائل مهمّي برخورد كنند اين‌ها مي‌‌آيند از تو اجازه مي‌‌گيرند، اين‌ها هستند كساني كه به خدا و رسولش ايمان آورده‌اند، خداي‌تعالي هم مي‌‌فرمايد اگر اين‌ها آمدند از تو اجازه خواستند به آنها اجازه بده البتّه لحاظ كن، ملاحظه كن ببين اين‌ها درباره چه موضوعي از تو اجازه مي‌‌گيرند. البتّه مؤمن به خدا و رسول خدا در مسائل معصيت و گناه و حتّي لغو از پيغمبر اجازه نمي‌گيرند. اين‌ها تزكيه شده‌اند و درباره‌ي همين موضوع هم ان‌شاءاللّه عرايضي خواهم داشت و اگر اينطور شد كه آمدند و از تو اذن گرفتند براي امورِ كلّي‌شان، براي امور مهم‌شان به آنها اذن بده و براي آنها طلب بخشش از خدا بكن. چون خداي‌تعالي در اين صورت هم مهربان است از مهرباني خاصّش آنها برخوردار هستند و هم غفور است و بخشنده است. دو سه مطلب امروز بايد به مناسبت همين آيه و به مناسبت مطالبي كه در هفته‌هاي گذشته عرض كردم و راه و روش برنامه‌ي سخنم عرض كنم. اوّل اين‌كه همانطوري كه هفته‌ي قبل گفتم ايمان مراتبي دارد. يعني از درجه‌ي اول ايمان شروع مي‌‌شود تا به درجه‌ي دهم ختم مي‌‌گردد. محدود است يعني به يك مرحله‌اي كه ايمان رسيد ديگر بالاترش معنا ندارد مثلاً الان شما ايمان داريد كه روز است ديگر بيشتر از اين ايمان براي انسان درباره‌ي روز بودن الان معنا ندارد اگرانسان ايمان به خدا و رسول يا به خدا و عالم آخرت كه اينها بسيار مهمّند پيدا كرد همانطوري كه الان شما ايمان به روز بودن داريد همان طور خدا را در تمام جريان زندگي‌اش گذاشت اجازه‌ي پيغمبر را در تمام امور زندگي‌اش قرار داد اين شخص ايمانش كامل در درجه‌ي دهم ايمان واقع شده و بسيار پر ارزش است. از اوّل مرحله‌ي يقظه در هر مرحله‌اي كه انسان واقع مي‌‌شود بايد شرايط ايمان در او وجود داشته باشد. كارهايي كه انسان براي تقويت ايمانش در هر مرحله‌اي كه هست بايد انجام بدهد يعني ايمانش را كامل كند نسبت به همان مرحله يكي اين است كه انسان در هر روز چند دقيقه‌اي كنار يكي از آيات الهي اعمّ از گياهان يا مثلاً امور تكويني كارهايي كه صُنع پروردگار را بيشتر به انسان نشان مي‌‌دهد بنشيند و فكر كند و تفكّرش را يكي از عبادات خودش فرض كند. همانطوري كه نماز صبح مي‌‌خوانيد، ظهر و عصر و مغرب و عشاء مي‌‌خوانيد همانطور مقيّد باشيد و بر خودتان واجب بدانيد كه در هر روز چند دقيقه‌اي لااقل درباره‌ي آيات الهي فكر كنيد. مثلاً ايّام بهار است، گلها همه از غنچه‌ها سر بيرون آورده‌اند و بسيار آيات الهي دارد خودش را نشان مي‌‌دهد بي‌تفاوت در مقابل اين نشانه‌هاي الهي نباشيد. اين را كه عرض مي‌‌كنم بايد جزء برنامه‌هاي مراحل‌تان بدانيد، همانطوري كه يك ماشين را اگر برداشتيد به سفر رفتيد در راه متوجّه بنزينش نبوديد يا بنزين نزديد بالأخره يك جايي از راه شما را به زمين مي‌‌گذارد همين طور اگر اين تفكّر هر روز ولو چند دقيقه نباشد آن روحيّاتتان، سيرتان را از شما مي‌‌گيرد. هر روز تفكّر كنيد، هر روز فكر كنيد در مرحله‌ي يقظه تا مرحله‌ي عبوديّت در تمام اين مراحل بايد اين مسأله وجود داشته باشد. بعضي افراد هستند جدّي‌ترند. شما مي‌‌بينيد بعضي از افراد وقتي كه ماشينشان را مي‌‌خواهند بنزين بزنند چند ليتري مي‌‌زنند مي‌‌گويند تا آن محلّي كه ما مي‌‌خواهيم برويم مي‌‌رسد. ولي بعضي‌ها محتاطند، درستكارند مي‌‌گويند حالا كه ما در پمپ بنزين آمده‌ايم پس چه بهتر بنزين كاملي بزنيم حالا ولو راه ما اينقدر بنزين نخواسته باشد ولي آماده باشيم. هر چه بيشتر تفكّر در آيات الهي بكنيد، بهتر. هر چه كامل‌تر بهتر و بلكه در بعضي از روايات آمده كه تفكّر ساعة تفكّر ساعتي –ساعت منظور شصت دقيقه نيست- يعني يك وقتي تفكّر يك چند لحظه‌اي، تفكّر چند دقيقه‌اي، حتی تفكّر چند ساعتي اين بهتر از هفت سال كه شما هر شب نمازشب بخوانيد، نمازهاي واجبتان را بخوانيد، نمازهاي مستحب، روزه‌هاي واجب و مستحب از اين‌ها هفت سال بهتر است. چرا؟ به جهت اين‌كه نماز بي‌فكر حتّي ارزشي ندارد، روزه‌ي بي‌فكر ارزش ندارد، كارهاي بي‌تفكّر يك ذرّه ارزشي ندارد. بايد انسان تفكّر داشته باشد الان شما در مرحله‌ي يقظه هستيد، بايد فكر كنيد كه مثلاً خداي‌تعالي چه نشانه‌هايي از خود در اين عالم گذاشته و چگونه شما را هدايت كرده و چگونه شما را راهنمايي نموده. شما اگر در ميان حشرات وارد بشويد. من بعضي‌ها را ديدم تلويزيون نگاه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند دنبال نشانه‌هاي الهي هستند. از يك نفر پرسيدم از همه‌ي برنامه‌هاي تلويزيون از كدام يكي‌اش بيشتر استفاده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كني؟ گفت: از آن برنامه‌اي كه حيوانات و حشرات را و هوش آنها را و آنچه آنها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمند من استفاده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم. حرف بسيار درستي بود. چرا؟ به خاطر اين‌كه يكي از دلائل محكم ذات مقدّس پروردگار شعور حيواني است. اين شعوري كه حيوانات دارند، آنچه كه حيوانات مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمند از نظر خوردن، استراحت كردن، توالد و تناسل و از تمام اين موضوعاتي كه شما شايد بهتر از من بدانيد از اينها انسان استفاده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند كه اينها نه جايي اين كارها را ياد گرفته‌اند، دختر شما مادرش تمام كارهاي مثلاً فرزند به دنيا آوردن را ياد گرفته و بزرگ كردن فرزند را تعليم گرفته امّا هيچ كدامشان به راحتي حيوانات و چگونه حيوانات رعايت بهداشت را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند و چگونه فرزندشان را نگه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دارند ياد نگرفتند. چه کسی يادشان داده؟ اينجا جواب همان است كه خداي‌تعالي در قرآن مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد: وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْمَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ اگر تو سؤال كني از اين‌ها، يك مقداري در فكرشان بيندازي همان فكري كه عرض مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم در مرحله‌ي يقظه هم لازم است. يك مقدار در فكرشان بيندازي مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ اين آسمان و زمين، اين موجودات، اين حشرات، اين نباتات اينها را كِه خلق كرده؟ لَيَقُولُنَّاَللَّهُ (عنكبوت / 61) با نون تأكيد ثقيله، حتماً و حتماً، قطعاً و قطعاً اگر فكر كنند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند خدا. لَيَقُولُنَّاَللَّهُ؛و همين طور مراحل بعد. در مرحله‌ي يقظه شما اينطور باشيد كه روزي چند دقيقه‌اي در اين موضوعات فكر كنيد. آخر اين حشره‌اي كه در ميان برگ‌هاي درختان مثل پروانه حركت مي‌‌‌كند اين نقش و نگاري روي بالش براي چيست؟ چرا؟ براي اين‌كه تو فكر كني، اين رنگ به اين زيبايي براي چيست؟ براي اين‌كه تو رويش فكر كني. والاّ نه مفيد براي پروانه است شايد هم گاهي ضرر داشته باشد پروانه‌هاي خوش خط و خال را مي‌گيرند مي‌كُشند به عنوان آلبوم نگه مي‌‌دارند اين براي چيست؟ بنشين فكر كن تا ايمانت كامل بشود. قطعاً و يقيناً اگر ماديّين اين كار را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند امروز مادّي نبودند. خدا از خورشيد روشنتر است براي اهل تفكّر و تعقّل، بنشين فكر كن. اين حيواناتي كه خدا خلق كرده اعمّ از حشرات، از حيوانات، خزنده‌ها، اين ماري كه خودش اصلاً نمي‌فهمد چه خط و خالي دارد و چه شكلي هست و انسان هم از او وحشت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند چرا اينقدر زيباست؟ اين طاووسي كه اصلاً خودش متوجّه نيست به رنگ و قيافه و نقش و نگارش چرا اينقدر زيباست؟ و صدها و هزارها حيوانات به نقش و نگار عجيب و غريب. اين از نظر ظاهر. از نظر باطن همه‌ي حيوانات مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دادند چه بايد بخورند، چه چيز برايشان ضرر دارد و چه چيز برايشان مفيد است. همه‌شان می دانند. اين انسان است كه نمي‌داند چكاره است. چرا؟ به خاطر اين‌كه خدا دو چيز به او داده يكي عقل، يكي اختيار، با عقلش فكر كن و با اختيارت انتخاب كن. با عقلت، با فكرت فكر كن و خدا را بشناس و با اختيارت راه صحيح را انتخاب كن. همين! اگر يك سالك الي اللّه اين كار را نكند بداند كه در راه مي‌ماند.

 ما خيلي از دوستانمان را مي‌‌بينيم در وقت خاصّي كه مي‌‌خواسته كار بكنند، فكر بكنند، فكر نكردند و در راه مانده‌اند. مراحل بالا هستند در همين امتحاناتي كه اخيراً در مراحل بالا داشتيم يك عدّه ديديم مانده‌اند. آقا چه‌ات است تو؟ چرا در راه ماندي؟ تفكّر نكردم! دوباره به خواب رفتم، بنزين ماشينم تمام شد. چرا در پمپ بنزين، بنزين نزدي؟ غفلت كردم! همه‌اش مربوط به تفكّر است. تفكّر كنيد در مرحله‌ي يقظه از همه بيشتر لازم است كه انسان فكر كند تا قدم‌هايي بردارد به مراحل بالاتر. در وقتي كه انسان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد توبه كند، توبه دو جور ممکن است. يكي همانطوري كه عرض كردم موقّت، كوتاه، يك چند ليتري بنزين مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنيم ظاهراً تا پمپ بنزين بعدي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسيم. ما يك همچنين پيشامدي برايمان در يكي از ممالك كرد، در همين تركيه. به ما گفتند تا پمپ بنزين بعدي مثلاً پنجاه كيلومتر است. ما هم همان اندازه بنزين داشتيم، رفتيم ديديم پمپ بنزين تعطيل است، برق ندارد –مثلاً مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم –بنزين برايش نياوردند، آنجا مانديم. به خدا قسم آقايان اگر تفكّر در آيات الهي نكنيد و مرتّب مواظب بنزين ماشينتان نباشيد، مرتب مواظب پيشرفت‌هايتان، احتياط‌هايي كه بايد بكنيد نداشته باشيد در راه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌مانيد، چنانچه عدّه‌ي زيادي از رفقایتان در ظرف بيست سالی كه من دارم اينطور با شما صحبت مي‌‌‌كنم مانده اند. تفكّر كنيد. ايمانتان تقويت مي‌‌شود. ايمان همان قدرت حركت است كه بايد انسان داشته باشد. در مرحله‌ي توبه نصوح؛ توبه نصوح، يك نوع توبه است موقّت، يك نحوه توبه هست تا هر كجا برويد انرژي داريد، بنزين داريد به هيچ وجه به خطر نمي‌افتيد، در هيچ جاي راه متوقّف نمي‌شويد. نصوح است. از امام سؤال كردند توبه نصوح چيست؟ فرمود: الاّ تعود به هيچ وجه بر نگردي به گناه ابدا، توبه نصوح معنايش اين است كه من الان كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم چهل روز خودم را معطل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم –حداكثر هم چهل روز است –معطل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم كه از خدا طلب بخشش كنم اين شخص حتماً بايد ديگر به اين گناهان برنگردد. شما اگر دو روز يك اتاقي را خوب تميزش كرديد، زير فرشها را نگاه كرديد، سوراخ‌هاي اتاق را نگاه كرديد، حتّي جاي ميخ‌ها را نگاه كرديد مثلاً در آن يك حشره‌اي نرفته باشد، كاملاً بررسي كرديد، دو روز خودتان را معطل كرديد به اين زودي‌ها دو مرتبه كثيفش نمي‌كنيد. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييد من دو روز زحمت كشيده‌ام. يك عدّه از دوستان متأسفانه آن‌قدر عقلشان نمي‌رسد كه چهل روز معطل مرحله‌ي توبه شده‌اند باز هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند: ما گناه كرديم! چه كنيم؟! مثل اين است كه چهل روز يك اتاقي را تميز كرده باشيد يك ساعت بعدش يك مقدار زباله از بيرون آورده باشيد داخل اتاق ريخته باشيد. اين با تفكّر درست مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود آقايان. فكر كنيد كه چه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد؟ فكر كنيد كه به سوي چه شخصي بر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرديد، چه شخصيتي كه خداي‌تعالي است، يك لحظه يك رفيق ناجوري كنارتان نشسته شروع كرده به غيبت كردن شروع كرده به بدگويي، شما هم خجالت كشيديد! چهل روز زحمت كشيديد براي اينكه خجالت بكشيد که دفاع كنيد از غيبت، خودتان لااقل غيبت نكنيد شروع مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد به غيبت كردن و تفكّر نداريد. شما را به خدا اگر خوب فكر كنيد اين شخص آيا عاقل است؟ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييد: نه، چهل روز زحمت كشيده با يك لحظه آن هم بخاطر يك خطر واهي، يك مسأله خيلي ساده همه‌ي آنها را به باد داديد، توبه نصوح را از دست داديد يقين بدانيد. چون ديگر نصوح لااقل نيست. اي آقا دو تا پيش هم بنشيند حرف نزنند كه نمي‌شود! چرا نمي‌شود؟ من خودم يك ساعت خدمت يكي از اولياي خدا نشستم من فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردم چه سؤالی بكنم او هم خوب من سؤالي نكردم جوابي نمی‌داد هر دويمان اينطوري نشسته بوديم. اشكالي ندارد، اتفاقاً كمال شما را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رساند. من حدّ نهايي‌اش را دارم به شما مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم. چه اشكالي دارد آقا؟ روي منبر يكي از اولياي خدا –منبر- ديديم ساكت نشست يك چند لحظه‌اي، چند دقيقه‌اي. آقا چرا حرف نمي‌زني؟ منبر رفتي! يك چيزي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواستم بگويم يادم رفته حالا دارم فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم، فكر كنيد هيچ اشكالي ندارد. من همانجا فهميدم اين آدم از اولياي خداست. در مرحله‌ي استقامتيد آقا انسان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد استقامت كند، چرا استقامت كند؟ براي هر چيزي كه تو باشي براي همان بايد استقامت داشته باشي. براي هر چيزي كه باشي. از الاغ و اسب و اينها كه كمتر نيستي! اين حيوانات اگر استقامت نداشته باشند به درد نمي‌خورند. بدانيد. آن اسبي بهتر است كه بتواند از تمام موانع بپرد و خودش را در ميدان مسابقات نشان بدهد او بهتر است. ولي اسبي كه از طويله بالأخره به زور بيرون مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد، اگر هم بيرون بيايد پاهايش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌لرزد راه برود خوب اين چطور اسبي است؟ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييدبه درد نمي‌خورد. الاغش هم همينطور، أُوْلَئِكَ كَالْأَنْعَامِ اگر انسان باشد بَلْ هُمْ أَضَلُّ (اعراف / 169) نباشد ديگر. استقامت براي اين است. استقامت براي اين‌كه اگر تمام مصائب دنيا يك جا جمع شد خورد بر سر شما، شما بگوييد المؤمن كالجبل الراسخ،  مومن مثل كوه محكم است، لا تحرّكه العواصف هيچ مسأله‌اي نمي‌تواند من را از پا در بياورد، مگر من حشره هستم كه با فوت از بين بروم يا مسيرم را عوض كنم؟ يك عده از دوستان مسير عوض كرده‌اند زحمات فكري‌شان را ما بوجود آورديم رفته اند در دامن متصوفه كه آنها، چرا؟ به جهت اينكه فكر نكردند، اگر هم فکر كرده اند كج رفته اند، با خودشان فكر كردند اگر خوب راه خداست بايد انسان شاربش بلند باشد يك قدري هم حشيش و امثال اينها بكشد كه عالم بالا به سويش پرده‌هايش برداشته بشود. ما از اوّل گفتيم كه تمام مكاشفاتتان، تمام خوابهايتان، تمام مشاهداتتان همه‌ي اين‌ها مثل يك شكلاتي است كه در اين راهي كه ما انتخاب كرديم، مثل يك شكلاتي است كه در هواپيما وقتي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نشينيد به شما مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. دهانتان شيرين مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. اگر شكلات را به شما ندادند نمي‌گوييد اين چه هواپيمايي است! امّا اگر اين هواپيما نتوانست خودش را به مقصد برساند وسط راه در يك فرودگاه اضطراري پياده‌تان كرد اين بد هواپيمايي است. ما همه دنبال شكلاتيم! اي آقا من مدتي است در راه تزكيه نفسم يك خواب خوب نديده ام! خوب نديده باشي. كوتاهي كردند مهماندارها كه افرادي ممكن است مثل من كه خيال مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم مهماندارم شكلات به شما ندادند. مهم نيست. آقا غصّه نخور تو آدم به اين بزرگي اينقدر ناراحتي! ما داريم اينهايي كه مي‌‌گويم. من الان مرحله‌ي عبوديّتم چرا وقتي كه به اين ديوار مي‌‌گويم برو عقب نمي‌رود؟! مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييم عبوديّت معنايش اين است كه اگر به تو گفتند برو عقب بروي، نه به ديوار تو بگويي برو! تو مقام پروردگاري نبايد داشته باشي، دنبال اين‌ها نبايد باشي! فقط و فقط مقصد، مقصد هم چه هست؟ وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَإِلَّا لِيَعْبُدُونِ (ذاريات / 56) عبادت هر چه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند بگو چشم، ما عقل‌مان -ببخشيد من خودم را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم اوايل البته الان اين فكر را نمي‌كنم والا براي شما صحبت نمي‌كردم- عقلم اين بود كه خوب من مرحله‌ي يقظه را كه شروع كردم بايد خواب خوب ببينم. مرحله‌ي توبه را كه شروع كردم بايد مثلاً فرض كنيد خداي‌تعالي بگويد بارك‌اللّه توبه‌ات قبول، مرحله‌ي  استقامت خدا خودش در قرآن فرموده: تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ (فصلت / 30‍) بايد شب و روز بيشتر از پيغمبراكرم كه گاهي چهل روز مثلاً جبرئيل به او نازل نمي‌شد من شب و روز ملائكه بر من نازل بشوند! آقا! مسّاكم اللّه بالخير! ديگر چيزي ديگر هم كه ندارند بگويند! و ما ملائكه را ببينيم چه شكلي‌اند؟! خوب! مرحله صراط مستقيم و بالاتر ديگر به ملائكه هم قائل نباشيم خود ائمه‌اطهار بايد بيايند ما مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانيم چه شخصيتي داريم؟ پس چرا امام زمان را من نديدم؟ چرا چهل شب چهارشنبه رفتم مسجد جمكران آخر خدمتش نرسيدم؟ برو بچّه تو بازي‌ات را بكن با همه چيز مي‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي بازي بكني بكن، با خدا و ملائكه و ائمّه بازي نكن. اين‌ها بازي است. حالا تو آقا را ديدي مي‌‌خواهي چكار بكني؟ اگر مي‌‌خواهي صدايت را بگوشش برساني همين الان بگو. همين جا كه نشسته اي گوشتان با من است، در قلبتان با حضرت باشد حرفت را بزن، جوابت را هم مي‌‌دهند. جواب نمي‌دهند، عملاً جواب مي‌‌دهند. تو لياقت نداري كه گوشت صداي حضرت را بشنود، عملاً جوابت را مي‌‌دهند. ندادند هم مصلحت است. مي‌‌گوييم چشم. اين است راه و روش، راه صحيح، پس شما با همه‌ي مكاشفات و اينها مخالفيد؟ نه! من با شكلات مخالف نيستم! خوب است، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند يك فوايدي هم دارد در هواپيما انسان اولش يك شكلاتي بخورد. -نمي‌دانم من فوائدش را نفهميدم ولي خوب مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند- نبود هم نبود. اينطور باشد فكرتان. تفكر كنيد در اين مسائل، در مرحله استقامت كه رسيديد خدا فرموده تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ نازل هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، امّا نزولي كه تو فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كني نه، كه  فايده‌اي ندارد! عبث است! خدا كار عبث نمي‌كند، ملائكه چرا نازل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند؟ نازل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند راهنمايي كنند. به دلت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اندازند، حكمت در قلبت وارد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. به خدا قسم آن چنان انسان حقايق مسائل را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمد كه حساب ندارد. اينجا هم پس تفكّر لازم است در صراط مستقيم. تفكّر بايد بكنيد يك لحظه حواستان پشت فرمان پرت بشود مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينيد كه ماشين پرت شد، خودتان هم پرت شديد. يكي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت در ماشين نشسته بودم پشت فرمان، برگشتم ببينم بچّه بيدار است يا خواب، افتادم! يك وقت ديدم در درّه‌ام. بله! حواست را جمع كن. دائماً بايد محاسبه و مراقبه داشته باشي،دربرنامه‌هاي كساني كه متوقفند نباشيد، چون يك عدّه هستند ماشينشان را در پاركينگ پارك كردند شبانه‌روز هم يك دفعه بروند خبر بگيرند، ببينند وضع ماشين چطور است اشكالي ندارد. امّا كسي كه پشت فرمان است، سالك الي اللّه، من در اين جزوات همه جا اوّلش مي‌‌‌‌نويسم سالك الي اللّه يعني روي سخن با يك عدّه‌ي خاصّ است. يك عدّه‌ي خاصي كه دارند به سوي پروردگار حركت مي‌‌‌‌كنند با آنها ما  داريم صحبت مي‌‌‌‌كنيم. سالك الي اللّه، سالك الي اللّه كه هست؟ كسي كه ماشينش را از پاركينگ در آورده در اتوبان دارد با سرعت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود، در صراط مستقيم دارد راه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود. اين بايد دائماً محاسبه و مراقبت داشته باشد. دائماً! يعني اگر يك لحظه حواسش پرت بشود،-همه‌ي اينها را فكر درست مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند.- يك لحظه اگر حواسش پرت بشود در درّه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتد، يعني محاسبه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند كه اينجا در چه سرعتي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند حركت كند. در فلان جا راه مستقيم، ماشيني هم نيست، هيچ خبري هم نيست هر چه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانيد گاز بدهيد باز هم كنترل باشد از صد و ده و صد و بيست بيشتر نباشد، چون يك مسائل ديگري هم هست. يك وقت ممكن است ماشينت پنجر بشود بيفتي در درّه، اينها حساب دارد. عجله هم نكنيد، ولي چون داريد حركت مي‌‌‌‌كنيد محاسبه و مراقبت بايد داشته باشيد. خوباني كه به مراحل كلمات رسيدند اينها شما شايد نشناسيدشان. -در ضمن خداي تعالي مي‌‌‌‌گويد إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ (حجرات / 14) گرامي‌ترين شما در نزد خدا با تقواترين شماست. اگر فهميديد يك عدّه‌اي مراحل بالا دارند لااقل احتياطاً ممكن است حالا بعضيهاي‌شان خوب نيامده باشند بالا ولي شما بايد احترام كنيد. خدا وقتي اكرام مي‌‌كند شما به طريق اولي بايد اكرام كنيد. يك وقت فكر نكنيد كه مثلاً يك عدّه از اين افراد جوان مي‌‌گويند كه بايد امتيازات از بين برود! خداي‌تعالي آمده يك چند تا امتياز را تثبيت كرده كه در زمان جاهليّت نبود. فرق بين عالم و جاهل نبود، فرق بين متّقي و غيرمتّقي نبود. فرقي بين آنهايي كه كمالاتي دارند، علمي دارند، دانشي دارند نبود. آمد اينها را تثبيت كرد. يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ (مجادله / 11) اگر در مجلسي واقع شديد همه نوع آدم آنجا هست بگوييد كه از يك طرف برويد، اگر نمي‌شناسيد اشكالي ندارد امّا اگر مي‌‌شناسيد كه در بين اينها يك متّقي كاملي، يك عالم صحيحي، عالم ربّاني هست حتماً بايد آنها جلو بروند، حتماً در مقابل آن‌ها انسان بايد قيام بكند. حتماً در مقابل آنها بايد احترام بكند، خودش نبايد بخواهد. البته اگر خواست او داراي هواي نفس است، جاه‌طلب است امّا مردم چه؟ خيلي بايد رعايت اين جهات بشود همين آياتي كه امروز تلاوت شد )لَا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعَاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً (نور / 63) آنها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمدند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتند: يا محمّد! با اسم كوچك صدا نزنيد، يا ايّها النبي، يا ايّها الرسول از خدا ياد بگيريد، يكي دو جا هم كه اسم پيغمبراكرم برده شده خدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواسته بگويد كه اين هم مثل شماست. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ميرد از دنيا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود، يك وقت فكر نكنيد كه مثلاً –آن هم خدا بگويد، خدا لازم نيست احترام بكند از احدي! غير ماست. متجدّدِ مي‌‌‌‌‌‌خواهد خيلي اظهار تجدّد كند، محمّد اينطور گفت، محمّد آن طور گفت! محمّد اين طور گفت! بسيار غلط است. بلكه حرام است! از نظر من شخصاً –حالا من به كسي نسبت نمي‌دهم –و از نظر اخلاق كه مهمّ‌تر از احكام است حرام است اسم پيغمبراكرم را با كلمه‌ي اينطوري كه من عرض كردم همانطوري كه درباره‌ي امام زمان صلوات اللّه عليه دارد كه امام عصر كه چون امام ماست، الان در بين ماست، آن اسم خاصّ را نبايد برد. احترام بايد كرد، بگوييد حجة ابن الحسن، بگوييد بقيةاللّه و امثال اينها. خيلي حواس بايد جمع باشد، كنترل بشود، همه‌ي اينها جزء صراط مستقيم است. مي‌‌رسيم به مرحله‌ي محبّت، مرحله‌ي محبّت كه ديگر انسان دلباخته‌ي پروردگار است. با خدا دائماً در راز و نياز است. ديگر اگر اين‌جا فكر نكند كجا مي‌‌خواهد فكر كند؟! شما بنشينيد فكر كنيد مكرّر در مكرّر خداي‌تعالي در قرآن و ائمه‌ عليهم‌السلام در روايات فرموده اند كه اين دنيا: کالقنطره، مثل يك پُلي است. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد برويد يك جاي ديگر. من يك وقتي يادم است سر يك پلي كه نزديك يك دهي بود قبل از انقلاب، من مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواستم بروم. آن مردم خيلي به من محبّت داشتند هنوز چند كيلومتري مانده بود به آن محل، آمدند آنجا سر پُل، گوسفندي كُشتند جلوي پايم، من ديگر فهميدم كه در ده خيلي بيشتر احترام خواهند كرد. در اين دنيا ببينيد خدا با شما چه كرده؟! هر طور گُلي كه هر كسی دوست دارد خلق كرده. بعضي‌ها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند اينها يعني چه؟! گُلها را بكَنيد بيندازيد دور، مثلاً گلهاي  بياباني، خدا خلق كرده، تو بريز دور من كار خودم را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم تو شايد  دوست داشته باشي. اگر فكر كنيد آقايان كه من خودم واقعاً اينطورم كه گاهي نمي‌توانم فكر كنم مجبور مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوم باصطلاح مثل اينكه احساس مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد روحم بپرد از بدنم بيرون!اينقدر رنگهاي مختلف در گُلها، در چيزهاي مختلف آن‌قدر انجام داده خدا كه ما خيال مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم همين دنيا همين است و بس! آن شخص وارد باغش شد –در سوره كهف خوانده ايد اكثرتان –وارد باغش شد گفت كه من فكر نمي‌كنم ديگر بهتر از اين بشود. وَ مَا أَظُنُّ السَّاعَةَ (كهف / 50) من ديگر به قيامت اصلاً گمان هم ندارم. آخر از اين بهتر چه مي‌‌شود؟ يك باغ اين طرف، يك باغ آن طرف، وسط زمين كشاورزي، آب فراوان دارد از زير درختها عبور مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند. قصر اينطور، آخر چه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد؟ خدا قصر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد كه ما داريم. درخت و باغ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد بدهد به ما، كه داريم. آبي كه از زير درختها عبور كند كه داريم، كشاورزي داريم، چه داريم وَ مَا أَظُنُّ السَّاعَةَ،فكر كوتاه است به همين رنگ فرش! اينطوري نباشيد آقايان. گاهي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود كه انسان به او مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند كه اين عكسي كه جلوي نمازت هست اين را بردار. چرا؟ حواست پرت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناسند تو را. تو حواست پرت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، نقش و نگار فرش ممكن است حواست را پرت كند. اين فرش خوبي است، اين فرش دستي خوبي است چقدر است قيمتش؟ يك وقت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بيني نمازت تمام شد دنبال اين هستی كه ببيني نقش و نگارش خوب است و مال كدام تبريزي است، مشهدي است و اينها! قيمتش چطور است. تا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيي محاسبه قيمتش را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كني مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويي: السلام عليكم به جناب فرش! و رحمة اللّه و بركاته، اين به خاطر كم‌فكري است، كوتاه است فكرش، بعضي‌ها را ديديد جلوي پايشان را نگاه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند امروز شكممان سير بشود! هر چه جلوي پايتان را بيشتر نگاه كنيد، يعني نزديكتر نگاه كنيد به حيوانات نزديكتريد از نظر فكري. چون گوسفند، حيوانات ديگر الان خوردند سير شدند ديگر حالا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روند ر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وي خاكها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌غلطند، خوشند ديگر. تمام است. آقا شب مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي چكار بكني؟ نمي‌گويند حالا شب خدا كريم است. ما بايد بگوييم ولي اين‌ها اين را هم نمي‌گويند. اين به حيوانات نزديك است. دور را ببينيد، بهشت را ببينيد. ببينيد شب احياء من مكرّر گفته ام امام عليه الصلاةوالسلام وقتي قرآن روي سر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد بگيريد يا گرفته ايد در آن حساس‌ترين وقت شب قدر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد خدايا من را از آتش جهنم نجات بده. اينها هر چه باشد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرد هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (بقره / 25) نگذشتني است. تفكّر در راهتان داشته باشيد، در محبّت به خدا داشته باشيد، خدا را دوست داشته باشيد، خدا را نه براي نعمتهايش هم حتّي دوست داشته باشيد، نعمتها محبّت ايجاد مي‌‌‌‌‌‌كند امّا اين محبّت بايد بالاتر از اين باشد. يعني خدا را بخاطر خدا بودنش، خوب بودنش،دوست داشته باشید.تو چه خوبي را دوست داري كه همان را خدا نداشته باشد؟ علم را دوست داري؟ خدا دارد، پاكي را دوست داري كه خدا سبحان اللّه است. چه دوست داري؟ جمال را دوست داري كه خدا جميل است بلكه خالق جمال است. قدرت را دوست داري كه خدا قدیر است. چه را دوست داري كه خدا ندارد؟!

من يك وقتي طلبه بودم در مدرسه، يك دوستي داشتيم كه خدا ان‌شاءاللّه حفظش كند ديده بود من با بعضي – بچّه بودم آن موقع هفده سال بيشتر نداشتم با بعضي راه مي‌‌رفتم- گفت تو چه مي‌‌خواهي كه من ندارم؟! استاد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي، خودم هستم. هم‌مباحثه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي هستم، رفيق مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي كه هستم. من واقعاً آنجا به فكر اين معنا افتادم كه ما چه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيم كه خدا ندارد. حتّي ائمه‌اط را كه دوست داريم براي اينست كه آنها مظهر پروردگارند، واسطه‌ي وحي‌اند، واسطه‌ي بين ما و خداي‌تعالي هستند. اين مرحله‌ي محبّت. مراحل بالاتر هم همه‌اش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينيم تفكّر در رأس كار  اين مراحل واقع شده. پس يكي از شرايطِ ايجاد ايمان در وجود هر كسي كه در مراحل كمالات است از ابتدا تا انتها بايد حتماً تفكّر كند، فكر بكند. روز به روز هم فكرش را زياد بكند. ديده ايد بعضي‌ها در پيري فكرشان كم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ بخاطر اين است كه با فكرشان كار نكرده اند. البته گاهي امراضي هست، يك مسائلي، مشكلاتي در سلولهاي مغزي بوجود مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد كه آلت كار را از دستشان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گيرد، آنها را نمي‌گويم. يك وقتي به بعضي از علماي بزرگ بدبين نشويد اين فكر نكرده! نه، آدم سالمي است ولي حالا پير شده فكرش كوتاه شده. بيشتر به فكر اين است كه –ما ديده ايم- بعضي از پيرمردهايي كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانند چند روز ديگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ميرند ولي بيشتر به فكر جمع‌آوري مالند، اين فكرش اينطوري است ديگر. از اوّل كار نكرده، شما جدولهاي روزنامه‌ها را كار مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد براي چه؟ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييد: فكر انسان را فعّال مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، خوب فعاليّت فكري‌تان روي آيات الهي باشد. بنشينید يك برگ درخت را بگذاريد جلويتان، هر ورقش دفتري است معرفت كردگار، واقعاً هر ورقش دفتري است معرفت كردگار. شما ببينيد اين رگها اين آب را خداي‌تعالي از ريشه -من يك وقتي پيچكي بود نگاه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردم سي متر تقريباً از ريشه تا انجايي كه رفته بود راه بود. با اين‌كه درونش هم خالي نيست، درون اين چوبها خالي نيست. پمپي هم كار نگذاشته امّا آن برگ سر درخت، سر سي‌متري عين برگ پاييني است. آن هم همان اندازه آب داشت كه اين داشت. خوب اين‌ها فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد، فكر كنيد. اين كتاب توحيد مفضل را بگيريد از زبان امام فكر كنيد، افكارتان را رشد بدهيد، وقتي كه سن‌تان رفت بالا مي‌‌‌‌‌‌‌‌بينيد از همه فكرتان بهتر است، از همه بهتر فكر مي‌‌‌‌كنيد، مطالب واقعي را بهتر مي‌‌‌‌فهميد. اينطوري نيست كه ديگر ما از چهل ساله گذشته و ديگر فكري نداريم و چكار كنيم! و همه‌اش هم بر مي‌‌‌گردانند به مال دنيا، مال دنيا هم داشته باش ديگران براي تو كاشتند تو خوردي، تو براي ديگران بكار كه آنها بخورند. منافات ندارد، يك گُل را بگذار، من يك وقتي با جناب آقاي مهندس فرزانه آمده بودند يك جايي بوديم با هم، گفتم كه اين گل‌هايي كه مي‌‌بينيد تبسّم خداست به انسان. خداي‌تعالي. براي اين‌كه شما را دور كنند از خدا مي‌‌گويند طبيعت! طبيعت چه هست؟ امام صادق فرمود: طبيعت اگر شعور دارد، فهم دارد، حكمت دارد همان خداست. چرا اسمش را عوض كردي؟ حق نداري اسم طبيعت را بگذاري روي خدا. اگر هم ندارد اين كارهاي به اين قشنگي را يك موجود بي‌فكري كه موجوديّتش هم اصلاً معلوم نيست چه هست، موجوديّت طبيعت چه هست؟ چرا كارهاي به اين قشنگي را كرده؟ خدا، همه جا بگو خدا. چه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد روز سيزده فروردين را حالا كه روز طبيعت گذاشته اند اسمش را، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاشتند روز خدا، يوم‌اللّه، -كه نمي‌چسبد البته به خدا بااين كارهايي كه ما مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم-. مثلاً بگويند روز شيطان! باز خودش يك مسأله‌اي است. روز خدا، خدا در قرآن فرموده: أَيَّامَ اللَّهِ(جاثيه / 14) روزهايي كه خدا بيشتر خودش را نشان داده، در ماه فروردين براي كورها هم خدا خودش را نشان داده، واي بر آن كوري كه در فروردين هم خدا را نبيند! بايد بگوييم كور، والاّ اين برفي كه از آسمان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد، اين حيواناتي كه دور و بر ما هستند، اين مورچه‌هايي كه در زير زمين دارند فعاليّت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند، خدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند سر هر كدام از اين‌ها –ما حالا خوب سنّي از ما گذشته و از چهارده سالگي هم در همين حرفها بوده ايم. ولو حالا كار نمي‌كرديم ولي خوب حرفش را داشتيم، به همه‌ي اين‌ها فكر كردم اين مورچه چطور مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود اين همه آب مي‌‌‌‌‌‌‌‌آيد روي زميني كه او زيرش خانه دارد آب جمع مي‌‌شود، سيل مي‌‌آيد بعد مي‌‌بينيد باز مورچه بيرون آمد! چطوري ساختمانش را ساخته ما هم همين طور بسازيم وقتي سيل مي‌‌آيد اتاقهايمان پر نشود، ما خفه نشويم در آن! ان‌شاءاللّه كوشش بكنيد در هر مرحله‌اي كه هستيد يك چند دقيقه‌اي، چند لحظه‌اي، چند ساعتي، هر چه كه دلتان مي‌‌خواهد، هرچه كه كشش داريد، هر چه كه بيشتر مي‌‌توانيد به طرف خدا برويد اگر شب و روز هم فكر كنيد و در عين حال هم كارتان را انجام بدهيد مسأله‌اي نيست، رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ(نور / 37) اين‌ها همان‌هايي هستند كه تفكر مي‌‌كنند، فكر آخرت هستند، فكر خدا هستند، فكر پيغمبر هستند، فكر دين‌شان هستند، فكر حركاتشان هستند، همه چيز داشته باشيد و ان‌شاءاللّه اين مسأله را اهميّت بدهيد تا مراحل ايمان را هم به همين مناسبت برويد بالا. به جايي برسيد كه هر چه مي‌‌خواهيد خدا به شما بدهد. يك جا هم اگر انحرافي پيدا شد روي يك امتحانی شما بتوانيد جواب بدهيد.

درباره‌ي مقدّس اردبيلي نمي‌خواهد گفته بشود، ما مي‌‌گوييم يك نفر بود چطور بود، راست، دروغ، نه! درباره‌ي همه‌ي اولياء خدا بايد باشد. سطل را انداخت درون چاه، پر از جواهر آمد، من باشم يا شما باشيد يا هر كسي كه مثل ما باشد مي‌‌گويد حالا اين جواهرات را بر مي‌‌داريم، حالا سطل دوّم آب مي‌‌آيد. جواهرات قيمت دارد. فكر كرد ديد جواهرات لازم ندارد الان! چكارش كند؟ ما يك وقتي در جاده‌ي هراز مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمديم شب بود گوزني جلوي ماشين ايستاده بود نگاه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كرد به چراغ رفيقي پهلوي ما نشسته بود گفت: بزن به او! يك شكاري كرده باشيم، گفتم: بعدش چكارش بكنيم؟! جدّاً! بعضي باشند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنند، بعد ما جا داريم بر داريم ببريمش و از گوشتش استفاده ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم؟! بالأخره ايستاديم، بوق زديم اين حيوان رفت بعد رفتيم آدم بايد فکر بكند، چكارش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد بكنيد؟ اين جواهرات آمده بالا مقدّس اردبيلي در جيبش بايد بريزد كه جيبش جا ندارد. -درست است جيب ما يك قدري جادار است! ولي باز هم هر چه باشد سطلهاي آن وقت هم بزرگ بود- سطل جواهر چكار مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد بكند؟! آب مي‌‌‌‌‌خواهد لبهايش تشنه است، چپه‌اش كرد گفت كه: – به چاه خطاب كرد –گفت: مقدّس از تو آب مي‌‌‌‌خواهد نه جواهر! ما باشيم امتحانمان را مي‌‌‌‌دهيم، زود خودمان را از دست مي‌‌‌دهيم، به‌به! يَا بُشْرَي  هَذَا غُلَامٌ (يوسف / 19) گفتند تجّار، آي بشارت كه يك جواني آمده در سطل عوض آب! هَذَا غُلَامٌ. اميدواريم خداي‌تعالي همه‌ي شما را به همه‌ي خوبي‌ها، به همه‌ي افكار خوب و همه‌ي موفقيّت‌ها موفق بفرمايد.

السلام عليك يا اباعبدالله، السلام عليك و علي الارواح التي حلّت بفنائك، عليك منّي سلام اللّه ابداً ما بقيت و بقي الليل و النهار و لا جعله اللّه آخر العهد منّي لزيارتكم. السلام علي اباالفضل العباس العبد الصالح، المطيع للّه و لرسوله و لاميرالمومنين، السلام علي الحسين و علي علي بن الحسين و علي اولاد الحسين و علي اصحاب الحسين الذي بذلوا مهجهم دون الحسين عليه‌السلام. قتل اللّه قوم قتلوكم، و لعن اللّه من ظلموكم، و لعن اللّه من سمع بذلك و رضي به، اللّهم اجعلنا من أعوان صاحب الزمان، السلام عليكم يا اهل بيت النبوة جميعاً و رحمة اللّه و بركاته.

نسئلك اللهم و ندعوك و باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه يا رحمن يا رحيم، يا غياث المستغيثين، يا اله العالمين يا ربّاه، يا سيّداه، عجل لوليك الفرج. عجّل لمولانا العظيم العزيز الفرج، خدايا حالا ديگر امام زمان ما را اگر صلاح مي‌‌داني برسان. خدايا ما را از بندگان خالص خودت قرارمان بده. خدايا ما را مجتهد در بندگي امام زمانمان قرارمان بده. خدايا ما را از بندگان متفكّر خودت قرار بده. پروردگارا به آبروي امام عصر مريض منظور الساعه لباس عافيت بپوشان، امواتمان غريق رحمت بفرما. خدايا به آبروي آقايمان حجة بن الحسن عاقبتمان در دنيا و آخرت به خير و سلامتي قرار بده. و عجل في فرج مولانا.

 

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي وارواح العالمينلتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

 اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم لقد جَاءَ‎كُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْعَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْحَرِيصٌ عَلَيْكُمْبِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ (توبه / 127) ميلادِ مسعود حضرت خاتم الانبياء و امام صادق عليهما الصلوةو علي آلهما السلام به همه‌ي عزيزان تبريك عرض مي‌‌كنيم اميدواريم زير سايه‌ي حضرت بقيةاللّهاز همه‌ي بركات برخوردار باشيم و عيدي ما را ظهور مقدّس آن حضرت قرار دهند. مطلبي كه از ساعت تقريباً ده تا به حالا دو ساعت و خورده‌اي در اين مجلس نشسته‌ايد و نشسته‌ايم بايد تذّكر بدهم به دوستان عزيزم با همه‌ي محبّتي كه دارند اينكه درباره‌ي من اين مطالب را نگويند. راه وقتي خودش روشن بود و يك عدّه‌ي زيادي استقبال كرده بودند احتياج به اينكه چه فردي اين راه را به ما نشان داده ندارد. راه را هم من نشان ندادهام تا توانسته‌ايم در صراط مستقيم خاندان عصمت حركت كرده ايم. مطلبي كه من در مدّت بيست سال براي دوستان شايد يك مقدار مؤثّر بوده ام اين بوده كه دوستان به راههاي انحرافي نروند كه آن هم اكثراً گوش كرده‌اند و بحمدالله به اينجا رسيده اند. زمان ما متأسفانه حتي با پنجاه سال قبل بسيار فرق كرده، مشكلاتي بوجود آمده كه امروز كه روز تولّد حضرت صادق عليه الصلاةوالسلام است بايد اين مطلب تذّكر داده شود كه اولين خانقاهي كه در اسلام پيدا شد زمان امام صادق بود. حضرت صادق عليه الصلاةوالسلام و بعد حضرت علي بن موسي الرضا و در اواخر، حضرت امام عسكري عليهما الصلوةو السلام آن‌قدر مي‌‌خواستند كه مردم از سُبل مختلفي كه در بين شيعه بوجود آمده مردم را حفظ كنند و آن‌قدر مواظب بودند كه شايد به مسائل خلافت و امر به معروف و نهي از منكر با اين تندي كوشش نمي‌فرمودند. حضرت رضا عليه الصلاةوالسلام مي‌‌فرمايد: من ذكر عنده الصوفيه اگر كسي نام صوفيه در نزد او برده شود و به قلب و زبان از آن‌ها تبرّي نكند از ما نيست. امام عسكري عليه الصلاةوالسلام مي‌‌فرمايد: علماؤهم –كه منظور شايد علماء اهل‌سنت باشند- يميلون الي الفسلفة و التصوف، علماؤهم شرار خلق اللّه علي وجه الارض، علماي آن زمان شرترين مردم روي زمين‌اند! چرا؟ بخاطر اين‌كه يميلون الي الفلسفة و التصوف و چون امروز تولّد امام صادق عليه الصلاةوالسلام مبيّن اسلام واقعي است و در پرانتز اين‌كه امام صادق را مؤسس مذهب شيعه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانند بسيار غلط و لااقل دوستانمان نبايد به اين جمله تفوّه كنند. يا مثلاً فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند كه تا زمان امام صادق عليه الصلاةو السلام راه انحراف داشت ولي در آن زمان از انحراف باز ماند. در زمان امام صادق عليه الصلاةو السلام چون چهار مذهب اهل‌سنّت بوجود آمده بود، شافعي، حنفي، حنبلي و مالكي؛ شيعيان آن‌هايي كه مسلمان واقعي بودند بلكه بايد عرض كنم مسلمانان غير منحرف، آن‌هايي كه عقلشان بر احساساتشان، عقلشان بر غضبشان، عقلشان بر افكار پوسيده‌شان و يا آنچه كه آبائشان عبادت كردند اين‌ها هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواستند عبادت كنند بودند و چهار مذهب تشكيل دادند، شيعيان و مسلمانان واقعي –ما به غير شيعه مسلمان واقعي نمي‌توانيم عرض كنيم چون مسلمان كسي است كه تسليم پيغمبراكرم باشد، يٌسَلِّمُوا تَسْلِيماً (نساء / 65) در همان آيه صلوات مي‌‌‌‌‌‌‌فرمايد: إِنَّ اللَّهَ وَ مَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَي النَّبِيِّ (احزاب / 56) راه به ما نشان مي‌‌‌‌‌دهند، اين راه خداست، راه پيغمبر است، إِنَّ اللَّهَ با كلمه‌ي إِنَّ بيان كرده، قطعاً خدا و پيغمبرش و ملائكه‌اش يُصَلُّونَ عَلَي النَّبِيِّ با يك مختصر تفسير را مخلوط كردن عرض مي‌‌كنم كه پيغمبر را دعا مي‌‌كنند، پيرو او هستند، مقتدايشان پيغمبر است و اقتدا به پيغمبراكرم كرده‌اند چون معني صلوات همه‌ي اينهاست. يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواصَلُّوا عَلَيْهِ همين راه را مؤمنين بايد بپيمايند و جمله‌اي كه مي‌‌خواستم استفاده كنم كه آن‌هايي كه اينگونه نيستند آن‌ها جزء مسلمانان در واقع نمي‌باشند اين جمله است كه: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواصَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً تسليم پيغمبر باشيد، سلام بر پيغمبر كنيد اگر از اين راه منحرف شديد، در ضلالت و گمراهي هستيد. در ابتدايي كه ما اين برنامه را شروع كرديم گاهي به خاطر اين‌كه دوستانمان تشويق به راه بشوند بعضي از مكاشفات يا مشاهدات را از قول ديگران كه برايشان پيش آمده بود نقل مي‌‌كردم يك عدّه گفتند فلاني به خاطر اين بيان اين مطالب اين مشاهدات و مكاشفات را نقل مي‌‌كند تا مردم را جمع كند. ما ترك كرديم، يعني حدود پانزده سال شايد بايد كه در جلساتمان صحبت از مكاشفات و مشاهدات با اين‌كه هر يك از دوستان اهل تزكيه نفس ‌‌- ديشب كه در جلسه‌ي دوستان مرحله‌ي عبوديّت نگاه مي‌‌كردم چون اسرارشان پيش من است اكثرشان را اهل مكاشفات و مشاهدات و تشرّفات مي‌‌ديدم، هم به آن‌ها گفتم نگوييد هم خودم نمي‌گويم –اين را ترك كرديم، در مشهد براي اين‌كه يك عدّه افرادي كه به صورت ظاهر هم مقدّس بودند اين مطالب را به ما نسبت مي‌‌دادند يك باني داشتيم كه شب‌هاي جمعه آبگوشت مي‌‌داد. مي‌‌گفتند به خاطر دادن آبگوشت اين جمعيت جمع مي‌‌شوند. من ديدم به دوستانمان توهين مي‌‌شود چون ديگر حالا به خاطر برنج و مرغ و اين‌ها نبود، به خاطر آبگوشت فكر مي‌‌كردند مثلاً آقاي گنجي مي‌‌آيند. ديدم توهين مي‌‌شود از طرف تقاضا كردم كه ندهد. يك مدّتي گذشت گفتند كه فلاني با مردم گرم مي‌‌گيرد حتّي يكي به من گفت كه تو نويسنده‌ي كتاب اتحاد و دوستي هستي مردم را دور خودت جمع مي‌‌كني! مي‌‌بينيد در مجالس با اين‌كه من مستحب مؤكّد مي‌‌دانم كه براي سادات به تمام قد بايستم در كتاب انوار زهراء هم اين مسأله را از روايات تأكيد كرده ام امّا در عين حال بلند نمي‌شوم اين مستحب را ترك مي‌‌كنم و شايد از اكثر مردمي كه من مي‌‌شناسم با دوستاني كه: إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ(حجرات / 13) بايد نسبت به شما جمع من كمال تواضع را داشته باشم. خداي‌تعالي در قرآن به پيغمبر مي‌‌فرمايد: وَ اخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (نور / 216) خفض جناح كن، دست آن‌ها را ببوس، پيغمبر گاهي دست آن‌ها را مي‌‌بوسيد من اين را هم ترك كردم. سالهاست كه مشغول تزكيه نفس‌ايد. علاوه بر آن‌كه مردم با ترك همه‌ي اين مسائل كه شايد وظيفه‌ باشد و شايد هم خلاف اخلاق باشد من انجام مي‌‌دهم در عين حال چون من گوينده نيستم، من سخنگو نيستم، حرف، حرفِ من نيست، آقاياني كه شعر خواندند و حتّي جناب حجةالاسلام گنجي كه يك روزي يادم است كه چند نفر بيشتر در اين راه نبودند كه بهترين‌شان اين وجود مقدّس بود حتّي به ايشان عرض مي‌‌كنم كه اين‌ها مال من نيست، من هيچ كاره‌ام، ديشب يك مدّتي خدا مي‌‌داند شب خوابم نمي‌برد از خوشحالي كه –البته كمتر از اين جمعيت –ولي اين سالن پُر بود از كساني كه قدم اوّلشان، قدم اوّلشان ترك محرّمات و انجام واجبات بود و قدم آخرشان تا ديشب مقالات بسيار پر شور، عالمانه و تكان‌دهنده و هر چه كه درباره‌ي يك مقاله‌ي معنوي و راهنماي سير و سلوك لازم بود نوشته بودند. صد و بيست و چند نفر در ظرف يك هفته مقالاتشان را به هيئت داوران داده بودند. من خودم فرصت نداشتم و شايد هم حوصله‌اش را نداشتم دوستان را انتخاب كردم اين‌ها شب و روز مشغول خواندن اين مقالات بودند. بعضي از مقالات به صورت كتاب بود، آقاي قديريان جلوي من نشسته كتابي نوشته بود كه من با خودم تعجّب كردم اين در ظرف يك هفته چطور اين همه چيز نوشته. اين‌ها خوشحالي‌هايي است كه من دارم نه بخاطر اين‌كه من راهنمايي كردم، نه! همه‌تان همين الان در روز تولّد پيغمبراكرم، در روز تولد امام صادق بگوييد: اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِيهَدَانَا لِهَذَاوَ مَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلَا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ . نه شما خودتان، خودتان را به اينجا رسانيد نه من ارزش اين معنا را داشتم كه دست كسي را بگيرم و به اين‌جا برسانم، حقيقت راه، حقيقت صراط مستقيم، حقيقت صافي اين جادّه بسيار پهن و اتوبانِ به سوي خدا كه در هر نماز مي‌‌گوييد: اهدنا الصراط المستقيم اين شما را به اينجا رسانده، امّا نه فكر كنيد كه همه كس را خدا مجبور مي‌‌كند که  بيايند، وَ الَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَالَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا (عنكبوت / 69) كسي كه قدم اوّل را بردارد يك وقتي مثال زدم برايتان، اگر يك دوستي داشته باشيد ثروتمند، داراي وسيله، قدرتمند، سريع،ولي شما پايتان فلج و نداشتن وسيله از يك طرف، نداشتن امكانات از يك طرف، شما يك جمله به طرف دوستتان نوشتيد كه: فلاني من سينه خيزان دارم به طرف تو مي‌‌آيم! او مشهد است مثلاً شما تهرانيد. مي‌‌گويد: نه عزيزم! – خدايا تو شاهدي كه اين دوستان اگر خودشان نمي‌فهمند من مي‌‌فهمم اين معنا را – نه عزيزم! تو نيا من آمدم. من آمدم. شما همان يك قدم اول كه آمديد و گفتيد فلاني من مي‌‌خواهم در اين راه وارد بشوم بدانيد كه خداي‌تعالي –من ممكن است سخت بگيرم اين حرفها را نزنم ولي بدانيد –خداي‌تعالي مي‌‌فرمايد: عزيزم، تو نيا من آمدم! من مي‌‌آيم. خداي‌تعالي سريع الحساب است، سريع الرضاست. در همان لحظه اوّل مي‌‌بينيد آمده شما را در بغل گرفته، ناز و نوازشتان كرده، ديشب من گفتم يكي دو نفر كه مقالاتشان يعني هر پنج نفرشان اينطوري بودند، مقالاتشان ممتاز شده بود و اين‌جا قرائت كردند كه اكثر شما ديشب بوديد، گرفتاري‌هاي دنيايي آن‌ها را آن عزيز مهربان رفع كرد. حتّي مشكلات سخت دنيايشان را به آساني برطرف كرد، اين سه نفر از مهندسين عالي‌رتبه كه هر سه‌شان از مسئولين مملكتي هستند كه مقاله شان را خواندند اين‌ها مشكلاتي خودشان نقل كردند كه من در جريانشان هستم، يك دلي هم خدا به ما داده سخت بايد بگويم، يا وسيع، چه عرض كنم كه بعضي از دوستان –يكي از دوستان يادم است ماشينش چپ شده بود، خانمش در ماشين بود، بچّه‌اش پرت شده بود بيرون، آمده بود موبايل را گرفته بود همان لحظه‌ي اوّل به من، حاج آقا ما يك چنين وضعي پيدا كرديم چه كنيم؟ گفتم كارت را شروع كن ببين خانمت چطور است وضعش، اخبار شما، غالباً حالا آن‌هايي كه نزديكترند شايد، يا آن‌هايي كه زودتر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهند به من خبر بدهند به من خبرها را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند، من مشكلاتتان را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانم چقدر هم خوب رفع مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، به خدا قسم كسي درست وارد اين راه شده باشد يادم است آن اوائل يك نفر مريض شده بود گفتم چرا بايد اين مريض بشود، يك نفر فوت شده بود گفتم در برنامه‌ي ما تا ظهور حضرت مردن بنا نبود باشد، البته جوابهايي داده شد كه باز از همان‌هايي است كه قرار است در سخنراني‌ها نگويم، امروز من دو خوشحالي بسيار بزرگ دارم يك خوشحالي‌ام ميلاد مسعود امام صادق و پيغمبراكرم، يكي اين معنا كه رسول اكرم است، امام صادق است، رسول اكرم آورنده‌ي دين و امام صادق شرح‌دهنده دين، يكي بخاطر اين. همه‌تان هم خوشحاليد. امّا يك خوشحالي ويژه‌اي من دارم كه بيست سال است منتظرش هستم و آن اينکه بحمدالله يك عدّه‌اي به كمالاتي رسيده اند كه من بدون هيچ دغدغه‌اي پشت سر اين‌ها اقتدا مي‌‌كنم. اين‌ها را چون نمي‌توانم يك واقعيت‌هايي را برايتان بگويم ولي اين مقدار مي‌‌دانم كه حضرت بقيةاللّهاگر الان ظهور كنند از ميان شما عدّه‌اي را انتخاب خواهند كرد. اين خوشحالي نه بخاطر اين‌كه من اين كار را كردم به خاطر اين‌كه شب و روز به فكر اين بودم كه شما از آن راهي كه خداي‌تعالي براي موفقيّتتان قرار داده منحرف نشويد، شما گاهي مي‌‌گوييد فلاني چرا از ما احوال نمي‌پرسد؟! يك انحراف اگر من در يك عدّه‌ي خاصّي كه به آن‌ها علاقه‌ي زيادتري دارم و پيش رفته اند مثل يك كسي كه مثلاً از مشهد حركت كرده بيايد تهران، رنج سفر را كشيده، دم دروازه تهران مي‌‌خواهد منحرف بشود، به چاله بيفتد، در درّه پرت بشود خوب انسان بيشتر روي او حسّاس است، فوراً به هر وسيله‌اي كه شده گاهي مي‌‌شود بعضي‌ها متوجّه هم نمي‌شوند كه من به وسيله‌ي كسي آن‌ها را متوجّه انحرافشان كرده ام، از انحراف خيلي اصرار دارم كه شما محفوظ بمانيد، انحراف پيدا نكنيد و خيلي وسائل انحراف در افراد مردم اين زمان وجود دارد. گرايش به جنبه‌هاي مادّي از يك طرف، گرايش به اعتقادات ناصحيح از طرف ديگر، بي‌توجّهي به اين‌كه انسان در آينده چه خواهد بود و چه خواهد شد از يك طرف، دوستان نابابي كه ما را –مخصوصاً زنهاي ما را- افراطي فكر مي‌‌كنند، اُمّل فكر مي‌‌كنند از طرف ديگر، اقوام و خويشاوندان منحرفِ سدّ عن سبيل‌اللّه از طرف ديگر، مردمي كه پيغمبر خبرشان را داد در زماني كه با سلمان صحبت مي‌‌فرمود، فرمود: يأتي زمانٌ علي اُمتّي يك زماني بر امّت من خواهد رسيد كه امر به معروف و نهي از منكر ترك مي‌‌شود، آيا اين كار خواهد شد؟ بدتر از اين خواهد شد، امر به منكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند و نهي از معروف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند، سلمان بر آشفتگفت آقا مگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود مسلمان امر به منكر بكند و نهي از معروف بكند؟ حضرت فرمود بدتر از اين! يك زماني مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد كه منكر معروف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و معروف منكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود! زمان ما اگر شما چشم بصيرت داشته باشيد، فكر داشته باشيد، جزو آن‌هايي نباشيد كه: لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَاوَ لَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَاوَ لَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا (اعراف / 179) اگر جزء آن‌ها نباشيد برويد در كوچه و بازار ببينيد اين مطلب هست يا نيست. فكر نمي‌كنم شما لااقل به اين حقيقت نرسيده باشيد. بنابراين همه‌ي فكر من اين است و از شما دوستان عزيزم مخصوصاً از دوستاني كه در شب گذشته در جلسه بودند تقاضايم اين است كه كوشش كنيد لب جادّه نرويد، كنار جادّه نرويد، از شبهات بپرهيزيد، تويي كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي رانندگي كني از وسط جادّه رانندگي كن كه اگر دستت لغزيد در درّه نيفتي، از شبهات دوري كنيد، رشوه به عنوان هديه ندهيد، اسم عوض كردن كه درست نيست، ربا به عنوان كارمزد و امثال اين‌ها نخوريد و ندهيد، خدا روزي‌تان را مي‌‌رساند، روزي شما با خداست، اي بيچاره‌اي كه فكر مي‌‌كني با تلاش و فعاليّت و خودش را به حرام بياندازد روزي بدست مي‌‌آورد! پيغمبراكرم در قرآن از قول خداي‌تعالي مي‌‌فرمايد كسي كه ربا مي‌‌خورد، فَأْذَنُوا بِحَرْبٍ مِنَ اللَّهِ (بقره / 279) رباخور به طور كلّي اين را بداند كه با خدا بايد جنگ كند، رشوه‌گير به هر صورتي كه باشد. پيغمبراكرم مي‌‌فرمايد: الراشي و المرتشي کليهما في النار، هم رشوه دهنده و هم رشوه‌گيرنده، آقا كارم گير كرده، نكن اين كار را. پولم از بين مي‌‌رود! پول تو نداشتي، تو پول از كجا داشتي؟! آن روزي كه از مادر متولّد شدي چه داشتي؟ بر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گردد به همان اول. خانه‌ام از دستم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود، تو خانه نداري، ما دست بالا را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گيريم والاّ همه‌ي اين‌ها خيال‌بافي‌هايي است كه شيطان در مغز شما وارد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند. حالا تا چه برسد به اين‌كه انسان خمس بدهكار باشد و ندهد. زكات بدهكار باشد و ندهد، در اموالش اگر وجود داشته باشد هم نمازش باطل است، هم عبادتش و هم تزكيه نفسش. كجاييد؟! در جاده‌اي كه داريم حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم اين جاده را دارم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم آقايان، كنار جادّه نرويد، فرض كنيد حالا من يك كسي كه كاروان راه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اندازد، كاروانچي، كارواني را راه انداخته‌ام، همه‌مان هم با هم هستيم، آخر يك نفر از اهل اين كاروان اگر پرت بشود در درّه، دردسر براي آن رئيس كاروان بوجود مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورد، محبّت داريد اين كار را كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم نكنيد، از كنار جادّه حركت نكنيد، متأسفانه نمي‌توانم عرض كنم ولي خودم را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم، من تا برايم ممكن باشد كارهايي كه ارتباط با بانك داشته باشد نمي‌كنم. نمي‌گويم شما نكنيد براي اين‌كه گرفتاريد. شما چك نكشيد، چك برايتان مي كشند، شما چك مردم را پاس نكنيد چك‌تان را پاس نمي‌كنند، چه بگويم! ولي اين مطلب كلّي را دارم عرض مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم كه از وسط جادّه حركت كنيد و مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، نگوييد نمي‌شود اين شيطان است كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد به شما:بگو نمي‌شود. آخر آخرش اين است كه يك خانه‌ي يك ميلياردتوماني داشتي به خاطر اين‌كه رشوه ندهي از دستت گرفته شده، خوب تو روز اوّل هم نداشتي، مهمّ نيست. لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَي مَا فَاتَكُمْوَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ (حديد / 23) اوّل بپرسيد خودت اينطوري هستی؟ كوشش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم اينطوري باشم. شما هم كوشش كنيد، بيشتر از اين هم من به شما نمي‌گويم كه باشيد. لِكَيْلَا تَأْسَوْا بدتان نيايد اگر همه‌ي دنيا مال شما باشد و از دستتان برود، لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَي مَا فَاتَكُمْ بدتان نيايد، ناراحت نشويد. آقا مال‌التجاره در دنيا غرق شد، خانه‌ات را مصادره كردند، هر چه پول در بانك داشتي جلويش گرفته شد، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييد به‌به! خستگي‌ام رفع‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد! راحت شدم يك باي روي دوشم بود كه اين‌ها را چگونه به مصرف برسانم حالا اين فكر تمام شد برايم، در عين اينكه همه‌ي شما هر چه را كه داريد خدا به دستتان سپرده اگر از راه حلال باشد و متوّلي آن هستيد، و بايد اين توليّت را كاملاً رعايت كنيد و همه را حفظ كنيد و از مال خودتان بهتر نگه داريد همانطوري كه يك مؤمن:  الَّذِينَهُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ امانات را حفظ مي‌‌‌‌‌‌‌كنند امانتي است مال خدا و در دست شما، خدا به شما سپرده بايد رعايت كنيد، ببينيد چقدر زيبا جمع مي‌‌‌‌‌‌‌شود. نتيجه چه مي‌‌‌‌‌‌‌شود؟ نتيجه‌ همان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود كه خدا مي‌‌‌‌‌‌‌خواهد: لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَي مَا فَاتَكُمْوَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ.

در آن زمان بخت‌‌آزمايي، زمان شاه يك ورقهاي بخت‌آزمايي، يك آشنايي بود با ما، صد هزار تومان اين آخرين درجه پول بود آن وقت، قرعه به نامش افتاده بود، تا به او گفته بودند، از خوشحالي سكته كرد و مُرد! وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ، حالا نگوييد صد هزار تومان چيزي نيست، بگويند آقا يك ميليارد تومان مال شما، فردا بياييد بانك به شما داده بشود، خوشحال نشويد. خوشحال نشويد يعني چه خوشحال نشويد؟! حالا چيز خوبي است، دستم باز مي‌‌شود، من اين حرف را مي‌‌زنم، خوب يك عدّه فقراء هستند به آن‌ها كمك مي‌‌كنيم. به تو چه! فقراء مگر مال تو هستند؟ به تو چه؟! داشتي كمك كن، نداشتي كمك نكن. اي آقا پول حلاّل مشكلات است! اگر تو از پول صرف نظر كردي –پول حرام منظورم است –خدا حلاّل مشكلات تو مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. قدرت خدا بيشتر است يا قدرت تو؟ ببينيد همه‌اش جواب دارد و هر چه فكر كنيد من آقا ازدواج نكرده‌ام مثلاً ماشين ندارم، خانه ندارم. دارم به حرام هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتم خدا فرموده ازدواج كن، إِنْ يَكُونُوا فُقَرَاءَيُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ (نور / 32) حتّي اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي ثروتمند هم بشوي، ازدواج كن تا ثروتمند بشوي. ما كه تجربه كرديم نشد! اين بخاطر اين است كه خدا را تجربه كردي. ان‌شاءاللّه دو سه هفته شايد روز جمعه راجع به ايمان صحبت كنم، مسأله ايمان خيلي مهمّ است. خدا را كه تجربه نمي‌كنند، شما اگر الان برويد پيش حتّي يك طبيب عمومي ، بگويي آقا تو معاينه‌ات را بكن، من دارم تجربه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم ببينم تو درست مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويي يا نه؟ نه نسخه برايت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نويسد شايد هم با اردنگي بيرونت كند از مطب! بدش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد، تو پيش من آمدي من را تجربه كني؟ اي خاك بر سر ما كه خدا را تجربه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم! دعا را تجربه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم، آن خوبهايمان تجربه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم آقا تو مبتلا به وسوسه هستي،  خودت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويي من وسواس دارم، وسواس مال كه هست؟ مال شيطان، تو صبح‌ها براي اين‌كه از شرّ شيطان نجات پيدا كني صد مرتبه بگو لا حول و لا قوة الاّ بالله العلي العظيم . مي‌‌گويد: آقا اين را من خيلي تجربه كرده ا م خبري نشده! به او بايد گفت بسوز تا بسوزي! باش! ماانسانيم و خدا را معتقديم و اينگونه با خدا برخورد مي‌‌‌كنيم؟! تا كي؟! پيغمبري آمده لَقَدْ جَاءَ‎كُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ يك كوچكترين انحراف به او سخت مي‌گذرد، عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ، در جادّه‌ي صاف باشيد، ماشينتان مرتّب باشد كه عَنِتُّمْ نيستيد، ناراحتي نداريد خوشحال هم هست آن كسي كه راننده است يا آن كسي كه متصدّي اين كار است، ولي اگر پنجر شديد، انحراف پيدا كرديد، اين‌جا عَنِتُّمْمعنا پيدا مي‌‌كند، ناراحتي برايتان مي‌‌شود. اين سخت مي‌‌گذرد بر او، نه فكر كنيد به مؤمنين اين فرمايش را مي‌‌فرمايد، حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بعد مي‌‌فرمايد: بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ، به مؤمنين يك مهرباني خاصّي دارد. برويد در آن جمعيت واقع شويد و ان‌شاءاللّه اكثرتان را خدا را شكر مي‌‌كنم كه واقع شديد و خيلي ممنونيم از اين‌كه طيّ سفر كرديد، از راه دور آمديد و خودتان را زحمت داديد و ان‌شاءاللّه اميدوارم كه بتوانيم يك برنامه‌اي هم براي خانم‌هاي مرحله‌ي بالا داشته باشيم، مشكلاتي دارد بسيار هم مشكلاتي هست ولي خوب بايد بالأخره آن‌ها در اين مسائل خودشان را نشان بدهند و ان‌شاءاللّه در دراز مدّت آن‌هايي كه مراحل پايين‌تري دارند آن‌ها هم بايد بيايند و خودشان را نشان بدهند مثل دوستاني كه  ديشب خودشان را معرّفي كردند و از خوشحالي چون اين‌ها خوشحالي دارد، اين مثل مال بوجود آمدن نيست، ان‌شاءاللّه روي همين جهات كار مي‌‌كنيم و اميدواريم حضرت بقيةاللّهبه همه‌تان كمك كنند. اين تعارفاتي كه معمولاً در مجالس مختلف براي يك نفر يا افرادي گفته مي‌‌شود اين‌ها را هم ان‌شاءاللّه ترك كنيد. من در تمام اوقات فكرم اين است كه انحراف پيدا نشود در بين دوستان و واقعاً خودم را خدمتگزار شما مي‌‌دانم، پاي شما را مي‌‌بوسم چون تنها جمعيتي كه خيلي بايد اكرام بشوند آن‌هايي هستند كه اهل تقوي هستند. خدا در قرآن فرموده: إن أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ، ان‌شاءاللّه تقوايتان را بيشتر رعايت كنيد و ان‌شاءاللّه كوشش كنيد از هر گونه خدعه، از هر گونه ظاهرسازي، از هر گونه باصطلاح چشم و همچشمي دوري كنيد ولي از سبقت بر يكديگر در معنويّات دوري نكنيد چون خداي‌تعالي در قرآن مي‌‌فرمايد: فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ (بقره / 148) در خيرات و خوبي‌ها سبقت بگيريد يا در آيه‌ي ديگر مي‌‌فرمايد كه: سَابِقُوا إِلَي مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ  (حديد / 21) در مغفرت خدا سبقت بگيريد بسيار بگوييد: استغفرالله و ربي و اتوب اليه اين كلمه بسيار در قرآن ذكر شده و فوائد زيادي هم خداي‌تعالي براي استغفار بيان فرموده است. تا چند لحظه‌اي كه وقت دارم يك جمله را كه مربوط به اعتقاداتتان است عرض كنم و بسيار مهمّ است و آن جمله اين است كه پيغمبراكرم صلي اللّه عليه و آله وسلم، -من به ذهنم آمد كه به همه‌تان بگويم هر جا و هر كس و هر شخصيتي داريد صلوات را بلند بفرستيد. يک صلوات بلندی بفرستيد- ايشان واسطه‌ي بين خدا و خلق است در امور شرع و معارف يك كلمه خدا در معارف و احكام شرع بر غير پيغمبر حتي علي بن ابي‌طالب وحي نكرده، اين يك جمله، اين را بايد معتقد باشيد.

مسأله دوم اين‌كه با آنكه ائمه اطهار عليهم الصلاةوالسلام اين‌ها در علم و عصمت مساوي با پيغمبرند، مساوي با پيغمبرند، اين‌ها شارح آن چيزي هستند كه بر پيغمبراكرم نازل شده، مفسّر آن چيزي هستند كه بر پيغمبراكرم نازل شده، يك وقت مخلوط نكنيد مطالب را و اين خلاف شأنشان هم نيست. همان جا كه پيغمبراكرم فرمود: الاّ انّه لا نبيّبعدي اين معنا را بيان فرمود. همانجا كه خداي‌تعالي مي‌‌فرمايد كه پيغمبر خاتم انبياء است اين معنا را بيان فرمود. اگر يك جمله بر علي بن ابي‌طالب يا بر امام عصر ارواحنافداه از جانب خدا چيزي نازل بشود در امور شرع و معارف دين و بر پيغمبر نازل نشده باشد پيغمبر خاتم نيست و علي بن ابي‌طالب يا امام زمان خاتم هست. اين جمله را در ذهنتان بسپاريد خيلي اختلافاتِ بين شيعه و سنّي رفع مي‌‌شود، تهمت‌هايي كه آنها به ما مي‌‌زنند برطرف مي‌‌شود و حقيقت هم غير از اين به تصديق قرآن و روايات چيز ديگري نيست. خوب اين جمله را هم كه ان‌شاءاللّه فهميديد. ان‌شاءاللّه آقايان يك جمعي هم پايين هستند، قسمت همسايه يا پايين خانم‌ها هستند، ان‌شاءاللّه يك چند دقيقه‌اي وقت داريد مهيّا براي نماز بشويد، نماز كه خوانده شد بعد ان‌شاءاللّه به عنوان تبرّك يك چند لقمه‌اي غذا مي‌‌خوريد. نمي‌دانم چيزي براي عيدي دادن داريم يا نه؟! چه کسی متصدّي كار است؟ و يك مجله‌اي هم بود دوستانمان بحمدالله تا حالا چند تا مجله چاپ كرده اند، چند تا سررسيد چاپ كرده اند درباره‌ي امام عصر ارواحنافداه، مجلّه‌اي كه ديشب من ديدم بوسيله‌ي جناب آقاي دره‌گيرايي، مجلّه‌ي چشمه‌ي حيات، مجله‌ي صاحب‌الزمان، مجله‌ي خورشيد مكّه، مجلّه صبح ظهور، اين دوست عزيزمان جناب آقاي ضيايي، اين‌ها را من در كتاب رسول اكرم من ننوشتم، ايشان خودشان جمع‌آوري كرده البته اقتباس كرده از مطالبي كه آنجا گفته شده ولي به اين معنا كه سلام بر تو اي كسي كه فلان، اينها را من ننوشتم و بسيار عالي و بسيار جالب، آقاي بختياري هم بلند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند از طرف من از اين –نقديش بهتر است –اين‌ها را به آنهاييکه از چهل سال به بالا دارند از اين يكي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهي، آن‌هايي كه چهل سال به پايين دارند از اين يكي، به آقايان روحاني ندهيد چون اين‌ها پولدارند.

نسئلك اللهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه، يا رحمن يا رحيم اللّهم عجّل لوليك الفرج. خدايا همه‌ي ما را از ياران خوب امام زمان قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضي بفرما. خدايا به آبروي ولي‌عصر اين عيد سعيد را بر همه‌مان مبارك قرار بده. عيدي ما را فرج امام زمانمان قرار بده. خدايا در راهمان ما را از همه‌ي خطرات حفظ بفرما. از شرّ شيطان و نفس امّاره محفوظ بدار. پروردگارا به آبروي ولي‌عصر امراض روحي‌مان برطرف بفرما. توجّه كامل به خدا و آخرت به همه‌مان مرحمت بفرما، يقين كامل به همه‌مان عنايت بفرما. امواتمان غريق رحمت بفرما.عاقبتمان ختم بخير بفرما.و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان .

جهت دانلود صوت و یا پخش آنلاین کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان‌الرجیم

بسم‌اللّه‌الرحمن‌الرحیم

الحمدللّه و الصلوة و السلام علی رسول‌اللّه و علی آله آل‌اللّه، لاسیما علی بقیةاللّه روحی و ارواح‌العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة‌الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم‌الدین.

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، بسم الله الرحمن الرحیم، قَد أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ، اَلَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ، وَ الَّذِینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ، وَ الَّذِینَ هُمْ لِلزَّکاةِ فَاعِلُونَ، وَ الَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ (مؤمنون/1-5)

مراحل تزکیه‌ی نفس تا بندگی و رسیدن به خدا

در روز شنبه‌ی گذشته که روز شهادت حضرت رسول‌اکرم صلی‌الله علیه و اله و سلم بود مقداری درباره‌ی این آیات صحبت شد. مهم‌ترین مسأله‌ای که امروز توضیح می‌‌دهم و تتمه‌ی عرایض قبل است مسأله‌ی شرح صدر برای افرادی که مربی دیگران هستند می‌‌باشد. یک روایتی هست که بسیار معنایش شاید از یک جهت واضح باشد و از یک جهت عمیق است و آن روایت اگر چه مرسله است ولی معنای خوبی دارد که فرموده‌اند: العبودیة جوهرة کنهها الربوبیة (مصباح الشريعة، المنسوب للإمام الصادق، جلد 1، صفحه 7)، بندگی خدا یک حقیقتی است که منتهی به ربوبیت و مربی شدن می‌شود. یک سالک الی اللّه، یک کسی که به سوی خدا بخواهد حرکت کند، باید بداند که یک سیری به سوی خدا دارد؛ یعنی اول: یقظه، بعد توبه، بعد استقامت و در راه راست قرار گرفتن و با عشق و محبت به سوی خدا رفتن و بعد هم جهاد با نفس کردن و بندگی خدا. اگر این مراحل را درست حرکت کند و درست برود به خدا می‌‌رسد، یعنی همه‌مان به خدا می‌‌رسیم و رسیده‌ایم، ولی رسیدن به خدا دو نوع است؛ یک وقت هست که انسان یک راهی را می‌‌رود ولی بسیار اشتباه، ناصحیح، در راه بسیار کارهای زشت و گناه و بد انجام داده که وقتی انسان به حضور آن فرمانده‌ی کلّ، خدای عظیم می‌‌رسد خدا به او غضب می‌‌کند و شاید در دل بگوید – از بعضی از آیات قرآن هم استفاده می‌‌شود- که ای کاش من به این‌جا نمی‌آمدم و حتّی به این لقاء نمی‌رسیدم و گاهی همان سالک الی اللّه از راه‌هایی که پروردگار تعیین فرموده حرکت کرده و قدم به قدم طبق برنامه‌ی صحیح، بدون افراط و تفریط به سوی خدا رفته، از راه راست، با محبّت، با عشق و جهاد با نفس و بندگی کامل رسمی پروردگار؛ این هم یک رسیدن به خداست، به خدا رسیده، بنده‌ی خداست، صد در صد در مستحبّات و واجبات و مکروهات و محرّمات و حتّی مباحات بندگی کرده، این شخص یک راهی را رفته، به خدا رسیده و خدا هم از او راضی است، او هم از خدا راضی است، رَضِی اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ (مجادله/22)، و در آغوش پروردگار قرار می‌‌گیرد، ما این راه را باید طی کنیم، این راه را برویم. سیر من الحق الی الحق، بعد از عبودیت در این‌جا یک سیری دارد که یک مدّتی باید همین جا کار کند؛ یعنی با خدا باشد، صفات الهی را صد در صد در خودش ایجاد کند، متخلّق به اخلاق‌اللّه بشود، طبق دستور پیغمبر که فرمود: بعثت لاتمّم مکارم الاخلاق (المحجة البیضاء، ج 5، ص 89)، من مبعوث شدم که مکارم اخلاق را تمام کنم، صفات حمیده را در خودش تمام کند که این را بعضی اسم‌گذاری کردند و ما چون این اسم‌گذاری از احادیث و روایات نیست آن را نمی‌خواهیم اسم بگذاریم ولی تعبیر من‌الحق الی‌الحق است، آن‌ها می‌‌گویند سیر من‌اللّه الی‌اللّه، از حقّ به حقّ رسیدن؛ چون تا مرحله‌ی عبودیت سیر شما به سوی حقّ است و از آن‌جا مقداری در همان مکان باید بمانید تا به حقیقت برسید. یک مثال ساده‌ای اگر برای‌تان عرض کنم شاید بهتر باشد؛ شما به مکه مشرّف می‌‌شوید، یک راهی را برای‌تان تعیین کرده‌اند که سوار هواپیما می‌‌شوید و در جدّه پیاده می‌‌شوید و از آن‌جا محرم می‌‌شوید و دستورات احرام را عمل می‌‌کنید و به کنار کعبه می‌‌رسید، در کنار کعبه یک برنامه‌های واجب و مستحبی هست که انجام می‌‌دهید، یک مقداری هم می‌‌مانید با خدا انس بگیرید، خدایی بشوید، آن مقدار ماندن شما در آن‌جا، آن روزهایی که در کنار کعبه طواف مستحبی می‌‌کنید شما را می‌‌سازد، وقتی که به سوی مردم‌تان برمی‌‌گردید، اهل هر شهری که هستید، در آن‌جا می‌‌نشینید، از کمالاتی که آن‌جا کسب کرده‌اید – البته در این بخش از عرایضم منظورم آن‌هایی هستند که وقتی به مکه می‌‌روند فقط کسب کمالات می‌‌کنند، نه آن‌که دنبال خرید و مسائل مختلفی از این قبیل باشند، نه – رفته در مسجدالحرام نشسته، با خودش فکر می‌‌کند که در این شهر مقدس سوره‌هایی از قرآن‌مجید بر پیغمبراکرم در همین فضا نازل شده – این خیلی مهم است- در این فضا بوده که سوره‌ی کوثر نازل شده، در این فضا بوده که سوره‌ی الحاقه نازل شده، در این فضا بوده که سوره‌ی حمد نازل شده، یک مقدار در این مسائل می‌‌رود، این سوره‌ها را می‌‌خواند، حواسش جمع می‌‌شود، به خدا متوجّه می‌‌شود، کلام پروردگار را استماع می‌‌کند، یا در مدینه هم به همین نحو، بر می‌‌گردد، یک مقدار مطالب برای همشهری‌ها، اقوام، فامیل، سوغاتی می‌‌آورد. ربوبیت و مربی‌گری بعد از مراحل عبودیت و انس انسان وقتی که به مرحله‌ی عبودیت در مراحل تزکیه‌ی نفس رسید، درست است ممکن است که فعالیت‌های دنیایی داشته باشد، کسب و کار داشته باشد، زندگی برای خودش، عائله‌اش داشته باشد، امّا دل به این‌ها نبسته، با خداست، بندگی می‌‌کند، خدا به او فرموده باید تو مثلاً واجب‌النفقه‌ات را در رفاه قرار بدهی، انجام می‌‌دهم، کسانی که به تو مراجعه می‌‌کنند و سؤالی دارند؛ وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ (ضحی/10)، آن‌ها را مأیوس برنگردان و از این قبیل انفاق و خمس و زکات هر چه می‌‌خواهید از این قبیل اسم بگذارید مانعی ندارد و صدقات را می‌‌پردازد. انسان وقتی که در این مرحله از بندگی قرار گرفت، یک مدتی هم روی آن کار کرد، روی بندگی کار کرد، طبعاً اول صفات انس؛ انسان مأنوس با خدا می‌‌شود، مثلاً شما کنار کعبه باشید مأنوس با کعبه نشده باشید! حالا درست است انس با کعبه به یک جهت برای ما معنایی ندارد ولی در حقیقت اگر متوجّه به ملکوت کعبه باشیم، ملکوت کعبه ولایت است، امروز ملکوت کعبه، حضرت بقیةاللّه علیه الصلاة والسلام است، با او مأنوس شدید، یک انسی پیدا می‌‌کنید، بعد از انس به او توکل می‌‌کنید، بعد از توکل، تسلیم او می‌‌شوید، بعد از تسلیم راضی به آنچه او می‌‌خواهد می‌‌شوید و بالأخره کم‌کم یک حالت وحدت و فنایی پیدا می‌‌کنید که بسیار لذت‌بخش است و بهشت انسان از همین جا شروع می‌‌شود، یعنی؛ یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، اِرْجِعِی إِلَی رَبِّک رَاضِیةً مَرْضِیةً، فَادْخُلِی فِی عِبَادِی، مرحله‌ی عبودیت، وَ ادْخُلِی جَنَّتِی (فجر/27-30)، ای نفس آرام در بهشت من وارد شو، ای نفسی که أَلَا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیهِمْ وَ لَا هُمْ یحْزَنُونَ (یونس/62)، نفسی که بنده است، با خدای‌تعالی مأنوس است و در بهشت خدا وارد می‌‌شود؛ نه حزنی دارد، نه خوفی دارد، به هیچ وجه، به هیچ جهت لغزشی ندارد، یک چنین انسانی می‌‌شود، اگر به اینجا رسید، اگر یک مدتی انس با پروردگار داشت، بندگی خدا کرد، حالا این شخص می‌‌خواهد باصطلاح عمّامه ‌به سر باشد، می‌‌خواهد یک مکانیک باشد، می‌‌خواهد یک آشپز باشد، هر که باشد، در هر جهتی که کاملاً بندگی بکند، مسلّم بدانید خدای‌تعالی با او انس پیدا می‌‌کند و به مقام رضا می‌‌رسد و بعد اگر حالت ربوبیت را پیدا کند اینجا می‌‌رسم به آن مقصدی که عرض کردم؛ حالت ربوبیت؛ یعنی رب بشود، مربی بشود، مربی‌گری مرحوم حاج ملا آقاجان زنجانی ما در بین علماء زیاد داشتیم؛ من گاهی مرحوم حاج ملاآقاجان را با بعضی از علماء مقایسه می‌‌کردم، می‌‌دیدم که درست است کسی ایشان را نمی‌شناسد ولی هر کس به ایشان برخورد می‌‌کرد، مخصوصاً آن‌هایی که زیاد خدمت ایشان بودند – من خیلی کم بودم ولی بعضی‌ها سال‌ها در خدمت ایشان بودند- به مجرّد برخورد، یک مطالبی به آن‌ها می‌‌گفت که آن‌ها را می‌‌ساخت، یعنی از همان لحظه عوض می‌‌شدند، البته این صد در صد نبود و صد درصد هم نیست، چون بالاترین و مهم‌ترین مربّی از همه‌ی مخلوقات خدا، پیغمبراکرم است، با عمویش، با بعضی از اقوام نزدیکش برخورد می‌‌کرد و خیلی هم برای آن‌ها صحبت می‌‌کرد، چون خدا در قرآن فرموده: وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَک الْأَقْرَبِینَ (شعراء/214)، اوّل نزدیکانت را دعوت به کمالات کن، اوّل باید اقوامت را به طرف خدا دعوت کنی، امّا بعضی مرده بودند، خدا به پیغمبر فرمود که: إِنَّک لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَی (نمل/80)، ای پیغمبر! تو به مرده نمی‌توانی چیزی بشنوانی و چیزی بفهمانی؛ بعضی مرده بودند، بعضی متعفّن بودند، مثلاً ابوجهل متعفّن بود، هر جا قدم می‌‌گذاشت یک عدّه را مریض می‌‌کرد، چون این بویی که از مرده بلند می‌‌شود در واقع ذرّاتی است که در هوا پخش می‌‌شود و تعفّن مثلاً وارد بینی و دماغ انسان می‌‌شود و میکروب ممکن است انسان را مریض کند، مریض می‌‌کرد، آن‌قدر بعضی‌ها را مریض می‌‌کرد که می‌‌کشت، آن‌ها را عرض نمی‌کنم، امّا بعضی افراد بودند، یادم هست یک شب من خدمت مرحوم حاج ملاآقاجان بودم، یک مردی نصف شب – من خواب بودم و از خواب بلند هم نشدم- یک نفر آمد در همان اتاقی که من خوابیده بودم میهمان ایشان شد ولی بیدار بودم، او هم آمد آن‌جا نشست، حاج ملا آقا جان دو سه تا کلمه طوری که یک وقتی من بیدار نشوم برای ایشان صحبت کرد، این جوان اهل تبریز بود، تا صبح – شب‌های تقریباً بلندی هم بود- تا صبح مشغول گریه بود! با دو سه کلمه صحبت! توبه می‌‌کرد، استغفار می‌‌کرد، خیلی هم آهسته طوری که یک وقتی من بیدار نشوم، ولی من می‌‌شنیدم، این‌طور مؤثر بود، دلایل عدم تاثیرکلام بعضی از مربی‌ها بعضی‌ها هم هستند که نه! عوض این‌که خوب تربیت بکنند یک‌طوری حرف می‌‌زنند، حرف حق هم می‌‌زنند، امر به معروف و نهی از منکر هم می‌‌کنند، امّا آن‌ها سوءاستفاده می‌‌کنند، تربیت نمی‌شوند، آن‌ها آمادگی برای تربیت‌شدن دارند ولی این مربی نیست، شاید این شخص در یک بخش خوب عبودیت نکرده و شاید خودش از راه صحیحی به حقیقت نرسیده – این‌ها احتمالاتی است که درباره‌ی این شخص باید داد- و شاید قول به غیر علم می‌‌گوید، یا گاهی که خدا در قرآن نهی فرموده که لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ (صف/2)، همه وقتی امر به معروف و نهی از منکر می‌‌کنند، درست امر به معروف و نهی از منکر می‌‌کنند ولی خودشان چون عمل نمی‌کنند اثر ندارند. شرح صدر مربی و از همه مهم‌تر که این اصل مطلب من است؛ گاهی انسان مربّی است، بسیار عالی، خودش هم خوب عمل می‌‌کند، بسیار هم مثلاً فرض کنید کلماتش قاطع، مرتّب، امّا شرح صدر ندارد، شرح صدر ندارد، جمله‌ی اولی که گفت دلش می‌‌خواهد طرف عمل بکند، این عمل نکرد از کوره در می‌‌رود، عصبانی می‌‌شود، خلاف توقعش می‌‌شود، نمی‌تواند تحمل کند، این‌ها همه‌اش علائم باصطلاح تنگ‌نظری و ضیق صدر و نداشتن شرح صدر است. به طور کلّی همه‌ی مربیان؛ از پدر یک خانواده گرفته تا رئیس جمهور، تا مرجع تقلید مبسوط‌الید، اگر شرح‌صدر نداشته باشند موفقیت ندارند. شرح صدر خیلی اهمیت دارد. شرح صدر چه هست؟ آیا حلم است؟ نه. حلم در جای خودش توضیح داده شده. چون بعضی‌ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پرسیدند حلم با شرح صدر چه فرقی دارد. کظم غیظ است؟ نه. پس چه هست؟ یک حالتی پیدا بکن که اگر صد مرتبه یک چیزی را به یک کسی گفتی و او عمل نکرد و تو احتمال می‌‌دهی که دفعه‌ی صد و یکم اگر بگویی عمل می‌کند، در دل هم آرام باش، در دل هم آرام باش، تحمّل داشته باش، صبور باش، این‌جا جای حلم و کظم‌ غیظ نیست، باطناً باید درست باشی، شرح‌صدر مربوط به صدر است، نه مربوط به اعصاب و جلوگیری انسان از غیظ و غضب. شرح صدر یعنی ذاتاً انسان طوری باشد که ناراحت نشود، ده مرتبه به تو گفتم، باز هم می‌‌گویم، یک میخی را می‌‌خواهید به یک دیوار بتنی بکوبید، می‌‌روید اولاً یک میخ چدنی می‌‌گیرید که نشکند، کج نشود، چون از این طرفش هم باید لحاظ بشود، بعد چکش را می‌‌گیرید، یکی می‌‌زنید فرو نمی‌رود، دو تا، سه تا، ده تا، بالأخره می‌‌بینید در وسط‌ها یک خورده‌ای فرو رفته، می‌‌زنید، دیگر نمی‌گویید حوصله‌ام سر آمد ولش کنم. این طور باید باشید، معنی شرح صدر، آن حقیقتش این است. حضرت موسی تقاضای شرح‌صدر کرد و الاّ حضرت موسی شرح صدری که داشت؛ یعنی از نظر ما حلمی که او داشت – اگر بخواهیم قاطی کنیم اینطوری می‌‌شود- حلمی که او داشت، صبری که او داشت، خَائِفاً یتَرَقَّبُ (قصص/18)، از شهر مصر فرار می‌‌کند، به مدین می‌‌رود، در آن‌جا هشت سال یا ده سال چوپانی می‌‌کند، یک شخصیتی که آن همه علم دارد که حضرت آدم که وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کلَّهَا (بقره/31) حضرت آدم را خدا پیامبر اولوالعزم قرار نداد ولی حضرت موسی را پیغمبر اولوالعزم کرد که ارزش و عظمت حضرت موسی از حضرت آدم بالاتر بود امّا تمام کظم‌ غیظ‌ها را کرده، تمام حلم‌ها را به خرج داده، در آن‌جا چوپانی کرده آن هم با اجرت، با اجرت بسیار مختصر، و در مقابل شعیب کوچکی کرده، حالا راه افتاده، اگر شرح صدر همان حلم بود، همان کظم‌غیظ بود نمی‌گفت: رَبِّ اِشْرَحْ لِی صَدْرِی، وَ یسِّرْ لِی أَمْرِی (طه/25-26)، خدایا به من شرح صدر بده، یعنی اگر من رفتم به فرعون گفتم که ای فرعون! از این کارهایت دست بکش، او اعتنا نکرد، من ناراحت نشوم، اگر دو مرتبه رفتم گفتم، ده مرتبه رفتم گفتم، اگر او به من فحش داد ناراحت نشوم، آخر فحش‌هایی که این خدانشناسان به انبیاء می‌‌دادند ما نمی‌توانیم طاقت بیاوریم، علناً اعلام می‌‌کردند: إِنَّک لَمَجْنُونٌ (حجر/6)، تو دیوانه‌ای! شایعه هم خیلی زود پخش می‌‌شود، مخصوصاً بین آدم‌های بی‌تقوا، مثلا فلانی دیوانه است! یک وقتی در خیلی قدیم می‌‌خواستم بروم نجف، یک کسی گفت فلان مرجع دیوانه شده، پیش او نرو! ما بیشتر شائق شدیم که پیش او برویم، ببینیم چطوری است، نگاهش می‌‌کردم، خب این طبیعی است! آن شخص دروغ گفته بود! می‌‌خواست یک برنامه‌ای از این شایعه درست کند، نگاهش می‌‌کردم می‌‌دیدم راست می‌‌گوید! دستش را چرا اینطوری گذاشته؟ حالا همه دست‌شان را اینطوری می‌‌گذارند، این مرجع یک شوخی هم با ما کرد، یک حرفی زد، بعد خودم در وجدان خودم گفتم حالا اگر فلان مرجع این کار را می‌‌کرد من می‌‌گفتم دیوانه است؟ اگر القاء او نبود؟ نه! شایعه انسان را بدبین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، قبلا گفتم یک وقتی با پدرم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفتم در مسجد گوهرشاد مشهد، خب مسجد گوهرشاد آن وقت ده پانزده نفر امام جماعت داشت، هر کدام در شبستانی نماز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواندند، همه جا ایشان برای نماز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفت، من را هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد، یک‌جا نمی‌رفت، آخر ایشان مقید بود از همه استفاده کند، گفتم چرا این‌جا نمی‌رویم؟ به من نگفت، یک روز داشت کلّی نقل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، من خودم تقریباً تطبیق دادم، به یک نفر داشت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت: که من داشتم پشت سر یک امام جماعتی نماز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواندم، یک نفری از پشت سر ردّ شد، گفت ببین مردم پشت سر دزد نماز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوانند! از این‌جا دل من چرکین شد! حالا شاید شیطان بوده! خود این کلام تأثیر دارد، سخن گفتن اثر دارد، به یک نفر دیوانه بگویند مردم دیگر حرفش را گوش نمی‌دهند. پیغمبر عقل کلّ را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتند: إِنَّک لَمَجْنُونٌ، تو دیوانه‌ای! به خودش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتند! در عین حال، شرح صدرشان آن‌چنان بود که هیچ ناراحت نمی‌شدند، از کار دست نمی‌کشیدند، پشت‌کارشان بیشتر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد، خیلی شرح صدرشان زیاد بود. حضرت موسی هم از آن وقتی که گفت: رَبِّ اِشْرَحْ لِی صَدْرِی، وَ یسِّرْ لِی أَمْرِی، وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِی، یفْقَهُوا قَوْلِی و آخرش این‌که برای من وزیری قرار بده؛ مِنْ أَهْلِی، هَارُونَ أَخِی (طه/29-30)، این دعایش چون مستجاب شده آن‌های دیگر هم حتماً مستجاب شده، نمی‌شود یک دانه‌ی آخر را خدا مستجاب کند، بقیه‌اش را مستجاب نکند، خدا شرح صدر به او داد، کارش را خیلی آسان کرد، آخر دو نفر آدم بیایند، آن هم در مقابل فرعون بایستند و یک امّتی را نجات بدهند! این یسِّرْ لِی أَمْرِی‌ است، زبانش هم آن چنان گویا و مؤثر بود که حساب نداشت. وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِی، یفْقَهُوا قَوْلِی، بعضی از مفسرین گفته‌اند که حضرت موسی زبانش لکنت داشت، وقتی در مقابل یک آدم بزرگی واقع می‌‌شد زبانش می‌‌گرفت، این غلط است، چون بعدش می‌‌گوید: یفْقَهُوا قَوْلِی، من یک‌طوری با مردم صحبت کنم، اصطلاحات فلسفی و مسائلی که مردم نمی‌توانند بفهمند مطرح نکنم که مردم حرف من را بفهمند، یفْقَهُوا قَوْلِی، حرف من را بفهمند. دلم می‌‌خواهد شما مربّی تزکیه‌ی نفس دیگران باشید خدای‌تعالی هم در قرآن می‌‌فرماید: وَ لَقَدْ یسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکرِ (قمر/17)، ما قرآن را برای یادآوری آسان قرار دادیم. خیلی کوشش کنید در وقتی که می‌‌خواهید امر به معروف کنید، نهی از منکر کنید، فرزندتان را تربیت کنید، افرادی را تربیت کنید با زبان ساده‌ی همه‌ کس فهم صحبت کنید، حجت بر او تمام بشود، امّا اگر چند پهلو صحبت کردید، هر کسی یک برداشتی برای خودش داشت، این ممکن است که به واقعیت نرسید. شرح صدر خیلی لازم است. انسان در تمام امور زندگیش باید شرح صدر داشته باشد، مخصوصاً مسئولین، مدیران، آن‌هایی که مربّی هستند که: العبودیة جوهرة کنهها الربوبیة، می‌‌خواهند مربی دیگران باشند. من در فکر خودم و شاید هم به شما گفته باشم که دلم می‌‌خواهد شما مربّی تزکیه‌ی نفس دیگران باشید. تا می‌‌توانید خودتان را تربیت کنید. شرایطش خیلی زیاد است ولی مهم‌ترین شرطش شرح صدر است. تحمّل داشته باشید، تحمّل به معنای این‌که به خودم فشار بیاورم، اعصابم را خورد بکنم، چیزی نمی‌گویم، این نیست! نه! راحت. حالا من عرض می‌‌کنم چطور راحت باشید. تو اگر برای خدا حرف زدی، اگر برای خدای‌تعالی طبق مأموریتی که خدا به تو داده کار کردی، خب مأموریتت را انجام دادی، اگر هم برای خدا انجام ندادی بنده نیستی، برای هوای نفس است. برای قرار دادن افراد در راه راست باید خودشان بخواهند من دلم می‌‌خواهد‌ – مثلاً‌- پسرم این‌طور باشد، در راه راست باشد، چه باشد، چه باشد، ولی او در راه راست قرار نمی‌گیرد، خب تکلیف خودش است. شما بدانید، اگر تمام دعاهای مفاتیح را بخوانید، به همه‌ی ائمه متوسل بشوید، اگر به همه‌ی انبیاء متوسل بشوید، یک نفری که خودش راه کج را انتخاب کرده بخواهید این‌ها او را برگردانند ، خدا که از همه‌ی این‌ها قدرتش بیشتر است این کار را نمی‌کند، این را بدانید، بعضی‌ها می‌‌آیند پیش ما که فرزندمان بد شده، خب به او بگو بیاید نصیحتش کنیم خوب بشود! خوب نمی‌شود! قبول نمی‌کند! دیگر او اختیارش با خودش است، این را بدانید، نمی‌شود، یک وقتی هست هنوز راهی را انتخاب نکرده، بله، شما می‌‌گویید خدایا توفیقش بده، کمکش کن، به دلش بینداز، یا مقلب القلوب، ای کسی که دلها را می‌‌چرخانی، این را درستش کن، راه راست را به او نشان بده، این درست است. امّا اگر کسی که راه کجی را انتخاب کرد گفتی خدایا به زور او را به این طرف برگردان، لَا إِکرَاهَ فِی الدِّینِ (بقره/256)، نخواهد شد. و الاّ این را بدانید، خدا همه‌ی مردمی که روی کره‌ی زمین خلق کرده می‌‌خواهد بهشت بروند. من حتی یک وقتی مثال زدم، گفتم که اگر یک کشاورزی آبی را از بالای دامنه‌ی کوه راه انداخته، از یک چشمه‌‌ای راه انداخته که به باغش ببرد، این آب دارد می‌‌آید ولی گاهی یک چیزی جلوی آب می‌‌افتد کج می‌‌رود، دیده‌اید دیگر، فوراً خودش را می‌‌رساند آن مانع را بر می‌‌دارد، این طرفی که کج رفته خاک می‌ریزد که آب در باغ برود، این را بدانید؛ همه‌ی شما را، حتی فرعون و یزید و شمر را خدای‌تعالی برای جهنم خلق نکرده، برای بهشت خلق‌شان کرده، منتها دیگر حالا گاهی نمی‌شود. در نزدیکی مشهد ما، یک جایی است به نام کمربریده می‌‌گویند، آب را از رودخانه راه انداخته آورده سر کوه، یک کوه بزرگی سر راهش واقع شده که یا باید آب در رودخانه برگردد یا سر کوه برود، این‌جا البته واقعاً هم غیرعادی است – اگر مشهد رفتید بروید ببینید- غیر عادی است، یک شکافی مثل این‌که پنیر را می‌‌بُرند، شاید به طول این سالن، این کوه سنگی بریده شده و آب از وسطش دارد ردّ می‌‌شود، می‌‌گویند معجزه‌ی علی بن ابی‌طالب است و حالا مسائلی آن‌جا می‌‌گویند. شما را خدا خلق کرده به بهشت ببرد، این را شما یقین بدانید، ولی اگر با اختیار خودت مانع ایجاد کردی، راه را کج کردی، با خدا لج‌بازی کردی، خدا این همه پیغمبر فرستاده تو اعتنا نکردی، این را بدان که خدا به حال خودت وا می‌‌گذارد، بکن! ما رحمانیت‌مان را بر تو داریم امّا از رحیمیت برای تو دیگر خبری نیست. در این آیات این هفته‌ که خواندید شما ببینید؛ خدای‌تعالی می‌‌فرماید: چه کسانی رستگارند؟ قَدْ أَفْلَحَ، أَفْلَحَ فعل ماضی است، گذشته را بیان می‌‌کند، یک عده رستگار شده‌اند، شده‌اند، رستگارند، نه این‌که رستگار می‌‌شوند، لَعَلَّکمْ تُفْلِحُونَ (بقره/189) نیست، لَعَلَّکمْ تفلحون یعنی شاید رستگار بشوید، تُفْلِحُونَ یعنی رستگار می‌‌شوید. امّا بعضی را می‌‌گوید: قَدْ أَفْلَحَ، این‌ها رستگارند، در تزکیه‌ی نفس هم می‌‌گوید: قَدْ أَفْلَحَ مَن زکاها (شمس/9)، در سوره‌ی اعلی هم می‌‌گوید: قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکی (اعلی/14)، یک عدّه رستگار شده‌اند، امضا‌ء داده‌اند، خدای‌تعالی امضاء کرده، عمل شده، انبیاء در رأس جریان واقع شده‌اند، چون خدا در عالم ذر رستگاری آن‌ها را امضاء فرموده، در عالم ذر که همان جمله‌ی دعای ندبه که خوانده‌اید: و علمت منهم الوفاء به، فقبلتهم و قربتهم، دسته‌ی دوّم اهل تزکیه‌ی نفس‌اند، آن‌هایی که شروع کرده‌اند جدّی مشغول تزکیه‌ی نفس‌اند، خودشان را به مرحله‌ی عبودیت رسانده‌اند، خدای‌تعالی در این‌جا می‌‌فرماید: قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ (مومنون/1)، اول چیزی که دارند، اول مسأله‌ی خوبی که دارند ایمان‌شان خوب است، بسیار خوب است، به خدا ایمان دارند، اگر ایمان نمی‌داشتید شما هم مثل اکثر مردم بی‌بند و بار همین الان در پارک‌ها، محل معصیت، جاهایی که بالأخره خوش بگذرانید بودید و خوشی شما در این است که یک مطلب علمی درک کنید، یک مطلبی را بفهمید، از قرآن برای‌تان خوانده بشود، این برداشت‌ها، من الان نشسته بودم فکر می‌‌کردم، خب این‌ها هر کدامش، هر جمله‌اش برای ما یک موعظه است اگر خوب دقّت کنیم، قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ، آن وقت یک خصوصیاتی برای مؤمنین خدای‌تعالی بیان کرده، گوش بدهید! گوش دادید، خواندید، ولی باز هم گوش بدهید، کلام خدا تکرار نیست. یکی از اولیاء خدا می‌‌گفت: هر دفعه‌ای که من سوره‌ی حمد را در نماز می‌‌خوانم هر دفعه یک برداشت خاصی از این سوره دارم، یک استفاده‌ی خاصی از این سوره می‌کنم، شاید آن موقعی که این جمله را می‌‌گفتند شاید بیش از شصت سال عمرشان بود، می‌‌دانید چقدر سوره‌ی حمد خوانده؟ تکرار در این مسائل معنا ندارد. اهمیت سوره مومنون و بیان مراحل تزکیه‌ی نفس و خصوصیات مومنان واقعی قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ، اَلَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ (مومنون/1-2)، این‌قدر این آیات -که هفته‌ی قبل خواندید، نمی‌دانم چقدر از آن استفاده کردید- اهمیت دارد که وقتی علی بن ابی‌طالب متولد شد، چشمش را به صورت پیغمبراکرم باز کرد، چه باید بخواند؟ سوره‌ی مثلاً انبیاء را بخواند؟ سوره‌ی خود پیغمبراکرم را بخواند؟ سوره‌ی حمد را بخواند؟ نه! این سوره خیلی مهم است. حتی در سوره‌ی والشمس به این زیبایی، یعنی به این واضحی خدای‌تعالی مراحل تزکیه‌ی نفس را بیان نمی‌کند. آن‌جا اجمالاً فرموده: قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکاها، خب زکاها، تزکیه یعنی چه؟ ببینید این‌جا چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید؛ اَلَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ، اول مطلبی که مهم است ارتباط با خدا است، با خدای‌تعالی وقتی که صحبت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنید بفهمید خدا یعنی چه؟ تو یعنی چه؟ وقتی جبرئیل را خدای‌تعالی خلق کرد؛ در آن روایت دارد که یک روز علی بن ابی‌طالب با پیغمبراکرم نشسته بودند، جبرئیل نازل شد، خیلی خودش را در حضور علی بن ابی‌طالب جمع کرد، خیلی ادب به خرج داد، پیغمبر پرسید چه شده؟ – حالا پیغمبر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند و همه‌ی مسائل روشن است ولی برای این‌که نقل بشود برای ما بد نیست‌- گفت این معلّم من است، این استاد من است، روزی که خدا من را خلق کرد از من پرسید: تو که هستی؟ من که هستم؟ خب جوابش این است که تو تویی! من هم منم! فوراً روح مقدس علی بن ابی‌طالب، اراده‌ی علی بن ابی‌طالب، یا شخص شخیص‌شان تشریف آوردند فرمودند: بگو أنت رب الجلیل و انا عبدک جبرائیل (استر آبادی محمد جعفر، البراهین القاطعه (چهل حدیث در فضیلت علی علیه السلام)، اول، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، 1382، ص 311-312 به نقل از انوار النعمانیه، ج 1، ص 15؛ نمازی شاهرودی، مستدرک سفینه البحار، قم، انتشارات اسلامی، 1418 ق، ج 2، ص 24)، من یاد گرفتم، چون انسان در مقابل خدا خیلی باید کوچکی کند، این نمازهایی که ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوانیم نه خشوعی دارد، نه خضوعی دارد، نه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانیم خدا که هست و ما که‌ هستیم؟ این را نفهمیدیم، خب خدا خداست دیگر! ما هم ما! ما هر چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوییم خدا باید بگوید چشم! اگر حتی دیر حاجت‌مان را برآورد خیلی ناراحت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شویم، امّا هر چه خدا گفته ما اگر دل‌مان خواست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم! این طور نیست؟ خدا را بشناسیم، همه چیز ما مال خداست، لِلَّهِ مُلْک السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ (آل عمران/١٨٩)، چه داریم که متعلّق به ذات مقدس پروردگار نباشد؟ خشوع در نماز، چون نماز تنها چیزی است که خدای‌تعالی برای همه یک ارتباطی قرار داده که با او مرتبط باشند؛ اول خدا صحبت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، در حمد و سوره خدا با ما حرف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند و بعد هم ما با خدا حرف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنیم؛ ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوییم: سبحان ربی العظیم ، سبحان ربی الاعلی ، خدا را حمد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم، خدا را تسبیح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم، چرا؟ برای این‌که خودش گفته حمد کنید، بگویید: الحمدلله رب العالمین (حمد/2)، خودش گفته: ایاک نعبد و ایاک نستعین (حمد/5)، یعنی تنها من را عبادت کنید. حالا من دلم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد مثلاً فرض کنید دو تا رکوع در یک رکعت نماز انجام بدهم! دوتا که بهتر از یکی‌ هست! این‌جا بندگی نکردی. یک کسی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت من هر روز صبح صورتم را با صابون بهداشتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شویم، دیگر وضو یعنی چه؟ گفتم این‌جا تو یک کار را از دو کار کرده‌ای – این را بدانید- دو تا کار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواسته بکند، یکی‌اش را انجام داده، دو تا کار چه هست؟ یکی‌ روحت را بوسیله بندگی پاک کنی، یکی هم بدنت را به وسیله شستن تمیز کنی، اگر شما اول دستهایت را با صابون بشویی یا با هر چیز، بعد صورتت را بشویی، بندگی نکنی، وضو نگرفتی، تمیز شدی امّا روحت بندگی نکرده. مکه رفتی، گفتی این سنگ را من به کجا پرت کنم؟ یعنی چه؟ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اندازم به سر آن دشمن‌مان که در ایران است و مثلاً فرض کنید چک‌های ما را پاس نکرده! می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اندازم روی سر او! حجّ تو باطل است، بله، بندگی… اصلاً خدا مکه را قرار داده برای بندگی، نماز را قرار داده برای بندگی، اول ایاک نعبد. یک کسی به من پیغامی فرستاده بود که من در قنوت نماز شب زیارت جامعه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوانم، گفتم به او بگویید که نمازت باطل است، زیارت جامعه‌ی به آن مفصّلی در قنوت نماز شب؟ بله، چون خطاب به غیر خدا کردن در نماز، چه مستحب و چه واجب، نماز را باطل می‌‌‌‌‌کند، این را بدانید، بعد گفته بودند دعای ابوحمزه‌ی ثمالی چطور؟ گفتم خوب است، بخوان، دعای ابوحمزه، دعای جوشن، این‌ها را هر چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهی بخوانی بخوان، وقت داری بخوان. این‌ها باید بندگی بشود و اگر بندگی کامل شد انسان مربی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، حالت ربوبیت پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. بچّه‌های‌تان بد شدند، خب گاهی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود قبول نمی‌کنند، خودشان راه بدی را انتخاب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند، امّا اگر مربوط به تربیت تو باشد تو خودت بندگی خدا را نکردی! چطور بندگی خدا را نکردی؟ نماز نخواندی؟ چرا، نمازت را هم اول وقت خواندی، نماز شب هم خواندی، روزه‌هایت را هم گرفتی؛ تنها این‌ها بندگی نیست، آن‌چه که باید داشته باشی و بکنی تو باید انجام بدهی این است: شرح صدر نداشتی، اوقاتت تلخ شده، بچّه‌ی خودم است دلم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد کتکش بزنم! گفتی نماز بخوان نخوانده، یا اول وقت نخوانده، یک دست کتکش زدی که نمازش را اول وقت بخواند! این هم از نماز و مسجد و همه چیز بیزار شده، شرح صدر نشان ندادی. شرح صدر داشته باشید. من نمی‌دانم این را بیشتر از این دیگر نمی‌توانم برایتان توضیح بدهم، یعنی مسأله‌ی شرح صدر را همه جهاتش را فکر می‌‌‌‌‌کنم در این چند هفته گفتم و حتماً انسان باید این حالت را در خودش ایجاد کند و عرض کردم؛ یک مقدارش مربوط به همین مراحل تزکیه‌ی نفس است ولی بیشتر بوسیله‌ی دعا باید این حالت بوجود بیاید؛ نیمه‌‌های شب بیدار می‌‌شوید از خدا بخواهید که رَبِّ اِشْرَحْ لِی صَدْرِی، خدایا شرح صدر به من بده، اگر صد مرتبه یک کسی به من فحش داد و من دیدم این‌جا می‌‌توانم کاری بکنم و با عصبانیت نمی‌شود آن کار را کرد، ناراحت باطنی هم نشوم، بی‌غیرتِ بی‌غیرت! حالا می‌‌گویید یعنی چه بی‌غیرت؟! این‌ها غیرت نیست، اگر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید کاری انجام بدهید، شرطش این است! مثل حضرت موسی، مثل پیغمبراکرم، مثل انبیاء، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم کاری انجام بدهم و اگر عصبانی شدم نمی‌توانم، مانع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، یا حتّی در دلم محزون بشوم در دلم ناراحت بشوم! چون آن ناراحتی بالأخره ظهور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، بالأخره بروز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، یک مسائل روحی هست که توضیحش یک قدری مشکل است ولی اگر ناراحتی در انسان ایجاد شد بروز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، باید ناراحتی را از بین ببرید و لذا کوشش کنید خودتان را با این دعا، خیلی هم جمله‌ی کوتاهی هم هست: رَبِّ اِشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ یسِّرْ لِی أَمْرِی وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِی، این سه چیز باید برای یک مربّی باشد؛ یکی شرح صدر که من این مطلب را بیشتر می‌‌‌‌‌خواستم عرض کنم و مهم‌تر هم هست و یکی هم این‌که خدا کمک‌تان بکند، چون ایاک نستعین می‌‌‌‌‌گویید، خدا کمک‌تان بکند که کارها آسان بشود. ما یک وقتی یک جایی می‌‌‌‌‌خواستیم برویم، خیلی چراغ قرمز در راهمان بود، گفتم حتماً نمی‌رسیم، گفتیم خدایا کمک کن! عجیب بود! ده تا چراغ قرمز بود، هر چراغ قرمزی تا ما می‌‌‌‌رسیدیم سبز می‌‌‌‌شد، این معنای توفیق است، وفق پیدا کردن مسائل با هدف انسان. همین! اصلاً مثل اینکه چراغ قرمز در راه ما نبود تا رسیدیم و به موقع هم رسیدیم. گاهی می‌‌شود به عکس، دو تا چراغ قرمز و یک ترافیک شما را یک ساعت بعد از تعهدتان به مقصدتان می‌‌رساند. از خدا بخواهید که یسِّرْ لِی أَمْرِی، خدایا کارها را برایم آسان کن، مشکلم را آسان کن بتوانم از عهده بر بیایم. وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِی، خدایا یک زبانی به من بده که همه حرف‌هایم را بفهمند. یکی کسی رفته بود پیش یک آقایی یک سؤالی کرد – این قضیه معروف است – سؤال کرد که شرایط ذبح گوسفند چه هست؟ ایشان در جواب گفت که فری اوداج اربعة با آلة حدیدة، مستقبل القبلة و این‌که طرف مسلمان باشد! او گوش داد، گفت: آقا هنوز دارد قرآن می‌‌‌‌‌‌‌‌خواند! یا مثلاً تعقیب نمازش را می‌‌‌‌‌‌خواند! منتظر شد که جواب بشنود! اگر می‌‌‌‌‌‌گفت آقا! چهار رگ را بُبرند و باید با آهن باشد و باید رو به قبله باشد و بسم‌اللّه گفته باشد و مسلمان هم این کار را بکند تمام می‌‌‌‌‌شد. خیلی مواظب باشید که زبان‌تان را باز نگه دارید. درست است به آدم می‌‌‌‌‌گویند بی‌سواد! – این هم معلوم باشد- بگویند! به پیغمبراکرم می‌‌‌‌‌گفتند که تو امّی ‌هستی، بی‌سوادی، مجنونی، همه‌ی این حرف‌ها را می‌‌‌‌زندند، او کار خودش را می‌‌‌‌کرد، شرح صدر داشت. امیدوارم خدای‌تعالی ما را جزء آن‌هایی قرار بدهد که این کلمه‌ی قَد افَلح در این سه موردی که در قرآن آمده در حق ما ان‌شاءاللّه تحقّق پیدا کند و صفات حمیده‌ای که خدای‌تعالی به مؤمنین نسبت داده همه‌اش در ما بوجود بیاید . توصیه‌ای درباره‌ی مقاله‌ی مرحله‌ی جهاد با نفس و عبودیت و ان‌شاءاللّه آقایانی که در همه جا هستند و مرحله‌شان مرحله‌ی عبودیت و جهاد است مقالاتشان را حتماً ‌- چون خود مقاله هم یک امتیاز دارد – تا روز سه شنبه برسانند، دیرتر بشود قبول نمی‌کنیم، تا ان‌شاءاللّه بتوانیم انتخاب کنیم و غیر از این آقایانی که مرحله‌شان این است خواهش می‌‌کنم در این مجلسی که دو‌شنبه‌ی بعد خواهد بود تشریف نیاورند، ان‌شاءاللّه تشریف بیاورند و همین امروز یک کسی می‌‌گفت که خب اگر آمدند راهشان نمی‌دهیم؟ گفتم نه! من دلم نمی‌خواهد بیایند که محزون‌شان بکنیم از راه ندادن، بالأخره یک کسی دَر خانه بیاید و راهش ندهیم بد است، خودشان آقایان تشریف نیاورند و ان‌شاءاللّه می‌‌گذاریم ملاقات و صحبت‌هایی که باید با همه‌ی دوستان بکنیم، ضمناً فکر نکنید ما همین دو مرحله را قبول داریم، نه، بعد برای مراحل بعدی هم برنامه می‌‌گذاریم، برنامه‌ی مرتبی، منتها خب از آن بالا شروع کردیم، می‌‌آییم پایین و ان‌شاءاللّه کوشش بکنید که یک امتحان سختی هم دارد، من از حالا بگویم سخت، برای این‌که شما را بترسانم‌، هر کسی که نمی‌خواهد نیاید می‌‌تواند نیاید و از همه چیز هم صرف‌نظر کند، ما همان چند نفری ‌هفت هشت نفری که بمانند برای‌مان کافی است و ان‌شاءاللّه مقالات را تا روز سه‌شنبه‌ی آینده حتماً به ما برسانند، اگر این‌جا برسانند بهتر و اگر این‌جا نرسانند یعنی در تهران نرسانند قم برسانند ولی از سه‌شنبه تجاوز نمی‌کند چون فرصتی باید باشد که این‌ها مطالعه بشود، بررسی بشود، برگزیده بشود، انتخاب بشود، هفت روز هم بیشتر فرصت نداریم تا روز دوشنبه‌ی هفته‌ی بعد و ان‌شاءاللّه روز سه‌شنبه هم، این سه‌شنبه‌ای که می‌‌آید نه سه‌شنبه‌ی بعد، روز تولّد حضرت رسول اکرم و امام صادق علیهما و علی آلهماالسلام ان‌شاءاللّه دوستان تجمّع می‌‌کنند، تشریف می‌‌آورند از سخنان دوستان‌مان استفاده می‌‌کنند و اگر من هم توفیق پیدا کنم ان‌شاءاللّه برای‌تان حرف می‌‌زنم. و ضمناً ایام سروری در پیش است و محرّم و صفر زحمت کشیدید عزاداری کردید خدا ان‌شاءاللّه به همه‌تان اجر عنایت کند . غیبت امام زمان علیه‌السلام از ناحیه‌ی بد عمل کردن بشر است طبق آن‌چه که جناب آقای نوبختی به من الان فرمودند روز سیزدهم ماه ربیع الاول یک راهپیمایی خوبی از میدان فردوسی به طرف نماز جمعه دارند برای این‌که باصطلاح روز شروع امامت حضرت بقیةاللّه ارواحنافداه است، یا روز قبلش یا روز دوّم، یعنی حضرت ولی‌عصر از لحظه‌ای که حضرت عسکری از دنیا رفتند، امام ما، امام حی کره‌ی زمین ما واقع شدند و هر چه هم از آن روز به بعد غیبت واقع شده، منّا، از ناحیه‌ی بد عمل کردن ما و قبول نکردن حضرت بقیةاللّه ارواحنافداه توسط ما است تا الان، نه این‌که غیبت تقدیر باشد، البته تقدیر بعد از این اعمال ماست، معنایش این نیست از اول خدا حضرت ولی‌عصر ارواحنافداه را برای این‌که هزار سال مثلاً در غیبت باشند خلق کرده! این که کار عبثی از جانب خدا است، نه! از همان روز اول، از همان ساعت اوّل مثل خود امام حسن عسکری صلوات الله علیه که بعد از وفات امام هادی امامت به عهده‌ی ایشان بود همینطور امامت حضرت بقیةاللّه هم از همان روز به عهده‌ی ایشان است، امامت مال ایشان است و حتّی امام ظاهر هم باید می‌‌بودند و غیبتی که دارند به خاطر این است که مثال زده‌ام برای‌تان؛ یک معلمی می‌‌آید پشت کلاس، می‌‌بیند که بچه‌ها به هم ریخته‌اند، دارند به سر و کلّه‌ی هم می‌‌زنند، اگر معلم وارد بشود او را هم می‌‌زنند، این‌قدر این دانش‌آموزان بی‌حیایند، حالا می‌‌ایستد پشت دَر تا این‌ها آرام بگیرند بعد وارد بشود و درسش را شروع بکند. حضرت ولی‌عصر صلوات اللّه علیه هم با مردم کره‌ی زمین – شما خودتان را نگویید نه! ما اینطوری نیستیم. بله! شما خیلی کم هستید، تمام مردم ایران هم آماده باشند باز در مقابل مردم دنیا کم هستند- منتظر است که ببینیم بالأخره این بچّه‌ها، این نافهم‌ها، این بی‌شعورها! هر چه می‌‌خواهید بگویید! که می‌‌بینید چه بی‌شعوری می‌‌کنند و همه‌ی کارهای زشت را بخاطر سیاست‌شان انجام می‌‌دهند و شیعه را در فراق امام زمان‌شان گذاشته‌اند و ان‌شاءاللّه امیدواریم که این‌ها سر عقل بیایند، آرام بشوند، بنشینند، معلم بخواهند، تا حضرت ولی‌عصر ارواحنافداه ظهور کنند. البته روز جمعه است، ما از جناب آقای نوبختی عذر خواستیم که رفقا شاید برنامه‌شان به هم بخورد، و الاّ ما هم می‌‌آمدیم خدمت‌تان و در این راهپیمایی شرکت می‌‌کردیم. من رضی بعمل قوم فهو منهم (غررالحکم، ج 2، ص 131، ح 2085)، این اندازه ما هستیم. این دوستانی که این‌جا هستند همه‌شان بخاطر این کار شما راضی هستند و ان‌شاءاللّه در ثواب هم ما جزء شما باشیم. دعای ختم مجلس نسئلک اللهم و ندعوک؛ باعظم اسمائک؛ و بمولانا صاحب الزمان؛ یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه، خدایا فرج امام زمان ما را برسان، ما را از بهترین اصحاب و یاورانش قرار بده، قلب مقدسش را از ما راضی بفرما، خدایا ما را از دوستان، از مؤمنین به آن حضرت قرارمان بده، توفیق تزکیه‌ی نفس به همه‌مان مرحمت بفرما، خدایا به آبروی ولی‌عصر امراض روحی‌مان شفا مرحمت بفرما، مریض‌های اسلام شفا عنایت بفرما، مریض‌های منظور شفای کامل مرحمت بفرما، اموات‌مان غریق رحمت بفرما، شهدای‌مان با شهدای کربلا محشور بفرما، خدمت‌گزاران به این مملکت زیر سایه‌ی امام زمان از همه‌ی خطرات حفظ بفرما. پروردگارا به آبروی ولی‌عصر عیدی ما را در این ماه فرج امام زمان‌مان قرار بده، عاقبت‌مان ختم بخیر بفرما، و عجّل فی فرج مولانا.

 

لینک آپارات: کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم بسم اللّه الرحمن الرحیم الحمدللّه والصلوة و السلام علی رسول‌اللّه و علی آله آل اللّه لاسیما علی بقیةاللّه روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین. اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، وَ لَقَدْ أَوْحَینَا إِلَی مُوسَی أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِی فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِیقاً فِی الْبَحْرِ یبَساً لَا تَخَافُ دَرَکاً وَ لَا تَخْشَی، فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ فَغَشِیهُمْ مِنَ الْیمِّ مَا غَشِیهُمْ، وَ أَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَ مَا هَدَی (طه/77-79) شرح صدر نوری از جانب پروردگار است موضوع بحث ما در هفته‌های گذشته درباره‌‌ی شرح صدر بود که معنای شرح صدر را عرض کردم و این‌که باید شرح صدر از جانب پروردگار باشد این را هم توضیحی دادم. فعلی که انسان خودش بخواهد انجام بدهد همان تزکیه‌ی نفس است. اگر تزکیه‌ی نفس را انسان صحیح انجام داد خدای‌تعالی او را هم در مراحل تقوا پیش می‌‌برد و هم شرح صدر به او عنایت می‌‌فرماید. اگر کسی راه‌های سیر و سلوک را پیمود و شرح صدر نداشت معلوم است که یک نقصی در راه تزکیه‌ی نفس و مراحل تزکیه‌ی نفس دارد. پنج آیه در قرآن شریف در خصوص شرح صدر بیان شده که یکی از آن آیات هم درباره‌ی شرح صدرِ به ایمان نیست ولی کلمه‌ی شرح صدر در آن گفته شده که می‌‌فرماید: وَ لَکنْ مَنْ شَرَحَ بِالْکفْرِ صَدْراً فَعَلَیهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ؛ کسی که شرح صدر به کفر داشته باشد غضب پروردگار بر او خواهد بود، وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ (نحل/106)، عذاب بسیار عظیمی خدای‌تعالی برای او منظور فرموده، ولی در تمام مراتب دیگر شرح صدر که چهار آیه هست خدا شرح صدر را به خودش نسبت می‌‌‌دهد، مثلاً أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ فَهُوَ عَلَی نُورٍ مِنْ رَبِّهِ؛ (زمر/22) کسی که درباره‌ی اسلام و خصوصیاتی که از ناحیه‌ی اسلام به او داده می‌‌‌‌‌‌‌شود شرح صدر داشته باشد نوری از طرف پروردگارش به او عنایت شده و این نور همان نوری است که در آیةالکرسی هست که می‌‌‌‌‌‌‌فرماید: کسی که خدا ولی او باشد، یخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ، ولایت پروردگار را برای خودش قرار بدهد، اَللَّهُ وَلِی الَّذِینَ آمَنُوا، خدا آن کسی است که ولی کسانی هست که ایمان آورده‌اند، ولایت هم -همانطوری که عرض کردم- به معنی فرمانده‌ با محبت است، این معنا را انسان درباره‌ی پروردگار بداند که خدا فرمانده‌ اوست و او هم ولی اللّه است، فرمان‌‌‌بردار خداست، کسی که این‌طوری باشد: یخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ، آن شخص را خدا از ظلمات به نور می‌‌برد و از ظلمات خارج می‌‌کند. در این‌جا هم أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ فَهُوَ عَلَی نُورٍ مِنْ رَبِّهِ؛ نوری از طرف پروردگار برای او قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، بنابراین این نور چیست؟ باید ببینیم که چه‌کار ما باید بکنیم تا شرح صدری برای اسلام پیدا کنیم و به خاطر شرح صدرمان خدا ما را به نور برساند؟ یا در آن آیه‌ی شریفه: اَللَّهُ وَلِی الَّذِینَ آمَنُوا یخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ (بقره/257)؛ خدا چگونه انسان را از ظلمات به نور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد و می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رساند؟ خیلی مطلب واضح است؛ کسی که دوران تزکیه‌‌‌ی نفس را بگذراند از همان لحظه‌ای که ولایت پروردگار را پذیرفت، یقظه‌ای به او دست داد، تصمیم گرفت که به هیچ وجه گناه نکند، تصمیم گرفت که واجباتش را صحیح و درست و اوّل وقت انجام دهد، خدای‌تعالی ولی اوست و یخْرِجُهُم مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ، از هر ظلمتی او را خارج می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. ما الان در ظلمت‌های مختلف هوای نفس هستیم، هر هوای نفسی که بر ما تسلط پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند مطلقا، یک نوع ظلمتی است. ظلمت یعنی ندانستن حقیقت، یعنی جهل، یعنی راه بلد نبودن. ظلمت فقط تاریکی نیست، تاریکی را به این جهت ظلمت گفته‌اند که انسان راه را پیدا نمی‌کند. شما وارد یک اتاق تاریک اگر شدید هر چه می‌‌خواهید یک چیزی را پیدا کنید موفق نمی‌شوید مخصوصا اگر آن چیز، بسیار ظریف و دقیق باشد. شما اگر بخواهید یک چنین چیزی را در ظلمت پیدا کنید حتماً باید یک چراغی روشن کنید، یک نوری داشته باشید. اگر می‌‌خواهید آن نور را داشته باشید که حقایق اسلام را خوب درک کنید که می‌‌فرماید: أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ فَهُوَ عَلَی نُورٍ؛ کسی که برای اسلام شرح صدر داشته باشد او در نور است، یعنی چراغ دارد، عیناً این مطلب است که بگوییم آن کسی در اتاق تاریک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند آن چیز ظریف و دقیق را پیدا کند که با نور وارد بشود، با چراغ وارد بشود، چراغ داشته باشد. ولی وای بر کسی که فَوَیلٌ لِلْقَاسِیةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِکرِ اللَّهِ آن کسی که دلش قساوت دارد، تاریک است، هوای نفس دارد، هر چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد همان را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، نه آن‌چه خدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد آن را بکند، این شخص؛ أُولَئِک فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ (زمر/22)، ببینید چقدر روشن مطلب را بیان کرده. این‌ها گمراه‌‌‌ند، برای درک حقیقت و حکمت باید نورداشته باشی شخصی که چراغ ندارد وارد ظلمت شده، این شخص هر چه بگردد آن چیز دقیق را پیدا نمی‌کند، آن چیز ظریف را پیدا نمی‌کند. حقایق قرآن بسیار دقیق و ظریف است. حکمت الهی بسیار ظریف و دقیق است. آن قدر ظریف و دقیق است که وقتی کمیل از علی بن ابی‌طالب سؤال می‌‌‌‌‌کند: ما‌الحقیقة؟ حضرت در جواب او می‌‌‌‌فرمایند: ما لک و الحقیقة؟ تو را چه به حقیقت! تو که آن چراغی را که باید داشته باشی نداری. اگر به اتاق تاریک وارد شدید با یک چراغ نفتی هم نمی‌شود بعضی چیزهای ظریف را پیدا کرد، أطفئ السّراج فقد طلع الصّبح (روضات الجنات، سیدمحمدباقر خوانسارى، ج3، ص537،چاپ سنگى و ج6، ص62،چاپ جدید)، باید یک نوری قوی‌تر از نور خورشید بتابد تا بتوانید حقایق را درک کنید، با سهولت و سهل‌انگاری نمی‌توانید حقیقت را درک کنید. می‌‌بینید در آخر همان حدیث، امام علیه الصلاة والسلام این جمله را فرمود: أطفئ السّراج، چراغت را خاموش کن، آن چراغ نفتی که تو برداشتی و سوسو می‌‌زند تو نمی‌توانی مثلاً سوزن با آن پیدا کنی، تو نمی‌توانی حقایق ظریف را از قرآن بفهمی، باید شرح صدری انسان داشته باشد، نوری از جانب پروردگار به او برسد، با نور حرکت کند تا بتواند حقیقت را درک کند. ما همه‌مان دوست داریم دلهای‌مان مملوّ از حکمت الهی بشود، همه‌مان می‌‌خواهیم که این دلهای‌مان پر از حقایق باشد، حقیقت را درک کنیم. یکی از حقایق این است که انسان در مقابل ناملایمات تحمّل داشته باشد، نه این‌که از حیوانات هم پست‌تر باشد، بعضی از حیوانات بهتر از انسان‌ها ناملایمات دنیا را تحمل می‌‌کنند و انسان نمی‌تواند تحمل کند. نمی‌خواهم در این خصوص توضیح زیادی بدهم ولی این را بدانید که شرح صدر از جانب خداست، آن‌چه که شما وظیفه دارید انجام بدهید و طبعاً در کنارش به مرور و با تحمّل زیاد، تقوا و شرح صدر به وجود می‌‌آید، تزکیه‌ی نفس است. تقوا را عرض کردم؛ به مجرد این‌که گفتید من تصمیم می‌‌گیرم هیچ گناهی نکنم، واجباتم را انجام بدهم، یک مرحله از تقوا را انجام داده‌اید، یک مرحله هم از شرح صدر را انجام دادید. کسی که شرح صدر دارد ترک اولی نمی‌کند انسان اگر شرح صدر نداشته باشد نمی‌تواند در این زمان بخصوص، که همه جا گناه هست، او ترک گناه بکند و واجباتش را صحیح انجام بدهد و بلکه دقت کند که چه چیز اولی است – انسان به این‌جا می‌‌رسد که چه چیز اولی است- آن‌را انجام بدهد. دو تا کار مستحب در مقابل شما قرار گرفته، یکی مستحب است، یکی نزد ذات مقدس پروردگار از این یکی محبوب‌تر است، شما شرح صدرت به جایی می‌‌رسد که می‌‌نشینی حساب می‌‌کنی که آیا این کار را بکنم یا آن کار؟ هوای نفس چون در کار نیست، مراحل تزکیه‌ی نفس را گذرانده‌ای، جهاد با نفس کرده‌ای، هوای نفس نداری، می‌‌گویی این‌را که بهتر است و خدا بیشتر دوست دارد آن را انجام می‌‌دهم. نمازت را در منزل، راحت لباسهایت را در می‌‌آوری، بدون تشریفات می‌‌خوانی، بسیار خوب، واجبی را انجام دادی امّا نماز جماعت در مسجد، طبعاً یک دست و پاگیری دارد، با لباس باید باشی، مؤدب باشی، رعایت اجتماع بکنی، طبعاً مشکلاتی دارد امّا یک کسی که شرح‌صدر برای اسلام دارد می‌‌نشیند حساب می‌‌کند، نماز در خانه یک ثواب دارد ولی نماز با جماعت اگر ده نفر بیشتر در این جماعت بودند اگر جنّ و انس بخواهند ثوابش را بنویسند قدرت ندارند، این‌جا چه‌کار می‌‌کنی؟ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویی من حال رفتن به جماعت ندارم؟ ابدا! تو چرا این‌طور باید باشی؟ هوای نفس که نداری، بنده‌ی خدا هستی، پس اشکال کار تو چیست؟ اشکال کار تو این است که شرح صدر نداری، آمادگی برای تحمّل مشقّات برای جلب رضایت پروردگار نداری، محال است یک کسی مثلاً نماز جماعت– این‌ها را از باب مَثل عرض می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم – مثلاً بتواند نماز جماعت بخواند و در منزل به خاطر تنبلی که دارد نماز فرادی بخواند و دارای شرح صدر باشد، این‌جاها معلوم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود شرح صدر چه هست، شرح صدر از کجا بوجود می اید از کجا این شرح صدر به‌وجود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید؟ از دو مرحله از مراحل تزکیه‌ی نفس؛ اول: استقامت، تو معلوم است ضعیفی، الان نفس اماره‌ات تو را به کُشتی گرفته و به زمین‌ زده و نماز واجبت را در خانه بدون جماعت می‌‌‌خوانی، دوّم: صراط مستقیم، راه راست، درست است نماز فرادی خواندن هم در راه راست است امّا اگر همین‌طور پیش برود یعنی همین‌گونه که تو با این هوای نفس و تبعیت از هوای نفس و بی‌‌اعتنایی به ثواب پروردگار اگر پیش بروی کم‌کم ممکن است ثُمَّ کانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُا السُّوأَی أَنْ کذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ (روم/10)، مدام می‌آید جلو، هر وقت وسوسه‌ی شیطان به شما متوجّه شد توی دهنی باید به او بزنید، نه بگویید حالا این اشکالی ندارد، من هماهنگم! یکی دو تا از چیزهایی که اشکال ندارد به تو پیشنهاد می‌‌کند، تو را هماهنگ می‌‌کند، یک مرتبه در مقابل کارهای مهم به زمین می‌‌زند. ما خیلی افراد را دیدیم در اوائل مراحل تزکیه‌ی نفس خیلی جدّی، قوی، ولی به خاطر تنبلی، به خاطر همین که همین‌طور کارها را با سستی انجام داده‌اند رفته‌رفته آن‌چنان شیطان مسلط بر او شده که حساب ندارد. شما اگر بخواهید یک نفر آدم فعّال بسیار متحرّک را آرام کنید، آرام آرام جلو می‌‌روید، در حیوانات این‌طور است، یک اسب چموش، اسبی که حاضر نیست تحت فرمان انسان باشد، این را کم‌کم جلوی او می‌‌روند، دستی به سرش می‌‌کشند، بعد سوارش می‌‌شوند. این مثال برای افراد اهل تزکیه‌ی نفس خوب نیست ولی از باب مثال اشکالی ندارد که گفته‌اند در مَثل مناقشه‌ای نیست. وقتی که بخواهد شمایی که جدّی، با کمال جدیت، در راه تزکیه‌ی نفس دارید پیش می‌‌روید، می‌‌آید بعضی کارها را پیشنهاد می‌‌کند؛ آقا این کار مستحب است، می‌‌بینید راست می‌‌گوید، الهام و وسوسه و سروش خوب و بد شیطان آمد به حضرت ابراهیم گفت که بگو لا اله الاّ اللّه، حضرت ابراهیم گفت که تو شیطانی، هیچ وقت به من نظر خیری نداری، این گفته‌ات و این دستور تو مقدّمه‌ی کاری است که آن مطلوب من نیست، نمی‌گویم، الان نمی‌گویم، الان لا اله الاّ اللّه را نمی‌گویم. یک دوستی داشتیم در قم، او خودش نقل می‌‌کرد راست و دروغش هم به عهده‌ی خودش، ایشان می‌‌گفت که یک صدایی هر شب می‌‌آمد به گوش من که بلند شو! فلان کس فلان گرفتاری را دارد رفع کن، می‌‌رفتم می‌‌دیدم اتفاقاً همین‌طور است، تا حدوداً ده شب بیشتر یا کمتر. یک شب به من گفت: فلانی کافر شده، مرتد شده، یکی از علماء را می‌‌گفت، برو او را همین امشب به قتل برسان، فلان جا هم هست، تنها هم هست، هیچ کس هم نمی‌فهمد، به او گفتم که معلوم شد همه‌ی این مقدمات برای امشب بوده، افراد باهوش اینطورند، این یکی را من وظیفه ندارم، علاوه بر این‌که مستحب نیست، علاوه بر این‌که مکروه هم نمی‌شود گفت هست، بلکه یک فعل حرامی است، وَ مَنْ یقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ (نساء/93) من را می‌‌خواهی به جهنم ببری؟ لذا نرفتم، گفت پس من هم دیگر از تو خداحافظی می‌‌کنم، این معنی تو دهن زدنِ شیطان است. الهامات‌تان، وسوسه‌هایی که به شما می‌‌شود من معتقدم همانطوری که خواب خوب و بد برای همه‌ی افراد هست، مکاشفه‌ی خوب و بد هم هست، مشاهده‌ی خوب و بد هم هست، سروش – به اصطلاح اهل معنی عرض می‌‌کنم – سروش خوب و بد هم هست. سروش همان صداهایی هست که به گوش آدم می‌‌رسد، همه‌ی این‌ها برای همه کس هست، بعضی‌ها توجّه ندارند، متوجّه‌ مسائل نیستند، حواس‌شان آن‌قدر پرت است که نه الهام را می‌‌فهمند، نه وحی را حتی می‌‌فهمند، نه وسوسه را متوجه می‌‌شوند، یک آدمی هستند بروند روز تا شب غذایی برای خودشان و زن و بچّه‌شان تهیه کنند، شب بخورند، اگر خواب‌شان نبرد با یک قرص مثلاً آرام‌بخش بخوابند، صبح هم بلند شوند بروند باز سر کار، یک عده اینطوری هستند، امّا یک عده حواس‌شان جمع است. توجه به نشانه های الهی در الهامات آمده خدمت حضرت زکریا که خدا به تو بشارت می‌‌دهد که تو دارای فرزندی خواهی شد، گفت: رَبِّ اِجْعَلْ لِی آیةً، خدایا یک نشانه‌ برای من بگذار، من ببینم این حرف درست است یا نه؛ فرمود: آیتُک أَلَّا تُکلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَیامٍ إِلَّا رَمْزاً (آل عمران/41) نشانه‌اش این است که زبان پیغمبر را شیطان دیگر نمی‌تواند ببندد، نشانه‌اش این است که تو سه روز نمی‌توانی صحبت کنی مگر با اشاره. ببینید چقدر اولیاء خدا دقیق‌اند، یک نشانه‌ای بده، تو آمدی در قلب من، در دل من نشسته‌ای، اگر خدا هستی، اگر فرستاده‌ی خدا هستی باید نشانه‌ای داشته باشی، علامتی داشته باشی. آن روح مقدّس خدمت حضرت مریم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید و می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید من به تو بشارت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهم که تو دارای فرزند خواهی شد، گفت چطور من دارای فرزند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوم و حال این‌که لَمْ یمْسَسْنِی بَشَرٌ (آل‌عمران/47) من را هیچ بشری تا به حال مس نکرده، قَالَ کذَلِک، بله، تو همینطوری، اما خدا گفته. حضرت مریم وقتی که دید خب کسی او را مس نکرده و هیچ کار بدی نکرده، این نشانه‌اش بود، معلوم شد از جانب خداست و خدای‌تعالی هم نشانه‌هایی پشت سر هم برای او قرار داد. اگر می‌‌‌‌‌خواهید در صراط مستقیم باشید باید به این نشانه‌های الهی توجّه کنید و شرح صدر درباره‌ی این‌ها داشته باشید. استخاره باید روی حساب باشد گاهی شده من بعضی‌ها را دیدم، همین دیشب یک جا صحبت بود که می‌‌آیند استخاره می‌‌کنند، تا این اندازه‌ کم‌شرح صدر هستند، دقت کنید؛ آقا یک استخاره کن، استخاره بد می‌‌آید، تو استخاره کردن بلد نیستی! قرآن را اینطوری می‌‌خواست بگیری! با انگشت، ناخن‌ات باید بلند باشد لای صفحات قرآن برود! هزار طور اشکال می‌‌کنند، چرا؟ برای این‌که تمام کارهایش را کرده، اگر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواسته ازدواج کند به پسر قول داده، مجلس‌شان را تعیین کردند، حتی کارت عروسی را من یک مورد دیدم چاپ کرده، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید حالا برویم یک استخاره هم بکنیم، این‌قدر هم شرح صدر ندارد که حالا که بد آمد همه‌ی کارهایش را کنار بریزد. من اصلاً خودم زیاد استخاره نمی‌کنم و معتقدم که استخاره را باید اولاً خود انسان بکند و بعد هم باید بعد از فکر کردن روی مسأله، اگر هیچ طرف ترجیح نداشت مشورت با اهلش بکند، باز هم راهی پیدا نکرد، پنجاه پنجاه کنار هم ایستاده، بکنم یا نکنم؟ این‌جا اسلام می‌‌‌گوید که معطل نشو، یک استخاره بکن، استخاره اینجاست، نه این‌که تو عاشق این کاری، همه‌ی کارهایت را هم کردی و همه طور خوبی‌هایش را سنجیدی – حالا روی هوای نفس یا برای خدا- این‌جا اصلاً جای استخاره نیست. یک جوانی یک وقتی سر نماز بودم، به من گفت استخاره کن، من استخاره کردم خوب آمد، رفت، چون خوب را زود می‌‌روند، حالا این‌جا اتفاقاً اشتباه بود، ظاهراً نیت کرده بود که برود خودش را معرفی بکند، اگر معاف می‌‌شود از سربازی خوب بیاید، رفته بود خودش را معرفی کرده بود و برای سربازی او را گرفته بودند، بعد از چند ماه برای من نامه نوشت که من با آن استخاره‌ی شما -که من هم فراموش کرده بودم- از دین هم بیرون رفتم. ببینید شرح صدر وقتی انسان ندارد اینطوری است، وقتی بی‌حساب کار می‌‌کند اینطوری است. اولاً استخاره، غیب‌گویی ندارد، آینده را برای تو روشن نمی‌کند، این را بدانید، برای همین الان این کاری که می‌‌خواهی بکنی خوب است یا بد است؟ این ممکن است. ثانیاً چه ارتباطی دارد دین به این استخاره؟ تو نمی‌خواسته این‌جا استخاره کنی، برخلاف میلت کاری انجام بشود. من نامه‌ای برایش نوشتم، چون دیدم ممکن است من او را به گمراهی کشانده باشم و این مسائل را برایش بحث کردم. شرح صدر برای پذیرش قوانین و حقایق اسلام آقایان! همه‌ی کارها باید روی حساب دین باشد، أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ؛ شرح صدر برای قوانین اسلام باید داشته باشید، نگویید من این کار را نمی‌پسندم، یا عملاً و یا قولاً، خانم‌ها مثلاً بگویند ما این حجاب را در اسلام نمی‌پسندیم! یک مردی در همین هفته‌ی گذشته در نامه‌ای برای من نوشته بود -که الان یادم آمد- که چه اشکال دارد اهل تزکیه‌ی نفس تمیز باشند، مرتّب باشند، محاسن‌شان را از ته بزنند، صورت‌شان زیبا باشد؟ حالا نمی‌دانم چه کسی گفته که صورت مرد باید مثل صورت زن زیبا باشد؟ چه اشکالی دارد؟ ببینید؛ شرح صدرِ برای اسلام معنایش این است. من نمی‌دانم چه اشکالی دارد، اشکالش این است که گفتند نکن، اشکالش این است که خدا در صورت مرد مو قرار داده و اگر کوسه در بیاید -بعضی‌ها هستند اصلاً از اول موی صورت‌شان در نمی‌آید آن‌قدر خودشان را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهند بکشند که چرا ما کوسه شدیم- این اشکالش چه هست؟ اشکال این‌که مگر نمی‌شود انسان تمیز باشد و ریش هم داشته باشد؟ مگر نمی‌شود انسان مرتب باشد؟ مگر موی سر شما که همه متفق هستید که باید مرد و زن مو داشته باشند مو مایه‌ی کثافت است؟ پس موی سرتان را هم؛ خانم‌ها موی سرشان را از ته بتراشند، آقایان هم بتراشند، همان طوری که بعضی از ورزش‌کارها سر و صورت را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تراشند و بعضی‌ها هم ورزش‌کار نیستند و تقلید از آن‌ها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند و ای وای بر ما که تقلید از بازی‌گر و ورزش‌کار و امثال این‌ها روی جهل‌مان بکنیم. من رسماً از یک نفر پرسیدم چرا سرت را این‌طور تراشیدی؟ چون برای جوان کراهت دارد سرش را بتراشد – برخلاف آن‌چه که شاید شنیده باشید- گفت که فلان ورزش‌کار! که من نشناختم، یعنی من اسمش یادم نمانده، سرش را تراشیده! فقط همین؟ کی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود ما بگوییم چون پیغمبر این کار را کرد ما هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم؟ این معنی شرح صدر در اسلام است. علی بن ابی‌طالب این کار را کرد ما هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم، فاطمه‌ی اطهر این کار را کرد ما هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم. همه‌ی کارهای بد را کرده، آمده به من می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید که فلان کس که توی دوستان شما هست با من مخالف است، ببینیم چرا مخالف است؟ برای این‌که آن کارهایی که من می‌‌کنم می‌گوید نکن، کارهای بد! کارهایی که از نظر ما هر کدامش یک اشکالی دارد، که من محبتم به آن شخصی که شکایت از او شده بیشتر شد. آخر بیاییم یک مقداری به اسلام توجّه کنیم و شرح صدرمان را مطابق اسلام قرار بدهیم. این سینه‌مان را، این روح‌مان را، این قلب‌مان را آن قدر باز کنیم که همه‌ی حقایق اسلام درون آن وارد بشود. حقایق اسلام؛ نه این‌که اسماً مسلمان باشیم؛ حقایقش، حقایق اسلام؛ از اعتقادات گرفته تا احکام. رسیدن به حکمت، فهمیدن حقایق دین، بوسیله‌ی شرح صدر و تزکیه‌ی نفس خدا می‌‌داند گاهی دیده شده و ان‌شاءاللّه شماها هم اگر جدّی باشید – هر کدامتان جدی‌تر باشید بهتر متوجّه می‌‌شوید که- بعضی وقتها بعضی‌ها برای بعضی از احکام اسلام یک شرح صدری دارند که حکمت در آن وارد شده، می‌‌نشیند کلّی فلسفه و کلی حکمت برای یک حکمی از احکام اسلام می‌‌گوید که اصلاً شاید بعضی از علمایی که اهل شرح صدرِ برای اسلام باشند ندانند، یک چیزهایی از نماز می‌‌فهمد که همه نمی‌فهمند، یک چیزهایی از نماز درک می‌‌کند که همه متوجّه نمی‌شوند، از روزه یک چیزهایی درک می‌‌کند که دیگرانی که روزه می‌‌گیرند و شاید بیشتر هم مقید باشند که نماز مغرب و عشاءشان را مثلاً بخوانند و بعد روزه‌شان را افطار کنند یا در حال مریضی هم روزه بگیرند ولی آن‌ها متوجّه نمی‌شوند. پس کسی که خدا به خاطر تزکیه‌ی نفس، شرح صدر به او عنایت می‌‌کند: فَهُوَ عَلَی نُورٍ مِنْ رَبِّهِ؛ این با نوری از جانب پروردگارش هست، و وای بر کسی که دلش قاسیه باشد، قساوت گرفته باشد از ذکر خدا؛ أُولَئِک فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ؛ شرح صدر حضرت موسی و ضلالت فرعون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینید خدای‌تعالی در اولین آیه‌ از سوره‌ی انشراح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرماید که: ألَمْ نَشْرَحْ لَک صَدْرَک؟ و در این آیات هم حضرت موسی از خدا تقاضا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند که شرح صدر به من عنایت کن، و هر دو آیه از جانب خدا نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که شرح صدر باید باشد. وَ لَقَدْ أَوْحَینَا إِلَی مُوسَی، خدا به حضرت موسی وحی کرد: أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِی، بندگانم را شبانه سیر بده، حرکت‌شان بده، فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِیقاً فِی الْبَحْرِ یبَساً، یک راهی برای آن‌ها در دریا بوجود بیاور که دریا هم خشک باشد، پای‌شان در لای و گِل فرو نرود، لَا تَخَافُ دَرَکاً وَ لَا تَخْشَی، خب این‌ها حرکت کردند، رفتند در آن دریا وارد شدند، آب‌های دریا دو طرف‌شان همین‌طور بالا می‌‌‌‌‌رفت و پایین می‌‌‌‌‌آمد ولی وسط نمی‌ریخت، این‌ها عجیب است، ولی فرعون چه گفت؟ قَاسِیةِ قُلُوبُهُمْ، بعضی‌ها دل‌شان قساوت گرفته، هر چه معجزه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینند هیچ تکان نمی‌خورند. چند تا معجزه تا حالا فرعون دیده، عصای موسی اژدها شده، ید بیضاء شده، این‌جا دریا خشک، وسط راه مثل آسفالت، که گفته شده وقتی پای اسب‌ها به زمین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد صدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، این‌قدر خشک شده بود، فرعون گفت: این از کرامات ماست، برویم، ما هم پشت سر این‌ها برویم، حضرت موسی و اصحابش وقتی که بیرون آمدند و فرعون پشت سر آن‌ها رفت؛ فَغَشِیهُمْ مِنَ الْیمِّ مَا غَشِیهُمْ، این‌ها را فرا گرفت، آب به‌هم ریخت، از کرامات آقا همین بود که این دیواره‌های آبی به‌هم بریزد، این‌ها در دریا غرق شدند. خدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید: وَ أَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَ مَا هَدَی؛ ببینید فرعون قومش را گمراه کرد، چرا؟ به خاطر این‌که دلش قساوت داشت، شرح صدر نداشت، حضرت موسی شرح صدر داشت؛ هر دوتای‌ آنها در یک دریا، در یک راه وارد شدند، یکی مردم را هدایت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد یکی گمراه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، یکی از آب سالم بیرون آمد یکی از آب سالم که بیرون نیامد غرق هم شد. نجات بوسله ولایت علی بن ابیطالب علیه السلام و برکات آن حالا؛ یابنی‌اسرائیل (طه/80)، خدا الآن به بنی‌اسرائیل کاری ندارد، آن‌ها الان همان پیروان فرعون شدند، همان ظلم‌هایی که فرعونیان به بنی‌اسرائیل در آن وقت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند این‌ها حالا به مسلمان‌های فلسطین در این وقت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. این یابنی‌اسرائیل، یعنی ای پسران کسی که از خدا برکت گرفته‌اید، أنا و علی ابوا هذه الامة (عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏2، ص: 86 ، علل الشرائع، ج‏1، ص: 128) من و علی دو پدر این امت هستیم، یا بنی‌اسرائیل؛ اگر با چشم شرح صدری به آن نگاه کنیم – در تفاسیر هم دارد- تأویلش این است که ای پسران پیغمبراکرم و علی بن ابی‌طالب! قَدْ أَنْجَینَاکمْ، مخصوصاً نسبت به ما مردم، روز به روز خدا دارد لااقل شما مردم را از غرق شدن، از هلاکت نجات می‌‌دهد، مِنْ عَدُوِّکمْ، الان اگر یک مقداری فکر کنید همه‌تان تقریباً – حالا اگر همه نباشند اکثریت اینطوری بوده که- به دام شیطان مبتلا بودید، از دشمن‌تان نجات‌تان داده، و وَاعَدْنَاکمْ جَانِبَ الطُّورِ الْأَیمَنَ، شما را به جانب طور ایمن دعوت‌تان کرده، طور ایمن کجاست؟ کلمة لا اله الّا اللّه حصنی فمن دخل فی حصنی امنی من عذابی (عیون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۱۳۵)، «طور اَیمَن» شما مسلمان‌ها توحید است. ولایة علی بن ابی‌طالب حصنی فمن دخل فی حصنی امنی من عذابی (عيون أخبار الرضا عليه‌السلام، ج‏۲، ص ۱۳۶)، این دو تا هر دو یک حرف را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنند: ولایت علی و توحید؛ حصن حصین پروردگار است، همان «طور ایمن» ماست. وَ نَزَّلْنَا عَلَیکمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوَی، (طه/80)، خدا برکاتش را بر شماها نازل کرده، خدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند اگر زندگی‌های کسانی که پنجاه سال قبل زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند در همین مجلس هستند، یکی خودم، ببینید چطور زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌کردند، نه آب لوله‌کشی داشتند، نه نظافت‌های معمولی حالا را داشتند، حالا فرض کنید هفتاد سال قبل، نه یک وجب آسفالت داشتند، نه برق داشتند، نه این همه وسائل امروز را داشتند که بعضی‌هایش با ناشکری‌های ما اسباب دردسر شده، این‌ها را نداشتند، خدا بر شما منّ و سلوی نازل کرد، کلُوا مِنْ طَیباتِ مَا رَزَقْنَاکمْ (طه/81)، از هر چه که خدا به شما عنایت کرده بخورید، کسی نگفته چیزی نخورید، غذای خوب بخورید، مِنْ طَیباتِ مَا رَزَقْنَاکمْ، اما به شرطی که روزی‌تان شده باشد، دزدی نکنید، مال دیگران را نخورید، همه نوع پول توی بانک دارید می‌‌گویید این خمسم را باشد من به اصطلاح دست‌گردان بکنم، هر ماه این‌قدر بیایم بدهم، اینطور نباشد. طغیان و اسراف باعث غضب پروردگار می‌شود خیلی حواس‌تان جمع باشد که از آن چه که خدا روزی‌تان کرده بخورید، وَ لَا تَطْغَوْا فیه، طغیان نکنید در آن چه که خدا به شما روزی کرده، فَیحِلَّ عَلَیکمْ غَضَبِی، اگر زیاده‌روی کردید، اگر اسراف کردید، اگر مال حرام خوردید، اگر توجّه به مال دیگران نکردید، فَیحِلَّ، حلال می‌‌شود غضب پروردگار برای شما، خدا به شما غضب می‌‌کند و کسی که غضب پروردگار بر او متوجّه بشود فَقَدْ هَوَی (طه/81)، از بین رفته، ولی خدای‌تعالی خیلی مهربان است، می‌‌فرماید: وَ إِنِّی لَغَفَّارٌ، اگر توبه بکند من غفارم، لِمَنْ تَابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صَالِحاً (طه/82) من با گذشت هستم، برای کی؟ برای کسی که توبه بکند، اهمیت دادن به مراحل تزکیه نفس برای رسیدن به شرح صدر هر چه زودتر به مسأله‌ی توبه‌تان توجّه کنید و مرحله‌ی دوّم تزکیه نفس را که در واقع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود گفت مرحله‌ی اول تزکیه نفس است این را عمل کنید وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صَالِحاً؛ آن‌وقت ثُمَّ اهْتَدَی (طه/82)، سپس در مراحل تزکیه‌ی نفس هدایت بشوید تا شرح صدر به شما عنایت بشود، تا برسید به مرحله‌ی محبت؛ چون انسان باید استقامت داشته باشد، باید صراط مستقیم داشته باشد تا محبتش به خدا زیاد بشود. آن چنان حضرت موسی محبت به خدا دارد، با قومش حرکت کرده برود به میقات، رفاقت را بهم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند، جلو می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دود، نسبت به آن جایی که قرار شده با خدا حرف بزند تند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود. خدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید: وَ مَا أَعْجَلَک عَنْ قَوْمِک یا مُوسَی، (طه/83) چرا تو عجله کردی از قومت جدا شدی و زودتر آمدی؟ قَالَ هُمْ أُولَاءِ عَلَی أَثَرِی، آن‌ها پشت سر دارند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آیند، عَجِلْتُ إِلَیک رَبِّ لِتَرْضَی، خدایا ما را اینطوری قرار بده، من عجله کردم برای این‌که تو را بیشتر ببینم، برای این‌که بیشتر با تو حرف بزنم، من زودتر آمدم در صف جماعت نشستم که آمادگیم را بیشتر به تو نشان بدهم، من زودتر بلند شدم نماز شب بخوانم که به خودم بفهمانم که من با خدا مأنوسم، وَ عَجِلْتُ إِلَیک رَبِّ لِتَرْضَی (طه/84). خدایا به آبروی خاندان عصمت و طهارت مراحل تزکیه‌ی نفس را به ما بفهمان و شرح صدری به ما مرحمت کن تا بتوانیم آن گونه که تو رضایت می‌‌دهی، تو دوست داری، تو نوری در قلب‌مان قرار می‌‌دهی ما به آن مرحله برسیم و مثل حضرت موسی که وَ عَجِلْتُ إِلَیک رَبِّ لِتَرْضَی. کارهای مهم امام سجاد علیه‌السلام بعد از واقعه‌ی کربلا ایام عزای خاندان عصمت و طهارت است. به روایتی شب بیست و پنجم این ماه شهادت امام سجّاد است. امام سجّاد علیه‌الصلاة والسلام را خدا نگه داشت، چون طبعاً امام نباید مریض بشود ولی روی مصالحی -که مصالحش هم معلوم است بخواهم شرح بدهم خودش طول می‌‌کشد- روز عاشورا – فقط هم همان یکی دو روزی که در کربلا بودند- حضرت مریض شد، کسالت ایشان و تَب ایشان شدید بود به طوری که نمی‌توانست از جا بلند بشود، حتی به حضرت سیدالشهداء عرض کرد که آقا؛ من یک عصا بردارم، یک شمشیر بردارم به جنگ این مردم بروم، حضرت فرمود: نه، خدا جهاد را از تو برداشته. امام سجّاد را نگه داشتند برای این‌که مردم را روشن کند، معرفت مردم را بالا ببرد، به مردم بفهماند که پدرم حسین بن علی چرا کشته شد؟ و چه نحوه کشته شد؟ امام سجّاد علیه الصلاة والسلام در زمانی که امامت داشتند و اکفر بنی‌امیه در رأس کار بود سه کار حضرت انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دادند؛ یکی رابطه‌ی من و شما را با خدا برقرار کردند، به‌وسیله‌ی صحیفه‌های سجادیه، در بین ما یک صحیفه‌ی سجادیه معروف است ولی هشت صحیفه‌ی سجادیه هست که بعضی جمع کرده بودند، ما خودمان هم یک مقدارش را جمع کردیم. ارتباط با خدا؛ با خدا چگونه حرف بزنیم؟ خود این خیلی مسأله‌ی مهمی است، ارتباط با خدا داشتن، یا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکارِهِ (مفاتیح الجنان) ، ببینید چقدر قشنگ با خدا حرف زده، شما صحیفه‌ی سجادیه را اگر بخوانید متوجّه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوید که چقدر حقایق و علوم در این کتاب ریخته شده، از آینده، یادم هست یکی از دانشمندان غیر مسلمان گفته بود که امام سجاد حتماً با عالم غیب مرتبط بوده، با حقایق مرتبط بوده، چرا؟ به خاطر این‌که در دعاهایش وقتی که آن دشمنان اسلام را نفرین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرماید: اللَّهُمَّ وَ امْزُجْ مِیاهَهُمْ بِالْوَبَاءِ (صحیفه سجادیه/دعای 27)، خدایا مخلوط کن مرض وبا را، میکروب وبا را در آب‌شان، این شخص می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید اگر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت که خدایا طاعون را در آب‌شان داخل کن ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمیدیم امام سجاد از سرایت مرض وبا و میکروب مرض وبا اطلاعی نداشته، تنها چیزی که برای شیوع وبا زیاد مؤثر است آب است، اللهم و امزج میاههم بالوباء، در ضمن دعا حقایق را بیان می‌‌‌‌‌کند، حقایقی که بعد از هزار سال برای بعضی از دانشمندان غربی که شاید از همین جا الهام گرفته بودند باز شده. یکی دیگر از کارهای امام سجاد این بود که برده‌های کافر را زیاد می‌‌‌‌‌خرید، می‌‌‌‌‌آورد در منزل، این‌ها را تربیت‌شان می‌‌‌‌‌کرد، مسلمان‌شان می‌‌‌‌کرد، به مرحله‌ی عبودیت کامل می‌‌‌‌رساند، بعد این‌ها را آزاد می‌‌‌‌کرد که همان‌ها باعث شدند ریشه‌ی بنی‌امیه برکنده بشود. سعید بن مصیب می‌‌‌گوید که من دیدم همه آمدند دعای باران خواندند باران نیامد، روز بعدش یک غلام سیاهی آمد سرش را گذاشت به زمین، گفت خدایا تو گفتی بکن کردم، من هم می‌‌گویم یک بارانی بیاید، دیدم فوراً باران آمد، عقب سرش را گرفتم ببینم این کیست، کجا می‌‌رود؟ دیدم رفت خانه‌ی امام سجاد، این‌طور تربیت می‌کرد، تا این حدّ. حضرت این‌ها همه را چند روز مانده بود که ماه رمضان تمام بشود صدا می‌‌زد، می‌‌گفت شماها این کارها را کردید، یک کار شما بکنید تا من هم – اینطوری تربیت می‌‌کرد – از گناهان شما بگذرم. آن کار چه هست؟ دستهای‌تان را بلند کنید، از خدا بخواهید خدا گناهان امام سجاد را ببخشد. ببینید این‌ها جنبه‌ی تربیتی دارد! این‌ها دعا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند، حضرت هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمود من هم شما را بخشیدم. یعنی چه؟ یعنی اگر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهید خدا شما را ببخشد ارحم تُرحم (مستدرك‏الوسائل، ج 9، ص55) رحم کن، مهربانی کن تا مهربانی به تو بشود، روز عید فطر هم که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسید همه را آزاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، یک سرمایه‌ای هم به هر کدام‌شان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داد بروید مشغول کسب و کار بشوید. و یکی هم زنده نگه داشتن جریان کربلا بود که حضرت هر جا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسید یادی از اباعبداللّه الحسین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دید گوسفندی را سر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برند، سرش را به دیوار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاشت، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت پدر مرا با لب تشنه شهیدش کردند. به عروسی دعوت‌شان کرده بودند، حضرت فرمود من بعد از جریان کربلا به مجلس شادی نمی‌روم، گفت آقاجان! ما مجلس‌مان مجلس شادی نیست، ما یک کسی را دعوت می‌‌کنیم می‌‌آید همان مصائب کربلا را برای ما بازگو می‌‌کند. حضرت فرمود اگر اینطوری است پس من می‌‌آیم. السلام علیک یا اباعبداللّه و علی الارواح التی حلّت بفنائک علیک منی سلام اللّه ابداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعله اللّه آخر عهد منی لزیارتکم. السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین (مفاتیح الجنان/زیارت عاشوراء). دعای ختم مجلس نسئلک اللهم و ندعوک، باعظم اسمائک، و بمولانا صاحب الزمان یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه. خدایا به آبروی ولی‌عصر فرج آن حضرت را برسان. همه‌ی ما را از یاوران خوب آن حضرت قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضی بفرما. خدایا دین و دنیا و آخرت‌مان در پناه امام زمان از خطرات حفظ بفرما. امراض روحی‌مان شفا مرحمت بفرما. پروردگارا به آبروی آقای‌مان حجة بن الحسن مریض‌های اسلام را شفا عنایت بفرما. مریض منظور الساعه لباس عافیت بپوشان. اموات‌مان غریق رحمت بفرما. شهدای‌مان با شهدای کربلا محشور بفرما. عاقبت امرمان ختم بخیر بفرما. و عجل فی فرج مولانا.

جهت دانلود صوت و یا پخش آنلاین کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و الارواح لتراب مقدمه الفداء و العنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

وَ اصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسِي. (طه / 42)

شب تاسوعاست. شبي است كه درسهايي كه در كربلا حضرت سيدالشهداء و اصحابشان به دنيا تعليم دادند بايد گفتگو شود. شما اگر به هر مجلسي كه امشب و فردا و پس فردا تشكيل مي‌‌شود سري بزنيد مي‌‌بينيد همه‌اش به فكر گرياندن و گريه كردن و ابراز مصائبي كه در روز عاشورا واقع شد، هستند. البتّه اين يكي از جزئي‌ترين چيزهايي است كه بايد ذكر شود، تعظيم شعائر است. به سر و صورت زدن مال مصيبت‌زده است. همه بايد مصيبت‌زده باشيم. همه بايد عزادار باشيم. جاي حرف نيست. ولي آيا واقعه‌ي به اين بزرگي، واقعه‌اي كه شايد در عالم از زمان حضرت آدم تا امروز و از امروز تا قيامت اتّفاق نيفتد، اين واقعه فقط براي اين است كه ما سينه بزنيم و اجتماع كنيم و احياناً اطعامي كنيم و بالأخره دوستان يكديگر را ببينند و يك اشكي بريزيم و بعد از آن همان كه بوديم باشيم. چقدر غلط است كه يك دانشجو به دانشگاه برود، يك طلبه به حوزه برود و از درسهايي كه آن‌جا  داده مي‌‌شود هيچ استفاده نكند. من يك وقتي به هندوستان رفته بودم يكي از شهرهاي هندوستان به نام جامو صد و پنجاه نفر بيشتر ظاهراً آن طوري كه گفتند شيعه نبود. در آن شهر بسيار بزرگ. چون جامو استان است خودش و اين شهر مركز استان بود. و معروف هم هست جامو و كشمير در هندوستان معروف است. اين عدّه قليل يك روز را اعلام كرده بودند كه يوم‌الحسين. روزي كه همه‌ي مردم و همه‌ي گويندگان از هر مذهبي كه باشند مي‌‌توانند بيايند و درباره‌ي ابي‌عبداللّه الحسين سخن بگويند. كلماتشان مانعي نداشت در آن مجلس كه در مذمّت باشد يا در مدح. مجلس بسيار بزرگ و پراهميّتي بود. تقريباً بين‌المللي بود. از ممالك ديگر دعوت كرده بودند كه منجمله من هم از ايران رفته بودم. در آن مجلس كه سه روز به طول انجاميد چهار ساعت قبل از ظهر، و چهار ساعت بعد از ظهر و هر گوينده‌اي نيم‌ساعت بيشتر وقت براي صحبت نداشت همه‌ي اين جمعيت طبعاً هر روزي شانزده نفر سخن مي‌‌گفتند در ميان اين‌ها شيعه بود، سنّي بود، هندو بود، سيك بود و از مذاهب مختلف ديگر. در اين سه روزي كه من آن‌جا بودم عاشورا و تاسوعا هم نبود. در اين سه روز آن‌چه بحث مي‌‌شد درباره‌ي اين‌كه حسين بن علي چه برنامه‌هايي را به ما آموخته و چه راهي را به ما معرفي كرده و چگونه زندگي برنامه يك مظلومي را در مقابل ظالم بيان كرده، اكثراً اين سخن بود. يادم مي‌‌آيد كه در آن نيم ساعتي كه وقت حرف زدن با من بود، قبل از من يك فردي كه در مذهب سيك‌ها بود، سخن مي‌‌گفت خطاب به مسلمين، كه مسلمين شما فكر نكنيد كه ابي‌عبداللّه الحسين متعلق به شماست. حسين بن علي متعلق به تمام مردم عالم است. هر كس درسي كه حسين عليه‌السلام به بشريّت داد، نداند و نفهمد از انسانيّت يا همان موقع خارج مي‌‌شود و يا آن‌كه رفته رفته از انسانيّت بيرون مي‌‌روند. جاي تعجّب است كه مذاهب مختلف ديگر در ممالكي كه مردمش مسلمان نيستند، مثل مملكت هندوستان از برنامه‌هاي روز عاشورا استفاده كنند و درس بگيرند امّا ما مردم شيعه، آن هم در شهرهاي مذهبي، آن هم در شب و روز تاسوعا و عاشورا هيچ استفاده‌اي از قيام ابي‌عبداللّه الحسين نكنيم و يا اگر مي‌‌كنيم بسيار ضعيف باشد و چند روزه‌اي باشد و نتوانيم برنامه‌ي زندگي‌مان را در اين يكي دو شب تنظيم كنيم. من يادم هست شبهاي عاشورا شايد متجاوز از چهل سال چه در اين‌جا بودم يا در تهران، يا در مشهد، اين يك كار را مي‌‌كردم و امشب هم اعلام مي‌‌كنم فرداشب قسم مي‌‌دهم شما را به جان حسين بن علي كه اگر آمادگي آن‌چه را كه مي‌‌خواهم بگويم نداريد توي اين مجلس نياييد. تعهّد مي‌‌گرفتم كه همه‌مان بايد پيروي ابي‌عبداللّه الحسين باشيم. حتماً در بين شما افرادي هستند كه سالهاي قبل بودند. تكرار هم ممكن است باشد. ولي ارزش دارد كه انسان در سال يك دفعه به ما گفتند هر روز صبح، شما دعاي عهد را بخوانيد، دست‌تان را به دست خودتان بدهيد. دست خودتان را به دست امام زمان بدهيد و با آن حضرت تعهّد ببينيد كه من از اين به بعد و يا امروز هر چه قدرت دارم، چون از اذكاري كه بسيار اهميّت دارد و انسان را مي‌‌سازد ذكر لاحول و لاقوة الاّ باللّه العلي العظيم هست. هر چه قدرت دارم كه اين قدرت مال خداست، حول و قوه‌اي ندارم جزء آن‌چه كه خدا به من داده. تعهّد بكنيم اگر چه يك نفر از دوستان به من مي‌‌گفت شما مردم را به خسارت مي‌‌اندازيد. چون اين تعهّد را مي‌‌كنند در شب عاشورا و تحت احساسات خودشان واقع مي‌‌شوند بعد تخلّف مي‌‌كنند و اين تخلّف گناه دارد. خوب معلوم است اين حرف چقدر حرف سستي است و نبايد به آن توجّه كرد. اگر اين باشد از عالم ميثاق از آن وقتي كه روح ما را در بدن‌مان وارد كرد و ميثاق از ما گرفت، مي‌‌خواست خدا اين كار را در مرحله‌ي اول نكند، چون همه به گناه مي‌‌افتند، تعهدشان را با خدا به هم مي‌‌زنند. سايرين همين طور، ائمه‌اطهار عليهم الصلاة والسلام تعهداتي مي‌‌گرفتند، اكثراً هم به تعهّدات عمل نمي‌كردند و از بين مي‌‌رفتند. شما فكر نكنيد كه اگر كسي به تعهّدش عمل نكرد و سالم از نظر بدني راه رفت اين از بين نرفته، همان لحظه‌اي كه تعهّدي كرد با خداي‌تعالي و همان اوّلين دفعه‌اي كه تعهدش را شكست از بين رفته. از بين رفتن متأسفانه به نظر ما، از بين رفتن بدني است. اگر يك نفر در اثر گناه يك دفعه ديديم فلج شد فكر مي‌‌كنيم از بين رفت، جزايش را ديد. يا كور شد، جزايش را ديد. امّا از نظر من و از نظر اسلام و دين، آن كسي از بين رفته كه خودش، خودش را سرزنش كند. تو الان چند سال است توي راه تزكيه نفسي، چندين سال است كه داري به خيال خودت مراحل تزكيه نفس را مي‌‌گذراني. خدا هم وعده كرده كه: وَ الَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَالَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا(عنكبوت / 70) كسي كه در راه ما جهاد كند، – من گفتم اگر اين بلندگو صدا بكند من مي‌‌آيم از منبر پايين، دستي به او نزنيد، خش خش نكند – كسي كه در راه ما جهاد كند. يك مطلبي يادم آمد، وسط صحبت، امروز درباره‌ي شرح صدر من صحبت مي‌‌كردم. همه‌تان چون معناي شرح صدر را درست به شما حالي نكردم مي‌‌گويند اين چرا اين قدر شرح صدر ندارد. اتفاقاً اين‌جا من شرح صدر نشان دادم. شرحي دارد كه ان‌شاءاللّه در بحث‌هاي شرح صدر خواهم گفت. وَ الَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَالَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا، خداي تعالي به شما كمك مي‌‌كند و كمك هم كرده. بايد در مدّت بسيار كوتاه، در مدّت يك سال، اقلاً يك سال يا اكثراً يك سال، كه شب قدر دارد، شب عاشورا دارد، شبهاي ماه مبارك رمضان دارد، هر هفته شب جمعه و عصر جمعه دارد، اگر خودتان را درست نكرده باشيد با كمك الهي، درست نشده باشيد بايد بگوييم جاي تأسّف است. اين كيسه‌اي كه برداشتيد و توي آن جواهر ريختيد، ته‌اش را سوراخ كرديد، هيچي توي كيسه شما باقي نمانده. مثل حضرت موسي باشيد، همين هفته‌ي گذشته اين آيه‌اي كه در اول سخنم تلاوت كردم امروز هم در تهران تلاوت كردم، خيلي مهم است، حضرت موسي توي دامن فرعون تربيت شده باصطلاح، همه‌ي آن زرق و برق‌ها را ديده، يك سازش كوچكي از آن سازش‌هايي كه ما هر روز داريم، يك سازش كوچكي با فرعون مي‌‌كرد نونش توي روغن بود. فرزندش است. يك سازش كوچك. امّا نكرد. در همان موقعي‌ كه حضرت موسي در دبار فرعون بود، همان موقع وقتي كه مي‌‌بيند دو نفر در نزاعند، خدا مي‌‌گويد: هَذَا مِنْ شِيعَتِهِوَ هَذَا مِنْ عَدُوِّهِ؛ (قصص / 16) خط‌مشيش را پيدا كرده بود، خط مشيش معلوم بود. اين پيرو است و اين دشمن. من و شما يكي از اشكالات كارمان اين است كه دوست و دشمنانمان را نمي‌شناسيم. هر كس با ما تماس مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گيرد با او اگر ملاطفت با ما داشته باشد با او رفيقيم، ما نمي‌فهميم كه دوستمان كيه، دشمن‌مان كيه، يك راه مستقيم و يك صراط مستقيم را هنوز انتخاب نكرده‌ايم. هَذَا مِنْ شِيعَتِهِوَ هَذَا مِنْ عَدُوِّهِ فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِي مِنْ شِيعَتِهِ، آن كسي كه از پيروانش بود، معلوم بود كه يك رابطه‌اي بين اين‌ها هست. در همان موقعي كه در دربار فرعون بود مسيرش معلوم بود. گفت به او به فريادم برس، به دادم برس، حضرت موسي هم آمد جلو و فَوَكَزَهُ مُوسَيفَقَضَي عَلَيْهِ،يك ضربه‌اي به او زد و قصد كشتن آن دشمن را نداشت، امّا دشمن مُرد. و بعد هم حضرت موسي گفت: هَذَا مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ، اينكه كه كشته شد از عمل شيطان بود، من چون قصد كشتن او را نداشتم و فرداي آن روز حضرت موسي خَائِفاً يَتَرَقَّبُ (قصص / 19) با ترس و مراقبت كامل از شهر خارج شد، زحمت‌ها كشيد تا به نزد استادش رفت. يك استاد دارد به نام شعيب، اين‌ها را خداي‌تعالي راهنمايي مي‌‌كند. شما فكر نكنيد حضرت موسي نمي‌دانست چكار دارد مي‌‌كند. تصادفاً افتاد توي دامن شعيب، خير. حضرت موسي وارد شد بر شعيب با همان جرياني كه توي آيات قرآن هست، شعيب هشت سال، دقيقاً، دقيقاً! هشت سال طبق هشت مرحله‌اي كه در سير و سلوك براي تهذيب نفس است. آن‌جا بود. انسان بايد خودش را ارائه بدهد، هر هفته شما زيارت آل‌ياسين مي‌‌خوانيد، عقايدتان را ارائه مي‌‌دهيد به امام عصرتان، انسان بايد خودش را ارائه بدهد. هشت سال زحمت كشيد. استفاده كرد. جدّي هم بود، و آن چنان ساخته شد كه خدا مي‌‌فرمايد: وَ اصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسِي، اي موسي من تو را ساختم. اين كلمه‌ي اصطناع، صنعت، ساخته شدن و ساختن براي خدا، حوزه‌ي علميه قم، حوزه‌ي علميه نجف، حوزه‌ي علميه مشهد و ساير حوزه‌ها بدانند كه خدا مي‌‌خواهد شما را براي خودش بسازد. همه طلبه‌ها، چرا؟ بايد برويد براي تبليغ. بايد برويد در مقابل فرعون هم كه شده بايستيد و او را هدايت كنيد. نگذاريد اين طور مردم جاهل بمانند. خدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند گاهي در تلويزيون نگاه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنم. عزاداري‌ها، سابق حالا هر چه بود ديگر در تلويزيون نمي‌آمد، نخل مي‌‌‌‌‌‌‌‌آورند، عَلَم مي‌‌‌‌‌‌‌‌آورند، جوانهاي ريش‌تراشيده در ضمن اين جريانات حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌كنند. افرادي نيستند به اين‌ها بگويند آقا گناه نكن، افرادي نيستند به اين‌ها بگويند كه چرا اباالفضل عليه‌الصلوه و السلام اينقدر ارزش پيدا كرد. نه فرزند فاطمه‌ي زهراست. و نه از اولاد پيغمبر است. امّا آن چنان عظمت پيدا كرده كه مثل فردايي حسين بن علي مي‌‌‌‌‌‌‌گويد جانم به قربانت. آن‌قدر عظمت پيدا كرده، كه اباالفضل در مقابل حضرت سيدالشهداء اگر كربلا برويد مي‌‌‌‌‌‌‌بينيد كه دانشمندان اهل معنا را من ديدم كه يك عدّه قائلند اوّل به زيارت اباالفضل بايد رفت بعد به زيارت سيدالشهداء براي اين‌ كه باب حسين، اباالفضل عليه الصلاةوالسلام است. يك جرياني مرحوم حاج ملاآقاجان نقل مي‌‌‌‌كرد، اكثرتان يا خوانديد يا شنيديد ولي براي اين مطلبم تأييد است. خلاصه‌اي مي‌‌‌گويم. فكر مي‌‌‌كنم در كتاب پرواز روح نوشته باشم. ايشان دو سال در رياضتي و در برنامه‌اي در كربلا بود. مي‌‌گفت در صحن حضرت سيدالشهداء يك غرفه‌اي بود من آن‌جا مي‌‌خوابيدم. يك شب ديدم يك جواني آمد در مقابل حرم حضرت اباالفضل، يك جوان ديگر هم با او هست. كلمه‌ي و حيات اباالفضل كه به زبانش كه جاري كرد، به زمين خورد و غش كرد و ديگر تكان نمي‌خورد، فقط نفس مي‌‌كشد، به رئيس قبيله‌شان خبر دادند، آمد. همه هم متأسفند كه اين چه شد و چرا اينطوري شد، رئيس قبيله‌شان آمد گفت اين مورد غضب حضرت اباالفضل عليه الصلاة والسلام واقع شده، ايشان را ببريد به صحن حضرت سيدالشهداء، اگر كسي ايشان را شفا بدهد آن آقاست. برداشتند ايشان را آوردند، اتفاقاً در جلوي غرفه‌اي گذاشتند كه من شبها آن‌جا مي‌‌خوابيدم. شب اول و دوم گذشت، بدنش سياه شده بود، فقط نفس مي‌‌كشيد و بيهوش بود. اقوام و نزديكشان هم در اطرافش بودند كه ببينند اگر مُرد او را دفنش كنند و اگر زنده بود خوب، بردارند ببرند او را. مي‌‌گويد شب سوّم شد. شب سوّم در نيمه‌هاي شب، ديدم كه يك دفعه بلند شد و صدا زد اقوامش را و به حال آمد. من نزديكش رفتم آن‌جا به من چيزي نگفت. اقوامش آمدند همان رئيس قبيله‌شان مي‌‌گفت يك حالت خوشحالي فوق‌العاده‌اي به او دست داد و اين شخص گفت كه فلان مبلغ پول را به فلاني بدهيد كه من ادا خواهم كرد و يك مقدار هم صدقه بدهيد، بعدها من به شما خواهم داد. مردم ريختند، اظهار علاقه كردند تا اين‌كه اطرافش خلوت شد. من از او پرسيدم كه از روز اول و از شب اوّل من با تو بودم، ايشان مي‌‌فرمود كه من وقتي از او سؤال كردم گفت آن كسي كه من گفتم اينقدر پول به او بدهيد ايشان از من پولي طلب داشت، همين مبلغ پول را طلب داشت، ديدم زياد اصرار مي‌‌كند گفتم تو از من پولي نمي‌خواهي، گفت بيا قسم بخور به اباالفضل كه من پولي از تو نمي‌خواهم. من آمدم در مقابل حرم حضرت اباالفضل ايستادم، با كمال بي‌ادبي گفتم، و حيات اباالفضل يعني به جان، اباالفضل تو از من چيزي نمي‌خواهي، ديگر نفهميدم چه شد، از آن شب تا بحال بدنم كمالِ فشار را داشت و درد مي‌‌كرد امشب ديدم ملائكه زيادي مردم را عقب و جلو مثل اين‌كه مي‌‌كنند به طرف حرم حضرت سيدالشهداء مي‌‌روند، من گفتم چه خبر است؟ گفتند آقا اباالفضل براي ديداري با سيدالشهداء تشريف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورند. گفتم وقت خوبي است. وقتي كه اباالفضل عليه الصلاة والسلام تشريف آوردند، دست به دامنش انداختم. به من فرمودند: به در خانه‌اي آمدي كه اگر جن و انس بيايند و درست و واقعي به اين در خانه متوسّل شوند خدا جواب آن‌ها را خواهد داد. رحمة اللّه واسعه است. آقا اباالفضل چرا اين همه عظمت پيدا كرده؟ چرا؟ شما زيارتهايي كه معمولاً وارد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود براي ائمه، صفات آن‌ها را، صفات بارز آن‌ها را در آن زيارت‌ها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينيد متذكّر شدند. ائمه‌اطهار زيارت جامعه را شما بخوانيد، ببينيد درباره‌شان چه گفتهاند؟ حتّي در اذن دخول حرمهاي مطهره ببينيد ائمه‌اطهار چه بيان كردهاند. آن‌ها جاي خود دارند، چهارده نفر نور پاك، كه خدا هست و اين چهارده نفر و بعد هم بشر، لا يقاس بنا احد،هيچ كس به ما قياس نمي‌شود. امّا حضرت اباالفضل عليه الصلاة والسلام ايشان چكار كرده كه اين قدر نزديك شده؟ اگر حسين عاشورا دارد، اباالفضل تاسوعا دارد، اگر حسين بن علي عليه الصلاة والسلام آن تشكيلاتي كه در حرم مطهرش هست دارد، حضرت اباالفضل هم دارد. من چند سال قبل كه شايد كم براي كسي اتّفاق بي‌افتد مشرف شده بودم كربلا، روز عاشورا بود، زمان صدّام بود، اجازه نمي‌دادند كه كسي آن‌جا عزاداري كند. اين آقايي كه تشنه‌ترين افراد است كه من يك وقت هم گفتم چون لقب سقّايي را حضرت سيدالشهداء و حسين بن علي به حضرت اباالفضل دادند. مي‌‌دانيد لقب سقّايي يعني مسئول آب. از وقتي كه آب در خيمه‌ها ممنوع شد خوب يك تقسيم‌بندي از آن آبي كه باقي مانده، انجام شد. هر كسي يك بخشي، يك قسمتي از آب را برداشت، حضرت اباالفضل هم خوب جزء آن‌ها بود. ولي حضرت اباالفضل ديگر از آن روز آب نخورد، آب را نگه داشت براي بچّه‌ها، چون مسئول آب آن بيابان است. ولذا از همان لحظه اول، حضرت اباالفضل تشنه بود تا آن وقتي كه وارد شريعه‌ي فرات شد. آنجا هم آب نخورد، هواي گرم، مسأله عطش خيلي مهم بود. خدا چه كرده؟ از نظر ملكي چه كرده؟ يك راهي را براي ما باز كردند، از همان دم در كه هنوز به رواق نرسيده يا توي رواق‌ها بايد باشد از بيرون دَر، از طرف صحن در را باز كردند، يك آب زلالِ تميز، يك چشمه‌ي آب فوق‌العاده پرارزش، اين اطراف قبر حضرت اباالفضل هست. يعني قطعاً تا سينه انسان بايد توي اين آب برود تا برسد به قبر مطهر حضرت اباالفضل عليه‌السلام، اين عجيب است. و اين آب هيچ وقت خراب نمي‌شود. خوب يك آبي كه يك جا جمع شده، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتند آوردند يك پمپي را كه آن آبها را خالي كنند، خالي كردند بعد از چند دقيقه ديدند باز همان مقدار آب جمع شد، اين معروف است. اين را من به چشم خودم ديدم. واقعاً عجيب است. آب زلال، من يك مقداري آب از آن‌جا برداشتم كه داشته باشيم. شايد الان دو سال بيشتر است، اين آب كوچكترين تغييري پيدا نكرده، صداي شيطان را شب تاسوعاست، حواستان جمع باشد. السلام علي العبد الصالح، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيم به اين‌جا برسيم. اباالفضل چه كرده؟ آيا حضرت اباالفضل را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهند بعضي‌ها تعريف كنند، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند قد بلندي داشت. صورت زيبايي داشت، براي اين‌ها بود؟ صالحيت حضرت اباالفضل براي تحصيل بعضي علوم بود؟ السلام علي عبد صالح، در چه جهت صالح بود؟ خودش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: المطيع للّه و لرسوله، مطيع خدا و پيغمبر بود. شماها هم آقايان اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد مورد لطف ابي‌عبداللّه الحسين باشيد بايد فرداشب كه خودتان را آماده كنيد و هر كي هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد انجام ندهد و هماني كه بوده باشد، نيايد توي اين مجلس. كسي نگفته بيايد. من وظيفه‌ام است كه تعهّد بگيرم. خودتان را بسازيد. حضرت موسي در آن هشت سال خودش را ساخت ولي در همان لحظه‌ي اوّل كه تعهّد كرد و تعهّدش را پذيرفت، حضرت شعيب ساخته شد. آن‌ها ديگر بقيّه‌اش تمرين ساختن است. تمرين ساخته شدن است. شما فكر نكنيد مراحل تزكيه نفس طول مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كشد، نه، طولي ندارد، من همين الان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم در ظرف يك دقيقه همه‌ي مراحل تزكيه نفس را براي شما بگويم، آني كه طول مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كشد تمرين اين مطالب است. بايد تمرين كنيم. خودتان را تطبيق بدهيد، آن باشيد كه تزكيه نفس به شما مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد. آن باشيد. صالح باشيد. صالح به معناي اينست كه انسان آن جوري كه خدا دوست دارد هست. آن جوري كه خدا انسان را مي‌‌‌‌‌‌‌سازد كه مي‌‌‌‌‌‌‌فرمايد: وَ اصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسِي، خوش به حال حضرت موسي، تو را من ساختم براي خودم، اينجوري باشيد. آن طور باشد كه خدا در هزار و چهارصد سال قبل، در آخرين نزول قرآن، و بلكه در علم پروردگار ازلاً اين معنا باشد كه صَفًّا، يك صفي، تشكيل مي‌‌شود، يك لشكري تشكيل مي‌‌شود، كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ، (صف / 6) در استقامت اين‌گونه‌اند. در يقظه آنگونه‌اند كه مثل بعضي از اصحاب حضرت سيدالشهداء، در استقامت آن گونه‌اند كه مي‌‌بينيم كه شب عاشورا مي‌‌گويند اگر ما را هفتاد مرتبه، هفتاد مرتبه، بكشند، بسوزانند، دست از تو بر نخواهيم داشت. اين استقامت است. در توبه آن گونه هستند كه مثل حرّ بن يزيد رياحي، آن چنان توبه مي‌‌كند كه مي‌‌گويد بگذار اوّل كسي كه مي‌‌خواهد در راه شما شهيد بشود من باشم. صالح باشيد. حضرت اباالفضل عليه الصلاة والسلام مثل فردايي شمر آمد پشت خيمه‌ها، صدا زد اين بنو اختنا، بچّه‌هاي خواهر ما كجايند؟ يك نسبتي از طريق حضرت ام‌البنين شمر، آن موجود خبيث با ايشان دارد. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد پسرهاي خواهر ما كجاست؟ حضرت اباالفضل سرشان را پايين مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اندازند، خجالت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كشند، حقّ هم دارند. منبع فضيلت، اين هم منبع خباثت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد ارتباط قوم و خويشي پيدا كند. حضرت سيدالشهداء مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايند جوابش را بده، ولو كان فاسقاً، اگر چه فاسق است. حضرت پا شد آمد، در مقابل شمر ايستاد، گفت من براي شما امان‌نامه آوردم، تو و برادرهايت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانيد در امان باشيد به شرط آن‌كه ياري حسين بن علي را نكنيد. حضرت فرمود خدا تو را، و آن امان‌نامه‌ات را، و آن كسي كه اين امان‌نامه را نوشته لعنت كند. من دست از برادرم بر دارم كه دو روزي مي‌‌خواهم توي دنيا زنده باشم؟ اي كاش ما هم همينطور بوديم. روز تاسوعا يكي از اين جهت به حضرت اباالفضل نسبت دارد. علّت ديگري كه دارد فرمودند كه وقتي شمر اين جواب را از اباالفضل شنيد برگشت و دستور حمله داد، حركت كردند آمدند به طرف خيمه‌هاي ابي‌عبداللّه الحسين، مثل فردايي، حضرت از آن‌ها يك شب ديگر، در اين زندان دنيا مهلت خواست. كه به من مهلت بدهيد تا من به كارهايم برسم. يك جمله‌ي خوبي گفتند كه رفتني‌ها بروند، ماندني‌ها بمانند. يك شب ديگر با خداي‌تعالي در اين دنيا مناجات كنند مناجات‌كنندگان و لذا فردا شب را به اين‌ها مهلت دادند. اباالفضل عليه الصلاة والسلام اين مهلت را گرفت. ان‌شاءاللّه ما همه‌مان پيرو آن حضرت باشيم. روز عاشورا وقتي كه بناي تدريس حضرت اباالفضل رسيد، حضرت مي‌‌‌‌‌‌خواست تدريس كند. مهم‌ترين چيزي كه براي يك درس اخلاقی ارزش دارد مسأله وفاست، هم عملاً و هم قولاً حضرت اباالفضل عليه الصلاة والسلام از نظر كلام كه زياد گفت ولي از نظر عمل، دارد كه مشك آب را بدوش گرفته، براي اطفال ابي‌عبداللّه الحسين مي‌‌‌‌خواهد آب بياورد، وارد شريعه شد، وارد شريعه شد. چهار هزار نفر اطراف شريعه را گرفته بودند، شريعه فرات آنهايي كه كربلا رفتند ديدند اگر صد نفر هم اطراف شريعه را بگيرند كسي جرأت نمي‌كند برود جلو، چهار هزار نفر، حضرت اين جمعيّت را شكافت، وارد شريعه شد. دست برد زير آب، فذكر عطش الحسين، به ياد لبهاي تشنه‌ي ابي‌عبداللّه افتاد. آب را روي آب ريخت. به ما اين درس را داد يا نفس هوني و الحسين معطشاً، اي نفس من اين درس را من و شما بايد ياد بگيريم والاّ نفس حضرت اباالفضل تسليم پروردگار است. يا نفس هوني و الحسين معطّشا. اي امام زماني‌ها، به نفستان بگوييد هوني، و حضرت ولي‌عصر منتظر كمك و ياري شماست. مشك را پر از آب كرد، من زياد حال روضه خواندن ندارم. ان‌شاءاللّه جناب آقاي فاني روضه مي‌‌خوانند و شما را به فيض مي‌‌رسانند. مشك را به دوش گرفت. تمام همّت اباالفضل اين است كه آب را به خيمه‌ها برساند، چون يك منظره‌اي ديد از بچّه‌ها، ديد كه توي خيمه، در ميان خيمه‌ وقتي كه آب مي‌‌گذاشتند زمين مرطوب شده بود، اين‌ها پيراهن‌ها را بالا زدند و شكم‌ها را روي آن رطوبت‌ها مي‌‌گذارند و از اين راه استفاده مي‌‌كنند و صداي العطش در ميان اين خيمه طنين انداخته، اين منظره را ديد. آمد خدمت ابي‌عبداللّه الحسين گفت ديگر دلم تنگ شده آقا، صبرم تمام شده. لذا آب را مي‌‌خواهد به خيمه‌ها برساند دست راستش كه قطع مي‌‌شود بند مشك را به دست چپ مي‌‌اندازد. دست چپ قطع مي‌‌شود بند مشك را به دندان مي‌‌گيرد. امّا يك وقتي ديدند حضرت اباالفضل ايسا من الحياة عازما علي الموت، از زندگي مأيوس شد عازم مردن شد. وقتي كه آبها روي زمين ريخت. آمدند اطراف اباالفضل را گرفتند. حضرتش وقتي كه به روي زمين افتاد صدا زد يا اخا ادرك اخاك،اي برادر برادرت را درياب.

اعوذ بالله من الشیطان‌الرجیم بسم الله الرحمن‌الرحیم الحمدلله رب‌العالمین و الصلاة و السلام علی رسول‌الله و علی آله آل‌الله لاسیما علی بقیة‌الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم‌الدین اعوذ بالله من الشیطان‌الرجیم، إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا (مریم/96) اهمیت دادن به سال و ماه‌های قمری روز اول سال است، سالی که خدای تعالی و قرآن به رسمیت شناختند و مردم هم اگر مسلمان واقعی باشند باید این ماه و این سال را به رسمیت بشناسند، زیرا تمام برنامه‌های اسلامی اعمّ از وَفَیات و موالید و آداب و ادعیه در ارتباط با همین ماه قمری است و حتّی مسأله‌ی حج که از بزرگترین اجتماعات اسلامی ا‌ست با ماه قمری باید تعیین شود. مسئله‌ی روزه و ماه رمضان و شب قدر که تقدیرات انسان تعیین می‌شود، با ماه قمری باید تعیین گردد. لذا اگر ما مسلمان‌ها هم مسلمان واقعی باشیم باید ماه قمری را اهمیت بدهیم و بیشتر از ماه شمسی یا میلادی به آن توجه کنیم. اهمیت دادن به جلسات دعای ندبه مسأله بعد که چند هفته‌ای‌ است خیلی من را رنج می‌دهد، چه در تهران و چه در اینجا و چه در جاهای دیگر که شنیده‌ام و هفته‌ی گذشته خیلی ناراحت بودم ولی بخاطر این‌که عید بود نخواستم چیزی عرض کنم، آن مطلب این است که از هفته‌ی آینده، یا برای دعای ندبه نمی‌آیید و در مجالس خوانده نمی‌شود و یا باید همه اوّل وقت تشریف بیاورند. چون دعای ندبه، دعای ندبه‌ای که بخصوص شما می‌خوانید، مربوط به حضرت بقیة‌الله (ارواحنا فداه) است و این تأخیر شما آن‌هم به‌طوری که همین امروز یکی از دوستان می‌گفت اوّل جلسه ما خیال کردیم جلسه را دوستان متوجه نشدند که باید امروز اینجا بیایند، الّا دو سه نفری کسی نیامده بود. ما برای تزکیه‌ی نفس شما در هفته اگر یک ساعت و نیم از شما وقت بخواهیم که وقت صرف کنید، شما این وقت را در اختیار نگذارید، از همین الان عرض می‌کنم تقاضایم این است، خواهشم این است که در مجلس تشریف نیاورید. من نمی‌توانم ببینم که برای حرف‌های شاید یک مُشتِ آن بیهوده و بی‌سوادانه که من می‌زنم، همه سر ساعت حاضر بشوند ولی برای دعای ندبه‌ای که کلام، کلام امام‌صادق است، از دلِ پر عشق و پر محبّتِ دوستان امام صادق (علیه الصلاة والسّلام) برمی‌خیزد و با خدای تعالی مناجات می‌کند و من بررسی کردم؛ دعای ندبه تمام کلماتش یا با آیات قرآن یا با روایات متواتره تطبیق می‌کند، شما ان‌شاءالله اگر خواستید دعای ندبه بخوانید، اگر تصمیم گرفته می‌شود امروز که دعای ندبه در این جلسات خوانده شود، ساعت ده که برای این جلسه می‌آیید نیم ساعت جلوتر، یعنی نه و نیم همه باید در جلسه حاضر باشند و من از همین جا عرض می‌کنم که ساعت نه و نیم درِ جلسه را می‌بندند و هر کس برای دعای ندبه نیامد برای جلسه‌ی ما هم نخواهد آمد و نمی‌توانیم او را بپذیریم و تا یک مدتی لااقل که دوستان عادت کنند برای دعای ندبه حاضر شوند باید در بسته شود. تنظیم جلسات تزکیه‌ی نفس و مسأله‌ای که خیلی مهم است تنظیم این جلسات است که در بعضی از جاها شنیدم تنظیمی ندارد؛ ساعت نُه تشریف می‌آورید که به تدریج تا نه و نیم جمع بشوید، بیست دقیقه دعای ندبه را با سرعت می‌خوانید، جدّا جز دعای ندبه، دعای دیگری، حالا اگر فرصت بود تا ده دقیقه به ساعت ده بخوانید و الّا لازم نیست، تنها اکتفا کنید به همان دعای ندبه‌ای که با آن حال و شوق و شور می‌خوانید و ده دقیقه هم از دوستانی که آمده‌اند پذیرایی می‌شود و ساعت ده، آن‌هم بخاطر این‌که اذان مشهد تقریبا یازده و نیم ظهر است، بخاطر آن‌که دوستانی که اهل نماز جمعه هستند به نماز جمعه برسند ساعت یازده هم جلسه تمام می‌شود و به جای آن‌که بیهوده، که این یکی هم از مسائل بسیار پررنج برای من و برای آن‌هایی که یک مقدار عقل داشته باشند هست؛ سالکین الی الله؛ آن‌هایی که ما خطاب به آن‌ها در برداشت‌ها می‌کنیم که سالک الی الله باید این‌طور و آن‌طور باشد، سالکین الی الله متاسفانه به حرف‌های متفرق، ایستاده و نشسته در جلسه، وقت‌شان را در روز جمعه می‌گذرانند، ولایسعون الی ذکر الله، برخلاف فرموده‌ی خدا سعی بسوی نماز و مقدمات نماز نمی‌کنند و آن نیم ساعتی که می‌خواهند قبل از جلسه برای دعای ندبه بیایند، وقت‌شان را گاهی بیشتر صرفِ بیهوده می‌کنند. لذا ان‌شاء‌الله از هفته‌ی آینده این مطالب باید عمل بشود و اگر عمل نشود ما می‌توانیم مبارزه‌ی منفی بکنیم. مبارزه‌ی منفی ما هم این است که پیش خدا عذر داریم که جلسات را ان‌شاءالله تعطیل کنیم. این هم مطلب مهمی که لازم بود تذکر بدهم. تقوا و خطبه‌ی همام در مسأله‌ی تقوا چند هفته بود که این نوشته‌هایی را که شاید بیست سال قبل من ازخطبه‌ی همّام -که حتما ًخطبه‌ی همّام نزد اکثر دوستان معروف است- بعنوان نشانه‌های اهل تقوی نوشته بودم و ظاهرا تا به حال برای شما این‌ها را بعنوان قطعنامه‌ی پایانی جلسات تزکیه‌ی نفس نخوانده باشم و چون زیاد است و بی‌جهت نبوده که همّام، صَعِقَ، دادی زد و نفسش در همان دادی که زد از بدنش بیرون آمد و علی بن ابیطالب فرمود: کلام حق، این‌چنین در اهل حق تأثیر می‌کند. همّام (اسم شخصی است) آمده بود خدمت علی‌بن‌ابیطالب (علیه‌الصلوة‌و‌السّلام) و عرض کرد: صِفْ لِيَ الْمُتَّقِينَ (نهج البلاغة/خطبه‌193)، برای من اهل تقوی را توصیف کن. حضرت جنبه‌ای در او ندیدند و شاید برای ما مطلب را فرموده‌اند و جان او چه بهتر که در یک چنین حالتی در محضر امیرالمؤمنین از بدنش بیرون بیاید و اَجَلش برسد. حضرت ابتدائاً فرمودند که تقوی داشته باش و نیکی کن که خدا اهل تقوی را دوست دارد. همام بخاطر این‌که می‌دانست که متّقین یک صفاتی دارند که همه ندارند، متقین یک کمالاتی دارند که همه ندارند، اصرار کرد آقا برای من صفات متّقین را بیان کن. من در این برداشت‌هایم از این خطبه‌ی مهم، هشتاد و سه مطلب بوده که نمی‌دانم امروز می‌توانم با سرعت این‌ها را برای‌تان بخوانم و چون ضبط می‌شود بعدها بگیرید و با دقت روی آن فکر کنید و ان‌شاء‌الله همه‌ی آن‌ها را در خودتان پیاده کنید و آن‌چه که من منظورم از این چند هفته درباره‌ی تقوی و خصوصیات تقوی بوده با ضمیمه‌ی آن‌چه را که من معنا کردم درباره‌ی تقوی، ان‌شاءالله عمل کنید. من تا یک مقداری حالا ببینم وقت اگر باشد، خودم خسته نشوم، شما که خسته نمی‌شوید چون من زحماتی کشیده‌ام و آخر برنامه‌ام هست، ولی شما اول کارتان است، اوّلین دفعه هست که می‌خواهید این‌ها را از خطبه‌ای که علی (علیه الصلوة والسلام) خواندند، در بین جمع هم خوانده‌اند، برای یک نفر هم نخوانده‌اند، گوش بدهید. صفات متقین در خطبه‌ی همام بسم الله الرحمن الرحیم 1- اهل تقوی در دنیا دارای فضائلی هستند. این جمله‌ی اوّل علی بن ابیطالب است که «هُمْ أَهْلُ الْفَضَائِلِ». بعد می‌فرماید: 2- «مَنْطِقُهُمُ الصَّوَابُ» سخنان‌شان درست و راست و مطابق واقع است. 3- در تمام کارها میانه‌رو و در صراط‌مستقیم دین هستند و آن‌ها از هرگونه افراط و تفریط دورند. 4- روش خود را در تمام کارها تواضع قرارداده‌اند (من متأسفم که دوستان اهل تزکیه‌ی نفس یک تکبری در این مدت پیدا می‌کنند، ما در مرحله‌ی بالا هستیم -مخصوصا در خانم‌ها- آن خانم در مرحله‌ی پایین است، ما سنّ‌مان این‌طور است او سنّش این‌طور است، این‌را بدانید که همین حرف‌ها را هر کس بزند ولو اینکه در مرحله‌ی عبودیت هم باشد این شخص تزکیه‌ی نفس نکرده و هنوز از یقظه هم بیرون نیامده. چون اهل تقوی روش خود را در تمام کارها تواضع قرار داده‌اند) و از آنچه خدا برای آنها حرام قرارداده چشم‌پوشی می‌کنند و به آن توجهی نمی‌نمایند. 5- طالب علم نافع و مفیدی که به کمالات‌شان بیفزاید هستند و لذا به آن توجه کامل می‌کنند و به آن گوش می‌دهند. 6- در مقابل بلاهای دنیا آن‌چنان راحت و آرام‌ هستند که در مقابلِ خوشی‌ها و راحتی‌های دنیا آرام هستند. 7- اگر خدای‌تعالی اَجَلِ معینی برای آن‌ها مقدر نفرموده بود بخاطر شوقی که به ثواب‌های الهی و ترسی که از مؤاخذه‌ی پروردگار دارند، حتی چشم برهم زدنی نمی‌ماندند و جان‌شان در بدن‌شان باقی نمی‌ماند. 8- خدای‌تعالی در نظرشان بسیار عظیم و بزرگ است و هرچه غیر از اوست کوچک و حقیر است. 9- آن‌ها در ارتباط با بهشت مثل کسی هستند که آن‌را می‌بینند و خود را به نعمت‌های آن متنعم مشاهده می‌کنند. 10- آن‌ها در ارتباط با جهنم مانند کسی هستند که جهنم را می‌بیند و خود را در آن معذب مشاهده می‌کند. 11- دل‌هایشان محزون است. 12- مردم از شرّ آنها در امان‌اند. 13- بدن‌هایشان لاغر، خواسته‌های‌شان کم، عفت نفس دارند و چشم طمع به مال و مقام دیگران ندارند. 14- بر مشکلات چند روزه‌ی زندگی کوتاه دنیا بخاطر راحتی طولانی و ابدی آخرت صبر می‌کنند و در مقابل زحماتِ اطاعت و بندگی خدا و ترک گناه، بردبار و مصائب را تحمل می‌نمایند. که امام (علیه الصلوة والسّلام) می‌‌فرماید: این‌ها دارای صبر و استقامت‌اند. 15- این تجارت پرسودی که پروردگارشان برای آن‌ها مهیا کرده برای آن‌ها مفید است. دنیا آن‌ها را می‌خواهد ولی آنها به دنیا توجه نمی‌کنند و دنیا را نمی‌طلبند، دنیا آنها را می‌خواهد اسیرشان بکند ولی با قیمت جان‌شان از او دوری می‌کنند. 16- شب‌ها برای عبادت به پا می‌ایستند و نماز شب می‌خوانند. 17- آنها آیات و اجزاء قرآن را در شب تلاوت می‌کنند و در آن تدبر می‌نمایند و بوسیله‌ی آن خود را محزون می‌کنند و بوسیله‌ی آن خواندن، دوای درد و روح‌شان را پیدا می‌کنند. و وقتی به آیه‌ای که درآن تشویقی است می‌رسند به طمع می‌افتند و جان‌هایشان آن‌چنان از شوق پر می‌کشد که گمان می‌کنند به آن چشم دوخته‌اند و باید به بالا بروند. و وقتی به آیه‌ای که درآن ترساندن از عذاب الهی است می‌رسند، گوش دل را باز می‌کنند که گمان می‌کنند شعله‌های جهنم و نهیبش در باطن گوش‌‌شان طنین انداخته است. 18- آنها کمر را برای رکوع خم کرده و برای سجود پیشانی روی خاک گذاشته و دست‌ها و زانوها و سرانگشتان پا را بر زمین فرش کرده از خدا می‌خواهند که آن‌ها را از آتش جهنم نجات دهد. (بهترین سجده این است که انسان درتمام این‌ اعضاء سجده که روی زمین می‌گذارد، بینی‌اش را هم روی خاک بگذارد و تا ممکن است سینه‌‌اش را به زمین نزدیک کند.) 19- آن‌ها روزها در مقابل ناملایمات حلم می‌کنند و دانشمندان‌اند. آن‌ها نیکانی هستند که خود را از گناه نگه می‌دارند. 20- ترس،آن‌ها را همچون تیر، تراشیده، (یعنی باریک شده‌اند) آن‌چنان لاغر و رنجورشان کرده که اگر کسی به آن‌ها نگاه کند گمان می‌کند که آن‌ها مریض‌اند و حال آن‌که آن‌ها مریض نیستند و گاهی مردم می‌گویند که آن‌ها افکارشان پریشان است و حال آن‌که پریشانی آن‌ها بخاطر مسأله‌ی بزرگی است که درباره‌ی آن فکر می‌کنند. 21- آن‌ها به اعمال و عبادت خود راضی نمی‌شوند و بلکه اعمال و عبادات زیاد خود را زیاد نمی‌دانند. 22- آن‌ها همیشه خود را متهم می‌دانند و از اعمال خود می‌ترسند. 23- اگر کسی یکی از آن‌ها را پاک بداند و به پاکی او را معرفی کند از گفته‌ی او می‌ترسند و می‌گویند من به حال خودم از دیگران آگاهترم و پروردگار من به حال من داناتر است؛ خدایا مرا به آن‌چه این‌ها می‌گویند مؤاخذه نکن و مرا بهتر از آنچه این‌ها گمان کرده‌اند قرارم بده و از آنچه این‌ها از اعمال بد من نمی‌دانند درگذر. 24- ازعلایم متقین این است که آن‌ها را با قدرت و قوت در دین می‌بینی. 25- دارای استقامت، با ملایمت و محبت‌اند. 26- آن‌ها دارای ایمان، بایقین کامل‌اند. 27- در بدست آوردن یقین بسیار حریص‌اند. 28- و با داشتن علم بسیار حلیم‌اند. 29- آن‌ها با داشتن ثروت میانه‌روی را از دست نمی‌دهند. 30- آن‌ها در عبادت با خضوع و خشوع‌اند. 31- آن‌ها در عین فقر و فاقه خود را ثروتمند و خوشحال معرفی می‌کنند. 32- و در شدت ناراحتی، صبر و بردباری را شعار خود قرار داده‌اند. 33- آن‌ها فقط مال حلال طلب می‌کنند. 34- آن‌ها برای هدایت خود خوشحال‌اند. 35- آنها از طمع، که انسان را پست می‌کند دوری می‌کنند. 36- آن‌ها اعمال شایسته انجام می‌دهند ولی در عین حال می‌ترسند. 37- روز را شب می‌کنند و حال آن‌که همّ‌شان شکر خداست. 38- شب را صبح می‌کنند و حال آنکه همّ‌شان یاد پروردگار است. 39- شب را با ترس می‌خوابند و صبح با خوشحالی برمی‌خیزند؛ (برای اینکه: اللَّهُ يَتَوَفَّي الْأَنْفُسَ حينَ مَوْتِها (زمر/42)، وقتی که انسان می‌خوابد ممکن است خدا روح انسان را نگه دارد و روح انسان را به بدن برنگرداند، لذا می‌ترسند که روحشان برنگردد وامتحان‌شان تمام نشده باشد ولی صبح که بر می‌خیزند می‌بینند نه، هنوز در جلسه‌ی امتحان‌اند، هنوز می‌توانند یک کاری بکنند، خوشحال می‌شوند.) 40- ترس‌شان بخاطر غفلت‌شان از خداست وخوشحالی‌شان بخاطر فضل و رحمت خداست که به آنها می‌رسد. 41- اگر نفسِ شخصِ متّقی در آنچه بر او سخت است فرمان او را نَبَرد، او هم در آنچه نفس دوست دارد اطاعتش را نمی‌کند. (اگر نفس شما از شما خواست که یک کاری را بکنید و شما از نفس‌تان خواستید که یک کاری را بکند و او سختش بود؛ فرمان نَبُرد، شما هم به هیچ وجه اطاعتش را نکنید.) 42- روشنی چشمِ اهل تقوی در آن چیزی است که همیشه خواهد بود و پایدار است (روشنی چشمِ اهل تقوی به قیامت است و به آنچه که همیشه خواهد بود. شما چشم‌تان بخاطر یک فرض کنید مدرکی که می‌گیرید روشن می‌شود، یک نمی‌دانم اجازه‌ی اجتهادی که می‌گیرید، یک پست و مقامی که می‌گیرید؛ که اینها پایدار نیست.) و نسبت به چیزی که ناپایدار است بی‌اعتنا هستند. 43- اهل تقوی حلم را آمیخته با علم می‌کنند و از آن استفاده می‌نمایند. 44- اهل تقوی گفتار را با عمل هماهنگ نموده و هیچ‌گاه خلاف آنچه می‌گویند عمل نمی‌کنند. 45- آرزوهای دنیوی اهل تقوی نزدیک است. (اهل تقوی آرزو‌شان چیست؟ این‌که به نِعَم آخرتی برسند که خیلی نزدیک است، إِنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ أَكَادُ أُخْفِيهَا (طه/15) یا در آن آیه‌ی شریفه که می‌فرماید ساعت قریب است: إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا وَنَرَاهُ قَرِيبًا (معارج/6و7).) 46- لغزش‌های اهل تقوی کم است. 47- قلوب اهل تقوی خاضع و خاشع است. 48- اهل تقوی روح قانعی دارند. 49- اهل تقوی خوراک‌شان کم است. 50- کارها را سخت نمی‌گیرند و با آن‌ها به آسانی روبرو می‌شوند. 51- دینِ اهل تقوی از دستبرد شیطان محفوظ است. (اگر شیطان گول‌تان زد بدانید هنوز تقوای‌تان کامل نشده.) 52- اهل تقوی شهوت را در خود کشته‌اند (منظور از شهوت این است که انسان خواسته‌های دلش را همیشه انجام بدهد. یعنی آقا چرا این کار را کردی؟ دلم می‌خواست. نباید این کار را بکنی.) شهوت را در خود کشته‌اند. 53- اهل تقوی کظم غیظ می‌کنند. 54- از اهل تقوی همیشه خیر و خوبی انتظار می‌رود. 55- مردم از شرّ اهل تقوی در امان‌اند. 56- اگر اهل تقوی در میانِ مردمِ غافل باشند، یادِ خدا را فراموش نمی‌کنند (در یک مجلسی نشستید، همه‌ی غافلین نشسته‌اند و مشغول عیش و نوش‌اند، شما بیاد خدایی) و نام‌شان در زمره‌ی غافلین قرار نمی‌گیرد و اگر در میان متوجّهین به خدا ( کسانی که به یاد خدا هستند) باشند، با آنها هستند و نام‌شان در زمره‌ی غافلین نخواهد بود. 57- هر کس به آنها ظلم کند عفوش می‌کنند. 58- و به آنهایی که محروم‌شان کرده‌اند عطا می‌کنند. 59- و با کسی که با آنها قطع دوستی کرده این‌ها ارتباط برقرار می‌کنند. 60- از فحش دادن دورند. (که روایت هم دارد، اگرچه این خودش روایت است ولی روایت دیگر هم هست که: لا يكون المؤمن سبابا ولا فحاشا (صلح الحسن (ع) – السيد شرف الدين – ص ٣١٥)، اگر دیدی کسی فحش داد، حالا ولو خیلی هم غضب کرده، فحش داد، فحش هم این است که چیزی که مناسب نیست به یک کسی انسان بگوید و به او نمی‌خورد، مثلاً فرض کنید به یک کسی می‌گویند پدر سگ، خُب این پدرش هیچ‌وقت سگ نبوده، معلوم است که این فحش است.) 61- کلام‌شان با محبت و ملایم است. (خیلی با محبت صحبت می‌کنند. با ملایمت صحبت می‌کنند. تا می‌توانند اخم به مردم بی‌جهت نمی‌کنند.) 62- اهل تقوی بدی‌هایشان پنهان وخوبی‌هایشان حاضراست (یعنی خودش را نشان می‌دهد) 63- اهل تقوی خوبی‌هاشان به همه می‌رسد و بدی آنها را کسی ندیده است. 64- اهل تقوی در سختی‌ها بردبار و در ناراحتی‌ها صبورند. 65- اهل تقوی در خوشی‌ها شکورند. 66- اهل تقوی بر دشمنان، اِجحاف نکرده و به دوستان بدی نمی‌کنند. 67- اهل تقوی قبل از آن‌که علیه آنها کسی شهادت بدهد خودشان به کار بدشان اعتراف می‌کنند. 68- آنچه به اهل تقوی بسپارند از بین نمی‌برند و نگهداری آن‌را بر عهده می‌گیرند. 69- آنچه را به اهل تقوی یادآوری کنند فراموش نمی‌کنند. (از تذکرات مردم علاوه که بدشان نمی‌آید همیشه هم به یادشان هست، خدا رحمت کند فلانی را، به من این‌طوری می‌گفت، آن‌طوری می‌گفت، با من تندی کرد، چوبِ استاد به زِ مهر ِپدر، گاهی ما را تنبیه می‌کرد که چرا این‌کار را کردی، فراموش نمی‌کنند.) 70- اهل تقوی مردم را با لقب‌های بد نام نمی‌برند. (خیلی دقت کنید؛ با لقبِ بد وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ (حجرات/11)) 71- اهل تقوی به همسایه‌ها بدی نمی‌کنند و به آنها ضرر نمی‌زنند. 72- اهل تقوی مصیبت‌دیدگان را شماتت نمی‌‌کنند. (یک دشمنی داشتید و حالا مرده، با بدبختی هم مرده، بروید به بچه‌هایش بگویید که دیدی آخرش حق با ما بود!) 73- اهل تقوی در کارهای بیهوده و باطل وارد نمی‌شوند. (هر کلمه‌ای که حضرت امیر می‌فرمود یک ضربه‌ی شدیدی بود برای آن بیداری که در کنارش ایستاده بود که من چرا این‌طور نیستم.) 74- اهل تقوی از حق و حقیقت بیرون نمی‌روند. (حالا این بچه‌ی من است طرفداری‌‌اش بکنم ولو ناحق، او برادر من است طرفداری‌اش کنم ولو ناحق) 75- اگر سکوت کند، کم حرفی، او را محزون نمی‌کند. (یک ساعت بنشیند، اِی بابا ما چرا بی‌کار نشستیم! خب فکرکن) 76- اهل تقوی اگر بخندند با قهقهه و صدای بلند نمی‌خندند و صدای‌شان را به خنده بلند نمی‌کنند. (چون قهقهه وخنده‌ی بسیار بلند کراهت دارد مگر حالا یک وقتی ناآگاهانه، ناخودآگاه یک چیزی گفتند، خیلی خنده‌اش گرفت خُب از دست خودِ انسان خارج است) 77- اگر بر اهل تقوی ظلم و تجاوزی بشود صبر می‌کنند تا آنکه خدای‌تعالی انتقام‌شان را از ظالم بگیرد. (می‌سپرند به خدا، وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِلَّذِينَ آمَنُوا (حشر/10)، من دوسه روز قبل در همین‌جا گفتم که اگر انسان از کسی ناراحتی دارد، اذیتش کرده، مردم آزاری هست، به خدا واگذار کند، حضرت سیدالشُّهداء (صلوات الله علیه) می‌توانست با یک اراده، شمر و یزید و همه‌ی دشمنانش را از بین ببرد ولی خدا باز بهتر از این، آن‌ها را عذاب می‌کند) 78- اهل تقوی خود را به زحمت می‌اندازند و نمی‌گذارند مردم از آنها ناراحت شوند. 79- اهل تقوی خود را برای آخرت‌شان به زحمت ِعبادت و بندگی وادار می‌کنند. 80- مردم را از شرّ خود در امان قرار داده‌اند. 81- دوری اهل تقوی از مردم بخاطر بی‌اعتنایی به دنیا و طلب پاکی است، نه بی‌جهت از مردم دوری کنند. 82- نزدیک شدنِ اهل تقوی به مردم بخاطر محبّت به آنها و اظهار لطف به آنهاست. 83- دوری اهل تقوی از مردم بخاطر تکبر و عظمت دادن به خود نیست. نزدیک شدنِ اهل تقوی به مردم بخاطر مکر و گول زدن آنها نمی‌باشد. کوشش بکنید سرمایه‌ی عمر را آسان از دست ندهید هشتاد و سه جمله برای‌تان خواندم. ان‌شاءالله همه‌تان، آنهایی که نوشته‌اند که نوشته‌اند، آنهایی هم که ننوشته‌اند نوارش را بگیرند و گوش بدهند و برنامه‌ی زندگی خودشان قرار داده باشند. این بالای برگه هم آن وقت‌ها نوشته‌ام قطع‌نامه، یک قطع‌نامه‌ای است که ان‌شاءالله برای داشتن تقوی، باید همه‌ی شماها داشته باشید. اینجا که رسید، حالا شاید باز هم علی بن ابیطالب (علیه الصلوة والسّلام) می‌خواست بیشتر از این درباره‌ی اهل تقوی حرف بزند، اینجا که رسید؛ صعق همّام، همّام همین‌طور که نشسته بود رنگش پرید؛ آدمِ بیدار این‌طوری است؛ آدمی که در مسأله‌ی معنویات وتزکیه‌ی نفس جدّی است این‌طوری است. اگر آن اَجَلی که خدا مقدّر کرده برای اهل تقوی نمی‌بود، لَمْ تَسْتَقِرَّ أَرْوَاحُهُمْ فِي أَجْسَادِهِمْ طَرْفَةَ عَيْنٍ شَوْقاً إِلَى الثَّوَابِ ، این‌ها بخاطر ثوابی که خدا برای آنها تعیین کرده فوراً می‌مردند. ما این‌جا چه‌کار می‌کنیم؟ این دنیا چه هست؟ چقدر ارزش دارد؟ من نمی‌خواهم شماها را از دنیا دور کنم بلکه اصرار من این است که دنیا را به اندازه‌ی خودش، آخرت را هم به اندازه‌ی خودش قدر بدانید. همین امیرالمومنین علی بن ابیطالب (علیه الصلوة والسّلام) که درباره‌ی متقین این فرمایشات را فرموده، در همین نهج‌‌البلاغه می‌فرماید: الدنیا مَتجَرُ اولیاءالله (نهج البلاغه، حکمت 131)، دنیا محل تجارت اولیاء خداست، شما آمدید اینجا تجارت کنید؛ سرمایه‌تان چیست؟ کسب و کارتان چیست؟ سرمایه‌ای که آوردید با آن تجارت کنید چیست؟ عمرتان است؛ لذا وقت طلاست. یک لحظه با افراد غافل بنشینید، شما را از بین می‌برند، یعنی سرمایه‌تان را از بین می‌برند. کوشش بکنید این سرمایه را آسان از دست ندهید. زحماتی کشیده شده، شاید من خودم نتوانم این زحمات را برای شما توضیح بدهم، من خودم در همین سایتی که هست شرح زندگی خودم را می‌خواستم بنویسم، می‌بینم از سن چهارده سالگی، هم عکس دارم، هم شاهد دارم، هم شما می‌بینید که زیاد بی‌استعداد و کم‌حافظه نیستم، از آن موقع مشغول تحصیل هستم، تحصیلاتِ متفرقه هم نکردم، حتی اگر یک مقداری پیش یک استادی فلسفه‌ای خواندیم بخاطر این‌که بفهمم آنها چه می‌گویند، منطق خواندم بخاطر این‌که ببینم آنها چه می‌گویند، و تمام فکرم قرآن و آیات و روایات بوده، می‌توانستم کاری بکنم که امروز این اندازه خودم را به زحمت نیندازم، اما کاری را دنبال کردم که به نظر من بعدها شاید نتیجه بدهد؛ که امیدواریم بعدهایی نداشته باشد، حضرت بقیة‌الله (ارواحنافداه) تشریف بیاورند و ایشان همه‌ی دست کشیدن‌های ما را در تاریکی با آن چراغ پر نورِ علم الهی که در قلب مقدس‌شان هست تمامِ جاها را روشن کنند واشتباهات ما را برطرف کنند، آرامش داشتن به اعتقادات صحیح ولی از آیات و روایات این برنامه‌ی تزکیه‌ی نفس را تهیه کردیم؛ این عقائد را خلاصه کردیم و در تمامِ این مدت، زحمات من روی این مسائل بوده و لذا خیلی دوستانی که بی‌توجهی به این مسائل می‌کنند، به من نه، ولی به آیات و روایاتی که خلاصه شده ظلم می‌کنند. این‌که می‌بینید من می‌گویم خیلی متأثر شدم ‌که شما در دعای ندبه شرکت نکردید و در این جلسه شرکت کردید خُب بعضی‌ها ممکن است مشکلاتی داشته باشند نتوانند زود خودشان را برسانند ولی اگر به فکرش باشند، اگر اهمیت به امام زمان‌شان بدهند، اگرحتّی یک جمله از این دعای ندبه را متوجه باشند که دارند با چه کسی صحبت می‌کنند، اللهم انت کشاف الکرب والبلوی، همه‌ی ماها یک ناراحتی‌هایی داریم، باید درِ خانه‌ی چه کسی رفت؟ چه بکنیم؟ در مقابل این مشکلات دنیا که دنیا یک جایی‌ست که محفوف، پیچیده شده است به بلاها وناراحتیها، بِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَةٌ (نهج البلاغة/خطبه226)، در این دنیا چه باید بکنیم؟ چه کسی کشّافِ کرَب و بلوی است؟ شما در هر نماز می گویید: ایاک نستعین (الحمد/5)، خدایا من یاری از تو می‌خواهم، از تو کمک می‌خواهم. درهمین آیاتی که امروز تلاوت شد و شما مقید شدید یک هفته این آیات را بخوانید، دیشب هم اتفاقاً در مجلسِ منزلِ ما همین آیه مورد بحث واقع شد، ان الذین امنوا و عملوا الصالحات، کسانی که ایمان بیاورند، این جمله معنایش این است که اعتقادات صحیح دارند و به این اعتقاداتِ صحیح آرامش پیدا کرده‌اند، چون بعضی وقت‌ها هست که انسان اعتقاداتش خوب است ولی نمی‌داند که آیا اشکالی، شُبهه‌ای گوشه‌اش باشد یا نباشد، آیا آن دسته درست می‌گویند یا این دسته؟ کنار این حرف‌ها خیلی مسائل هست، کنارِ همین اعتقاداتِ شما خیلی مسائل هست، کنار همین اعمال شما خیلی مسائل هست، همه را انسان عقب زده باشد، به آن حقیقت رسیده باشد، آرامش پیدا کرده باشد. شما مثلاً فرض کنید در وسط زلزله‌ی شدید، همه دارند از بین می‌روند، شما فرض کنید در یک خانه‌ی آهنی هستید که اگر این‌ را به آسمان هم بپرانند بعد به زمین برگردد شما سالم هستید، ببینید چه آرامشی پیدا می‌کنید، در یک چنین حصن حصینی، خدای تعالی می‌فرماید: کلمة لا اله الا الله حصنی فمن دخل فی حصنی اَمِن من عذابی (معاني الأخبار،الجزء1،ص371) ، این دنیا دنیایی‌ست که: إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا (زلزلة/1و2)، دنیا یک زلزله‌گاهی است، حالا ماها را الآن تکان نمی‌دهد امّا تا یک ساعت دیگر چطور؟ معلوم نیست. آن مردمِ کنار دریا را، در دریا زلزله می‌شود آب دریا می‌آید می‌ریزد روی این‌ها، همه را از بین می‌برد، دویست هزار جمعیت می‌میرند، زلزله‌ی بم که شماها دیدید، خُب آنها شب خوابیدند اصلاً هم فکر این‌که زلزله بشود نمی‌کردند، صبح با جنازه‌های دوستان و عزیزان‌شان روبرو شدند. اگر می‌خواهید در حصنِ حصینِ پروردگار واقع بشوید که زلزله هم که شد این جعبه‌ای که شما در آن هستید بپرّانند بالا باز بیفتد روی زمین، شما اصلا دردتان نیاید، داخلش هم طوری تنظیم کرده باشند از پنبه و امثال این‌ها که ناراحت نشوید، این چه هست؟ خدا می‌گوید -این روایت تواتر دارد، در تمام کتب اهل سنت وشیعه همه نوشته‌اند- که: كلمةُ لا إلهَ إلاّ اللهُ حِصْني، این همان جعبه است، همان خانه است، فَمَن دَخَل حصني أمِنَ مِن عذابي، از عذابِ زلزله، و دارٌ ِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَةٌ، انسان در امان است، نمی‌خواهید در امان باشید؟ اگر نمی‌خواهید خودتان می‌دانید، اگر می‌خواهید در امان باشید اعتقادات‌تان را درست کنید. که «ان الذین امنوا» ایمان داشته باشید. وَالْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِي خُسْرٍ (عصر/1و2) ، همه‌ی مردمی که روی کره‌ی زمین هستند همه چه خبر دارند؟ یک وقت ممکن است زلزله بیاید (همین مثال زلزله بد نیست) این‌ها را از بین ببرد، همه در معرض خطرند؛ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا (عصر/3) ، مگر کسانی که در این خانه‌ی امن باشند، خانه‌ی امن چیست؟ لا اله الا الله. آن‌طوری که خدا را باید بشناسید، بشناسید؛ از طریق ائمه‌ی اطهار، از طریق اولیاء خدایی که با خدا در ارتباط‌ هستند، انَّما یَعْرِفُ القُرْآنَ مَنْ خُوطِبَ بِه‌ (وسائل الشیعه، ج۲۷، ص۱۷۶-۲۰۶)، قرآن را کسی می‌شناسد، کسی می‌فهمد که به او خطاب شده باشد، هر کسی قرآن را نمی‌تواند بفهمد. خدا بعضی‌ها را لعنت کند، من گاهی واقعاً ناراحت می‌شوم، حرف‌های بی‌معنای خودشان را می‌گویند مغزِ قرآن، و آن‌هایی که دارند قرآن را خوب معنا می‌کنند و می‌فهند، آن‌ها را می‌گویند پوست را نزد خران انداختیم! آن را پوستِ قرآن می‌دانند -همین ظاهر قرآن را- ظاهرِ قرآن حجت است، هیچ جای قرآن پوست نیست، هیچ جای قرآن هم مغز نیست، همه‌اش در نزد رسول اکرم مغز است، همه‌اش معناست، همه‌اش فهم است، همه‌اش درک است، همه‌اش علم است و هر کس به آن‌ها متصل باشد برایش همین‌طور است. عمل صالح و یقین به آخرت بیائید از همین ظاهر قرآن، از همین مقداری که در ظرف دو سه سال من از شما تقاضا کرده‌ام که بخوانید و مطالعه کنید، از همین‌ها تمام سعادت شما را من برایتان بیان کنم؛ نه از همه‌ی قرآن؛ از یک صفحه‌اش، از یک آیه‌اش، همین ان الذین امنوا وعملوا الصالحات، عمل صالح داشته باشید. عمل صالح چه هست؟ نماز خواندن؟ یکی نماز خواندن است، عمل صالح چیست؟ تو چه کسی هستی؟ یک حیوان چطور می‌شود صالح باشد؟ چه طور حیوانی باشد؟ اگر اسب باشد؛ اسب صالح آن اسبی است که خوب بِدَود، اگر خیلی شیر می‌دهد چطور؟ نه، اسب صالحی نیست، اسبِ صالح شیرش را می‌خواهیم چه‌کار کنیم؟ اگر یک گاو صالح را از شما پرسیدند چطور گاوی است؟ خوب بِدَود؟ از هر اسبی هم بهتر می‌دَود، به چه درد می‌خورد؟ آن باید شیر خوب بدهد. مرغ صالح چطور مرغی هست؟ چاق باشد، گوشتش را بشود استفاده کرد، هر روز تخم بکند. آدمِ صالح چطور آدمی هست؟ بگویید! از نزد ما مردم یا از نزد خدا؟ از نزد ما مردم هر کس وزنه‌ی بیشتری بردارد، هر کس توپ فوتبال را طوری بزند که در هر دفعه وارد دروازه بشود! خدا را در نظر بگیریم؛ اینطوری نیستیم ماها؟! من شنیدم بعضی از اهل تزکیه‌ی نفس تا نصف شب می‌نشینند ببینند بالاخره کدام تیم فوتبال برنده شد، تو صالح هستی؟ چه بگویم؟ به‌خدا قسم! تو آن گاوی هستی که خوب می‌دوی، یک پول هم به درد نمی‌خوری. اگر غیرت داریم بفهمیم. آدم صالح از نزد ما آن کسی است که –اسمش را هم علم گذاشتیم- مدارک عالیه‌ی علم را گرفته باشد و در کوچه و بازار بی‌کار راه برود، آن‌هم مخصوصاً دختر. آدم صالح آن کسی است که این دستورات امیرالمومنین (علیه‌السّلام) که امروز برایتان خواندم عمل بکند. می‌گوئید نه؟ سه روز، چهار روز، ده روز، تا روز عاشورا وقت دارید روی آن فکر کنید، اگر نتیجه غیر از این شد، شما به من بگویید تو اشتباه کردی، با توجه به این‌که ما یک زندگی ابدی هم داریم. البته اگر ایمان نباشد عمل صالح خیلی فرق می‌کند، این‌ها که می‌بینید عمل صالح را غیر از آنچه خدا و پیغمبر و ائمه فرمودند صالح می‌دانند، خوب می‌دانند، دارای مزیت می‌دانند، بهترین می‌دانند، اینها بدانید که به عالم آخرت زیاد معتقد نیستند، که در قرآن در همان اول سوره‌ی بقره خدای تعالی می‌فرماید که وَبِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ (بقرة/4) این خیلی مهم است، ماها یقین به آخرت نداریم، می‌گوییم نقداً شکم‌مان سیر بشود خوب است، پول‌دار باشیم خوب است، زندگی‌مان مرتب باشد خوب است، عیناً آن بچه‌ای است که وارد کلاس می‌شود، شش سال، ده سال درس خوانده، حالا می‌خواهد وارد جلسه‌ی امتحان بشود، می‌گویند آقا یک ربع بیشتر وقت نداری، باید این امتحانات را بدهی، این در مدت یک ربع؛ من کجا بنشینم؟ پهلوی که بنشینم؟ روی چطور صندلی بنشینم؟ سقف این اتاق که ما داخلش نشستیم چه شکلی هست؟ چه رنگی هست؟ عمرش تمام می‌شود. غیر از این نیست؛ حواستان را جمع کنید. من اگر برایم ممکن بود و می‌دانستم با این کار یک عده از خواب بیدار می‌شدند می‌رفتم دست‌شان را می‌بوسیدم، پای‌شان را می‌بوسیدم، گریه می‌کردم، خواهش می‌کردم که از خواب غفلت بیدار بشوید، بیاییم از خواب غفلت بیدار بشویم، اگر من اشتباه می‌کنم شما من را نصیحت کنید. اهمیت دهه‌ی اول محرم و برکات عزاداری این ایام، ایام بسیار مهمی است؛ بهار معنویت است؛ اول سال و اول محرم است. دیشب دوست عزیزمان آقای بخشی‌زاده یک مطلب خوبی فرمودند ولو فرصت نداشتند خوب توضیح بدهند که همان سبب شد من تشویق شدم که هر شب ان‌شاءالله مجلسی در منزل به‌عنوان عزاداری باشد، فرمودند که آخر سال، عید غدیر را گذاشتند، دوازده روز هم فرصت دادند. و اول سال هم امام حسین را گذاشتند و دوازده روز به شما فرصت دادند بنام دوازده امام، چه‌کارکنیم؟ عزاداری کنیم؟ عزاداری، ولو اینکه همه‌ی عزاداری‌ها در زمان غیبت‌کبری به نظر نمی‌آید جز پوسته‌ای چیز دیگری باشد، ظواهری است؛ سینه زدن‌ها، به سر و صورت زدن‌ها؛ مجالس عزاداری بر پا کردن‌ها؛ واقعیت در آن کم پیدا می‌شود ولی چقدر همان پوسته برکاتی داشته است. آن شخص می‌گوید در کرمانشاه از آن شخصی که از اولیاء‌خدا بود پرسیدم که امام‌زمان در مجلس ما تشریف می‌آورند؟ گفت: بپرسم؛ تشرفی ظاهراً برایش حاصل شده بوده؛ گفت: تشریف می‌آورند، حضرت می‌آیند می‌نشینند، در مجالس شما عزاداری می‌کنند. این‌ها همه پوسته هست، باطنش یک چیز دیگری‌ست، من دلم می‌خواهد شماها به باطن آن برسید. این ده روز خیلی مهم است. سید بحرالعلوم؛ مرجع تقلید، آن آقایی که هنوز هم نام مقدسش سر زبان‌های منتظرین امام زمان هست، می‌بینند یک‌دفعه لباسش را کند و رفت بین سینه‌زن‌ها مشغول سینه‌زدن شد، می‌گویند: آقا چه شد؟ گفت: دیدم آقایم شرکت کرده بودند، من هم دیدم خلاف است که من وارد نشوم. این پوسته است، پوسته‌ی عزاداری است. پوسته‌ی عزاداری است که انقلابِ ما را تقریبا بوجود آورد، من خودم بودم، شما اکثراً شاید سن‌تان ایجاب نکند که بوده باشید، عمده‌اش ایام محرم کار را پیش برد. این وضعی که الان می‌بینید هنوز مردم این‌طور داغ هستند و این‌طور در این برف و سرما در راهپیمایی‌ها شرکت می‌کنند این مالِ امام حسین است. خواندن زیارت عاشورا در سال 1341 که امام دستور داده بودند که بدی‌های خاندان پهلوی را بیان کنید؛ خیلی هم آن موقع قدرت داشتند، چون بعد از آن تقریبا تا سال57 او روی کار بود و به قدرت فوق العاده‌ای هم رسیده بود، خُب من مجلسی در تهران داشتم، تمامش راجع به این مسأله بود، اسم هم می‌بُردم، آمدند ما را هم بگیرند پیدایم نکردند و با مرحوم شهید هاشمی‌نژاد بودیم، او را گرفتند. این‌طوری بود. عزاداری ابیعبدالله الحسین، پانزده خرداد آن سال، دوازدهم محرم بود که بعد از آن، طیب و دوستانش را گرفتند و اعدام کردند و بعد حدوداً شاید هفتاد، هشتاد نفر از علمای بزرگِ همه جا را بردند زندان، همه‌اش مربوط به ابیعبدالله الحسین است، من باز می‌گویم پوسته است، بروید به عمق‌اش، ببینید چه می‌کند. این کتاب در محضر استاد، یک گوشه‌ای از کربلا و عزاداری بر سیدالشّهداء را من توضیح دادم، خیلی قدر بدانید. کوشش کنید ان‌شاءالله همه در هر مرحله‌ای که هستند زیارت عاشورا را هر روز بخوانند و با توجه هم بخوانند، به این ترتیب که عرض می‌کنم؛ اتفاقا دیروز این کتاب صدف را دیدم، روایت از امام صادق است، از بابِ استحباب -در مستحبات به سند هم زیاد لازم نیست توجه کنید، همین قدر نقل شده باشد که از امام صادق هست بَس است- امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: اگر اینطوری زیارت عاشورا را بخوانید -که صد لعن و صد سلام یک مقداری طول می‌کشد- در صد لعن یک دفعه بگویید: اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له علی ذلک اللهم العن العصابة التی جاهدت الحسین علیه السلام و شایعت و بایعت و تابعت علی قتله اللهم العنهم جمیعا، و بعد از این یک‌دفعه که اینطوری خواندید، بعد 99 مرتبه بگویید: اللهم العنهم جمیعا، اللهم العنهم جمیعا، اللهم العنهم جمیعا…..خیلی زود تمام می‌شود و در سلام هم یک مرتبه بگویید: السلام علیک یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلّت بفنائک علیک منی سلام الله ابدا ما بقیت و بقی الیل و النهار و لا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین. یک‌دفعه این‌طوری بخوانید و 99 مرتبه بعد از آن بگویید: السلام علی الحُسین وعلی علی بن الحُسین وعلی اولاد الحُسین و علی اصحاب الحُسین، این همان ثواب را به شما می‌دهند. خُب این کار، کارِ آسانی هست، شاید مجموعا یک‌ربع بیشتر طول نکشد و نباید من بگویم کم طول می‌کشد، برای خودم می‌گویم، من تنبل هستم، والّا ساعت‌ها، سال‌ها، انسان در مقابل ابی عبدالله الحسین نشسته باشد به آن چهره‌ی مبارک، به آن چهره‌ی مبارکه‌ی پرمعنویت نگاه بکند بگوید: السلام علیک یا ابا عبدالله، فدایت بشویم آقا، قتل الله من قتلوک و لعن الله قوما ظلموک و لعن الله قوما منعوک من ماء الفرات، السلام علیک یا ابا عبدالله و رحمة الله و برکاته. دعای ختم مجلس نسئلک اللهم و ندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان یا الله و یا الله و یا الله و یا الله و یا الله. خدایا به آبروی ابی عبدالله الحسین گناهانی که در سال گذشته کرده‌ایم، اشتباهاتی که کرده‌ایم همه را ببخش و بیامرز. به آبروی ابا عبدالله الحسین خدایا قسم‌ات می‌دهیم فرج فرزندش را در این سالِ نو به ما مرحمت بفرما. پروردگارا ما را در این ماه به عزاداری ابی عبدالله الحسین موفق بفرما. خدایا ما را از یاران خوبِ حضرت ولی عصر قرار بده. خدایا اگر ما در کربلا بودیم بعید بود که از اصحاب عمر سعد باشیم، حال که آنجا از اصحاب سیدالشهداء نبودیم خدایا ما را از اصحاب حضرت بقیة‌الله قرار بده. پروردگارا قلب مقدسش را از ما راضی بفرما. دین و دنیا و آخرت‌مان در پناه امام زمان‌مان حفظ بفرما. خدایا مرض‌های روحی‌مان شفا مرحمت بفرما. توفیق تزکیه‌ی نفس به همه‌مان عنایت بفرما. خدایا سال جدید را برای همه‌مان مبارک قرار بده. پروردگارا به آبروی حجة بن الحسن قسم‌ات می‌دهیم مریض‌های بدنی اسلام را شفا مرحمت بفرما. مریض منظور الساعه لباس عافیت بپوشان. اموات‌مان غریق رحمت بفرما. خدایا هر که به این مملکت، به مردم این مملکت، به شیعیان خدمت می‌کند در پناه امام زمان حفظش بفرما. خائنین را اگر قابل هدایت نیستند ذلیل بفرما. عاقبت امرمان ختم بخیر بفرما. و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان

جهت دانلود صوت و یا پخش آنلاین کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و الارواح لتراب مقدمه الفداء و العنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم، يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنْ النَّاسِ (مائده / 67)

روز بزرگ عيدِ غدير خم است، به پيشگاه حضرت بقيةاللّه ارواحنافداه تبريك عرض مي‌‌كنيم و اميدواريم همه‌مان زير سايه‌ي آن حضرت از بركات امروز بهره‌مند باشيم. دوستان زيادي تشريف دارند كه همه‌شان بحمداللّه سخنگو، پُرمطلب، و چون حكمت در قلب‌شان جا گرفته و با اخلاص هستند جرت ينابيع الحكمة من قلبهم الي لسانهم، ولي من از همه‌ي دوستان، فضلاء، نويسندگان، دانشمندان، كه در مجلس تشريف دارند معذرت مي‌‌خواهم اميدوارم كه من را ببخشند چون وقتشان را مي‌‌گيرم و چه بهتر اين بود كه فرصت زيادي بود از محضرشان استفاده مي‌‌كرديم. كارهايي به من محوّل شده كه بايد آن‌ها را توضيح بدهم و ان‌شاءاللّه اميدواريم كه خداي‌تعالي توفيقات‌مان را، توفقيات همه‌مان را زيادتر بفرمايد و اين چند روزي كه در دنيا هستيم خداي‌تعالي ما را با امتحاناتِ بسيار آسان و نمرات بسيار بالا نگه بدارد و بتوانيم خدمتگزارِ دوستانِ اهل تزكيه نفس باشيم.

تبلیغ صریح ولایت امیرالمومنین در روز غدیر

اين آيه را كه تلاوت كردم پروردگار متعال در يك چنين روزي شايد هم روزهاي قبل بوده جبرئيل را فرستاد، مهار ناقه‌ي رسول اكرم را گرفت و با قاطعيّت فوق‌العاده عجيب، به رسول اكرم از جانب خدا اين آيه را تلاوت كرد، اي پيغمبر بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ، تبليغ كن آن‌چه را كه از روز اوّل، از روز نخست، از روزي كه تو مبعوث به پيغمبري شده‌اي به تو تذكّر دادم، مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ، آن‌چه بر تو نازل شده، آن‌چه به تو گفته شده، اگر امروز اين كار را نكني فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ، هيچ تبليغ رسالت نكردي، هيچ كاري نكردي، جوابِ آن‌چه را كه پيغمبر در مدّت بيست و سه سال نمي‌كرد و صراحت نداشت اگر چه تلويحاً مكرر پيغمبراكرم اين تبليغ را كرده بود اين جهت را امروز انجام داد، چون مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ، تا به حال تلويحاً پيغمبر مي‌‌گفت ولي امروز بايد صراحتاً، هر نوعي كه ممكن است در صراحت اين مطلب فكر شود بايد انجام بدهي، بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ، يك توضيح مختصري بدهم كه پيغمبر اكرم تلويحاً ولايت علي ابن ابيطالب و ً خلافت آن حضرت را مكرّر در مكرّر براي مردم فرموده بود ولي اينطوري نشده بود كه جمعيت همه باشند، در بياباني باشد كه تمام توجّه مردم به يك نقطه دوخته شده باشد و علاوه پيغمبر روي بلندي رفته باشد و از همه‌ مهم‌تر كمربند علي بن ابي‌طالب يا بازوي علي بن ابي‌طالب را بگيرد و به مردم نشان بدهد،

تبلیغ ولایت در هر فرصتی توسط پیامبر اکرم

 اين صراحت تا امروز نبوده والاّ وقتي آيه‌ي شريفه وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (شعراء / 214) اي پيغمبر اقوام نزديكت را به مردم معرّفي كن و عشيره‌ي نزديكت را از آينده‌ي سخت‌شان بترسان، پيغمبراكرم به علي بن ابي‌طالب دستور فرمود كه اين‌ها را دعوت كن يك گوسفند هم گرفتند و كشتند و يك غذايي براي اين‌ها درست كردند، همه‌ي عموها و پسرعموها و اقوام نزديك كه در تاريخ دارد چهل نفر بودند اين‌ها را جمع فرمود و در آن مجلس خصوصي پيغمبراكرم فرمود من از جانب خدا مبعوث شدهام و هر كس اول از شما جمع به من ايمان بياورد  او وصيّ من خواهد بود، علي بن ابي‌طالب عليه الصلوة و السلام بلند شد عرض كرد آقا من ايمان آوردم، فرمودند بشين، باز دو مرتبه تكرار كردند كلامشان را، باز هم علي بن ابي‌طالب بلند شد، حضرت فرمودند شما بنشينيد، دفعه‌ي سوّم چون كسي از ميان اين جمع اظهار ايمان نكرد و علي بن ابي‌طالب اظهار ايمانش را فرمود، پيغمبراكرم در همان مجلس فرمود تو وصيّ من و جانشين من هستي، كه  حتّي ابوجهل به ابي‌طالب گفت كه از اين به بعد تو بايد تابع فرزندت باشي، از همان جا شروع شد، هر كجا كه مناسبتي

دوهزار دلیل بر ولایت علی بن ابیطالب علیه السلام

‌- خدا رحمت كند علامه حلّي را – يك كتاب نوشته به نام الفين، الفين يعني دو هزار، دو هزار دليل بر عصمت و خلافت و امامت علي بن ابي‌طالب بعد از پيغمبر آورده، دو هزار دليل خيلي عجيب است، در اين دو هزارتا دليل ما مي‌‌گوييم هزارتايش هيچي، هزارتا خيلي زياد است، پانصدتايش، چه عرض كنم؟ صدتايش، يك دانه دليل كافي است شما يك دليل بياوريد براي خلافت ديگران در مقابل اين دو هزار دليل، دلايل هم از اين قبيل،

قضییه دادن صدقه در نماز و نزول آیه ولایت

علي بن ابي‌طالب روي برنامه‌ي طبيعي عادي دارد در مسجد نماز مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواند، سائلي هم تصادفاً مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد از مسلمانها سؤال مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، كسي چيزي به او نمي‌دهد، حالا ببينيد اين‌ها تقريباً بهانه است، علي بن ابي‌طالب انگشترش را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، آيه نازل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، از اين بهتر؟ إِنَّمَا با كلمه‌ي حصر وَلِيُّكُمْ اللَّهُ در رديف خدا، اهل ادب مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمند چي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند، در رديف خدا و پيغمبر با واو عاطفه و با كنايه، كه الكناية ابلغ من التصريح كنايه بهتر از تصريح است، بليغ‌تر از تصريح است، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد خدا ولي شماست، پيغمبر وليّ شماست، و ولي شما بعد از خدا و پيغمبر كي‌ها هستند؟ مؤمنيني هستند، اول به ايمان‌شان اشاره كرده،

ایمان علی بن ابیطالب علیه السلام

كدام ايمان؟ آن ايماني كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: لو كشفت الغطاء مزدت يقيناً، آن ايماني كه حضرت ابراهيم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: بَلَي وَلَكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي (بقره / 260) آن ايماني كه با هيچ يك از اين ايمان‌هايي كه انبياء عظام داشتند كه حَتَّى إِذَا اسْتَيْئَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا (يوسف / 110) كه نمي‌خواهم الان در اين موضوع وارد بشوم، آن ايماني كه منصوص في‌ذات اللّه، آن ايمان كه رديف پيغمبر است، رديف خدا هست، چون آنهايي كه اهل ادبيات عربند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمند با واو عاطفه هر چي را به چي عطف داده شد همه‌ي احكام آن معطوف براي اين عاطف، براي ايني كه عطفش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهيم هست، هست ديگر. اين آقاياني كه اين‌جا نشستند علماء هستند، دانشمنداني هستند، شايد وارد بشويد در حوزه، كمتر كسي هست كه اين همه كتاب نوشته باشد آن طوري كه جناب آقاي نعمتي و جناب آقاي رفيعي نوشتند و سايرين. خوب اين‌ها مي‌‌‌‌‌‌‌دانند با واو عاطفه، عطف كرده به خدا، پيغمبر، والمؤمنون عطف به خدا و پيغمبر،

صدق آیه ولایت بر امیر المومنین علیه السلام

 الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ ركن مهم دين را به پا مي‌‌دارند، نه اين‌كه مي‌‌خوانند، علي كسي بود كه نماز را بر پا داشت فرق بين برپا داشتن و نماز خواندن، يك وقتي مي‌‌گويند فلاني قرأ الصلاة، يك وقت هستند مي‌‌گويند اقام الصلاة، يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ، تنها همين؟ نه كار ديگري هم كرده، وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ، زكات داده، انگشتر مگر زكات دادن است؟ علي بن ابي‌طالب چه زكاتي به گردنش بود كه داد؟ زكات اين‌جا به معني پاكي و عصمت حضرت است كه به اين وسيله نشان بده افرادي كه حتي اولياء خدا هستند كه از مالشان زود نمي‌گذرند، انگشتري كه بسيار قيمتي بود حالا من نمي‌خواهم آن‌چه كه گفته شده و حتي كتب اهل‌سنت نوشته‌اند عرض كنم، بسيار قيمتي، حالا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند خراج يك مملكت بوده، شايد تويش بحث باشد و مشكل باشد فهمش ولي بسيار قيمتي بوده، اگر يك انگشتر آهني بي‌ارزشي بود كه اين ارزشي نداشت كه حرفش را خدا در قرآن بزند، وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ، آن كسي از دل از مال دنيا كنده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و به اين مناسبت مختصر اين جور مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرد اين شخص زكاتِ وجوديش را، عصمت واقعي‌اش را اظهار كرده، و از همه مهم‌تر وَهُمْ رَاكِعُونَ در مقابل پروردگارش تعظيم كننده است، تسليم است و همه چيزش مال خداست و نشان داد علي بن ابي‌طالب، نمي‌خواهم گريه‌تان بيندازم كه وقتي فاطمه‌اش را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنند و بناست حرف نزند حرف نمي‌زند با همه‌ي قدرتي كه دارد. هذا السامري و عجله يك سامري با يك گوساله اين‌ها بيايند هر كاري خواستند بكنند به خاطر اين‌كه تشيّع امروز به دست من و شما برسد و روز عيد غدير را اين جور به آن ارج بگذاريم حضرت امير صحبتي نكرد. اين يك مناسبت،

سيصد آيه به نقل از اهل‌سنت در شأن علي بن ابي‌طالب علیه السلام

سيصد آيه خود اهل‌سنت نقل كردند كه در شأن علي بن ابي‌طالب و همه‌اش هم – عجيب است من نگاه كردهام – همه‌اش هم دلالت بر خلافت بلافصل علي بن ابي‌طالب مي‌‌كند، عَمَّ يَتَسَائَلُونَ از چه چيز از تو سؤال مي‌‌كنند، مردم مسلمان شايد مي‌‌ديدند كه پيغمبري را پيغمبراكرم ختم كرد، رياست‌طلب‌ها در هر مجموعه‌اي كه يك قدري ارزش دارد وقتي جمع مي‌‌شوند به فكر اين هستند كه يك روزي رئيس اين مجموعه بشوند، رئيس اوّل كه نمي‌شود شد، يعني پيغمبر كه نمي‌شود شد، خدا فرمود: وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِيْن مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ (آل عمران / 144) اگر از دنيا برود همه‌تان بر مي‌‌گرديد به آبائكم اولين، به اعقابتان، در يك جاي ديگر مي‌‌فرمايد كه پيغمبر جزء پيغمبري كه مثل پيغمبران گذشته نبوده ولكن خَاتَمَ النَّبِيِّينَ (احزاب / 40)، پيغمبري را ختم كرد، تمام شد،

جنایت اصحاب پیامبر در خانه نشینی علی بن ابیطالب علیه السلام

اصحاب پيغمبر مخصوصاً منافقين فهميدند از اين مجموعه به عنوان رئيس مطلق مثل رسول اكرم برايشان ميسّر نيست كه بشوند ولي خلافت را مي‌‌شود گرفت، اگر شما تاريخ اسلام را در همان روزهايي كه پيغمبراكرم از دار دنيا مي‌‌رود نگاه كنيد ميبينيد چقدر بازي در آوردند، چه اعمالي را انجام دادند تا اين‌كه توانستند علي را بيست و پنج سال خانه‌نشين كردند، اول گفتند پيغمبر وصيّتي نكرده، دوّم در كتاب صحيح بخاري نوشته‌اند و تصريح كرده‌اند كه وقتي پيغمبر مي‌‌خواست از دار دنيا برود خوب براي عمر مردم مسلمان اصحاب پيغمبر احترامي قائل بودند او بلند شد گفت ان الرجل ليهجر اين مرد هذيان مي‌‌گويد، نوشته‌اي لازم نيست، مانع آن‌چه كه پيغمبر مي‌‌خواست بنويسد شدند، بعد در همين دورانِ محدودي كه پيغمبراكرم دفن مي‌‌شد، غسل داده مي‌‌شد، در سقيفه جمع شدند كه شما بزرگان اصحاب پيغمبريد ولو ده نفر بيشتر نيستيد، راي شما رأي همه مسلمانهاست. كسي را تعيين كردند، پيغمبراكرم در دورانِ عمرش گاهي أنا مدينة العلم و علي بابها يك وقتي فكر نكنيد اين‌ها را شيعه نقل مي‌‌كند، خدا رحمت كند علامه حلّي را، خدا رحمت قاضي نوراللّه شوشتري را، خدا رحمت كند مرحوم آيت‌اللّه نجفي مرعشي را، خدا رحمت كند علامه‌ي اميني را در الغدير، تمام از كتب اهل‌سنت اين‌ها را نوشته‌اند، أنا مدينة العلم و علي بابها، فمن اراد مدينه و الحكمه فليأتها من بابها، من شهر علمم، علي در وردي‌اش است، اگر خواستيد به اين شهر وارد بشويد از در آن وارد بشويد، فرمود: علي منّي به منزلة هارون من موسي، آدم چه عرض كنم؟ هر چه نفهم باشد از اين صريح‌تر نمي‌تواند مطلبي را بشنود و نفهمد، هارون معلوم است كيه، موسي هم معلوم است كيه، زندگي اين‌ها هم در قرآن آمده، به منزله‌ي هارون از موسي آن قدري كه اهل‌سنت اين روايت را نقل كردند شيعه نقل نكرده، عجيب است. از اين صراحت بيشتر؟ همه‌تان شايد غذايي اگر داشته باشيد به سائل بدهيد، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند آن شخص نان جو و سركه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد، در ركوع دهها انگشتر به سائل داد، سائلي را وادار مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كرد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت من وقتي ركوع بودم اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي به يك انگشتر قيمتي برسي بيا سؤال كن آن هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمد و مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داد، يك آيه هم برايش نازل نشد، فقط اين كار كه كافي نيست. آن قدر فعاليّت كردند كه يك آيه در شأنشان نازل بشود، اگر ان‌شاءاللّه مشرّف شديد مدينه، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينيد يك تابلوي بزرگي روي قبر مطهر پيغمبراكرم زدند يك آيه در شأن ابي‌بكر نازل شده، ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا (توبه / 40) من در يك بحثي با يكي از علماي بزرگ اهل‌سنت به اين‌جا رساندم گفتم خواهش مي‌‌كنم اين آيه را درباره‌ي اين صحابي پيرمرد نگوييد و آبروي ايشان را نبريد، گفت چطور؟ گفتم خدا در قرآن مي‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ  (يونس / 62) مخصوصاً كنار پيغمبر انسان باشد، مخصوصاً جان او، جان پيغمبر با هم بنا بشود از بين برود، وليّ خدا، شما با همين آيه او را قدر مسلّم از اين‌كه وليّ خدا باشد حذف كرديد، نگوييد، بالأخره ايشان خليفه‌ي بلافصل پيغمبر است از نظر شما، همين يك آيه، امّا سوره سوره، آيه آيه، بلكه اگر نگويم بيشتر قرآن، اكثر قرآن در شأن اين بزرگوار نازل شده.

 

آیا سقیفه اجماع مسلمین است یا غدیر؟!

 و حالا خودمانيم، ما يك بحثي مي‌‌كنيم كه به خدا قسم كه اگر اول عالم اهل‌سنت نشسته باشد، نتواند جواب بدهد خودمانيم، آيا ده نفر در سقيفه بعد از وفات پيغمبر جمع شدن اجماع مسلمين است يا هفتاد هزار نفر با بودن پيغمبر، آخر خود بودن پيغمبر در اين جمع خيلي مهم است كه يك معصوم است و همه رأي بدهند كه علي خليفه‌ي بلافصل پيغمبر است، كدام يكي از اين دو تا مهم‌تر است؟ حالا ما به آن‌چه كه صريحاً از آيات و روايات استفاده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود كاري نداريم، به اجماع مسلمانها، اين اجماع است يا آن؟ شما اگر بگوييد نه آن‌ها نُه نفر بودند ولي در سقيفه ده نفر بودند، آخر نُه نفر در غدير خم، آن بيابان، با پيغمبر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود باشند، يقيناً زياد، هفتاد هزار نفر نوشتند، بعضي يك نقطه‌اش را كم كردند هفت هزار نفر نوشتند، حالا هفت هزار، هزار نفر، بالأخره از ده نفر بيشترند، و همه اصحاب خاصّ بودند، يعني همان‌هايي بودند كه در سقيفه هم بودند، ابي‌بكر و عمر و عثمان بلند شدند چون اين‌ها تقريباً از مقرّبين معمولي بودند بلند شدند بخ بخ لك يا علي، چقدر خوب شد كه تو جانشين پيغمبر شدي، أصبحت موليا و مولا كلّ مؤمن و مؤمنه تو وقتي را داري مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذراني كه مولاي مني، مولاي همه‌ي مؤمنين و مؤمنات .

 

استدلال امام صادق علیه السلام بر اینکه امام باید منتخب خدا باشد

و آيا يك استدلالي امام صادق مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد – قربانش برويم – مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد حضرت موسي معصوم بود يا نه؟ معصوم بود، پيغمبران بايد معصوم باشند، وَاخْتَارَ مُوسَى قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِمِيقَاتِنَا؛ (مائده / 155) هفتاد نفر را از ميان آن همه‌ بني‌اسرائيلي كه بودند انتخاب كرد كه بيايند با ما حرف بزنند، حضرت موسي اختار، اختيار كرد، اين‌ها وقتي آمدند در ميقات ما، اوّل گفتند خوب صداي خدا را داريم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شنويم امّا خودش را هم ببينيم حضرت موسي خجالت كشيد از قول اين‌ها بگويد چون خدا را حضرت موسي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناخت، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانست كه اگر غضب بكند خيلي غضب الحليم كثير، اعوذ من غضب الحليم، خداي حليم آن هم اگر غضب بكند غضبش هم بي‌نهايت است، به خودش نسبت داد، چون مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانست خدا دوستش دارد آن جور غضب نمي‌كند، فرمود ، عرض كرد به پروردگارش، أَرِنِي أَنظُرْ إِلَيْكَ (مائده / 143) خدايا خودت را به من نشان بده، من را، تا به تو نگاه كنم، قَالَ لَنْ تَرَانِي وَلَكِنْ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنْ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد يكدفعه تجلي كرد پروردگار، تجلّي خدا همين زلزله‌هايي كه مي‌‌‌‌‌‌بينيد اين‌ها تجيلات الهي است، تجلي خدا يعني يك كاري كردند، الان ما اين‌جا نشستيم مي‌‌گوييم كو خدا؟ امّا اگر مثلاً فرض كنيد يك كاري بكنيد، يك زلزله بشود، مي‌‌‌‌‌‌گوييم ها! معلوم است يك كسي پشت كار است، اگر نگوييم كه زلزله الارض لحبس البخره، مرحوم ملاهادي سبزواري در منظومه‌اش مي‌‌‌‌‌گويد كه زلزله زمين در اثر حبس بخارهاست، اين‌جا بخارها حبس مي‌‌‌‌‌شود يكدفعه از يك گوشه‌اي مي‌‌‌‌‌زند بيرون زلزله مي‌‌‌‌‌شود، حالا هر چه بتوانيم ما از خدا فاصله مي‌‌‌‌‌گيريم ولي نه، خدا هم فرموده نماز آيات بخوانيد، يعني اين نشانه‌ي خداست، يكدفعه اين كوه به تكان افتادن آن چنان اين كوه خرد شد، كوه سنگي بود كه مثل شن شد، خداست، حضرت موسي كه افتاد بيهوش، آن‌ها مُردند، حضرت موسي بلند شد خدايا اين بني‌اسرائيل مي‌‌‌‌‌گويند تو اين خوب‌ها را جمع كردي بردي آن‌جا كشتي آن‌ها را، آمدي، اين‌ها را يك كاري بكن، آبروي ما نرود، خداي‌تعالي اين‌ها را زنده‌شان كرد، امام صادق مي‌‌فرمايد حضرت موسي معصوم براي حتي مردم امروز ما هم اين مسئله مطرح است ها! حضرت موسي معصوم نتوانست افراد خوش‌باطني كه آن‌جا آبرويش را نبرند اين‌ها را انتخاب بكند، و اينجوري در آمدند آن وقت اصحاب پيغمبر مي‌‌توانند بنشيند دور هم، براي پيغمبر به اين عظمت جانشين تعيين كنند كه آن‌چه را كه پيغمبر فرصت نكرده براي مردم از حقايق قرآن بگويد او بگويد، مي‌‌توانند؟

خلیفه پیامبر برای بیان حقایق قرآن است

 آخر خليفه و جانشين براي چيه؟ ما فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم خليفه و جانشين براي اين است كه خيابانها اگر برف داشت پاكش بدهند بكنند، يا مثلاً جادّه‌ها را درست بكند، كارهاي مملكت‌داري، نه، حقايق قرآن را بايد بيان كند. مرحوم علامه‌ي اميني صاحب الغدير از كتب اهل‌سنت هم براي ابي‌بكر نقل كرده، هم براي عمر كه آمدند گفتند: وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (عبس / 31) يعني چه؟ فاكهه چون هر روز ميوه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوريم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانيم يعني چه؟ اَب يعني چه؟ الف و ب، به معناي پدر كه نيست، هيچ كدامشان بلد نبودند، حقايق قرآن، بطون قرآن را بايد براي مردم بيان كند، والاّ آن‌ها عرب بودند ظاهر قرآن را بلد بودند، تا آمدند خدمت علي بن ابي‌طالب حضرت فرمود كه اَب به معناي علوفه است، خود آيه هم دارد تقريباً توضيح مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، وَفَاكِهَةً وَأَبًّا – مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ،

معرفی علی بن ابیطالب در جنگ احزاب

آن‌قدر در طول اين بيست و سه سال پيغمبر به هر موضعي كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسيد علي بن ابي‌طالب را معرفي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كرد، در جنگ ظاهراً جنگ احزاب است يا احد آقاي فاني بهتر بلد است ميگوييند خيبر است افتوني، كه فرمود فردا من پرچم را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهم به دست كسي كه خدا و پيغمبر او را دوست دارد و او هم خدا و پيغمبر را دوست دارد، خيلي عجيب است ها! از اين بهتر، از اين كنايه بيشتر، هر كسي آمد در اين يك شبانه روز خودش را لوس كرد به قول ما پيش پيغمبر، ما نماز شب ديشب اينجوري خوانديم چه، خدا به من وحي كرده كه من تو را دوست دارم و مثلاً، اين‌ها شايد من از خودم مي‌‌‌‌‌‌‌‌گويم طبعاً اين طوري است، فردا فرمود علي بن ابي‌طالب كجاست؟ آقا ايشان چشمشان درد مي‌‌‌‌‌‌‌‌كند، ايشان نمي‌آيند، بيايد من درستش مي‌‌‌‌‌‌‌كنم، آب دهان مباركش را كه قرآن از او بيرون آمده، وجود مقدسش دائماً با خدا حرف زده اين آب دهان ارزش دارد اگر تمامِ مريض‌هاي دنيا را بخواهد يك سر سوزن آب دهن پيغمبر شفا بدهد مي‌‌‌‌‌‌‌‌تواند، ماليدند به چشم حضرت امير، كه اين هم خودش مسأله‌اي دارد، پرچم را دادند جنگ را به پايان رسانند، آقا چكار كنيم؟

شیر فهم کردن مردم در روز غدیر

بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ، آنهايي كه به تو نازل شده، و تبليغ كرده امّا الان ديگر يك جور ديگري بايد تبليغ كني، اين مردم بايد شيرفهم بشوند، خيلي مردم عوضي بودند، اين‌ها بايد شيرفهم بشوند، ماها هم بايد شيرفهم بشويم. الان هم زمان ما هنوز بيشتر مسلمانها اگر اين اندازه فهم پيدا نكردند كه اين مسئله را بفهمند. بعضي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند علي بن ابي‌طالب را روي دست بلند كن كه سفيدي زير بغل پيغمبر ديده شد. حالا ما به اين‌ها كار نداريم، بازويش را گرفت روي بلندي، ديگر كور باشد چشمي كه اين را نبيند. روي بلندي از جهاز شتر، جهاز شتر نمي‌دانم ديديد ديگر؟ حالا شتر كم ديديد، ولي پالان‌هاي تقريباً بزرگي دارد، اين‌ها را روي هم گذاشتند يك تقريباً تپه‌اي شد پيغمبر رفت آن بالا، فرمود هر كه عقب مانده برسد، هر كه هم رفته برگرد من كار مهمي دارم. بعد من كنت مولاه از كلمه مولا هم بهتر پيدا نمي‌شود اين را بدانيد. اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمود من كنت امامه فهذه امامه، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتيم خوب نماز جماعتمان را پشت سر علي بن ابي‌طالب بخوانيم، امام ديگر شامل امام جماعت هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمود خليفه‌ي من است كه فرموده در همين خطبه ولي باز ممكن است بود كه بگويند خوب بله، بعضي كارها مثلاً دينشان حالا ايشان بايد ادا كنند، پولها را بروند از او بگيرند رياست را ما بكنيم، مولا اين را تحقيق كرديم ولو همين هم سرش بازي در آوردند ولي بازي در نمي‌آيد، لغت عرب تغيير نمي‌كند. من كنت مولاه، من كان اللّه مولاه فهذا علي مولاه، اين علي فرمانده اوست، هر فرماني داد بايد عمل كنيد. مي‌‌‌‌بينيد از خليفه و امام و از اين مسائل، وصي و همه چيز اين كلام بالاتر است. حتّي اگر مي‌‌فرمود اين وصيّ من است شايد مي‌‌گفتند كه خوب اموالش را شايد چون اين شوهر دختر است ايشان وصي است همين طور كه ما اگر وصيّ داشته باشيم عمل مي‌‌كنيم، كارهاي مادّيش به دست ايشان، امّا مولا، مولا خيلي جمله‌ي مهمي است، اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا (بقره / 257) خدا ولي مردم است، من كنت مولاه، آمدند گفتند همه را جمع كردند پيغمبر به خاطر اين‌كه بگويد هر كه من را دوست داشته باشد علي را دوست داشته باشد، تنها همين؟ مردم علي بن ابي‌طالب را دوست داشتند، هيچ كس نبود علي را دوست نداشته باشد مگر مزاحم رياستشان، مزاحم كارهايشان باشد، والاّ او كسي است كه: إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمْ الرَّحْمَانُ وُدًّا (مريم / 96) همين جا كه ما الان نشستيم آن سنّي ناصبي، من اين بحث‌ها را يك وقتي حالش را داشتم با اين‌ها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردم، سنّي ناصبي كه دارد به ظاهر فحش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد به علي بن ابي‌طالب اين در دلش علي را دوست دارد، از او پرسيديد بگوييد تو علم را دوست داري يا نه؟ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد بله، تو پاكي را دوست داري؟ عصمت را دوست داري؟ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد بله، نمي‌شود بگويد نه، فطريش است. خوب اين دو تا كاملش در علي بن ابي‌طالب جمع شده تو مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي بفهم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهي نفهم، پس تو در واقع علي را دوست داري، جمع شده ديگر،

معرفی علی ابن ابیطالب به انحاء مختلف توسط خدای متعال

علي كسي است كه اگر خداي‌تعالي در قرآن مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمود: قُلْ كَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ (رعد / 43) اگر اين جمله را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمود فقط اين را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت ولي كنارش يك آيه‌ي ديگر را نمي‌فرمود، همين، خوب مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتيم ايشان علم كتاب را، كتاب هم قرآن است يك مفسر خوبي است علي بن ابي‌طالب، امّا وقتي آصف بن برخيا را مخصوصاً عنوان كرد اين‌ها از اعجاز قرآن است، عاصف بن برخيا را توصيف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند كه كسي بود به يك چشم بر هم زدن تخت بلقيس را از شش ماه راه حاضر كرد اين از خصوصيّاتش اين بود كه، قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنْ الْكِتَابِ (نمل / 40)  بعضي از كتاب، حالا چقدر بوده بالأخره بعض از كلّ كمتر از نصف است، اين ديگر قدر مسلّم است، اين آيه را آورده كه آن را تفسير كند، دقت كرديد؟ به انحاي مختلف خداي‌تعالي علي بن ابي‌طالب را معرّفي كرده. حالا اگر من بخواهم اين‌ها را نقل كنم سيصد آيه را نقل كنم، خود سوره‌ي هل اتي را نقل كنم خيلي مهم است ولي امروز او كار آخر را كرد خداي‌تعالي، يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ، همه‌ي كارهايت باطل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنْ النَّاسِ، از مردم هم هيچ وحشتي نداشته باش، خدا تو را از شرّ مردم نگه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دارد تمام. پيغمبراكرم هم با همان استقامتي كه داشت، علي بن ابي‌طالب را با آن خطبه‌ي مفصّل به مردم معرّفي كرد كه عرض كردم دوازده جلد كتاب علامه اميني در اين خصوص از كتب اهل سنت نقل كرده اسمش هم الغدير است. هيچ جوابي هم تا حالا برايش داده نشده، حالا كه اين كار شد خدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد:

عظمت روز غدیر در کلام الهی

الْيَوْمَ، الْيَوْمَ يعني امروز يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ (مائده / 3) از دين شما كفّار ديگر مأيوس شدند، اين را بدانيد تا شيعه وجود دارد كفّار از اين‌كه اسلام از بين برود مأيوسند، حالا يا مأيوس ظاهري يا مأيوس واقعي، مأيوسند. الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ، امروز دينتان كامل شد، خيلي جالب است. دين خدا كامل بشود چطوري كامل بشود؟ يك شخصِ پر علمِ دانشمندِ كه هر چه پيغمبر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند او هم بداند اگر جاي پيغمبر گذاشتند ديگر دلواپسي ندارد آن هم معصوم، عصمتش بايد مسلّم باشد، علمش هم بايد به تمام حقايق كتاب كه تِبْيَانًا لِكُلِّ شَيْءٍ (نحل / 89) است بايد مسلط باشد، خوب، الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي، آن نعمتي كه خدا روز قيامت سؤال مي‌‌‌‌‌كند كه از نعمتش سؤال مي‌‌‌‌‌كند آن امروز تمام مي‌‌‌‌‌شود، يعني ديگر چيزي باقي نمانده، شما نمي‌توانيد بگوييد خدايا فلان نعمت را چرا به ما نمي‌دهي؟ نعمت‌ها همه زير سايه‌ي اين خلافت علي بن ابي‌طالب و يازده فرزندش هست كه ما هنوز هم انتظار داريم كه اين مسأله تحقق پيدا كند يعني امام عصر ارواحنافداه بيايد و نعمت‌هاي مادّي و حقيقي و معنوي بشريت را كامل كند. ولي همان روز كامل شد، اگر آن رشته را ادامه بدهيم كامل است، وَرَضِيتُ لَكُمْ الْإِسْلَامَ دِينًا، و براي شما اسلام را حالا راضي شدم كه دين باشد، دين يعني راه و روش، راه و روش زندگي‌تان هم در دنيا و هم در آخرت اسلام مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، اگر علي در رأسش نباشد نه من راضي نيستم، چون هر كسي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد قرآن را يك جور معنا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند. خوب اين مطلب مال امروز است. پس عيد اللّه الاكبر، بزرگترين عيد خداست روزي كه نعمتش را خدا تمام كرده، دينش را خدا كامل كرده، از بشر راضي شده به خاطر اين‌كه دينشان دين اسلام باشد يا دين اسلام را براي آن‌ها راضي شده و اين عيد را خيلي اهميّت بدهيد، دوازده روز هم فرصت داريد يعني تا اوّل محرّم دوازده روز تا آخر سال بيشتر نمانده من يكي از خوشحالي‌هايم اين است كه دوستانمان بحمداللّه فعاليّت‌هايي كردند،

اهمیت ماههای قمری

 خدا حفظ كند جناب آقاي رشيدي را كه اين تقويم، سالنامه، سررسيد محض‌يار را سالهاست دارند مي‌‌نويسند و شروعش را از ماههاي قمري كه خداي‌تعالي در قرآن مي‌‌فرمايد: إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ تا آن‌جا كه ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ (توبه / 36) دين قيم اينست كه اين چهار ماه را حرام بدانيد، محترم بدانيد و بقيّه ماهها هم طبق ماه قمري هيچ برخوردي هم به هيچ جا ندارد چون ماههاي ديگر و تاريخ‌هاي ديگر همه‌اش اشكال دارد. من در يك كتابي خواندم يك وقتي اولين فروردين وسط تابستان افتاده بود، اين چطور مي‌‌شود؟ چون هر ماه را سي روز گرفته بودند طبعاً در هر سالي شش روز كم مي‌‌‌‌‌‌‌‌آورند هي عقب مي‌‌‌‌‌‌‌‌نشست، عقب مي‌‌‌‌‌‌‌‌نشست تا مي‌‌‌‌‌‌‌‌افتاد وسط تابستان، آن را سي روزش كردند، يك بخشش را سي روز كردند، يك بخشش را سي و يك روز كردند، روز آخر ماه اسفند را هم به اصطلاح گاهي كبيسه دارد، گاهي باصطلاح نصف شب سال تحويل مي‌‌‌‌‌‌‌‌شود، گاهي وسط روز سال تحويل مي‌‌‌‌‌‌‌‌شود، خلاصه جورش مي‌‌‌‌‌‌‌‌كنند. ماه ميلادي هم، تاريخ ميلادي هم همينطورهاست، چرا، يك نفري، يك ديوانه‌‌اي پيدا شد ماهها را نوزده‌ تا كرد، هر ماهي هم نوزده روز او هم خراب كرد، آن ‌كه اصلاً از بيخ خراب بود. ولي تنها ماهي كه انسان مي‌‌‌‌‌تواند، با سواد، بي‌سواد، همه‌ رويش حساب كنند. اوّل ماه را انسان مي‌‌‌‌‌بيند بعد هم رديفش را مي‌‌‌‌‌گيرد مي‌‌‌‌‌آيد جلو، اگر اوّل شب ماه باريك باشد معلوم است اوائل ماه است، اگر ماه گرد باشد معلوم است اواسط ماه است، اقلاً اين اندازه را انسان بدون تقويم مي‌‌‌‌فهمد، اگر آخر شب ماه باريك شده باشد آدم مي‌‌‌‌داند آخرهاي ماه است، خيلي راحت و هر وقت هم ماه را ديدي همان روز اوّل ماه است كه يَسْأَلُونَكَ عَنْ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَوَاقِيتُ لِلنَّاسِ (بقره / 189) بالأخره من حالا در اين مسأله نمي‌خواستم وارد بشوم ولي خوب ايشان نتوانستند كه ادامه بدهند چون همه‌ي سررسيدها طبق ماه شمسي نوشتند، حالا ما كه خوبيم چون بالأخره هم قمريش، هم شمسي‌اش هجري است، تاريخش از هجرت پيغمبر است، ولي همه‌ي مسلمانهايي كه در ممالك ديگر هستند، تاريخ رسمي‌شان ميلادي است و تاريخ غير رسمي‌شان همين ماه قمري است و واقعاً ديروز ما را خوشحال كردند رفقا الان هم چون آمدند اين‌جا گذاشتند من بد نيست عرض كنم.

چاپ چند سالنامه توسط دوستان

 يك سالنامه‌ي حديثي خورشيد كعبه، اين با خورشيد مكّه فرق مي‌‌كند ها! مربوط به جناب آقاي نعمتي هم نيست، اين خورشيد كعبه است كه جناب آقاي رحماني تهيه كردند، بسيار جالب است، جادار است، خدمت شما عرض شود كه صفحاتش اكثراً روايات هست و بسيار خوب. خدا ان‌شاءاللّه ايشان را حفظ كند. بعد اين هم كه محض‌يار است كه اكثرتان داريد و داشتيد در سالهاي گذشته و ديديد چقدر جناب آقاي رشيدي كه امروز بناست كه مفتخر به تاج كرامتِ، ان‌شاءاللّه روحانيّت بشوند و اين‌جا جلوي من هم نشستند و ما مي‌‌خواهيم يك خورده حواستان جمع باشد، روحيتتان تقويت بشود تا بعد عمامه به سر چهار نفر از دوستانمان كه هستند بگذاريم، اين محض يار، خيلي با عشق اين نوشته شده محضِ يار، خالص خالص، خدا ان‌شاءاللّه حفظشان كند، سالنامه و سررسيد ديگري باز دوستان نوشتند كه خيلي هم زحمت كشيدند من ناظر بر زحماتشان بودم، الحجة المنتظر، كه اين يكي از خصوصياتش كه از نظر ظاهر شايد من خوشم آمده و ان‌شاءاللّه اين جور چيزها خيلي من تحت تأثير واقع نمي‌شوم بالأخره اين كتابها چاپ شده در تمام اين سررسيد مطالبي از كتابهاي ما – نوشتند هم كه از فلان كتاب – خلاصه‌اي انتخاب كردند و سر صفحه يك جمله‌اي نوشتند. كتابِ ديگري كه امروز به خانم‌ها هديه داده مي‌‌شود و طبعاً خانم‌ها مي‌‌آورند خانه آقايان هم استفاده مي‌‌كنند كتابي است كه جناب آقاي تقي‌زاده كه از دانشمندان هستند، محترمين هستند، خدمت شما عرض شود كه استادِ دوستانمان در اردبيل هستند، اردبيل و اطرافش آن قسمتها را ايشان اداره مي‌‌كنند به نام اسباب غفلت از ياد خدا، خيلي جالب است، انسان اين‌ها را بخواند بداند چرا اينقدر غافل از خداست. سه تا مجلّه هست كه مجله‌ي صاحب الزمان كه جناب آقاي سبزي كه ديديد چقدر ذوق به خرج دادند، بالبدايه ايستادند شعر گفتند، اين خيلي جالب است، آخر با اين جمعيت، من كه گاهي چشمم به جمعيت مي‌‌افتد ممكن است حواسم پرت بشود، شعر آدم بگويد خيلي شاعر خوبي است. ما الحمدللّه در دوستانمان خيلي شاعر داريم، مشهد اينجا، اگر جلوي آقاي يلي را نگرفته بوديم تا ظهر شايد به ما مهلت نمي‌دادند، و اين مجله صاحب‌الزمان، خورشيد مكّه، و يك مجله‌اي ديگري هم كه نياوردند اينجا، نيستش، به نام صبح ظهور، اين‌ها درباره‌ي حضرت بقيةاللّه نوشته شده، و اين‌ها همه‌اش ان‌شاءاللّه اشعه‌هايي است كه از ظهور صغري ان‌شاءاللّه به مشاممان ، عطري است كه از اين جريان به مشاممان مي‌‌رسد، و چون مي‌‌خواستم كه درباره‌ي اين قرآن صحبت كنم ديروز هم يك مقداري صحبت كردم و بحمداللّه خداي‌تعالي توفيق داد اگر چه هنوز همه‌اش از چاپ در نيامده خداي تعالي توفيق داد به دوستانمان كه همه‌تان ان‌شاءاللّه اگر جمعيّت‌تان زياد بود ما پانصدتا قرآن بيشتر نداريم اگر جمعيّت‌تان زيادتر از اين پانصدتا بود خدمت شما عرض شود كه بعداً كه از صحافي گرفته شد جناب آقاي مسعودي به شما مي‌‌دهند. اين قرآن از خصوصيّاتش همين تيتر گذاري‌اش است و ترجمه‌ي سليسي كه ان‌شاءاللّه همه‌تان مي‌‌فهميد ترجمه را، چون حقيقت قرآن را كه ماها، من هم – نه من – بزرگتر از من، بزرگان هم نمي‌فهمند تا امام عصر ارواحنافداه بيايد اين بيست و شش حرف ديگر از علم را پخش كند تا ما بفهميم، اين قرآن هم ان‌شاءاللّه هديه مي‌‌دهيم. ولي چون قرآن است چند تا شرط دارد يكي اين‌كه به خانمها نمي‌دهيم به خاطر اين‌كه خانم‌ها مي‌‌آيند، در هر خانه‌اي يك قرآن بس است و لذا به آقايان مي‌‌دهيم و از اين طرف اين كتابي كه اسباب غفلت است به خانمها مي‌‌دهيم كه بياورند در خانه، هم قرآن داشته باشند هم بيداري از خواب غفلت داشته باشند. و ان‌شاءاللّه اين سررسيدها را هم دوستاني كه صاحبش هستند به عنوان خودشان اين‌جا هديه مي‌‌دهند، هر كدام يك دانه سررسيد بيشتر نگيريد چون كم مي‌‌آيد و قرآن را آقايان بگيرند و دو تا نگيرند، آن‌هايي كه ديروز گرفتند، امروزي‌ها احتمالي است، اينهايي كه ديروز گرفتند به عنوان جزواتي كه به ما دادند، آن‌ها ان‌شاءاللّه ديگر نگيرند، و بگذارند به همه برسند، به جوانها و نوجواني‌هايي كه قرآن خواندن بلد نيستند مسئولين متوجّه باشند ندهند. خيلي با احترام قرآن را ان‌شاءاللّه حفظ كنند. مطلب مهمي كه امروز داريم كه آقايان ان‌شاءاللّه اهميّت مي‌‌دهند يكي چهار نفر از آقايان امروز اين‌جا مي‌‌خواهند معمم بشوند، هر كدامشان داراي يك فضائلي هستند. جناب آقاي انوار كه ديگر ديواني از شعر دارند شعرهايشان خيلي بالا ولي اين فضيلت تنها نيست براي ايشان، فضيلت نيست براي ايشان، شعر گفتن خيلي خوب است لكل بيتٌ بيت في الجنه براي هر بيتي از شعرشان يك خانه‌اي در بهشت، بايد همهتان برويم خانه اجاره كنيم از ايشان، چون خانه زيادي دارد آن‌جا مي‌‌خواهد چكار كند. حالا ممكن است به ما چيزي ندهند، از حالا با ايشان قرار بگذاريد كه آن‌جا اجاره، يا هديه، ان‌شاءاللّه هديه مي‌‌دهند ما را شفاعت كنند ان‌شاءاللّه و اشعار ايشان مخصوصاً، من اشعار ايشان را دريف اشعار شهريار ديدم مطابق او شعر گفتند و ديواني شده الحمدلله، و ما خدمتگزارشان هستيم و رئيس دفتر ما هم در شيرازند، و شيرازي‌ها به ايشان مراجعه مي‌‌كنند و مسئوليت دفتر شيراز را ايشان عهددار شدند و خيلي اهل في محل، يكي جناب آقاي رشيدند كه محض‌يارشان خوانديد، سوادشان، علمشان، فضلشان، همه ديديد. يك آقايي از مشهد آمدند آقاي آخوندي، از شاگردهاي آقاي گنجي هستند از فضلا هستند كه ان‌شاءاللّه اميدواريم سرباز خوب امام زمان صلوات اللّه عليه باشند. و چهارمي جناب آقاي رمضان‌نژاد هستند از فضلاء و از اهل تزكيه نفس و از افراد باكمال و نويسنده و ان‌شاءاللّه اين‌ها زير سايه‌ي حضرت بقيةاللّه ارواحنافداه ان‌شاءاللّه كوشش مي‌‌كنند كه خدمتگزار به امام زمان باشند و روحاني و روحانيت اين را بدانيد يعني كسي كه روح را مي‌‌شناسد، امراض روحي را مي‌‌داند، معالجه‌اش هم بالأخره بايد ياد بگيرد و معالجه امراض روحي هم بكند و بعضي از اين آقايان الحمدللّه دارا هستند. حالا همه بايستيد صلوات بفرستيد. 

 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه والصلوة و السلام علي رسول‌اللّه و علي آله آل اللّه لاسيما علي بقيةاللّه روحي و الارواح لتراب مقدمه الفداء و العنة الدائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين..

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم، قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا – الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا (كهف / 103 و 104) عيد سعيد قربان را به همه‌ي دوستان و همه‌ي محبيّن اهل تزكيه نفس كه زير سايه‌ي حضرت بقيةاللّه ارواحنافداه قرار گرفته‌اند تبريك عرض مي‌‌كنم اميدواريم بركات وجود امام عصر ارواحنافداه نصيب همه‌مان بشود و خداي‌تعالي ما را در ثواب حجّاجي كه امروز و ديروز و فردا در صحراي عرفات و منا، مشغول عبادتند قرار بدهد. آياتي كه امروز تلاوت شد يك تنبّهاتي براي افرادي كه ان‌شاءاللّه مي‌‌خواهند به خدا برسند و سير و سلوكي داشته باشند و حركتي به سوي لقاي پروردگار بكنند مشاهده شد. اوّلين آيه اين بود كه اي پيغمبر بگو به اين مردم كه آيا شما را خبر بدهم به كساني كه از همه ضررشان در عمل بيشتر است؟ يك عدّه از مردم هستند كه اهل تقوا نيستند، تقوا را رعايت نمي‌كنند، تقوا وقتي كه در دل مستقر شد و انسان يك مقداري كار كرد و مرحله‌ي يقظه را كاملاً گذراند و تقوا در دلش جا افتاد، قسمت‌هاي مختلف بدن كه تحت اراده‌ي قلب است تقوا آن‌ها را كنترل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، شما اگر خواب باشيد و قلب‌تان فعّال نباشد روح‌تان از شما جدا شده باشد، طبعاً دست و چشم و گوش و پا و زبانتان تحت اراده‌ي شما نيست، طبعاً تحت تقواي شما هم نخواهد بود، امّا اگر بيدار بوديد و دست و چشم و گوش و زبان و پاي شما نه فلج بود و نه كور و نه كر و نه لال، طبعاً همه‌ي اين‌ها تحت اراده‌ي شماست و اگر بخواهيد آن‌ها را به يك طرفي حركت بدهيد برايتان كاملاً آسان و بلكه حتي اراده‌ي شما با حركت دادن وحدت پيدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، اگر قلب شما توأم با تقوا شد يعني متصّف به صفت تقوا گرديد، بيداري شما بيداري متّقين شد، بيداري شما، به خاطر تقوا بود، در اين صورت انسان هر يك از اعضاي بدنش با تقوا حركت مي‌‌‌‌‌كند، يعني چشمش، بر اثر تقوا مي‌‌‌‌‌بيند، گوشش در محدوده‌ي تقوا مي‌‌‌‌شنود و همين‌طور ساير اعضاي بدنش با تقوا حركت مي‌‌‌كند، چرا؟ به خاطر اين‌كه روحش با تقوا يكي شده و تقواي قلب پيدا كرده و اراده‌ي قلبي‌اش همان تقوايش است. آن‌هايي كه حركت دارند ولي تقوا ندارند، مثلاً فرض كنيد حركات بدنشان تحت كنترل تقوايشان نيست، همانطوري كه يك فرد خواب يك حركاتي گاهي بعضي از افراد دارند مثلاً حتّي گاهي از جا بلند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند و حركت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند و راه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌روند و كار خوبي گاهي انجام مي‌‌‌‌‌‌‌‌دهند و هم كار بد ممكن است انجام بدهند، اين شخصي كه ناظر اين جهت است مي‌‌‌‌‌‌‌‌گويد اين شخص خواب است، حرجي بر او نيست، لَيْسَ عَلَي الْأَعْمَي حَرَجٌ وَلَا عَلَي الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَي الْمَرِيضِ حَرَجٌ (نور / 61) حرجي نيست، نه ثوابي به او مي‌‌‌‌‌‌دهند و اگر تحت اراده‌ي و اختيارش نباشد معذبش هم نمي‌كنند، يك كار بي‌ارزش و يك وجود بي‌ارزش است. همينطور كسي كه تقوا ندارد، كارهايش بي‌ارزش، حركاتش بي‌ارزش، نه اجر و ثوابي نزد خدا دارد و نه هم اگر روي غفلتِ زيادي باشد جزء حيوانات محسوب مي‌‌‌‌شود و از مستعضفين است. و چون خداي‌تعالي فرمان داده كه بايد تقوا را هميشه زاد و توشه‌ي خودتان قرار بدهيد، هميشه با تقوا حركت كنيد، حركات اعضاي بدنتان تحت فرمان تقوا باشد و اين دستور را انسان عمل نكرده، خداي‌تعالي او را تنبيه مي‌‌كند، بنابراين آيا به شما خبر بدهم، بگويم كه اخسرين، آن كسي كه بيشتر از همه خسارت برداشته، آن كسي كه بيشتر از همه ضرر كرده، آن كسي كه علاوه بر آن‌كه در دنيا نفعي نبرده، سرمايه را هم از دست داده كيه؟ الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا، تمام همتش دنياست، تمام زندگي‌اش دنياست، از اوّل تحصيلاتش كه به مدرسه رفته به خصوص در كنار او يك پدر و مادر و يا اقوام و خويشاونداني باشند كه برايش لالايي بگويند، مدرسه برو با سواد بشوي، دبيرستان برو يا تحصيلات عاليه كن كه مدرك بگيري، مدرك كه گرفتي كارمند بشوي، حقوقت به تو داده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود بعد حتّي در دوران بازنشستگي در خانه رفتي لميده‌اي، خوابيدي به تو حقوق مي‌‌‌‌‌‌‌دهند كه راحت باشي، اين لالايي را مخصوصاً پدر و مادرهاي ضرر كرده در دنيايي كه وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًاكه اكثر ماها اينطوري هستيم كه گمان مي‌‌‌‌‌‌كنيم، حساب مي‌‌‌‌‌‌كنيم كه خوب عمل مي‌‌‌‌‌‌كنيم براي فرزندانمان هم مي‌‌‌‌‌‌گوييم در تمام اين مدت از تقوا صحبت نمي‌كنيم، تقوايي كه آقا تو اگر مدرك تقوا را گرفتي، يك قدري اينطوري صحبت كنم، اگر تو مدرك تقوا را گرفتي، مدرك تقوا چيه؟ چشمت كنترل، گوشت كنترل، زبانت تحت كنترل، دست و پايت تحت كنترل، اگر خودت اين چنين خودت را يافتي، خودت هيچ  احتياجي به استاد و معلم و رئيس و ساير افراد نيست، خودت به خودت مدرك مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهي و مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمي كه تو بهترين كارها را مي‌‌‌كني. ممكن است يك كسي بگويد چه فايده‌اي دارد؟ اول فايده‌اش اين است كه مردم به تو اعتماد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند، مهم‌ترين چيزي كه امروز از نظر مردمِ دنياپرست حتّي، از نظر مردم دنياپرست ارزش دارد اعتماد است. يعني شما اعتماد بكنيد به يك شخصي، اموالتان را به او بسپاريد، ناراحت نيستيد كه زن و فرزندتان تحت سرپرستي او باشد، به تمام معنا به او تكيه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد، حتي او از ثروت شما ممكن است استفاده كند شما ناراحت نيستيد، اولين چيزي كه ظاهراً در اين دنيا انسان به آن مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد جلب اعتماد مردم است، مردم اعتماد دارند، اين اعتماد مردم در دنيا براي انسان خيلي مفيد است، حتّي افراد بي‌تقوا كوشش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند كه بي‌تقوايشان را از ديگران مخفي كنند كه اعتماد مردم از آن‌ها سلب نشود، همه دوست دارند مردم به آن‌ها اعتماد داشته باشند، اگر يك كسي يك مطلبي از شما سراغ داشت در بين مردم گفت، شما مي‌‌‌‌گوييد چرا آبروي مرا بردي؟ خيلي به شما بر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد. چرا من را بدون اعتماد معرفي كردي؟ اين اولين فايده‌ي تقواست، مردم مثل خداي‌تعالي نيستند كه گناهان انسان را ببخشند، كوشش كنيد در بين مردم تقوا را خيلي رعايت كنيد، يك گناه از شما در جواني ديده باشند تا وقتي زنده هستند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند اين همان آدم است، حالا شما صد برابر بهتر از او شده باشي در عين حال مردم گناه شما را، و بي‌تقوايي شما را فراموش نمي‌كنند. خدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرد به همين دليل هم خداي‌تعالي به بندگانش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد اي بندگان من گناه علني نكنيد اين مردم از شما نمي‌گذرند، خدا چون شما را دوست دارد ستّارالعيوباست، اظهرالجميلاست، خوبي‌ها را ظاهر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند ازشما و بدي‌هاي شما را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پوشاند و حتّي گاهي خدا شما را بهتر از آن‌چه كه هستيد معرفي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند، اگر تقوا آمد تمام وجود شما را گرفت هر چه شيطان آمد حرف زد شما اعتنا نكرديد، كارهايتان روي حساب، نزد خداي‌تعالي حجّت داشته باشيد كه خدايا فلان عمل را كردم براي خاطر تو كردم يا لااقل بر خلاف خواسته‌ي تو نكردم، اين شخص در دنيا ضرر نكرده، الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا همه كارهايي كه در زندگي دنيا مي‌‌كنيد عاقبت نابود مي‌‌شود، ثروت زيادي روي هم كرديد، حقوق واجبه و مستحبه‌تان را نپرداختيد، خوب جمع شده، آخرش چي؟ آخرش هيچي، خوب از اوّل هيچي، آخرش مردن است و از دست دادن همه چيز، از اول اين فكر را داشته باش، نمي‌گويند نداشته باش، مي‌‌‌‌‌گويند داشته باش ولي فكرت بر اساس تقوا باشد، بتواني از آن‌چه داري اگر خدا خواست بگذري، پروردگار متعال گاهي از بعضي اشخاص خيلي تعريف كرده، منجمله علي بن ابيطالب، خوب امام معصوم است، حسن بن علي، حسين بن علي، فاطمه‌ي اطهر سلام اللّه عليهم اجمعين اين‌ها معصومند و همه چيز داشته و دارند.

امّا كنار اين‌ها فضه‌ي خادمه هم هست، كه سوره‌ي هل اتي نازل شده، هَلْ أَتَي عَلَي الْإِنسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا (انسان / 14) تا مي‌‌رسد به آن‌جا كه مي‌‌فرمايد خداي تعالي وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَي حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا -إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا (انسان / 7 و 8) همه‌ي آن‌چه كه ما به شما داديم نه شكري مي‌‌خواهيم شما از ما بكنيد، يعني اعطاكننده نبايد اين خواسته را داشته باشد، بگويد مردم از من متشكر باشند، ممنون من باشند، اعطا كننده نبايد اين توقع را داشته باشد، نه اين‌كه فكر كنيد اگر به شما محبت كسي كرد شما بگوييد طرف مثل علي بن ابي‌طالب باشد و از من توقع تشكر نداشته باشد، شما بايد تشكر كنيد، من لم يشكر المخلوق لم يشكر الخالقكسي كه مخلوق را شكر نكند بلد نيست شكر كردن، هيچ وقت نمي‌تواند شكر خالق را هم بكند، عادت كنيد به تشكر كردن، سلام به شما كردند بگوييد عليك السلام، متشكرم، به شما محبّت كردند، محبّت را جواب بدهيد و بگوييد متشكرم، شكرگزار باشيد، با لفظ هم تنها اكتفا نكنيد، شكر معنايش اين است كه در مقابل محبت او شما هم محبّت كنيد، اين چنين شخصي كه در دنيا خودش را توانسته بر اساس تقوا تربيت كند اوّل مورد اعتماد مردم است، دوّم خدا او را دوستش دارد، در آيات قرآن چند نفر صريحاً خداي‌تعالي آن‌ها را فرموده كه من دوست  دارم، يكي متّقينند، آن‌هايي كه تقوا دارند، آنهايي كه پاكند، إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ(بقره / 222) يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ (آل عمران / 76) اهل تقوا را خدا  دوست دارد، حالا تقواي مرحله‌ي اول باشد، تقواي مراحل بعد باشد كه مرحله‌ي بعد از آن مراحلي كه در هفته‌هاي گذشته درباره‌ي تقوا عرض كردم مرحله‌ي بعدش اين است كه امروز گفتم، تمام وجودتان را تقوا احاطه كند، همانطوري كه خدا علمش بر تمام وجود شما احاطه دارد، همانطوري كه معلومات پيغمبراكرم و ائمه‌اطهار بر وجود شما احاطه دارد، همانطور بايد تقوا هم بر وجود شما احاطه داشته باشد، مي‌‌رويد اصلاح كنيد، خوب بايد سر و صورت و قيافه را خوب نگه داشت، پيش سلماني هم سلماني بايد تقوا داشته باشد، هم تو كه فرمان مي‌‌دهي. از اين جزئي گرفته تا به آن‌جايي كه مي‌‌خواهي نماز بخواني و با خدا روبرو بشوي، همه‌ي اين‌ها تقوا لازم دارد، اگر خداي‌نكرده جزء اين اخسرين اعمال بشويم كه خيلي ضرر كنيم خدا مي‌‌فرمايد نتايجش را ببينيد چقدر بد است، أُولَئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ اول اشكالش اين است كه به ائمه‌اطهار عليهم الصلوةو السلام ما كافر مي‌‌شويم، در آن آيه‌ي ديگر مي‌‌فرمايد كه كسي كه معصيت بكند، كسي كه أَسَاءُوا السُّوءَ (روم / 10) كارهاي بد بكند، نتيجه‌ي اين كار بدش اين مي‌‌شود كه به آيات پروردگار در دَم مرگ كافر مي‌‌شود، شما شنيده‌ايد درباره‌ي تارك حج فرموده‌اند من ترك الحج، كسي كه مستطيع بشود و حجّ نرود، به او در دم مرگ مي‌‌گويند مت يهودياً او نصرانيا تو لياقت نداري كه مسلمان بميري يا يهودي بمير يا نصراني، و كسي كه امام زمانش را نشناسد، منكر آيتي از آيات الهي بشود آن هم آيت‌اللّه العظمي، آيت عظمي پروردگار منكر او بشود بدتر از يهودي و نصراني بايد بميرد،مات ميتة جاهليهمرده است به مردن زمان جاهليت، يعني يك مدّت زماني بود كه هر چه انبياء به اين مردم مي‌‌گفتند كه انسان بشويد اين‌ها به سوي حيوانيت بيشتر پيشرفت مي‌‌كردند، اسمش را گذاشتند زمان جاهليت، زمان نفهمي، زمان بي‌علمي و بي‌دانشي، قبل از آمدن پيغمبر البته نه اين‌كه خداي‌تعالي حجت را بر آن‌ها تمام نكرده بود، حضرت عبداللّه، حضرت عبدالمطلب، حضرت هاشم اين‌ها همه انبياء بودند، همه از بزرگان بودند، همه پاك بودند، لااقل اجداد پيغمبر، در بين همين مردم هم بودند اما اين‌ها اعتنا نمي‌كردند خودشان را كشانده بودند به زماني كه اسمش براي هميشه باقي ماند، زمان جاهليت، خوب حضرت عبدالمطلب هم در زمان جاهليت از دنيا رفت خوب ما هم كه امام زمانمان را نشناسيم در زمان جاهليت، چه اشكالي دارد؟ زمان مطرح نيست، جزء افراد جاهلي كه در كنار انبياء زندگي كردند تو مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌باشي، اين همه نشانه‌هاي الهي، اين همه آيات الهي، اين همه دلائل الهي، من يك وقتي مطالعه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردم همين شبها هم در سخن روز اين مطلب را مطرح كردم كه تا شب عيد غدير بتوانم هر شب يك دليل بر خلافت بلافصل علي بن ابي‌طالب بگذارم ولي دو هزار –كم نيست –دو هزار دليل بر اثبات خلافت علي بن ابي‌طالب عليه الصلوةو السلام مرحوم علامه حلّي در كتاب الفين نوشته، دو هزار، مي‌‌‌‌‌‌‌دانيد مردن زمان جاهليت حالا چيه؟ دو هزار دليل نه، هزارتا، هزار تا نه، صد تا، صد تا، ده تا، خوب ده تا دليل هم انسان بر اثبات چيزي داشته باشد خيلي است، اگر باز هم علي را به عنوان خليفه بلافصل پيغمبر انسان قبول نكرد اين‌جا مات ميتة جاهليه، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينيد ديگر، خيلي حساب راحت و ساده است، كسي كه به تصديق تمامِ علماي اهل‌سنت لااقل سيصد آيه در شأنش نازل شده، لااقل سيصد آيه كه يكي از آن‌ها سوره‌ي هل اتي است كه دوازده دليل من يك وقتي جمع كردم بر عصمت علي بن ابيطالب و فاطمه‌ي زهرا و امام حسن و امام حسين از سوره‌ي هل اتي بيرون مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد. حالا يك همچين فردي در مردم مسلمان باشد اين را به عنوان خليفه‌ي پيغمبر نپذيرند، خانه‌نشينش كنند، معناي مات ميتة جاهليه يعني چه؟ غير از اين است، نه جدّاً شما چگونه حكم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد؟ خدا در قرآن همين معنا را فرموده كه فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ(يونس / 35) أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَي الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ (يونس / 35) آيا كسي كه مردم را به حقّ هدايت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند احقّ است كه پيروي بشود أَمَّنْ لَا يَهِدِّي يا كسي كه خودش هدايت نشده، أَمَّنْ لَا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدَي شما از اين‌جا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد برويد خانه‌ي يك كسي برسيد دم دَر خانه‌ يك غريبه‌اي را پيدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد هيچ جاي قم را بلد نيست، او بهتر است كه شما را آدرس بدهد يا آن كسي همه را آدرس مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، همه جاي قم تحت نظر او هست، مثل كف دست بلد است، اين را خدا در قرآن مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَي الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدَي فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ شما را چه شده، خطاب به آن‌هايي كه نمي‌فهمند اي ديوانه‌ها به تعبير من چه شده شما را؟ فَمَا لَكُمْ،شما چطور حكومت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد، چطور حكم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد، چي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوييد اصلاً؟ بنابراين اگر تقوا در قلب انسان وارد نشود، مات ميتة جاهلية، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانيد براي حج نرفتن مت يهودياً او نصرانيا، براي تاركالصلوةمت يهودياً او نصرانيا، ولي براي كسي كه ولايت را نفهمد، نشناسد، حقيقت را به دست نياورد، امام زمانش را نشناسد و نبيند و با او نباشد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد مات ميتة جاهليه، پس اخسرين اعمال از نظر عمل كسي ضررش بيشتر است كه ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًابعد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد: أُولَئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْاين‌ها علاوه كه به خدا نمي‌رسند من اين‌ها را براي شما ها نمي‌گويم، شماها ان‌شاءاللّه قدم‌هايي برداشتيد كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد به خدا برسيد ولي اگر يك وقتي خيال كنيد كه كار خوبي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد ولي تقوا در تمام اعضاي بدنتان سرايت نكرده باشد اين شخص به آيات پروردگار هم كافر مي‌‌‌‌‌شود، عاقبتش اين طوري مي‌‌‌‌‌شود و لقاي پروردگار را هم، مي‌‌گويد خدا را چطور مي‌شود ديد، چطور مي‌‌شود خدا را ديد؟ خدا را چطور نمي‌شود ديد؟ خدايي كه از همه ظاهرتر است، ديروز در دعاي عرفه خوانديد كه حضرت ابي‌عبداللّه الحسين مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد كور باد چشمي كه تو را رقيب بر خودش نبيند، عميت عين لا ترك عليها رقيبا، اين شخص از لقاي پروردگار مرحوم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْاعمال خوبش هم از بين مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود، آخر من اين همه كار خوب كردم، كار خوب را براي كي كردي؟ فلان دانشمند آن اختراع را كرده، آن همين برق را درست كرده، اين كار را كرده، اين كار را كرده، بسيار خوب، امّا نيتش براي كي بود؟ اين كار را چرا كرد؟ براي اين‌كه معروف بشود، خوب معروف شد، براي اين‌كه به او امتياز بدهند؟ امتياز دادند، براي اين‌كه در نزد مثلاً رئيس جمهور مملكتشان يا مثلاً فرض كنيد شاه مملكتشان اين موقعيت پيدا كند؟ خوب كرد. معنا دارد كه من براي شما كار كنم، مي‌‌خواهم مزدم را بروم از آن آقا بگيرم، براي خدا اگر كرده مزد به او مي‌‌دهند، امّا اگر براي اينجور چيزها كرده باشد كه سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ باشد خوب مزدش را هم گرفته، بعضي‌ها مي‌‌گويند دانشمنداني كه اين همه كمك و خدمت به خلق كردند چطور مي‌‌شود؟ اگر براي خدا كرده باشند ولو كافر باشند خدا يك مزد مناسبي به آنها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، حالا مسيحي است مثلاً خدا را قبول دارد، براي خدا يك اختراعي كرده مردم خوش بگذارنند، راحت باشند، خدا مزدشان را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد و ما نمونه‌اش را داريم، حاتم طايي معروف است كه چون كافر بود ولي يك لطفي پروردگار به او كرد، اولاً فرزندان خوبي به او داد، علي بن حاتم از شيعيان خالص علي بن ابي‌طالب است، اين باقيات صالحات برايش مهم است، و بعد هم روايت دارد كه تخفيف در عذابش داده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و شايد هم خداي‌تعالي بخاطر سخاوتش او را ببخشد، بهر حال، چرا؟ براي اين‌كه سخاوت را داشت و شايد هم براي خدا انجام داد، اعمال كسي كه كارهايش را براي خدا انجام نداده باشد ولو خوب باشد حبط مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْنًا، (كهف / 105) ما برايش ارزشي قائل نمي‌شويم خيلي بد است آدم در قيامت خدا برايش ارزشي قائل نشود، شما وارد يك مجلسي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شويد جا نيست، هيچ كس تكان نمي‌خورد كه به شما يك جا بدهد بنشينيد، همين جور معطل، صاحبخانه هم يك جوري قيافه‌اش را كرده كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد اصلاً چرا تو آمدي؟ خيلي به شما سخت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرد، چقدر بد است، وزني براي شما قائل نيست، علاوه بر اين جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ حالا كه آمدي بيا برو در آن مثلاً فرض كنيد تنور آتش آن‌جا بايد تو بروي و آن‌جا بسوزي، اين به خاطر اين است كه اينجايش را دقّت كنيد، ما يك وقتي اينطور نباشيم، جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِمَا كَفَرُوا وَاتَّخَذُوا كفران نكنيم، نعمت‌هاي پروردگار را كفران نكنيم، ماها كافر آن طوري كه شما فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيد خوب نمي‌شويم، امّا نعمت‌هاي الهي را كفران نكنيم، وَاتَّخَذُوا آيَاتِي وَرُسُلِي هُزُوًا (كهف / 106) من از اين تكّه خيلي مي‌‌‌‌‌‌‌‌ترسم بر خودم و بر شما، آيات و پيغمبران و اين‌ها را ما هُزُوًا يعني بي‌ارزش، اهميت ندهيم، اين خيلي مشكل است، صحبت از خدا كه مي‌‌‌‌‌شود همه‌مان چرت‌مان مي‌‌‌‌‌گيرد، صحبت از دنيا كه مي‌‌‌‌‌شود همه سرحاليم، صحبت از معارف كه مي‌‌‌‌‌شود صدتا ان قلت و قلت داريم، صحبت از كارهاي زشت كه مي‌‌‌‌‌شود خيلي مي‌‌‌‌‌خنديم و نشاط داريم، اينجور نباشيم. آيات الهي را خيلي اهميت بدهيم، درست است در قرآن اين جمله به صراحت گفته شده امّا خوب بعضي از بزرگان ديگر، بزرگان ديگري ما نداريم. اصحاب پيغمبر در سقيفه جمع شدند درست است علي بن ابي‌طالب را خدا تعيين كند، پيغمبر تعيين كرده ولي در سقيفه اكثريت مسلمان‌ها، كه ده نفر بيشتر نبودند آن زمان ديگر حالا آقايان مي‌‌گويند جمع شدند و ديگري را جاي علي بن ابي‌طالب گذاشتند. اين آيات خدا و رسل خدا را كه مي‌‌گويد وَرُسُلِي به بازي گرفتند، ما شيعيان هم همينطور خداي نكرده نباشيم، جدي باشيم. خدا را آقا قبول داري يا نه؟ بله، جدّي باش. خدا همه جا هست. هر مشكلي داريد اول به خدا بگوييد، دوم هم به خدا بگوييد، سوم هم به خدا بگوييد، چهارم اگر خدا خودش يك زمينه‌اي ساخت كه با وسيله آن كار را انجام بدهد آن وقت به وسيله بگوييد كه تازه او به خاطر خدا انجام بدهد. بعضي‌ها مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيند مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند آقا اول خدا بعد شما، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويم عجب مشركي هستي تو. دست به دامن خدا، خدا را بي‌خود مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد، اگر بگويم برو خوب همان اولي را شما بگير بدش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد. يك كاري از من بر بيايد مثلاً ها، مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد به من مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد اول خدا بعد شما، آدم به او اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيد بفهميد راست مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد يا دروغ، بگوييد كه نه همان اولي، قدرتش بيشتر، كارش بيشتر، محبتش به تو بيشتر، هر چيزيش نسبت به تو بيشتر است، همان اولي چرا دومي آوردي در كار؟ بعد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد كه زبان حالش اينست، ممكن است زبان قالش نباشد ولي حالش اين است كه او كاري نمي‌كند تو بايد كار بكني نستجيرباللّه. از آن طرف إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا(كهف / 107) قربان اين خدا بشويم كه هر جا يك جاي تنبيهي براي ما هست فوراً پشت سرش آن‌هايي كه ايمان آوردند و عمل صالح كردند، كَانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا –خَالِدِينَ فِيهَا لَا يَبْغُونَ عَنْهَا حِوَلًا (كهف / 107 و 108) قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ خداي‌تعالي آن قدر به ما مهرباني كرده كه يك شخصيتي كه اوّل موجود و اول مخلوق و اول دانشمند عالم امكان است به صورت يك بشر معمولي، او را در آورده، رابط بين خودش و مردم قرار داده، مي‌‌‌فرمايد: قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ من يك بشري مثل شما هستم. يك وقتي من مَثل مي‌‌زدم، حضرت سليمان، ايني كه مي‌‌گويم حضرت سليمان چون اين مثال است، حضرت سليمان به صورت يك مورچه ريزي در بيايد برود در لانه مورچه، ولي همان عقل و فكر و هوش را داشته باشد، با آن‌ها بخواهد صحبت كند كه آن‌ها را هدايت كند، ببينيد اين چقدر محبّت است. به سالكين الي اللّه ما مي‌‌گوييم هر چه پولدار هستيد، زيور و آلات و لباسهاي خوب در جمع نپوشيد كه آن‌ها يك وقتي نگويند كه اي كاش ما هم مي‌‌داشتيم اين جوري بوديم، زن‌ها فقط زينت‌شان براي شوهرهايشان باشد، از پيغمبرتان ياد بگيريد، پيغمبراكرم جايش در كره‌ي زمين نيست، امام زمانمان كه هزار و صد و هفتاد سال جايش در كره‌ي زمين نيست، خلقكم اللّه انواراً فجعلكم بعرشه محدقين، حتّي منّ علينا بكم، يك منتي خدا بر ما گذاشته كه پيغمبراكرم و ائمه‌اطهار را در بين ما قرار داده، آن آقا در ميان ما هست، اين قدر هم محبّت دارد، بد نيست در شهر قم، شهر امام عصر اين مطلب را عرض كنم. در مسجد صاحب‌الزمان مشهد نماز مي‌‌خواندم، يك مرد ساده‌اي، خيلي ساده، آمد گفت به من كه اين پول را شما بگيريد من خانه‌ام برق ندارد برق بكشيد. گفتم آخر من چكار مي‌‌توانم بكنم؟ من كه رئيس اداره‌ي برق نيستم. گفت كه ديشب من در اتاقم تاريك بود خوابيده بودم، يك اتاق دارم چند تا هم بچه دارم با زنم، خيلي تشنه‌ام شده بود زير كرسي خوابيده بوديم، خواستم پاشوم بروم آب بردارم بخورم ديدم بچه‌ها بيدار مي‌‌‌‌‌‌شوند، اين‌ها را پايمال مي‌‌‌‌‌‌كنم، با خودم گفتم چه مي‌‌‌‌‌‌شد كه من هم برق مي‌‌‌‌‌‌داشتم، تعبيرش يادم است كه مي‌‌‌‌‌‌گفت تيكي مي‌زدم مثلا كليد را مي‌‌‌‌‌زدم روشن مي‌‌‌‌‌شد بچه‌ها را پايمال نمي‌كردم، مي‌‌‌‌گويد همينطور كه با خودم داشتم صحبت مي‌‌‌‌كردم اين آقاي مهربان، اين آقاي عزيز كه اگر شخصيت‌هاي بزرگ سياسي خودشان را بكُشند بخواهند يك دفعه با آن حضرت ملاقات كنند حضرت ممكن است ملاقاتشان ندهد، خودش آمده، گفت اين پول را بگير برو به فلاني بده بگو براي تو برق بكشند من برگشتم پشت سرم نگاه كردم ديدم رئيس ادراه‌ي برق محل اتفاقاً استثناءً امروز آمده نماز جماعت، خيلي هم استثنائي بود. صدايش زدم، جريان را به او گفتم و بعد هم بلند شدم گفتم مردم اين پولي كه مي‌‌بينيد ايشان به من داده جريانش اين است، يك نفر احتمال نمي‌داد كه اين مرد دروغ بگويد به جهت اين‌كه يك رفتگري بود خيلي ساده، مردم اين پول‌ها را خريدند، پول زيادي تهيّه شد، داديم به آن شخص و جالب اين بود كه تمام مخارج برق جايي بود كنار  افتاده كه ستون مي‌‌خواست، تمام مخارج برق و تمام آن چه كه لازم بود با همان پولي كه آقا داده بودند كافي شد، اين آقاي شماست، اين امام زمان شماست. اين كسي است كه هزار و صد و هفتاد سال منتظر شماست، منتظر كمك شماست، منتظر است كه شما لااقل هر كدامتان يك نفر را به سوي امام زمان غريب‌تان دعوت كنيد و امام زماني‌اش كنيد، لااقل يك نفر، قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَي إِلَيَّ قربانت اين پيغمبر، خدا دستور داده كه بگو من جزء يك بشري مثل شما نيستم، ولي به من وحي مي‌‌شود، يعني من با خدا در ارتباطم، باز فكر نكنيد كه من خدايم، أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ، حالا كسي كه مي‌‌خواهد، كسي كه يَرْجُوا لِقَاءَربهحالا دوست داريد خدا را ملاقات كنيد؟ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا عمل‌تان را عمل صالح كنيد و در عبادت احدي را با خدا شريك نكنيد، اميد است ما جزء اين دسته باشيم كه با خدا احدي را شريك نكنيم و تقواي پروردگار همه‌ي اعضاي بدن ما را و بلكه قلب ما را تسخير كرده باشد و همه‌ي ما جزء متّقيني كه محبوب خداي‌تعالي هستند باشيم. والسلام عليكم و رحمةاللّه و بركاته.

روز عيد قربان است و ان‌شاءاللّه هفته‌ي ديگر روز شنبه ظاهراً عيد غدير است و همه‌ي ما بايد خودمان را مهيّا كنيم براي استقبال از عيد غدير، تا اوّل محرم يا اوّل سال ان‌شاءاللّه بايد اين دوازده روز را ما عيد بگيريم، عيد بسيار باعظمتي است، اگر قبل از اسلام ايراني‌ها سيزده روز عيد مي‌‌گرفتند ما دوازده روز به نام دوازده امام ايّام بسيار پربركتي است، ان‌شاءاللّه عيد داشته باشيم، از حالا تمرين كنيد كه وقتي يكديگر را مي‌‌بينيد در عيد غدير خم بگوييد الحمدللّه الذي جعلنا من المتمسكين بولاية اميرالمؤمنين چون واقعاً شكرش را دارد، اگر ما هدايت به اين معنا نشده بوديم، من خودم گاهي فكر مي‌‌كردم اگر نستجيرباللّه من غير شيعه بودم جواب مردم را با اين مشكلاتي كه دارند چگونه مي‌‌دادم؟ ولي حالا از روايات، از آيات قرآن، صدها هزار، اين‌كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌گويم صدها هزار اغراق نمي‌گويم جواب سؤالات را دادم و به هيچ چيز و به هيچ كس و به هيچ دانشمندي هم اعتماد و اعتنا نكردم جز قرآن و روايات و مي‌‌‌‌‌‌‌گوييد شما خوب تو همين جوري جواب دادي، اگر همين جوري بود ما را نمي‌گذاشتند كه اين قدر وقت حدود چهل و سه سال ما پاسخ به سؤالات مردم بدهيم، دشمن‌ها نمي‌گذاشتند، هومان مي‌‌‌‌‌كردند، از رده خارج‌مان مي‌‌‌كردم، در عين اين‌كه اين كار را در اين ارتباط نكردند مي‌‌‌بينيد باز هم دوست ندارد ما در رده باشيم. بهر حال اميدواريم خداي‌تعالي ما را متصّل به خاندان عصمت و طهارت و قرآن و اهل‌بيت قرار بدهد، بگوييم الحمدللّه الذي هدانا لهذا و ما كنّا لنتهدي لو لا ان هدانا اللّه. خدا را شكر مي‌‌كنيم كه خدا ما را هدايت كرد به اين راه و اگر خودمان بوديم هيچ وقت هدايت به اين راه نمي‌شديم ان‌شاءاللّه روز عيد غدير هر كجا كه هستيد جشني بگيريد، هر چه مي‌‌توانيد خرج كنيد، هر چه مي‌‌توانيد فعاليت كنيد و ديشب بعد از آن جلسه دعاي ديروز، من يك كار خيلي كم‌ارزشي از نظر خودم يعني چون كار من بوده خيلي، ولي از نظر ارتباطش با خداي‌تعالي اين ترجمه قرآن را چاپ كرده بودند، يك جلدش را ديشب براي من آوردند، خيلي خوشحال شدم حتي يك مقداري ديشب از خوشحالي خوابم نبرد و ان‌شاءاللّه تا عيد غدير به ما وعده كردند كه بقيّه‌اش را يا لااقل يك مقداري به ما برسانند به آن‌هايي كه قرآنشان را تمام آوردند دادند حتّي يك جزوه هم كم ندارد، به آن‌ها يك قرآن هديه مي‌‌شود ان‌شاءاللّه اسامي‌شان نوشته شده، تشريف بياورند قرآنشان را روز عيد غدير بگيرند، البته از دفاتر مي‌‌توانند بگيرند حالا مشهد نمي‌دانم چون دور است نمي‌دانم برسند يا نرسند بهر حال ان‌شاءاللّه محفوظ است و سايرين ان‌شاءاللّه آن‌ها هم از اين قرآن بگيرند، اين قرآن و ترجمه خيلي رويش زحمت كشيده شده، خود شماها زياد زحمت كشيديد، مطالعه كرديد خوانديد و هم CDاش هست با ترجمه خوب و قرائت خوب و هم خدمت شما عرض شود قرآنش را به شما هديه مي‌‌دهيم و ان‌شاءاللّه اميدواريم كه كوشش كنيد، خواهش من مي‌‌كنم خدايا تو شاهد باش من روز قيامت مي‌‌گويم كه از دوستانم خواهش كردم كه قرآن زياد بخوانيد، متوجّه معناي قرآن باشيد، متوجّه برداشت‌هايتان باشيد، فكر نكنيد كه ما برداشت‌هاي شما را توجّه به آن نكرديم، نه، تمامش بايگاني مي‌‌شود و ان‌شاءاللّه از آن استفاده خواهد شد منتها آني كه مقصود ماست اين است كه شماها كار بكنيد روي برداشت‌ها، روي آيات قرآن فكر بكنيد و برداشتي داشته باشيد و اينطور مسامحه نسبت به قرآن نكنيد كه به نظر من اگر شخصي كه به مكّه نمي‌رود به او مي‌‌گويندمت يهودياً او نصرانياً و كسي كه امام زمانش را نشناخته مي‌‌گويند مات ميتة جاهليهكسي كه قرآن را سبك بشمارد، علاوه بر آن‌كه همه‌ي اين‌ها را دارد روز قيامت قرآن مي‌‌آيد شكايت مي‌‌كند، قرآن هم فكر نكنيد حالا قرآن چه شكايتي دارد؟ كاغذ است و مركّب، اين قرآن در قلب علي بن ابي‌طالب است. در قلب پيغمبر است، در قلب ائمه‌اطهار است، همه‌ي اين‌ها شاكي از شما هستند كه خدايا اين قرآن را به آن توجّه نكردند، هر چه داريد ان‌شاءاللّه در زير سايه‌ي قرآن باشد و ان‌شاءاللّه اميدواريم همه‌تان موفق باشيد.

نسئلك اللّهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب الزمان يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه و يا اللّه يا اللّه خدايا ظهر جمعه است، ظهر عيد قربان است، اين دو تا عيدي ما را خدايا جمع كن فرج امام زمان ما را همين امروز مقرّر بفرما، خدايا ما را به امام زمانمان نزديك بفرما، پروردگار قلب مقدسش را از ما راضي بفرما، معرفت آن حضرت را به ما مرحمت بفرما، قلب ما را مملو از محبّت آن حضرت بفرما، پروردگار امام زمانمان را از غربت خارج بفرما، خدايا امام زمانمان را به آبروي ولي‌عصر به آبروي خود  آن حضرت قسمت مي‌‌دهيم هر چه زودتر موفق به ايجاد عدل و داد در كره‌ي زمين بفرما، پروردگارا مرض‌هاي روحي‌مان شفا عنايت بفرما، مريض‌هاي منظور، مريض منظور الساعه لباس عافيت بپوشان، امواتمان غريق رحمت بفرما، خدايا كساني كه از نزديكان و تازه از دار دنيا رفتند مادر خانم آقاي فاني و پدر خانم آقاي عرضي، آقاي ميري خدايا غريق رحمت بفرما. عاقبت امرمان ختم بخير بفرما. و عجل اللّه في فرج مولانا. 

 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم
بسم اللّه الرحمن الرحیم
الحمدللّه والصلوة و السلام علی رسول‌اللّه و علی آله آل اللّه لاسیما علی بقیةاللّه روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.
اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم. چون این هفته جلساتِ مختلفی بود آیات اوّلیه را دوستان توضیح داده‌اند، حالا اگر در همه جا این‌طور نبوده لااقل در قم این‌طور بود، لذا بعضی از آیاتی که این هفته تلاوت شده و برداشت‌هایی هم دوستان فرستاده‌اند و ان‌شاءاللّه توفیقات‌شان را خدا زیادتر کند، بسیار جالب، ولو اینکه من هنوز برداشت‌های این هفته‌ی دوستان را ندیده‌ام ولی برای من گفته‌اند که جمعِ زیادی از برداشت‌ها استفاده‌ کرده‌اند و نوشته‌اند و فرستاده‌اند.

مفهوم شرک و عواقب آن
آیاتی که الان به چشمم می‌‌خورد که فکر می‌‌کنم به خاطر دستورات بسیار جالبی که بر هر انسانی، بر هر مسلمانی لازم است که رعایت کند، این آیات است: «لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ»، با خدا خدای دیگری، قدرت‌مند دیگری، متّکای دیگری قرار ندهید. پروردگار متعال یک نتیجه‌ای از این جمله می‌‌گیرد که می‌‌فرماید: «فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا» (اسراء/22)، اگر انسان – که متأسفانه کارِ همه‌ی ما، اکثر ما لااقل هست- در کنار خدا بگوییم درست است که خدا هست، همه‌ی کارها هم در دست خداست ولی…! این «ولی»، این کلمه خیلی کار دست ما می‌‌دهد؛ ولی… باید انسان پول داشته باشد، ولی… انسان باید سلامتی داشته باشد، ولی… انسان باید زرنگ باشد، ولی… انسان باید دانشمند باشد، ولی… انسان باید تحصیلاتِ عالیه‌ای داشته باشد. این «ولی‌»ها دو نوع ولی است؛ یک وقت انسان می‌‌گوید ولی این‌طور، یعنی خدای تعالی این اسباب را باید در اختیار انسان بگذارد و با این اسباب انسان کارهایی را انجام بدهد، این خوب است، امّا اگر نه! در کنارِ خدا، خدای مستقلی قرار دادید، یعنی – یا حواس‌تان نبود، که اکثراً حواس‌مان نیست یا اگر حواس‌مان به پروردگارمان بود این مقدار اعتمادی که باید داشته باشیم نداریم، این دوّمی خیلی خطرناک است و اکثرمان هم داریم- به شما می‌‌گویند فلان کار را چرا نکردی؟ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویی پول نداشتم، بسیار خوب! ولی انسان باید از خدا پول بخواهد تا آن کار را بکند، قدرت بخواهد تا آن کار را بکند، به وظایفش عمل بکند تا بتواند آن کار را انجام بدهد؛ شما باید درس بخوانید، تحصیل کنید، امّا تمام شخصیت‌ شما، تمام قرب شما، تمامِ این‌که شما در نزد پروردگار از اولیائش بشوید به این نیست! درس را برای خدا بخوانید، حالا در آینده هر چه شد، شد. ما خیلی از علمای بسیار بزرگ را دیده‌ایم که تلاش می‌‌‌‌‌‌‌کردند برای اینکه بالاخره از بزرگان باشند، از مراجع باشند، از شخصیت‌های بسیار مهمّ باشند، اما تیرشان به سنگ خورده! نشده! تحصیلات خوب، فعّالیت خوب، گاهی آن‌چنان از خودشان ترویج می‌‌‌‌‌‌‌کردند که انسان فکر می‌‌‌‌‌‌‌کرد در کره‌ی زمین بالاتر از این شخص کسی نیست، یک دفعه یک موجی پیدا می‌‌‌‌‌‌‌شد و آن‌چنان او را مثل یک پَر کاغذ، یک پوست پیاز روی موج می‌‌‌‌‌‌‌انداخت و معلوم نبود کجا رفت و چه شد! «هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنسَانِ حِینٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ یکنْ شَیئًا مَذْکورًا» (انسان/1)

هیچ اعتمادی به احدی مستقلاً نداشته باشید
«لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ»، هیچ اعتمادی به احدی مستقلاً نداشته باشید که بگویید: او، بلکه بگویید: خدا! بگویید: هر چه هست دست خداست… اگر مردم برای‌تان خدمت کردند تشکر کنید ولی یک طوری تشکر نکنید که او و شما فکر بکنید که همه‌‌ی کارها را این آقا کرده و خدا می‌‌خواست یا نمی‌خواست این کار انجام شده بود. بعضی‌ها می‌‌آیند مقام حضرت اباالفضل علیه الصلوة و السلام را بالا ببرند، می‌‌گویند فلان کس رفت برای فرزندش از حضرت اباالفضل طلب شفا کرد، خدا گفت صلاح نیست، پیغمبر گفت صلاح نیست، علی بن ابی‌طالب فرمود صلاح نیست، فاطمه‌ی زهرا هم فرمود صلاح نیست، حضرت خدمت آنها عرض کرد که یا اسم باب‌الحوائجی را از روی من بردارید یا این کار انجام بشود! فکر نکنید که این مطلب اعتقادات‌تان را زیاد می‌‌کند، این حرف بسیار غلط است، تا خدای تعالی فرمود صلاح نیست حضرت اباالفضل صلوات اللّه علیه به پروردگار عرض می‌‌کند: سمعاً و طاعةً، نمی‌شود که صلاح نباشد ولی حضرت اباالفضل به خاطر این‌که اسمش و شخصیتش به‌هم نخورد خدا را مجبور بکند که این کار را بکند! چرا! می‌‌شود دعا کرد و از حضرت ابوالفضل خواست که شما از خدا بخواهید، چون فرموده‌اند: «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکمْ» (غافر/60)، دعا کنید تا من اجابت کنم، اما درگیری با پروردگار! اگر گفتید که ابوالفضل علیه الصلوة و السلام زورش بیشتر است یا با خدا درگیری دارد معنای همین آیه است که «لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ»، از حضرت رسول‌اکرم تا تمامِ انبیاء و تمامِ اولیاء و تمامِ «مستجاب‌الدعوة»های دنیا، همه‌شان اگر جمع بشوند و خدا صلاح نداند، آن کار انجام نمی‌شود، و بالعکس – که عکسش درست نیست، اصلش هم درست نیست- اگر همه بگویند: خدایا! این کار نشود، و خدا صلاح بداند که بشود، هیچ مؤثری نیست. این‌طور توحیدی باید داشته باشید، اگر سالک الی اللّه این‌گونه توحیدی نداشته باشد اصلاً نمی‌تواند یک قدم به طرف کمالات بردارد.

مساله‌ی توسل
همه چیز در دست خداست ولی خود خدا دوست داشته که وسیله دَرِ خانه‌اش ببریم. اگر یک حاجتی دارید حاجت را خدا صلاح می‌‌داند بدهد ولی شما باید دعا کنید، متوسل بشوید، یک کاری هم تو باید بکنی، آن کاری که باید بکنی همین است که بروی درِ خانه‌ی اهل‌بیت عصمت و طهارت، درِ خانه‌ی خدا وسیله ببری، شاید با اینکه صلاح هست که انجام بشود، اگر دعا نکنی و توسل نکنی در عین حال خدا به تو ندهد! چون اجبار نیست، خدا را هیچ کس نمی‌تواند به هیچ کاری مجبور بکند،

کسی که با خدا خدای دیگری قرار می‌دهد گدا طبع می‌شود
یکی دیگر از ضررهای این‌که با خدا خدایی را قرار بدهیم این است که آدم بدبخت می‌‌شود، دائم چشمش به دست مردم، کَلِّ بر مردم… فلانی چرا به ما نرسید! چرا فلان مرید به من توجّه نکرد؟! چرا فلان پول برای من نیامد و نرسید؟! اوّل اینکه مخذول می‌‌شوید، مخذول را این‌جا این‌طور ترجمه کرده‌ام: پَست می‌‌شوید، آدمی که چشمش به دست این و آن است و عفّت نفس ندارد، همه او را بشناسند که این شخص یک مقداری گداطبع است. کوشش کنید گداطبعی نداشته باشید، این حالت که چشم‌تان به دست مردم باشد را نداشته باشید.

منتظر جواب محبت‌هایتان نباشید
چند دفعه فلانی را خانه‌تان دعوت کردید، محبّت کردید، او هم هیچ شما را دعوت نکرده؛ خب نکرده! مسأله‌ای نیست! شما به او هدیه دادید، او به شما هیچ محبّتی نکرده، نگویید کاسه آن‌جا می‌‌رود که قَدح برگردد! نه، امامِ شما این‌طوری بود؛ «وَیطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکینًا وَیتِیمًا وَأَسِیرًا، إِنَّمَا نُطْعِمُکمْ لِوَجْهِ اللَّهِ» (انسان/8 و9)، ما برای خدا این کار را کردیم، «لَا نُرِیدُ مِنْکمْ»، شما که هستید که ما اراده بکنیم که شما به ما پاداشی بدهید؟! حتّی منتظر شُکر شما هم نیستیم که بگویید متشکریم! اما اگر تشکر کردید برای خودتان مفید است، چون «لَئِنْ شَکرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکمْ» (ابراهیم/7)، «من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق» (من لم یشکر المنعم من المخلوقین لم یشکر الله عزوجل، بحار ۶۵/۴۴، عیون اخبار الرضا۲/۲۴، وسائل۱۶/۳۱۳) ، اگر هم نگفتید ما از شما نمی‌خواهیم، توقّع هم نداریم، هیچ‌وقت هم به رخ طرف نکشید. آقا! رفت و آمد حسابی دارد، ما چند دفعه آمدیم تو اصلاً نیامده‌ای…! اگر تو برای خدا آمدی اجرت پیش خداست و ممنون و اگر هم برای غیر خدا آمده‌ای که باید مخذول بشوی. انسان مذموم می‌‌شود، مذمّت می‌‌شود، می‌‌دانید انسان چطور مذمّت می‌‌شود؟ خدای با این قدرت را گذاشته‌ای، خدای با این عظمت را گذاشته‌ای، خدایی که همه‌ی دل‌ها در دست اوست او را گذاشته‌ای، خدایی که مقلّب‌‌القلوب است او را گذاشته‌ای، رفتی چسبیدی به این بدبختِ بیچاره! حالا فکر نکنید بدبخت بیچاره یک آدمِ مثلاً معتادِ گوشه‌ی کوچه افتاده را می‌‌‌‌‌‌‌‌گویم، نخیر! از شخصِ اوّل قدرتِ روی کره‌ی زمین تا آن شخصِ ضعیف- من نمی‌خواهم یک وقتی یک اسمی ببرم که توهین به یک مقامی بشود، و الاّ مخلوق- به طور کلّی مخلوق، اگر خدا را گذاشتی طرف او رفتی… حتّی اگر به امامِ زمان‌تان منهای خدا نستجیرباللّه استقلال بدهید که من از این کلام خیلی بدم می‌‌‌‌‌‌آید که بگویم، حتّی اگر این‌طوری بود شما مذموم خواهید شد، همه مذمّت‌تان می‌‌‌‌‌‌کنند، آخر عقل خودتت هم مذمّتت می‌‌‌‌‌‌کند،

همه‌ی کارها دست خداست و او مسبّب‌‌الاسباب است
تو معتقد به خدا هستی یا نیستی؟ بله؟ خب همه‌ی کارها دست خداست! حتّی او مسبّب‌‌الاسباب است. خدا رحمت کند مرحوم آیت‌اللّه کوهستانی را، ایشان نمازِ مغرب و عشاء‌شان، خود نماز طول نمی‌کشید امّا تعقیبِ نمازِ مغرب آن‌قدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشید که ما بلند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شدیم بیرون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفتیم یک قدری گردش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردیم، بعد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمدیم نماز عشاء را با ایشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواندیم، من یک شب خیلی نزدیک ایشان رفتم تا ببینم ایشان چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواند که این‌قدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشد چون تعقیب را آهسته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواند، زیارت جامعه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواند؟ دعای ابوحمزه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواند؟ آن چند لحظه‌ای که من توانستم گوش بدهم دیدم این جمله را تکرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، «یا مسبّب‌! سبّب، یا مسبّب‌! سبّب» ای مسبّب‌‌الاسباب، خودت اسباب را درست کن! من این را از ایشان شنیدم امّا تا حالا هم شاید نگفته باشم، الان یک‌دفعه یادم آمد؛ یا مسبّب! سبّب. نیمه‌های شب بیدار شوید درِ خانه‌ی خدا بگویید: «یا مسبّب! سبّب، یا مسبّب‌ الاسباب، یا ملین الحدید لداود!» ای کسی که آهن را برای حضرت داود نرم کردی! این یکی را من می‌‌‌‌گویم، دعا خیلی هست، ولی این یک جمله‌اش خیلی برای ما غیرعادی است، از آنهایی‌ که اگر در روایات و قرآن نبود باور نمی‌کردیم! حضرت داود مثل موم شاید از آن هم ملایم‌تر، هر طور که دلش می‌‌خواست این آهن را کج و راست می‌‌کرد، زره می‌‌ساخت! می‌‌دانید زره‌سازی هم کار مشکلی است، یعنی باید یک‌طوری باشد که با بدن سازش داشته باشد، باید خیلی ریز و حساب‌شده کار بکند، حضرت مثل پیراهن انسان برای بدن زره می‌‌ساخت، آهن برایش نرم شده بود. خدایی که می‌‌تواند آهن را برایت نرم کند… آهن‌گر هستی؟ کوره و این‌ها اسباب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، این هم یک اسباب است، کوره و آتش داشته باشی و آهن را ملایمش کنی و ذوبش کنی، آن هم یک اسباب، آن را هم خدا درست کرده، یک وقت هم هست با دستت این کار را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنی، هیچ فرقی برای خدا ندارد.

برای خدا و اهل بیت سردرد شفادادن با سرطان شفا دادن فرقی ندارد
بعضی‌ها مریض می‌‌‌‌‌‌‌شوند، فکر می‌‌‌‌‌‌‌کنند که اگر سردرد بودند سوره‌ی حمد را خواندند خوب می‌‌‌‌‌‌‌شوند، امّا اگر مثلاً یک غدّه‌ای در مغزشان بود و دکترها گفتند: این قابل علاج نیست، این‌جا دیگر خدا نمی‌تواند! باید تن به مرگ بدهد! نه! برای خدا و برای خاندان عصمت که اسباب‌اند، بلکه برای هر ولی خدایی که با خدا ارتباط داشته باشد سردرد شفا دادن مساوی است با شفا دادن بدترین مرض‌های کشنده! ما زیاد دیده‌ایم، افرادی مثلاً دست‌شان فلج است، متوسّل می‌‌‌‌شوند و بعضی‌هایشان هم خوب می‌‌‌‌شوند، امّا یکی که پایش قطع شده، اصلاً پا ندارد، از آن بالا پا ندارد، این دیگر نمی‌آید توسل بکند که یک پا به من بدهید! چرا؟ به جهت اینکه این را دیگر باورش نمی‌آید، این یکی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید که خوب نمی‌شود! پا از کجا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد بدهد؟! مگر خدا پا ساز است؟! بله… خدا چطور هیکل تو را ساخت؟ از هیچ ساخت! نمی‌تواند یک پا برایت بسازد؟ شب بخوابی صبح ببینی پا داری؟ شما تا به حال دیده‌اید؟ من کور را دیده‌ام شفا پیدا کرده، فلج را دیده‌ام – این‌که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویم، هم قبلش را دیده‌ام هم بعدش را دیده‌ام- امّا یک بی‌پا – پدر من پای مصنوعی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ساخت- هیچ وقت ما ندیدیم که یک بی‌پایی که از این بالا پایش را بریده باشند این پا دار بشود! ما ندیدیم! شما اگر دیدید بگویید! معجزات هم دور این حرف‌ها دور نمی‌زند، چرا؟

قدرت خدا را محدود نکنیم
به خاطر این‌که دنبالش نمی‌رویم، همین! این را دیگر باور نمی‌کنیم. تا وقتی طرف مریض است مدام دعای می کنیم، خدا! شفایش بده، شفایش بده! شفایش بده! اما همین‌که مُرد، دیگر مُرد! دیگر این را نمی‌گوییم که خدایا زنده‌اش کن! ببینید؛ برنامه‌های ما محدود است، ولی قدرتِ پروردگار، نامحدود است، لذا برنامه‌های ما با آنچه که خدا هست نمی‌خواند. اگر به خدا تکیه نکنید مذموم هستید، «لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا» (اسراء/22)، در دنیا هم انسان مذموم است، خودش، خودش را مذمّت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، یک روزی متوجّه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که همه‌ی قدرت‌ها دست خدا بوده، ما رفته‌ایم پیش کس دیگر آنجا توسل کرده‌ایم!

میزان‌تان هرچه خدا دوست دارد باشد
«وَقَضَى رَبُّک»، خدای‌تعالی این را امضاء کرده، به این امضاء الهی احترام بگذارید، گذرانده‌، امضاء کرده… فرض کنید یک ورقه‌ای را، یک دستوراتی را پیش مقّنن قانون بردند، این قوانین را امضاء کرده و خودش هم دارد باز می‌‌‌‌‌‌گوید؛ «أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیاهُ»، جز برای خدا بندگی نکنید. به همه چشم بگویید، به حرف همه گوش بدهید، تا کی؟ تا وقتی که حرف او حرف خداست، تا وقتی که خدا راضی است، تا وقتی که او نماینده‌ی خداست؛ خب نماینده‌ی خدا را ما از کجا گیر بیاوریم؟ همین زن‌تان اگر در خانه یک چیزی از شما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد که خدا از آن راضی است بگو: چشم، خدا را عبادت کرده‌ای، یک حرفی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند که خدا راضی نیست، بگو: نه. با این وسیله اگر میزانت این شد که هر که هر چه خدا دوست دارد بگوید من عمل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم، هر چه بدانیم که این حرف، حرف خداست، خدا هم دوست دارد و هر چه که خدا دوست ندارد آن را هم عمل نمی‌کنیم، در واقع خدا را بندگی کرده‌ایم. باید شما را این‌طوری بشناسند.

سالک الی الله باید ادب محضر خدا و اهل بیت علیهم السلام را اهمیت بدهد
آقایان! شخصِ سالک الی اللّه یک وظایفی را خیلی باید رعایت کند. همین دیروز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شنیدم گاهی دوستان‌مان وقتی دور هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نشینند شوخی‌های بی‌مزه‌ی بدآموزی زشتی دارند، فکر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم یک مقدارش هم شاید تقصیر من باشد، شما با دیگران فرق دارید، اگر فرق ندارید در این جلسه نیایید! من هم راحت! دیگر نمی‌آیم. دور هم می‌‌‌‌‌‌‌نشینید حرف‌های مختلف، شوخی‌های بی‌فایده… «مَا یلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ» (ق/18)، این لفظی که از زبان‌تان بیرون می‌‌آید، این جمله‌ای که از زبان‌تان در می‌‌آید باید حساب داشته باشد. یک کسی دیروز به من می‌‌گفت که یک کسی به من گفته: زن‌ذلیل! یا مثلاً شوهرذلیل! این کلام اوّلاً برای شما حرف بسیار زشتی است، من سایر مردم را نمی‌دانم، خارج را نمی‌دانم، بدآموزی دارد، زن و شوهر نسبت به هم هر چه خدمت بکنند ذلّتی ندارد، عزّت است، یک خانمی دارید در خانه نشسته، تُشک هم انداخته تکیه داده، شما هم همه‌ی کارهایش را می‌‌کنی، تو عزیزی! تو عزیزتر می‌‌شوی، اولیاء خدا همین‌طوری بوده‌اند، ما بعضی از اولیاء خدا را دیده‌ایم، حالا چون گوش به حرف زنت دادی زن‌ذلیل‌ شدی؟! این کلمات را نگویید. بعضی به من می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند تو وقتی نیستی دوستان با هم شوخی‌هایی دارند، پر حرفی، سر و صدا … خب من نیستم، خدا که هست! امام زمان‌تان که هست! شما را به خدا قَسم در حضور چهارده معصوم – شما به آن حدّ رسیده‌اید یا نه؟ اگر نرسیده‌اید، برسید که- روحِ امام اهمیتش بیشتر از بدنِ امام است، چهارده بدن از معصومین این‌جا باشد شما همین‌طور بازی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنید؟! همین‌طور حرف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنید؟ یک قدری سنگین باشید، متانت داشته باشید، نمی‌گویم حتّی لباس‌تان را باید در نیاورید؛ نه! این‌ها را اجازه داده‌اند ولی اجازه نداده‌اند که شما هر حرفی را به زبان‌تان بیاورید، مخصوصاً جوان‌ها، چرا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویم مخصوصاً جوان‌ها؟ چون انسان به سن چهل سالگی که رسید به خیلی از کارها عادت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند که اگر معصیت‌کار باشد شیطان هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید: «وجه لا یفلح ابدا» (مشكاة الأنوار : ۲۹۵/۹۰۲، سفینة البحار: ج 1/ ص 504)، صورتی که دیگر رستگار نمی‌شود! اما اگر نه؛ جوان باشد، هنوز به یک چیز خاصّی عادت نکرده، خودش را عادت بدهد… حرفهای‌تان حساب داشته باشد، شوخی‌های‌تان حساب داشته باشد، یک حرفی بزنید همان‌طوری که اهل‌بیت عصمت و طهارت حرف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدند، در عین اینکه حکمت بود، در عین این‌که متانت بود، در عین حال یک عده را خوشحال می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خنداند. حالا تشخیص آن با خودتان. افرادِ شوخ آبروی زیادی ندارند. «کثرة المزاح یذهب بماء الوجه» (الكافي: ۲/۶۶۵/۱۶)، زیاد مزاح کردن آبروی انسان را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد. یک آقایی بود با اینکه من به سوادش خیلی معتقد بودم، به معنویاتش خیلی معتقد بودم، خیلی شوخی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، واقعاً در دل من به عنوان یک مضحکه بود، یک آدمی بود که هر وقت او را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دیدیم منتظر بودیم که مثلاً یک حرفی بزند بخندیم، از حکمتش، از علمش استفاده نمی‌کردیم، وقتی از دار دنیا رفت تازه فهمیدیم این عجب آدمِ شریفی بوده! چقدر خدمت اساتید و بزرگان زندگی کرده و چه چیزهایی بلد است، چون این‌ها را نوشته بود. سنگینی خیلی مهم است؛ سنگین باشید، با متانت باشید، و جز خدا و هر چه خدا بخواهد عبادت نکنید ، «وَقَضَى رَبُّک»، ببینید؛ پروردگار شما ‌‌ امضاء کرده؛ چند تا چیز را امضاء‌ کرده که در این آیات بیان شده: «أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیاهُ»، جز خدا هیچ چیز را دیگر را عبادت نکنید، خدا این را امضاء کرده دست شما داده، ما هم که اصلاً به این امضا‌‌ء پروردگار اعتنا نمی‌کنیم،

احسان به والدین مخصوصا مادر
دوّم: «وَبِالْوَالِدَینِ إِحْسَانًا»، به پدر و مادر هر طوری که بلد هستید احسان کنید. احسان یعنی چه؟ نیکی کنید! اسمش نیکی باشد، حالا نیکی چه هست؟ کار خوب؛ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسی دست پدرت را ببوس، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویی سید نیست، نباشد! من دارم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویم ببوس! گناهش گردن من، ثوابش مال شما! جلوی پدرت ننشین، احترام کن… ای آقا! ما از بچگی جلویش خوابیده‌ایم حالا که بزرگ شده‌ایم…! حالا بچّه نیستی، حالا که تو یک سالک الی اللّه هستی، جلویش بلند شو – نمونه‌های نیکی را دارم عرض می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم- البته گاهی پدر اذیت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که هر وقت وارد اتاق بشود شما بلند بشوی، آن بحث دیگر است – نیکی کن، مخصوصاً به مادر، به مادر بیشتر. «وَبِالْوَالِدَینِ إِحْسَانًا»، این‌جا خدا پدر و مادر را فرموده ولی در روایات هست که به مادر بیشتر نیکی کن، چون مادر حقش بیشتر از پدر است، به جهت این‌که مادر علاوه بر این‌که از هر کدام یک نطفه جمع شده و بچه شده، بعد نُه ماه تو را در شکم نگه داشته، دو سال تو را شیر داده، ربوبیت او شدیدتر از ربوبیت پدر نسبت به تو بوده، غم‌خوار بودنش بیشتر از غم‌خوار بودن پدر بوده، برای همین جهات؛ ببینید چقدر اضافه می‌‌شود، «وَبِالْوَالِدَینِ إِحْسَانًا»، خدا در آنجا که گفته «أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیاهُ» زیاد توضیح نداده ولی چون می‌‌داند که ما آن «أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیاهُ» را اعتنا نمی‌کنیم، در نماز هم زیاد می‌‌گوییم: «ایاک نعبد وایاک نستعین»، زیاد توجّهی به آن نداریم، ولی این یکی را بیشتر اهمیت بدهید، این دوّمی را…، خدا گذشت دارد ولی اگر پدر و مادر از شما ناراضی بودند خدا هم از شما نمی‌گذرد. ببینید این فرهنگ، با فرهنگی که امروز دارد تبلیغ می‌‌شود، دنیا دارد تبلیغ می‌‌کند، چقدر فرق دارد؟! عاطفه‌ها از بین رفته؛ فرزند، پدر و مادر را اصلاً نمی‌شناسد، دستش که به دهانش می‌‌رسد اصلاً مثل این است که پدر و مادری نبوده‌اند! اگر توهین نکند خیلی باید از او ممنون باشیم! ما یک دوستی داشتیم دکتر بود، خارج رفته بود، خیلی وقت هم آن‌جا مانده بود، -آن وقت‌هایی که دیدن می‌‌کردم، حالا که الحمدللّه از این مسائل فارغیم- رفتم دیدنِ این دکتر، چون سابقه‌ی آشنایی داشتیم، یک پیرمردی آنجا چای برای ما آورد، رفت. گفتم: ایشان که هست؟ گفت: این پدرم است! این آقای دکتر خودش هم پاهایش را روی هم گردانده بود پهلوی من نشسته بود! گفتم: پس چرا ایشان ما را خجالت دادند؟! گفت: نه! من فکر کردم ما که در خانه یک نوکر لازم داریم! ایشان با زن من هم محرم است، این باشد بهتر از دیگران است! بعد صدایش زد، – عین یک نوکر صدایش زد، اسم کوچکش را هم برد، نگفت مثلاً بابا – بیا! حاج آقا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد تو را ببیند! خدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند من گریه‌ام گرفت. چقدر یک چنین فردی با آن کسی که مثلاً خدا در قرآن توصیفش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند فرق دارد؟ اگر یکی از این‌ها یا هر دوی آنها پیش تو ماندند، طبعاً از نظر سنّ بزرگ‌تر از تو هستند، «فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ»،

به پدر و مادر حتی «اف» نگویید
امام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرماید: «اگر کلامی از این کوچک‌تر بود خدا آن را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت.» «لَوْ عَلِمَ اَللهُ شَيْئاً أدْنَي مِنْ اُفًّ لَنَهَي عَنْهُ، وَ هُوَ مِنْ أدْنَي الْعُقُوقِ، وَ مِنَ الْعُقُوقِ، أنْ يَنْظُرَ الرَّجُلُ إلَي وَالدَيْهِ، فَيَحُدُّ النَّظَرَ إلَيْهِمَا» (تفسير برهان، طبع سنگي، تفسير سوره إسراء، ج1، ص 601 و تفسير نورالثقلين، ج3، ص 148 و ص 149). من یک وقتی معنای این «اُف» را فهمیدم. «اُف» نمی‌گوییم ولی فحش‌های دیگری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهیم! معنای «اُف» چه هست؟ پدر من – خدا رحمتش کند- این اواخر یک قدری حافظه‌اش کم شده بود، شاید هم این تکرارش برای من مفید بود، چند دفعه یک قضیه‌ای را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفت که بیا حسن‌آقا! بنشین، این قضیه‌‌ی مهم آموزنده است برایت بگویم. من از اوّل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمیدم که همان قضیه‌‌ی همیشگی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد بگوید! – خدایا تو شاهدی حتّی دفعه‌ی آخر طوری نشستم مثل این‌که اوّلین دفعه است که دارد برای من می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید- که آن دفعه‌ی آخر به زبانم آمد بگویم: «اُف»، چقدر این قضیه را تکرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنی؟ این معنای «اُف» بود، معنای «اف» را من آن‌جا فهمیدم. «فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ»، ای بابا! چرا این قدر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویی؟! این را نگویید، ده دفعه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید: فلان کار را کردی؟ چشم! بگو چشم، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم، زود هم بکن، «اف» نگویی، این معنای «اف» است. «فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا» (اسراء/23)، ببینم تنهرهما را چطور ترجمه کردم، چون خودم ترجمه کردم اما آنجا مطالعه کردم دقیق نوشتم؛ «و صدایت را بر آنها بلند نکن، و به آنها سخن کریمانه‌ای بگو». «وَلَا تَنْهَرْهُمَا»، از مجموع تفاسیر و ترجمه‌ها یعنی صدایت را بلند نکن، اندازه بگیر، صدای تو همیشه پایین‌تر از صدای پدر و مادر باشد.

اهمیت احسان به والدین
این‌ها را انجام ندهید آقایان! اگر در پیشرفت‌های معنوی‌تان کند شدید به من مربوط نیست، به شما گفته شده، خدا هم گفته، باید انجام بدهید. اِ، پدرم به من ظلم کرده! تو که هستی که پدرت به تو ظلم کرده؟! اگر ظلم کرده و تو گفتی قربانت بروم بیشتر پیش خدای‌تعالی ثواب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بری، اگر ظلم نکرده بود که خب مسأله‌ای نبود، اگر تو را کتک زده و بعدش دست پدرت را بوسیدی رشد و کمالاتت بیشتر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. ای آقا! نمی‌شود! نمی‌شود که ما هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوییم نمی‌شود که تو پیشرفت معنوی بکنی! اگر نمی‌شد خدا نمی‌فرمود. «وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا کرِیمًا» (اسراء/23)، هیچ وقت کلامی که با کرامت نفس نباشد، با کرامت نباشد، از دهانت خارج نشود. حالا چند نفر ما این‌طوری هستیم؟ من از نظر دنیایی یک قدری سنّم کمتر از الان بود، به یکی از بزرگان گفتم: من چه‌کار کنم که بتوانم خوب پیشرفت کنم؟ گفت: مادر داری؟ گفتم: بله. گفت: خدمتگزارش باش، برای پیشرفتت. خوشا به حال آن‌هایی که مادر دارند و مادرشان از دنیا نرفته و پدر دارند. یک نفر چند روز قبل نوشته بود: پدر من کافر است، به اسلام و دین و همه چیز توهین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند؛ دستش را ببوس، بگو: قربانت بروم این حرف‌ها را نزن نجس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوی. در زمان پیغمبراکرم بودند افرادی که بچه‌ها مسلمان شده بودند ولی پدرها مسلمان نشده بودند، جسارت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند. این حرف‌ها را ممکن است من بگویم، خودم را هم خسته بکنم امّا شما باید عمل بکنید! باید عمل بکنید و اگر یک وقتی در سیرتان کند شدید بدانید مربوط به این مسائل است.

در مقابل والدین کوچکی کن
«وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنْ الرَّحْمَةِ»، در مقابل پدر خفض‌جناح کن، کوچکی کن، در مقابل مادر کوچکی کن، خفض‌جناح یعنی مثل یک پرنده‌ای که بالَش را روی زمین پهن کرده، آن‌طور باش. خب یکی ممکن است در دلش به این بابای ظالم فحش بدهد ولی خفض‌‌جناح هم بکند، دستش را هم ببوسد. نه! «مِنْ الرَّحْمَةِ»، این از مهربانی‌ات، از محبّتت به او سرچشمه گرفته باشد، «وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنْ الرَّحْمَةِ»، دعای‌شان هم بکند، خدا هم گفته دعا بکنید و همیشه این دعا را بکنید، که یادتان بیاید که شما چه بودید. یک پدری می‌‌گفت که تا خدا به من بچّه نداده بود نمی‌فهمیدم که پدر چه حقی به گردن ما دارد. بله! وقتی که به تو بچّه می‌‌دهند آن وقت می‌‌فهمی، دیگر فایده‌ای هم ندارد، دیگر خیلی دیر شده. مادرِ مهربان؛ اگر تمام دنیا شما زنده باشید و در مقابل پدر و مادر خفض‌جناح بکنید باز آن زحمتی که او کشیده شما نمی‌توانید جبران بکنید. یک کسی خدمت رسول‌اکرم آمد، عرض کرد که مادر من عین یک بچّه‌ی شیرخوار، من باید جایش را عوض بکنم، شستشویش بکنم، غذا در دهانش بگذارم، آیا زحمات او را جبران کردم؟ فرمود: نه. چرا؟ چون تو انتظار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشی که این زودتر بمیرد، راحت بشوی! ولی او انتظارش این بود که تو بزرگ بشوی و زندگی کنی. «وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنْ الرَّحْمَةِ»،

برای والدین دعا کنید
دعا کن: «وَقُلْ رَّبِّ ارْحَمْهُمَا»، خدایا این دو تا را مورد مهربانی‌ات قرار بده، مورد رحمتت قرار بده، همان‌طوری که من وقتی کوچک بودم من را تربیت کردند. شب تا صبح گریه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردی، نه پدرت را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاشتی بخوابد، نه مادرت را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاشتی بخوابد، آنها بیدار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شدند با مهربانی، ببینیم این بچّه چه شده که این‌قدر گریه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند؟ دل درد است؟ گوشش درد گرفته؟ سرش درد گرفته؟ حالا اگر پدرتان ناله بکند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویی چیزی نیست، خوب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود! هیچ وقت هم به فکرش نمی‌افتی. «کمَا رَبَّیانِی صَغِیرًا، رَبُّکمْ أَعْلَمُ بِمَا فِی نُفُوسِکمْ» (اسراء/24و25)، این آیات خیلی عجیب است، یعنی همه‌ی آیات قرآن عجیب است. خدا آن‌چه که در دل‌تان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند، یک وقتی در دل‌تان هم از پدرتان یا مادرتان بدتان نیاید، چون خدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینید، برای خدا فرقی نمی‌کند شما به مادرت اخم بکنی و در دلت هم از مادر یا پدرت بدت بیاید، یا اخم‌هایت را باز کنی و به آنها بخندی، دست‌شان را ببوسی، امّا در دلت از آنها ناراحت باشی، نباید ناراحت باشی. «رَبُّکمْ أَعْلَمُ بِمَا فِی نُفُوسِکمْ إِنْ تَکونُوا صَالِحِینَ»، اگر ان‌شاءاللّه همه جزء صالحین باشید «فَإِنَّهُ کانَ لِلْأَوَّابِینَ غَفُورًا». دستور بعدی: «وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ»، به ذی‌القربی حقّ‌شان را بده. ذی‌القربی اقوام و خویشاوندان و نزدیکان هستند،

قضیه فدک
که البته شأن نزول این جمله و یکی دو آیه دیگر هم هست، درباره‌ی حضرت زهرا سلام اللّه علیها است. نگویید به ما مربوط نیست، نخیر! به شما مربوط است، اوّل به شما مربوط است، چون پیغمبر کار خودش را کرد، به شما مربوط است، و الاّ در قرآن نمی‌ماند، با از دنیا رفتن پیغمبر این آیه را برمی‌‌داشتند، حضرت رسول اکرم فدک و سایر چیزها را به حضرت زهرا داد. این‌که می‌‌بینید در جریانِ سقیفه حضرت زهرا با ابی‌بکر درباره‌ی ارث بحث‌شان می‌‌شود چون حکومت آن‌وقت، خلافت آن‌وقت، می‌‌خواست همه‌ی آنچه که مال حضرت زهرا بود بگیرد، تنها بر سر فدک نبود! فدک که به عنوان ارث مال حضرت زهرا نبود، مِلک حضرت بود، چون خدا به پیغمبر دستور داده بود که فدک را به فاطمه‌ی زهرا بدهد، این‌که می‌‌بینید حضرت زهرا در مسجد به ابی‌بکر می‌‌گوید: «یابن ابی‌قحافه اترث اباک و لا ارث ابی» (خطبه فدکیه/منابع بسیار در شیعه و سنی)، درباره‌ی همه‌ی ارث بود که او هم گفت: پیغمبر فرموده: «نحن معاشر الانبیاء لا نورّث»، ما انبیاء ارث برای کسی نمی‌گذاریم! حضرت هم جواب فرمودند که در آیات قرآن، انبیاء گذشته برای فرزندان‌شان ارث گذاشتند که آیات را خواندند. فدک و یک مقدار آبادی‌های دیگری بود که با یک پیش‌بینی بسیار جالبی می‌‌خواست آن نقشی که حضرت خدیجه برای پیغمبراکرم داشت حضرت زهرا برای علی بن ابی‌طالب داشته باشد، یک ثروت زیادی که با این‌که فدک را گرفتند، در تواریخ دارد که هفت پارچه آبادی در اختیار حضرت زهرا بود، کلّی هم کارمند و کارگر داشتند و به عنوان موقوفه دست امام مجتبی گذاشتند که همین‌طور بعدها هم بود – ظاهراً در کتابِ امام مجتبی است من تحقیق کرده‌ام نوشته‌ام- به عنوانِ ارث نبود که حالا حضرت زهرا فدک را می‌‌خواست به عنوان ارث بگیرد. حضرت امیر صلوات اللّه علیه هم در یکی از خطبات می‌‌فرماید که زیر این آسمان، یک ملکی در دست ما بود، در اختیار ما بود، اگر ارث بود که علی بن ابی‌طالب قبل از وفات پیغمبر این فرمایش را نمی‌فرمود، بعد از وفات پیغمبر هم اگر ارث بود که نگذاشتند اصلاً منتقل بشود تا حضرت بفرماید مال ما بود.

حقّ ذوی‌القربای‌تان را بدهید
«وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ»، شما هم همین‌طور، حقّ ذی‌القربایتان را بدهید. خیلی بهتر است که انسان قبل از این‌که بمیرد خودش همه‌ی اموالش را تقسیم کند، منتها بچّه‌های خوبی باشند، قدر این اموال را بدانند، این پدر با زحمت جمع کرده، کلّی حرام را جدا کرده، حلال را جدا کرده، خمسش را داده، زکاتش را داده، کلّی روی این‌ها رنج کشیده، چون مفت به دست تو رسیده همین‌طور از بین ببری؟! این شخص را اصلاً خدا نمی آمرزد! اگر ارثی به تو رسید رعایت اسراف را بکن، رعایت تبذیر را بکن، این جهات را داشته باش، فرقی نمی‌کند. نگو: آقا! ارث است هر چه شد، شد! حقّ‌شان را به آن‌ها بده.

به مسکین کمک کنید
«وَالْمِسْکینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِیرًا» (اسراء/26)، مسکین و ابن‌السبیل را هم حقوق‌شان را بدهید. مسکین که هست؟ شما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویید مسکین که هست؟ آن کسی که حالا از یک جهتی ورشکست شده، سکونت به او خورده، نمی‌تواند کار بکند و پول هم ندارد، امّا اگر یک کارگر خوبی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند کار کند رفت و در خانه نشست این مسکین نیست، این فقیر است. مسکین آن کسی است از جهت بدنی یا از هر جهتی واقعا درمانده شده، خیلی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد کار کند، خیلی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد اگر سرمایه داشته باشد موفق باشد، ولی حالا درمانده شده، نمی‌داند چه کار کند.

نکته‌ای در باب اشتغال خانم‌ها
خانم‌ها رفته‌اند جای آقایان را در کارمندی گرفته‌اند و این‌ها را بی‌کار گذاشته‌اند، جایی هم نیست که این جوان تحصیل‌کرده‌‌ای که لیسانس دارد، همه چیز دارد، این برود کار بکند! هر چه هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گردد کاری پیدا نمی‌شود. در یک فرودگاهی گفتند: اینجا فقط دو تا مرد هستند! – در مملکت اسلامی- بقیه‌ی کارمندهایش زن هستند! نمی‌خواهم بگویم این کار خلاف اسلام است، خب حجابش را رعایت کند؛ ولی جوان‌هایی که بیکارند و همین تحصیلات را دارند چه؟! آن وقت تو می‌‌‌‌‌‌خواهی سالک الی اللّه هم باشی و بروی جای او را هم بگیری؟ با اینکه خدای‌تعالی تعیین کرده که معاش تو را، لباس تو را، مسکن تو را شوهر بدهد، بر او واجب کرده، اگر برای پول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روی تو این پول را اصلاً می‌‌خواهی چه کار کنی؟ اگر برای خدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روی برای خدا بهتر است که جایت را بدهی به یک جوانی که سربار پدر و مادر است. و لذا موفقیت ندارند، و الاّ من با این کارها که مخالف نیستم، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویم تو خانمی که مجبوری بروی در اداره، در فرودگاه، در هواپیما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهی مهمان‌دار بشوی، این‌که نمی‌شود با حجاب کامل انجام بشود، – حالا از این جهتش می‌گوییم ان‌شاءاللّه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود!- تو که شوهر داری، شوهرت تو را نمی‌بیند، شب پرواز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنی! شما یک قدری واقعاً فکر کنید، ببینید این حرف کجایش اشکال دارد؟ پس به مسکین کمک کنید. مسکین آن است که گفتم. «وابن‌السبیل»، الان ابن‌السبیل خیلی کم پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود ولی سابق خیلی بود، مثلاً یک شخصی از شهر و دیار خودش حرکت کرده، آمده برای زیارت، این‌جا جیبش را زده‌اند. سابق جیب‌برهای سختی هم بودند. می‌‌‌‌‌‌‌‌گفتند یک جیب‌بر اصفهانی رفته بود مشهد، -آن وقت‌ها سکه بوده، پول‌های سر و صدا دار بوده- یک مُشت از این چیزهایی که صدای پول می‌‌‌‌داد در جیبش گذاشته بود ، در شهر و جاهای شلوغ می‌‌گشت اما هیچ‌کس دست نزد، آمد در یک قهوه‌خانه‌ای گفت که این جیب‌برهای مشهد کاره‌ای نیستند! من مدتی است که یک کیسه‌ی سکه گذاشته‌ام در جیبم، هیچ‌کس دست نزده! یکی از آن‌جا بلند شد گفت: من چند دفعه برداشتم، دیدم سکه نیست گذاشتم سر جایش! سابقاً جیب‌برهای این‌طوری بودند وطبعاً ابن‌السبیل هم پیدا می‌‌شد، یعنی نمی‌توانست برود، نه بانکی بود که حواله بدهد، نه آشنایی داشت، نه چکی بود، – چک بی‌محل بکشد- هیچ! اینجا به ابن‌السبیل از زکات هم می‌‌توانید بدهید، اگر سید باشد از خمس می‌‌توانید به او بدهید، همین‌طوری هم خدای‌تعالی امر فرموده که ابن‌السبیل را به او برسید،

کوشش بکنید هیچ‌گاه اسراف نکنید
«وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِیرًا»، و کوشش بکنید هیچ‌گاه در دادن‌ها و گرفتن‌ها اسراف نکنید، چون مبذّیرین، اسراف‌کنندگان، چه ارث باشد، چه پول بادآورده باشد، چه یک استفاده‌ی فوق‌العاده‌ای باشد، مثلاً یک چیزی خریدی هیچ هم فکر نمی‌کردی این‌قدر بالا برود، یک دفعه بالا رفت، خیلی خوب! برویم حالا! این‌جا ما خوش باشیم دیگر! «وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِیرًا، إِنَّ الْمُبَذِّرِینَ کانُوا إِخْوَانَ الشَّیاطِینِ وَکانَ الشَّیطَانُ لِرَبِّهِ کفُورًا» (اسراء/26و27) که اگر کسی برادر شیطان شد همان‌طوری که شیطان کافر است و کفران کرده این هم جزء کفران‌کننده‌هاست.

ماه ذیقعده
دوشنبه میلاد مسعود حضرت فاطمه‌ی معصومه است. حالا ما در قم هستیم. ان‌شاءاللّه بر همه‌تان مبارک باشد. ماه ذیقعده ماه شادی است، ماه علی بن موسی الرضا است، ماهی است که یازدهم آن تولد آن حضرت است، بیست و سوّم و بیست و پنجم زیارتی مخصوص حضرت علی بن موسی الرضاست و روز آخر ماه ذیقعده هم وفات امام جواد فرزند علی بن موسی الرضاست. ان‌شاءاللّه امیدواریم که هر چه سعادت است نصیب‌تان بشود به شرط این‌که به قرآن و اهل‌بیت علیهم الصلوة و السلام توجه کاملی داشته باشید.

دعای ختم مجلس
نسئلک اللّهم و ندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه، خدایا! روز جمعه است، روزی است که دوستان امام زمان انتظار فرج آن حضرت را دارند، خدایا! به آبروی آن حضرت فرج آن حضرت را برسان. همه‌ی ما را از بهترین اصحاب و یاورانش قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضی بفرما. دین و دنیا و آخرت‌مان در پناه امام زمان‌مان از خطرات حفظ بفرما. مریض‌های اسلام شفا عنایت بفرما. مریض منظور الساعة لباس عافیت بپوشان. خدایا! به آبروی حضرت ولی‌عصر اموات‌مان غریق رحمت بفرما. گفتند یکی از خانم‌هایی که خیلی اهل تزکیه‌ی ‌نفس است و بسیار خانم خوبی است آن‌طوری که همین امروز توضیح دادیم مادرشان را خدمت‌گزاری می‌‌کرده و ایشان فوت کردند، برای این مرحومه یک حمد و سه قل هو اللّه تلاوت کنید. و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان.

 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم
بسم اللّه الرحمن الرحیم
الحمدللّه والصلوة و السلام علی رسول‌اللّه و علی آله آل اللّه لاسیما علی بقیةاللّه روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدائمة علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.
اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِک إِلَّا رِجَالًا نُوحِی إِلَیهِمْ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکرِ إِنْ کنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ، بِالْبَینَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنزَلْنَا إِلَیک الذِّکرَ لِتُبَینَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَیهِمْ وَلَعَلَّهُمْ یتَفَکرُونَ (نحل/43-44)

تفاوت نبی و رسول
در جزوه‌ای که هفته‌ی قبل تلاوت کردید مسائل بسیارِ مهمّی و فرازهای بسیار بالایی وجود داشت که اگر ان‌شاءاللّه دقّت کرده باشید برای زندگی دنیا و آخرت شما راه‌گشاست. یکی از آن فرازها و آیات بسیار مهم، همین آیه‌ای است که تلاوت کردم. ما باید معتقد باشیم که انبیایی در گذشته آمده‌اند، و همه‌ی انبیاء به این جهت اسم‌شان نبی شده که خدای‌تعالی به آنها وحی کرده است. وحی به معنای این است که یک ارتباط خاصّی از جانب خدا و با اختیار خدا با یک شخص صالحِ معصومی برقرار می‌‌شود که آن شخصِ صالحِ معصوم، یک وقت هست خودش را اداره می‌‌کند، یعنی راه راست را خدا به او نشان می‌‌دهد، و یک وقت هم هست که خدا می‌‌گوید: خودت که راه را بلد شدی، به دیگران هم بگو؛ به مجرد این‌که خدای‌تعالی فرمود: به دیگران هم بگو؛ این یک رتبه بالاتر می‌‌رود، رسول می‌‌شود و وقتی که رسول شد، باید از آن به بعد مردم بروند از او سؤال بکنند.

ما باید خودمان به دنبال کسب معارف‌مان باشیم
البته اعلام رسالتش را خودش باید برای مردم بگوید امّا سوالات باید از ناحیه‌ی مردم باشد، چون همیشه جاهل باید از عالم سؤال کند، قاعده کار این است که افرادی که نمی‌دانند از آن‌هایی که می‌‌دانند بپرسند. این‌که می‌‌بینید در اسلام، کتاب نوشته می‌‌شود، مجالسی برگزار می‌‌شود، مردم را جمع می‌‌کنند و حقایق را برای‌شان می‌‌گویند، به خاطر این است که مردم آ‌ن‌قدر همّت ندارند که به فکر از بین بردن مجهولات‌شان باشند، یعنی مجهولات‌شان را مخصوصاً در امور دینی اهمیت نمی‌دهند. الان با جناب آقای رفیعی صحبت بود که عدّه‌ی زیادی از بچه‌هایی که مکلف می‌‌شوند هستند که پدر و مادر به این‌ها آن‌قدر تذکر نداده‌اند که روزه واجب است! و بچّه‌ی مکلّف، چه دختر باشد چه پسر، باید روزه بگیرد، او هم روزه را می‌‌خورد! نماز هم همین‌طور، نماز هم نمی‌خواند، حالا آمده می‌‌خواهد اهل تزکیه‌ی نفس باشد، از خواب غفلت بیدار شده نمی‌داند چه بکند! ده سال روزه‌اش را خورده! حالا یا با جهل خودش و یا با تبلیغ پدر و مادرش روزه‌اش را خورده، حساب کرده‌ایم اگر بخواهد این بچه علاوه بر ده ماه روزه‌ی قضایش باید ده سال کفاره بدهد، هشتاد سال روزه بگیرد! خب این امکان‌پذیر نیست. ایشان با دل مهربانی که داشتند به من می‌‌گفتند چه کنیم؟ گفتم: می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانی از طرف خدا ببخشی؟! این را که ما نمی‌توانیم! خدا واجب کرده باید کفّاره بدهیم، صریح قرآن هم هست، یا شصت تا مسکین طعام بدهند، یا دو ماه – «شهرین متتابعین» (مجادله/4)- برای هر روزی دو ماه پشت سر هم روزه بگیرند، و یا یک بنده آزاد کنند، بنده که اصلاً پیدا نمی‌شود آزادش کنند، برده در زمان ما پیدا نمی‌شود، برای هر روزی شصت تا مسکین هم اطعام کردن بسیار مشکل است، برای بعضی‌ها شاید امکان‌پذیر نباشد، و هشتاد سال روزه گرفتن هم برای یک جوانی که بیست سال از عمرش را گذرانده، یا بیست و پنج سالش را گذرانده اصلاً شاید به او مهلت زمانی ندهند، چه‌کار کند؟ این‌جا باید چه‌کار کرد؟ ایشان یک جمله‌ای به من گفتند، من گفتم آن دلِ مهربان شما دارد این حرف را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند؛ که این جاهل مقصّر نبوده، جاهل قاصر بوده، ولو جاهل قاصر هم در آن حرف است،

در آنچه نمی‌دانیم مقصریم نه قاصر
جاهل قاصر یک کسی است که نفهمیده یک کاری را کرده، نمی‌توانسته است بفهمد. من جواب ایشان را عرض کردم که شما بچه‌ی نُه ساله -دختر نه ساله- را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویید، اگر پدر و مادر او را مدرسه نفرستاده باشند، با پدر و مادر دعوا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند، پدر و مادر خودشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند این بچه چرا به فکر مدرسه‌اش نیست؟ این‌طور نیست؟ از هفت سال به بعد تمام قوم و خویش‌ها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند این چرا بی‌کار راه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود؟! مدرسه نمی‌رود؟! از سنّ شش سالگی شروع می‌‌‌‌‌‌‌کند به پیش‌دبستانی و مقدمات سواد یاد گرفتن، این‌ها همه‌اش هست. چرا دین این‌قدر برای ما بی‌ارزش باشد که در سنّ نُه سالگی هنوز بچه ندانسته باشد که روزه بر او واجب است، تقصیر چه کسی هست؟ تقصیر خودش، تقصیر پدر و مادرش، شاید ده درصدی هم تقصیر محیطِ اسلامی است -که محیط ما اسماً اسلامی است!- یک دختر بچه‌ای که در خانه روزه گرفته باشد، مخصوصاً ضعفی هم نزدیک غروب به او متوجه باشد، تمام قوم و خویش‌ها که شما برای افطار دعوت کرده‌اید به پدر و مادر نهی از معروف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند: چرا این بچه را گذاشتی روزه بگیرد؟! نمی‌گویند؟ ولی همین بچه در سن هفت سالگی اگر مدرسه نرفته باشد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند: چرا او را مدرسه نفرستادی!؟ ببینید، وقتی ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوییم دین نداریم درست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوییم! ده ساله است و روزه نگرفته! یازده ساله است و روزه نگرفته! این جاهل قاصر نیست، قاصر آن است که یک پدر و مادری در بیابان، یک خانه‌ای در یک دهی داشته باشند، هیچ کس هم اطراف‌شان نباشد، هیچ چیز هم ندانند، حالا شاید قاصر باشند، تازه آن هم اگر مسافرت نتوانند بروند! دین را ما دست‌کم گرفته‌ایم آقایان، دنیا را دست بالا گرفته‌ایم! همه‌ی حرف‌مان هم همین است،

دین را جدی نگرفته‌ایم
من خدا را گواه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرم از شما هیچ چیز نمی‌خواهم، از آمدن خودم در جلسات هیچ چیز نمی‌خواهم جز این‌که دین را جدّی بگیرید؛ هر روزی که احساس کردم دین را شما جدی گرفته‌اید، بچه‌های‌تان را جدی دارید همان اندازه‌ای که برای مدرسه و دو کلمه‌ الف باء یاد گرفتن و نهایتش یک لیسانس گرفتن و یک دکترا گرفتن اهمیت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهید، برای دینی-که همیشه باید با شما باشد- اگر جدّی بگیرید، من قول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهم هیچ مزاحم‌تان نشوم، هیچ این جلسات را دیگر تشکیل ندهیم، چون خودتان موفق می‌‌شوید، خودتان به همه‌جا خواهید رسید، امّا چه کنیم؟! همین مسأله‌ای که الان مطرح است، چقدر برایش اهمیت قائلیم؟ کدام یک از شما هست که بچّه‌اش را در سن هفت‌سالگی مدرسه رفتن را یادش نداده باشند و به او توجه نداده باشند و بچه‌ها هم رعایت این جهت را نکرده باشند؟! کدام یک از شماست؟! همه‌مان! بسیار کار خوبی است، این را من نمی‌گویم بد است! ولی لازم‌تر، بالاتر، این است که لااقل از سن هفت سالگی و الاّ از جلوتر، بچّه احکام دینش را بلد باشد، ضرورتِ انجامِ وظایف دینی‌اش را بداند، بفهمد این‌که خدا در سن تکلیف با او صحبت کرده، خدا یعنی چه؟ و این صحبت کردن پروردگار با او چه اهمیتی دارد؟ یک نامه‌ای فرض کنید یک شخصیتی، یک عالم بزرگی برای یک بچه‌ی نُه ساله‌ی دختر و بچه‌ی پانزده ‌ساله‌ی پسر نوشته، شما بگویید آقا بگذارش آن بالا حالا ببینیم؟ دستور داده! احکامش را بیان کرده! این توهین به اوست.

جدی بودن نسبت به قرآن
من خیلی هفته‌ی گذشته خوشحال بودم، چون از روز شنبه -تقریباً- دوستان برداشت‌های‌شان را که بسیار عالی بود -نواقصی هم داشت که نواقص را تذکر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهم، ان‌شاءاللّه جدّی‌تر باشید- برداشت‌ها را کم‌کم برای ما فرستادند، معلوم است که قرآن را خوانده‌اند، مطالعه کرده‌اند، ولی از یک طرف گریه‌ام گرفت که ما با این فشار، حالا خوشحالیم که کلامِ خدا را این آقایان مطالعه کرده‌اند! و یک برداشت‌های سر و دست و پا شکسته، آن هم روی کاغذهای کم ارزش برداشتند فرستاندند، مثلاً نرفته‌اند از بازار یک کاغذ خوبی بگیرند، یک احترامی برای برداشت‌شان از قرآن قائل باشند، بعضی‌ها هم که شهرشان دور بوده به اصطلاح بوسیله‌ی فکس به دفاتر فرستاده‌اند و کاغذهای ما را از بین برده‌اند، – حالا آن مهم نیست- چون وقتی فکس می‌‌کنند کاغذ به عهده‌ی ماست! ولی این‌طور نمی‌شود، ده نفر از شماها جدی باشید برای من ارزشش از هزار نفر بیشتر است، البته همه‌تان باید جدّی باشید. می‌‌روید کاغذهای خوب، یکنواخت، ان‌شاءاللّه از بازار تهیه می‌‌کنید یا اگر دارید چه بهتر، کاغذ اداره را هم برندارید شاید اشکال شرعی داشته باشد، و خیلی تمیز، یک دفعه برداشت‌های‌تان را چرک‌نویس کنید، بعد پاک‌نویس کنید، هر کس وسیله‌ی ماشین تحریر دارد تایپ کند، داخل پاکت بگذارد، کلام خداست! نه بخاطر احترام من، من همین‌طوری هم قبول‌تان دارم، کلام خداست. هفته‌ی گذشته من در قم قبل از ظهرها یک چند جلسه‌ای با دوستانی که در قم بودند نشستم، پاسخ سوالات‌شان را می‌‌دادم، این‌ها درباره‌ی قرآن سؤال می‌‌کردند، درباره‌ی مطالب مختلف سؤال می‌‌کردند -مثل اینکه صلاح نبود آنچه می‌‌خواستم بگویم، بگویم- به هرحال، قرآن خیلی باید برای‌تان احترام داشته باشد؛ تمیز، مرتب، بفرستید، در پرونده‌تان گذاشته می‌‌شود، چون این‌جا در مجموع یک مدرسه است، در مجموع، انضباط شما معلوم می‌‌شود، جدّی بودن شما معلوم می‌‌شود، اهمیت دادن شما به کار معلوم می‌‌شود، اگر هم نمی‌خواهید به ما بفهمانید، به خدا می‌‌خواهید بفهمانید، خودتان می‌‌دانید، بر هیچ کس لازم نیست – این را هم بدانید- لازم نیست که بردارند برداشت‌ها را بنویسند و برای ما بفرستند، جز‌ء برنامه‌های الزامی نیست، می‌‌توانید ننویسید، ولی اگر بنویسید هم ما را خوشحال کرده‌اید، هم خستگی ما را رفع کرده‌اید، هم برای آینده‌تان نگهداری می‌‌شود، هم اینکه خودتان… چون یک جمله‌ای هست، نمی‌دانم روایت است یا نیست، باسوادتر از من که در مجلس هستند بگویند اگر روایت است،«کل علم لیس فی القرطاس ضا‌ع» (شعر منتسب به قدماء، شرح صد کلمه قصار از امام علی علیه السلام، حاج شیخ عباس قمی، شرح کلمه90) هر علمی که در کاغذ نیاید، نوشته نشود این از بین می‌‌رود، روایت است؟ هرکس می‌داند بگوید…خب دوسه نفر از دوستان و علما گفتند روایت است- من هم احتمال می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهم جزء جملات کوتاهِ امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه الصلوة و السلام باشد، هر علمی که در قرطاس نباشد، هر علمی که نوشته نشود این ضایع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، حتی فراموش‌تان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود پس ان‌شاءاللّه بنویسید.

انتخاب رسول و پیامبر توسط خدای‌تعالی جهت هدایت بندگان
مطلبی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواستم این‌جا تذکر بدهم و مربوط به این آیات است این است که پیغمبران گذشته، قبل از پیغمبر اسلام، اینطوری بودند که مثلاً در یک ده، یک نفر مرد صالحِ متدین، -الان هم پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود- این وجود داشته و آدم درستی بوده، خدا هم انتخابش کرده، یک قدری هم کمکش کرده، بلکه در عالم ذر این‌ها تعهدات‌شان را که با خدا بستند در دنیا عمل کردند، اینطوری بودند، در هر دهی، در هر شهری، در هر مملکتی یک نفر اینطوری پیدا می‌شد؛ تا جایی که خود خدا او را تزکیه‌ی نفس کند و درستش کند مستقیم به او وحی کرده، آن وقت‌ها کتاب نبوده که شما بروید کتاب بخوانید، توضیح‌المسائل نبوده که احکام‌تان را بلد باشید، و خدای‌تعالی هم همیشه‌ طرف‌دار این جهت بوده که همه‌ی مردم را با پیغمبر اولو‌العزم هماهنگ کند؛ یک پیغمبر اولوالعزم بوده، حالا یا فوت کرده یا هست، این دینش باید باقی باشد. تمامِ انبیایی که یکصد و بیست و چهار هزار بودند – شاید هم بیشتر باشد، چون این یک روایت دارد که یکصد و بیست و چهار هزار پیغمبر هستند (بحارالانوار، مجلسی، ج‌11، ص‌30 ) که شایع هم هست، ولی شاید هم بیشتر باشد، این‌ها پیغمبران بودند، انبیاء یقیناً بیشتر بودند- خدای‌تعالی به این‌ها وحی می‌‌کرده و این‌ها خودشان را درست می‌‌کردند، اگر طوری بوده که دیگران را هم می‌‌توانستند هدایت کنند، مربی باشند، رسول می‌شدند.

لازمه‌ی وجود صفت ربوبیت و شرح صدر در مربی
الان در علمای ما هم همین‌طور است که بعضی‌ها مربّی هستند، بعضی‌ها مربّی نیستند، بعضی‌ها خودشان خوب‌اند، خیلی آدم‌های خوب، ولی این‌طور نیستند که انسان برود از آن‌ها یک چیزی یاد بگیرد. من یکی از علمای بزرگ را دیدم در یک دهی بود، این مربّی بود، عدّه‌ای از طلاب را تربیت کرده بود که بعدها که این‌ها از علماء شدند تربیت شده بودند و در همان موقع به یک جای دیگری رفتم به دیدن یکی از علماء، خیلی آدم خوبی بود، ولی چند دقیقه‌ای که من نشستم گفتم اگر هر جوانی بیاید این‌جا بنشیند از دین برمی‌‌گردد! از دین برمی‌‌گردد! شخصی به من گفت که من پسرم خیلی منحرف شده بود، هر چه هم با او صحبت کردم گوش نکرد، موهای سرش را خیلی بلند گذاشته بود – البتّه این را به شما عرض کنم: آن وقتی که برای من نقل می‌‌کردند موی سر بلند در بین جوان‌ها رسم نبود و وقتی بود که از خارج یک عده‌ای می‌‌آمدند، موهای بلندی داشتند به نام هیپی و بدنام شده بود، و الاّ موی سر را کوتاه کردن برای جوان حتی کراهت دارد و برای افراد مسنّ مستحب است- این می‌‌گفت موهای سرش را هم بلند کرده بود ریخته بود در صورتش، من به آن آقا گفتم: بچّه‌ی من منحرف شده، شما یک نصیحتی به او بکنید. گفت: خب! بگو بیاید من نصیحتش کنم. من رفتم به پسرم گفتم: تا این ساعت هر چه به تو خدمت کرده‌ام با یک کار مصالحه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم که دیگر تو به من احترام هم نکردی، نکردی! و آن این است که چند دقیقه‌ای بروی خدمت آقا و آقا شما را نصحیت کند. گفت: چشم. -گفت من هم ناظر بودم- پسرم آمد پیش این آقا نشست، این آقا موهای جلوی سر پسرم را گرفت! -حالا این شانه کرده بود!- گفت: اگر به کارهایت ادامه بدهی خدا تو را با همین موها در آتش جهنم آویزان می‌‌‌‌‌‌‌کند! گفت پسر ما هم سرش را کند و بلند شد! حالا نه ما دیگر از او طلبی داریم و هم او بیشتر از دین اسلام بدش آمد! خودِ مربّی بودن یک شرح صدری می‌‌‌‌‌‌‌خواهد، یک وضعی می‌‌‌‌‌‌‌خواهد که خدای‌تعالی هر کدام از انبیاء که به آنها وحی کرده و خودشان هم درست شده‌اند، آن‌هایی که پسندیده که این‌ها مربی هستند، ربّ هستند، صفت ربوبیت الهی را به خودشان گرفته‌اند، این شخص را رسولش می‌‌‌‌‌‌کند، لذا می‌‌‌‌‌‌فرماید: «وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِک إِلَّا رِجَالًا نُوحِی إِلَیهِمْ»،ما به همه‌شان وحی کردیم.

معنای وحی
مسئله‌ی بعدی وحی است. برای وحی خیلی معانی مختلفی در تفاسیر ذکر کرده‌اند، ولی آنچه که من در کتاب هم نوشته‌ام شاید هم در درس‌های عقاید گفته باشم این است که وحی یک ارتباط خاصّی است که اوّلاً از جانب پروردگار برقرار می‌‌شود، با زحمت ما برقرار نمی‌شود و ثانیاً انسان وقتی که به او وحی شد چه انسان باشد چه حیوان، چه خواب باشد چه بیدار، چه زن باشد چه مرد، وقتی که به او وحی شده، قطع‌آور است، یعنی یقین می‌‌کند خداست، یا یقین می‌‌کند که شیطان است، شک ندارد در آن. در الهام و وسوسه شک بوجود می‌‌آید ولی در وحی شکی نیست؛ چون هم شیطان وحی می‌‌کند هم خدا وحی می‌‌کند، «إِنَّ الشَّیاطِینَ لَیوحُونَ إِلَى أَوْلِیائِهِمْ» (انعام/121) ولی انسان می‌‌فهمد که خدا وحی کرد یا شیطان! و یقین‌آور است، حتی اگر به انسان کار خلافی هم از جانب پروردگار – خلاف ظاهری – وحی بشود انسان حتماً انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید از جانب خداست. امّا وحی از جانب خدا برقرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، یقین‌آور است، حتّی اگر وحی شد پسرت را بکش، حضرت ابراهیم به او وحی شد، در خواب هم وحی شد که فرزندت اسماعیل را باید بکشی، گفت: چشم! به مادرِ موسی که زن بود و پیغمبر نبود، وحی شد که فرزندت را بگذار داخل جعبه، بینداز در دریا. گفت: چشم! و الاّ اصلاً خلاف شرع است بچه‌ی شیرخوار را بگذارند درون جعبه‌ای که اگر درز داشته باشد که آب درون آن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود، اگر درز نداشته باشد نفسَش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد، بیندازش! حالا تا چه وقت او را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند؟! باز هم شاید طول بکشد، ولی کرد. به زنبور عسل خدا وحی کرد که «أَنْ اتَّخِذِی مِنْ الْجِبَالِ بُیوتًا» (نحل/68) باید شما با هم جمع بشوید -خلاصه‌ی حرف- شما باید با هم جمع بشوید، در کوه‌ها، در جاهای خوش‌ آب و هوا، آن‌جا عسل تهیه بکنید، – اگر یکی‌یکی بخواهند عسل بگذارند هر کدامشان یک سر سوزن عسل روی دیوار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارند، به درد خوردن و بشَر نمی‌خورد- همه‌شان جمع بشوند، یک ملکه داشته باشند، یک کندو داشته باشند، خانه‌های خاصّی داشته باشند، این‌ها یکی یکی بروند در جای مخصوصی عسل کنند، یک وقت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینی یک تُن عسَل از چند تا کندو به دست می‌آورند. این‌طوری است، این‌ها وحی است، بر همه‌ی پیغمبران گذشته وحی شده، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد حالا مرید داشته باشد یا نداشته باشد.

اهل ذکر چه کسانی هستند
و مردم باید بروند از آن‌ها سؤال کنند، «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکرِ»، این‌که ما می‌‌‌‌‌‌‌‌آییم برای‌تان صحبت می‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم این لطف ماست! بله؟! این‌که شما می‌‌‌‌‌‌‌‌آیید سؤال می‌‌‌‌‌‌‌‌کنید حقیقت کار است. اهل ذکر چه کسانی ‌هستند؟ -این مطلب هم معلوم باشد- اهل ذکر؛ اگر ذکر اسمِ قرآن باشد که هست، شما در قرآن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینید که «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ» (حجر/9)، چه چیزی را خدا نازل کرده؟ ذکر را، ذکر قرآن است، «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ»، ذکر یعنی چه؟ یعنی یادآوری، یاد، -یادگاری که گاهی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسید یعنی تذکار- ذکر یعنی یاد، چه چیزی یادمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید؟ درس‌هایی که در عالم ارواح به ما داده‌اند، آن‌ها یادمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید، به‌وسیله‌ی چه؟ به‌وسیله‌‌ی قرآن، قرآن خودش ذکر است. اهل ذکر چه کسانی هستند؟ بروید پیدایشان کنید؛ هر که اهل قرآن باشد، در رتبه‌ی اوّل و در مرحله‌ی اوّل خاندان عصمت و طهارت‌اند. پیغمبراکرم که قرآن بر او نازل شده، «انّما یعرف القرآن من خوطب به» (روضة الکافی، شیخ کلینی، ج8، ص311، ح485)، کسی که قرآن به او خطاب شده، او قرآن را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناسد و اهل‌ ذکر، اهل‌بیت او هستند و لذا پیغمبراکرم روزی که از دار دنیا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفت فرمود که: «انّی تارک فیکم الثقلین کتاب اللّه و عترتی» (نسائی، السنن الکبری، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۴۵)، یکی کتاب خداست، – مثل کتابِ درسی حوزه یا دانشگاه- و عترت به عنوان معلّم و مدرّس این کتاب. پس اهل ذکر برای ما مردم مسلمان – البته برای امم گذشته خود آن انبیاء بودند ولی برای ما مردم مسلمان- اهل‌بیت عصمت و طهارت‌اند، یعنی پیغمبراکرم، علی بن ابیطالب، فاطمه‌ی زهرا و یازده فرزندشان، و آن کسی که همه‌ی حقایق را باید از او یاد بگیریم بقیة‌الله، بقیه‌ی علم خدا است، همه‌اش را، که بقیةاللّه است.

ما نسبت به دین‌مان بی‌توجه هستیم
و ما همان‌طوری که نسبت به دین خودمان و فرزندان‌مان بی‌توجّه هستیم نسبت به ایشان هم بی‌توجه هستیم، هر چه هم بروید مسجد جمکران باز هم نسبت به آن وجود مقدس بی توجه هستید. می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویید ما هر شب چهارشنبه مسجد رفتیم! چطور بی‌توجّهیم؟ تو برای چه رفتی؟ چرا رفتی؟ برای این‌که بیاید؟! بیاید چکار بکند؟! اگر بیاید ما دیگر بدهکاری نداریم، عمرمان زیاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، در بین مردم سرافراز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شویم. یک کسی داشت از دنیا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفت، زنش، بچه‌هایش اطرافش نشسته بودند، این محتضر گفت: برای چه گریه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنید؟ زنش گفت: من بعد از تو بی‌باعث می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوم، کسی نیست نان برایم بیاورد. بچه‌اش گفت: بی‌پدر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوم، کسی نیست پول به من بدهد – و امثال این‌ها- گفت: پس همه برای خودتان گریه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنید! چه کسی برای من گریه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند؟! ما همه برای خودمان امام زمان را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهیم، برای این‌که خدا حکومتش پیاده بشود، حکومت اللّه پیاده بشود نیست. اگر بر فرض مثلاً شخص اوّل مملکت بسیار عادل هم باشد، بسیار تزکیه‌ی نفس هم کرده باشد، امّا معصوم از جهل که نیست، همین کارمندهای دولتی هر چه هم که او نهی‌شان بکند، در گوشه و کنار باز می‌بینی رشوه را از زیر میز گرفتند و به دیگران ظلم کردند. چون رهبر که معصوم از جهل نیست، هیچ‌کس هم نگفته معصوم از جهل است. امامی که معصوم از جهل است اگر در رأس کار باشد در اقصی نقاط عالم اگر یک کسی بخواهد ظلم کند، مثل علی بن ابیطالب برای آن نماینده‌اش در بصره نوشت: شنیده ام -کلمه‌ی شنیدن هم شاید به خاطر حفظ کردن ظاهرِ مطلب باشد و الاّ علی بن ابیطالب دیده است: «وَقُلْ اعْمَلُوا فَسَیرَى اللَّهُ عَمَلَکمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ» (توبه/105)- که تو در مجلسی رفتی که ثروت‌مندان جمع بوده‌اند ولی جای فقراء نبوده، شخصیت‌ها را دعوت کرده‌اند ولی افراد مستضعفی که متدین هم بوده‌اند این‌ها را دعوت نکرده‌اند. ببینید؛ یک رهبرِ معصوم که جایش واقعاً در دنیا خالی است و ما لیاقتش را هنوز پیدا نکرده‌ایم و ان‌شاءاللّه به زودی پیدا کنیم…، دنیا هنوز رهبری فلانِ مرد آمریکایی را بهتر می‌‌طلبد و برای مرتبه‌ی دوّم با این همه ظلمی که کرده باز هم به او رأی می‌‌دهند و رئیس‌جمهورش می‌‌کنند! این کجا و عدل و دادی که حکومت الهی را بخواهد پیاده کند کجا؟! اهل ذکر این‌ها هستند.

اهل ذکر یعنی اهل قرآن
«فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکرِ»، حالا در رتبه‌ی بعد، در زمان ما چه؟ در زمان ما – این را به شما بگویم آقایان!- هر کس از قرآن و روایات برای‌تان حرف زد اهل‌ ذکر است و هر کس از غیر از این‌ها خواست حرف بزند، غیر این‌ها، هر چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد بگوید، از هر کس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد باشد، اهل ذکر نیست. اهل ذکر یعنی اهل قرآن. شما باید همه‌ چیزتان قرآن باشد. می‌گویند: آخر همه چیز در قرآن نیست. تو نمی‌فهمی! اگر گفتی همه چیز در قرآن نیست یک آیه از قرآن را تو منکر شده‌ای که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرماید: «تِبْیانًا لِکلِّ شَیءٍ» (نحل/89) و تو ان‌شاءاللّه روی نفهمی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویی و الاّ کافری، اگر روی فهم بگویی کافری، همه چیز در قرآن هست، یک قدری تحقیق بکن. «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکرِ إِنْ کنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ». اگر شما این‌گونه نیستید که خودتان از قرآن چیزی بفهمید، بروید سؤال کنید. «بِالْبَینَاتِ وَالزُّبُرِ»، قرآن دلایل محکمی دارد، بیناتی دارد، ظاهری دارد، باطنی دارد.

پیامبر با قرائت قرآن مردم را هدایت می‌فرمود
بعد خدای‌ تعالی به خود پیغمبر خطاب می‌‌‌‌کند، می‌‌‌‌فرماید: «وَأَنزَلْنَا إِلَیک الذِّکرَ»، که همین هم دلیل بر این است که قرآن ذکر است؛ وما ذکر را بر تو نازل کردیم، همان قرآن را. چرا؟ «لِتُبَینَ لِلنَّاسِ»، حالا تو بیا بزرگواری کن، – همانطوری که کرد- بیا آقایی کن، مردم را جمع کن، خودت قرآن را برای مردم بیان کن. پیغمبراکرم در مسجدالحرام می‌‌‌‌‌‌‌نشست و مردم می‌‌‌‌‌‌‌آمدند برای آن‌ها آیات قرآن را می‌‌‌‌‌‌‌خواند. یک عده بودند می‌‌‌‌‌‌‌گفتند که اگر می‌خواهید طواف کنید گوش‌تان را بگیرید، آخر وقتی طواف می‌‌‌‌‌‌‌کردند طبعاً به آن قسمتِ حجر اسماعیل و آن‌جاها می‌‌‌‌‌‌‌رسیدند، حضرت رسول‌اکرم هم با صدای بلند، نه با قرائتِ پرآهنگ، حالا آن طوری که یک آیه را به قرائت‌های مختلف تکرار بکنند و بخواهد هنر نشان بدهند! این شأن پیغمبر نبود، ولی با صدای بلند قرآن می‌‌‌‌‌‌خواند، هر کس می‌‌‌‌‌‌رسید، تا می‌‌‌‌‌‌رسید متوقف می‌شد. قرآن یک جاذبه‌ای دارد، – این را بدانید- ما متأسفانه زبان‌مان زبان قرآن نیست، یک جاذبه‌ای دارد که آدم را نگه می‌‌‌‌‌‌دارد، حضرت سجّاد علیه‌السلام قرآن می‌‌‌خواند، سابقاً – اکثر شما ندیده‌اید، ما دیده‌ایم- سقّاها می‌‌‌رفتند مشک را از آب‌انبارِ پُر پلّه‌ی گود آب می‌‌‌کردند، می‌‌‌آمدند به خانه‌ها می‌‌‌دادند، بعضی از این مشک‌ها سوراخ بود، قطره قطره آب می‌‌ریخت، آن‌قدر این قرآن جذّاب بود که یک وقت سقّاها می‌‌دیدند که این مشک آبش تمام شد، دو مرتبه باید بروند مثلاً مشک‌شان را آب کنند! آن‌قدر معطّل می‌‌شدند. پیغمبر اکرم قرآن را با صدای حسَن، با صوت نیکو و صحیح می‌‌خواند، مردم هم می‌‌آمدند می‌‌نشستند، این‌طوری بود، به بعضی‌ها می‌‌گفتند اگر می‌‌خواهی از این‌جا طواف کنی و عبور کنی، درون گوش‌ خود پنبه کن یا گوش‌ خود را بگیر که صدای او به گوش تو نرسد! که یک نفر گفت: حالا چه تعصّب بی‌جایی است، خوب اعتنا نمی‌کنیم و ردّ می‌‌شویم! انگشتش را گذاشته بود، همان‌جا رها کرد، نشست و مسلمان شد! «لِتُبَینَ لِلنَّاسِ»، برای این‌که قرآن را برای مردم بیان کنی، این قرآن را خدای‌تعالی برای مردم نازل کرده،

هیچ چیز قرآن عبث نیست
بعضی‌ها می‌‌گویند: بعضی از مطالب قرآن را برای ما نازل نکرده‌اند، شاید هم برای الان ما نازل نکرده باشند ولی بالأخره عبث نیست، مکررات قرآن عبث نیست، «الف لام میمِ» (بقره/1) قرآن عبث نیست. هر چیزی که در قرآن مختصرتر گفته می‌‌شود پرمحتواتر است. شما یک دوستی دارید می‌‌خواهید مطلبی را کسی نفهمد، رمز خیلی مهمی هست، شما با یک دو حرف به او می‌‌رسانید، «بین المحببین سرّ لیس یفشیه/ قول و لا قلم للخلق یحکیه» (رشیدالدین میبدی، کشف الاسرار و عدة الابرار، سورة البقره‏)، بین دو تا دوست یک اسراری هست که هیچ چیز افشایش نمی‌کند، نه کلام و نه قلم، ولی به هر حال برای ماست، «الف و لام و میم» هم برای ماست، «الف لام میم صاد» هم برای ماست، خب پس چه هست؟! ما نمی‌فهمیم! بعضی از علماء گفته‌اند که اگر مکررات حروف مقطّعه‌ی قرآن را حذف کنید این جمله از آن در می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید: «صراط علی حقّ نمسکه»، صراط علی درست است از آن پیروی می‌کنیم. من اعتراض دارم؛ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویید: حرف که خوب است! بله! حرف خوب است ولی اعتراض هست و تنها این نیست، ممکن است این هم باشد اما مکررات چطور می‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ مکرراتش را حذف می‌کنید دیگر. دو تا الف دارد یکی را بیندازیم، دو تا صاد دارد یکی‌ را بیندازیم، آن اضافه‌اش را چرا خدا نازل کرده؟! از هر کدام یکی نازل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد! پس تنها این نیست، نمی‌گویم این نیست، «صراط علی حق»؛ الحمدللّه، ما از صدها دلیل دیگر فهمیده‌ایم که «صراط علی حق مستقیم»، این مکررات را اگر نمی‌گفتید حذف کن ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گفتیم بله! ولی این مکرراتش هم هست، امام عصر تشریف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورند، جزء آن علومی است که باید حضرت تشریف بیاورند و توضیح بدهند، آن‌جاست که آن اسراری که در این جملات گفته شده، در این حروف مقطّعه‌ی قرآن گفته شده، این‌ها را حضرت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آیند توضیح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینید یک الف‌ش، «الف لام میم»، این‌ها هر کدام‌شان حضرت می‌‌‌‌‌‌‌نشیند ان‌شاءاللّه توضیح می دهد. دعا کنید که در زمان ما باشد و بالأخره در زمان ما هست، ولو یک میلیون سال دیگر هم باشد در زمان ماست، ما ان‌شاءاللّه از این به بعد هستیم دیگر، زنده هستیم، حالا در کره‌ی زمین نباشیم، در آسمان چهارم باشیم و بالأخره هستیم و می‌‌آییم ان‌شاءاللّه از آن‌جا گوش می‌‌دهیم «الف» یعنی چه؟ «لام» یعنی چه؟ «میم» یعنی چه؟ «کاف هاء یاء عین صاد» یعنی چه؟

بنشینید فکر کنید
«لَعَلَّهُمْ یتَفَکرُونَ»، این جمله‌ی آخر را خوب دقّت کنید که خدای‌تعالی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرماید: قرآن را ما نازل کردیم با بینات و زبرش و همه‌ی این‌ها را بر تو نازل کردیم تا تو برای مردم بیان کنی، و ما این را نازل نکردیم بر مردم مگر برای این‌که تفکر کنند. یک کاری که باید ان‌شاءاللّه سالکین الی اللّه انجام بدهند و اگر انجام ندادند یک روزی به ضررش متوجّه خواهند شد این است که برای خودتان برنامه بگذارید، بعضی‌ها دائماً در حال تفکرند، آن هیچ. بعضی‌ها گاهی روی آیات الهی تفکر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند آنها هم خب اگر مجموعش حداقل به یک‌ساعت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد آن هم باز کاری ندارم، امّا آن‌هایی که هیچ تفکر نمی‌کنند، برنامه‌ی خاصّی ندارند؛ شما بعد از نماز صبح یا شب موقع خواب یا از هر وقتی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهید تصمیم بگیرید، از تعقیبات نماز لازم‌تر، شاید از قرآن‌خواندن بدون توجّه به معنایش لازم‌تر، این است که بنشینید فکر کنید، خدا فکر را به شما داده که فکر کنید. حالا من راهنمایی‌تان می‌‌‌‌کنم در فکر کردن؛ مثلاً در خلق خدا فکر کنید، جلوی‌تان هر چه هست رویش کار کنید. حضرت صادق به مفضّل بن عمر می‌‌فرماید: همین زمینی که زیر پایت هست، این یک قدری سفت‌تر از این بود تو نمی‌توانستی ساختمان بسازی، مثلاً مثل آهن بود، همه‌اش سنگ بود، چقدر مشکل است در کوه‌ها، جاهایی که همه‌اش سنگ است انسان یک کاری بکند؟ اگر خاک نمی‌داشتید، یک قدری شُل‌تر از این بود…، دیگر از این ساده‌تر نمی‌شود! یعنی امام است؛ ساده بیان می‌‌کند برای اینکه ما نگوییم ما عقل‌مان به آنجا نمی‌رسد. به شما نمی‌گویند بروید اتُم را کشف کنید، نمی‌گویند بروید حقیقت اشیاء را همه را یاد بگیرید، البته اگر از این راه وارد بشوید حقایق اشیاء را هم یاد می‌‌گیرید، حالا آن را نمی‌گویم، این زمین زیر پایت، برو در بیابان، زمین را می‌‌بینی با یک کلنگ یک تکه از خاک کنده شد، طوری هم نیست که پایت را بگذاری فرو برود، اگر شُل بود هیچ کار نمی‌توانستی بکنی، همین! خیلی ساده است! این درخت؛ من یک وقتی دیدم اگر بیشتر از این روی این مسئله فکر کنم شاید حالم به‌هم بخورد! یک پیچکی جلویم بود، از زمین در آمده بود، من حساب کردم این پیچیک پنجاه متر از دیوار بالا رفته بود، آن برگ آخری با آن برگ اولی در طراوت هیچ فرقی نداشت! آخر تلُمبه هم که آدم بزند، آب را بخواهد در این پنجاه متر بفرستد، این اوّلی‌ها پر آب می‌‌شود، آخری‌ها کم آب! یا اگر خیلی تلمبه فشارش زیاد بشود، آن آخری‌ها پر آب می‌‌شود این اوّلی‌ها کم ‌آب! همه مساوی است. هر کدام از این برگ‌ها را شما بکَنی و فشار بدهی یک اندازه آب بیرون می‌‌آید. در قم یک گیاهی هست که فقط در آنجا رشد خوبی دارد، گل خوبی هم می‌‌دهد؛ وسط تابستان، زمین خشک، یک برگش را کندم، پنج قطره از داخل آن آب بیرون ریخت! گلی است به نام ناز، اگر کسی خانه‌ی ما آمده باشد ما زیاد از اینها کاشته‌ایم، پنج قطره آب، این آب را از کجا آورده؟! هوا طوری داغ است که اگر آب روی زمین باشد در یک لحظه آن‌را خشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، این هوا به این می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد! این گرما به این می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد! از کف هم آخر چقدر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد آب بالا بکشد که این‌طور دائماً آب داشته باشد؟! این‌ها را فکر کنید. – خیلی ساده- خدای‌تعالی یک قدری فکر شما را بالا برده، «بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّی بَنَانَهُ» (قیامت/4)، اشاره به نقش سر انگشتان کرده، این نقش سر انگشتان از نظر علمِ انگشت‌نگاری، الان شش میلیارد می‌‌‌‌‌‌گویند جمعیت هست، دو نفر نمی‌شود که نقش سر انگشت‌های‌شان با هم مساوی باشد! خیلی عجیب است! حالا نه این شش میلیارد! هر چه آدم گذشته و هر چه آدم بعد هم می‌‌‌‌‌خواهد بیاید، این‌ها هم نقش انگشتان‌شان با نقش سر انگشتان شما تفاوت دارد! خب این‌ها را باید فکر کرد. گاهی وقتی انسان زیاد فکر می‌‌‌‌‌کند خدا را می‌‌‌‌‌بیند، می‌‌‌‌‌تواند بگوید خدا جان قربانت بروم! چه بگوید آدم؟! این کارها را بکنید. همه‌اش فکر می‌‌‌‌‌کنیم سر فلانی را چطوری کلاه بگذاریم یا لااقل سر ما را فلانی چطوری کلاه نگذارد! – حالا این دیگر شرعی آن است!- بگذار صدتا کلاه سرت بگذارند، ولی این فکر را داشته باش، این‌جا کلاه رفع می‌‌شود. «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکرِ إِنْ کنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ، بِالْبَینَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنزَلْنَا إِلَیک الذِّکرَ لِتُبَینَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَیهِمْ وَلَعَلَّهُمْ یتَفَکرُونَ» .

بینات و زبر در علم جفر
یک مطلبی در همین آیه باقی ماند که عرض کنم، این بینات و زبر در این‌جا معنایش همانی است که ما در ترجمه نوشته‌ایم، یعنی نوشتیم که بینات و زبر دلایل و کتب قبلی است. ولی یک علمی هست به نام علم نقطه یا علم حروف، که جَفر هم تقریباً از همین علم بوجود می‌‌آید. آن‌ها بینات و زُبر را یک چیزی می‌‌دانند که آیه منظورش آن نیست -این برای تذکرتان است- حروف اَبجد را که دیگر بلد هستید: ابجَد، هَوَّز، حطّی، کلمَن، صعفض، قرشَت، ثخّذ، ظغش، این حروف ابجد است، احتمال هم دارد روایت داشته باشد و انبیاء گذشته درست کرده باشند، این‌ها همه‌اش احتمالی است. ابجد، «الف» یک، «ب» دو، «جیم» سه، «دال» چهار، می‌‌روید به ده می‌‌رسید، دقت کردید؟ از ده به بعد ده تا ده‌تا جلو می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روید؛ ابجَد، هوّز، حطّی، «کلمن» کاف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود بیست، لام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود سی، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسید تا هزار، یعنی وقتی تا آخر بروید – دیگر من وقت شما را به این چیزها نگیرم- به هزار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسید. این الفِ ابجد یک زُبُری دارد، زبُرش چه هست؟ همان خط، یک خط است «ا»، این زُبر است، در حساب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید، این‌ها مسئله دارد، حالا یک چند تا برای‌تان بگویم ولی این‌ها را باور نکنید! می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویید: تو گفتی! من بگویم، خودم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویم باور نکنید! مثلاً فرض کنید «قُم» با «علم»، قاف عددش چند تاست؟ با علم، حالا یک چیز آسان‌تری برای‌تان بگویم، مثلاً وجه چهارده است، وجه‌اللّه می‌‌‌شود چهارده تا که منتسب به خداست و همان چهارده معصوم می‌‌شود. البته این‌ها را می‌‌گویم باور نکنید چون ضدّش هم همین‌طورها هست. الف، این الف اولش «ا» زبر است، ولی «لف» آن بیناتش است، «لف» می‌‌دانید یعنی چه؟ الف که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهید بنویسید یک «الف» می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارید، یک «لام» می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارید، یک «ف» و در گفتن هم همین است؛ الف، آن «لف»‌ش بینّاتش هست، آن الف‌ -الف اوّل- آن زُبرش هست. دقّت کردید؟ خوب معلوم شد؟ مثلاً «إِنَّمَا یرِیدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنْکمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ» – چون روایت هم دارد بد هم نیست – «إِنَّمَا یرِیدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنْکمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَیطَهِّرَکمْ تَطْهِیرًا» (احزاب/33)، این «انّما» یک الف دارد، یک نون دارد، یک میم دارد، این را شما حساب بکنید با «محمّد» صلی الله علیه و اله یکی است و بیناتش هم «إنّما» ؛ الف آن یک «لف» دارد، «لام» و «ف»، بعدش نون است، نون یک نون دارد، یک واو دارد، یک نون دیگر، آن «ون» – زبر را خوب فهمیدید یا نه؟ باید فهمیده باشید خیلی مشکل نیست- زبرش با اسم پیغمبر، بیناتش که همان باطنش است با اسم علی بن ابیطالب علیه الصلوة و السلام تطبیق می‌‌‌‌کند، می‌‌‌‌گویند قم با علم، کاشان با عقرب، ایمان با علی بن ابیطالب، اسلام با پیغمبر، دیگر این‌قدر از این‌ها نوشته‌اند که حساب ندارد و هیچ کدامش هم صد درصد نیست، بعضی‌هایش ذوقاً خوب است. و امّا مضمون حدیثی که گفتم در بحار جلد 2 باب فضل کتابت حدیث، چه کسی این را نوشته؟ حاج آقای نعمتی، مرحباً بکم و بناصرنا، این حدیث «کلّ علم لیس فی القرطاس ضاع»، چون پیر شده‌ام حرف‌های جوانی‌مان یادمان رفته! یک قدری شک کردم و صلی اللّه علی سیدنا محمّد و آله اجمعین.

تذکر درباره‌ی برداشت‌های قرآن
دو سه تا تذکر به آقایان عرض می‌‌کنم و آن تذکرات یکی درباره‌ی برداشت‌هاست؛ اگر همه بنویسند خوشحال می‌‌شویم، در پرونده‌های‌ آن‌هایی که کارت دارند منعکس می‌‌شود، و اگر هم وقت نکردند اهمیت برای‌شان نداشت، ما هم از آن‌ها توقعی نداریم و اگر بگویند وقت نکردیم مثل این است که اهمیت نداده‌اند، و آن‌چه که من نوشته‌ام آن را برندارند برای ما بنویسند، چون از این هفته به بعد همین جزوه‌هایی را می‌‌خوانید که برداشت شده و همیشه همین‌طور است، آن‌ها را باز برای ما ننویسید، یک چیز دیگری به ذهن‌تان آمد بنویسید، خیلی مطلب دارد، قرآن مثل اقیانوس بی‌نهایتی است که شما با یک سطل، دو سطل، صد سطل و این‌ها از آن بردارید هیچ از آن کم نمی‌شود و هیچ طور نمی‌شود و ان‌شاءاللّه جدّی باشید، اگر یک قدری فهم‌تان در برداشت از قرآن تا حالا رشد کرده باشد شاید در هفته‌ یک ساعت وقت بیشتر لازم ندارد، در هفته یک ساعت وقت‌تان را صرف قرآن بکنید و ان‌شاءاللّه همین‌طوری که در هفته‌ی گذشته جدّی بودید، خیلی نوشتند، واقعاً طوری که ما نمی‌رسیم مطالعه کنیم. و آقایان در دفتر هم ننویسند، یکی دفترش را فرستاده بود، چند صفحه‌اش را نوشته بقیه‌ی دفتر اسراف می‌‌شود، ما که نمی‌توانیم دفتر او را برای خودمان برداریم، در دفتر هم ننویسید، در کاغذهای بسیار زیبای خوب، و فکس هم نکنید. حالا اگر روز جمعه توانستید بیاورید، اگر هم زودتر بفرستید که ما هم یک مطالعه‌ای بکنیم برای روز جمعه، شاید دیگر از این به بعد ما از شما استفاده بکنیم و حرف‌های‌مان را از شما یاد بگیریم، بالأخره یک قدری می‌‌خواهیم این مجلس‌مان یک دانشگاهی باشد که دانشجویان جدّی خوب و باوفا و باصفایی داشته باشیم که ما از آن‌ها ان‌شاءاللّه چیزی یاد بگیریم، هیچ واجب نیست که من این‌جا بنشینم شما هم آن‌جا بنشینید من بگویم شما یاد بگیرید، شما بیایید بنشینید این‌جا، من می‌‌روم آن‌جا می‌‌نشینم از شما یاد می‌‌گیرم، نشستن من مطرح نیست هر طوری می‌‌خواهد باشد ان‌شاءاللّه.

دعای ختم مجلس
نسئلک اللّهم و ندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب‌الزمان یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه. پروردگارا! به آبروی ولی‌عصر، فرج آن حضرت را برسان. همه‌ی ما را از بهترین یاران و اصحابش قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضی بفرما. خدایا! همه‌ی ما را با شناخت بسیار خوب، اهل قرآن قرار بده. به حقایق قرآن ما را برسان. دنیا و آخرت‌مان را با قرآن و با اهل‌بیت عصمت و طهارت محشور بفرما. دست‌مان را از دامن این‌ها کوتاه نفرما. پروردگارا! دوستان امام زمان را در پناه آن حضرت حفظ بفرما. دشمنانش را ذلیل بفرما. خدایا! به آبروی امام زمان مرض‌های روحی‌مان شفا مرحمت بفرما. مرض‌های بدنی‌مان را شفا مرحمت بفرما. مریض منظور، مریضه‌ی منظوره، مریض منظور الساعة لباس عافیت بپوشان. خدایا مریض منظور الساعة لباس عافیت بپوشان. اموات‌مان غریق رحمت بفرما. عاقبت‌مان ختم بخیر بفرما. و عجّل فی فرج مولانا.

 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم‌ اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه و الصلوة و السلام علي رسول اللّه و علي آله آل اللّه لاسيّما علي بقيةاللّه روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدّائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم، بسم اللّه الرحمن الرحيم، أَفَمَنْ يَعْلَمُ أَنَّمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ كَمَنْ هُوَ أَعْمَى إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ. (رعد / ۱۹)

اولين آيه‌اي كه در اين روزها تلاوت مي‌كنيد مربوط به قرآن شريف است كه يك عدّه از مردم كورند، حقيقت را درك نمي‌كنند، مردمي هستند كه آيات الهي را مشاهده نمي‌كنند، اينها را خداي‌تعالي مي‌فرمايد در مقابل كسي كه مي‌داند كه قرآن از طرف پروردگارت نازل شده و حق است آيا مساوي هستند؟ اين مطلب يك اشاره‌اي است به يك حقيقتي كه در جامعه‌ي ما وجود دارد.

يك عدّه مردم آنچنان غافلند از حقيقت و از حقايق قرآن كه به هيچ وجه نمي‌توانند به هيچ عنوان خصوصيّات و حقايق قرآن را درك‌ كنند.كورند! شما به يك فرد كور مادرزاد هر چه بخواهيد رنگ قرمز يا سبز را برايش فرق بگذاريد، او نمي‌فهمد، درك نمي‌كند. امّا كسي كه چشمش باز است همه چيز را مي‌بيند، بدون اينكه شما توضيح بدهيد قرمزي و سبزي را  درك مي‌كند. يك عدّه هستند با اينكه قرآن به زبان آنهاست، عربند و تمام قرآن را هم ممكن است خوانده باشند و حتّي بعضي‌ از اينها تفسير مفصّلي براي قرآن نوشته‌اند امّا به حق و حقيقت نرسيده‌اند. من يك وقتي درباره‌ي عالم بزرگ سنّي مذهب «فخر رازي» فكر مي‌كردم كه تفسير كبير را نوشته اما متوجّه افضل‌بودن علي بن ابيطالب عليه الصلوة و السلام بر ساير صحابه نبوده است يا اگر بوده اظهار نكرده و سنّي باقي مانده. علي بن ابيطالبي كه به تصديق اهل‌سنّت سيصد آيه در شأنش نازل شده، از نظر شيعه كه خيلي بيشتر از اينهاست و يا تفسير و يا تأويل و يا ظاهر آيه بر وجود مقدس علي بن ابيطالب دلالت مي‌كند. آن هم مطالب بسيار بالا و در سطح بالا، مثل آيه‌ي تطهير، آيه‌ي ليلة المبيت، آيه‌ي ولايت كه مي‌فرمايد: إِنَّمَا وَلِيُّكُمْ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ (مائده / ۵۵) سوره‌ي هل‌ اتي با آن خصوصيّات كه من يك وقتي با يكي از دانشمندان اهل‌سنّت كه حرف مي‌زدم دوازده دليل از اين سوره‌ي مباركه بر عصمت اهل‌بيت عصمت و طهارت اقامه كردم و قبول كرد. آيات مختلف ديگري كه هست و روايات متواتره كه مورد اتّفاق سنّي و شيعه است، همه‌ي اينها را اين دانشمند ديده و درباره‌ي خليفه‌ي – به اصطلاح – منتخب  مردم، ابي‌بكر، يك آيه در قرآن است كه به نظر من اين آيه هم دلالت بر افضليّت ايشان نمي‌كند. با اين وضوح در عين حال مي‌بينيم يا نديده گرفته اند و يا نديده اند، اگر نديده گرفته باشند چشم روي هم گذاشته اند و اگر نديده باشند همان‌طوري كه قرآن فرموده كورند و از اين قبيل مطالب در قرآن و در احاديث زياد داريم كه صراحت شديد بر يك موضوعي دارد ولي در عين حال از آن بعضي مطلّع نيستند و يا نمي‌خواهند مطلع باشند. يك آيه‌اي در قرآن است كه خداي‌تعالي در آن استدلالي بر ولايت علي بن ابيطالب فرموده. مي‌فرمايد: أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدَى فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (يونس / ۳۵) آيا كسي كه همه‌ي مردم را به حقّ هدايت مي‌كند اين بهتر است كه پيروي شود و يا كسي كه خودش احتياج به راهنمايي ديگران دارد، شما نظرتان چه هست؟!  فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ، چگونه حكم مي‌كنيد؟ يك نفر هست هر چه از او سؤال مي‌كنند جواب قانع‌كننده و صحيح در مقابل پرسش‌هاي مختلف مي‌دهد و يك نفر هم هست هيچ نمي‌تواند پاسخ سؤالات را بدهد و بلكه خودش سؤال‌كننده است، اگر بنا بشود از يكي از اينها انسان پيروي كند از كدام يك بايد پيروي كند؟ فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ، در تاريخ دارد. يك مسأله‌اي است كه همه مي‌توانيم تحقيق كنيم، علي بن ابيطالب بعد از رحلت رسول‌اكرم صلي اللّه عليه و آله وسلم در ميان اصحاب بود هيچ يك از اصحاب پيغمبر اينچنين نبودند كه هر چه سؤال از او مي كردند جواب مثبتي داشت و علاوه سخنراني‌هاي بسيار كوبنده، پرمحتوا، خطبه‌هاي فوق‌العاده علمي كه آن قدر سنّي و شيعه بر اين خطبه‌ها و رساله‌ها و كلمات قصار آن حضرت شرح نوشته اند كه از حساب خارج است. احتياج الكلّ اليه و استغنائه عن الكلّ، احتياج الكلّ اليه و استغنائه عن الكلّ دليلٌ علي أنّه امام الكلّ. خيلي عجيب است! استغناي علي بن ابيطالب از همه؛ شما اگر در تاريخ دقّت بكنيد مي‌بينيد كه علي بن ابيطالب عليه‌السلام از همه بي‌‌نياز بود، يك جا ندارد كه علي عليه‌السلام از كسي چيزي، مطلبي كه ندانسته باشد پرسيده باشد ولي بقيّه صحابه اكثراً از حضرتش سؤال مي‌كردند. يعني مسائلشان را، زياد هم داريم، حتّي بعضي از اوقات مطالب خيلي معمولي را نمي‌دانستند سؤال مي‌كردند! در روايت  دارد اهل‌سنت نقل كرده اند كه شخصي آمد از دو كلمه در قرآن سؤال كرد يا در بعضي از روايات كه اين هم متواتر است از كلمه أَبًّ سؤال كرد که درقرآن است، وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (عبس / ۳۱) فاكهه و ابّ، از عمر معنایش را سؤال كردند گفت: من نمي‌دانم! – عرب است! يك واژه‌ي عربي درقرآن – از عمر سؤال كردند، از ابي‌بكر سؤال كردند اينها نمي‌دانستند! آمدند خدمت علي بن ابيطالب؛ حضرت فرمود: منظور علوفه است. خود قرآن تتمّه‌ي آيه‌ اين مطلب را بيان فرموده: و َفَاكِهَةً وَأَبًّا – مَتَاعًا لَكُمْ فاكهه مال شما و َلِأَنْعَامِكُمْ (عبس/ ۳۱-۳۲) يعني علوفه مال چهارپايانتان. و از اين قبيل زياد داريم. تاريخ عجيب نقل كرده. تا جايي كه در شرح نهج‌البلاغه آن شخص معتزلي ابن‌ابي‌الحديد مي‌گويد: الحمدللّه الذي، حمد خدايي را كه، مفضول را بر فاضل ترجيح داده، آن كه ارزشش كمتر است، چه از نظر قرآن و چه از نظر احاديث و روايات، آن را بر كسي كه افضل است ترجيح داده! ما در اينجا يك بحثي درباره‌ي امامت بايد داشته باشيم كه يك مقدارش را در همان بحث‌هاي اعتقادا‌تمان عرض كرديم، در بحث امامت عرض شد كه امام بايد از همه داناتر و از همه افضل‌ در جميع فضائل و بر همه از نظر پاكي بايد افضل باشد، ترجيح داشته باشد. ما اگر بخواهيم در ميان اصحاب پيغمبر يك چنين فردي پيدا كنيم قطعاً نوبت به احدي جز اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب نمي‌رسد. علمش آن چنان است كه خداي‌تعالي مي‌فرمايد: قُلْ كفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ (رعد / ۴۳) بگو شهادت خدا -كه بحث مفصلي دارد معني شهادت خدا بر رسالت رسول‌اكرم چيست؟- شهادت خدا و شهادت كسي كه در نزد او علم كتاب است براي من بر اثبات رسالت من كافي است. سنّي و شيعه نوشته اند كه منظور از كسي كه علم كتاب در نزد او هست علي بن ابيطالب عليه الصلوة و السلام است كه يك مختصر از اين علم كتاب در نزد آصف بن برخيا بود و تخت بلقيس را از شش ماه راه به يك چشم بهم زدن نزد سليمان آورد! اين از نظر علمي. از نظر عصمت، از نظر عصمت يكي سوره‌ي هل‌اتي، يكي آيه‌ي تطهير. اين سوره‌ي هل‌اتي دارد بيان مي‌كند كه آنچنان محبّت اين چند نفر، اين پنج نور مقدس به خداي تعالي زياد بود كه مي‌گويند: لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا (هل‌اتي / ۹) إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ، ما براي محبتمان به خدا به شما اين اطعام را مي‌كنيم. ببييند! كسي كه هر چه دارد بخاطر خدا مي‌دهد، از افراد توقّع اينكه آنها تشكر از او بكنند، ممنون باشند و جزا براي آنها قائل باشند نيست. لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ، در دلمان هم اين فكر را نمي‌كنيم كه از شما جزا و تشكّري طلب كنيم. در مقام عصمت و در مقام پاكي خداي‌تعالي مي‌فرمايد: إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا (احزاب / ۳۳) تطهيري كه در اين آيه‌ي شريفه است البته معنايش دفع رجس است نه اينكه در خاندان عصمت عليهم الصلوة و السلام پليدي بوده و خدا رفعش كرده، نه! يك رفعي داريم ويك دفعي، كه اين را شرح داده ام، رفع يعني باشد بردارند، دفع يعني نگذارند وارد بشود.خداي‌تعالي از روز اوّل كه نور مقدس علي بن ابيطالب را خلق فرمود از همان روز اوّل رجس و پليدي كه عارض هر مخلوقي – اگر به حال خودش وا بگذارند هست ـ خداي‌تعالي يك علم و عصمتي به او داده كه اين رجس و پليدي‌ها از او دفع شده. اين چنين فردي در بين اصحاب خاندان عصمت، در بين اصحاب پيغمبر بود ولي به او توجّه نكردند. به كتابي كه آورد در بين مردم داد توجّه نكردند. چند سالي كه نوبت خلافت ظاهري به علي بن ابيطالب رسيد او را مشغول چند جنگ و گرفتار جنگ با قاسطين وناكثين ومارقين نمودند. چهار سال حضرتش براي مردم حكومت كرده اينها دراين چهار سال، سه جنگ بوجود آوردند. در عين حال شما كتاب‌ها را اگر نگاه كنيد، آن قدر از علي بن ابيطالب مطالب علمي بيان شده كه دانشمندان زمان ما، – خيلي عجيب است، دانشمندان زمان ما – مي‌گويند: يا علي! اي كاش تو در اين زمان مي‌بودي، آن وقتي كه مي‌فرمودي اي مردم از من سؤال كنيد قبل از آنكه مرا نبينيد. از طُرُق آسمان‌ها از من سؤال كنيد! از راه‌هاي آسمان! معلوم است كه علي راه آسمان را بلد بوده، از راه‌هاي آسمان از من سؤال كنيد، چگونه به طرف آسمانها برويم؟ هر سؤالي كه مي‌خواهيد از من بكنيد. امّا مستمعينش متأسفانه جاهل بودند بيشترين سؤالي كه در نهج البلاغه است از طريق ابن كوّاء است كه يك نفر از خوارج است و يا سعد وقّاص سؤال مي‌كند سر صورت من چند تا مو دارد! و يا سؤالاتي از اين قبيل. نيامدند سؤال كنند. يك روزي خود علي بن ابيطالب درباره‌ي وضع خلافت داشت صحبت مي‌كرد، گرم صحبت كه در همين بين يك نفر يك سؤالي كرد ظاهراً از خوارج هم بوده، حضرت سخنش را قطع كرد، اصرار كردند، ابن‌عباس، سايرين كه آقا بقيّه مطالبتان را بفرماييد، حضرت فرمود: شقشقة هدرت! يك مطالبي بود تمام شد! ديگر بيشتر از اين برايتان نمي‌گويم. شما لياقت شنيدن اين مطالب را نداريد، علي بن ابيطالب عليه الصلوة و السلام در عين آنكه هم از نظر علم، هم از نظر عصمت، هم از نظر محبتش به خدا و از هر جهت افضل از همه‌ي صحابه بوده در عين حال انتخاب مردم! همين انتخابي كه غالباً به آن متّكي هم هستيم! ما كان لهم الخيرة ان اللّه يختار، خدا بايد اختيار كند، اختيار كردن افراد با خداست، حضرت صادق عليه الصلوة و السلام به يك نفر مي‌فرمايد كه حضرت موسي پيغمبر اولوالعزم بود، يك پيغمبر اولوالعزم، تا حدّي از حقايق اطلاع دارد، از قلوب مردم مطّلع است، تا حدّي. البته مثل پيغمبراكرم و ائمه‌اطهار نيست امّا تا حدّي اطلاع دارد از قلوب مردم. صريح قرآن است، خداي‌تعالي مي‌فرمايد حضرت موسي اختيار كرد از قومش، وَاخْتَارَ مُوسَى قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِمِيقَاتِنَا، (اعراف / ۱۵۵) هفتاد نفر را براي ميقات ما انتخاب كرد. – خيلي استدلال عالي است – حضرت موسي است، بين بني‌اسرائيل دقّت كرده، هفتاد نفر را انتخاب كرده، كاملاً اينها را از نظر باطن بررسي كرده، اينها لايقند كه به درگاه پروردگار بروند و با خدا انس بگيرند. مراحل تزكيه‌ي نفسشان را شايد گذرانده باشند و از همه جهت مورد اعتماد. اينها را برداشته برده لميقاتنا ، خداي‌تعالي مي‌فرمايد كه براي ميقات ما. اول چيزي كه درخواست كردند اين بود كه خدا را ما با اين چشممان ببينيم كه در روايت دارد اينكه حضرت موسي عرض كرد: رَبِّ أَرِنِي أَنظُرْ إِلَيْكَ (اعراف / ۱۴۳) اين از قول آن هفتاد نفر سؤال كرد. به خاطر اينكه مي‌دانست اين كلام مورد غضب پروردگار واقع مي‌شود. خدا به حضرت موسي غضب خيلي شديدي نمي‌كند. هميشه يك نفري كه خيلي خوبي كرده، خيلي اطاعت كرده، حالا يك كار اشتباهي اگر اين وسط كرده آن طرف به او غضب زياد نمي‌كند. امّا اگر يك نفري كه معمولي باشد، يك كار خيلي بدي بكند ممكن است بيشتر مورد غضب واقع بشود. حضرت موسي گفت:رَبِّ أَرِنِي، به من خودت را بنمايان! نشان بده، تا من به تو نگاه كنم، خداي‌تعالي فرمود: لَنْ تَرَانِي، هرگز نمي‌تواني كه مرا ببيني، وَلَكِنْ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ، به كوه نگاه كن، فَإِنْ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي، اگر ديدي كوه استقرار پيدا كرد تو هم مرا مي‌بيني و استقرار پيدا نكرد. وقتي كه خدا تجلّي كرد در كوه، يك تكاني داد كوه را، يك قدري اظهار قدرتش را ظاهر كرد، ظاهرتر از آنچه كه هست كرد همه افتادند مُردند. وَ خَرَّ مُوسَى صَعِقًا، حضرت موسي هم افتاد و بيهوش شد. از خدا خواست كه خدا اينها را زنده‌شان كند. اينها بد امتحان دادند. اينها عوض اينكه بيايند با خدا حرف بزنند، انس با پروردگار بگيرند، يك جمله كفرآميز كه اين جمله از اعتقاد دروني آنها منشأ مي‌گرفت، اعتقاد داشتند كه خدا جسم است و به تجسّم پروردگار معتقد شده بودند. لذا بد امتحان دادند. وقتي كه حضرت موسي انتخابش اين طوري از كار در بيايد انتخاب مردم، وقتي كه بنشينند بخواهند امام براي مردم بوجود بياورند، انتخاب كنند، آن هم جانشيني براي پيغمبراكرم انتخاب كنند اين مگر ممكن است؟ اين را امام صادق مي‌گويد. مگر مي‌شود كه افراد بشر دور هم بنشينند و آن امامي را كه همه‌ي مصالح مردم را بداند و همه‌ي دستوراتي كه آنها را به حقيقت برساند بداند، براي مردم انتخاب كنند؟ تنها حكومت در دنيا نيست، بايد سعادت اخروي مردم را هم منظور بكند اين امام. اين امام بايد آگاه به جميع حقايق قرآن باشد. محال است شما يك وقتي اگر بخواهيد مسافرتي برويد، يك تشكيلاتي داريد، يك كارخانه‌اي، يك تجارتخانه‌اي داريدكه خيلي حسابش مفصّل است، يك نفر را از  كوچه صدا بزنيد بگوييد بيا جاي من بنشين من مي‌خواهم مسافرت بروم! هر كس سؤالي داشت، هر كس طلبي داشت، هر كس -مثلاً- پولي خواست، بده! تو جاي من باش! براي همين امور دنيايي! تا چه برسد به اينكه يك نفري بايد باشد كه حقايق قرآن را براي مردم بيان كند، حضرت رسول‌اكرم فرمودند: انا مدينة العلم، من شهر علمم، شهر جايي را مي‌گويند كه همه چيز در آن باشد، من همه‌ي علوم را دارم، و علي بابها، علي دَر اين شهر است، فمن اراد المدينه و الحكمه فليأتها من بابها، كسي كه اراده اين مدينه، اين شهر را بكند و بخواهد حكمتي ياد بگيرد، فليأتها من بابها، بايد از درش وارد شود. اين درِرحمت را به روي بشريّت بستند. آنچنان اين مسأله ضرر به مردم زد كه به نظر من از همان لحظه‌اي كه مثل فردا شب ضربت بر فرق مقدس علي بن ابيطالب مي‌خورد و مي‌فرمايد: فزت و رب الكعبه، تا امروز دنيا پر از ظلم و جور است. به خاطر اينكه مهمترين ظلمي كه به بشر ممكن است بشود اين است كه بشر از علم و دانش دور باشد، علم و دانشي كه همه‌ي سعادت انسان را تأمين مي‌كند، علم  و دانشي كه دنيا و آخرت انسان را مي‌سازد، علم و دانشي كه قدرتي به انسان عنايت مي‌كند كه مثل آصف بن برخيا بتواند هر كاري را كه بخواهد، هر اراده‌اي كه خداي‌تعالي بخواهد بكند اين شخص بتواند انجام بدهد. يك همچنين فردي. اگر كلمات علي بن ابيطالب، ائمه‌اطهار در بين ما بود همه‌مان آن طوري خواهيم بود و مي‌شديم. در زمان ظهور حضرت بقيةاللّه ارواحنافداه من يك وقتي گفتم كه جاهل‌ترين مردم زمان ظهور از عالم‌ترين مردم زمان غيبت داناتر است، چرا؟ به جهت اينكه از سرچشمه‌ي علم و دانش حقايق را درك مي‌كنند، مي‌فهمند. ما الان اگر به قرآن مراجعه كنيم يك مُشت تفاسيرش را البته با شكوك و مطالب به اصطلاح ظنّي، مطالب مختلف، طرز تفسير قرآن به كيفيت‌هاي مختلف بايد مراجعه كنيم تا بتوانيم يك مطلبي از آيات قرآن بدست بياوريم. در روايات همينطور، روايات ما چون سندش تا زمان ائمه عليهم‌السلام خيلي طولاني است ،گاهي مي شود از نظر سَند دچار مشكل مي‌شود، به حقيقت علم نمي‌رسيم. علم و دانش را در حقيقت ما نمي‌توانيم كاملاً درك كنيم امّا اگر امام‌مان بالاي سرمان بود، اين جمله‌ي اللّهم انا نشكو اليك فقد نبيّنا و غيبة امامنا، امام ما در غيبت نبود. اين شكايت واقعاً جا دارد، شكايت بايد بكنيم به خداي‌تعالي، اللّهم انّا نشكو، ما شكايت مي‌كنيم كه چه؟ نفساً بالسوء امّاره! يك نفسي كه به بدي امر مي‌كند، ما يك مقداري اگر فكر كنيم ببينيم اصحاب پيغمبراكرم چرا اين كار را كردند؟ چرا با علي بن ابيطالب اينگونه برخورد كردند؟ مي‌بينيم فقط و فقط نفسانيّت بود، نفساً بالسوء امّاره، چند روزي من رياست كنم، چند روزي مردم در مقابل من تعظيم كنند، جاه‌طلبي، صفات رذيله، اينكه من اصرار دارم به شما آقايان كه صفات رذيله را از خودتان دور كنيد، اين صفات رذيله است كه انسان را بدبخت مي‌كند و هر كس از آنهاپيروي بكند بدبخت مي‌شود، نفساً بالسوء امّاره، در مناجات خمس عشر اين جمله هست كه خدايا من شكايت مي‌كنم از نفسي كه به بدي مرا امر مي‌كند، وشيطانا یغویني، شيطاني كه مرا اغوا مي‌كند. اين دو چيز، رفتند در يك جايي كه سقف داشت، حالا هر چه هم بزرگ باشد جاي سقف‌دار در آن زمان مثلاً صد نفر والاّ تعداد افرادي كه آن‌جا جمع شده بودند بيان كرده اند كه حدود ده نفر بيشتر نبودند. حالا فرض مي‌كنيم يك جايي بود صد نفر جمعيت مي‌گرفت، سقيفه يعني محلّي كه سقف دارد، آن‌جا جمع شدند، انتخاب كردند، روي هواهاي نفساني.ولي غديرخم را فراموش كردند، غديرخم جمعيّتي كه آن‌جا جمع بود نوشته‌اند كه هفتادهزار بودند. هفتادهزار نه! هفت‌هزار هم باشند باز از اين صد نفر بيشترند. اسم اين ده نفر يا صد نفر را اجماع امّت گذاشتند! آن جمعيّت فوق‌العاده كه پيغمبراكرم هم در بين آنها بود آن را قبول نكردند! خيلي عجيب است! اگر اجماع اصحاب پيغمبر ارزشي دارد، آن اجماع چرا ارزش نداشت و اين اجماع ارزش داشت؟! آمدند گفتند كه امّت اجماع كردند بر خلافت ابي‌بكر! ولي علي بن ابيطالب را ردّ كردند! شما ببينيد مطلب به اين روشني اينطور ساده ردّش كنند! علي بن ابيطالب را ضعيف معرّفي كردند، شناختند و آن قدر هم تبليغات سوء‌ كردند كه مثل فرداشبي يك چند نفر از خوارج گفتند عمده‌ي فسادي كه در بين مسلمانها بوجود آمده به وسيله سه نفربوده: علي بن ابيطالب، معاويةبن ابي‌سفيان و عمروعاص، اگر اين سه نفر را ما بكشيم، مردم مسلمان راحت مي‌شوند!عجيب است! حضرت امير فرمود: انزلنی الدهر، آن قدر زمان من را پايين آورده تا جايي كه مي‌گويند علي و معاويه! يك خليفه‌ي پيغمبر علي بن ابيطالب و يك خليفه‌ هم معاويه است! يك عدّه طرفدار او شدند يك عده طرفدار اين. معاويه‌اي كه اهل‌سنت همه نوشته اند عجيب است كه اين شخص تا همين اواخر عمرش مشروب مي‌خورد، قمار مي‌زد، خود معاويه‌. يزيد كه معلوم‌الحال بود! من يك وقتي با ابن‌باز كه يكي از علماء بسيار مهم اهل‌سنت بود، نابينا بود، با او صحبت مي‌كردم گفتم رواياتي هست كه سنّي و شيعه نقل كرده اند كه پيغمبراكرم فرمود: خلفائي من بعدي اثني عشر، خلفاي من بعد از من دوازده نفرند، گفت: بله، اين روايت صحيحه است. – من تا همين جا بيشتر نخوانده بودم برايش، گفت اين روايت صحيحه است – گفتم: سمّهم اینها را اسم‌هايشان را بگو. گفت : اوّل ابي‌بكر! دوّم عمر! سوم عثمان! چهارم علي! پنجم معاويه! يك توقّفي كرد، من به او گفتم بعد که؟ يك نفر آن‌جا گفت: بعد يزيد! – خيال كرد ايشان فراموش كرده رديف را! -گفت: نه! يزيد مشروب‌ مي‌خورد! شارب‌الخمر بود، آدم بسيار بدي بود، من او را قبول ندارم. من گفتم:پس كه؟ گفت: دوازده‌تا از بين خلفاي عبّاسي و اموي خوبهايشان را انتخاب كن همانها منظور پيغمبراكرم بوده! من گفتم: در روايت دارد، من بقيّه‌اش را نخواندم خلفائي من بعدي اثني عشر اوّلهم علي بن ابيطالب ثم الحسن ثم الحسين، شمردم برايش، ايشان چون نابينا بود مرا نمي‌ديد والاّ من با همين لباس بودم گفت انت جعفري؟! گفت: تو شيعه هستي؟ يكي آنجا بود گفت: بله! ديگر شروع كرد به بدي و فحاشي و تو مشركي و امثال اينها. روايات متواتره؛ يعني شما اگر مراجعه كنيد يكي دو كتاب را به شما نشان مي‌دهم بتوانيد مراجعه كنيد. يكي كتاب احقاق‌الحق كه مرحوم مرعشي نجفي حاشيه زده اند كه آن‌جا نقل شده، يكي هم منتخب‌الاثر، اين روايت را متواتراً نقل كرده اند از طرف اهل سنت. عجيب است ! خلفائي من بعدي اثني عشر الائمه من بعدي اثني عشر، اين دو جمله متواتراً است، اوّلهم علي بن ابيطالب ثم الحسن ثم الحسين، – بعد – ثم تسعة من ولد الحسين و آخرهم المهدي. اين يك نمونه. الائمه من بعدي اثني‌عشر، در دسته‌ي دوّم تمام ائمه را اسم مي‌برد كه يكي از آن روايات، روايت جابر است كه اين خيلي مهم است.

جابر جواني است مثل همه در كنار رسول‌اكرم نشسته. حضرت فرمود كه تو تا زمانِ پنجمين وصيّ من خواهي بود – اين جزء‌ معجزات اين قضيه است- وسلام من را به او برسان. و جابر ماند تا آن وقتي كه يك روز خدمت امام سجاد رسيده بود ديد يك جواني آن‌جا هست. اسمَت چههست؟ اسمم محمّد. لقبَت چه هست؟ باقر! پسرکه هستي؟ پسر امام سجاد. جابر گفت كه پيغمبر سلام رسانده. با اين معجزه اسامي اينها هست. بعد هم فرمود ثمّ جعفر بن محمد، حتي حضرت رسول‌اكرم فرمود اين جعفر صادق است، در مقابل جعفر كذّاب. دو تا جعفر بين اولاد پيغمبر ادّعاي امامت مي‌كنند يكي‌صادق است و يكي‌ كذّاب است. خيلي مسأله است! يكي از دانشمندان غير مسلمان است مي‌گويد: اين مردم مسلمان عجيبند! من در كتابهاي اينها مطالعه كرده ام روشن‌ترين مسأله‌اي كه در مذهب اينهاست، در دين اينهاست، مسأله جانشيني پيغمبراكرم است و از همه‌ي مسائل بيشتر در اختلاف كرده اند! – خيلي عجيب است- خداي‌تعالي مي‌فرمايد: عَمَّ يَتَسَائَلُونَ ـ عَنْ النَّبَإِ الْعَظِيمِ (نبأ / ۱-۲) از چه از تو سؤال مي‌كنند؟ با همديگر  بحث مي‌كنند، اختلاف مي‌كنند؟ از نبأ عظيم، خود نبأ؛ خبر مهم را مي‌گويند نبأ. وقتي كه عظيم هم باشد معلوم است كه خيلي خبر مهمي است، الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ، (نبأ / ۳) آن نبأ عظيمي كه به خاطر هواهاي نفساني‌شان در آن خبر اختلاف مي‌كنند. اين اختلاف را خداي‌تعالي در قرآن بيان فرموده، كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ـ ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ، (نبأ / ۴-۵) اينها خواهند فهميد، بدانند يك روزي مي‌شود كه اين اختلافي كه روي هواي نفس بوجود آوردند اينها خواهند فهميد. روز قيامت منظور است. بعد خداي‌تعالي به بشر به خاطر اينكه اينها را به سر محبّت بياورد مي‌گويد: أَلَمْ نَجْعَلْ الْأَرْضَ مِهَادًا ـ وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا (نبأ / ۶-۷) نعمتهايش را بيان مي‌كند ولي متأسفانه بشر سر عقل نمي‌آيد، يك ميليارد جمعيّت با يك نشست انحراف پيدا مي‌كنند، با يك نشست! يك ساعت شايد بيشتر طول نكشيد بعد از وفات پيغمبراكرم نشستند و با هم مشورت كردند و رأي دادند آن شخصي كه حضرت فاطمه‌ي زهرا سلام اللّه عليها مي‌گويد: اي پدر! هذا السامري و عجله! اين سامري است و اين هم گوساله‌اي است كه او ترتيب داده و هارون كه منظور علي بن ابيطالب است او را تنها گذاشتند. خدايا به آبروي خاندان عصمت و طهارت همه‌ي ما را از همه انحرافات حفظ بفرما. اخلاق و عقايدمان رادر پناه امام زمان محفوظ بدار.

 ان‌شاءاللّه فردا شب كه شب نوزدهم ماه مبارك رمضان است ويكي از شبهاي احياء است، درباره‌ي وجود مقدس علي بن ابيطالب عليه الصلوة و السلام بيشتر حرف مي‌زنيم. بهتر اين بزرگوار را بشناسيم و بيشتر متوجّه مقام مقدّس آن حضرت باشيم.

السلام عليك يا اباعبداللّه و علي الارواح التي حلّت بفنائك، يا اباعبداللّه لعن اللّه قوماً قتلوك ! فما اعظم المصيبه، مصيبت بسيار بزرگي بر ما وارد شد آن روزي كه در سقيفه جمع شدند، همان روز شهادت حضرت سيدالشهداء رقم خورد، شهادت امام مجتبي رقم خورد، يا اباعبداللّه! ماه مبارك رمضان است اي كاش در كنار قبر مطّهرت مي‌بوديم، اكثر شبها و بالاخص شب قدر از مستحبات شب قدر زيارت ابي‌عبداللّه الحسين است حالا امشب هم سلامي عرض كنيم السلام عليك يا اباعبداللّه، عرض كنيم السلام علي الحسين و علي عليّ بن الحسين و علي اولاد الحسين و علي اصحاب الحسين الذين بذلوا مهجهم دون الحسين عليه‌السلام.

اصحاب بزرگوارش در كنارش آنچنان جانفشاني كردند كه راوي مي‌گويد وقتي كه ديدم حضرت در ميان مردم تكيه به نيزه بي‌كسي داده، اين تعبير هم بد نيست، يك نيزه‌اي حضرت داشت، اين را گذاشته بود روي زمين، چون نيزه معمولاً بلند است، سرش را تكيه داده بود به اين نيزه، داشت اطراف را نگاه مي‌كرد سي‌هزار دشمن اطراف وجود مقدّسش را گرفته اند. فنظر الي يمينه و شماله، اما وقتي نگاه به طرف راست و چپش كرد، فلم یري أحداً من اصحابه، يك نفر از اصحابش را نديد، همه به روي زمين افتاده بودند. فنادي يا مسلم بن عقيل و يا هاني بن عروه، يا حبيب بن مظاهر، قوموا عن نومتکم ايّها الكرام! از اين خواب، از اين روي زمين افتادن برخيزيد و از حرم پيغمبر دفاع كنيد. لاحول و لاقوة الاّ باللّه العلي العظيم. نسئلك اللّهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب ‌الزمان يا اللّه يا اللّه يا اللّه يا اللّه يا رحمن يا رحيم، يا غياث‌المستغثين، يا اله العالمين، عجل لوليك الفرج،

عجل لمولانا الفرج، 

خدايا  فرج مولاي ما امام زمان را برسان،

همه‌ي ما را از بهترين اصحاب و يارانش قرار بده.

قلب مقدسش را از ما راضي بفرما.

پروردگارا گرفتاري‌هاي مسلمين برطرف بفرما.

ظلم ظالمين به خودشان برگردان.

پروردگارا به آبروي خاندان عصمت و طهارت حوائج اين جمع الساعه برآور.

مريض‌هاي اسلام شفا مرحمت بفرما.

مرض‌هاي روحي‌مان شفا مرحمت بفرما.امواتمان غريق رحمت بفرما.

عاقبت‌مان ختم بخير بفرما.

و عجل في فرج مولانا.

 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم

بسم‌ اللّه الرحمن الرحيم

الحمدللّه و الصلوة و السلام علي رسول اللّه و علي آله آل اللّه لاسيّما علي بقيةاللّه روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء و اللعنة الدّائمة علي اعدائهم اجمعين من الان الي قيام يوم الدين.

اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم، الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنقُضُونَ الْمِيثَاقَ وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ. (رعد / ۲۰-۲۱)

همانطوري كه در برداشت مختصري كه از اين آيه تلاوت شد و گفته شد ما در عالم ذر و در عالم ارواح بوده‌ايم و اين دنيا، چند روزه دنيا، زندگي ما و حيات ما نيست، چون انسان با اين همه عقل و هوش كه اگر يك مقدار به خودش برسد شايد بتواند جداًّ ماه و تمام افلاك را تسخير كند از نظر مُلكي تا اين حد و از نظر معنوي آن قدر بالا برود كه داراي معلومات بسيار والايي بشود، براي اين چند روزه دنيا خلق نشده. يعني در حقيقت يك مقداري اگر فكر كنيم مي‌بينيم اين دنيا خيلي محدود است. شايد جوانها متوجه اين حقيقت نباشند ولي افرادي كه عمري از آنها گذشته، خودشان احساس مي‌كنند كه مانند چشم به هم زدني گذشته است. تمام مدتي كه انسان در دنيا هست هر چه باشد حتي اگر عمر نوح كرده باشد در عين حال گذشته و مي‌گذرد، و حيف است روحي كه هر لحظه چيزي ياد مي‌گيرد و در شبانه روز دويست و پنجاه هزار تصوير از حواسش به مغزش و به حس مشتركش وارد مي‌شود و دائماً هم اين كار انجام مي‌شود يك دفعه باطل شود. فقط مدتي كه از تولدش مي‌گذرد تا مدت مرگش بيشتر فرصت نداشته باشد. براي چه؟ براي چه اين همه معلومات را ما در مغزمان، در حافظه‌مان ثبت كنيم؟ براي چه خوب باشيم و براي چه بد باشيم؟ براي چه لذّت‌ها را ترك كنيم و براي چه لذّت ببريم، انسان بنشيند يك مقداري فكر كند در اين شبهاي ماه مبارك رمضان، كه حتي شب قدرش در روايت دارد كه بهترين و افضل اعمالش تحصيل علم و دانش است. در اين شبها بنشينيم روي اين مسائل فكر كنيم. يقيناً در اين محدوده ما تنها نبايد باشيم. بيشتر از اينهاست. قرآن با دلايل بسيار زيادي و آياتي بسيار فراوان، اين مطلب را به ما فهمانده و روايات اين موضوع هم بيشتر از شايد دو هزار روايت باشد كه خلاصه مطلب اين است كه دو هزار سال شما نگوييد كه دو هزار سال خدا وقت ما را گرفته و چه به ما تعليم داده؟ خيلي چيزها به ما تعليم دادند. يعني آنقدر زياد است كه اگر تمامِ عمر بهشت و زندگي ابدي بخواهيم از آن مطالبي كه به ما تعليم داده شده استفاده كنيم شايد باز هم بيشتر از آن باشد. لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي (كهف / ۱۰۹) اگر دريا، – مبالغه نيست، خدا هيچ وقت مبالغه در سخنانش نبوده و نخواهد بود، چون مبالغه يك نوع دروغ است و زيادتر از آنچه كه هست اگر بخواهد انسان حساب كند و گفت دروغ مي‌شود. مثلاً اينجا فرض كنيد صد تا آدم هست، اگر من گفتم هزار نفر انسان در اينجا جمع شده، نهصد نفرش را دروغ گفته ام. بنابراين دروغ از خدا دور است، به هيچ عنوان خدا دروغ نمي‌گويد، اين كه فرموده اگر دريا مركب بشود، يعني- جوهر خودكار شما بشود، و تمام درختها قلم بشنوند، يعني شَجَرَةٍ أَقْلَامٌ (لقمان / ۲۷) و يك درياي ديگر هم و يا هفت درياي ديگر هم به اين درياي شما افزوده بشود در مقابل كلمات خدا باز كم مي آورد. يعني كلمات خدا آن قدر است كه اين درياها كم است برايش. عرض كردم اگر مسلمانيم بايد قبول كنيم، اگر مسلمانيم نبايد بگوييم مبالغه است. حالا در كلمات ما ممكن است مبالغه‌هايي پيدا بشود و شايد هم اشكالي نداشته باشد، ولي در كلام خدا و پيغمبر و ائمه ‌اطهار مبالغه نيست.

بنابراين آنچه كه در كلمات خدا هست، – كلمه هم اين معنا را برايتان عرض كنم كه كلمه همان علمي است كه از خدا صادر شده، يعني به مخلوقش عنايت شده. همان معلوماتي است كه در روز اول بر قلب مقدس پيغمبراكرم نازل گرديده، اين كلمات و اين جمله تشبيه به سخن گفتن ماست، من اگر بخواهم آنچه در دلم است از علم و دانش يا هر چيز ديگر، به شما برسانم با كلمات مي‌رسانم. خدا هم اگر بخواهد و خواسته كه از علمش كه عين ذاتش است مطالبي را براي مخلوقش بيان كند اسمش كلمات‌اللّه است. كلمات خداست. كلمات خدا در روز اول خلقت در وقتي كه پيغمبراكرم را خلق فرمود، روح مقدس آن حضرت را خلق كرد، آن ظرف بسيار وسيع و آن شرحي كه صدر او داشت براي او قرار داد. همه‌ي علوم يعني آن قدر علمي كه اگر تمام درياها و بلكه هفت‌برابر مركب بشود، تمام درختهاي روي زمين قلم بشود نمي‌توانند بنويسند آن را خداي‌تعالي به پيغمبراكرم عنايت كرد، آنها براي بشر مربي شدند، ربّ شدند، بشر را تربيت كردند، اوّل قدمي كه در تربيت بشر برداشتند در عالم ارواح بود. روايات زيادي داريم كه خلق اللّه الارواح قبل الابدان بألفي عام، خدا ارواح را قبل از بدنها خلق كرد به دوهزار سال، دو هزار سال تمام اين مدت ما از خاندان عصمت از آن مخزن كلمةاللّه، از آن مخزن علم‌اللّه كه در زيارت جامعه عرض مي‌كنيم كه ائمه‌اطهار مخزن علم پروردگارند، از آن مخزن، يا در دعاي رجيبه در يكي از دعاهاي ماه رجب مي‌گوييم: يا مرسل الرحمه من معادنها، اي كسي كه رحمتت را از معدنش براي ما ارسال مي‌كني، يا در زيارت جامعه مي‌گوييم: السلام عليكم يا اهل‌بيت النبوة و معدن الرحمه، اهل‌بيت پيغمبر معدن رحمت و علم پروردگارند و رحمت پروردگار و علم پروردگار به وسيله اين خاندان بر ما ارسال شده و مي‌شود و اين هم مسلم است كه هر چيزي را از معدنش بگيريد بهتر است، اگر مثلاً يك جواهري، اين جواهر يك فيروزه از معدن تهيه شده باشد فيروزه اصل است ولي اگر مثلاً يك كارخانه‌اي فيروزه قلابي، فيروزه مصنوعي بسازد اصل نيست.

هر چه از خاندان عصمت و طهارت عليهم الصلوة و السلام ارسال شده از اين معدن رحمت، از اين خُزّان علم پروردگار ارسال بشود به ما اصل است، حقيقت است، همان حقيقتي است كه كميل بن زياد نخعي وقتي كه روي يك اسب با علي بن ابيطالب عليه الصلوة و السلام نشسته، دست به كمر علي زده، خودش را محكم به علي بن ابيطالب چسبانده، عرض مي‌كند: ما الحقيقه؟ حقيقت چيست؟ مي‌خواهد به آن مخزن علم برسد، به آن حكمت برسد، به آن حقيقت برسد، مي‌گويد: ما الحقيقه، علي بن ابيطالب در جواب كميل، – كميل مرد بسيار بزرگي است، مرد بسيار باعظمتي است – به او يك جوابي مي‌دهد كه به من و شما هم ممكن است علي بدهد، ما لك والحقيقه؟! تو را چه به حقيقت؟! تو كه حواست پرت زن و بچه است، تو كه حواست پرت همه چيز است جز علم و دانش و غذاي روحت، ما لك والحقيقه؟ عرض مي‌كند: أولست صاحب سرّك؟ من صاحب سرّ توام يا علي، حضرت تصديق مي‌كند، مي‌فرمايد: بلي، چرا همينطور است تو صاحب سرّ مني امّا زمانه اين طور شده كه با اينكه تو صاحب سرّ مني، با آن كه تو عزيز مني، با اينكه تو باصطلاح همه‌ي كاره‌ مني در عين حال ما لك والحقيقه! تا آخر اين حديث كه حضرت بالاخره يك چيزي به او عنايت مي‌كنند و علم و دانش را روز اول يعني در كلاسهاي عالم ارواح كه دو هزار سال طول كشيد همه را به ما گفتند. هر روز كلاس داشتيم، هر ساعت كلاس داشتيم، همه را به ما ياد دادند. نهايت در عالم ذر يك مشت از اين علوم را از دست داديم و فراموش كرديم،

در وقتي كه حضرت آدم را خدا خلق كرد از پشت حضرت آدم در ملكش، در همين عالم ظاهريش، تمام ذريه‌اش را بيرون آورد، در حقيقت بسيار ريز از نظر بدني، ولي روح بسيار بزرگ، فكر نكنيد كه روح و بدن بايد با هم هماهنگ باشند، الان روح علي بن ابيطالب بر ماسوي‌اللّه حكومت مي‌كند و حال اينكه شايد بدن مقدسش همان اندازه باشد كه بدن من و شماست، من و شما در همين مجلس ممكن است رو كنيم طرف قبله و عرض كنيم السلام عليك يا بقيةاللّه، به امام زمانمان سلام عرض كنيم و حال اينكه بدن حضرت همان اندازه‌ي بدن ماست، روح مقدسش آن قدر وسيع است كه هر كجاي عالم، و بلكه هر كجاي عالم هستي اگر سلامي خدمت امام زمانمان عرض كنيم مثل اينست كه در گوش حضرت گفتيم السلام عليك يا بقيةاللّه، والاّ معنا ندارد كه هر جا ما ايستاديم فوراً بگوييم السلام عليك يا وليّ ‌اللّه، اگر مثل ما باشد سلام كردن ديگران بر ما، بايد چكار كنيم؟ بايد همه صف ببندند! يكي يكي بيايند جلو سلام كنند و بروند! شما در حرم علي بن موسي‌الرضا هزاران نفر مي‌بينيد همه حاجت مي‌گويند، همه سلام عرض مي‌كنند، همه حاجتشان را مي‌گيرند، همه با دلي شاد از حرم علي بن موسي الرضا خارج مي‌شوند، اين معنايش چه هست؟ معنايش اين است كه روح مقدس امام هشتم بر ماسوي اللّه احاطه دارد. اگر سفر فضايي برايتان پيش بيايد، شما با يك سفينه‌ي فضانورد رفتيد در كره‌ي ماه، آن‌جا هم مي‌گوييد السلام عليك يا مولاي، بالاتر، پائين، هر كجا باشيد اين يك فطرتي است از همان تعليماتي است كه در عالم ارواح به ما داده‌اند، من الان شايد اين حرفها را بزنم يك چيزي در ذهنتان بيايد والاّ روي فطرت اوليّه‌تان هر كجا هستيد مي‌گوييد: السلام عليك يا مولاي، حاجتتان را هم در دلتان مي‌گوييد و حالا يا صلاحتان نيست حاجتتان را به شما نمي‌دهند و يا مي‌دهند. پس ببينيد اين فطرت، آنچه در دل قرار گرفته، همه‌ي علوم اولين و آخرين در اين دو هزار سال به شما تعليم داده شده، مدرسه‌اي كه دو هزار سال طول كشيده و عالم ذري كه شايد ده هزار سال طول كشيده باشد تمام اينها بوده، ما نگوييم كه آخر چطور ما؟ نه، شيطان الشَّيْطَانُ يَعِدُكُمْ الْفَقْرَ (بقره / ۲۶۸) شيطان مي‌گويد تو چيزي نيستي. اگر من چيزي نيستم يك كبوتر يكي از بال‌هايش مي‌شكند نمي‌تواند بپرد اما انسان بي‌پر و بال يك هواپيما مي‌سازد چهارصد و پنجاه نفر انسان در آن مي‌نشيند و خود هواپيما چقدر سنگيني دارد و چقدر بار دارد مي‌برد بالا به قدري كه هيچ پرنده‌اي نمي‌تواند به آن‌جا برسد. اين انسان است. انسان خيلي چيز است، ما خودمان را كوچك كرديم.

انسان به جايي مي‌رسد ـ حالا اين كه در عالم مُلك بود كه عرض كردم ـ انسان به جايي مي‌رسد كه با خدا حرف مي‌زند. حضرت موسي دارد با زن و بچه‌اش در بيابان تاريك به طرف وطن برمي‌گردد يك دفعه از آن دور مي‌بيند يك روشنايي پيداست، به زنش مي‌گويد صبر كن، إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْهَا بِقَبَسٍ (طه / ۱۰) من از دور يك آتشي مي‌بينم، شايد آن‌جا آبادي باشد والاّ آتش بدون آبادي كه نمي‌تواند باشد، شايد يك مقداري برايت آتش بياورم، أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدًى، يا شايد يك راهنمايي پيدا كنم تو حامله‌اي، وضع حمل مي‌خواهي بكني در اين بيابان تاريك سرد يك كاري بكنم. خدا دعوتش كرده، انسان به كجا مي‌رسد! خدا، خدا را هم فكر نكنيد يك موجودي است مثل ما، آنهايي كه مي‌گويند خداي‌تعالي يك موجودي هست همتاي ما، آنها مشركند. به هيچ وجه نمي‌شود خدا را وصف كرد، سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (مؤمنون / ۹۱) خدا را به هيچ وجه‌ نمي‌شود وصف كرد، آن خداي باعظمت كه همه چيز در اختيار اوست و پيغمبراكرم يكي از بندگان اوست و علي بن ابيطالب يكي از بندگان اوست آن خدا، آتش روشن مي‌كند كه موسي را به طرف خودش دعوت كند، انسان ببينيد به كجا مي‌رسد، او هم مي‌آيد مي‌بييند كه اين درخت يك پارچه نور است، يك درختي است يكپارچه نور! إِنِّي أَنَا اللَّهُ (قصص / ۳۰) من خدايم، او دعوت كرده، مَا تِلْكَ بِيَمِينِكَ يَا مُوسَى (طه / ۱۷) اي موسي چه هست در دستت؟ مي‌خواهند با هم صحبت كنند والاّ هم خدا مي‌دانست كه چه هست در دست حضرت موسي. حضرت موسي گفت عصايم هست، احتياج به بحث و گفتگو نبود، اما دو دوست وقتي به هم مي‌رسند با يكديگر بايد حرف بزنند، صحبت كنند، حضرت موسي هم از اين زمينه خيلي خوشحال شد و عرض كرد: هِيَ عَصَايَ أَتَوَكَّأُ عَلَيْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَى غَنَمِي وَلِيَ فِيهَا مَآرِبُ أُخْرَى (طه / ۱۸) اين عصاي من است، من تكيه به آن مي‌دهم ـ ديگر خدا نپرسيد با اين چه كار مي‌كني؟ برگهاي درختها را براي گوسفندانم تكان مي‌دهم و خيلي از اين كارها ديگر، ديگر خودش رويش نشد بيشتر پرحرفي كند! دوتا دوست به هم مي‌رسند آن قدر مي‌نشينند حرفهاي مختلف، يادت هست ما دو تا، در مدرسه اينطور مي‌كرديم، چيزهاي معمولي است؛ ولي خوب مي‌نشينند صحبت مي‌كنند، گرم صحبت، اگر دو تا دوست برسند در مقابل يكديگر بنشينند هيچ حرفي نزنند، تبسمي هم به هم نكنند اينها دوست نيستند، اينجا مي‌رسد، انسان به جايي مي‌رسد كه غلام سياه است ـ حالا اين كه پيغمبر بود ـ غلام سياه آن شخص مي‌گويد ديدم از شهر خارج شد سرش را گذاشت به سجده، روز قبل تمام مردم مدينه آمده بودند براي دعاي باران، باران نيامد، اما اين صورتش را گذاشت روي زمين گفت خدايا گفتي بكن كردم، عرض مي‌كنم كه خدايا باران رحمتت را نازل كن، مي‌گويد هنوز صورتش را برنداشته بود ديدم ابرها از اطراف جمع شدند يك باران حسابي! انسان به اينجا مي‌رسد، اين از كجا به اينجا مي‌رسد؟ چرا حيوانات نمي‌رسند؟ مي‌دانيد از كجا؟ از همان درس‌هايي كه در آن دو هزار سال ياد گرفته، حالا فراموش كرده، يعني بايد هم فراموش كنيم يك پيشامد مختصري اگر براي شما، يك مصيبتي، يك تحولي در وضع مزاجيتان اگر پيدا بشود خيلي مطالب را فراموش مي‌كنيد از عالم ارواح آمده در عالم ذر، از عالم ذر آمده در عالم رحم، كه نهايتش عالم رحم است، همه چيز را از دست داديد. نُه ماه آن‌جا از همه چيز غافل، از همه چيز! طبعاً انسان فراموش مي‌كند، نگوييد چرا ما عالم ذر را يادمان نيست؟ يادتان هست و يادتان نيست، عالم ارواح با آن همه تحصيلات چرا يادمان نيست؟ يادتان هست و يادتان نيست، يادتان هست، همه‌ي آنچه كه آن‌جا ياد گرفتيد اگر رويش كار كنيد يادتان مي‌آيد، الان از شما اگر بپرسند مدرسه رفته ايد؟ مي‌گوييد بله، خوب چهار عمل اصلي را كدام روز ياد گرفتي؟ مي‌گويي يادم نيست، پيش كدام استاد ياد گرفتي؟ يادم نيست، يادم نيست، پس هم يادتان هست و هم يادتان نيست، ظلم بد است، كجا ياد گرفتي؟ يادت هست؟ بلد هستي؟ بله، اما يادم نيست كجا ياد گرفتم، خدايي هست به دليل اينكه هر وقت فشاري رويت مي‌آيد فوراً مي‌گويي يااللّه،

ظاهراً در اين كتاب «پاسخ ما» است نوشته ام كه در يك مجله‌اي ديدم يك كشتي اقيانوس پيمايي دچار كوه يخي شده بود و نزديك بود از بين برود، قبل از آن چند تا مسلمان، چند تا مسيحي، چند تا از اين كساني كه به خدا معتقد نيستند دور هم نشسته بودند، بحث مي‌كردند، اينها جداً رد مي‌كردند خدا را، اين كشتي وقتي دچار خطر شد مي‌گفت نگاه كردم ديدم همه‌ي آنها مسلمان و مسيحي و مادي، همه نشسته اند مي‌گويند يا اللّه تو ما را نجات بده! شخصي آمد خدمت امام صادق، از همين غافلين، گفت خدا را به من نشان بده، حضرت فرمود به اصحابشان كه دست و پاي اين را ببنديد بيندازيد در اين شط آب، دست و پايش را بستند، امر امام هست و انداختند در شط آب، يك چند دفعه رفت زير آب و بيرون آمد و يك چند قورت آب هم خورد و نزديك بود خفه بشود، حضرت فرمود بگيريدش! آوردن او را بيرون، حضرت فرمود خدا را ديدي؟ گفت آن‌جا كه من ديدم شما بي‌تفاوت ايستاده ايد و هيچ اقدامي براي نجات من نمي‌كنيد و من دارم غرق مي‌شوم آن‌جا خدا را ديدم! حضرت فرمود همانجا هم ما فهميديم ـ به تعبير من – كه تو به مقصد رسيدي. إِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوْا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ، وقتي سوار كشتي مي‌شويد ما كشتي آن طوري سوار نشديم اما در هواپيما براي من اتفاق افتاده، آن چنان دستهايم را طرف صندلي گرفته بودم و آن چنان متوجه خدا شده بودم كه الان هم دلم مي‌خواهد همانطور متوجه خدا باشم، دَعَوْا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ،ولي وقتي كه انسان از آن مهلكه نجات پيدا مي‌كند، إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ، (عنكبوت / ۶۵) باز مشرك مي‌شود. آن تعليمات ـ من در يك بحثي در همين كتابها نوشته ام كه چيزي كه آخر بعضي‌ها مي‌گويند فطرت بر اثر تفكر زنده مي‌شود. من بعكس مي‌گويم تفكر مانع فطرت مي‌شود، آدم در يك كشتي و يا روي هوا آن‌جا كه همه‌ي حواسش جمع است كه نيفتد و يا غرق نشود، آن‌جا جاي فكر كردن نيست، آن‌جاست كه فطرت انسان ظاهر مي‌شود، فطرت همان‌هايي است كه آن دو هزار سال به ما ياد دادند، توحيد به ما ياد دادند، خدا را به ما معرفي كردند، ما هنوز هم يادمان نمي‌آيد، هنوز هم يادمان نيامده، بعضي‌ها مي‌گويند آقا بحث عالم ذر و عالم ارواح را نكنيد مردم نمي‌فهمند، هي گفتند نكنيد مردم نمي‌فهمند، آيات و روايات را نديده گرفتند، بعد يك آقايي پيدا شد حركت جوهري را براي ما درست كرد و هيچ!

از جامدي مُردم نامي شدم و ز نما مردم از حيوان سر زدم !

بار ديگر از ملك پران شوم، آن‌جا كه وهم نايد آن شوم !

يعني خدا مي‌شوم! ما يك راه ديگري داشتيم، خدا در قرآن وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُم، از اين صريح‌تر؟ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ، (اعراف / ۱۷۲) آيا من ربّ شما نيستم؟ خوب بايد بگوييم نمي‌دانيم، اگر خبري قبل از آن نبوده بايد بگوييم نمي‌دانيم، شما اگر يك نفر به او برخورد كنيد بگويد من معلم تو نيستم، من مربي تو نيستم؟ مي‌گويي نمي‌دانم، اگر خدا را نمي‌شناختيم و ربوبيتّش را احساس نمي‌كرديم چرا گفتيم بله، قَالُوا بَلَى، آخر اينها حسابهاي دو دو تا چهارتاست من تعجب مي‌كنم چطور بعضي‌ها نمي‌فهمند، أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ، من مربي شما، پروردگار شما، من آفريدگار شما، من معلم شما نيستم؟ چه كسي اينجا نگفته بلي؟!

در روز الست بلي گفتي        امروز به بستر لا خفتي

اين را شيخ بهايي مي‌گويد، ما آن‌جا بلي گفتيم، شما را به خدا قسم بلي را كي انسان مي‌گويد؟ روي اين فكر كنيد، تدبر در قرآن معنايش همين است، بلي را كي مي‌گويد؟ آقا من الان برسم در كوچه به يك نفري برخورد بكنم بگويم من معلم تو نيستم؟ من مربي تو نيستم؟ مي‌گويد نه، تو را نمي‌شناسم اصلاً! بايد در اولين روزهاي عالم ذر، در همان روز اول، بايد ما تربيت شده‌ي خدا باشيم، خدا را بشناسيم بدانيم او ما را تربيت كرده تا بگوييم بلي، قَالُوا بَلَى، شَهِدْنَا، همه‌مان اصلاً شاهد بوديم، همه چيز تو به ما ياد دادي. ولي خوب طبعاً اين تحولي كه در زندگي ما بوجود آمد از عالم ارواح آمديم وابستگي به يك بدن ماكتي كوچك و اين بدني هم كه الان داريم خيلي كوچك است در مقابل عوالم وجود، باز نگوييد ما بزرگ شديم، نه! چقدر تو قد و قواره‌ات است؟! چقدر ارزش داريد؟ چقدر قوّت داريد؟ به اندازه آصف بن برخيا قدرت داريد؟ آصف بن برخيا به يك چشم بهم زدن –صريح قرآن است- تخت بلقيس را از شش ماه راه حالا فرض مي‌كنيم شش ماه راه پياده، با ماشين نه، حالا آن هم زياد است، شش ماه راه در مقابل سليمان حاضر كرد. تو آن قدر قدرت داري؟ نه! چطور او داشت؟ او علم كتاب را يك قدري، يك چند كلمه‌اش را، يك چند حرفش را يادش آمد، يا ياد گرفت، دو مرتبه يادش آمد چون ياد گرفتن با ياد آمدن فرق مي‌كند، همه‌ي آنچه كه هست ما يادمان مي‌آيد نه اينكه ياد مي‌گيرد، چون كسي نيست يادمان بدهد. آصف بن برخيا يادش آمد، يادش آمده بود و استفاده كرد، علي بن ابيطالب عليه الصلوةو السلام ، قُلْ كَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ (رعد / ۴۳) هر دو علم كتاب است، او عِلْمٌ مِنْ الْكِتَابِ (نمل / ۴۰) اين عِلْمُ الْكِتَابِ است، از امام صادق مي‌پرسند آن كه علم كتاب را داشت با آن كه علم بعضي از كتاب را داشت چقدر فرقشان است؟ حضرت فرمود يك مگسي بالش را بزند در دريا چقدر آب بر مي‌دارد؟ آصف بن برخيا همان قدر از علم علي بن ابيطالب داشت. عالم ارواح را طي كرديم، عالم ذر را طي كرديم، يك تحولي پيش آمده، چشم و گوش و فكر همه زندگي‌مان را در قالب كوچكي كردند آوردند، چرا؟ چرا ما را آوردند اينجا؟ خيلي از جوانها مي‌پرسند خدا چرا ما را خلق كرد؟ آوردند تو را در دنيا براي امتحان. يك جلسه كوتاه امتحان. امتحان! امتحانش هم خيلي آسان است ما خودمان سختش مي‌كنيم اگر يك شاگردي آمد در كلاس جلسه امتحان، ورقه‌ي امتحانش را گم كرد، اصلاً نفهميد براي چه آمده اينجا، خوب به او سخت مي‌گذرد. سخت مي‌گذرد، اما اگر دانست براي چه آمده، از اول كه مي‌آيد صندلي‌اش مشخص، حدّش مشخص، ورقه‌ي امتحاني‌اش در دستش، قلم هم آورده، ما قلم نبرديم، قلمش را هم آورده، و همه چيزش مهيّا است. فوراً مي‌نشيند، مي‌نويسد تحويل مي‌دهد، بقيّه‌اش حالا مي‌خواهد استراحت كند يا باشد بالاخره آن قدر فرصت نيست كه شما خيلي كار بكنيد، كارهاي مختلف ديگري بكنيد، حالا اين آيه‌اي كه اينجا بود من از اين آيه اين حرفها را الهام گرفتم، اينكه مي‌بينيد در برداشتها من اينها را نمي‌نويسم به خاطر اينكه خودش يك تفسيري مي‌شود برداشت ديگر نيست، بايد خيلي با اشاره برخورد بكنم، و بخصوص مي‌خواهيم سالك الي اللّه را متوجه به اين مسائل بكنيم،

عالم قبل از اين عالم را بايد معتقد باشيم، مي‌فرمايد: الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنقُضُونَ الْمِيثَاقَ، عهد خدا كجا بود؟ شما افرادِ مختلفي در مجلس هستيد، مُسِن هم داريم، آقا تا حالا خدا با شما يك جا نشسته عهدي با شما ببندد، قراردادي ببندد؟ اگر همين دنيا باشد، نه! من دارم مي‌گويم، شايد من از همه‌تان مسن‌تر باشم من كه آشنایی با اين قراردادها ندارم، هيچ وقت خدا نيامد يك شبي، يك نصف شبي با ما بنشيند بگويد قراردادمان اين است، اين قرارداد كجاست كه نبايد نقضش كنيم؟ به خدا قسم اينهايي كه مي‌گويند عالم ميثاق و عالم ذر نبوده خيلي بايد به آنها خنديد، چون بزرگاني هستند خيلي نمي‌توانيم توهين كنيم، الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ، در جاي ديگر مي‌گوييم: أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ  (يس / ۶۰) جواب خدا اين است كه اين استفهام انكاري است من با شما عهد نكردم؟ مي‌گوييم: نه! كجا عهد كردي؟ اما عهدش در دل ما هست، هيچ كس هم تا حالا نگفته خدايا نه عهدي با ما نكردي، با اينكه مي‌بينيم نكرده. در اين دنيا نكرده، اگر ما نطفه بوديم بعد علقه و بعد در دنيا آمديم و بعد هم همينيم كه هستيم حالا رشد كرديم بزرگ شديم، كجا خدا با ما عهد كرده؟ وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ، خدا به ما امر كرده كه با او وصل باشيم، با يك چيزهايي وصل باشيد، اگر قرآن را مي‌گوييد كه ما اكثرمان بي‌سواديم و قرآن را هم نمي‌توانيم بخوانيم يا اگر مي‌توانيم بخوانيم حالا تازه مردم همه باسواد شده اند آن هم همه نه، يك وقتهايي بود كه اصلاً كسي سواد نداشت، يك عده خاصي بودند. پولدارها مثلاً، شاهزاده‌ها مي‌رفتند يك چيزهايي درس مي‌خواندند آن هم در ايران نمي‌خواندند مي‌رفتند خارج، وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ، اينها در كجا بوده؟ عالم ارواح، ان‌شاءالله اين شبها روي اين مسأله فكر كنيد، هر چه كه در قلبتان از علم و دانش هست و هر چه كه يادتان مي‌آيد و اگر اهل مطالعه باشيد هر چه مي‌فهميد ، سابقه ذهني داريد والاّ بدون سابقه ذهني و بدون تعليمات اوليه محال است چيزي بدستتان بيايد، شما وارد يك سالن مي‌شويد خيلي وقت است اينجا را نديده ايد، وقتي كه وارد اينجا شديد مي‌گوييد حالا اين يادم آمدم، اين يادم آمد. ما در تمام مسائل علمي غير از اين قراردادهاي علمي و اينها كه علم نيست قراردادهايي هست مثل رياضي و اكثر اين طور چيزها. نه آن علوم واقعي، اكثرش وقتي انسان مطالعه مي‌كند مي‌بيند بله! مي‌نشينند برايتان استدلال مي‌كنند، خدا را ثابت مي‌كنند، اينجا و وجود خدا و وحدانيت خدا را ياد نمي‌گيريد اينجا يادتان مي‌آيد، مي‌گوييد بله، همينطور است، چه همينطور است؟ اگر دفعه اولتان باشد همينطوري يعني چه؟ شما الان وارد اينجا كرده باشند دفعه اولتان باشد همينطوري يعني چه؟ معنا ندارد، اين وقتي همينطور است، راست است، بله كه يك دفعه ديگر قبلاً اينجا آمده باشيد، فراموش كرده باشيد حالا بگوييد بله، به شما مي‌گويند آقا ظلم بد است، بله، چطور بله؟ به شما مي‌گويند مثلاً فرض كنيد كه انسان بايد اخلاق خوبي داشته باشد، بله؛ دروغ نگويد، بله؛ راست بگويد، بله؛ بله چه هست؟ راست و دروغ چه فرقي با هم مي‌كند براي آن كسي كه اوّل كارش است؟ اينها را رويش مطالعه كنيد برايتان خيلي اهميت دارد، اولين سوالي كه در شب اول قبر و روز قيامت و در موقع ورود به بهشت از انسان مي‌پرسند من ربك؟ مي‌خواهند ببينند يادت مي‌آيد يا نه؟ يادت هست يا نيست؟ آن كه مربي تو است كه هست؟ كه تو را تربيتت كرده؟ اگر آدم بدي باشد، مي‌گويي: الشيطان ربّي! شيطان مربي من بوده، اگر مربّيت خدا باشد مي‌گويي اللّه ربي، بر روي در بهشت مي‌خواهي وارد بشوي حالا بهشت را يك كاروانسرايي فرض نكنيد دري داشته باشد، هفت در ! نه! «در» منظور راه ورودي است. روي در اين بهشت نوشته شده لا اله الاّ اللّه، وحدانيت پروردگار، محمّداً رسول اللّه صلي اللّه عليه و آله وسلم،و هيچ وقت علي از پيغمبر جدا نيست، علياً ولي‌اللّه، ان‌شاءالله اين در را وارد مي‌شويد، همه جا اسم خدا، پيغمبر، ائمه اطهار، هست نه به اين صورتي كه در دنيا هست،

من همين امشب فكر مي‌كردم ديدم همه اش ما بايد وقتي به طرف دين مي‌رويم گريه كنيم، وقتي مي‌خواهيد با خدا حرف بزنيد چرا اين قدر گريه مي‌كنيد؟ عادي صحبت كنيد، خداي خودمان است و مهربان و خيلي هم رحمان و رحيم، گريه مي‌كند حواسش هم پرت است مي‌گويد حال خوبي داشتم!  اگر گريه حال خوبي است يك قدري پياز خورد كن بيشتر گريه كن! حال خوب آن است كه انسان خدا را در مقابل خودش ببيند، كور باد چشمي كه تو را نبيند، واقعاً اينطور است، ما مي‌گوييم خدا چكار دارد مي‌كند؟ يك لحظه مي‌دانيد خدا از ما جدا بشود يعني خدا اراده‌اش را از ما بردارد اگر نازي كند درهم فرو ريزد قالبها، اصلاً هيچ نيستيم، هيچ چيز! الان نفس كه مي‌كشيم خدا كمكمان مي‌كند، قدرتي كه اظهار مي‌كنيم خدا، همه جا خدا، خداي‌تعالي هم چون ابي اللّه أن يجري الامور الاّ باسبابها، اسباب خلقت و همه چيز امام زمان ماست، امام زمان پس كجاست؟ در آغوش تو، با ماست، او دست خداست، او عين خداست، چشم خداست، او لسان اللّه است، او جنب‌اللّه است، او نفس‌اللّه است، تمام شد. خداي‌تعالي همه جا هست، امام زمان ما هم علمش بر همه چيز احاطه دارد و ان‌شاءالله به زودي بدن مقدسش را هم ببينيم، در شبهاي قدر در محضرش، – اين شبهاي قدر هم درست نيست، يك شب بيشتر شب قدر نيست ـ شبهاي احياء‌ و شب قدر در محضرش باشيم و حوائج‌مان را ان‌شاءالله از آن حضرت بگيريم يا بدهند؟ مي‌دهند، خودشان مي‌دهند. خدايا به آبروي خاندان عصمت و طهارت به ما توفيق فهم و درك قرآن كريم را مرحمت بفرما، همه‌ي ما را از آنهايي كه تو دوست داري قرار بده، همه‌ي ما را از صالحين و صديقين قرارمان بده، همه‌ي ما را از شهداء در محضر امام زمانمان قرار بده.

نسئلك اللّهم و ندعوك باعظم اسمائك و بمولانا صاحب‌الزمان يا اللّه يا اللّه يا اللّه يا اللّه يا اللّه يا اللّه يا اللّه، اللّهم صل علي محمد و آل محمد وعجل فرجهم، 

پروردگارا فرج امام زمان ما را برسان،

ما را از بهترين يارانش قرار بده،

قلب مقدسش را از ما راضي بفرما،

خدايا به آبروي ولي‌عصر، به آبروي امام زمانمان قسَمت مي‌دهيم قلب مقدسش را از ما راضي بفرما،

از علوم اهل‌بيت نصيبمان بفرما،

خدايا تبري كامل از علوم غيراهل‌بيت به ما مرحمت بفرما،

پروردگارا به آبروي آقايمان حجة ابن الحسن مرض‌هاي روحي‌مان شفا مرحمت بفرما،

شرح صدر به همه‌مان مرحمت بفرما،

مريض‌هاي اسلام، مريض منظور، مريضه منظوره الساعه لباس عافيت بپوشان،

امواتمان غريق رحمت بفرما،

عاقبت امرمان ختم بخير بفرما، 

و عجل في فرج مولانا. 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

أَعُوذُ ‌بِاللّهِ‌ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیم

بِسمِ‌اللّهِ‌الرَّحمَنِ‌الرَّحِیم

 أَلحَمدُلِلّه وَالصَّلوهُ وَ السَّلامُ عَلی رَسُولِ ‌اللّه وَ عَلی آلِهِ آلِ اللّه لاسِیمَا عَلی بَقیهَ اللّه روحی وَ أَرواحُ العَالَمِینَ لِتُرابِ مَقدَمِهِ الفَداء وَاللَّعنَةُ الدّائِمَةُ عَلی أَعدَائِهِم أَجمَعین مِنَ الآنِ إلی قِیامِ یومِ الدّین.

 اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَینَاتٍ مِنْ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ (بقره/۱۸۵)  حقیقت و اهمیت ماه رمضان امیدوارم همه‌ی ما در این ماهِ شعبان آن لباس تقوایی که از شرایطِ ورود به ضیافت‌اللّه هست پوشیده باشیم و ماه مبارک رمضان را آن‌قدر قدر بدانیم که بهره کافی و کاملی از آن برداریم. ماه مبارک رمضان، تنها ماهِ نخوردن و نیاشامیدن نیست. برای بعضی از افراد شاید وقتی که اسمِ ماه رمضان برده می‌شود بیشتر از هر چیز در ذهن‌شان روزه‌گرفتن و نخوردن و نیاشامیدن و امثال اینها تبادر کند. ولی این‌ها حقیقت ماه رمضان نیست. یکی از چیزهایی که در ماه رمضان برای شفافیت روح و شفافیت زندگی و شفافیت بندگی خدا انجام می‌شود روزه گرفتن است. خدای‌تعالی در قرآن می‌فرماید: کتِبَ عَلَیکمْ الصِّیامُ کمَا کتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکمْ (بقره/۱۸۳) برای شما هم روزه نوشته شده همانطوری که همه‌ی ملل و همه‌ی ادیان این برنامه را داشته‌اند. در ماه مبارک رمضان که ماه ضیافت‌اللّه است باید فکرمان را چیزهای دیگری متوجّه خودش بکند. اگر شما را به میهمانی دعوت کردند و به شما گفتند مثلاً در آن میهمانی فلان کار را نکنید، جزء آداب آن میهمانی است، اگر کسی تمامِ ذهنش و بلکه گاهی قلبش محزون شد که چرا من نباید آن کار مخصوص را بکنم این شخص را یک فرد بسیار ضعیف، بسیار کم شرح‌صدر، بسیار محدود می‌دانند. ما اگر بخواهیم حقیقت ماه رمضان را بفهمیم همانطوری که اولیاء خدا می‌فهمیدند، باید از همین الان خوشحال باشیم، برای ما ماه رمضان باید بزرگترین عید باشد، تأخیرش که الان تمامِ ممالک عربی روزه هستند و ما هنوز ماه را ندیده‌ایم محزونمان کند که چرا دیرتر به این ماه پربرکت می‌رسیم، یا آخر ماه آن همه کوشش نکنیم -یعنی آن همه دلمان نخواسته باشد- که زودتر ماه رمضان تمام شود. این معنایش این است که یک افرادی در جامعه پیدا می‌شوند که به چیزهای جزئی، به چیزهای کم‌اهمیت -ولو آن که شرط است از جانب پروردگار- بیشتر توجّه دارند. تمام روزه گرفتن و تمامِ صوم و صیام و هر چه که می‌خواهید اسمش را بگذارید؛ یک نخوردن است و نیاشامیدن است و بعضی از کارهایی که روزه را باطل می‌کند. این برای بعضی از اولیاء خدا آن قدر در دوره‌ی سال فراوان است که گاهی دو ماه رجب و شعبان را روزه می‌گرفتند، افرادی را من می‌شناختم که دوره‌ی سال را روزه می‌گرفتند. روزه گرفتن خیلی مسأله‌ی مهمّی برای اهل تزکیه‌ی نفس نیست. اگر هم نتوانستی روزه بگیری، فمن کان منکم مریضا او عَلَى سَفَرٍ (بقره/۱۸۴) اگر در مسافرت بودید یا مریض بودید، فَعِدَّةٌ مِنْ أَیامٍ أُخَرَ (بقره/۱۸۴) در یک زمان دیگری روزه را بگیرید، لازم نیست که حتماً در ماه مبارک رمضان باشد. بنابراین با این مقدّمه می‌خواستم عرض کنم که تمام فکرتان بر غذا نخوردن یا روزه گرفتن و یا نگرفتن نباشد. همه‌ی مسأله در موضوع دیگری است. پیغمبراکرم در جمعه‌ی آخر ماه شعبان که شاید مثل امروزی باشد از نظر ما، فرمود: دعیتم فیه الی ضیافت اللّه (مجلسی، بحارالانوار، ج۹۶، ص۱۵۷ و ۳۵۸)، دعوت شده‌اید به مهمانی خدا، نه اینکه دعوت شده‌اید به روزه گرفتن. کسانی که مریض‌اند، نمی‌توانند روزه بگیرند، شاید آنها هم همان بهره‌ای را که روزه‌دارها دارند ببرند. بندگی خدا لازم است.  بندگی خدا وپرهیز از گناه شرط مهمانی خداست باید انسان خودش را در این ماه، بنده‌ی خدا نشان بدهد؛ شرط میهمانی خداست، نمی‌شود که شما وارد یک میهمانی معمولی بشوید و میزبان را ناراحت کنید یا کارهایی که میزبان دوست دارد نکنید و بلکه کارهایی که او بدش می‌آید آنها را انجام بدهید. وارد شدن بر میهمانی خدا اهمیت دارد نه وارد شدن بر روزه گرفتن. کسی که روزه می‌گیرد شاید این‌طور باشد که غذا نخوردنش یا غذا خوردنش، -اگر وظیفه‌اش خلاف آن است- از نظر پروردگار شدیدتر و سخت‌تر و اهمیتش بیشتر از غیبت کردن باشد. شما -ببینید- غیبت را خدای‌تعالی در قرآن می‌فرماید که: أَیحِبُّ أَحَدُکمْ أَنْ یأْکلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیتًا (حجرات/۱۲) غیبت‌کردن را با یک خوردن غذا اکتفا نمی‌کند، با یک خوردن گوشت برادر مؤمن اکتفا نمی‌کند، می‌فرماید: گوشت او را بخورید بعد از آن که مرده باشد. شما ببینید این مسأله اهمیتش بیشتر است یا یک غذا خوردن حلالی که بسیار هم لذیذ است؟ از نظر پروردگار، اگر شما در روز ماه رمضان بدون هیچ عذری غذا خوردید، باید شصت روز -دو ماه پی‌درپی- کفاره‌ی این غذا خوردن‌تان را بدهید امّا اگر غذای‌تان این بود که در ماه رمضان گوشت برادر مؤمن‌تان را آن هم بعد از مردنش بخورید این خیلی بدتر از آن غذا خوردن است و اگر کفّاره‌ای بنا بود داده شود شاید ده‌ها برابر می‌خواست کفّاره بدهید. بنابراین خیلی باید کنترل کنید. صوم حقیقی یک مقدار باید در زبان‌تان، در گفتارتان، در معاصی دیگرتان تأثیر داشته باشد. حضرت مریم وقتی که از آن قسمت شرقی به طرف قومش آمد و فرزندش را در بغل گرفته بود گفت: نَذَرْتُ لِلرَّحْمَانِ صَوْمًا فَلَنْ أُکلِّمَ الْیوْمَ إِنسِیا (مریم/۲۶) من حرف نمی‌زنم، من صوم دارم، من روزه دارم، روزه‌ی صمت دارم، یعنی باید امروز حرف نزنم. کوشش کنید اول کاری که بخصوص در این ماه مبارک می‌کنید؛ بخصوص غیبت نکنید، حرف‌های متفرقه نزنید. تنها روز ماه رمضان را عرض نمی‌کنم، شب‌ها شاید در این ماهی که در پیش داریم یک عدّه دوستان، اقوام، خویشاوندان به افطاری دعوت‌تان کنند – افطاری دادن و اجابت دعوتِ برادران و اقوام را کردن و به میهمانی رفتن بسیار کار خوبی است- امّا خدا نکند که بعد از افطار، جلسه‌ی غیبت کردن و حرف‌های لغو زدن و حرف‌های مختلفی که موجب گناه است بزنید. مواظب باشید. اگر این چنین است بدانید که نه روزه‌تان قبول درگاه پروردگار است، نه به میهمانی رفته‌اید و نه قیام شب‌تان ارزشی دارد. مواظبت کنید. حرفهای‌تان حکمت‌آمیز باشد. وقتی در جلسه نشسته‌اید طبعاً یک عده از اقوام هستند که آ‌‌‌ن‌ها اهل تزکیه‌ی نفس نیستند. شما کوشش کنید سخنانی حکمت‌آمیز برای آن‌ها بگویید، حکمت از قلب‌تان به زبان‌تان جاری شود و دیگران را هدایت کنید. متوجّه‌شان کنید که تنها روزه‌ی ماه مبارک رمضان مهم نیست؛  حقیقت ماه رمضان و مراتب آن آنچه در ماه رمضان مهم است ضیافت‌اللّه است، میهمانی خداست. شما میهمان خدا هستید. شرایط میهمان و شرایط میزبان چیست؟ تحقیق کرده‌اید یا خیر؟ اگر تحقیق نکرده‌اید تحقیق کنید. شرایطِ روزه گرفتنِ بدنی‌تان را تحقیق کرده‌اید؛ نباید غذا بخورید، اذان صبح را دقیق متوجّه هستید که چه ساعتی و چه دقیقه‌ای هست که از آن‌جا باید امساک کنید، چه ساعتی اذان مغرب گفته می‌شود و می‌توانید افطار کنید، چه چیزهایی روزه را باطل می‌کند؛ مثلاً غبار غلیظ به حلق و باطن وارد نکنید، امثال اینها که در رساله‌ها هست، این‌ها را می‌دانید، عمل هم می‌کنید. امّا شرایط اصلی چه هست؟ موضوع اصلی چه هست؟ چرا به او توجّه نمی‌کنیم؟ موضوع اصلی در ماه مبارک رمضان این است که امشب ان‌شاءالله اگر ماه دیده شد و اگر ماه رمضان حلول کرد امشب شب اوّل ماه رمضان است یا اگر ثابت بشود امروز اول ماه رمضان است فرقی نمی‌کند، اوّل ماه رمضان قدم اولی است که به میهمانی خدا می‌گذارید؛ وارد آن تالاری می‌شوید که خدا سفره‌ی احسانش را پهن کرده است، جلوتر از همه و موفق‌تر از همه در این میزبانی و در این میهمانی اولیاء خدا هستند که در رأس آنها حضرت بقیةاللّه ارواحنافداه است، همه نشسته‌اند.  مهمانی و پذیرایی های عمومی الهی بدانید میهمانی خدا هم مراتبی دارد، یک مرتبه‌اش عام است؛ هر که روزه گرفته، هر که گناه نکرده، هر که تصمیم دارد که ترک گناه بکند و هر کس که ذائقه‌ی خوردن این غذایی که پروردگار برای مردم تهیه کرده را دارد، این میزبانی و این میهمانی -از طرف پروردگار میزبان، از طرف شما میهمان- این میهمانی، میهمانی عام است، دَر را باز گذاشته‌اند ، همه‌تان بیایید، همه استفاده کنید، چه برداشتی از اینجا دارید؟ برکت؟ نه! رحمت؟ نه! غذایی که به همه می‌دهند مغفرت است؛ مغفرت! گذشته‌ها را می‌بخشند. باید پاک وارد این مجلس بشوید. گناهانتان بخشیده می‌شود، پرده‌پوشی روی صفات‌رذیله‌تان می‌شود. چون غَفَرَ به معنای پوشاندن است، دیگر به حساب‌تان، به روی‌تان نمی‌آورند که چقدر گناه کرده‌اید. در هر شبانه‌روزی هزار هزار نفر را خدا از این غذا عنایت می‌کند. در شب و روز جمعه در هر ساعتی هزار هزار نفر را خدای‌تعالی به آ‌ن‌ها از این نعمت محبّت می‌کند. مغفرت؛ همه را می‌بخشد. بیایید میهمان من هستید! حالا بعضی از همین مردم نمی‌توانند همین غذای عام را هم استفاده کنند! یعنی غفران پروردگار هست، این مغفرت هست، امّا همان شب اوّل می‌نشینند پای یک -مثلاً- غیبتی، گناهی، معصیتی، که باید بگوییم شیطان آن قدر لطف کرده که در بین ما آن قدر زیاد است که مفرّی از آن نداریم! مفرّی از آن نداریم. بعضی‌ها ذائقه ندارند. حالا یک مریض خیلی کم ذائقه‌ یا بی‌ذائقه‌ای آمده سر سفره‌ی با آن عظمت نشسته، امّا نمی‌تواند یک لقمه بخورد، نمی‌تواند استفاده بکند، این دیگر: گر گدا کاهل بُوَد تقصیر صاحب‌خانه چیست؟ ما یک ماه است به دوستان‌مان عرض می‌کنیم که لباس تقوا بپوشید، ذائقه‌تان را درست کنید. یک چیز اشتها آوری که مغفرت پروردگار که مهم‌ترین غذای عام خداست و رحمانیت پروردگار شاملش می‌شود از این استفاده بکنید. بعضی‌ها اصلاً به فکرش نیستند! آقا ما اگر نتوانستیم روزه بگیریم چه کنیم؟! چه کسی می‌تواند روزه بگیرد؟! هر کس که نتواند زبانش و گوشش و سایر اعضاء وجودش را تحت کنترل تقوا قرار بدهد این نمی‌تواند روزه بگیرد، از روزه گرفتن جز گرسنگی و تشنگی چیز دیگری نصیبش نمی‌شود. از این غذای عام همه‌ باید استفاده کنند. فرض کنید سر آن سفره‌ی پرنعمت، شما می‌توانید فقط نان خالی بخورید، خب بخورید! این نان لطف پروردگار است. اقلاً یک چیزی، مایه‌ی برکت هم که شده بخورید، شفا پیدا کنید، شفای از گناه، شفای از معصیت‌کردن پیدا کنید. همین دیروز بود یکی دو نفر به من یک تکه‌ نان دادند گفتند برای یک مریضی دعا بخوان تا آن مریض خوب بشود. این نان خالی هم گاهی انسان را شفا می‌دهد. شما نان خالی بیشتر میل‌تان نمی‌کشد از این سفره؛ استفاده کنید. بیشتر از مغفرت نمی‌توانید از این سفره استفاده کنید، این را استفاده کنید تا شاید شفای روح پیدا کنید. از همین امشب باید دائماً به فکر استغفار باشید، وَأَنْ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیهِ یمَتِّعْکمْ مَتَاعًا حَسَنًا (هود/۳) آیاتی بود که در هفته‌های گذشته خواندید؛ استغفار کنید، توبه کنید، تا خدای‌تعالی بهره‌های خوبی نصیب‌تان کند. اگر آمدید در منزل یک طبیب حاذقی نشستید، فقط نان خالی خوردید، طبیب از شما می‌پرسد که چرا از غذاها استفاده نمی‌کنی؟ می‌گوید میل ندارم! اشتها ندارم! آن طبیب حاذق فوراً دست به کار می‌شود، چرا میهمان من بیاید سر این سفره‌ی پر نعمت من بنشیند و تنها نان خالی بخورد؟ تنها از مغفرت من استفاده کند؟ از برکت و رحمت من استفاده نکند؟ فوراً دست به کار می‌شود. آقا این قرص را بخور، آقا این دعا را بخوان – هر دو طرف را می‌گویم – آقا این آیات قرآن را تلاوت کن، آقا این شربت را بخور اشتهایت باز می‌شود. پس بنابراین؛ اول استغفار، بعد هم خواندن قرآن و دعاهایی که این شب‌ها وارد شده، اینها مانند همان قرص‌هایی است که آن طبیبِ حاذقِ میزبان به مریضش که اشتها ندارد می‌دهد. کوشش کنید خودتان را نشان بدهید. نه اینکه بیایید دَم در، بگویید بابا! این چه سفره‌ای است انداخته؟! یک کوری را بیاورید وارد یک تالار پر نعمتی بکنید از شما می‌پرسد سفره کجاست؟! می‌آیید یک جایی او را می‌نشانید، دست می‌کشد می‌بیند یک بشقاب خالی بیشتر نیست، می‌گوید چه سفره‌ای است؟! آن طور کور نباشید. رحمت و مغفرت و برکت پروردگار را ببینیم، لمس کنیم، استفاده کنیم. از همین الان که دارد ماه مبارک رمضان می‌آید باید خوشحال باشیم که آن وعده‌های الهی نزدیک شد، آن نعمت‌های الهی، لااقل آن مغفرت پروردگار برای ما نزدیک شده، آن محبّت پروردگار برای ما نزدیک شده. یک عدّه از مغفرت استفاده می‌کنند. ما بیشتر از این از مردمِ خودمان تقاضا نداریم، شاید انتظار نداشته باشیم که استفاده کنند،  مهمانی و پذیرایی های خاص الهی امّا یک عدّه هستند که از رحمت خدا، از آن غذاهای لذیذ روحی در این ماه استفاده می‌کنند، نشسته‌اند؛ سفره پهن؛ نگاه می‌کنند ببینید امام عصر ارواحنافداه چه غذایی می‌خورد؟ شما هم از همان غذا می‌خورید. اگر سر سفره‌ای ببینید یک طبیب حاذقی نشسته یک غذاهای خاصی را می‌خورد، شما هم از همان غذاها می‌خورید. می‌گویید اینها برای من مفیدتر است. ولو اینکه هر چه خدا در این سفره‌ی ماه مبارک رمضان گذاشته همه‌اش مفید است، امّا مفید داریم و مفیدتر. یک سفره‌ای اینطوری. -همانطوری که در گذشته‌ها عرض کردم- رحمت پروردگار باز به عام و خاص و خاص‌الخاص بر می‌گردد. رحمتِ عام پروردگار همین است که رحمانیتش ایجاب می‌کند. رحمتِ خاص پروردگار چه هست؟ یک مقداری یقظه در شما پیدا شده، توبه کرده‌اید، مرحله‌ی استقامت را وارد شده‌اید، خدای‌تعالی می‌فرماید: وَالَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِینَّهُمْ سُبُلَنَا (عنکبوت/۶۹) آنهایی که در راه ما جهاد می‌کنند، کوشش می‌کنند، مواظب همه چیز هستند، تقوا را انتخاب کرده‌اند ما دست‌شان را می‌گیریم، می‌آییم می‌گوییم آقا از این غذا بخور این خیلی پُرویتامین است، غذای بسیار خوبی است. خود صاحب‌خانه گاهی یک مهمان‌هایی را نمی‌شناسد یا آنها صاحب‌خانه را نمی‌شناسند، زیاد به آنها توجه نمی‌کند. امّا یک میهمان عزیزی که آن بالا نشسته؛ آقا از این غذا بخورید این غذا را خیلی با زحمت درست کرده‌ام، لذیذ است، از این هم میل کنید. خدای عزیزمان در این ماه، رحمتِ خاصش را هم به یک عدّه عنایت می‌کند، به آنها می‌گوید که از چه غذایی بخور. تو هم در این شب‌ها مثلاً زیارت امام عصر را می‌خوانی، تو هم دعای افتتاح را می‌خوانی، تو هم دعای ابوحمزه‌ی ثمالی را می‌خوانی، یک عده هم هستند آنها هم می‌خوانند امّا آنها یک ذائقه‌ای دارند. دعای ابوحمزه بسیار بزرگ است، در حالات بعضی از اولیاء‌خدا نوشته‌اند که در قنوت نماز وترشان روی پا می‌ایستادند و دعای ابوحمزه را هر شب می‌خواندند. آن‌جا که الهی لا تؤدّبنی بعقوبتک، خیلی حرف است، همین جمله‌ی اوّل؛ خدایا من را با عقوبتت ادب نکن، با مهربانی ادب کن، ما باید ادب بشویم، با سیلی ما را ادب نکن، با کتک ما را ادب نکن، من این‌قدر سر به راه باشم که من را بنشانی بگویی فلانی! این کار را بکن، عزیزم این کار را بکن؛ لا تؤدّبنی بعقوبتک، یک مهربانی خاصی به من داشته‌باش، مرا هم مثل آن دوستت یک گوشه‌ای بکش و بگو باید با من ارتباطت این‌طور باشد. همانطور که اولیاء خدا دعای ابوحمزه را می‌خواندند، همانطوری که آنها با خدا مناجات می‌کردند. در دعای افتتاح شکر خدا را بکن، الحمدلله الذی کذا و کذا، آ‌ن‌قدر در این دعا الحمدللّه دارد؛ یعنی کرنش می‌کنم در مقابل پروردگار. دعای جوشن کبیر را شب‌های مخصوص بخوان. چرا؟ برای اینکه نام خدا را ببری. یک مرتبه حضرت ابراهیم شنید یکی می‌گوید: سبّوحٌ قدّوس، گفت نصف از اموالم را هدیه به تو دادم! یک دفعه دیگر بگو! تو حالا می‌خواهی هزار اسم پروردگار را به زبان جاری کنی، خدا دوستت ندارد؟! انبیاء دوستت نباید داشته باشند؟ امّا گاهی می‌شود همین غذای تمیزِ خوبِ مخصوصِ کمالات روحیت را مخلوط می‌کنی. شب بیست و سوم ماه رمضان بود دیدم در مسجدی یک نفری دارد دعای جوشن کبیر می‌خواند و مدام اعلام می‌کند چند تا دیگر مانده! –چون بند بند است- و به مردم خبر خوش می‌دهد که دارد تمام می‌شود! و خودش هم پایش را روی پایش گردانده و گاهی هم یک پُکی به سیگار می‌زند! خوب این طور دعا خواندن معلوم است که یک کسی به آنها زور کرده که باید این دعا را بخوانی و واقعاً هم همین‌طور است، در خانه باشد نمی‌خواند، حالا در یک جمعی واقع شده و همه می‌گویند الغوث الغوث خلّصنی من النّار یا ربّ، یک آهنگی هم دارد، می‌خواند. این یک طور است. یک طور هم هست این‌ها را می‌خواند هر کلمه‌اش بدنش را می‌لرزاند. من یک وقتی خدمت مرحوم حاج ملاآقاجان گفتم معنی دیان چه هست؟ خدا می‌داند دیدم لرزید! چرا این سؤال را از من کردی؟ دیان یعنی بسیار دقیق جزادهنده. اگر شما در دادگاهی بخواهید محکوم باشید یک قاضی را معرفی کنند که خیلی دقیق است می‌ترسید، مخصوصاً جنایت‌کار باشید. دیان. آن وقت هزار تا مانند این اسم، انسان بخواند و هیچ توجّه به آن نداشته باشد؟! دعاهای ماه رمضان؛ یا علی یا عظیم یا غفور یا رحیم انت الربّ العظیم، می‌بینید می‌گوید: یا غفور یا رحیم، ای کسی که هم نان داری سر سفره‌ات، هم غذاهای خوب داری. دعا کنید رحیمیت خدا شامل حال‌تان بشود.  جلسه خاص و پذیرایی خاص الخاص پروردگار از این بالاتر؛ علی بن ابیطالب را خدای تعالی در این ماه قرار داده، در ماه خودش. علی بن ابیطالب هم‌نام خداست؛ خدا هم علی است، این وجود مقدّس هم علی است. علی بن ابیطالب در خانه‌ی خدا متولّد شده، علی بن ابیطالب در خانه‌ی خدا ضربت خورده، خیلی با خدا ارتباطش قوی است، اگر می‌خواهی به صلواتِ خدا که رحمت خاص‌الخاص خداست، بخصوص در شب‌های احیاء موفق بشوی، متوسل به پیغمبراکرم باش، متوسل به علی بن ابیطالب در این ماه باش، متوسل به امام زمانت باش، هُوَ الَّذِی خدای‌تعالی آن کسی است که یصَلِّی عَلَیکمْ وَمَلَائِکتُهُ -صلوات رحمت خاص‌الخاص است- ملائکه‌اش هم کمک می‌کنند لِیخْرِجَکمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ، (احزاب/۴۳) خدا صلوات برای‌تان می‌فرستد. این دیگر یک غذایی است که نصیب همه نمی‌شود. یک اتاق خاصی دارد. اگر بتوانید تا شبهای احیاء و شب‌قدر خودتان را به آن اتاق خاص برسانید، خیلی به خودتان خدمت کرده‌اید، خیلی کار کرده‌اید، خدا دیگر خودش می‌آید بالای سرتان پذیرایی‌تان می‌کند، ملائکه‌اش را می‌فرستد پذیرائی‌تان می‌کنند، چرا؟ به خاطر اینکه وَلَنَبْلُوَنَّکمْ بِشَیءٍ مِنْ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنْ الْأَمْوَالِ وَالْأَنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرْ الصَّابِرِینَ (بقره/۱۵۵) صابرین را بشارت می‌دهد؛ صبر کردی، تو در میان این مردمی که همه گناه می‌کنند تو گناه نکردی، در میان این مردمی که همه توجّه‌شان به غیر خداست تو به خدا توجّه کردی، در میان این مردمی که روزه را جز گرسنگی و تشنگی چیزی ندیدند، تو همه چیز دیدی، سفره‌ی الهی را دیدی. تا رسیده به کلیددار بهشت، کلیددار بهشت علی بن ابیطالب است. شب نوزدهم برای آن حضرت اشک ریختی، اظهار محبّت کردی، شب بیست و یکم بر سر و صورت زدی، حالا که شب بیست و سوم شده بیا از این جلسه‌ی خاص پروردگار استفاده کن، الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ، (بقره/۱۵۶) من به سوی خدا دارم می‌روم و مال خدا هستم. مال خدا بشوی، خیلی هست، ما خودمان وقتی در خودمان فکر می‌کنیم -ما مال شیطانیم یا مال خدا هستیم؟- اگر کارهای‌مان شیطانی است مال شیطانیم، اگر کارهای‌مان خدایی است مال خدا هستیم، حرکات‌مان مال خداست، دیدارمان مال خداست، شنیدن‌مان مال خداست، همه چیزمان مال خداست، إِنَّا لِلَّهِ، کجا می‌روی؟ می‌رویم پیش آن کسی که ما مال او هستیم، إِلَیهِ رَاجِعُونَ، أُوْلَئِک عَلَیهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ، این دسته هستند که در آن اتاق خاص که پیغمبراکرم، اولاد پیغمبراکرم، امام زمان، یک سفره‌ی خاصّ‌الخاصی پروردگار انداخته که همه را در آن‌جا جمع کرده، چون غذای این اتاق به ذائقه‌ی دیگران سازگار نیست. کسی که دارای صبر باشد، کسی که خودش را مال خدا بداند، کسی که به سوی خدا حرکت کند، این می‌تواند، أُوْلَئِک عَلَیهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُوْلَئِک هُمْ الْمُهْتَدُونَ (بقره/۱۵۷). این راه و روش ماست، بیشتر به این مطالب فکر کنید.  آمادگی و آداب مهمانی ماه رمضان ماه رمضان دارد می‌آید. امشب ان‌شاءالله همه‌مان نیت میهمانی پروردگار را بکنیم. دیر هم نشده، حالا یک مقداری به ما مردم ایران فرصت داده اند، لباس‌مان را باز یک بررسی بکنیم، لباس تقوای‌مان را یک بررسی دیگری بکنیم، اگر اشکالی دارد خودمان را تمیز کنیم، آینه‌ای در مقابل‌مان قرار بدهیم، به دوستان‌مان بگوییم ببین، اگر عیبی در ما می‌بینی به ما بگو، من زود تا وقت است رفع کنم. وقتی وارد این مجلس می‌شوید هیچ مشکلی نداشته باشید. آداب مجلس را رعایت کنید. با کفش وارد مجلس نشوید. حضرت موسی می‌خواست به محضر پروردگار وارد بشود خدای‌تعالی فرمود: فَاخْلَعْ نَعْلَیک إِنَّک بِالْوَادِی الْمُقَدَّسِ طُوًى (طه/۱۲) شما هم فَاخْلَعْ نَعْلَیک إِنَّک بِالْوَادِی الْمُقَدَّسِ طُوًى؛ کفشهای‌تان را بِکنید، وارد این میهمانی بشوید، فرش‌های بسیار قیمتی انداخته شده، خیلی پذیرایی عالی می‌خواهند از شما بکنند؛ که کفش‌های ما همین محبّت دنیاست، محبّت‌های دنیا را، محبّت‌های فرزندان را، محبّت‌های بی‌جای دوستان را، محبّت‌های جاه و مقام و ریاست‌ها را، این‌ها همه باید کنده بشود، هیچ نداشته باشید. پایت کثیف نمی‌شود اگر کفشت را بِکنی. کفش را جایی بپوش که همه‌اش مزبله است و کثافت است. این‌جا کفشت را بکن . وقتی می‌خواهی وارد این مجلس بشوی، لباست که درست است، اوّل یک تعظیمی به صاحب‌خانه کن، آدابِ میهمانی را رعایت کن. صاحب‌خانه که هست؟ خودش را نمی‌بینی، ولی نماینده‌اش، مظهرش هست، از همین امشب شروع کنید به اظهار ارادت به امام عصرتان که مظهر پروردگار است؛ که بحمداللّه امروز هم که روز جمعه بوده، روزِ آن حضرت است، اظهار ارادت کنید به نماینده‌ی میزبان، نماینده‌ی پروردگار. دیگر چه کار کنیم؟ دیگر رعایت حالِ دیگران را بکنید. نگو تو که مریضی چرا در این مجلس آمدی؟ وقّروا کبارکم، در همین خطبه‌ی حضرت رسول‌اکرم در روز جمعه‌ی آخر شعبان فرمود: وقّروا کبارکم، از بعضی از جاها یاد نگیرید که پسر باید همه‌ی حرف‌هایش را به پدرش بزند و همه‌ی توهین‌ها را به پدرش بکند! دست پدرتان را ببوسید، بزرگترها را احترام کنید، توقیرشان کنید، یعنی برایشان ارزش قائل باشید، و ارحموا صغارکم، کوچکترها را مهربانی کنید، با مهربانی با آنها روبرو بشوید. دیگر چه کار باید در این ماه بکنیم؟ شب‌ها برای عبادت با خدا خودتان را آماده کنید، نماز شب را حتماً در این ماه ترک نکنید، دعاهایی که در این شب‌ها وارد شده به اندازه‌ای که خسته نشوید بخوانید -واقعاً به یک مؤمن، گفتنِ اینکه دعا بخوانید خستگی برایتان نیاورد خیلی جای شرمندگی است! انسان باید هر چه دعا بخواند نشاطش بیشتر بشود. حالا،- خودتان را خسته نکنید. دیگر چه کنیم؟ قرآن. زمینه‌سازی کنید. یکی به من می‌گفت اول قرآن بخوانم بعد دعا بخوانم یا اوّل دعا بخوانم بعد قرآن؟ افراد فرق می‌کنند، ما اکثرمان اینطوریم: اوّل دعا بخوان بعد قرآن، خدا را به خودت متوجه کن، طوری کن که خدا با تو خوب حرف بزند. خیلی مواظب خودت باش. دعا بخوان تا تو با خدا صحبت کنی، قرآن بخوان تا خدا با تو صحبت کند. قرآن خواندن؛ ان‌شاءالله در این ماه -حالا نمی‌دانم ترتیب جزوه‌ها را چطور داده‌اند- اگر جزوه به دست‌تان رسید که آن مختصر است بخوانید ولی اقلاً در شبانه‌روز یک جزء قرآن را بخوانید، همانطوری که بزرگان گذشته‌ی ما رسم کرده‌اند و بدانید که خدا دارد با شما صحبت می‌کند. حالا آن آدابی که ما در مجالس برپا می‌کنیم اینها به خاطر اهمیت اجتماعی است که باید آن‌همه ادب را رعایت کرد، اگر می‌توانید، همین آداب را رعایت کنید، اگر نمی‌توانید، چهارزانو هم بنشینید مسأله‌ای نیست و قرآن‌تان را بخوانید. یک جزء قرآن باید خوانده بشود.  اهمیت نماز و نماز جماعت ان‌شاءالله کوشش کنید نمازهای‌تان را در این ماه لااقل دقیق اوّل وقت بخوانید. من گاهی با دوستان نشسته‌ام صحبت می‌کنم، اوائل اذان خوب ما هم شهادت می‌دهیم، می‌شود با صحبت کردن با دوستان، ما هم قلباً شهادت بدهیم که اشهد ان لا اله الاّ اللّه، یا اشهد انّ محمّداً رسول‌اللّه، یا اشهد انّ علیاً ولی اللّه، این‌ها را می‌شود. امّا تا گفت حی علی الصلاة، من تا بتوانم از جایم بلند می‌شوم، شما هم ان‌شاءالله از جای‌تان بلند بشوید، تا مؤذن خارج -نه داخل- که در خانه یا در مسجد که نشسته‌اید امام جماعت می‌گوید: حی علی الصلاة، آن را نمی‌گویم، نه! مؤذّن اعلانی؛ اذان اعلانی؛ حی علی الصلاة، بشتاب! اینجا دیگر دستور است، اینجا دیگر اگر کسی کوتاهی بکند معلوم است که بی‌توجّه به خداست، خدا هم بی‌توجّه به او خواهد شد، خدا خودش در قرآن فرموده: الْیوْمَ نَنسَاکمْ کمَا نَسِیتُمْ لِقَاءَ یوْمِکمْ هَذَا (جاثیه/۳۴) ما هم فراموش‌تان کردیم همانطور که شما ما را فراموش کردید. جزای کار شما همین است. اگر می‌خواهید خدا فراموش‌تان نکند، اگر می‌خواهید صورت از شما نگرداند، و لا تصرف عنّی وجهک اگر می‌خواهید خدای‌تعالی شما را از همه‌ی مهمان‌ها بیشتر احترام کند، تا گفتند حی علی الصلاة، مثل فنر باید بالا بپری، حرکت کن برای نماز، حالا اگر وضو نگرفتی وضویت را بگیر، از همان‌جا شروع بکن، اگر مثلاً فرض کنید یک کارهایی مربوط به این است که در نماز نمی‌شود انجام داد زود انجام بده. چون سه تا مسأله قرار دارد، یکی اذان اعلانی است که ظهر را اعلام می‌کند، یکی اذان نماز است که باز می‌گوید شما خودتان را بسازید برای نماز، یکی هم اقامه است. اقامه‌ یعنی از آن لحظه‌ای که می‌گوید اللّه‌اکبر، همه باید آماده‌ی برای نماز باشند، حرف هم نزنند. چون اقامه است دوستان بلند می‌شوند می‌ایستند. این‌که قد قامت الصلوة را که می‌گویند می‌ایستند آن را برای تنبل‌ها گذاشته‌اند و الاّ اقامه از اوّلش باید انسان ایستاده باشد، برای آن‌هایی هست که هنوز هم حواس‌شان پرت است، در نماز هم پرت است، برای آنها قد قامت الصلوة که می‌گویند یکی هنوز کج می‌شود، حالا راست می‌شود! بعد یادش می‌آید وضو نداشته ! این‌ها با این مقدمات کسی که این طور سستی بکند این به درد نمی‌خورد. اقامه را که گفتند شما بایستید، قد قامت الصلوة، جزء همین اقامه است. تا گفتند اللّه‌اکبر، تکبیرةالاحرام، چون آن قدر نماز جماعت -البته بیشتر از ده نفر- ثوابش زیاد است که اگر تمام ملائکه نویسنده بشوند و تمام دریاها مرکب بشوند، تمام درختها قلم بشوند مقدار ثوابش را نمی‌دانند، جز خدای‌تعالی. یک چنین چیزی یک ثانیه‌اش هم حساب است. بله؟! وقتی یک چنین چیزی این قدر قیمت داشته باشد، برای رکوع و سجودش که قیمت نگذاشته‌اند، برای خود نماز قیمت گذاشته‌اند، یک لحظه اگر می‌شد ما حتی جلوتر از امام جماعت تکبیرةالاحرام می‌گفتیم، می‌گفتیم که به همه‌اش برسیم. حالا که نمی‌شود و اجازه نداده‌اند، تا او گفت اللّه‌اکبر، یک لحظه بعدش شما بگویید اللّه‌اکبر. تمام جمعیت هم باید بگویند اللّه‌اکبر. ما یک نماز جماعت که ایستاده بودیم، جلویی‌ها تکبیرةالاحرام را گفته بودند، عقبی‌ها به رکوع اوّل نرسیدند! همین مقدسی‌ها و باصطلاح وسواس‌ها و اینکه ما متصل هستیم یا نیستیم، چون از اوّل اقامه که نایستاده‌اند، موقعی می‌خواهند بلند بشوند که قدقامت‌الصلوة گفته شده، قد قامت‌ الصلوة هم حالا تا این‌ها از جای‌شان بلند شوند او اللّه اکبر می‌گوید، می‌بینی اگر جمعیت زیاد باشد آن عدّه‌ی عقبی حمد و سوره‌ی امام جماعت را استفاده نمی‌کنند. نکنید. تا امام جماعت گفت اللّه‌اکبر، شما هم بگویید اللّه‌اکبر. تمام جمعیت، ولو مثل جمعیت نماز جمعه تهران باشد. چه اشکال دارد؟ شما این چند روز دیدید سربازان چطور همه‌شان ردیف کار می‌کنند، شما سرباز امام زمانید. خیلی باید ردیف‌تر کار کنید. این دست‌ها همه با هم بالا برود. چه اشکالی دارد؟! نمی‌شود؟ همه با هم بیاید پائین. می‌گویید همه که تحت فرمان ما نیستند، همه سرباز خوب امام زمان که نیستند، تهیئ آن هم کافی است، همه ایستاده باشند اقتدا کنید اشکالی ندارد. این هم عرایض مربوط به ماه رمضان و ان‌شاءالله دوستان و اکثر رفقا، این‌ها از دهم تا بیست و پنجم، ان‌شاءالله برای برنامه‌های ماه رمضان کار کنند و جلسات روزهای جمعه -این جلسه برای تهرانی‌ها آمدنش شاید مشکلی نباشد ولی بعضی از شهرها هستند آنها از اطراف می‌آیند، در شهر مرکزی جمع می‌شوند، برای روزه‌هایشان اشکال دارد، بنابراین- این چند هفته‌ای که در ماه رمضان است تعطیل و ان‌شاءالله به جایش از شب تولّد حضرت مجتبی علیه الصلوة و السلام تا شب بیست و پنجم ان‌شاءالله مجالس در همه جا طبق برنامه‌هایی که تنظیم می‌شود خواهد بود. امیدواریم خدای‌تعالی شما را شاد کند و ضمناً این را بدانید که ماه رمضان ماه حُزن نیست، ماه مبارک است، ماه پربرکت است، و یک تکه‌ای از مطالب را من نگفتم که آن‌را ان‌شاءالله در شبهای احیاء یادم باشد می‌گویم که این سفره، غیر از مغفرت و رحمت، برکت هم دارد. حالا برکتش یعنی چه در آن شب‌ها ان‌شاء‌الله عرض می‌کنم. ماه شعبان هم تمام شد آقای‌مان نیامد! امیدواریم خدای‌تعالی همه‌ی ما را از یاران خوبِ امام عصر قرار بدهد. همه‌ی ما را از عزاداران ابی‌عبداللّه الحسین قرار بدهد. کوشش کنیم تا می‌توانیم در این ماه برای حضرت ابی‌عبدالله الحسین عزاداری کنیم، برای حضرت امیرالمؤمنین عزاداری کنیم و توفیقات زیادی برای همه‌تان از ذات مقدس پروردگار تمنّا می‌کنم، ان‌شاءالله موفّق خواهید بود.  دعای پایان مجلس نسئلک اللّهم وندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب‌الزمان یا اللّه و یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا رحمن یا رحیم یا غیاث‌المستغثین، عجل لولیک الفرج. عجل لمولانا الفرج. پروردگارا فرج مولای ما امام زمان را برسان. همه‌ی ما را از بهترین اصحاب و یارانش قرار بده. خدایا ما را از این میهمانی عظیم بهره‌مند بفرما. خدایا ما را در کنار امام زمان‌مان در این میهمانی قرار بده. پروردگارا به آبروی ولی‌عصر از مغفرت و رحمت و برکتت در این ماه بسیار نصیب ما بفرما. خدمت‌گزاران به دین، خدمت‌گزاران به این مملکت شیعه‌نشین به آبروی ولی‌عصر در پناه امام زمان حفظ بفرما. خدایا به آبروی ولی‌عصر قسَم‌ات می‌دهیم گرفتاری‌های مسلمین، بخصوص شیعیان علی بن ابیطالب برطرف بفرما. پروردگارا به آبروی ولی‌عصر مردم عراق را از بیچارگی از این گرفتاری نجات عنایت بفرما. خدایا به آبروی ولی‌عصر مرض‌های روحی‌مان شفا عنایت بفرما. مرض‌های بدنی‌مان شفا عنایت بفرما. خدایا مریض‌های منظور، مریض منظور الساعة لباس عافیت بپوشان. اموات‌مان غریق رحمت بفرما. عاقبت‌مان ختم بخیر بفرما. وعجل فی فرج مولانا.

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم

بسم‌ اللّه الرحمن الرحیم

الحمدللّه و الصلوه و السلام علی رسول اللّه و علی آله آل اللّه لاسیّما علی بقیة الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنه الدّائمه علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، وَنُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّهً وَنَجْعَلَهُمْ الْوَارِثِینَ وَنُرِی فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُمْ مَا کَانُوا یَحْذَرُونَ (قصص / ۵ و ۶)

روز میلادِ مسعودِ حضرت بقیة الله ارواحنا فداه و روز جمعه عیدِ بزرگ مسلمانان جهان و روزِ مهمانی حضرت بقیة الله هست. بر همه مبارک باد و ان‌شاءالله همانطوری که هفته‌ی گذشته عرض شد فرج حضرت ولی‌عصر با زحماتی که شما کشیده‌اید و این روز بزرگ را اهمیّت داده‌اید و ان‌شاءالله اجرتان را به شما داده‌اند-فرج- نزدیک می‌شود و نزدیک شده است و یک مطلبی را همین دیشب متوجّه شدم در عین آنکه گله‌مند بودم و مایل بودم که دعاهای شما در هفته‌ی گذشته مستجاب شده باشد و آن این بود که این هفته یعنی هفته‌ی گذشته از آن جمعه تا این جمعه امر فرج حضرت بقیة الله امضاء شود ولی یک مطلبی دیشب به ذهنم آمد که در واقع و در حقیقت، مطلب همین است و جز این نیست: هر شیعه‌ای که دعا برای فرج می‌کند، هر جمعی که دست به دعا بر می‌دارند و برای فرج آن حضرت دعا می‌کنند، هر جشنی که در نیمه‌ی شعبان گرفته می‌شود و هر اشکی که در فراق آن حضرت از چشمی یا از چشمانی می‌ریزد و یا هر دعای ندبه‌ای که با آن سوز و گداز خوانده می‌شود، همه‌ی اینها مؤثر است در فرج امام عصر. نهایت، ما آنقدر در این هزار و صد و هفتاد و یک سال، آنقدر کارهایی کرده‌ایم که برای خودمان حجاب‌هایی بوجود آورده‌ایم و فاصله‌هایی بین خودمان و امام زمانمان قرار داده‌ایم که الان در یک تاریکی فوق‌العاده‌ای زندگی می‌کنیم که صدها حجاب، فاصله، دیوار دور این سلول زندانی که ما هستیم گذاشته‌اند. آنقدر که اصلاً فراموش کرده‌ایم که ممکن است حتّی یک درصد امام عصر ارواحنا فداه امروز تشریف بیاورد و اعلام کند: انا المهدی، من هستم آنکه خدا مرا ذخیره کرده برای روز عدالت و رفع رنج و ظلم و ستم. این حجاب‌ها از طرفی با گناهان‌مان، با غفلت‌هایمان، با بی‌توجهی‌هایمان زیاد می‌شود و از طرفی هم با دعاهایمان، با مناجات‌هایمان، با اشک‌مان و با دعای ندبه‌مان برداشته می‌شود. شما مردم شیعهِ پاکِ مهذّبی که بحمداللّه در محضرتان هستیم و خدای‌تعالی لطفی کرده که با شما جمعی که اکثرتان اهل تزکیه‌ی نفس‌ هستید، محشورمان کرده، با دعاهای شما حجاب‌ها برداشته می‌شود. مثلاً فرض کنید یک نفر را در سلّولی قرار داده اند، با دستِ خودش، با اعمال خودش پشت دیوار این سلّول، دیوارها گذاشته شده آن قدر که اگر بنا بشود خرابش بکنند مدّتها طول می‌کشد تا اینها خراب شود ولی هر چه خراب کنید، هر چه در این سلّول سر به سجده بگذارید و از خدا بخواهید که خدای‌تعالی این حجاب‌ها را برطرف کند و یک‌یک هم خدای‌تعالی این حجاب‌ها را از بین ببرد تا حجابِ آخر، تا دیوار آخر را خراب نکنند، شما متوجّه نور نمی‌شوید. با دعاهای دیشب شما، دعاهای هفته‌ی گذشته شما، یقین بدانید که دیوارهای زیادی از تاریکی و غیبت برداشته شده. وعده کرده: إِنَّ اللَّهَ لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ (آل‌عمران / ۹) ما را وادار به دعا برای فرج کرده‌اند. فرج یعنی گشایش، یعنی دیواری از بین رفتن و هوایی روشن شدن. بنابراین این را بدانید تا آن یک لحظه‌ی آخری که به حضرتش اجازه داده می‌شود که پشت به خانه‌ی کعبه بزند و صدا بزند: یا اهل العالم انا امامکم المنتظر. ای اهل عالم من همان امامی هستم که همه‌تان منتظر من بودید.-بنابراین مأیوس نشوید- دعا بکنید. امروز روز دعاست، روز توجّه به خداست، دیشب شب دعا بود دعا کردید، امروز دعا کنید، روز جمعه -در حدیث داریم- که یک ساعتی دارد که در آن ساعت حتماً دعا مستجاب است. بنابراین از اوّل اذان صبح تا غروب روز جمعه باید دعا کنید که بعضی احتمال داده‌اند ساعت آخر روز جمعه آن ساعت باشد. بالاخص ساعت آخر روز جمعه را دعا کنید. دعاهای شما بی‌تأثیر نیست. إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ (آل‌عمران / ۳۸) خدای‌تعالی شنواست دعاهای شما را. من خیلی منتظر بودم، شما هم منتظر بودید که امروز که روز جمعه است، روزِ ضیافت حضرت بقیة الله هست صدای آن حضرت به گوشمان برسد. اگر رسید هنوز دیر نشده چه بهتر. و ان‌شاءالله خواهد رسید و اگر یک وقت خدای نکرده صدای آن حضرت به گوش‌مان نرسید، بدانید صدها حجاب از اطرافِ این سلول تاریک برداشته شده، شما متوجه نیستید. به دلایل مختلف. -نگویید می‌خواهند ما را سرگرم کنند! نه!- همه‌تان می‌دانید حرف‌هایی که من در عرایضم عرض می‌کنم دقیقاً قبلاً خودم بررسی می‌کنم، تحلیل می‌کنم، بعد برای شما عرض می‌کنم. حتماً بدانید دیوارهای زیادی برداشته شده و ان‌شاءالله یکی دو دیوار دیگر که برای ما که داخل این سلول هستیم فرقی نمی‌کند، چون یک دیوار هم تاریک می‌کند، صد دیوار هم تاریک می‌کند. از صد دیوار، نود و نه تا را که بردارند، باز هم تاریکیم. تا آن لحظه‌ی آخر که آن دیوارِ آخر را بردارند ما چیزی متوجه نمی‌شویم. بنابراین اوّل به خاطرِ آن که خدا را معتقدیم، احدی از ما معتقد نیست که خدایی نیست. همه‌مان معتقدیم، و همه‌مان معتقد به قرآنیم و همه‌مان معتقد به روایات متواتره‌ای هستیم که از پیغمبراکرم رسیده. همه‌مان متوجه یک حقایقی هستیم که از نظر ظاهر، بیشتر مردم متوجّه آن حقایق نیستند. بنابراین همه‌ی اینها به ما می‌گوید دعاهای شما مؤثرّ است. دعا برای فرج، فرج می‌رساند. منتها یک مقدار تحمل می‌خواهد. وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنْ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنْ الْأَمْوَالِ وَالْأَنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرْ الصَّابِرِینَ  الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ (بقره / ۱۵۵ و ۱۵۶) به خدا قسم مصیبتی بالاتر برای مردمِ زمانِ ما از اینکه یک رهبر عادلی نداریم، یک پیشوایی که دنیا را تحتِ برنامه‌ی عدالتش قرار بدهد نداریم، نیست. بزرگ‌ترین مصیبت برای شیعه، برای مسلمانها، برای کلّ مردم عالم این است که در صراط مستقیم نباشند. اگر مردمِ دنیا در صراط مستقیم حرکت کنند، نه اختلافِ اقتصادی داریم، نه اختلافِ سیاسی داریم، نه دشمن داریم، نه هیچ مشکلی در مقابل داریم. امّا متأسفانه امام‌مان غائب است، نائبش هم آن چنان که باید گوش به فرمانش باشند -حالا لااقل تمام مردم دنیا- آن هم وجود ندارد، بنابراین این مشکلاتی که سر راهمان هست بوجود می‌آید. امّا دعا کنید، یک نمونه خدای‌تعالی در قرآن برای ما بیان کرده با ضمیمه‌ی تفاسیر که بسیار امیدبخش است. آن نمونه، جریان حضرت موسی است. مردمِ بنی‌اسرائیل، حضرتِ یوسف به آنها گفته بود که شما مدّت زیادی منتظرِ حضرت موسی خواهید ماند. گرفتار خواهید شد، یُذَبِّحُونَ أَبْنَائَکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَائَکُمْ پسر بچه‌های شما را می‌کُشند و دختران را به عنوان کنیزی نگه می‌دارند. وَفِی ذَلِکُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّکُمْ عَظِیمٌ، (ابراهیم / ۶) این یک بلایی است که از جانب پروردگار -که بسیار مهم است- متوجّه شما می‌شود. امام صادق فرمود عین این جریان منتهی این جریان کوچک است، جریان شما بسیار بزرگ -به خاطر اینکه شما شاگردان خوبی هستید، تحصیلاتِ زیادی کرده‌اید، امتحانتان بسیار بزرگتر و مشکل‌تر است. این را من گفتم- و شما مبتلا می‌شوید به غیبت امام‌تان، اگر یوسف تنها یک چنین خبری داد ولی به ما مردم مسلمان پیغمبراکرم فرموده، ائمه‌اطهار همه‌شان گفته‌اند. -دیدید در این تابلوهایی که دوستان تهیّه کرده اند که خدا خیرشان بدهد هر یک از ائمه درباره‌ی وجود مقدس حضرت بقیة الله مطلبی فرموده اند- همه گفته اند، هزارها حدیث از طریق سنّی و شیعه به مردم مسلمان درباره‌ی حضرت حجه بن الحسن ارواحنا فداه گفته شده. در کتب تورات و انجیل، در کتاب زبور، وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ (انبیاء / ۱۰۵) همه جا گفته اند، برای ما فرموده اند. ما اگر اسلام را قبول داشته باشیم حتماً باید وجود مقدس حضرت بقیة الله را حاضر و ناظر در بین خودمان ببینیم و بدانیم. و اگر حضرت موسی علی نبینا و آله و علیه‌السلام در چهارصد سال که وعده داده بودند، بعد از چهارصد سال می آید و مردم بنی‌اسرائیل زیاد صبر نکردند، وقتی که مشغول آن امتحانِ سخت شدند، یُذَبِّحُونَ أَبْنَائَکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَائَکُمْ، در این وضع قرار گرفتند، چهل سال -در روایت دارد که- طول کشید. امّا ما مردم مسلمان، به خاطر رشد فکری‌مان، به خاطر شرح صدرمان، به خاطر استعداد قوی‌مان، مثل آن طفل ابجدخوان نیستیم. مثل یک دانشجوی حوزه و دانشگاهیم. امتحان ما را سهل نمی‌گیرند، هزار و صد و هفتاد و یک سال -که ان‌شاءالله سال بعدی نخواهد داشت- ما در بوته‌ی امتحانیم. بچّه‌های پسر ما را می‌کُشند. اگر فرزندان آنها را بدن‌شان را از آنها می‌گرفتند، فرزندان ما را روحشان را از آنها می‌گیرند. بچّه‌های پسر ما خدای من شاهد است که بوسیله‌ی بعضی از مشکلاتی که ما داریم -به خودتان که جوانهایتان بحمداللّه در این مجلس قرار گرفته اند نگاه نکنید- به وسیله دانشگاه، به وسیله‌ی اینترنت، به وسیله‌ی سایت، به وسیله‌ی روزنامه‌های انحراف‌دهنده، به وسیله‌ی مجلّات منحرفه،محیط بد، به وسیله‌ی هر چیزی که من حالا شاید یادم نیاید و شما می‌توانید بنشینید تا دهها چیز،فکر کنید، روحِ فرزندان شما را جلوی چشم‌ شما می‌کُشند. -حالا که ایران ما تا حدّی اسلامی است- از ایران به خارج قدَم بگذارید ببینید چطور قطعه قطعه می‌کنند فرزندان شما را. اگر دختران بنی‌اسرائیل را زنده نگه می‌داشتند برای کنیزی، -بگویم؟!- دخترهای ما را نگه می‌دارند برای تبلیغاتِ اجناس مزخرف و قلابی‌شان. به سیصد یا بیشتر کانالِ تلویزیون در ارتباطِ با ماهواره –و صدها اضافه بر آن- اگر نگاه کنید دختر را لخت می‌کنند یک جارو برقی در بغلش می‌دهند! یعنی حالا که می‌خواهید جاروبرقیِ ما را بخرید این دختر را هم نگاه کنید! ای خاک بر سر این زنهای نافهمِ دنیا که وسیله‌ی تبلیغات و پول در آوردن مردم ،آن هم مردم بی‌دین شده اند. ارزش خود را از دست داده اند. ارزشی که خدا برای زن قائل شده محبوبه‌ی الهی است، شانزده موضوع است که امتیاز به زن داده.این بیایید برقصد تا یک پیراهن را یا امثال اینها را به مردم بفروشد! آن قدر زن، بی‌ارزش بشود که -محبوبه‌ی خدا، محبوبه‌ی خداست، خدا صفت رحمانیّت و رحیمیت را در او قرار داده، خدای‌تعالی صفت ربوبیت خودش را در او قرار داده که- این زن بیاید کاری بکند که مردم با چشم شهوت به او نگاه کنند و با یک چشم خائنانه به او نظاره کنند! این بدتر است یا کنیزی فرعونیان؟! اینها بدتر از فرعونی‌ها هستند. اینهایی که در اروپا و امریکا و امثال اینها حتّی گاهی زنان مسلمان ایران هم هوس می‌کنند بروند آن‌جا و همان کنیزی، همان بدبختی، همان وضع را به خودشان نسبت بدهند و در وجودشان پیاده کنند! قدر این مجالستان را بدانید. بحمداللّه شما افرادی هستید که هم زن‌تان را، هم فرزندانتان را در حجابی که من در یکی از این کلماتِ سخن روز گفته بودم که حجاب برای زن، پرچم اسلام است و زنِ محجوبه، پرچمدار اسلام است. اگر در بین یک جمعیتی شما نگاه کنید ببینید زن‌هایشان همه حجاب دارند، می‌فهمید اینها مسلمانند. اگر پرچم لا اله الاّ اللّه را ببینید یک جمعی روی دست بلند کرده اند، می‌فهمید این جمعیت مسلمانند. اگر حتی در فیلمی ببینید زنهای محجوبه کار می‌کنند می‌گویید این فیلم را مسلمانها ساخته اند. امّا اگر دیدید نه! زن بی‌حجاب است، می‌گویید اینها یا مسلمان نیستند یا برای اسلام اهمیّت قائل نیستند. پرچم اسلام را الحمدللّه شما نگه داشته اید، نزدیک زن و دختر شما مردم مهذّبِ اهل تزکیه‌ی نفس کسی نمی‌آید، به فکر خیانتِ به آنها نمی‌افتد، ارزش او را حفظ می‌کند. وسیله‌ی تبلیغاتِ شومشان نمی‌شوند. هیچ فرقی نمی‌کند که بوسیله تصویر یک زنی، انسان بتواند کالایش را بفروشد یا یک زن واقعی باشد. اینقدر انسان خودش را بی‌ارزش کند؟ من وقت اینکه بتوانم شانزده امتیازی که تا به حال به دست آورده ام و زنها بر مردها امتیاز دارند -بیشتر از این پیدا نکرده ام- و وقت اینکه اینها را شرح بدهم ندارم. امّا این را بدانید که زنهای شما اگر از حریمِ خودشان تجاوز نکنند، از آنچه خدا برایشان قرار داده تجاوز نکنند، اینها خیلی ارزش دارند. امّا همانطوری که بنی‌اسرائیل را پسرانشان را می‌کُشتند ولی زنهایشان را نگه می‌داشتند، ما متأسفانه به دست طاغوتی‌ها هم زنهایمان از بین رفته اند و هم مردهایمان. اگر زمانِ غیبت حضرت موسی چهل سال طول کشید؛ یک روز عالِم بزرگ بنی‌اسرائیل مردم بنی‌اسرائیل را در بیابان جمع کرده بود، می‌ترسیدند اسم موسی را ببرند؛ الان هم شما خیال می‌کنید آزادید، در ممکت اسلامی شیعی، کنار مسجد جمکران، سه میلیون جمع می‌شوید، این در ایران است. در خارج از کشور، شما اگر بروید اسم امام زمان را نمی‌توانید ببرید. گاهی نفوذی‌های دشمنان امام زمان متأسفانه در ما نفوذ می‌کنند. دیشب عرض کردم بیاییم به جای همه‌ی مداحیها، به جای همه‌ جشن‌ها، به جای همه‌ی مسائلی که درباره‌ی حضرت بقیة الله عرض می‌کنیم یک چیزهایی بگوییم که مردم را نسبت به معرفت آن حضرت روشن کنیم. گاهی انسان گوش می‌دهد متأسفانه -من نمی‌خواهم بگویم چه می‌گویند که همان شاید القای حرف آنها در شما باشد.- یک چیزهایی می‌گویند که همه‌تان هم شنیده اید که علاوه بر اینکه امام زمان را معرفی نمی‌کنند دوستان حضرت ولی‌عصر را به شبهه می‌اندازند! راجع به طول عمر که دیشب عرض کردم. راجع به دیدن حضرت، بعضی هستند با اینکه نسبتاً عالمند، به صورت ظاهر اصطلاحات را بلدند، می‌گویند نمی‌شود امام زمان علیه الصلوه و السلام را دید! نمی‌شود! این خیلی حرف است! یک کسی در بدن فیزیکی باشد، در بین مردم هم باشد دیده نشود! بهتر همین است که بگویی آقا نیست! وجود ندارد! دیده نمی‌شود یعنی چه؟! محال است که حضرت دیده نمی‌شود. بله؛ می‌شود گفت همه نمی‌شناسند او را، الان در این مجلس جمعیت زیادی هستند اگر از من هم بپرسند بعضی‌ها را می‌شناسی؟ می‌گویم گاهی دیدمش، ولی اسمش را، خصوصیتش را، شغلش را، کارش را نمی‌دانم. این ممکن است. امّا باشید اینجا و دیده نشوید، این می‌شود حالتِ یک جنّی که باصطلاح دیده نمی‌شود! جنّ هم که الان شما معتقد نیستید در این مجلس باشد. پس نیست! این کار دشمن امام عصر ارواحنافداه است. حضرتش دیده می‌شود، علمای بزرگی که همه معتقدیم که اینها بسیار باعظمتند اسم می‌برم: علامه حلی، علامه مجلسی، مرحوم سیّدبحرالعلوم، اینها دروغ می‌خواستند بگویند؟! چرا دروغ بگویند؟ علت دروغ گفتن‌شان چه بوده؟ اینها دیده اند، شناخته اند، حضرت خودش را معرّفی کرده اگر نشناخته اند. علامه حلّی می‌گوید سوار اسب یا مرکَب بودم، داشتم می‌رفتم یک شلاّقی دستم بود افتاد، در عین حال از قبل یک آقایی، یک عربی، در کنار این مرکب من پیاده می‌آمد. با من صحبت کرد، سرصحبت باز شد. -معمولاً با یک عالم که انسان صحبت می‌کند اوّل از مطالب جزئی شروع می‌کند بعد کم‌کم می‌رسد به مطالب بالا- می‌گوید: هر چه من رفتم بالا دیدم او بالاتر از من آمد! رسیدم به یک بحثِ فقهی بسیار مشکل که من نظرم یک چیز بود، این عرب یک چیز. گفتم: نه! این روایت ندارد. چون ما طبق روایات حرف می‌زنیم، -آن وقتها کتابهای خطی بود، یا اگر چاپی بود خیلی به ندرت کتابها در دست مردم بود- ایشان فرمود که در کتاب تو این روایت هست منتها در حاشیه‌اش نوشته شده تو آن را متوجّه نشدی! یکدفعه با خودم گفتم که: این آقا کیست؟! –تا اینجا نشناخته- ایشان کسی هست که از کتاب من، در کتابخانه من، آن هم من مطالعه کردم ندیدم ، او دیده! این که هست؟! در ذهنم آمد شاید آن کسی است که معصومِ از جهل است، همه چیز را بخواهد بداند می‌داند. گفتم: در زمان غیبت کبری می‌شود خدمت حضرت ولی‌عصر رسید؟ ایشان در این بین دولا شده بود آن شلاق من را بردارد، به دست من بدهد – مهربان است آقا، بزرگوار است آقا، متواضع است آقا- فرمود: چطور نمی‌شود که خدمت امام زمان رسید و حال اینکه دارد شلاقت را به دستت می‌دهد؟! خودش را معرّفی کرد. در بعضی از تشرّفات بعضی‌ها خواسته اند خودشان را معرفی نکنند و جریانشان را نگویند، حضرت مکرر به آنها فرموده است: بگویید برای مردم. آنهایی که می‌گویند نمی‌شود خدمت حضرت رسید و دیده نمی‌شود، می‌دانید منظورشان چه هست؟ حالا یا خودشان –چون بعضی از افراد گفته اند که من فکر نمی‌کنم اینقدر دشمن باشند که این حرف را بزنند- با القا دشمن این کار را کرده اند. این یقینی است. که طبعاً این طور است که اگر نشود دید، کسی دنبالش نرود، این همه می‌روند مسجد جمکران، همه برگردند. از نظر روحی که امام زمان همه جا هست، از نظر بدنی باید بروند ببینند او را در مسجد جمکران. اینها برگردند! یاد امام زمان فراموش بشود، به فکر حضرت نباشند. دشمن این کار را کرده و بهترین دلیل –آقایان شما فکر کنید- بهترین دلیل بر وجود چیزی دیدنش است. اگر این دلیل را از انسان بگیرند، الان به شما بگویند اینجا ده جلد کتاب هست ولی شما نمی‌بینید، چه دلیلی بر این که این کتابها اینجا هست دارید؟ وقتی می‌توانید دلیل قانع کننده‌ی صد درصدی داشته باشید که ده جلد کتاب اینجا باشد. چطور می‌خواهند ثابت کنند وجود مقدس حضرت بقیة الله را با این جمله؟! و بهترین دلیل بر وجود مقدّسش بر این که هست، همین هست که می‌بینند او را، مشاهده‌‌اش می‌کنند-بعضی از این همسایه‌های ما در همین یکی دو شبی که اینجا دوستان داشتند خدمت می‌کردند حالا ولو اینکه در خواب گفتند ولی اگر یک مقداری تهذیب نفس کنند در بیداری هم می‌بینند- من افرادی را آقایان سراغ دارم نمی‌گویم به شما، بعضی‌هایشان چهل مرتبه، بعضی‌هایشان نود مرتبه خدمت امام زمان علیه الصلوهو السلام رسیده اند. به شما نمی‌گویم حتی شما -از دو حال خارج نیست- یا می‌گویید که چرا ما نه؟ یا اینکه خدای نکرده  باور نمی‌کنید. و اینکه حضرت ولی‌عصر علیه الصلوه و السلام گاهی به صورت‌های مختلفی دیده می‌شوند. اینطور فکر نکنید که حضرت اینقدر برای شما ارزش قائلند که تغییر قیافه می‌دهند برای شما! نه؛ در چشم‌ شما تصرّفِ لحظه‌ای می‌کنند شما یک طوری دیگر می‌بینید، مکرّر دیده شده، در یک حجّ، در یک مسجدالحرام، در تقریباً یک روز، چند شکل حضرت را یک نفر دیده بود و همه‌اش هم یقین داشت که امام زمان است. آمده بود می‌گفت چطور می‌شود؟ من به او گفتم: در چشم تو، آقا تصرّف کردند. حالا چرا این کار را می‌کنند؟ برای اینکه آشنا نشویم، ما ظرفیّت نداریم، تا شناختیمش دو سه دفعه به یک شکل و یک قیافه دیدیمش می‌رویم رفقا را خبر می‌کنیم، می‌گوییم بیا! آقا را من پیدا کردم! به همدیگر می‌گویید، کم‌کم همان چه که خدا نمی‌خواهد انجام می‌شود. این هم علّتش. خیلی هم علّت واضحی است. لذا حضرت تصرّف می‌کنند. تصرف؛ فکر نکنید یک کار فوق‌العاده‌ای حالا برای خاطر شما کرده اند، نه! ما خودمان گاهی یک نفر را می‌دیدیم، خیال می‌کردیم فلانی است، یک مقداری این را پررنگش کنید، رنگش را زیاد کنید، همان می‌شود. مسأله‌ی خیلی فوق‌العاده‌ای نیست. اگر مکرر خدمت حضرت رسیدید با لباس‌های مختلف، با قیافه‌های مختلف، گاهی تنومند، گاهی لاغر، گاهی با یک صورت‌هایی -که حالا من نمی‌توانم مفصّل عرض کنم- خدمت حضرت رسیدید انکار نکنید. حتّی اگر احتمال دادید الهام می‌شود به شما، -شما نمی‌دانید- در خواب هیچ وقت این فکر را کرده اید یا نه؟ بیدار می‌شوید می‌گویید من خواب امام رضا را دیدم. از کجا معلوم آن آقایی که تو دیدی امام رضا بود؟ می‌گویید در خواب فهمیدم. همان فهم می‌آید در بیداری. منتهی در بیداری چون انسان حواسش پرت‌تر است گاهی می‌شود که فهمش هم ضعیف‌تر می‌شود، شک و تردید هم وارد می‌شود اگر یک جایی ابتدائاً به شما الهام شد که ایشان حضرت بقیة الله ارواحنا فداه هست، خوب نگاهش کنید، لذّت ببرید، بهره‌برداری کنید، و چون در بیداری هست به طرفش نروید. اگر بخواهد خودش شما را به طرف خودش می‌کشد و با شما حرف می‌زند و خودش چون اختیار در دست آن حضرت هست به شما خودش را معرّفی می‌کند، همانطوری که به علامه حلّی معرفی فرمود. با ادب باشید. مرحوم مجلسیِ بزرگ، پدر علامه مجلسی از علماء بسیار بزرگ، می‌گوید وارد حرم سامرا شدم دیدم آقا آن‌جا تشریف دارند، دست‌ها را از آستین عبا کشیدم، زیارت جامعه را شروع کردم، خواندم. مثل مدّاح‌‌ها که می‌ایستند و با ادب من زیارت جامعه را خواندم. بعد حضرت فرمودند: بیا جلو! من ترسیدم بی‌ادبی کنم، بی‌ادب بشوم، بی‌ادبی کنم یک دو قدم رفتم جلو که اطاعت امر ایشان را بکنم، گفتند بیا جلو، رفتم جلو، رفتم جلو، تا آنکه من را در بغل گرفتند گفتند: نعمه الزیاره، این زیارتِ جامعه، زیارت بسیار خوبی است. ای کاش شک‌ّ‌ها و تردیدها، اینها را، این حرفهای بیهوده دیگران را از دل بیرون بریزیم و اگر به ما الهام شد -به مرحوم سیّدبحرالعلوم که گفته بود که این آقاست دارد قرآن می‌خواند؟ در حرم امیرالمؤمنین مشغول قرآن خواندن بودند، معلوم است با صدای بلندتری هم می‌خواندند، عرض کرد:

چه خوش است صوت قرآن ز تو دلربا شنیدن     به رخت نظاره کردن سخن خدا شنیدن

من نمی‌گویم هر وقت خدمت حضرت رسیدید برای دیگران بیان کنید، چون گاهی می‌شود انسان را عُجب می‌گیرد، گاهی بوسیله‌ی این، انسان ممکن است مستأصل از دین بشود ولی اگر اینها نیست، بگویید برای مردم. بهترین دلیل بر اثبات وجود مقدس حضرتش دیدن آن حضرت است. به دنیا اعلام کنید: آی دنیا! همه‌تان منتظرِ منجی آخرالزمان‌ هستید، امّا ما منجی را داریم، می‌بینیم، در خدمتش هستیم. ان‌شاءالله نزدیک بشوید از در خواب دیدن به بیداری دیدن، و از بیداری دیدن به کنارش قرار گرفتن، و از کنارش قرار گرفتن، اطاعت امرش کردن و ان‌شاءالله از یاوران آن حضرت باشید، این راهش است. والاّ دورادور آدم چه کاری می‌تواند بکند؟! آن کسی که مسخره می‌کند همه‌ی شما را با این جشن‌تان این می‌تواند یار امام زمان باشد؟! آن کسی که اکتفا می‌کند به چراغانی کردن، حالا یا برای اینکه مغازه‌اش رونق بگیرد یا مردم او را شیعه بدانند، این چه کاری می‌کند؟ امّا آن کسی که در دل محبّت حجه ابن الحسن را دارد، لحظه‌ای طاقت نمی‌آورد. –خدا رحمت کند- پدر من به من می‌گفت اگر دیدی کسی در می‌زند رفتی درِ خانه، دیدی آقایی است این خصوصیّات را دارد تو حرف نزنی! بیا زود خبرش را به من بده! یک شب در عمره در مکّه در خدمتش بودم که همان سال یا سال بعدش یا چند سال بعد فوت کرد.-الان در ذهنم نیست- پاهای ایشان ورم کرده بود، کلّیه‌های ایشان مریض بود. آخر شب آمدم در مسجدالحرام دیدم نشسته گریه می‌کند. من خیال کردم این شرطه‌ها اذیّتش کرده اند. گفتم چرا گریه می‌کنی؟ گفت از سرشب مکرّر برای حضرت طواف کرده‌ام امّا هنوز خدمتش نرسیده‌ام. منتظر باشید هر جا می‌روید، نگاه کنید امام زمانتان را شاید ببینید. اگر مسلمانید، اگر شیعه هستید، اگر اهل تزکیه‌ی نفس هستید، حرف احدی را در این ارتباط گوش ندهید. آقا را می‌شود دید. حتماً هم هست و حتماً هم من خواهم دید. نهایت این می شود که نباید به کسی گفته بشود. نگویید به کسی. هر کسی لیاقت ندارد اسم آقا را با گوشش بشنود. ان‌شاءالله همین طور باشید، من کمتر دوستانی که در این مجلس الان هستند که با من مأنوس بوده اند سراغ دارم که خدمت حضرت نرسیده باشند –مگر آنهایی که نمی‌شناسم-. هر کدام‌تان نرسیده‌اید از قافله عقب هستید. هر کدام نرسیده‌اید، این را بدانید که شک و شبهه‌ای که از شیطان است به قلبتان وارد شده والاّ هر کدام یا در خواب یا در بیداری خدمت حضرت رسیده اند و من همه‌تان را، اکثریّتتان را لااقل می‌شناسم. امیدواریم امروزمان روز سرنوشت‌ساز باشد برایمان. از دلتان پاک کنید این که حضرت ولی‌عصر را نمی‌شود دید. از دلتان این رجس را پاک کنید که حضرت ولی‌عصر ارواحنا فداه در بین ما نیست. در بیابانها، کجا، معلوم نیست زندگی می‌کند! دعای ندبه می‌گوید: بنفسی انت من مغیّب لم یخل منّا. ان‌شاءالله امیدواریم این حرفها تأثیر کند روز نیمه‌ی شعبان. خدایا در دهان آن کسی که مردم را از امام زمان به هر وسیله‌ای دور می‌کند در دهانش بزن. او را بیچاره‌اش کن که خودش بفهمد که از کجا خورد. خیلی دل من پُر است از دست این عدّه. خدا می‌داند از بهائی‌ها این قدر بدم نمی‌آید که از این افراد که مرموزانه می‌خواهند از امام زمان مردم را دور کنند، بدم می‌آید. چون حرف اینها تأثیرش بیشتر از حرفِ یک منحرفِ از دین خارج است. روزنامه‌ها را وادار کنید نام مقدس امام زمان را ببرند. سهم امامی که الان به دست علما، بزرگان می‌رسد، مال که هست؟ مال امام زمان. چطور پولش هست خودش نیست؟! شما سهمِ امام‌ بده، هستید. آنها هم سهم امام بگیر. پولی رد و بدل بالاخره می‌شود، این پول مال که هست؟ چه هست؟ باید هر دو طرف بفهمند. من آقا اگر پولی داشته باشم داده باشم دست شما، شما بخواهید به کسی بدهید، من این وسط مطرح نباشم، درست است این حرف؟! یا صاحب‌الزمان باید گفته بشود، توسّل به آن حضرت بشود. آقا این پول سهم امامی که به من رسیده به کجا بدهم؟ به که بدهم؟ یک مقداریش را به خود آقایی که ماشاءاللّه وضع مالی‌اش هم خیلی خوب است و با ریش تراشیده هست و تشکیلات، به خودش ببخشیدیم! و یک مقدار هم، -عجیب است توقع دارند! می‌آیند پیش من، می‌گویند آقا چقدرش را به ما می‌بخشید؟! باید بگوییم چه؟!- یک مقدارش را به او ببخشم، یک مقدارش هم خودشان بردارند خرج زندگی کنند، یک مقدارش هم حالا اگر زیاد آمد به بعضی جاها بدهند که اسم‌مان ثبت بشود که ما پول‌بده هستیم! اسم امام زمان را ترویج کنید. حالا آنکه از من و شما بر می‌آید، حالا سهم امام به شما، از نظر مالی اکثراً تعلّق نمی‌گیرد به ما هم که من چون مرجع تقلید کسی نیستم به من تعلق نمی‌گیرد. پس هیچ! مسأله‌ی مهم‌تر، نام مقدس امام زمان است. پول بدهید آقایان! پول بدهید می‌شود. در روزنامه‌های کثیرالانتشار نام مقدس امام زمان تبلیغ بشود. تو برای آن کالایی که می‌خواهی دو قِران استفاده کنی پول می‌دهی، این را هم بده. تبلیغات کنید. بگذارید امام عصر ارواحنا فداه بیایید در زندگی ما. بیایید در خانه ما. بیایید در جامعه ما و ان‌شاءالله امیدواریم موفق باشید و خدای‌تعالی کمک‌تان بکند. اگر پولی برای تبلیغات هم می‌خواهید بدهید، برای تبلیغات کالایتان، می‌خواهید بدهید، به جایش به نام امام زمان تبلیغ کنید ان‌شاءالله آن جنس شما را خدای‌تعالی ملائکه‌اش را می‌فرستد می‌خرد.

خوب! روز بسیارخوبی است. روز پر عظمتی است، نیمه‌ی ماه مبارک شعبان است. امروز یک حاجت داریم -حاجت شخصی و خصوصی- از حضرت بقیة الله ارواحنا فداه. ما نمی‌خواهیم ایشان را به مرحله‌ی خیّاط بیاوریم ولی خیّاط خدایی است. صبغهاللّه، نقّاش خدایی است، رنگ خدایی می‌زند به ‌ما. از ایشان تقاضا می‌کنیم یک دست لباس تقوا، همان  فرم لباسی که خودتان پوشیده اید. چه فرمی؟ ما هیچ فرمی جز فرم لباس خودتان نمی‌خواهیم! همان را برای ما عنایت کنید. پانزده روز هم وقت هست تا ماه رمضان، می‌خواهیم وقتی که وارد آن ضیافت‌اللّه شدیم همه بدانند لباس ما لباسی است که امام زمان به ما هدیه داده. فرم لباس امام زمان. هر کسی که لباس فرم دارد مشخص است که این مال کدام مملکت است، مال کدام جمعیّت است، مال مثلاً چه ملّتی است. ما می‌خواهیم یک لباسی باشد حتّی یک دکمه‌اش هم، -یک دکمه‌اش هم- نیفتاده باشد. پارچه‌اش هم پاره نباشد. نوی نو باشد. لباس تقوا، تقوا شامل همه چیز می‌شود، یقه‌اش هم چرک نباشد، گناه و معصیتی هم به آن متوجّه نشده باشد، شما این را امروز جدّی بخواهید، یک وقت می‌بینید واقعاً لباس تقوا داده شد. خودتان را می‌توانید تِست کنید. لباس خود حضرت لباس عصمت است، حالا آن لباس را از نظر جنس ما کاری نداریم ولی شبیه آن لباس باید باشد. فرم آن لباس باید باشد، خدایا به آبروی حضرت حجه ابن الحسن به جان مادرش زهرا، لباس تقوای ما را فرم لباس حضرت بقیة الله قرار بده. و همین امروز این لباس را به ما بپوشان.

–آقایان ان‌شاءالله بعد از جلسه تشریف نبرید چون یک ساعت، نیم ساعتی که وقت داریم تا نماز ان‌شاءالله یک چند نفر از دوستان اشعاری می‌خوانند. روز نیمه شعبان هست بعد هم ان‌شاءالله -دیشب جناب آقای گودرزی زحمت اطعام اینجا را کشیدند- امروز هم حضرت حجهالاسلام و المسلمین جناب آقای کاشانی زحمتش را کشیده اند که ان‌شاءالله این غذاهای متبرّکانه‌ی این مجلس را بخورید تا ان‌شاءالله امام زمان، لباس‌تان را هم به شما تحویل بدهند و تشریف ببرید که با لباس تقوا زندگی کنید.

نسئلک اللّهم و ندعوک باعظم اسمائک و بامام زماننا یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه یا رحمن یا رحیم یا غیاث المستغیثین، خدایا روز نیمه‌ی شعبان است و روز جمعه هست. به برکت وجودِ مقدس حضرت ولی‌عصر قسَمت می‌دهیم همین امروز فرج آن حضرت را برسان. خدایا ما را از بهترین اصحاب و یارانش قرار بده. قلب مقدسش را از ما راضی بفرما. دین و دنیا و آخرتمان را زیر سایه‌ی آن حضرت حفظ بفرما. پروردگارا به آبروی حجه ابن الحسنقسَمَت می‌دهیم لباس تقوایی که در قرآن بیان فرموده‌ای امروز به ما بپوشان. خدایا ما را از همه‌ی بدی‌ها دور نگه بدار. به همه‌ی خوبی‌ها موفق بفرما. معرفت خودت، معرفت امام زمانمان، معرفت دینمان، شناخت حقایق دینمان را به ما عنایت بفرما. پروردگارا فاطمه‌ی زهرا را از ما راضی بفرما. پروردگارا به آبروی حجه ابن الحسن قسَمت می‌دهیم گرفتاری‌های مسلمین جهان برطرف بفرما. مرض‌های روحی‌مان، مریض‌های اسلام، شفا عنایت بفرما. مریض‌های منظور شفای کامل عنایت بفرما. امواتمان، شهدایمان، غریق رحمت بفرما. امام راحلمان را، مخصوصاً شهدایی که بسیار عزیز بودند -می‌خواستم نام بعضی‌ها را ببرم امّا خدا خودش می‌داند منظور که هست- خدایا به آبروی حضرت ولی عصر، همه‌ی آنها را ترفیع درجات مرحمت بفرما. امام راحلمان ترفیع درجات عنایت بفرما. خدایا روز عید است و روز برکت است و روز رحمت است و روز مغفرت، خدایا همه‌ی اینها را به ما عنایت بفرما، عاقبت امرمان ختم بخیر بفرما،و عجل فی فرج مولانا. 

 

 

لینک ویدیو در آپارات: کلیک کنید

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم

بسم‌ اللّه الرحمن الرحیم

الحمدللّه و الصلوه و السلام علی رسول اللّه و علی آله آل اللّه لاسیّما علی بقیة الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنه الدّائمه علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ هَذَا الْقُرْآنَ وَإِنْ کُنتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنْ الْغَافِلِینَ (یوسف / ۳)

حسن تصادف که نمی‌شود گفت تصادف است و ان‌شاءالله کار خداست و تأیید این است که ان‌شاءالله مطالبمان و به خصوص قرآن‌خواندنمان طبق خواست پروردگار است من در این هفته‌ی گذشته فکر می‌کردم که آیه‌ی شریفه‌ی بَقِیَّهُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنتُمْ مُؤْمِنِینَ (هود / ۸۶) در قرآن خواندن هفته‌ی گذشته‌تان بود و از امروز هم سوره‌ی یوسف در این دو سه هفته‌ای که در پیش داریم در ماه شعبان پیش آمده و ان‌شاءالله توجّه داشته باشید چون همه‌ی سوره‌ی یوسف باید مورد برداشت واقع بشود، لذا چهار بخش شده سوره‌ی یوسف که اوّل، آیات را می‌خوانند و بعد ترجمه و بعد هم برداشت. و شما همه می‌دانید که سوره‌ی یوسف یک مسأله‌ای است از عشق و علاقه حضرت یعقوب به حضرت یوسف و غیبت حضرت یوسف در مدّتی که حضرت یعقوب علیهما ‌السلام ایشان اشک می‌ریخت در غیبت حضرت یوسف تا جایی که کم‌کم اگر تفضّل پروردگار و الهام الهی و وحی الهی نبود، حضرت یعقوب فکر می‌کرد همانطوری که برادران یوسف فکر کردند که یوسف از بین رفته و دیگر وجود ندارد. ما هم در این زمان، یوسفِ فاطمه‌ی زهرا سلام اللّه علیها که همانطوری که آنها و اُمم گذشته ضعیف بودند یوسف‌شان خدمتگزار یوسف ماست و یوسف ما محبوبترین شخص است در نزد پروردگار و همان طوری که یوسف بر اریکه‌ی قدرت نشست و مصری را از بدبختی نجات داد ان‌شاءالله یوسف ما بر اریکه‌ی قدرت به همین زودی خواهد نشست و دنیایی را از قحط و بدبختی نجات می‌دهد و این آیات بسیار مناسب. و من حتّی همین چند هفته‌ی قبل فکر نمی‌کردم یک چنین تصادفی بکند. هفته‌ی گذشته یک دفعه برخورد کردم به آیه‌ی بَقِیَّهُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنتُمْ مُؤْمِنِینَ که بحمداللّه در کنار قبر علی بن موسی الرضا علیه الصلوهو السلام برایتان توضیح دادم و این هفته باز هم متوجه نبودم اینجا که نشسته بودم در آیه‌ی اولی که قرائت شد نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ ای پیغمبر، ما بر تو بهترین قصّه‌ها را، بهترین حکایت‌ها را، که باید به عمق این آیات و این سوره‌ی مبارکه رجوع کرد و بگوییم بهترین خبرها را، بهترین بشارت‌ها را، ان‌شاءالله در این ماه شعبانی که در نیمه‌اش وجود مقدس حضرت بقیة الله ارواحنا فداه متولّد می‌شوند، أَحْسَنَ الْقَصَصِ، احسن الحدیث، احسن الحکایات، و احسن البشارات، بهترین بشارت‌ها. که یک مدّتی که حضرتش در غیبت کبری و صغری به سر بردند و حتّی ظهور صغری را هم دارند می‌گذرانند ان‌شاءالله برای ما این تفأّل به نیکی است -چون به قرآن باید تفأل زد- تفأل به نیکی است که ان‌شاءالله امسال در نیمه‌ی شعبان یا بعد یا قبل -که اختیار تعیین وقت با ذات مقدس پروردگار است- به ما احسن‌ البشارات را، که ظهور حضرت بقیة الله باشد خواهند داد، اگر چه ما از غافلین هستیم. خدا به پیغمبراکرم می‌فرماید -خطاب به ایشان است ولی از باب ایّاک أعنی وإسمعی یا جاره، می‌فرماید-: وَإِنْ کُنتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنْ الْغَافِلِینَ، حضرت بقیة الله ارواحنا فداه هم در کتاب انجیل و تورات نوشته -حتی همین انجیل و تورات فعلی- و هم در قرآن آمده است که وقتی که آن حضرت می‌آید بغتهً، همه غافلند مگر خواص از اصحاب و یاران آن حضرت. یک دفعه ظاهر می‌شود دفعتاً نیست، از هزار و سیصد و چهل قمری شروع شده ولی ما چون غافلیم برای ما ظهور آخرش یعنی لحظه‌ی آخرِ ظهورش یک دفعه به نظرمان می‌رسد چون غافلیم. و ان‌شاءالله امیدواریم این ماه مبارکِ شعبان که ماه بسیار بزرگی است -بی‌جهت نبوده که پیغمبراکرم صلی اللّه علیه و آله و سلّم یدأب فی صیامه و قیامه، دأبش این بود، روزها روزه بگیرد، شبها به پا بایستد، فی لیالیه و ایّامه، در شبها و روزها متوجه خدا باشد. چون ماه سرنوشت‌سازی ان‌شاءالله خواهد بود. حالا اگر در آینده در این ماه نباشد در گذشته که تولّد حضرت در یک چنین روزی، در یک چنین ماهی، در نیمه‌ی این ماه بوجود آمده و انجام شده، که وقتی حضرت بقیة الله ارواحنا فداه از مادر متولد شد دیدند روی بازوی راستش نوشته: جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا (اسراء / ۸۱) لذا این ماه را پیغمبر به خودش اختصاص داده، و هذا شهر نبیّک، این ماه پیغمبر توست خدایا. در این ماه باید انسان کوشش کند حجاب‌های ظلمانی و نورانی را از بین ببرد چنانکه در مناجات شعبانیه هست تا جایی پیش برود که به وجود مقدس امام عصر ارواحنا فداه برسد.حجابهای نورانیّه، ظلمت و نورانیت و این حجاب‌ها در این ماه که مقدّمه‌ی ماه رمضان است ان‌شاءالله باید از بین برود. من در کتاب «در محضر استاد» نوشته‌ام -شاید اوّلین کسی باشد که این مطلب را اینطور که با عقل و فکر و روایات تطبیق می‌کند توضیح داده باشم- که حجاب ظلمانی، حجاب تاریک، بعضی از حجابها تاریک است یعنی از بس تاریک است انسان آن طرف را نمی‌تواند ببیند. شب است، ظلمت است، شما تا چند قدمی را نمی‌توانید ببینید. این را می‌گویند حجاب ظلمانی. ظلمت مانع از شناخت و دیدن حقیقت است. این ظلمت همان معصیت‌ها و گناهانی است که یک انسان ممکن است انجام بدهد. این ظلمت همان صفات رذیله‌ی زشتی است که واجب است انسانها از بین ببرند. لذا بعضی‌ها در حجاب‌ ظلمانی هستند. یا در مثل شبی زندگی می‌کنند و یا کورند و روی چشم‌شان حجاب افتاده. خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَهٌ (بقره / ۷) بعضی اینطورند. معصیت‌کارها، آنهایی که به فکر تزکیه‌ی نفس و از بین بردن صفات رذیله‌ی نفسانی نیستند، اینها یک عده هستند که در حجابِ عظیمی هستند. مثل یک انسانی که در یک سلولی او را زندانی کرده اند و پشت این سلول تا جایی که فکر کنید، دیوار گذاشته اند به تمام معنا تاریک است. تنها راهِ روشن شدن این سلول این است که دیوارها را خراب کنند، تا آن دیوار آخر،خراب نشود او از نور چیزی متوجّه نمی‌شود، حجاب نورانی چه هست؟ حجاب نورانی مثل نور خورشید است. شما اگر بخواهید خورشید را ببینید مستقیم نمی‌توانید ببینید. چرا؟ به جهت اینکه یک نور بسیار زیادی از خودش پخش می‌کند که شما مستقیم نمی‌توانید ببینید. اگر خواستید ببینید باید یک شیشه‌ای را دودی کنید یا یک قدری نور او را کم کنید تا بتوانید جرم خورشید را ببینید. بعضی از مردم حجاب نورانی دارند. حجاب نورانی از مرحله‌ی صراط مستقیم در راه تزکیه‌ی نفس ممکن است شروع بشود و تا آخر هم باشد. یعنی انسان بین خودش و خدای خودش یک چیزی را این وسط دوست دارد که نه خداست و نه ظلمت است. مثلاً –همانطوری که شنیده‌اید- یک عده هستند فقط بهشت را دوست دارند، فقط راحتی خودشان را دوست دارند، استراحت خودشان را دوست دارند، آن محبتی که من در بحث‌های گذشته عرض کردم آن محبّت را به ذات مقدّس پروردگار ندارند. خدا را می‌خواهند به خاطر بهشتش، خدا را می‌خواهند به خاطر نعمتهایی که در دنیا به آنها داده و اگر آن طوری که من عرض کردم در بحث‌های گذشته کسی خدا را دوست داشته باشد این حجاب نورانی را هم ممکن است از بین ببرد که در یک جمله امام علیه الصلوهو السلام در همین مناجات شعبانیه می‌فرماید: حتی تخرق أبصار القلوب حجب النور. این حجابِ نور را پاره کنم و به تو برسم. اللَّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ (بقره / ۲۵۷) از ظلمت، مؤمنین باید به نور بیایند و از نور باید به حقیقت برسند. -خوب دقّت کنید- هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَمَلَائِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ (احزاب / ۴۳) خدا به چه کسی صلوات می‌فرستد که یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَمَلَائِکَتُهُ در بحث‌های گذشته گفتم که رحمت پروردگار تقسیم به رحمت عام و رحمت خاص و رحمت‌ خاص‌الخاص می‌شود. رحمت‌خاص الخاص برای پیغمبراکرم، آل پیغمبراکرم و صابرینی که مراحل تزکیه‌ی نفس را گذرانده‌اند، شامل اینها می‌شود. این صلوات چه می‌کند؟ هم پیغمبر اکرم بر این دسته از افراد صلوات می فرستد، هم خدا، هم ملائکه. کار این صلوات این است که انسان را از ظلمات، از گناه، از معصیت، از صفات رذیله، بیرون می‌آورد. لِیُخْرِجَکُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ، وقتی به نور رسیدید جلوی راهتان را می‌بینید. دیگر کارها برایتان آسان می‌شود. در روشنایی انسان هیچ وقت گم نمی‌شود. در روشنایی انسان هیچ وقت در چاله نمی‌افتد. هیچ وقت برای او علی و بعضی از مدّعیان خلافت یکسان نیستند. ائمه‌اطهار علیهم الصلوهو السلام که منبع نورند و فاطمه‌ی زهرا سلام اللّه علیها که کوثر است برای او آنچنان مفیدند که منجی این افراد خواهند بود -ببینید- من در همین آیاتی که در این هفته می‌خواهید بخوانید ان‌شاءالله، یک مطلبی همین جا گوش دادم که لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ، (یوسف / ۲۲) که وقتی که حضرت یوسف به رشد خودش هم از نظر بدنی هم از نظر روحی، حضرت یوسف از نظر روحی یک کمالاتی داشت، تا وقتی روی دامن پدرش بود و نازش می‌کردند شاید به این کمال نمی‌رسید. او را واگذاشتند، افتاد در دست‌انداز. افتاد به ریاضت‌های سختِ شرعی. برادران یوسف، یوسف را از دامن پدر جدا کردند، انداختند او را فی غیابات الجبّ؛ در چاههایی که در وسط بیابان آب نداشت. در آن‌جا انداختند او را. ولی حضرت یوسف در آن‌جا صبر کرد. یک خوابی دیده بود، یک روزی خواهد شد که إِنِّی رَأَیْتُ أَحَدَ عَشَرَ کَوْکَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَیْتُهُمْ لِی سَاجِدِینَ (یوسف / ۴) –خیلی عجیب است- یعنی همه‌ی مسائل در مقابل من کوچک شد. حضرت یعقوب به او گفت لَا تَقْصُصْ رُؤْیَاکَ عَلَى إِخْوَتِکَ (یوسف / ۵) ای پسر! این قضیه‌ی را، این خواب را به برادرانت نگو. آدمی که ظرفیت دارد همین نگو در حضرت یوسف ظرفیّت بوجود آورد. نگو حرفهایت را به هر کس. اسرار دلت را به مردم نگو. ناراحتی‌هایت را برای مردم توضیح نده. از این ساعت تا آخر در موارد ضروری حضرت یوسف حرف زده و اگر هم حرف زده تبلیغ رسالتش را، تبلیغ وحدانیت پروردگار را کرده. خیلی کوتاه و خیلی کم حرف. آوردند انداختند او را در چاه. یک عده آمدند آب بکشند، او را از چاه در آوردند، یَا بُشْرَى هَذَا غُلَامٌ (یوسف / ۷) این یک پسر بچه‌ای است ما به جای آب از چاه بیرون کشیدیم.چاه با چاههایی که آب ندارد در عرب ظاهراً اینطور باشد بئر به چاه آبدار می‌گویند، و جُبّ به چاهی می‌گویند که آب ندارد. بعضی چاهها در بیابانها هست یک وقتی قنات بوده حالا آبش خشک شده اینها را می‌گویند جُبّ. یک همچنین جایی. کشیدند او را بالا، اینها فکر می‌کردند اینجا آب دارد آب نداشت یوسف از آن درآمد. یوسف را آوردند برادران فهمیدند آمدند او را فروختند، بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَهٍ اینها همه‌اش ریاضت‌هایی است که حضرت یوسف کشیده وَکَانُوا فِیهِ مِنْ الزَّاهِدِینَ (یوسف / ۲۰) خیلی بی‌اعتنا به حضرت یوسف شدند. بی‌اعتنا به پول شدند می‌خواستند فقط به عنوان غلامی او را در غلامی بیاندازند. او را بردند به عنوان غلام. اینها همه‌اش امتحاناتی است که برای حضرت یوسف هست. تا آمد در خانه‌ی عزیز مصر، آن‌جا آن هجوم عجیب شهوانی به طرفش حرکت کرد. -جوانها حواستان جمع باشد. هر چه وسیله‌ی شهوترانی غیر شرعی برایتان پیش آمد خودتان را حفظ کنید.- حضرت یوسف فرار کرد، زلیخا به او رسید، دست انداخت لباس او را پاره کرد، یک دفعه دید که عزیز مصر دم دَر پیدا شد. پیشدستی کرد، گفت چه هست نظَرت درباره‌ی کسی که به اهلت نظر خیانت و بدی دارد؟! خدای‌تعالی اینجا یک مقدار کمکش کرد. کمک می‌کند در ضمن سیر و سلوک به انسان. نمی‌گذارد انسان متهم باشد. شما پاک بیایید در برنامه، متهم نمی‌شوید. اگر هم شدید خدای‌تعالی فوراً به کمک‌ شما می‌فرستد. در میان گهواره یک بچه‌ای بود شیرخوار، هنوز نمی‌تواند حرف بزند، اویک استدلال کرد گفت که: إِنْ کَانَ قَمِیصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُلٍ (یوسف / ۲۶) اگر پیراهنش از جلو پاره شده آن زن راست می‌گوید و این دروغ. معلوم است این رفته طرفش. وَإِنْ کَانَ قَمِیصُهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ (یوسف / ۲۷) اگر از پشت سر پاره شده معلوم است که این فرار می‌کرده او دست انداخته این را گرفته. نگاه کردند دیدند بله! پیراهن از پشت پاره شده. عزیز مصر گفت که این از کید شما زنهاست! إِنَّ کَیْدَکُنَّ عَظِیمٌ (یوسف / ۲۸) شما خیلی باهوشید! –فکر نکنید این مذّمت زنهاست، نه!- خیلی باهوشید، خیلی بافکرید، رشدتان خیلی زیاد است، امّا اگر انسان تحت تأثیر شیطان واقع شد همین استعداد خوب ضرر بیشتری متوجه او می کند. حضرت یوسف دید در دست و بال این زنها افتاده، یک روز دعوتش می‌کنند بیا زنهای مصر می‌خواهند ببینید تو را، رفع اتهام از من بشود، یک روز برای یک جهت دیگر، هر روزی یک بازی برایش در می‌آورند. گفت: رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمَّا یَدْعُونَنِی إِلَیْهِ (یوسف / ۳۳) خدایا من زندان باشم بهتر است تا آنچه که اینها من را برای آن می‌خواهند. نگویید عجب آدمی بی‌ذوقی بوده! نه؛ انسان اگر خدا را بشناسد از همه‌ی لذائذ دنیا دست می‌کشد. به هیچ وجه به طرف لذائذ دنیا نمی‌رود. لذّت او مناجات با پروردگار است. هفت سال در زندان، مشغول تبلیغ است. یَا صَاحِبَیِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَیْرٌ أَمْ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ (یوسف / ۳۷) ای دو رفیقِ زندانی من –معلوم است که سه نفری در یک سلول بودند –آیا خداهای زیاد، سیصد و شصت خدا در روزی که پیغمبراکرم مبعوث شدند در کعبه بود! این أأَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ جدا جدا، خَیْرٌ بهتر است یا خدای واحد قهّار؟ یا خدای بزرگ؟ با اینها صحبت کرد، اینها خواب دیدند، یکی‌شان بنا بود برود در کنار عزیز مصر آن‌جا وزیر او بشود، ندیم او بشود، گفت: اذْکُرْنِی عِنْدَ رَبِّکَ (یوسف / ۴۲) من را پیش آن اربابت یادآوری کن! جبرئیل آمد؛ خراب کردی! امتحانت کم شد! می‌خواهی چکار کنی؟ با نمره‌ی کم از اینجا، از زندان بیرون می‌روی یا می‌مانی تا نمره‌ات را تکمیل کنی؟ در این دنیا آقایان با نمره‌ی کم می‌خواهید –ان‌شاءالله- بروید به بهشت، که جزء طفیلی‌ها باشید، شخصیّت اوّل را پیدا نکنید یا می‌مانید؟ می‌مانم! من تو را می‌خواهم. بِضْعَ سِنِینَ (یوسف / ۴۲) در آیه‌ی قرآن دارد، یعنی چند سالی، -که می‌گویند هفت سال دیگر- حضرت یوسف برای تکمیل امتحانش در زندان ماند. تا آنکه عزیز مصر او را خواست، این آقا هم یادش آمد یک نفر بود در زندان خواب، خوب تعبیر می‌کرد، تازه حالا یادش آمد، بعد از هفت سال! او را خواستند، از آن‌جا اوج گرفت. خدای‌تعالی می‌فرماید: اینچنین ما مَکنَّا لِیُوسُفَ فِی الْأَرْضِ (یوسف / ۵۶) ما به او سلطنت دادیم، حکومت دادیم، شخصیّت دادیم، آن قدر بزرگش کردیم که وقتی برادرانِ قاتلش، برادرانی که هنوز هم تزکیه‌ی نفس نکرده اند، برادرانی که هنوز هم نمی‌فهمند که وقتی آن پیمانه را می‌گذارند در خورجین بنیامین، با آن مسائلی که بوجود می‌آورند اینها می‌گویند که این هم دزد است همانطوری که برادری هم داشت او هم دزد بود! از این جمله استفاده می‌شود –آخر اینها که می‌دانند که یوسف دزد نبود –از این جمله استفاده می‌شود که اینها هنوز دنبال تقلّب و بدی بوده اند و باصطلاح هنوز صفات‌ رذیله‌شان را از دست نداده اند. کنار یعقوبند ولی ترقّی و تکامل پیدا نکرده اند. اینجا می‌فرماید که: وَکَذَلِکَ مَکَّنَّا لِیُوسُفَ فِی الْأَرْضِ این چنین ما یوسف را تمکّن دادیم در روی زمین. وَلِنعلِّمَهُ مِنْ تَأْوِیلِ الْأَحَادِیثِ (یوسف / ۲۱) ما به او احادیث را تعلیم دادیم. احادیث یعنی چه؟ یعنی حقیقت اشیاء، حکمت. چون در جای دیگری هم دارد که تعلیم علم و حکمت به او دادیم، یکی از چیزهای کوچکی که به درد شما می‌خورد و به درد آن زندانی که یکی‌ مشرک بود، یکی نسبتاً خوب، می‌خورد این است که تعبیر خواب را خوب بلد است. یعنی واقعیّت را می‌گوید.حضرت یوسف  به یکی گفت که تو را اعدام می‌کنند. تو را به دار می‌زنند، و مرغها می‌آیند از مغز سرت می‌خورند! به یکی هم گفت که تو را می‌برند ندیمِ عزیز مصر می‌کنند! خیلی باید انسان مسلّط به تأویل –از مسئله تعبیر خواب آن طرفتر است- خیلی باید مسلّط باشد که اینطوری تعبیر کند. همینطور هم شد، این تعبیر خواب یا هر حکمتِ دیگری که حضرت یوسف داشت در اثر چه بود؟ در اثر تزکیه‌ی نفس، در اثر صبر، در اثر توبه بود. در اثر این بود که در صراط مستقیم حرکت کرد، در اثر این بود که خدا را دوست داشت گفت من در زندان بمانم بهتر است از اینکه این زنها به من کارِ خلاف را پیشنهاد کنند، من با خدا در بیفتم، این بهتر است. در اثر این بود که جهاد با نفس کرد، خیلی از کارها برایش آسان و آماده و درست، نخواست و با زندان مأنوس شد. در اثر این بود که واقعاً بندگی خدا کرد و بنده‌ی رسمی پروردگار شد، بنابراین خدای‌تعالی تعلیمِ احادیث را به او داد. تعبیر خواب نیست یا تأویل خواب، در تفاسیر نوشته اند اینطور؛ ولی احادیث از حَدَث و چیز جدید می‌آید. حدیث خاندان عصمت را هم که ما می‌گوییم یعنی چیزهای تازه، مطالب تازه، و حضرت زهرا سلام اللّه علیها که محدّثه است یعنی خبرهای تازه‌ای به حضرت زهرا از جانب پروردگار می‌آمد. احادیث به این معناست. وَاللَّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ خدا بر اموری که به او مربوط است خیلی غلبه دارد، مطمئن باشید، نگویید آخر خدا کِی به ما می‌رسد؟! رسیده! تا حالا صدها بار رسیده. خدا می‌داند همین امروز صبح من نشسته بودم فکر می‌کردم چقدر خدا در جاهای مختلف به من رسیده! به شما هم رسیده. منتها فکر کنید. از غافلین نباشید. وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ (یوسف / ۲۱) اکثر مردم نمی‌دانند. هر روز صبح بنشینید با خودتان فکر کنید که چقدر خدا به شما رسیده. شکر کنید تا اگر نرسیده باشد مثل همه‌ی خوبان، لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ (ابراهیم / ۷) شما را وقتی شاکر دید به شما بیشتر می‌رسد از گذشته. حضرت یوسف –علی نبینا و آله و علیه السلام- خدای‌تعالی به قدرت رساند او را. مردم آن حدود را نجات داد از گرسنگی، از بی‌عدالتی، از مرگ، از اینها نجاتشان داد. ان‌شاءالله از این به بعد خدای‌تعالی ما را هم به وسیله‌ی حضرت بقیة الله نجات خواهد داد. کوشش کنید ان‌شاءالله در این هفته‌ای که باقی مانده از ایّام ماه شعبان، هر طوری که برایتان ممکن است –من نمی‌خواهم تعیین کنم که چه بکنید- هر طوری که برایتان ممکن است برای تولّد حضرت اظهار محبّت کنید. چون در این هفته من خیلی دلم باز و روشن است که ان‌شاءالله توجّهاتی از جانب پروردگار در ارتباط با ظهور حضرت انجام خواهد شد و ما چون نمی‌دانیم ظهور کِی هست، از این نظر وقت تعیین نمی‌کنیم. امّا خیلی زمینه فراهم شده. آن جنگهایی که جمعی از شیعیان هر روز کشته می‌شوند در کنار قبور ائمه‌اطهار علیهم الصلوهو السلام، ظلم آنچنان فشار آورده که هر نادانی را متوجّه ظلم ستمگرانِ قدرتمند می‌کند. آنچنان فشار آورده همه‌ی مسائلی که در اثر دوری از امام‌مان، از رهبرمان، از آن کسی که همیشه باید دستش روی سرمان باشد، فشار زیادی است. خدا می‌داند انسان گاهی فکر می‌کند در روزنامه‌ها، مجلاّت مطالعه می‌کند، در اخبار می‌شنود، آنچنان ظلم شدید شده که دیگر از این بیشتر انسان فکر نمی‌کند. یملا الارض قسطاً و عدلاً کما ملئت ظلماً و جورا، و نور مقدّسش آنچنان سیطره انداخته که همانطوری که در بعضی از نوشته‌ها نوشته اند و من هم یادم است تذکراتی در بعضی از کتابها داده ام که الان مثل صبح صادقی است که هوا کاملاً روشن شده. امیدواریم ان‌شاءالله نور وجودِ مقدّس شمس‌ الشموس حضرت بقیة الله ارواحنا فداه را همه‌مان شاهد باشیم. خدا می‌داند ما به خاطر همین مسئله زنده هستیم. والاّ در این دنیای زندان پر از درد و رنج و اعمال شاقّه انسان برای چه می‌خواهد زندگی کند؟! همه‌ی ما و شما اگر بدانیم بعد از این عالم چه خبر است، چه پیش خواهد آمد، می‌گوییم یک ساعت هم در این دنیا نباید باشیم! تزکیه‌ی نفس ان‌شاءالله اگر شعارتان باشد، کوشش بکنید به خاطر حضرت بقیة الله ارواحنا فداه و به خاطر اینکه به آن حضرت برسید، دست آن حضرت را ببوسید، دستتان در دست حضرت بقیة الله ارواحنا فداه قرار بگیرد، همه‌ی لذائذ را کنار بریزید و فقط مناجات با آن حضرت را خواهید داشت. یک کسی از من سؤال می‌کرد من نمی‌دانم چه شده، چه حالی پیدا کرده ام، -این وسواس نباشد مثلاً- که من هر شب جمعه نمی‌توانم در تهران طاقت بیاورم می‌خواهم بروم مسجد جمکران، آن‌جا بنشینم، کنار آن مسجد، که حالا مشتری‌اش هم زیاد شده، یک وقتی بود که کنار مسجد انسان می‌توانست تنها بنشیند، کنار آن مسجد بنشینم و با آقایم حجه ابن الحسن مناجات کنم. هر کِه از در وارد می‌شود نگاهی به قد و قامتش می‌اندازم شاید محبوب من، معشوق من او باشد. یک کسی از متدیّنین و مقدّسینی که خدا رحمتش کند بسیار مرد خوبی بود در مشهد بود یک نفر هم بود که مکرر خدمت حضرت رسیده بود. شخصی آمد به من گفت که چرا این آدم این همه خدمت حضرت رسیده ولی او نرسیده؟! –او که معروف به دیانت است. واقعاً من قبولش داشتم- گفتم می‌رویم از او می‌پرسیم، با او در یک جا برخورد کردیم از او پرسیدم که آن اعمال عبادی که تو انجام می‌دهی برای چه انجام می‌دهی؟ گفت خدا دوست دارد انجام بدهم. هیچ وقت شده به این نیّت اعمال عبادی‌ات را انجام بدهی که شاید چشمت به محبوبت حضرت بقیة الله بیفتد؟ یک قدری تأمّل کرد گفت : نه. –آدم درستی بود- ولی او، -آن یکی-، می‌گفت هر کِه را که می‌بینم همین قدر ظاهر الصلاح باشد، قیافه‌ی متشرّعی داشته باشد نگاهش می‌کنم شاید آقایم حجه ابن الحسن باشد. در حرم می‌روم به همه نگاه می‌کنم شاید امام زمان من در بین این مردم باشد. من به آن دوستمان گفتم که این فرق این با آن است. درست است آن متدیّن است، همه چیز هم دارد، امّا این شخص عاشق است. و همینطور هم بود. مکرّر مشرف شده بود خدمت حضرت. گاهی حضرت بقیة الله را در حرم حضرت رضا دیده بود، گاهی در مسجد جمکران دیده بود، شما هم همینطور باشید. حالا اشکالی که ندارد ؛ نمی‌خواهم بگویم ساده‌ لوحی کنید و تا دیدید یک نفری خوش‌ قیافه است بروید دامنش را بگیرید و مثلاً اظهار محبّت به او بکنید به نیّت امام زمان. نه! نگاهش کنید. شاید آقا باشد، هر که را بینم گمانم که تویی! انسان یک دوستش را اگر گم کرده باشد به همه نگاه می‌کند شاید دوستش آن باشد که دارد می‌رود. اگر از پشت سر نشناسد می‌رود از جلو نگاهش می‌کند. به هرحال انسان یک مقداری اظهار محبّت به حضرت ولی‌عصر ارواحنا فداه بکند، تا بتواند این دنیای دنی را به سلامتی بگذراند و امتحانش را خوب بدهد و به آن مقامی که حتّی ائمه ‌اطهار آروزیش را داشتند، حتّی انبیاء آرزویش را داشتند، شما برسید. چه هست آن مقام؟ حضرت سیدالشهداء هم فرموده این جملات را، حضرت صادق هم فرموده که : لو ادرکته لخدمته ایّامه حیاتی، اگر من درکش می‌کردم خادمش بودم، خدمتگزارش بودم، در مدّتی که زنده بودم. خدمتگزاری می‌کردم. آقا! تو خودت امامی! شما خودتان باید تمام ملائکه بعد از خدای تعالی همه بیایند خدمتگزار شما باشند! ولی او کاری می‌کند که همه‌ی ما آرزو داشتیم که آن کار را ما می‌کردیم. او دنیا را پر از عدل و داد می‌کند. این تنها کاری نیست که انجام می‌دهد بلکه حکومت الهی را در دنیا مستقّر می‌کند، همه‌ی مظلومین را نجات می‌دهد، همه‌ی ظالمین را سرکوب می‌کند. این شخص آنچنان عظمت در مقابل پروردگار دارد که خدای‌تعالی در قرآن در زبان حضرت شعیب می‌فرماید: بَقِیَّهُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنتُمْ مُؤْمِنِینَ این یوسفی است که همه‌ی ائمه گریه می‌کردند در فراقش. آن شخص می‌گوید من وارد بر حضرت صادق علیه الصلوهو السلام شدم دیدم حضرت نشسته اند، دست روی زمین می‌کشند، همینطور گریه می‌کنند. من گفتم حتماً یک شخص محبوبی از دنیا رفته ما اطلاعی نداریم، گریه می‌کردند، تعبیر اینطور است مثل زنی که بچّه‌اش مرده است، اینطور گریه می‌کردند! گفتم: آقا خدا نکند برای شما حزنی، اندوهی. حضرت فرمود صبح در کتاب علی نگاه می‌کردم، آن کتابی که در نزد ائمه‌ اطهار علیهم الصلوهو السلام است. در آن کتاب زمان غیبت را نوشته، همه‌ی مطالب را نوشته. چقدر شیعیان من سختی می‌کشند، در زمانِ غیبتِ فرزندم حجه ابن الحسن. چقدر محرومیّت می‌کشند، چقدر از علم و دانش – اینها تعبیرات من است – چقدر از علم و دانش دورند، چقدر باید به صفات رذیله خو بگیرند و از تزکیه‌ی نفس محروم باشند آنها را نگاه می‌کردم، طول غیبت را فکر می‌کردم. اشک می‌ریخت امام صادق، زانوهایش را در بغل می‌گرفت در کتابِ مربوط به مرحوم مجلسی زاد المعاد -کتاب دعایی بود که قبل از مفاتیح خیلی در بین مردم بود- در کتاب زاد المعاد، می‌نویسد به سند معتبر از امام صادق علیه الصلوه و السلام منقول است که حضرت دعای ندبه را می‌خواند، همین دعای ندبه‌ای که شما دارید می‌خوانید، در دعای ندبه می‌گوید: این بقیة الله، بقیة الله کجاست؟ أین بقیة الله؟ أین ابن فاطمه، پسر زهرا کجاست؟ آنقدر أین أین –یعنی کجاست؟ کجاست؟- می‌فرماید؛ زانوهای غم را در بغل می‌گیرد و این طور دارد صحبت می‌کند، أین بقیة الله التی لا تخلوا من العتره الهادیه، کجاست این آقایی که خدا در قرآن اسمش را برده؟ تا جایی که می‌رسد که می‌گوید بابی انت و امّی، پدر و مادرم بقربانت! پدر و مادرم فدایت، بابی انت و امّی و نفسی، جانم به قربانت آقا، -اینها را امام صادقِ شما شیعیانِ علی بن ابیطالب می‌فرماید- و نفسی لک الوقاء و الحمی یابن الساده المقربین، خواندید اینها را، این جملات را، تا آن‌جا که می‌فرماید عزیز علیّ أن اری الخلق و لا تری، آقا در حرم رفتم، در حرم امام رضا رفتم، همه را دیدم امّا شما را ندیدم…آقاجان جمکران رفتم، همه‌ی مردم را دیدم رفقا هم آمده بودند همه را دیدم امّا شما را ندیدم آقا! آن شخص می‌گفت –من امروز می‌خواهم شما را طوری وادارتان کنم که تا روز نیمه‌ی شعبان ان‌شاءالله حوائجتان را بگیرید از امام زمانتان- کربلا رفتم شب جمعه رفتم آنجایی که به من نشانی داده بودند رفتم، ساعتها نشستم امّا تو را ندیدم آقا…اگر به دست من افتد فراق را بکُشم…الی متی احار فیک یا مولای،و الی متی؟! خدایا ما را سرزنش می‌کنند که چرا نام امام زمانتان را می‌برید! خدایا چه کنیم دلمان دیگر طاقت نمی‌آورد. ماه شعبان است، تولّد حضرت سیدالشهداء، تولّد حضرت سجّاد و حضرت ابوالفضل را گذرانده‌ایم، می‌شود یک عنایتی بکنید، هل الیک یابن احمد سبیل فتلقی؟ یک راهی خودتان درست کنید ما بیاییم یک گوشه‌ای شما را ببینیم، هل الیک یابن احمد سبیل فتلقی، یک ملاقات به ما بده آقا! یک چند دقیقه‌ای خدمتتان حالا حرف هم نمی‌خواهید بزنید با ما -لیاقت نداریم- یک نگاهتان بکنیم،

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی      روا بود که ملامت کنی زلیخا را

مرحوم آقا سید محمد باقر یکی از علمای مشهد بود می‌گفت مسلول شده بودم. آمدم در صحن حضرت رضا، دیدم یک آقایی آن وسط دارد راه می‌رود. گفتم نکند این مولای من، امام زمان من باشد. تا آمدم بگویم آقا من مریضم، یک نگاهی، نیم نگاهی به من کرد، کسالتم به کلّی رفع شد، آقاجان یک نیم نگاهی، یک گوشه‌ی چشمی به ما هم بفرمایید،

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند         آیا شود که گوشه‌ی چشمی به ما کنند؟

همه مشغول گرفتن جشن و تزئینات و همه‌ی مسائل هستند برای نیمه‌ی شعبان. آقاجان چند روز زودتر این دل ما را هم خوشحال کن تا جانمان را در راه تو بدهیم آقا. مولای من! ما دوست نداریم دل تو را رنجیده کنیم والاّ بعضی شما را به مصائب اجدادت و به خصوص مادرت حضرت زهرا قسم می‌دهند ما عرض نمی‌کنیم، ولی عرض می‌کنیم به خاطر مادرتان زهرا، به خاطر حضرت اباالفضل، الان یادم آمد در مجلّه‌ی خورشید مکّه همین ماه نوشته که کسی خدمت حضرت رسید حالا یا در خواب ‌‌- چون ایشان ننوشته اند –یا در بیداری، خدمت امام عصر رسید، دید حضرت یک نامه‌هایی را می‌خوانند می‌گذارند کنار و بعضی از این نامه‌ها را می‌بوسند می‌گذارند کنار. گفتم: آقا این نامه‌ها چه هست؟ فرمودند امامزاده‌هایی که مردم متوسل به آنها می‌شوند اینها سفارش آنها را به ما می‌کنند ما هم نگاه می‌کنیم گفتم آن نامه‌هایی که می‌بوسیدید آنها مال که بود؟ فرمود مال عمویم اباالفضل العباس. السلام علیک یا ابالفضل العباس،آقاجان عنایت کنید یک نامه هم به این جمع و تمام کسانی که از دوستان الان صدای من را می‌شنوند یک نامه برای آقا امام زمان بنویسید ما یک چند لحظه‌ای –نمی‌گوییم حتی یک دقیقه –یک چند لحظه‌ای ملاقات آقا را داشته باشیم. یقیناً آن نامه‌ای را که می‌بوسند به آن ترتیب اثر هم می‌دهند اگر مصلحت باشد، اگر طرف لیاقت داشته باشد. خدایا به جانِ اباالفضل العباس قَسمت می‌دهیم، به جان این باب‌ الحوائج قسَمت می‌دهیم قلب حضرت اباالفضل را به ما مهربان‌تر بفرما تا این نامه را برای ما بنویسند. حقّش است، فرمود: حاج محمّدعلی فردا در خیمه شما، روز عرفه چون روضه‌ی عمویم عباس خوانده می‌شود من می‌آیم. می‌گوید آمدم پشت خیمه دیدم آقا سرش را به خیمه گذاشته دارد اشک می‌ریزد و روضه‌ی حضرت اباالفضل را می‌خوانند. من روضه ا‌ی بالاتر از این روضه که وقتی آمد کنار خیمه‌ها چشمش به آن اطفال تشنه لب افتاد که پیراهن‌ها را بالا زده اند و از رطوبت زمین استفاده می‌کنند، در روز عاشورا ندیدم. آمد خدمت برادر عرض کرد: لقد ضاق صدری دیگر سینه‌ام تنگ شده، نمی‌توانم زنده باشم. لاحول و لا قوه الاّ باللّه العلی العظیم.

همه با توجّه؛ ان‌شاءالله مورد عنایات حضرت بقیة الله واقع شده ایم. خیلی حواستان جمع باشد. حوائج معنوی و مادّی‌تان را در نظر بگیرید.

نسئلک و ندعوک باسمک الاعظم الاعظم الاعظم الحجه بن الحسن یا اللّه یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه یا اللّه یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه یا اللّه و یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه و یا اللّه یا رحمن یا رحیم، یا غیاث المستغیثین یا ربّاه، یا سیّداه عجّل لولیک الفرج. خدایا فرج مولای ما، آقای ما را برسان. خدایا همه‌ی ما را از بهترین اصحاب و یارانش قرار بده. قلب مقدّسش را از ما راضی بفرما. خدایا قبل از نیمه‌ی شعبان بشارت ظهور آن حضرت را به ما مرحمت بفرما. پروردگارا به آبروی آقایمان حجه ابن الحسن قسَمت می‌دهیم گرفتاری‌های مسلمین بخصوص شیعیان عراق را برطرف بفرما. پروردگارا به آبروی آقایمان حجه ابن الحسنقسَمت می‌دهیم خدایا معرفت و محبّت خاندان عصمت را به ما مرحمت بفرما. توفیق تزکیه‌ی نفس کامل با کمال جدیّت به ما مرحمت بفرما. پروردگارا ما را با تزکیه‌ی نفسِ کامل، مشرّف به محضر امام زمانمان بفرما. خدایا ما را با روی سفید مشرّف خدمت امام زمانمان بفرما. خدایا نیمه‌ی شعبان را برای ما بزرگترین عید، بزرگترین بشارت قرار بده. خدایا عیدی کاملی به همه‌ی ما مرحمت بفرما. خدایا چشم‌مان، گوشمان، دلمان را لایق توجّه به امام زمانمان قرار بده. خدایا این گوش‌های معصیتکارمان را خدایا آنچنان پاک بفرما که صدای امام زمانمان را با این گوش‌ها بشنویم. چشم‌هایمان را آنچنان لایق قرار بده که جمال مقدسش را ببینیم. دلهایمان را آن چنان لایق وجود مقدسش قرار بده که محبّت و معرفتش در آن جای بگیرد. پروردگارا مرض‌های روحی‌مان شفا مرحمت بفرما. مریض‌های منظور شفا مرحمت بفرما. مریض منظور الساعه لباس عافیت بپوشان. خدایا مریضه منظوره الساعه لباس عافیت بپوشان. امواتمان غریق رحمت بفرما. عاقبت‌مان ختم بخیر بفرما، وعجل فی فرج مولانا.

 

لینک ویدیو در آپارات: کلیک کنید

 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم

بسم‌ اللّه الرحمن الرحیم

الحمدللّه و الصلوه و السلام علی رسول اللّه و علی آله آل اللّه لاسیّما علی بقیة الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنه الدّائمه علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمْ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَهَ وَإِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ (جمعه / ۲).

بعثت رسول اکرم و نبیّ معظّم، حضرت خاتم‌ انبیاء، صلی اللّه علیه و آله و سلّم را به پیشگاه مقدّس حضرت بقیة الله تبریک عرض می‌کنم و امیدواریم همه‌ی شما دوستان حضرت، زیر سایه‌ی آن وجود مقدّس از همه‌ی آفات و شرّ و هر چیزی که موجب عقب‌افتادگی انسان از حقایق می‌شود محفوظ باشید. این آیه‌ را مطرح کردم که از سوره‌ی مبارکه‌ی جمعه است. سوره جمعه، در روز جمعه، در نماز جمعه تلاوت می‌شود و آیاتش بسیار پراهمیّت است به خاطر اینکه در دوران سال عیدی که بیشتر از همه‌ی اعیاد برای انسان خدای‌تعالی قرار داده، و هر هفته یک روز باید به آن روز اهمیّت بدهند و سعی در یاد خدا بکنند و در نماز جمعه یا جماعت و یا مجالس پراهمیّت اجتماع کنند، که ان‌شاءالله وقتی که حضرت بقیة الله ارواحنافداه ظاهر شدند بر فرد فردِ مردمِ مسلمان واجب عینی است که در نماز جمعه شرکت کنند. و لذا باید در روز جمعه آیاتی که تلاوت می‌شود، بیاناتی که گفته می‌شود اهمیّت بسیار بیشتری داشته باشد. در روز جمعه که روز اجتماع مردم مسلمان در میان مساجد و یا در میان میادین یا مصلّی‌هاست، این آیه‌ای که مربوط به امروز یعنی روز مبعث است، نازل شده، می‌فرماید: هُوَ الَّذِی، آن خدا، آن کسی است که بَعَثَ فِی الْأُمیِّینَ در میان مردم مکّه یا در میان بی‌سوادان -چون هر دو تفسیر گفته شده- رَسُولًا مِنْهُمْ یک فرستاده‌ای از خود آنها، در یک آیه دیگر هست مِنْ أَنْفُسِهِمْ (آل‌عمران / ۱۶۴) بعضی قرائت‌هاست که مِن أنفَسِهم، از نفیس‌ترین خاندان، از بهترین آنها، مبعوث فرموده. که چه کند؟ یعلّمهم الکتاب مردم را باسواد کند. چون هر چه بدبختی ما داریم بخاطر بی‌سوادی است. سواد هم معنایش این نیست که ما خواندن و نوشتنِ تنها را بدانیم. یا تحصیلاتمان در علوم روز، آن چه مربوط به دنیایمان هست، باشد. در بین ما مردم مسلمان واژه‌های اسلامی تحریف شده. می‌گویند: علم و دین؛ علم یعنی آن چیزی که صد درصد یقینی است، تغییرناپذیر است، ظنّ و گمان در آن راه ندارد، فرضیه‌های فلاسفه را به اسم دین در بین مردم معروف کرده‌اند ولی حقایق قرآن و احادیث که با عقل و درک و فهم و با اصرار انبیاء و بالاخص نبیّ گرامی اسلام، وجود دارد آن را دین می‌گویند، دین است، امّا نه در مقابل علم. علم است، عقل است، همه چیز در آنچه که پیغمبراکرم فرموده، آنچه که خدای‌تعالی بیان کرده، آن علم است، آن سواد است، پیغمبراکرم آمده که یُعَلِّمُهُمْ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَهَ. پیغمبراکرم آمده که یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ. آیات خدا را بر مردم تلاوت کند. خدا اشتباه ندارد، خدا حتی یک سر سوزن اگر ما فکر کنیم در کلامش مبالغه یا اشتباه یا نسیان یا جهل است، کافریم. بنابراین در این آیه‌ی شریفه می‌فرماید: هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهمْ، اول تلاوت می‌کند آیات قرآن را. مثل امروزی پیغمبراکرم وقتی که در غار حرا بود جبرئیل آمد و شروع کرد به نزولِ آیاتِ قرآن؛ –مرحله‌ی پنجم- از جانب پروردگار. یک عدّه از دانشمندان اسمی جاهل اینها فکر می‌کنند که پیغمبر تا امروز هیچ چیز بلد نبود! خواندن و نوشتن بلد نبود! و معنی نزول قرآن را متأسفانه درک نکرده اند. من برای اکثر شما در شب قدر و حتی در سال قبل  مراتب نزول قرآن را عرض کرده ام، نمی‌خواهم دوباره تکرار بشود، نزول قرآن مراتبی داشت و دارد که مرتبه‌ی پنجمش از امروز شروع می‌شود. مرتبه پنجم این است که این آیاتی را که تو حقایقش را در اوّل خقلت استفاده کردی و بر تو نازل شد که خدای‌تعالی با اشاراتی این مطالب را بیان کرده اوّل: وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى (ضحی / ۷) اگر پیغمبراکرم حقایق قرآن را در اول خلقت با آن روح مقدّسش متوجّه نمی‌شد خدا بر قلبش نازل نمی‌کرد، گمراه بود به صورت ظاهر به صریح قرآن. ولی به مجرد اینکه روح مقدسش خلق شد، آن ظرفیت بسیار با عظمت به او داده شد فوراً –حتی لحظه‌ای فرصت نشد، فاصله نشد که- حقایق قرآن بر قلب مقدسش نازل شد و لذا به یک زبان دیگر إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ (کوثر / ۱) ما به تو ای پیغمبر، کوثر دادیم. شما به لغت مراجعه کنید کوثر یعنی خیر کثیر. خدای با آن  عظمت وقتی می‌فرماید: زیاد به تو دادیم، هر چه یک بشر هر مقدار هم قلبش، دلش، وسیع باشد  هر چه ممکن است در امکان نازل شود باید در قلب مقدس پیغمبراکرم نازل شود که این مطلب، خودش، بحث بسیار مفصلی دارد. آن‌جا همه قرآن بر قلب مقدس پیغمبراکرم نازل شد و اسم این نزول، نزول اوّل است. و بعد نزول‌هایی بوده و آخرین نزول یعنی بعد از آنکه پیغمبراکرم با سواد -آن هم باصطلاح ما- بوده بماند، بعد از آنکه اودعته علم ما کان و ما یکون الی انقضاء خلقک، علم آنچه بوده و هست و آنچه تا انقضاء خلق می‌خواهد باشد، همه در آن لحظه اول، در آن ساعت اول، در آن وقتی که روح مقدس پیغمبراکرم خلق شد بر قلب مقدّسش نازل گردید. اینقدر این مطلب پشتوانه دارد که اگر بخواهم فهرستش را نقل کنم از آیات و روایات، به طول می‌انجامد، پیغمبراکرم هم با سواد بود، هم همه چیز را می‌دانست. امام صادق لعنت می‌کند آن کسانی را که می‌گویند پیغمبر سواد نداشت! پیغمبراکرم با هفتاد زبان می‌گفت و می‌نوشت و نوشتن و خواندن که کار هر فردِ معمولی است، پیغمبر اکرم آنچه که هست امّی است، یعنی پیش کسی درس نخوانده. از اعجاز رسو‌ل‌اکرم این است که استاد ندیده، جز خدا. درس نخوانده جز نزد خدا. چیزی از کسی یاد نگرفته جز از خدا و هر چه دارد از ذات مقدّس پروردگار دارد. بنابراین این حرف بسیار غلط است که وقتی جبرئیل گفت إقرأ، او در جواب بفرماید من سواد ندارم! خواننده نیستم! چه می‌خواهم بخوانم؟! بلکه جبرئیل وقتی از جانب خدا عرض کرد و یا فرمود که إقرأ، –هیچ کس به کسی که نمی‌تواند بخواند نمی‌گوید: بخوان! آن هم خدای باعظمت؛ نمی‌گویند بخوان، تا او بگوید من چه را بخوانم؟ بعد بگوید آنچه را من می‌خوانم بخوان! بچه‌ای را شما می‌فرستید در مدرسه، در مدرسه معلم بیاید اوّلین حرفش این باشد که بخوان! می‌گویید آقا این حرفها چه هست؟!- همین «إقرأ» دلیل بر این است که پیغمبر خواندن را، نه خواندن کتابِ من و شما را، خواندن کلام خدا را می‌دانست و لذا جبرئیل عرض کرد: إقرأ. نهایت این نزول پنجم است. چرا ، در کجا و چه نحوه بخواند این را هم می‌دانست. اجازه‌اش از جانب خدا صادر شد، یعنی منِ جبرئیل از جانب خدا آمده‌ام و به تو اجازه می‌دهم که به اسم پروردگارت بخوان. اگر پیغمبر قرآن را نمی‌دانست چرا خدای تعالی می‌فرماید: وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ یُقْضَى إِلَیْکَ وَحْیُهُ (طه / ۱۱۴) تا وحی آیات به تو نرسیده، عجله به خواندن قرآن مکن. گاهی چهل روز پیغمبراکرم منتظر می‌شد که اجازه‌ی قرائت آن آیه به او داده شود تا او بخواند و برای مردم بگوید. پیغمبر بی‌سوادی که چهل روز یا چهل سال در بین مردم بوده و هنوز خواندن و نوشتن را یاد نگرفته آن پیغمبر به چه درد مردم می‌خورد؟ توهینی بالاتر از این به پیغمبراکرم نیست، چه از ناحیه نویسنده شیعه باشد یا از ناحیه نویسنده سنّی. و یا از ناحیه نویسندگان مسیحی که این مطلب را بسیار دامن زده اند. پیغمبر ما که سهل است، امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه الصلوهو السلام –این روایتش صحیح است بعضی‌ تشکیک کرده اند. متأسفانه وقتی که بعضی از افرادِ بی‌سواد عالِم‌ نما، به جایی می‌رسند که نمی‌توانند مطلب را بیان کنند روایت را تضعیف می‌کنند، حدیث کساء را تضعیف می‌کنند، دعای ندبه با آن عظمت را تضعیف می‌کنند، روایات را تضعیف می‌کنند، شما با قرآن چه کار می‌توانید بکنید؟! قرآن را که نمی توانید تضعیف کنید. می‌گویند ظنّی‌الدّلاله است که یک مقداری جای تأسف است. البته ائمه‌اطهار علیهم الصلوهو السلام همه‌ی اینها را جبران کرده اند و بیان کرده اند و گفته اند و ما باید جوهرشناس، کیمیا شناس، باشیم و زبان ائمه علیهم‌السلام را بفهمیم. والاّ هر چه گفتند و هر چه دشمنان گفته اند –بعضی از مسلمانها متأسفانه بلندگوی دشمنان اسلامند. دشمنان اسلام یک مطالبی را القاء می‌کنند و- ما آنها را بیان می‌کنیم، حالا به عنوان انتقاد هم –من عرض می‌کنم- نباید بیان کنیم، به عنوان اینکه آنها اینطوری گفته اند ما رد می‌کنیم. چون همین خودش تضعیف کردن است و نقل کلام آنها ترویج آنها است. شاید متجاوز از صد حدیث و بلکه از آیات قرآن داریم که پیغمبراکرم اوّل موجودی بوده که خدا خلق کرده و همان لحظه‌ی اوّل اسمش را عقل گذاشته در مقابل جهل. همان لحظه اسمش را نور گذاشته در مقابل ظلمت. هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَمَلَائِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُمْ مِنْ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ (احزاب / ۴۳) خدای‌تعالی به وسیله صلوات پیغمبر، بیانات پیغمبر، ما را از ظلمات به نور برمی‌گرداند. همه‌ی نور در اختیار پیغمبر است، اسم پیغمبر و روح پیغمبر نور است. جابر سؤال کرد از حضرت رسول‌اکرم که یا رسول‌ اللّه اول چیزی که خدا خلق کرد چه بود؟ فرمود:  نور نبیک یا جابر، نور اسمش را گذاشته، اول ما خلق اللّه نوری، این روایت در کتب شیعه و سنّی هست اگر مدرک می‌خواهید در کتب اهل ‌سنت ینابیع المودّه در فصل اول کتابش روایاتش را جمع کرده، کتاب ، از شیخ سلیمان بلخی حنفی است و مرحوم مجلسی رضوان‌ اللّه تعالی علیه –بل سلام اللّه علیه- در کتاب بحارالانوار صدها حدیث نقل می‌کند. نور پیغمبر، نور بی‌سواد؟! نور بی‌علم؟! نور بی‌دانش که نور نیست، ظلمت است. نور اساساً معنایش این است که همه چیز برای او روشن است. هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ، تلاوت می‌کند، قرآن می‌خواند، آیات خدا را برای مردم می‌گوید. امروز در غار حراء اجازه‌ی خواندن این سوره‌ی مبارکه به او داده شد: اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ (۱) خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ (۲) (علق / ۱ و ۲) این مردمی که می‌بینی، این مردم از علق خلق شدند، اگر از آن روحی که خدای‌تعالی در عالم ارواح قرار داده همه خلق می‌شدند که امروز با سنگ با پیغمبراکرم مواجه نمی‌شدند، با دشمنی مواجه نمی‌شدند. اینها از علق خلق شدند، خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ (۲) اقْرَأْ، –باز دو مرتبه- بخوان! باشد اینها از علق خلق شده اند امّا استعدادی دارند که اگر بخواهند به سوی حقیقت حرکت می‌کنند ربّ تو اکرم است. کریم‌تر از اینهاست که  اینها را به اعمال بگیرد. خدا رحمان است، رحمان یعنی به همه بخشنده است، تو کار خودت را بکن. إِنَّمَا أَنْتَ مُنذِرٌ (رعد / ۷) تو ای پیغمبر منذری، لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُسَیْطِرٍ (غاشیه / ۲۲) تو کارت این نباشد که خیلی غصه بخوری که چرا منحرف شدند، طه – مَا أَنْزَلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى (طه / ۱ و ۲) خودت را به مشقت نینداز. تومطالب را  بیان  بکن. امّا مگر مردم قبول کردند؟ اگر گوش می‌دادند و عمل نمی‌کردند و عبور می‌کردند، باز مهم نبود امّا همین امروز پیغمبراکرم را آن چنان زدند که پاهای مبارکش پر از خون شد، همان کاری که ما نسبت به امام زمانمان می‌کنیم، او آمد در بین مردم، صدا زد: ای مردم من چیزی به شما جز رستگاری‌تان نمی‌گویم یک کلمه بگویید لا اله الاّ اللّه، تفلحوا، رستگار بشوید، موفق بشوید، گفتند: سیصد و شصت خدا را رها کنیم یک خدایی که تو به ما معرفی می‌کنی که دیده نمی‌شود انتخابش کنیم؟! ای وای بر جهل مردم، خدا در قرآن می‌فرماید: یَا حَسْرَهً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُون (یس / ۳۰) چقدر باید حسرت بر بندگان باشد که پیغمبری بر آنها مبعوث نشد مگر آنکه او را استهزایش کردند، مسخره‌اش کردند. مانند حیوانات، مانند افرادی که اصلاً چیزی درک نمی‌کنند. پیغمبراکرم تشریف آورد. زمان ما، بعد از هزار و چهارصد سال هنوز آن رشدی که ما بگوییم لبیک یا رسول‌اللّه، شاید پیدا نکرده باشیم. اما شما مردم ان‌شاءالله پیدا کرده اید. الان فرض کنید در کنار پیغمبراکرم هستید. اگر می‌خواهید شما مردها با علی و شما زنها با خدیجه‌ی کبری باشید، شما هم الان بگویید لا اله الاّ اللّه. این لا اله الاّ اللّه را رسماً بگویید، جدّی بگویید دوستان من سالهاست به شما می‌گویم جدی باشید، خدا را جدی بگیرید، امام زمان را جدی بگیرید، اینکه ما یک امام زمانی داریم بر منکرش لعنت و تمام ! این جدی گرفتن نیست. ما همیشه در محضر حضرت بقیة الله‌هستیم. همیشه در محضر خدای‌تعالی‌ هستیم.  جدّی بگیرید این لا اله الاّ اللّهِ امروز را بیایید جدی بگیرید. یا رسول اللّه صلی اللّه علیک، صلی اللّه علیک، السلام علیک یا رحمه للعالمین.مثل علی بن ابیطالب، پشت سر علی بن ابیطالب، ما هم به صورت ظاهر –والاّ، لا اله الاّ اللّه را در عالم ارواح با علی بن ابیطالب گفته ایم امّا- در بدن ظاهری هم با علی می‌گوییم: لا اله الاّ اللّه محمدٌ رسول‌اللّه علیٌّ ولیّ ‌اللّه، لا اله الا اللّه حقّاً حقّاً، لا اله الاّ اللّه ایماناً و تصدیقا، لا اله الاّ اللّه عبودیتاً و رقّاً، ما، لا اله الا اللّه می‌گوییم. این لا اله الا اللّه می‌دانید چه می‌کند؟ اگر از دو لبتان خارج شد، بدنتان از نجاست پاک می شود. اگر از قلبتان پاک شد، دلتان، روحتان، از نجاسات صفات رذیله پاک می‌شود. پس از دل بگوییم لا اله الا اللّه؛ از دل بگوییم محمد رسول‌اللّه؛ از دل بگوییم علیّ ولی‌اللّه؛ از دل معتقد به قیامت بشویم و واقعاً قیامت را حقّ بدانیم، یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ. دوست عزیزمان درباره‌ی تزکیه‌ی نفس گفتند. از واجبات اوّلیه قبل از نماز و روزه و زکات تزکیه‌ی نفس است که اکثر مردم حواسشان نیست. تزکیه‌ی نفس یعنی چه؟ یعنی حسود نباش، یعنی انسان باش. می‌شود انسان مشرک باشد و نماز بخواند؟! مشرک نباش، تزکیه‌ی نفس یعنی در صراط مستقیم باش. مراحل تزکیه‌ی نفس را گفته ایم برایتان؛ استقامتی که خدا حتی به پیغمبراکرم می‌فرماید: وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ(شوری / ۱۵)‍ صراط مستقیم است که هر روز در نمازتان می‌گویید: اهدنا الصراط المستقیم، جهاد با نفس است، محبّت به خداست، عبودیت است –که اساس کارمان است- در آیات شریفه قرآن هست. بنابراین وَیُزَکِّیهِمْ. من اینجا نشسته بودم، این آیه را که ایشان تلاوت کردند خودم در فکر بودم. چون یکی از کارهایی که ما باید بکنیم این است هر کجا  آیه قرآنی را خواندند، شما در فکر بروید که منظور خدا  چه بوده از این کلام؟ در مجلس فاتحه هستید؛ قرآن خوان دارد قرآن می‌خواند چرا این آیات؟ چه معنا دارد؟ تدبر در قرآن باید بکنید، تدبر در قرآن یعنی فکر بکنم، عقلم را به کار بیاندازم، ببینم چرا این آیه را خدای تعالی بیان کرده؟ من –شاید صدها مرتبه این آیه را خوانده ام، حفظ هم شده ام، سوره جمعه را هم حفظ هستم- فکر می‌کردم، وَیُزَکِّیهِمْ، یزکیهم را نسبت می‌دهد به پیغمبر، پیغمبر اینها را تزکیه‌شان می‌کند. خودشان، خودشان را تزکیه نمی‌کنند؛ کمک به تزکیه‌ می‌کنند. شما تزکیه‌ی نفس نمی‌کنید، بَلْ اللَّهُ یُزَکِّی (نساء / ۵۰) خدا تزکیه‌تان می‌کند. شما فقط کمک می‌کنید. زمینه را آماده می‌کنید. من مکرر به پدرانی که فرزندانِ کوچکی دارند و تازه متولد شده اند، به آنها می‌گویم شما محیط پرورش این بچه را سالم نگه بدارید، این خوب می‌شود. محیطش را سالم نگه دارید. زن و شوهر ننشینید کنار بچه‌ی شیرخوار فحش به هم بدهید! دروغ به هم بگویید! حسادت کنید! غیبت کنید! این بچه –درست است تو خیال می‌کنی چیزی نمی‌فهمد- ولی یک ضبط صوت قوی دارد که در ظرف دو سال صحبت می‌کند، حرف می‌زند در حالی که شما اصلاً تعلیمش نداده اید! فقط نگاه کرده. دیده –آن هم در بیداری- شما یک قندی را گذاشتی اینجا، و اسمش را گذاشتی قند. این دو ساله که می‌شود می‌گوید قند! اگر شما توانستید با تعلیم استاد، در یک مملکتی که زبان دیگری غیر از زبان  شما را داشته باشد در ظرف دو سال آن طور حرف زدن به آن زبان را یاد بگیرید، جایزه دارید. بچه آن قدر قوی دارد کار می‌کند. محیطش را سالم نگه دار. نوار با آن فحشا و فجایعی که در این نوارهای مبتذل که از خارج به عنوان هجوم به فرهنگ اسلامی دشمن شروع کرده این را نگذار، بچه‌ات خوب می‌شود. نمی‌خواهد یادش بدهی دروغ نگو. خودش  دروغ نمی گوید. نمی‌خواهد یادش بدهی که غیبت نکن، غیبت نمی‌کند. نمی‌خواهد یادش بدهی که گناه نکن؛ گناه نمی‌کند. اما وقتی تو گناه می‌کنی خوب او هم می‌کند. ما اگر در محیط سالم می‌بودیم  خودمان سالم می‌بودیم، سالم می‌شدیم، حالا چه می‌شود کرد؟ یک دنیایی پر از دوده و کثافت ما وارد شده ایم، هر چه هم خودمان را بخواهیم تمیز نگه داریم شبها یک ساعت هم بنشینیم استغفراللّه ربی و اتوب الیه بگوییم و خودمان را شستشو بدهیم باز اول صبح که برویم بیرون باز کثیف می‌شویم تا شب! روایت دارد در آخرالزمان صبح انسان از خانه بیرون می‌آید با ایمان کامل، شب برمی‌گردد بی‌ایمان! ما خیال می‌کنیم که مثلاً چطور ممکن است؟ تجربه داریم، می‌دانیم چطور ممکن است. –پیغمبراکرم- ببینید ما در تزکیه‌ی نفس هیچ کاری نمی‌توانیم بکنیم، جز اینکه راه را باز کنیم، اجازه بدهیم پیغمبر ما را تزکیه‌ کند، اجازه بدهیم امام زمان ما را تزکیه کند، خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَهً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَکِّیهِمْ بِهَا (توبه / ۱۰۳) تُزَکِّیهِمْ بِهَا، زمینه باز کنید، صدقه بدهید، تا پیغمبر ما را تزکیه‌ی کند، تا پیغمبر ما را درست کند، متوسل به خاندان عصمت باشید تا تزکیه‌تان کنند. شما هر روز اگر بلند شدید از خواب، -صبح‌ها که شما ان‌شاءالله بیدار نمی‌شوید، سحرها بیدار می‌شوید برای نماز شب- یک توسلی بکنید به پیغمبراکرم، ائمه‌اطهار و امروز حضرت بقیة الله ارواحنافداه ، بگویید: آقا ما را تزکیه کن. نه اینکه وا بگذارید فقط به تزکیه‌ ایشان. نه؛ وقتی که تو رفتی در حمام، کثیف بودی، در حمام رفتنش را تو برو، دوش را باز کن روی سرت، بعد بیا، کیسه‌ات می‌کنند. حضرت رضا صلوات‌اللّه علیه، وارد حمام شد، -حمام‌های عمومی قبل- یک نفر هم منتظر دلاّک بود، گفت بابا! چرا اینقدر دیر آمدی؟! –خیال کرد حضرت رضا دلاک است- چرا اینقدر دیر آمدی؟ حضرت گفت: چطور مگر؟ گفت: من مدتی است گفته ام یکی بیاید ما را کسیه بکند! حضرت کیسه را برداشت تمام بدن این را کیسه کند. بعد وسط کار فهمید که این امام رضا است! به صورت ظاهر ولیعهد مأمون است. گفت: آقا ببخشید! دیگر بس است! گفت: نه من کارم را باید تمام کنم. این، کار حضرت نبود. کار علی بن موسی الرضا –می‌روید زیارتشان- اینکه پایت درد می‌کند معالجه‌ات کنند نیست. سرطان داری معالجه‌ات کنند، نیست. پول نداری، پول به تو بدهند نیست. اینها کار مردم است، کار اطبّاء است. پس کار حضرت چه هست؟ کار حضرت: یُزَکِّیهِمْ. این روح تو را سالم کند. با قلب سالم در نزد خدا بروی، إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ (شعراء / ۸۹) کار حضرت رسول‌اکرم یُزَکِّیهِمْ است، نه یعالجهم أمراضهم البدنیه!نه! یُزَکِّیهِمْ. بعد هم یُعَلِّمُهُمْ الْکِتَابَ حقایق کتاب را به شما تعیلم بدهد، حکمت در قلب شما وارد بشود، یک مطالبی می‌بینی یاد گرفته ای، می‌گویی. چه در قالب شعر انسان بیان کند، چه در قالب نثر بیان کند، چه در کتاب بنویسد، که بحمداللّه باز هم از ذات مقدس متعال تشکر می‌کنم همانطوری که در روز تولد حضرت امیرالمؤمنین عرض کردم دوستان ما در هر قالبی می‌بینیم حکمت را بیان می‌کنند. لذت بردم از این مقداری که اینجا نشستم و استفاده کردم. از قلبت به زبانت، حکمت می‌آید. من یک وقتی با یک نفر کار داشتم؛  یک ساعت دیر آمد. گفتم کجا بودی؟ گفت پیش فلانی بودم، ایشان شروع کرد یک مطالبی گفت که من نشنیده بودم. سرَم گرم شد، آن چنان مبهوت او شدم که یک وقت ساعت را نگاه کردم دیدم یک ساعت تأخیر شد. من گفتم: بارک‌اللّه! یک وقتی زمان مرحوم علامه امینی رضوان اللّه تعالی علیه بود . ایشان در مدرسه نوّابِ مشهد منبر می‌رفتند، من چند تا منبر ایشان را گوش کردم. بعد رفتم خدمت مرحوم آیت‌اللّه کوهستانی. برای ایشان جریانات مشهد را می‌گفتم که علامه امینی آنجا آمده بود صحبت می‌کرد. گفت پس چرا آمدی اینجا؟ –حالا خودش گفته بود بیا پیش من- گفتم چطور؟ گفت از منبر ایشان می‌خواست استفاده‌ها بکنی! تو حکمت را رها کردی آمدی گوشه‌ی ده! –که من البته به ایشان عرض کردم شما هم منبع حکمت هستید- الحکمه ضاله المؤمنآقایان! من همین دیشب بود، پریشب بود که شبِ شام غریبانِ حضرت موسی بن جعفر بود، من نگاه می‌کردم حتی دوستان ما ، حتی شما، توجه به اینکه دنبال حکمت بگردید، ندارید. یا حواستان پرت بچه است –من که گفته ام اینجا بچه نیاورند نه به خاطر اینکه  من با بچه‌ها مخالفم، من بچه‌ها را بیشتر دوست دارم چون معصوم‌ترند، پاک‌ترند، نمی‌خواهم حتی رنجیده بشوند ولی هیچ وقت شده سر کلاس دانشگاه یا حوزه بچه‌تان را هم بردارید ببرید؟! آن هم مخصوصاً بچه‌ای که به سر و کله‌تان ور می‌رود! یا رعایت این جهت نشود که اینها در چه حدّی هستند. یکی فاسق است، یکی عالم است، یکی متّقی است. کدام طبیب را دیده اید که یک چنین برنامه‌های عمومی را به همه‌ی مریض‌های مختلف بدهد؟ اینها راه نیست. راهِ واقعی برای تزکیه‌ی نفس این است که انسان مثلِ طبیب بلکه هزارها، هزارها مرتبه بالاتر برای امراض روحیش برود. چرا می‌گویم هزارها بالاتر؟ برای اینکه مرض بدنی انسان را آخرش می‌کشد. در دنیای صد ساله‌ای که می‌خواسته‌اید زندگی کنید، پنجاه سالش کم می‌شود. حالا پنجاه سالش کم بشود! امّا اگر خدای‌نکرده با همین امراض روحی از دنیا بروید و همانطوری که گفتند قطعاً، یقیناً به هر چه می‌خواهید من قسم بخورم که با یک دانه از صفات رذیله شما را در بهشت راه نمی‌دهند. آن وسط می‌مانید. در جهنم هم چون شیعه علی بن ابیطالب هستید نمی‌برند شما را. وسط بمان. آن قدر هم سخت است، پنجاه ‌هزار سال هم وقت داری! بعد از پنجاه هزار سال اگر درست نشدی می‌اندازند تو را در جهنم! اگر درست شدی می‌برند تو را در بهشت. پنجاه هزار سال! مردم قیامت می‌گویند خدایا ما را ببر به جهنم فکرمان را راحت کن اینجا معطل‌مان نکن! یک همچنین وضعی! اینها راست است. خیالمان نیست که –ما! نه آقا! حسادت نیست، نباید آن را داشته باشد. این تکبر نیست، من کجا و آن کجا!- یک کلمه، همین جمله را شیطان گفت. گفت: خَلَقْتَنِی مِنْ نَارٍ وَخَلَقْتَهُ مِنْ طِینٍ (ص / ۷۶) من را از آتش خلق کردی او را از خاک خلقش کردی! من هیچ وقت بر او سجده نمی‌کنم. همین یک کلمه، همین یک کلمه‌ها و همین یک صفات رذیله‌ها انسان را بدبخت می‌کند. کجا به فکر هستیم؟ ده تا تلفن می‌شود –که الحمدللّه ما از تلفن نجات پیدا کردیم- ده تا تلفن می‌شود از زنش گله می‌کند! از همکارش گله می‌کند! از خانه‌ نداشتنش گله می‌کند! از مستأجریش گله می‌‌کند! از مرضش گله می‌کند! یکی از اینکه آقا من یک قدری وضع روحی‌‌ام خراب است گله نمی‌کند. من یک وقتی خودم همین اواخر بود گفتم ده تا تلفن پشت سر هم که می‌آید، یکی‌اش اگر شغل من بود، برنامه‌ی من بود من تلفن را نمی‌گذارم کنار. خدا می‌داند در ده تا، یکی‌اش مربوط به من نبود! اصلاً تلفن مربوط به من نبود. من چه کنم حالا پدر زنت با تو دعوا کرده؟ بیرونت کرده از خانه، من چکار کنم؟! به او می‌گویم بگو بیا من نصیحتش کنم، می‌گوید نمی‌آید! خوب تو هم که کاری نمی‌توانی بکنی. او  نمی‌آید، تو هم که بدرد نمی‌خوری! تو اگر می‌توانستی یک کاری بکنی خودت می‌کردی. شوهرم اینطور من را ناراحت کرده چه کرده، بیا آقا نصحیتش کنیم، می‌گوید: نمی‌آید! اینطوری هستیم ما! یک قدری به خودمان بیاییم، الناس نیام اذا ماتوا انتبهوا . همه خوابند؛ وقتی که بمیرند بیدار می‌شوند، آدم بیدار می‌شود؛  هَذَا یَوْمُ الْفَصْلِ (مرسلات / ۳۸) هذا یوم الجزاء، خیلی داریم در آیات و روایات، لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ (صافات / ۶۱) می گوییم. آن‌جا هم دیگر فایده‌ای ندارد. بگویی خدایا من را برگردان، این دفعه قول می‌دهم به تو که کار بد نکنم. خدای‌تعالی هم می‌فرماید: کلاّ! تو همان آدمی هستی که صد بار مرده جلوی چشمت دیدی، خودت مریض شدی به حدّ مرگ رسیدی، رفتی کنار قبرستان مرده‌ها را دیدی، اصلاً به فکر نیفتادی! حالا این حرفها را می‌زنی؟! کَلَّا إِنَّهَا کَلِمَهٌ هُوَ قَائِلُهَا (مؤمنون / ۱۰۰) اینطوری هست. بیاییم جواب پیغمبراکرم را امروز بدهیم، امروز مثل روزهای عیدهای دیگر نیست که فقط شیرینی بخوریم و خوش باشیم. نه! امروز روز تصمیم‌گیری است، قولوا لا اله الاّ اللّه، بگویید لا اله الاّ اللّه تا رستگار بشوید، اگر می‌خواهید عیدتان عید باشد، اگر می‌خواهید حقیقت پیدا کند، ان‌شاءالله امیدواریم همه‌مان به حقیقتِ لا اله الا اللّه برسیم. همه‌مان به واقعیّت برسیم. لا اله الا اللّه فکر نکنید جمله‌ی کوچکی است. علی بن موسی الرضا در همین نیشابورِ ما –وقتی که نیشابور یک شهر بسیار بزرگی بود در آن وقتی که مردم بی‌سواد بودند –بیست هزار قلمدان حاضر شده بود که یک جمله از حضرت علی بن موسی الرضا علیه الصلوه و السلام بشنوند. آن جمعیت نشسته اند، از حضرت دو تا تقاضا داشتند یکی اینکه آقا ما جمال شما را ببینیم. در محمل حضرت داشت عبور می‌کرد، آن وقتها به خاطر اینکه آفتاب خیلی اذیت نکند محملی را درست می‌کردند. یکی این. حضرت فرمود: مانعی ندارد. –یا بقیة الله! دوستان امام زمان می‌دانم به چه فکری افتادند، یا بقیة الله می‌شود امروز ما هم جمال مقدس تو را ببینیم؟- وقتی که صورتش بیرون آمد، مردم داد زدند، فریاد زدند، گریه کردند، جمعی افتادند روی زمین بیهوش شدند! –تو هم همینطوری. گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی؛ گاهی بعضی از دوستان به من می‌گویند: چرا ما خدمت امام زمان نمی‌رسیم؟ به آنها می‌گویم طاقتش را ندارید. واقعاً انسان طاقت ندارد، طاقت دیدن را داشته باشد طاقت فراق را ندارد. ما داشته ایم افرادی که تشرف خدمت حضرت پیدا کرده اند، بعد نتوانسته اند زنده بمانند- مسأله دومی که از حضرت تقاضا  کردند: یک کلمه‌ای بفرمایید که از دو لب پیغمبراکرم صادر شده باشد. حضرت بالاتر رفتند. یک جمله‌ای فرمود که از خدا صادر شده بود، و اسمش حدیث سلسله‌الذهب شد، حدیث سلسله الذهب یعنی تمام سلسله راویانش و گویندگانش طلاست. علی بن موسی الرضاست بعد هم موسی بن جعفر بعد هم حضرت امام صادق، بعد هم حضرت امام باقر و امام سجاد و حضرت امام حسین و حضرت علی بن ابیطالب و  پیغمبر، جبرئیل؛ قال سمعت اللّه یا عن اللّه، –چون روایات زیادی در این باب است- کلمه لا اله الاّ اللّه حصنی، کلمه لا اله الا اللّه، لا اله الا اللّه را بگویید در حصار خدا واقع می شوید. ولایه علی بن ابیطالب حصنی، ولایت علی بن ابیطالب را داشته باشید در حصار خداوند واقع بشوید. فمن دخل فی حصنی امن من عذابی، این جمله را حضرت فرمود همه نوشتند. از روایات مسلمه‌ی عالم اسلام است، چون بیست هزار نفر نوشتند، پخش شد، معروف شد، در کتابها آمد، بعد حضرت رضا فرمودند: بشرطها،  شرطی دارد! لا اله الا اللّه را اتباع  فرعون هم می‌گفتند. می گفتند لا اله الاّ فرعون! فرعون هم حاضر نبود که هیچ کس غیر از خودش پرستیده بشود! اما در صفات خدا همه بحث دارند. همه‌ی خداپرستان دنیا از بُت‌پرست گرفته تا خورشیدپرست همه بحث دارند که خدای‌تعالی چه صفاتی دارد؟ هر کدام برای خودشان یک صفاتی قائلند. صفات خدا را باید از خاندان عصمت که معصومند و معصوم از جهلند و علم ما کان و ما یکون را دارند، و خدا را خودشان شناخته اند و خدا به هیچ کس اجازه نداده که خدا را وصف کنند، که در قرآن شریف هست، می‌فرماید که  هیچ کس نمی‌تواند خدا را وصف کند إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ (صافات / ۱۶۰) بندگان مُخلَص خدا می‌توانند خدا را وصف کنند. بشرطها و أنا من شروطها. –یا- بشرطها و شروطها و أنا من شروطها؛ یعنی باید حتماً از دو لب معصوم خدا معرفی بشود. امیدواریم امروز ما زیر سایه‌ی حضرت ولی‌عصر خدای واقعی را، خدایی که خودمان درست نکرده ایم، او را بشناسیم و تزکیه‌ی نفس بشویم و علم کتاب را طبعاً با حکمت یُعَلِّمُهُمْ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَهَ، اگر چه هر که می‌خواهد باشد، یک کسی از اوّل طفولیت مؤمن و متدین و خوب بوده، این هم باید همینطور باشد آن هم که فی ضلال مبین در ضلال و گمراهی آشکارا بوده که بچه‌ی نازدانه‌ی خودش را با دست خودش زیر خاک می‌کند زنده زنده، این هم ان‌شاءالله هدایت بشود. خوب وقتتان را گرفتم. من بنای صحبت نداشتم، از دوستان ماشاءاللّه همه‌ی اینها که اینجا نشسته اند همه‌شان سخنگوهای بسیار پرارزش و قیمتی هستند و الحمدللّه هر کدام از دوستان ما که با دقت بیشتری حرفها را گوش داده اند صحبت‌های خوبی می‌کنند، گاهی برخوردهای خوبی داریم با آنها. امیدواریم که همه‌تان در آنچه که خدای‌تعالی دوست دارد قرار بگیرید، و موفق باشید، بله! من بنای صحبت نداشتم چون هر روز من صحبت بکنم حرفهایم تمام می‌شود، بعد تکراری می‌شود! بعد دوستان می‌گویند این تکرار است و تکرار هم هست، راست است، من چیزی که گاهی خودم را قانع می‌کنم این است که نماز هم تکرار است، چون حرفهای ما همان مطالب قرآن و روایات است. و لذا زیاد خجالت نمی‌کشم ولی ان‌شاءالله تذکّرات در قلب مؤمن اثر می‌گذارد. وَذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِینَ (ذاریات / ۵۵) شاید فرصت اینکه از دوستان خودمان باز استفاده کنیم نباشد، لذا با توجه -روز بعثت رسول‌اکرم است- همه برویم درِ خانه‌ی خدا، مشکل‌گشای حقیقی خداست، در دعای ندبه می‌بینید وقتی می‌رسید به اللّهم انت کشاف الکرب والبلوی، تویی، تو کشّاف کرب‌ها و بلاها هستی، خدایا ما الان عرض می‌کنیم اللّهم انت کشاف الکرب و البلوی و الیک استعدی فعندک العدوی و أنت ربّ الاخره و الدّنیا فاغث یا غیاث‌ المستغیثین! ای پناه بی‌پناهان! ما را پناه بده. چه؟ مثل یک عاشقی که رفته در بیابانها دارد می‌گردد محبوبش را پیدا نمی‌کند عبیدک المبتلی، در این بیابان من چه کنم؟ مسجد جمکران می‌رویم آقایمان را نمی‌بینیم، مسجد سهله می‌رویم آقایمان را نمی‌بینیم، حرم حضرت رضا می‌رویم آقایمان را نمی‌بینیم. أره سیده یا شدید القوی، خدایا! آقایش را به او نشان بده، این بنده‌ی کوچکت مبتلی شده، چه کنیم؟! این محبّت را خودت در دل ما انداختی، اره سیده یا شدید القوی، خدایا امام زمان ما را به ما معرفی بفرما. محبتش را در دل ما زیادتر بفرما. معرفتش را در دل ما قرار بده. خدایا به آبروی آقایمان حجه ابن الحسن ما را از مسلمانهای واقعی قرار بده، از شیعیان واقعی قرار بده. جوابگوی آنچه که پیغمبر ما را به آن دعوت کرده است ما را قرار بده. خدایا گرفتاری‌های مسلمین را برطرف بفرما، این عید سعید را بر همه‌ی ما مبارک قرار بده، خدایا امواتمان، گذشتگانمان، امام راحلمان غریق رحمت بفرما، اساتیدمان، بزرگانی که به گردن ما حق دارند غریق رحمتشان بفرما. خدایا به آبروی آقایمانحجه‌ابن الحسن قَسمَت می‌دهیم راههای تزکیه‌ی نفس را به ما معرفی بفرما. ما را از امراضِ روحی دور بفرما. مرض‌های بدنی‌مان را خدایا شفا مرحمت بفرما. مریض‌های منظور، مریض منظور، مریضه منظوره الساعه  لباس عافیت بپوشان. امواتمان غریق رحمت بفرما، عاقبتمان ختم به خیر بفرما، وعجل اللهم فی فرج مولانا. 

 

 

 

لینک ویدیو در آپارات: کلیک کنید

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

أَعُوذُ ‌بِاللّهِ‌ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیم

بِسمِ‌اللّهِ‌الرَّحمَنِ‌الرَّحِیم

 أَلحَمدُلِلّه وَالصَّلوهُ وَ السَّلامُ عَلی رَسُولِ ‌اللّه وَ عَلی آلِهِ آلِ اللّه لاسِیمَا عَلی بَقیهَ اللّه روحی وَ أَرواحُ العَالَمِینَ لِتُرابِ مَقدَمِهِ الفَداء وَاللَّعنَةُ الدّائِمَةُ عَلی أَعدَائِهِم أَجمَعین مِنَ الآنِ إلی قِیامِ یومِ الدّین.

 اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنْ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمْ الْجَنَّةَ یقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیقْتُلُونَ وَیقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَیهِ حَقًّا فِی التَّوْرَاةِ وَالْإِنجِیلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنْ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیعِکمْ الَّذِی بَایعْتُمْ بِهِ وَذَلِک هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ (۱۱۱) التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاکعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنْ الْمُنکرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِینَ (توبه/۱۱۲)  

نمونه هایی از برخورد اهل‌بیت با زیردستان و غلامان معمولاً وقتی یک بزرگی بندگانش، کسانی که زیر دستش هستند را از کارهای زشتی که کرده‌اند می‌ترساند، بعد برای اینکه دلجویی کرده باشد، صفات افراد خوب را به آنها تذکر می‌دهد و آن‌ها را دلجویی می‌کند و توبه‌شان را قبول می‌کند. در احادیث و در تواریخ دارد که حضرت علی بن الحسین سلام اللّه علیه یکی از کارهای پراهمیت‌شان این بود که غلامان و کنیزان زیادی می‌خریدند – البته در اسلام، خرید و فروش غلام و کنیزِ مؤمن و مسلمان کراهت دارد ولی غیرمسلمان اشکالی ندارد- طبعاً امام سجاد، غلامان و کنیزان غیرمسلمانی را می‌خریدند و اینها به قدری زیاد بودند که وقتی کسی یکی از آن‌ها را می‌خواست، باید بگردد تا آن شخص را پیدا کند. جریان سعید بن مسیب را حتماً شنیده‌اید که در مدینه بارندگی نشد، همه رفتند دعای باران کردند، باران نیامد. ایشان می‌گوید: من دیدم یک غلام سیاهی آمد، سر به زمین گذاشت، گفت: خدایا! گفتی عبادت کن، کردم، تقاضا می‌کنم باران رحمتت را نازل بفرما، فوراً باران آمد! می‌گوید: عقب این غلام را گرفتم ببینم این کیست که تا این حدّ مقربّ درگاه پروردگار است. دیدم وارد خانه‌ی علی بن الحسین امام سجّاد شد. رفتم خدمت آقا عرض کردم: من یکی از این غلامان شما را می‌خواهم. حضرت فرمود: برو ببین کدامیک از آنها را طالب هستی، انتخاب کن و برای خودت ببر. هر چه در غلامان گشتم او را پیدا نکردم – منظورم این جمله است – زیاد بودند، گفتم: آقا کسی را ندیدم، آنکه من او را می‌خواهم پیدایش نکردم. فرمود: تفحص بیشتری بکنید، در اصطبل، این طرف، آن طرف. بالاخره دیدم آن غلام مورد نظرِ من در اصطبل مشغول کار است که انتخابش کردم، آمدم خدمت امام سجاد، حضرت فرمودند: او را من به تو بخشیدم – چون خرید و فروش غلام مسلمان کراهت دارد و از نظر بعضی از علماء جائز نیست، لذا حضرت به این شخص بخشید – این شخص می‌گوید: من وقتی دست او را گرفتم از خانه امام سجّاد ببرم شروع کرد به گریه‌کردن. گفتم چرا گریه می‌کنی؟ گفت: چرا تو مرا از امامم، آقایم، محبوبم، جدا کردی؟ گفتم: آقا! از این به بعد من غلام تو هستم، تو آقای من هستی! گفت: نه، من نمی‌توانم از امام زمانم جدا باشم. گفتم: برگرد خانه‌ی امام سجاد. در این بین وقتی که من جریان کار او را گفتم و علّت انتخابش را برای او بیان کردم، گفت: خدایا! حالا که سرّی بین من و تو بود واضح شد، برای کسی فاش شد، حالا دیگر مرگ من را برسان! می‌گوید: من او را برگرداندم به خانه‌ی امام سجّاد. فردای آن روز، امام علیه‌الصلوة‌و‌السلام فرمودند که غلامت از دار دنیا رفته، بیا او را تشییع کن و جنازه‌اش را به خاک بسپار. امام سجاد علیه‌الصلوة‌و‌السلام غلامان زیادی جمع‌آوری می‌کردند و اینها را تربیت می‌فرمودند، آن‌چنان تربیت می‌کردند که یک چنین غلامی در بین آن‌ها بود و یکی از کارهایی که امام علیه الصلوة و السلام عمل می‌فرمود این بود که در ماه رمضان، نزدیک به عید فطر، همه‌ی اینها را جمع می‌کرد، به آن‌ها تذکر می‌داد که در فلان وقت و در فلان کار شما فلان اشتباه را کرده‌اید، آن‌ها اقرار می‌کردند، عذر می‌خواستند، حضرت می‌فرمود: دسته‌جمعی از خدا بخواهید که خدای تعالی مرا از آتش جهنّم نجات عنایت کند تا من شما را ببخشم، آن‌ها دعا می‌کردند، حضرت آنها را می‌بخشید. شما بدانید که این مطالب جنبه‌ی تربیتی دارد، امام می‌خواهد اینها را تربیت کند، نه فقط آن‌ها را، حتی ما را. روز عید فطر همه‌ی آن‌ها را در راه خدا آزاد می‌کرد و به هر کدام سرمایه‌ای عنایت می‌فرمود که بتوانند زندگی خود را در دنیا اداره کنند و اینها را می‌فرستاد در بین مردمی که تحت تربیتِ بنی‌امیه بودند، طبعاً این غلام و کنیز و این افرادی که آزادشده‌ی‌ دست امام سجّاد بودند و مقام معرفتشان در آن حد و مستجاب‌الدعوة بودنشان در این حد، اینها در بین مردم که وارد می‌شدند مدایح خاندان عصمت و طهارت را می‌گفتند و کم‌کم مذهب تشیع آن‌چنان رشد پیدا کرد که بعدها بنی‌امیه نتوانستند در بین مردم زندگی کنند.  در سوره توبه خدای متعال ابتدا با تندی و بعد با نرمی سخن می‌فرماید این مطلب را عرض کردم و این مقدّمه را بیان کردم به‌خاطر اینکه درست است که پروردگار متعال در سوره‌ی توبه از اوّل که شروع می‌کند؛ با غضب و برائت است و می‌فرماید: بَرَائةٌ مِنْ الْمُشْرِکینَ (توبه/۱) از جانب پروردگار برائتی است از مردم مشرک؛ با آن تندی و غضب که می‌بینیم در اوایل این سوره‌ی مبارکه هست، تا جایی که می‌فرماید: هر کجا مشرکی را دیدید بکشید، همانطوری که آن‌ها با شما این‌گونه رفتار می‌کنند، ولی در آخر سوره – که همین آیاتی که امروز تلاوت شد آیات آخر سوره‌ی توبه است- می‌فرماید: إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنْ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ،  معامله با خدا یک معامله‌ای با خدا بکنید. خدا از مؤمنین می‌خرد، نه از هر کسی، از کفّار و مشرکین خیر، از افرادِ فاسق و فاجر نه، از افرادی که ایمان به خدا دارند، مؤمن هستند، از اینها چه می‌خرد؟ أَنفُسَهُمْ، جانشان را، اموالشان را. جان و مال، مال ما نیست، ولی در عین حال، پروردگار متعال این‌طور قرار داده که بعد از آن که همه چیز به ما عنایت کرده، جان به ما داده، مال به ما داده، همه چیز به ما عنایت کرده، ما را یک نفر مستقل و خودش را یک نفر مستقل قرار داده است، معامله انجام می‌شود. معامله‌ای که انجام می‌شود چیست؟ تو جان‌ات و مال‌ات را بده. آن هم که می‌فرماید جان و مال را می‌خرم؛ نمی‌خواهد به نفع خودش بخرد! می‌خرد ولی از ما قبض نمی‌کند، نمی‌گیرد، بلکه وسیله‌ی راحتی ابدی ما را برای ما تأمین می‌کند. شما یک فرزندی داشته باشید، بخواهید به او رشد بدهید، یک چیزی به او می‌بخشید، بعد به قیمت بسیار زیادی از او می‌خرید و باز آن را در اختیار او می‌گذارید. برای چه این کارها را می‌کنید؟ چرا این کار را نسبت به دیگری نمی‌کنید؟ به خاطر اینکه می‌خواهید او ترقی کند، به کمال برسد، ثروت زیادی داشته باشد و به وسیله‌ی خرید و فروش این کار را انجام می‌دهید. خدای عزیز، خدای مهربان که همه چیز ما مال اوست و از اوست، حتّی قوّه و قدرت ما از اوست که می‌گوییم: لاحول و لاقوة الاّ باللّه العلی‌العظیم، این خدا به ما یک جان داده، یک روح داده، یک اختیاراتی عنایت کرده، یک اموالی به ما داده، ما روزی که از مادر متولد شدیم لخت بودیم، حتّی لباس نداشتیم، اینها را به ما عنایت کرده، زحماتِ بیهوده‌ای هم ما کشیده‌ایم که خیال می‌کنیم ما با زحمت خودمان توانسته‌ایم این همه ثروت را جمع کنیم، نه! تو این کاره نیستی اگر خدا نبود! خیلی افراد هستند که مایل‌اند ثروتمندِ اوّل دنیا باشند ولی بدبخت‌ترین مردم دنیا هستند. هر چه به دستت می‌رسد از جانب خداست، اموالی خدا به تو داده،  خدا خفی‌الالطاف است نهایت این است که خدای تعالی خفی‌‌الالطاف است، یعنی لطفش را مخفی می‌کند. نمی‌دانم معنای خفی‌الالطاف را متوجّه هستید یا نه، همین مثالی که اوّل عرض کردم؛ مثلاً فرض کنید یک کسی که پولی، ثروتی در اختیار فرزندش می‌گذارد بعد از او می‌خرد، باز به او می‌فروشد، یک چند دفعه این‌کار را می‌کند، یک وقت این فرزند می‌بیند که ثروتمند شد، او فکر نمی‌کند – مثل همه‌ی ما- فکر نمی‌کنیم که او داد و او خرید و او باز دومرتبه به ما داد و حالا به اینجا رسیده‌ایم. این را اگر بتوانیم فکر کنیم خدا شناس هستیم، الطاف پروردگار را متوجّه هستیم.  معنای خریدن جان و مال توسط خدای متعال خدا حالا در این آیات می‌فرماید: إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنْ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ، این جانی که من به تو داده‌ام می‌خرم، جان‌ات را نمی‌خرد که از تو بگیرد، نه! جان، همان خود تو هستی، چه چیز تو را می‌خرد؟ اختیارات تو را. اختیار هم از تو سلب نمی‌شود که تو مجبور به بعضی از کارها باشی، اختیار را این‌طور می‌خرد که در راهی که من می‌گویم تو با اختیار خودت حرکت کن؛ یعنی اگر می‌خواهی دروغ بگویی نگو، راست بگو؛ اگر می‌خواهی غیبت کنی، نکن ولی محبّ مردم باش. کونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ (توبه/۱۱۹) با راستگویان باش، اگر می‌خواهی عبادت نکنی، عبادت کن و برای کمالات خودت کوشش کن. اینگونه می‌خرد؛ اموالت را می‌خرد، نه اینکه بیاید فردا درِ خانه‌ات بگوید هر چه داری جمع کن، من می‌خواهم ببرم! نه. اموالت را می‌خرد که اموالت را در راهی که او می‌گوید صرف کنی، تو متولّی اموالت هستی، در راهی که او می‌گوید؛ اگر گفت: این مال را به دیگری ببخش؛ که امام صادق درباره‌ی بندگان خدا می‌فرماید: یرَون المال مال اللّه، مال را مال خدا می‌دانند، یضعونه حیث أمرهم اللّه به (بحارالانوار، ج۱، ص۲۲۴) در جایی که خدا می‌خواهد می‌گذارند، تولیت این اموال در دست توست، تو صاحب مال نیستی، متولّی اینها هستی و معمولاً متولّی اموال را در آن‌جایی صرف می‌کند که وقف‌نامه نوشته شده باشد، که صاحب مال بیان کرده باشد. شما متولّی آن اموال هستی، در عین حال شما را صاحب مال معرفی می‌کند و می‌گوید من می‌خرم، از تو می‌خرم.  خدا در مقابل خرید جان و مال چه می دهد خدایا در مقابل این مال و جان ما چه می‌دهی؟ بِأَنَّ لَهُمْ الْجَنَّةَ، یک بهشتی به شما می‌دهد. این بهشت از خصوصیاتش این است که عرضش و طولش از آسمان‌ها و زمین‌های هفت‌گانه بیشتر است، وسعتش زیاد است. شما مثلاً متری چند می‌خواهید این زمین را حساب کنید؟ هر چه کم‌قیمت بخواهید حساب کنید باز خیلی زیاد است. آسمانها – حداقل این آسمانها را منظومه‌ی شمسی بیان کرده‌اند- در تفاسیر وقتی که خدای‌تعالی می‌فرماید که آسمان‌های هفت‌گانه، وَمِنْ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ (طلاق/۱۲) از زمین هم هفت‌تا مثل آسمان‌های هفت‌گانه هست. می‌دانید چقدر وسیع می‌شود؟ پُر از درخت، پر از ساختمان، پر از تمام وسائل رفاهی و پر از حورالعین و پر از تخت‌ها و درخت‌ها و تمام چیزهایی که وسیله‌ی آرامش صد در صد تو هست به تو می‌دهد. وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ (الرحمن/۴۶) برای کسی که عظمت پروردگار را در نظر بگیرد، برای کسی که از عظمت پروردگار بترسد دو بهشت خواهد بود، دو برابر به او عنایت می‌کند. شما نگویید که این‌همه جا را ما می‌خواهیم چه کنیم؟! با اینجا مقایسه نکنید، -راست است، با این بدنِ فرسوده‌ای که اگر یک کوهی را بخواهید بالا بروید به نفس‌زدن می‌افتید لازم نیست، ما یک همچنین جای وسیعی نمی‌خواهیم، امّا- با روحی که با یک چشم بهم زدن، تمام کراتِ کهکشان‌ها را می‌تواند حرکت کند برای او جای تنگی است. امام علیه الصلوة و السلام مثَل می‌زند؛ مَثل دنیا را نسبت به آخرت، مثَل طفل در رحم نسبت به دنیا. به بچه‌ای که در رحم است اگر بگویند اگر متولد شدی آمدی در دنیا، به تو یک جایی می‌دهند که آن مقدار که ملک تو هست اگر هزار متر زمین باشد – مثلاً فرض کنید- دو هزار مرتبه بزرگتر از اینجاست، می‌گوید – مقایسه با همان درون رحم مادر می‌کند- من آن‌جا سرما می‌خورم، من آن‌جا لخت هستم، من آن‌جا چه می‌توانم بکنم؟ می‌خواهم چه بکنم؟ همین جا جای راحتی نشسته‌ایم و داریم زندگی می‌کنیم! ما چون موقعیت آن‌جا را نمی‌توانیم تشخیص بدهیم، خدای‌تعالی هم کم‌کم ما را به آن‌جا می‌رساند. یعنی اول؛ رحم مادر، بعد در زمین و کره‌ی زمین، بعد در آسمان چهارم که یک قدری وسیع‌تر از زمین و یک قدری جمع‌تر از بهشت خلد است و بعد می‌برد آن‌جا تا ما وحشت نکنیم، آمادگی پیدا کنیم. بِأَنَّ لَهُمْ الْجَنَّةَ، بهشت به شما می‌دهد،  علی بن ابی طالب در لیلة المبیت جانش را به خدا فروخت شما شیعه علی بن ابیطالب هستید، شیعه‌ی علی بن ابیطالب آن کسی است که کار علی بن ابیطالب را بکند. تشییع وقتی می‌گویند یعنی عقب سر جنازه حرکت کردن. شیعه که می‌گویند یعنی پشت سر علی بن ابیطالب حرکت کردن. علی بن ابیطالب علیه الصلوة و السلام – این را بدانید که- در لیلة المبیت، آن شبی که پیغمبراکرم می‌خواهد هجرت کند و ظاهری را باید انجام بدهد و باید به طرف مدینه برود، علی بن ابیطالب آماده شد، باید در خانه‌ی پیغمبر یک شخصی وجود داشته باشد تا مشرکین فکر کنند که پیغمبراکرم در خانه هست و فرار نکرده یا هجرت نکرده، علی بن ابیطالب رفت در حجره‌ی خاص پیغمبر، در رختخواب پیغمبر خوابید. – حالا اینجا ممکن است بگویند علی بن ابیطالب از همه چیز اطلاع داشت، لذا چون قطعاً می‌دانست که کشته نمی‌شود این مهم نیست که کسی بداند که کشته نمی‌شود برود در یک چنین جایی بخوابد! این طور نیست. چون کشته شدن و کشته نشدنِ علی بن ابیطالب در دست خدا بود، ممکن بود شامل بداء بشود و کشته شود ولی به خاطر پیغمبراکرم و به خاطر نجات رسول‌اکرم رفت در یک چنین جایی خوابید- که نیمه‌شب ‌عده‌ای از کفار، به نمایندگی همه‌ی کفار حمله کردند و در آن تاریکی شب، صدای علی بن ابیطالب را شنیدند و متوجه شدند که به جای رسول‌اکرم، آن حضرت خوابیده. اینجا خدای‌تعالی می‌فرماید: وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاةِ اللَّهِ (بقره/۲۰۷) این معنای فروختن جان است به خدا، معنای در اختیار قرار دادن جان است برای ذات مقدّس پروردگار. یعنی یقیناً این عمل، عملی است که اکثر ما مردم حتّی اجازه به خودمان نمی‌دهیم که چنین کار در معرض خطری را انجام بدهیم، امّا علی بن ابیطالب انجام داد.  باید جان و مال‌مان را در اختیار خدای متعال قرار دهیم علی بن ابیطالب هم نه اینکه این برای آن حضرت یک فضیلت فوق‌ العاده‌ای باشد؛ به عنوان درس برای ما بود که ما این چنین باید جانمان را برای راه خدا بفروشیم و در اختیار پروردگار قرار بدهیم. و اموال؛ اموالمان را هم می‌توانیم در اختیار پروردگار قرار بدهیم. خدایا آنچه دارم مال توست، هر چه بفرمایی همان را انجام خواهم داد، این طور باشید. پس بنابراین باید کوشش کنیم یک شب، یک روز بگوییم خدایا من این چیزها را دارم، این بدنم هم که هست، این روحم هم که هست، اینها همه مال تو! خدای‌تعالی هم می‌فرماید حالا که همه را دادی، هر چه من می‌گویم، هر کاری که من می‌گویم نسبت به اینها انجام بده. شما اگر یک خانه‌ای را به یک شخصی فروختید ولی خود آن شخص این خانه را در اختیار شما گذاشت، گفت هر کاری که من می‌گویم بکن، -مثلاً- درخت‌هایش را هَرَس کن، باغچه‌هایش را درست کن، نقاشی کن، -و امثال اینها- شما مجبورید طبق دستور او عمل کنید چون خانه را فروخته‌اید و در مقابلش هم ثمن زیادی گرفته‌اید، ثمنی گرفته‌اید که نمی‌توانید خرجش کنید! آن‌قدر پول در مقابل این گرفته‌اید که نمی‌توانید در این دنیا جمعش کنید! حالا هر چه می‌گویند انجام بده. وارد خانه می‌شود، خدای تعالی وارد خانه‌ی دل تو می‌شود یا صاحب‌خانه‌ای که خانه را از شما خریده وارد خانه می‌شود، می‌گوید: آقا! آن‌جایش را آن طور بساز، اینجایش را اینطور بساز. -یکی از چیزهایی که ما گاهی به بعضی از افراد می‌گوییم-مثلاً از من می‌پرسند نهی از تراشیدن ریش در کجای قرآن است؟ من در جواب می‌گویم یک ملکی که مال دیگری است شما می‌خواهی علفهای باغچه‌اش را بکنی، باید اجازه بگیری از طرف، بخصوص اگر بخواهی گلهایش را بچینی ویا از بین ببری، باید با اجازه باشد. لازم نیست در قرآن گفته باشد که این را نتراش. نتراش اصلاً معنا ندارد، تراشیدن اجازه می‌خواهد. کم و زیاد کردن، فَلَیغَیرُنَّ خَلْقَ اللَّهِ (نسا‌ء/۱۱۹) تغییر خلق و خلقت خدا را باید اجازه داشته باشد. اصلاً این حرف، حرف بسیار غلطی است که کجای قرآن نوشته! کجای قرآن به تو اجازه داده‌اند که مثلاً تصرّفی در اموال خودت و در بدن خودت بکنی؟ حتی شما حق نداری یک سوزن به دستت بزنی که خون بیاید، نمی‌توانی بگویی که مال خودم است، این در مرحله اول است، قبل از فروش و قبل از اینکه إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنْ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ، این قبلش هست، مال خداست.  اول توبه و بندگی سپس شکر و انجام وظایف بعد از آن این است که: التَّائِبُونَ، آن‌هایی که توبه کرده‌اند، یعنی برگشته‌اند به طرف خدا، خدای‌تعالی هر چه داشته از او خریده. بعد الْعَابِدُونَ – ببییند جملات خیلی پشت سر هم، صحیح، کلام خداست دیگر- می‌فرماید: التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُون، این سه جمله را خوب دقّت کنید، شما برگشتی به طرف خدا، مال و جان‌ات را به خدا فروختی، بهشت را گرفتی، باید چکار کنی؟ باید عابد باشی. خانه را فروختی به یک خریدار، حالا باید چکار کنی؟ ما این خانه در دستمان هست، در اختیارمان هست، باید بنده او باشی که هر چه او می‌گوید در این خانه عمل کنی. بعدش چکار کنی؟ حمد کنی خدا را، شکر کنی، متشکر باشی، که هم پول به تو داده، هم خانه به تو داده. فقط آنچه را هم که می‌گوید انجام بده درباره‌ی این خانه، باز به نفع خودت هست، می‌خواهد تو در خانه‌ی نقاشی‌شده‌ی پُرگل بنشینی. السَّائِحُونَ، سائحون یعنی آن‌هایی که گردش می‌کنند، حالا خانه به این بزرگی و خوبی به تو داده، یک جان و مال خوبی به تو عنایت کرده، حالا سیاحت کن. بعد؛ الرَّاکعُونَ، در مقابل یک چنین خدای پرمحبتی تعظیم کن، سجده کن. السَّاجِدُونَ، – ببینید این جملات آن‌چنان قشنگ؛ یعنی از معجزاتِ خدای‌تعالی است، از معجزات قرآن است- السَّاجِدُونَ، سجده می‌کنند. سجده، نهایت درجه خضوع است. الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ، حالا وظیفه‌ات این است که امر به معروف و نهی از منکر بکنی، تو همه چیز‌ت مال خداست، از هیچ چیز نترس، امر به معروف کن. می‌بینی رفیقت راه را کج می‌رود به او بگو. می‌بینی اشتباه می‌کند به او بگو. و اگر یک کار خوبی هم نمی‌کند و یا متوجه نیست و یا غافل است، امر به معروفش کن. وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ؛ یک چنین انسانی یک ارزشی پیدا می‌کند که خدا حدودش را در دست او قرار می‌دهد که این حافظ حدود خدا باشد. چه کسی را مرزدار مملکت می‌کنند؟ آن کسی که خیانت نکند. امانت‌ها را به دست چه شخصی می‌دهند؟ آن کسی که خائن نباشد. یک دروغ گفتی خیانت کردی.  چرا خدا هیچ توجّهی به ما نمی‌کند؟! گاهی انسان با خودش فکر می‌کند من مراحل تزکیه‌ی نفس را گذرانده‌ام، خیلی هم الان خوبم – و واقعاً هم خوب است- امّا چرا خدا هیچ توجّهی به ما نمی‌کند؟! ما نصف شب بلند شدیم، – مثلاً- کلّی مناجات با خدا کردیم، چرا خدا یک کلمه حرف با ما نمی‌زند؟ خدا آینده‌ات را می‌شناسد. اگر صد درصد در دنیا تا موقع مرگ هیچ خطا نکنی آن وقت به تو امانتی را می‌سپارد، تو چه خبر داری؟ امروز آدم خوبی هستی ولی فردا ممکن است خراب کنی. البته هر کسی هم اینطور نیست ولی اکثراً افراد اینطورند، ما خودمان گاهی می‌بینیم یک شخصی یک مرحله‌ای را هنوز تمام نکرده ولی چون دو سه سال گذشته، خسته شده، ممکن است اصلاً رها کند برود، می‌گوییم مرحله‌اش را عوض کنیم، یک قدری نشاطی پیدا بکند باز مرحله را بعدها دو مرتبه اگر ماند! درستش می‌کنیم. ما اصلاً حوصله این کارها را نداریم! و حال اینکه نماز را از اوّل تکلیف تا آخر عمر می‌خواند حوصله اش سر نمی‌رود، پس چرا به او می‌گویند -مثلاً- زیارت آل‌یاسین را هر روز بخوان حوصله‌اش سر می‌رود؟! به جهت اینکه زود می‌‌خواهد به نتیجه برسد، به جهت اینکه نقد نیست و حال اینکه نقد است،  معامله با خدا نقدترین معامله است آنچه که خدا به انسان می‌دهد از همه‌ی معاملات نقدتر است به جهت اینکه وقتی انسان با یک فرد مورد اعتمادی معامله کرد پول پیش او باشد یا پیش تو فرقی نمی‌کند، نقد است. هر وقت هم بخواهی قدرت دارد بدهد، نقد است. خدای تعالی مورد اعتماد است، خدای‌تعالی قدرت دارد، پولش نقد است، حاضر است، اراده می‌کند، إِذَا أَرَادَ شَیئًا أَنْ یقُولَ لَهُ کنْ فَیکونُ (یس/۸۲) دیگر معطلی ندارد. از این نقدتر پیدا نمی‌شود ولی در عین حال اطمینان نداریم.  گاهی چون ممکن است ما به دنیا بچسبیم دعاها مستجاب نمی‌شود چرا ما کار می‌کنیم ولی چیزی حاصل‌مان نمی‌شود؟ گاهی حتی مرض‌ها هست می‌گوییم چرا ما این‌قدر دعا کردیم این کسالت‌مان خوب نشد؟ خدای‌تعالی می‌گوید تو را دوستت دارم! آخر گاهی انسان دلش می‌خواهد زبان خدا را به چیزی که خدای‌تعالی می‌فرماید باز کند؛ خدا تو را دوست دارد، نمی‌خواهد به این دنیا بچسبی. اگر در این دنیا همه‌ی دعاهایت را مستجاب کند، هیچ وقت هم مریضت نکند، هیچ وقت هم بی‌پولت نکند، هیچ وقت هم گرفتارت نکند، آنچنان می‌چسبی به این دنیا که وقتی می‌خواهند تو را ببرند مثل چسب در این دنیا چسبیده‌ای، کنده نمی‌شوی! یک مقداری – اگر البته خودت را بکنی این حرفها نیست- خودت را بکن. موتوا قبل أن تموتوا (مجلسي، بحارالانوار، بيروت، الوفا، ۱۳۰۴ق، ج۶۹، ص۵۹) اگر خودت را نکندی، خدا تو را می‌کند. در دم مرگ حتی مؤمنین اینطوری هستند که قابض‌الارواح وقتی می‌آید می‌خواهد جان اینها را بگیرد و اینها دیگر به وضعی رسیده‌اند که دیگر باید از این دنیا بروند، همان قابض‌الارواح و ملک می‌آید می‌گوید هر چه می‌خواهی در دنیا بمانی مانعی ندارد، اختیار با توست، چرا؟ به جهت این‌که – این روایت صحیحه است و در دعاها هم مضمونش آمده- خدای‌تعالی فرمود: ما ترددتُ فی شیءٍ أنا فاعله (المحاسن، احمد بن عبداللّه البرقى، دار الکتب الإسلامیّة، قم، ص۱۵۹ ـ ۱۶۰، ح۹۹ و۱۰۰) من هیچ‌وقت در هیچ چیزی تردید پیدا نمی‌کنم که من فاعلش باشم – تردید برای خدا معنا هم ندارد- ولی در وقتی که می‌خواهم بنده‌ی مؤمنم را قبض روح بکنم اینجا مردّد می‌شوم؛ مردّد، مردّد عملی است، نه مردّد فکری یا مثلاً تصوّری؛ تردید عملی است. از آن طرف این مؤمن نمی‌خواهد از این دنیا برود، از آن طرف من می‌خواهم او از دنیا برود، چون برایش نعمت‌هایی آماده کرده‌ام، بِکِش، بِکِش می‌شود تقریباً ! خوب حالا چکار کنیم؟ اختیار را بگذاریم در دست عبدی المؤمن؛ بنده‌ی مؤمنم، هر چه تو بخواهی. ملک می‌آید می‌گوید هر چه تو بخواهی. ولی آن‌طرف را نگاه کن، آن بهشتِ آسمان چهارم است، بهشت برزخی را به او نشان می‌دهد، آنچه نعمت هست در آن‌جا هست، اینجا مؤمن به تردید می‌افتد، حالا اینجا زن و بچه‌ نشسته‌اند گریه می‌کنند، اشک‌شان را من نمی‌توانم ببینم، از آن طرف از آن هم نمی‌شود دل کند. همین طور که به تردید می‌افتد، یک گیاهی، یک گلی، یک ریحانی -در روایت دارد که- می‌دهند او بو کند، از این طرف کنده بشود برود آن طرف. خدا می‌خواهد شما را بکند،  دنیا دار مشکلات و وابستگی‌هاست آخر شما نمی‌دانید، اینجا دار فناست. الان در همین جمعیت اگر ما بخواهیم تحقیق کنیم که غیر از آن‌هایی که ارتباط با پروردگار دارند و توکل به خدا کرده‌اند؛ کسی پیدا می‌شود که هیچ مشکلی نداشته باشد؟ می‌بینیم هر کدام یک مشکلی دارند. دنیا دار مشکلات است، دار گرفتاری‌ است، مگر آن‌هایی که خودشان را کنده باشند. من در این مجلس نباید این مطلب را عنوان‌کنم ولی به هر حال؛ هستیم. هر کداممان به یک جایی، یک پایمان، یک دستمان، یک دلمان بستگی دارد، بسته است. کندنش کار مشکلی است. بعضی‌ها که آن‌چنان بسته شده‌اند که به هیچ‌وجه نمی‌توانند از جایشان تکان بخورند! وقعدت بی اغلالی (مفاتیح الجنان/دعای کمیل)، اغلالم، غُل‌هایم من را به زمین نشانده، قعدت بی اغلالی، بنابراین حالا که خریدار خوبی دارید، -اگر کسی مشتری خوبی داشته باشد که هم خوب پول می‌دهد و مال را هم اخذ نمی‌کند و باز در اختیار خودمان قرار می‌دهد، همه‌ی چیزهای خوب هست در اینجا-  حدا مشتری خوبیست با او معامله کنید حالا که مشتری خوبی دارید تا زود است بیایید با خدای‌تعالی معامله کنید تا جزء این دسته بشوید. التَّائِبُونَ، معامله، همان توبه است، التَّائِبُونَ، توبه که کردید یعنی معامله کردید. توبه می‌دانید یعنی چه؟ همان توبه‌ی نصوح؛ اگر یک مشتری داشته باشید شما این را بفروشید باز بیاید بگوید آقا پس بگیر! باز دو مرتبه بیاید تصرف مالکانه بکند، باز بیاید خرابکاری بکند، مدام رفت و آمد بکند، می‌گوییم آقا این مشتری نیست! برو. فروشنده هم اگر دائم بفروشد، دائم بدهد، باز پس بگیرد، این هم همینطور است.  وقتی با خدا معامله کردیم چگونه باید باشیم خدا که این‌طور نیست. فروشنده‌ها که ما باشیم مدام پس می‌گیریم! تائب باشید، توبه‌ی نصوح کنید، این‌که می‌گویم توبه‌ی نصوح، یعنی وقتی که فروختی برو دنبال کارَت! هر چه می‌گویند گوش‌کن. بعد از تائبون باید عابدون باشید. التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ، اگر هم می‌خواهی به تو خوش بگذرد حامدون هم باش، حمد هم بکن، بعد هم در چیزهایی که خریدی، فروختی و دوباره به خودت داده‌اند و دوباره خودت داری استفاده‌اش را می‌کنی بِگَرد، خوشحال باش. السَّائِحُونَ، الرَّاکعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ، این خانه‌ای که تو فروختی و بعد در اختیارت گذاشته‌اند؛ اینجا باید چه‌کار کنی؟ باید حفاظتش بکنی، وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ، حدود خدا را حفظ کنید؛ تا جایی که گفته‌اند حرام، دیگر جلو نرو. ترمز ماشین را دیده‌اید؟ رسید لب چاله، اگر بیفتد سقوط می‌کند، یک ترمزی می‌گیرند که جای لاستیک روی آسفالت می‌افتد، صدا می‌کند. در محبت جلو رفته‌ای، رسیدی به یک جایی که ممکن است دیگر اینجا شیطان باشد؛ بایست. وقتی حضرت یوسف با زلیخا در آن خانه‌ واقع شدند، هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا (یوسف/۲۴) این جوان بود، آن هم جوان، هر دوی‌شان هم شهوت داشتند. ترمز حضرت یوسف کار می‌کرد ولی ترمز زلیخا کار نمی‌کرد! او خودش را نگه داشت، ولی این خودش را نگه نداشت، آبرویش هم رفت. ترمز داشته باشید، وجودتان باید ترمز الهی داشته باشد تا آزادتر باشید. چون اکثر محدودیت‌ها -این را بدانید- بخاطر این است که به شما اعتماد ندارند. می‌بینند که اگر تو یک وقتی مثلاً اموال مردم، ناموس مردم در اختیارت باشد خیانت می‌کنی، اموال و ناموس‌شان را در اختیار تو نمی‌گذارند. چرا نمی‌گذارند؟ برای اینکه خیانت می‌کنی. امّا اگر ببینند نه! تو ترمز داری، -یعنی خدا ببیند! چون این مردم زیاد اشتباه می‌کنند، خیلی‌ها را خیال می‌کنند ماشین‌شان خوب ترمز می‌گیرد -مثل بعضی‌ ماشین‌ها که آدم خیال می‌کند ترمز دارد، در سرازیری می‌بینی رفت تا ته دره! مردم اشتباه می‌کنند. خدا اشتباه نمی‌کند- تو ترمزت را درست کن، تو تمام وجودت در اختیار خدا باشد، حافظ حدود الهی باش، ببین پروردگار متعال با تو چه رفتار می‌کند. همه چیز را در اختیارت می‌گذارد، تویی که وقتی ثروتمند می‌شوی دیگر اهل عبادت و خدا و دین نیستی، وقتی که بی‌پول می‌شوی باز می‌آیی در مسجد، وقتی این‌طور هستی، چه چیز را در اختیارت بگذارند؟ چه پولی در اختیارت بگذارند؟ چه زندگی‌ای را در اختیارت بگذارند؟ از دین در می‌روی. وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرْ الْمُؤْمِنِینَ، مؤمنین را بشارت بده. مؤمنین کسانی هستند که قَد أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ، (مؤمنون/۱) مؤمنون رستگارند، قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکاهَا (الشمس/۹)، قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکى (اعلی/۱۴)، ببینید کاملاً به این مسأله اشاره کرده؛ مؤمنین کسانی هستند که تزکیه‌ی نفس کنند، و مؤمنین کسانی هستند که جانشان را در اختیار پروردگار قرار بدهند، و قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکى، اموالشان هم در اختیار پروردگار باشد، از خودشان هم هیچ حرفی نداشته باشند. این آیات را همانطوری که ان‌شاءالله در این هفته خواهید خواند، خوب روی همین مسائل دقّت کنید. آیه‌ی بعدی می‌گوید:  باراستگویان باشید و به فساق اعتماد نکنید یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ (توبه/۱۱۹) ای کسانی که ایمان دارید، تقوا هم داشته باشید، چون ایمان ممکن است باشد ولی تقوا نباشد. تقوا مراتبی دارد همانطوری که عرض کردم وَکونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ، با صادقین باشید، رفاقت‌هایتان با آدم‌های درست باشد تا پشیمان نشوید. یک آدم خائن را آورده‌ای سر کارَت گذاشته‌ای! بعد چه توقّعی داری؟! یک آدمی که نسنجیده‌ای که آیا این اهل تزکیه‌ی نفس هست یا نیست؟ آورده‌ای در رأس کارَت قرار داده‌ای؛ او هم دزدی کرده! خیانت کرده! همین را از اول باید توقع می‌داشتی. با صادقین زندگی کنید. یک گناه کرد بدان این جزء صادقین نیست، چون به خدا راست نگفته. وقتی که إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنْ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ، وقتی که با خدا معامله کردی دیگر تو نباید با خدا دروغ بگویی، وَکونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ، شما هم با همین راستگویان باشید. آدم خائن را هیچ وقت دور و برِ خودتان راه ندهید، به حرفش اعتماد نکنید. خدای‌تعالی در قرآن می‌فرماید که إِنْ جَائَکمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَینُوا (حجرات/۶) –اگر یک فاسقی آمد- فاسق را ما از کجا بشناسیم؟ می‌بینی این قیافه فسق از سر و صورتش دارد می‌ریزد، خدا می‌داند در این جلسه من نمی‌خواهم عرض کنم چون صدایم ممکن است همه جا برود، ولی باور کنید تا حالا نشده من شخصی را تشخیص داده باشم که این فاسق است و فسقش برایم ثابت شده باشد و با او یک معامله‌ای یا یک برنامه‌ای داشته باشم و بالاخره اذیت نکشیده باشم! تا حالا نشده! نکنید. با آدم فاسق زندگی نکنید. در زمان پیغمبراکرم وقتی یک نفر گناه می‌کرد پیغمبراکرم می‌فرمود سه روز با او حرف نزنید؛ نه زن، نه بچه، حرف نزنید، با او رفت و آمد نکنید، رفاقت نکنید. تعجب است بعضی از اولیاء خدا را من دیده‌ام –که من خودم خیال می‌کردم که اینها از اولیاء خدا هستند- افرادی که پر از فسق‌اند دورشان جمع می‌شدند نه برای هدایت، اگر برای هدایت بشود که پیغمبراکرم هر چه بد بود دور ایشان بود، ولی برای هدایتشان بود. اما اگر برای تاییدشان باشد چه؟ فردا می‌گویند آقا اگر حجاب لازم است چرا فلانی که مبلّغ دین است زنش حجاب ندارد؟ زنش حجاب کامل ندارد؟ فلانی که مبلّغ دین است، فلانی که مثلاً متدین است چرا رفقایش رفقای بدی هستند؟ رفقای بد –بدانید آقایان- حتّی مشتری بد، حتّی از افرادی که می‌خواهید چیزی بخرید کوشش کنید که معصیتکار نباشند. کوشش کنید. چه اشکالی دارد؟ وقتی یک فروشنده ببیند هر چه جنس می‌آورد مردمان متدین نمی‌خرند و می‌روند از آن مغازه‌ای که صاحبش متدین است ، از او جنس می‌خرند، خودش یک فکری به حال خودش می‌کند. این کار خودش یک نوع نهی از منکر است. با این افراد نمی‌خواهد برخورد بکنید، دعوا هم نکنید، زندگی هم نکنید. وَیوْمَ یعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى یدَیهِ (فرقان/۲۷) یک روزی می‌شود، روز قیامت؛ یکی از خصوصیاتش این است که ظالم دست به دستش می‌زند و می‌گوید ای کاش با فلانی رفیق نمی‌شدم! لَقَدْ أَضَلَّنِی عَنْ الذِّکرِ (فرقان/۲۹) من را از یاد خدا باز داشت، تا چه برسد خدای نکرده شما را به طرف گناه بکشاند. ان‌شاءالله کوشش کنید با معصیتکار، لااقل کسانی که علناً معصیت می‌کنند زندگی نداشته باشید، رفاقت نکنید. وَکونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ، اگر تقوایتان می‌خواهید تثبیت بشود با صادقین باشید، با آدم‌های درست‌کار، آدم‌های راستگو. نه اینکه تنها راست بگوید، نه! با خدا هم راست گفته باشد، با مردم هم راست گفته باشد، با دینش هم راستگو باشد، در مقابلِ همه صداقت داشته باشد. صداقت فقط این نیست که بگویید: من این را آدم صادق می‌دانم چون هیچ وقت به من دروغ نگفته! تو که هستی که به تو دروغ بگوید یا راست بگوید؟! صرف نداشته که به تو دروغ نگفته! به خدا دروغ نگوید. با خدا معامله کرده باشد، یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَکونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ،  توصیف پیامبر اکرم در قرآن یک آیه‌ی دیگری هم هست که درباره‌ی پیغمبراکرم است: لَقَدْ جَائَکمْ رَسُولٌ مِنْ أَنفُسِکُمْ، یک پیغمبری برای شما آمده –ببینید چقدر پرارزش است- از خودتان است، یا اَنفَسِکُم، بعضی از قرائت‌ها خوانده‌اند؛ یعنی از نفیس‌ترین شماست، از یک خاندان بسیار پرارزش است. عَزِیزٌ عَلَیهِ مَا عَنِتُّمْ، به او سخت می‌گذرد که شما یک مشکلی داشته باشید. حَرِیصٌ عَلَیکمْ، خیلی حرص دارد که شما هدایت بشوید –خدای تعالی اینها را به کفّار می‌گوید- بِالْمُؤْمِنِینَ رَءُوفٌ رَحِیمٌ، (توبه/۱۲۸) به مؤمنین، آنهایی که ایمان آورده‌اند خیلی مهربان است. همه در مقابل خدا هیچ‌اند ای پیغمبر! اگر با همه‌ی محبّت‌ها و مهربانی‌ها و این مسائل از تو رو گرداندند فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِی اللَّهُ، اگر رو گرداندند و همه از دور و بر تو پراکنده شدند – آخر یکی از چیزهایی که ما خیلی می‌ترسیم این است که دوروبرمان خلوت بشود! یک حرفی بزنیم که فلانی بدش بیاید برود، فلان پول‌دار دیگر با ما حرف نزند! فلان شخصیت، بدِ ما را بخواهد! این است دیگر! یا قدرتمند است، یا پول‌دار است، یا من یک صفاتِ بدی دارم که دلم می‌خواهد دور و بر من، پشت‌سر من همه‌ی مردم راه بیفتند، احترامم کنند. یکی از اینهاست. اگر اینها رو کردند، حالا تو امر به معروف کردی، نهی از منکر کردی و این‌ها بدشان آمد، طبعاً دیگر نمی‌آیند- فَقُلْ حَسْبِی اللَّهُ، بگو خدا مرا بس است. چقدر آدم به تو اظهار علاقه بکنند و به تو پول بدهند و به تو همه چیز بدهند که جای قدرت خدا را بگیرد؟ چقدر آدم؟ تمام مردم کره‌ی زمین که هیچ، تمام آنچه که خدا خلق کرده همه پشت سر تو راه بیفتند و همه کمک تو بکنند، در مقابل کمک پروردگار، چون مخلوق‌اند ناچیز است. ای پیغمبر! نترس. به شما هم خدای تعالی همین را می‌گوید. رفیقت می‌بینی یک گناهی کرده به او بگو. بدش می‌آید! بیاید. دیگر با من حرف نمی‌زند! نزند. چه اشکالی دارد؟! فَقُلْ حَسْبِی اللَّهُ، خدا برای تو کافی است، فَقُلْ حَسْبِی اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ، خدای دیگری که نیست که بگوییم این خدا بدش بیاید، آن خدا خوشش بیاید، بعد چه بشود! فَقُلْ حَسْبِی اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَلَیهِ تَوَکلْتُ، وکیلِ من خداست. وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ، اگر خدا را نمی‌شناسید خدا ربّ عرش عظیم است. یعنی هر چه در عالم هست در اختیار خدا و در تحت فرمان پروردگار است و اگر خدا بخواهد همانهایی که تو خیال می‌کنی بدشان می‌آید دلشان به تو مهربان می‌شود، اگر هم نخواسته باشد که مهربان بشود، نشود! دیگر از امام حسن مجتبی که تو پیش خدا عزیزتر نیستی و مردم هم لیاقت این که کنار امام مجتبی باشند را نداشتند. امیدواریم که خدای‌تعالی همه‌ی ما را جزء عاملین به آیات شریفه قرآن قرار بدهد و همه‌ی ما را در این ماه رجب به حقایقی که خدای‌تعالی در این قرآن عظیم بیان فرموده برساند. ایام وفات حضرت زینب سلام اللّه علیها بود. به پیشگاه مقدّس حضرت بقیةاللّه ارواحنا فداه تسلیت عرض می‌کنیم و روز بیست و پنجم این ماه هم شهادت حضرت موسی بن جعفر علیه الصلوة و السلام است و در این ده روز بین دو عزا واقع شده‌ایم.  مصیبت بی‌بی زینب سلام الله علیها امیدواریم که حضرت زینب سلام اللّه علیها به ما عنایاتی بفرماید. این بی‌بی دارای معجزات و کراماتی است. ولی وقتی که وارد شهر شام شد آن‌چنان مصیبت عظیم بود که وقتی از امام سجاد سؤال کردند: آقا؛ در کجا از همه بیشتر به شما سخت گذشت؟ فرمود: الشام! برای یک ولی خدا، برای یک امامی که بر ماسوی اللّه احاطه علمی دارد خیلی سخت است که مردم به اسم دین، معصیت خدا را بکنند. مردم کوفه چون بالاخره علی بن ابیطالب و برنامه‌های علی بن ابیطالب را دیده بودند خیلی مهربان و دل‌رحم بودند، وقتی که اُسراء را وارد کردند اوّلاً نمی‌شناختند و ثانیاً نوشته‌اند که نان و خرما و صدقه می‌آوردند به اینها می‌دادند که اینها گرسنه نباشند. امّا در شام سه شبانه‌روز خاندان عصمت و طهارت را پشت دروازه ساعات معطل کرده بودند که شهر را زینت کنند! مردم شام در مقابل اسراء به شادمانی برخاسته بودند! آنچنان اظهار شادی می‌کردند که وقتی حضرت زینب سلام اللّه علیها می‌خواست صحبت کند نمی‌توانست حرفش را بزند. همه شاد، خوشحال. آن شخص می‌گوید من داخل شام شدم دیدم مردم خیلی خوشحال‌اند، از یکی پرسیدم چه خبر است؟ چه عیدی پیش آمده؟ گفتند یک نفر بر امیرالمؤمنین یزید خروج کرده! و او را کشته‌اند و سرش را وارد این شهر می‌کنند، گفتم اسم این خارجی –یعنی خروج کننده- چه هست؟ گفتند حسین بن علی بن ابیطالب. می‌گوید من به صورتم زدم، اشک ریختم. امیدواریم خدای‌تعالی این اشکها را ذخیره آخرتمان قرار بدهد و اظهار محبّتمان را به حضرت ابی‌عبداللّه الحسین منظور بفرماید… تا آن‌جا که وقتی وارد مجلس یزید شدند زینب کبری سرش را پائین انداخته، -معمولاً در مجالسی که زن و مرد نشسته‌اند، زنهای عفیفه یک‌جا جمع می‌شوند، یک طوری می‌نشینند که مرد به آن‌ها نگاه نکند ولی بچّه‌های کوچک می‌ایستند نگاه می‌کنند، ببینند در مجلس چه خبر است؟- یک وقت زینب دید که فاطمه‌ی صغیره‌ می‌گوید: عمّه! ببین یزید آن‌جا با سر بابایم چه می‌کند! لاحول و لاقوة الاّ باللّه العلی العظیم.  دعای پایان جلسه نسئلک اللّهم و ندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب‌الزمان یا اللّه، یا اللّه، یا اللّه، یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه، یا رحمن و یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا علی دینک، اللهم عجل لولیک الفرج، خدایا فرج امام‌زمان ما را برسان، قلب مقدسش را از ما راضی بفرما، دین و دنیا و آخرتمان را در پناه امام‌زمان حفظ بفرما. پروردگارا! توفیق تزکیه‌ی نفس و کمالات روحی به ما مرحمت بفرما، خدایا مرض‌های روحی‌مان شفا مرحمت بفرما، خدایا جان و مالمان را ما حاضریم در اختیار تو قرار بدهیم خدایا این معامله را قبول بفرما. پروردگارا، ما را در دنیا و آخرت جزء سعادتمندان قرار بده. مریض‌های بدنی‌مان را به آبروی ولی عصر شفا مرحمت بفرما، مریض‌های منظور، مریض منظور الساعة لباس عافیت بپوشان. امواتمان غریق رحمت بفرما، عاقبت‌مان ختم بخیر بفرما، وعجل فی فرج مولانا.

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

بسم‌ اللّه الرحمن الرحیم

الحمدللّه و الصلوه و السلام علی رسول اللّه و علی آله آل اللّه لاسیّما علی بقیة الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنه الدّائمه علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، بسم اللّه الرحمن الرحیم، لَیْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِینَ لَا یَجِدُونَ مَا یُنفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ مَا عَلَى الْمُحْسِنِینَ مِنْ سَبِیلٍ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ (توبه / ۹۱)

به مناسبت میلادِ مسعودِ حضرت جوادالائمه علیه آلاف التحیه و الثناء به محضر مقدّس حضرت بقیة الله ارواحنا فداه تبریک عرض می‌کنیم و امیدواریم برای همه‌ی دوستانِ آن حضرت امروز و روزهایی که در پیش دارند و بلکه در تمام ساعات و لحظاتی که خواهند بود و از نعمت‌های پروردگار استفاده می‌کنند در خوشی، خرّمی، راحتی، باشند. من امروز به خاطر اینکه اگر امروز به تهران می‌رفتم باز دوشنبه هم می‌خواست آن‌جا باشم، لذا تقسیم کردیم امروز را در همین کردیچال هستیم و ان‌شاءالله روز دوشنبه میلاد مسعود امیر مؤمنان حضرت علی بن ابیطالب که از اعیاد بسیار بزرگ و بسیار پراهمیّت است ان‌شاءالله در تهران خواهیم بود و دوستانمان تا روز دوشنبه امیدواریم که در دعاهایشان فرج امام زمان را بطلبند تا در آن روز زیر سایه‌ی حضرت بقیة الله ارواحنافداه باشیم. و ضمناً از امروز به بعد مطالب بسیار مهمّی که جنبه‌ی درسی دارد از همین جزواتی که تحویل شما داده می‌شود برداشت‌ها را وقتی خوب گوش دادید که امیدوارم یک‌یک‌ آنها را عمل کنید و کوشش شده مختصر و خلاصه اینها گفته شود تا بتوانید به آن‌ها دقیق باشید و از آن‌ها استفاده کنید و علاوه مطالب مختلفی در ارتباط با مراحل‌تان – چون همه‌ی آیاتی که برداشت از آن شده خطاب به سالکین الی اللّه هست – و ان‌شاءالله همه‌تان سالک الی اللّه‌اید و امیدوارم که برداشت‌ها مفید برای شما باشد چون اگر یک هفته هر روز یک مطلبی را خواندید و مطالعه کردید و عمل نکردید خدای‌تعالی حقّ دارد روز قیامت به شما بگوید به شما گفتند چرا عمل نکردید؟ البته عذاب آن کسی که نمی‌خواند و نمی‌شنود و عمل نمی‌کند بیشتر است برخلاف آنچه که بعضی تصور دارند. بعضی فکر می‌کنند که اگر ندانستند و عمل نکردند دیگر خدا مؤاخذه‌شان نمی‌کند ولی اینطور نیست. روز قیامت –حدیث داریم و قاعدتاً هم باید همینطور باشد که- خدا اول از انسان سؤال می‌کند چرا یاد نگرفتی؟ و بعد سؤال می‌کند چرا عمل نکردی؟ و کسی که یاد نگرفته باشد و عمل نکرده باشد دو مؤاخذه می‌شود یکی به خاطر اینکه چرا یاد نگرفته، دوّم به خاطر اینکه چرا عمل نکرده. مثال خیلی واضحی دارد اگر یک راننده‌ای در یک راهی خلاف بکند، پلیس بگیرد او را، می‌گوید چرا خلاف کردی؟ اگر بگوید مگر این کاری که من کردم خلاف بود؟ می‌گوید پس تو آیین‌نامه را یاد نگرفتی! چرا آیین‌نامه را یاد نگرفته‌ای؟ علاوه بر آنکه جریمه‌اش می‌کند اعتراض هم دارد که چرا تو بدون تعلیم آیین‌نامه پشت فرمان نشسته‌ای؟ خدای تعالی هم طبق همین برنامه‌ی عقلایی که ما خودمان در بین خودمان داریم مؤاخذه‌مان می‌کند که چرا یاد نگرفتیم و چرا عمل نکردیم. بنابراین امیدوارم اینها را یاد بگیرید، عمل بکنید، نمی‌خواهم عرض کنم این مطالب عصاره‌ی قرآن است امّا اسمش را گذاشته‌ایم برداشت . یعنی اگر از کنار یک اقیانوسی بگذرید به اندازه‌ی ظرفیت‌تان باید از آن آب بردارید، باید کوشش کنید که از حقایق قرآن استفاده کنید، بنابراین ان‌شاءالله کوشش می‌کنیم آنچه که مربوط به مراحلتان هست حتّی آنچه از مراحل که من به عنوان جلسه بیان نکرده‌ام مثل مرحله جهاد و عبودیّت و بالاتر و پایین‌تر آن‌ها را هم ان‌شاءالله در ضمن همین آیات خواهیم گفت و امیدواریم خدای‌تعالی به خاطر امام عصر و به خاطر امام جواد و به خاطر علی بن ابیطالب که این ایّام متعلّق به اینهاست ما را موفق بدارد که بتوانیم طبق دستورات پروردگارمان عمل کنیم. آیاتی که امروز تلاوت شد برداشت‌هایی داشتیم که ان‌شاءالله شاید در جلسه‌ی اول و قرائت اوّل درست دقّت نکرده باشید ولی یک هفته فرصت دارید، در این هفته دقّت کنید. آیات مربوط به سوره‌ی توبه است. سوره‌ی توبه از سوره‌هایی است که خدای‌تعالی با غضب با کفّار و مشرکین برخورد کرده در عین آنکه در این سوره پروردگار متعال راه‌های رحمتش را برای مردم بیان کرده و حتّی مشرکینی را که می‌آمدند خدمت پیامبر و از آن حضرت طلب می‌کردند که ما را پناه بده، کنار خودت جا بده، خدای‌تعالی به پیغمبرش فرمود: وَإِنْ أَحَدٌ مِنْ الْمُشْرِکِینَ اسْتَجَارَکَ فَأَجِرْهُ حَتَّى یَسْمَعَ کَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ (توبه / ۶) اگر یک مشرکی پناه خواست از تو، پناهش بده تا کلام خدا را بشنود. وقتی که کلام خدا را شنید به مأمنش او را برسان، به محل امنی او را برسان که مسلمین او را اذیّت نکنند. در آیاتی که تلاوت شد امروز که من از همین‌جا شروع می‌کنم و آیات قرآن همه‌اش نور است، همه‌اش در همه‌ی مراحل باید استفاده بشود، ان‌شاءالله از این هفته مطالبی که مربوط به آیات همان هفته است، یک نکاتی را با قاطعیّت به شما تذکّر می‌دهم که ان‌شاءالله عمل کنید. یکی از مسائلی که غالباً ما مردم به آن توجّه نداریم مسأله‌ی موعظه است که موعظه چگونه باید انجام شود؟ گاهی فکر می‌کنیم که برویم منبر، یا با دوستمان سخن بگوییم یک کلّیاتی به او بگوییم و او هم از این کلیّات هر چه برداشت داشت، بردارد و برود. این همین نشستیم و گفتیم و برخاستیم است. اکثراً جلسات علمیِ دینی همینطور برگزار می‌شود ولی من به بعضی از مبلّغین اهل تزکیه‌ی نفس گفته‌ام که باید کوشش کنید ان‌شاءالله که قاطعیّتی نشان بدهید، از دوستانتان تعهّد بگیرید و از آن‌ها مطلبی که می‌گویید بخواهید که آیا فهمیده‌اند یا نفهمیده‌اند؟ من بر همین اساس عرض می‌کنم که کوشش کنید ان‌شاءالله آنچه که گفته می‌شود سؤال می‌شود حالا اگر در دنیا از شما سؤال نشد یا حتی مرحله‌ی محبّت را من دیگر امتحان نگرفته‌ام چون همه‌ در این مرحله نیستند و همه‌ی دوستان نمی‌توانند این مرحله را جواب واقعی بدهند. ولی ان‌شاءالله رفته‌رفته اینها مورد بحث واقع خواهد شد. شما مراحل‌تان ان‌شاءالله پیش می‌رود و باید خودتان را نشان بدهید. در این آیاتی که امروز تلاوت شد آنچه که من همین الان فکر می‌کردم به یکی از دوستان همینجا گفتم که من الان در سوره‌ی رعد برداشت می‌نویسم و این آیات مربوط به سوره‌ی توبه است، سوره‌ی یوسف بعد آن است و من الان سوره‌ی رعد را دارم برداشت می‌کنم. لذا یادم رفته بود که این آیات چه ارتباطی خواهد داشت و چه مطالبی دارد، آنچه که من –البته با همان مختصر نگاهی که کردم- یادم آمد، که این آیات مردم را به سه قسمت تقسیم می‌کند، یک قسمت منافقینِ مرده‌دلی هستند که به هیچ وجه اینها از خواب غفلت بیدار نمی‌شوند. یک دسته از مردم از خواب غفلت بیدار شده‌اند، یعنی آن دسته‌ اول که بیدار نمی‌شوند مرده‌هایی هستند که طبعاً با سر و صدا و حتّی فریادها اینها از خواب بیدار نمی‌شوند به این معنا که مرده را هر کاری بکنید که بیدار بشود نمی‌شود. شما اگر دوستی داشتید، صبح رفتید خواستید بیدارش کنید برای نماز، دیدید در زدید بیدار نشد، رفتید بالای سرش تکانش دادید بیدار نشد، داد زدید دیدید بیدار نشد، دیگر کم‌کم گوش‌تان را می‌گذارید دمِ دهانش یا مثلاً روی قلبش، ببینید مرده است یا زنده است؟ چون بیدار نشدن مطلق علامت مرگ است. یک عده مرده اند. لا تقم علی قبر من مات أبدا. کسی که مرده، دیگر رهایش کن! نکنید کاری که خوابتان به مرگتان منتهی شود، یک عدّه از افراد هستند هر چه انسان به سرشان می‌خواند و موعظه‌شان می‌کند می‌بیند از خواب غفلت بیدار نمی‌شوند و همان کارهای خودشان را انجام می‌دهد. در این آیات، خدای تعالی با این دسته از افراد با شدّت برخورد کرده که در زمان پیغمبر هم بودند و اینها می‌آمدند خدمت پیامبر، یَعْتَذِرُونَ (توبه / ۹۴) عذر می‌خواستند که ما اگر به جنگ نیامدیم، انفاق نکردیم، کاری نکردیم شما از ما راضی باشید، پیغمبر هم مهربان بود می‌خواست ظاهراً اظهار رضایت بفرماید یا لااقل مسلمانها اظهار رضایت کنند خدای‌تعالی می‌فرمود که   –در همین آیات فرمود که- اگر شما از آن‌ها راضی بشوید خدا راضی نمی‌شود، خدا از اینها اطلاع دارد، حتی به مسلمانها می‌فرمود که به اینها بگویید که خدا اخبار شما را به ما اطلاع داده، ما شما را می‌شناسیم. البته یک انسان اخبار گذشته‌ را ممکن است مطلع بشود، ولی از آینده طرف اطلاعی ندارد، ولی خدا از آینده‌اش هم اطلاع دارد، مرده هیچ وقت دیگر زنده نمی‌شود، متعفن می‌شود، می‌پوسد، مورد تنفّر واقع می‌شود امّا دو مرتبه زنده بشود، یعنی در همین دنیا به صورت ظاهر زنده بشود که بتواند در این دنیا کاری بکند، نه!  این یک دسته. خدای‌تعالی مسجدشان را هم قبول نمی‌کند، می‌فرماید مسجد ضرار. ضرر زننده. مسجدی است که ضرر می‌زند به مسلمانها، مسجدی است که تفرقه‌ بین مسلمانها ایجاد می‌کند. با این مسجد ما مخالفیم. خرابش کن، از بین ببر، چون تفرقه ایجاد می‌کند.لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ یَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِیهِ (توبه / ۱۰۸) مسجد قبا را مردم مسلمان ساخته‌اند؛ یک مسجدی است بر اساس تقوا ساخته شده، برای خدا ساخته شده این مسجد ارزش دارد. انفاق کسانی که آنطوری هستند و ریایی انفاق می‌کنند این انفاق به درد نمی‌خورد. یک عدّه ثروتمندان بودند در زمان پیغمبراکرم و همیشه، -من زیاد معتقد نیستم که شأن نزول آیات را مطرح کنیم چون بعضی از افراد کوتاه ‌فکر هستند فکر می‌کنند که اگر شأن نزول را گفتیم برای همان نفر خاصّ است و مربوط به همان زمان است، برای ما نیست. شأن نزول البته مطلبی است ولی به عنوان اینکه این جریانش این است و آن جریان هم که حالا اتفاق نیفتاده پس بنابراین این آیات مربوط به ما نیست!  این طور نیست. این آیات مربوط به ماست. هر چه خدا در قرآن حتی تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ (مسد / ۱) حتّی این، برای یک‌یک ما صادق است، اگر ما هم مثل ابولهب شدیم، دست‌مان، قدرتمان و همه چیزمان قطع می‌شود و خدای‌تعالی نمی‌گذارد پیشرفت کنیم.این را بدانید.- یک عده زمان پیغمبراکرم بودند، همیشه هستند که اینها پولدارند، ثروتمندند، اساساً چون انفاق نکرده اند ثروتمند شده اند و اینها انفاق نمی‌کنند، در خانه می‌نشینند، از پولشان استفاده می‌کنند، با زن و بچه‌شان راحت بدون اینکه توجهی به کسی داشته باشند، حتی جنگی پیش می‌آید، جهادی پیش می‌آید، اینها اصلاً حرکتی ندارند، راحتی‌ خودشان را منظور می‌کنند، یک عدّه اینطوری هستند، اینها همان مرده‌ها هستند. اینها همان کسانی هستند که هیچ چیز سرشان نمی‌شود. اینها راحت‌طلب‌ها هستند که بهتر همین است که مثل یک مرده در قبر، -حالا قبر کوچک‌تر است ولی خانه‌شان بزرگتر است- در قبر بمانند و متعفّن بشوند. شما تعفّن کسانی که این چنین هستند استشمام نمی‌کنید از نظر ظاهر، ولی یک تعفّن بسیار بدی دارند چون افراد را مریض می‌کنند. یک عده افراد بی‌پولِ بدون ثروت، می‌گویند خوشا به حال فلانی! برویم ببینیم او چکار کرده که اینطوری شده می‌روند می‌بینند که او گناه کرده، معصیت کرده، تعفّنش به دماغ اینها می‌خورد و اینها هم اهل گناه و معصیت می‌شوند. می‌گویند شاید از این راه بهتر ما موفق بشویم! تعفّن اینها این قدر بد است -چون اهل تزکیه‌ی نفس نیستند، حساب ندارد کارشان- آن قدر متعفّنند که خودشان هم از تعفّنشان بدشان می‌آید اگر بفهمند و دیگران هم این چنین خواهند بود. یک عده هستند نه! فقیرند یا غنی، فرقی نمی‌کند. فقراءشان آرزو می‌کنند ای کاش ما می‌داشتیم در راه خدا انفاق می‌کردیم. آمدند یک عده‌ای در محضر پیغمبراکرم، -رسم بود که هر کس می‌خواست به جنگ برود خودش اسب و استری می‌خرید و خودش شمشیر و زره تهیّه می‌کرد، یک عدّه پول نداشتند، پیغمبر هم می فرمود نداریم ما برای شما اسب و زره و شمشیر تهیه کنیم، اینها می‌ماندند- اینها هم مانده بودند، اینها می‌ماندند اشک می‌ریختند، گریه می‌کردند تا وقتی که پیغمبراکرم از جنگ بر‌می‌گشت، از جهاد برمی‌گشت. خدا اینها را با اینکه نرفته اند به جنگ تمجید کرده. دسته دوم این افراد هستند، ثروت ندارند، وضعشان اینطوری است. -یک مقدار دیگر درباره‌ی دسته‌ی دوم عرض کنم که خیلی هم مهم است- و ان‌شاءالله لااقل جزء دسته‌ی دوّم باشیم که خواب اگر هستیم نمرده باشیم، بیدار بشویم با همین مسائلی که از کلام پروردگار استفاده می‌شود، نمرده باشیم، بیدار بشویم. یک عدّه بودند معصیت می‌کردند، معصیت‌های بزرگی کرده بودند، می‌آمدند خدمت پیغمبر، عرض می‌کردند که ما گناه کردیم، وَآخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ (توبه / ۱۰۲) یک عدّه بودند اعتراف می‌کردند به گناهانشان. فکر نکنید که اعتراف مطلقا در اسلام نیست. همین آیه‌ی شریفه اگر گناه داشت، اعتراف به گناه، برای پیغمبر هم نمی‌گفت و پیغمبراکرم هم نمی‌پذیرفت و می‌گفت اعتراف به گناه نکن. برای علاج این گناهی که انجام شده، این واجبی که ترک شده باید اعتراف کرد. منتها نزد اهلش، نزد کسی که انسان را می‌تواند از این مرض روحی نجات بدهد. اگر شما یک جای بدنتان درد بکند، بروید نزد طبیب، نگویید کجای من درد می‌کند، یا چه‌ام هست؟ طبیب  نمی‌داند چطور شما را معالجه بکند. بگوید اعتراف خوب نیست! گاهی می‌شود اعتراف لازم است برای علاج. منتها انسان قبل از اینکه اعتراف بکند چون یک طرف گناه است یک طرف واجب، خیلی باید دقت بکند که اعتراف را جایی بکند که طرف، اهلش باشد، بتواند معالجه‌اش بکند. این خیلی مهم است. شاید علمای اسلام از همین جهت اعتراف را جایز نمی‌دانند و می‌گویند نباید اعتراف  کرده بشود. برای اینکه تشییع‌ فاحشه می‌شود. چون اگر من آمدم به یک نفر گفتم من فلان گناه را کردم این هم نتوانست من را معالجه بکند طبعاً او هم یاد می‌گیرد این گناه را و یا اینکه گناه من تجاوز کرده و باصطلاح شایعه شده بین من و آن شخص، و آن هم ممکن است به دیگران بگوید و تشییع‌فاحشه بشود. و امّا اگر نه، انسان نزد پیغمبراکرم ، ائمه‌ اطهار علیهم الصلوهو السلام رفت اعتراف کرد آن‌ها می‌دانند، حالا تو هم اعتراف کن زبانت یک توبه کرده بعد آن‌ها هم دقیق به شما می‌گویند که چه بکنید در مقابل این گناه، چون بعضی از گناهان است که شاید علمای بزرگ هم نتوانند دارویش را تهیّه بکنند، معالجه‌اش بکنند. مثلاً یکی از گناهان بزرگی که ابولبابه کرد یهودی‌ها آمده بودند مسلمان بشوند با اشاره گفت که مسلمان نشوید اسلام همچنین چیز مهمّی نیست! آن‌ها هم مسلمان نشدند!  این گناه؛ اگر الان بیایند پیش ما یک همچنین اعترافی بکنند ما می‌گوییم که این ابولبابه را باید کشت!  یک عده را از اسلام دور کرده. ایشان بعد پشیمان شد، رفت خودش را به ستون توبه‌ای که در مسجدالنبی هست بست و گفت من خودم را از اینجا باز نمی‌کنم، اعتصاب می‌کنم تا پیغمبر من را ببخشد. آیه نازل شد همین آیه‌ای که امروز تلاوت کردید که خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَهً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَکِّیهِمْ بِهَا وَصَلِّ عَلَیْهِمْ إِنَّ صَلَاتَکَ سَکَنٌ لَهُمْ (توبه / ۱۰۳) آقا یک پول قابل توجّهی پیغمبراکرم از او گرفت. در روایت دارد یک ثلث مالش را گرفت، خرج مردم مسلمان کرد خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَهً که این صدقه دادن، نه صدقه ا‌ی که بین ما معروف است و مشخص شده! یعنی مثلاً فرض کنید یک سکه‌هایی در جیبتان هست، هیچ جا نمی‌توانید از آن‌ها استفاده کنید بریزید در دست فقیر! این صدقه نیست. یکی از دوستان کسالتی خانواده‌اش پیدا کرده بود خودش برای من نقل می‌کرد می‌گفت: من نشستم حساب کردم که این کسالت تا وقتی که رفع بشود چون عمل لازم داشت و …  من حساب کردم یک میلیون تومان خرجم بود، این را بردم صدقه دادم. زنم خوب شد. من حساب می‌کنم آنچه که به نفع من است، عملش می‌کردند مدتی مجروح بود و می‌خواست جراحاتش را ترمیم کنیم. علاوه بر این مدتی دارو بخورد و مرض‌های جانبی پیدا بکند. اینها هم رایگان! این طور اگر صدقه دادی توقّع داشته باش که مرضت خوب بشود، گناهانت آمرزیده بشود، مرض‌های روحیت برطرف بشود. اما اگر بخواهی یک  –مثلاً- پولی را دور سرت بگردانی، -مازندران رسم است ظاهراً- من در ماشین دیدم که یک پولی دور سرش می‌گرداند یک پنج ریالی –مثلاً- و می‌اندازد در خیابان! حالا هر که هم برداشت، برداشت! و این طوری می‌خواهند ماشین‌شان چپ نشود! دو سه نفر دست و پا شکسته نداشته باشند! در بیمارستان عملشان نکنند و امثال اینها!  معلوم است! این صدقه دادن را نه خدا، نه عقل، نه هیچ انسان عاقلی قبول ندارد. هیچ کدام قبول ندارند. صدقه می‌خواهید بدهید اینطوری. گناه کردی، خودت را بستی به ستون توبه. لازم نیست که یک جایی باشد که اسمش ستون توبه باشد، بعضی‌ها می‌روند مسجدالنبی همین الان هم خودشان را آن‌جا به ستون توبه می‌چسبانند، اینها لازم نیست. ستون توبه همین کارهایی است که در همین آیه خدا فرموده، خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَهً، صدقه بگیر از اینها، صدقه -باز من اصرار دارم- به آن معنایی که شما در ذهنتان می‌آید نیست. صدقه یعنی کارِ خیر کردن برای دیگران. هر چه که به دوستت بدهی اسمش صدقه است. هر محبّتی به او بکنی اسمش صدقه است. خُذ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَهًتُطَهِّرُهُمْ، از گناه پاکشان کن، از معاصی پاکشان کن،  پیغمبر پاکشان می‌کند. همین صدقه پاکشان می‌کند. وَتُزَکِّیهِمْ بِهَا، تزکیه‌ی روحشان کن، تزکیه‌ی نفسشان کن. وقتی که تزکیه‌ی نفس کردی -چون از مال گذشتن خیلی مشکل‌تر از حتی بعضی‌ها می‌گویند از جان گذشتن است!- لذا می‌گوید در آیات شریفه قرآن جَاهِدُوا بِأَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ (توبه / ۴۱) اول اموال را می‌فرماید. با اموالتان جهاد کنید، بعد هم با جانتان، چون اموال می‌گویند پول جان نیست که آدم زود از آن بگذرد! شما واجبات از صدقاتتان را برایتان مشکل است بدهید تا چه برسد به مستحب! این خودش را بست به آن‌جا، آمدند یک ثلث از اموالش را حساب کردند و گرفتند و پاکش کردند. تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَکِّیهِمْ بِهَا، به همان صدقه تزکیه‌شان می‌کند. آن قدر مؤثر است در تزکیه‌ی نفس صدقه دادن، در راه خدا خرج کردن، که حساب ندارد. چون همان لحظه‌ای که این شخص دارد پول می‌دهد دارد با نفسش جهاد می‌کند. -من مرحله‌ی جهاد را نگفتم آنقدر شرایط دارد مرحله‌ی جهاد که بعضی‌ها نمی‌توانند. شاید یأس پیدا کنند از حرکت در مسیر جهاد- جهادش همین است که دارد این اموال را می‌دهد، من بعضی افراد را می‌بینم می‌آید خمسش را می‌دهد، معلوم است که این آدم جهاد با نفس دارد می‌کند. تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَکِّیهِمْ بِهَا، حالا فایده‌اش چه هست؟ صَلِّ عَلَیْهِمْ، پیغمبر از آن سفره‌ی خاصّی که خدا برای او انداخته، آخر: إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ (احزاب / ۵۶) اگر یادتان باشد سال گذشته صلوات و رحمت یعنی رحمت پروردگار را به رحمت عام و رحمت خاص و رحمت خاص‌الخاص توضیح دادم و تقسیم کردم. رحمت خاص‌الخاص مخصوص پیغمبراکرم و اولاد پیغمبراکرم است. از آن رحمت خاص‌الخاص، فرض کنید یک مجلسی رفته اید به همه دارند غذا  می‌دهند، در مشهد رسم است، شُله که می‌دهند یک عده می‌آیند همینطور با کفش می‌آیند می خورند و سیر می‌شوند می‌روند. دیگر حالا صاحبخانه که هست ؟ اینها را هیچ توجه ندارند و می‌خورند! حالا اگر مثلاً دو نفر از علما را دعوت کرده باشند، صاحبخانه می‌رود بیرون سلام علیکم، بعد می‌آورد آن‌ها را داخل، بعد یک اتاق خاصی، تمیزی، درست است از همین شُله به آن‌ها می‌دهد ولی یک احترامی برایشان قائل است. آن‌ها هم برای صاحبخانه یک احترامی قائلند، اینها صاحبخانه را می‌شناسند، صاحبخانه آن‌ها را می‌شناسد، رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ (مجادله / ۲۲) اینطوری! از آن رحمت خاص‌ که خدا برای پیغمبر و آلش قرار داده، پیغمبر و آلش که إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ، خدا رحمت خاصش را داده، خرجش را داده، ملائکه سفره می‌اندازند و مؤمنین هم باید آن‌جا این سفره را تقاضا کنند برای پیغمبر و معنای صلواتِ بر حضرت رسول‌اکرم و آل رسول اکرم این است که خدا صلوات می‌فرستد، مادّه‌ی اولیه آن رحمت خاص‌، خاص‌الخاص، آن رحمت واقعی، آنچه که خدا مخصوص افراد خاص قرار داده آن را خدا می‌دهد، ملائکه می‌آورند و سفره را پهن می‌کنند، و خدمت می‌کنند، عِبَادٌ مُکْرَمُونَ (انبیاء / ۲۶) بندگانِ مکّرم خدا هستند و اینها می‌آیند سفره را پهن می‌کنند، شما مردم مؤمن هم دو کار می‌توانید بکنید. یکی اینکه این سفره را ما تقاضا از خدا کردیم که برای پیغمبر  فرستاده و ملائکه انداخته اند، خودمان هم کنارش بنشینیم، یک لقمه‌ای از این سفره‌ی خاص‌الخاص بخوریم که روایت دارد که اگر کسی صلوات بر پیغمبر و آل پیغمبر که مخصوصاً روز جمعه مستحب است که انسان هزار صلوات بفرستد و ملائکه‌ای که می‌آیند ثواب صلوات‌هایی که روز جمعه افراد فرستادند جمع می‌کنند و -حالا معنایش چه هست که بخواهم وارد این بحث بشوم طول می‌کشد- به شما هم از کنار سفره یک لقمه‌ای می دهند. آخر آشپز را که نمی‌شود به او گفت که تو نخور! بالاخره یک لقمه‌ای به تو می‌دهند، بلکه نه یک لقمه، یک صلوات بفرست ده صلوات جواب بگیر! بیشتر از آنچه که حتی به پیغمبر و آل پیغمبر می‌رسد، لذا اهمیت به صلوات بدهید. پیغمبر، این آدم معصیتکاری که اموالش را صدقه داده و پاک شده و تزکیه‌ی نفس کرده، پیغمبر از آن سفره دعوتش می‌کند، می‌گوید بیا از این سفره بخور. این سفره را خدا برای من انداخته ولی تو هم بیا بخور. صَلِّ عَلَیْهِمْ، این صلوات چه می‌کند؟ إِنَّ صَلَاتَکَ سَکَنٌ لَهُمْ . آدم وقتی دید مثلاً فرض کنید یک جایی می خواهد برود، خیلی مهم است آن محل، ممکن است احتمال بدهد راهش ندهند، ممکن است دعوایش کنند که چرا تو اصلاً اینجا آمدی، می‌بیند که نه! آن کسی که صاحبِ مجلس است آمده استقبالش! احترامش می‌کند و از همان جا یک آرامشی به او دست می‌دهد. شما شاید هیچ کدامتان به مهمانی طفیلی نرفته باشید ولی می‌توانید تصورش را بکنید. با یک نفر، عقب سر یک نفر راه افتاده که برود یک جایی شکمش را سیر کند! طُفیل است! در دلش می‌گوید من را راه می‌دهند یا نمی‌دهند؟ راهم دادند به من بی‌اعتنایی می‌کنند یا بی‌اعتنایی نمی‌کنند؟ خلاصه انسان دلهره دارد. امّا وقتی می رود به او می گویند: آقا کارت دعوت شما اینجا پیش ما مانده! درست است شما ندیده اید ولی کارت دعوتتان هست. صَلَاتَکَ سَکَنٌ لَهُمْ، یک آرامشی انسان پیدا می‌کند. خوب! الحمدللّه! ما هم دعوت بودیم نمی‌دانستیم؛ وارد می‌شود. سَکَنٌ لَهُمْ، خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَهً. این مخصوص ابولبابه نبوده یعنی اگر گفتیم مخصوص ابولبابه هست و مخصوص این جریان است باید این آیه را از قرآن برداریم. چون دیگر ابولبابه‌ای نیست و ستون توبه‌ای نیست و دیگر مسأله‌ای نیست. قرآن برای همه هست حتّی در بهشت هم هست. همه جا باید قرآن حاکم باشد. بنابراین در صدقه دادن –آن که مربوط به ماست خلوص است- اگر انسان هیچ ریایی در آن نداشته باشد، هیچ فکری در آن نداشته باشد، آن قدر باشد که وقتی این را می‌دهد مثل این باشد که  به دست پیغمبر داده. می‌گویند اگر صدقه دادید به یک مستحقی، بعد دستتان را ببوسید چون مثل اینست که با خدا مصاحفه کرده‌اید. یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ (فتح / ۱۰) خیلی از کارها هست که خدا می‌گوید با من است، طرفتان من هستم. کسی که با پیغمبر، إِنَّ الَّذِینَ یُبَایِعُونَکَ إِنَّمَا یُبَایِعُونَ اللَّهَ (فتح / ۱۰) کسانی که زیر آن درخت که در آن جنگ بود –حالا شأن نزولش بوده- اینها با پیغمبر بیعت کردند بدانند با خدا بیعت کرده‌اند. بیعتشان با خداست. الان هم اگر شما به پیغمبراکرم عرض کردید یا رسول‌اللّه! از این به بعد ما با تو بیعت کردیم بدانید که با خدای‌تعالی بیعت کرده‌اید. إِنَّمَا یُبَایِعُونَ اللَّهَ. یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ. حضرت جوادالائمه با اینکه امام معصوم است. خیلی مهم است. امام معصوم دیگر صدقه دادن برای چه هست؟! وجودش، روحش، وجود مقدّسش همان جودی که خدای‌تعالی دارد آمده در وجود این موجود مجسّم شده. چون جود خدا از صفات افعال خداست و صفات افعال خدا همه‌اش در امام علیه الصلوهو السلام هست. محدود است. جودش در ایشان مشخص شده. امام جواد آیا باید رفت کنار قبرش، آن هم –من بعضی‌ها را دیده ام، در حرم موسی بن جعفر که مشرّف می‌شوند طبعاً انسان رو به قبله که بایستد متوجّه کنار قبر امام جواد است و وقتی پشت به قبله بایستد کنار قبر حضرت موسی بن جعفر است بعضی‌ها می‌آیند؛ می‌رویم آن طرف امام جواد را زیارت کنیم، محدود می‌بینند امام را، آن طرف را، امام جواد می‌بینند، این طرف را حضرت موسی بن جعفر! و حال اینکه همین جا که ما و شما نشسته ایم با حرم جوادالائمه فرقی نمی‌کند از نظر احاطه‌ی علمی امام جواد علیه الصلوه و السلام. همین آیات امروز بود وَقُلْ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ (توبه / ۱۰۵) هر چه که شما بکنید خدا می‌بیند، پیغمبر می‌بیند، مؤمنون -که اینجا قدر مسلّم از مؤمن ائمه اطهارند، ما که نمی‌بینیم، ما مؤمنینم ولی نمی‌بینینم، وَالْمُؤْمِنُونَ، همانآمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مِنْ رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ (بقره / ۲۸۵) آن مؤمنون منظورند- می‌بینند، که حضرت جواد یکی از آن‌هاست. از همین الان روز تولّد ایشان است، روزی است که ما به امام زمانمان تبریکِ میلاد مسعود این پدر بزرگوارش را عرض کرده‌ایم. حضرت جواد وقتی از خانه می‌آمد بیرون به توصیه حضرت رضا صلوات اللّه علیه چون خودشان در مدینه نبودند، حضرت به ایشان فرموده بودند که از درِ بزرگ بیا که فقراء آن‌جا جمع‌اند، به همه پول بده، به همه هر چه می‌خواهند به آن‌ها بده. و امام جواد این کار را می‌کرد. گاهی غلامان خیلی ناراحت می‌شدند امام این پولها را از کجا می‌آورد؟ ممکن است این پول کم بشود، از درِ کوچک می‌آوردند باز حضرت توصیه می‌کرد از درِ بزرگ برو. اسم‌شان جوادالائمه شد، همه‌ی ائمه جوادند ولی امام جواد عملاً هم، یعنی زمانشان ایجاب می‌کرد که جوادالائمه باشند. لذا امروز از این جواد، از این صاحب جود، اگر حوائج‌تان را ندهند به شما، نمی‌گویم «بگیرید، نگیرید» گرفتن علامت بی‌ادبی است. آن‌ها خودشان بدهند یک ادب دیگری انسان احساس می‌کند، روز عید اگر بچّه‌ی شما بیاید دم در بایستد نگاهتان بکند بگوید عید شما مبارک! آقاجان تبریک می‌گویم! این دیگر خودش عیدی را می‌دهد، نمی‌خواهد بگویید که آقا بیا به ما عیدی بده، عیدی ما چه شد؟ آن برای آدم‌های بخیل است که به زور باید از آن‌ها عیدی گرفت! نه، خودشان می‌آیند در خانه‌ی انسان به انسان عیدی می‌دهند، شما ان‌شاءالله بدانید به شما می‌دهند، منتها ممکن است شما یک چیزی بخواهید که صلاحتان نباشد، ارزشی نداشته باشد، آنقدر عیدشان بزرگ است که به دستتان نمی‌شود داد، در حسابتان وارد می‌کنند. یقیناً من قسم به جان خود امام جواد می‌خورم که هر کس الان دارد صدای من را می‌شنود، و اعتقادش صحیح است، و در راه تزکیه‌ی نفس است عیدی‌اش به او داده شده، در حسابش ریخته اند. حالا یک وقتی یک چیزهایی است در همین دنیا باید نشان داده بشود، آن هم بسیار خوب. در حسابش ریخته اند. ما آخر حسابمان را می‌خواهیم چکار کنیم؟ ما الان یک چیزی می خواهیم! الان ما گرفتاریم!  نه! الان گرفتار نیستی، آخرش چه می‌شود؟ آخر گرفتاریت می‌میری! بهتر! زودتر می روی، آن‌جا و می روی به بانک، از حسابت بر می‌داری برای زندگی ابدیت. زندگی اصلیمان زندگی ابدی است. و لذا همین امروز صبح من خودم یک حاجتی داشتم گفتم من نمی‌گویم! یعنی در دلم گفتم نمی‌گویم.  چون اگر به زبان گفته بودم مثل این بود که گفته بودم. خدا رحمت کند یک وقتی پهلوی حاج ملاآقاجان نشسته بودیم ایشان یک مطلبی گفتند من گفتم خوب شنیدم. گفت بله! من هم گفتم به تو که آن‌ها بشنوند! بله. –اینطوری است- همیشه خودتان را در محضر امام علیه الصلوهو السلام بدانید . آنقدر باعظمت است امام جواد صلوات الله علیه؛ آن شخص می‌گوید من در مسجد رأس‌الحسین در شام مشغول عبادت بودم، دیدم یک آقایی آمد به من گفت می‌خواهی برویم کربلا، می‌خواهی برویم مدینه، می‌خواهی برویم –مثلاً فرض کنید- مشاهد مشرفه؟ گفتم بله. دست من را گرفت برد در یک شب همه‌ی زیارتها را کردیم من را برگرداند سر جای اوّلم. در راه، دیگر فرصت این نبود که سؤال بکنم چون با سرعت انجام می‌شد، دیدم تا آمدم سؤال کنم شما که هستید، رفت. نشد. این آرزو در دلم ماند، سال بعد همان شب همین آقا تشریف آوردند، قسمش ‌دادم این دفعه که آقا شما که هستید؟ فرمود من جوادالائمه‌ام، من امام جوادم. –بعضی از اسرارتان را به افرادی که ظرف ندارند نگویید، اینکه ظرف ندارند، ظرفشان پر می‌شود سرریز می‌شود کثافت راه می‌افتد، اصلاً نمی‌فهمند،  هم خودشان بدبخت می‌شوند و هم دیگران- افراد رفتند به حاکم آن زمان گفتند، کم‌کم وقتی به حاکم رسید –متأسفانه بعضی از مسائل ما همینطوری است که یک چیزی را کسی گفته وقتی مثلاً به قاضی می‌رسد یک چیز دیگری در می‌آید- وقتی به حاکم رسید این مطلب به حاکم رسید که یک نفر ادّعای پیغمبری کرده! آن هم بدون تحقیق، بدون اینکه از خود طرف سؤال کنند، -خدا می‌داند از این راه آنقدر ما ضرر ما کرده ایم که حساب ندارد، خوب! خودش زنده است از او سؤال کنید تو این حرف را زدی؟ تو این اعتقاد را داری؟ از خودش که سؤال نمی‌کنند علیه‌ اوحکم هم می‌کنند- او را گرفتند انداختند زندان! یک شخصی گفت من رفتم دیدنش، گفتم جریان چه هست؟ جریان را برای من گفت. من هم آمدم پیش حاکم، حاکم هم از حاکم‌های بداخلاقِ بی‌دینِ بی‌توجّه، بعضی‌ها آن چنان قسی‌اند هیچ به این حرفها هم توجهی نمی‌کنند. گفتم جریانش این است، ادّعای پیغمبری نکرده، حاکم گفت همان آقایی که آمده یک شب همه جا برده او را، از زندان آزادش کند!  می گوید من دیدم جواب سربالایی به من داد خیلی ناراحت شدم، گفتم بروم با او صحبت کنم که شاید یک قدری تسلّی پیدا بکند. دیدم زندانبان می‌گوید این آدم گم شده! در زندان بود صبح رفتیم صبحانه به او بدهیم دیدیم نیست! فهمیدم امام جواد…بله!  این یک کار بسیار جزئی است برای امام جواد. فکر نکنید ما این را خیلی می دانیم. امام جواد صلوات اللّه علیه دنیا و آخرت را، ابدی ما را، خُلد ما را در بهشت اینها را باید تأمین کند. این که حالا از زندانی آزاد بشوند یا نشوند خودشان زندانها بودند. امیدواریم امروز آنچه که برای آخرتتان مفید است، همه را از حضرت جوادالائمه بگیرید، همه را از امام جواد علیه الصلوهو السلام بگیرید و ان‌شاءالله خودتان را مهیّا کنید برای تولّد حضرت امیرالمؤمنین علیه الصلوهو السلام و این ماه بسیار پرعظمت که در دعاهایتان می‌خوانید یا من ارجوه لکل خیر و آمن سخطه عند کل شر، یا من یعطی الکثیر بالقلیل، بلکه یعطی الکثیر به هیچ چیز! قلیلی ما نداریم، ما عبادتی نداریم، وقتی که امیرالمؤمنین علیه الصلوهو السلام روی قبر سلمان بنویسد: «وفدت علی الکریم بغیر زاد»من بر یک کریمی وارد شدم که زاد و توشه‌ای همراهم نیاوردم، «و حمل الزاد اقبح شیء إذا کان الوفود علی الکریم».اگر انسان بر کریم وارد بشود که غذایش را بر نمی‌دارد بیاورد، ما نمی‌توانیم هم ببریم. برای یک آخرتی که ابدی است همیشگی است، ما چکار می‌توانیم بکنیم؟ هر چه هم ببریم خوب در همین دنیا برایت مفید است خودت را فقط نشان دادی، معرفت خودت را نشان دادی. و الاّ چیزی نیست. بنابراین ان‌شاءالله امروز عیدی‌هایتان را از حضرت بگیرید و این دعا را مرتّب بخوانید، یا من ارجوه لکل خیر  و آمن سخطه عند کل شر یا من یعطی الکثیر بالقلیل.  یا من یعطی من سئله . هر کس سؤالی بکند که به او می‌دهند، یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه تحنّنا منه و رحمه. نه سؤال کرده، نه خدا را می‌شناسد این همه کفّار و مشرکین کنار قبر علی بن ابیطالب، گنبد مطهر آقا را به توپ بستند و به آن‌ها هم دارد روزی می‌دهد، آن‌ها را هم جان می‌دهد. اینها اصلاً خداشناس نیستند، خدا را اگر می‌شناختند علی بن ابیطالب را هم شناخته بودند. یا من یعطی من سئله . یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه تحننّاً منه و رحمه  ، خدایا من که سؤال می‌کنم، تو را هم می‌شناسمت حالا اندازه‌ای که ظرفیتمان ایجاب می‌کند، اعطنی بمسئلتی ایّاک جمیع خیر الدّنیا و جمیع خیر الاخره. به‌به! کسی یک همچنین راهی را امامش به او نشان داده باشد که جمیع خوبی‌های دنیا و جمیع خوبی‌های آخرت را بتواند از خدا سؤال بکند، واصرف عنی بمسئلتی ایاک جمیع شرّ الدّنیا و شرّ الاخره فانّه غیر منقوص ما أعطیت. خدایا به تو هیچ ضرری نمی‌خورد، از تو چیزی کم نمی‌شود، خدا حتی خودش فرموده من از سلطنتم، از ملکم چیزی کم نمی‌شود، پس گر گدا کاهل بود تقصیر صاحبخانه چیست؟ غیر منقوص ما اعطیت و زدنی ، هر چه که علمت ایجاب می‌کند، ما که نمی‌فهمیم چقدر در آخرت می‌خواهیم بمانیم، چقدر نیست. بی‌نهایت است. و زدنی من فضلک یا کریم!  ای صاحب جلال و اکرام، ای صاحب نعمت، ای صاحب منّ و جود، حرّم شیبتی علی النّار، اهمّ مسأله که مهمّ است این است که خدا ما را در آتش –حالا چه جهنم، چه دنیا، آتش صفات رذیله- قرارمان ندهد.   .

نسئلک اللّهم و ندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان و بامام جوادنا یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه، خدایا روز جمعه است روز تولّد امام جواد است، دو عید بزرگ. پروردگارا چون خودت فرمودی ادعونی استجب لکم، دعا کنید تا اجابت کنم، به آبروی امام جواد و به آبروی میزبان امروزمان حضرت بقیة اللهفرج آن حضرت را برسان، همه‌ی ما را از بهترین اصحاب و یارانش قرار بده، قلب مقدسش را از ما راضی بفرما، خدایا به آبروی ولیّ عصر دوستانمان، اهل تزکیه‌ی نفس، اهل کمالات در هر کجا که هستند امروز از عظمت امروز بهره‌مندشان بفرما. عیدی کامل به همه‌مان مرحمت بفرما، خدایا مرض‌های روحی‌مان شفا مرحمت بفرما، مرض‌های بدنی‌مان شفا مرحمت بفرما، خدایا مریض منظور، مریضه منظوره الساعه لباس عافیت بپوشان، امواتمان، شهدایمان غریق رحمت بفرما، عاقبتمان ختم بخیر بفرما، و عجل فی فرج مولانا.

لینک ویدیو در آپارات: کلیک کنید

 

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم

بسم‌ اللّه الرحمن الرحیم

الحمدللّه و الصلوه و السلام علی رسول اللّه و علی آله آل اللّه لاسیّما علی بقیة الله روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء و اللعنه الدّائمه علی اعدائهم اجمعین من الان الی قیام یوم الدین.

اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم، وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ (بقره /۱۶۵)، ومَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ وَمَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ (طلاق / ۲و۳ ).

یکی از مسائلی که در قرآن مجید مکرّر در مکرّر مطرح شده مسأله ولیّ خداست. گاهی به عنوان اولیای خدا، گاهی به عنوان بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ (توبه / ۷۱) و جملاتی در این ردیف ، دیده می‌شود معنای ولی در کُتب لغت و روایات و آیات بسیار مورد بحث است. ولیّ به چه کسی گفته می‌شود؟ ولیّ آن کسی است که محبّتِ دیگری را دارد یا محبوب دیگران است، ولیّ به معنای سرپرست است و امثال اینها در احادیث و روایات و لغت آمده و معناهای مختلفی هم کرده‌اند. آن چه که ما یک وقتی تحقیق کردیم و مکرّر در مکرّر در عرایضم گفته‌ام و طبعاً هم باید همین معنا باشد ولیّ به معنای کسی است که فرمان می‌دهد روی محبت یا فرمان می‌برد روی محبّت. محبّت در ضمن فرمانبرداری یا فرماندهی، گاهی بعضی از افراد هستند فرمان می‌دهند و طرف هم فرمان بر می‌دارد ولی محبّتی در کار نیست. آنکه فرمان می‌دهد آمر است و آنکه فرمان برمی‌دارد در اینجا مطیع است. گاهی بعکس است. انسان کسی را دوست دارد و این هم او را دوست دارد ولی فرمان نمی‌دهد فرمانده یا محبّ و یا اینکه اگر فرمان می‌دهد طرفش، محبوبش فرمان بر نمی‌دارد، این را هم محبّ یا محبوب اطلاق می‌شود بنابراین اگر هر دو با هم قاطی شد، ممزوج شد، به این شخص چه فرمان بدهد روی محبّت، چه فرمان بردارد روی محبّت، ولیّ گفته می‌شود. مثلاً انسان گاهی هست که به خاطر ترس از عذاب پروردگار و اصلاً محبّتی در کار نیست، فرمان پروردگار را می‌برد. این شخص را می‌گویند مطیع. گاهی هست یک نفر  ممکن است پیدا بشود روی عدم معرفت، محبّت به خدا دارد امّا فرمانبردار نیست. این شخص را می‌گویند محبّ. وقتی انسان از اولیاء خدا می‌شود که خدا را بشناسد، خدا را از همه‌ی موجودات دیگر بیشتر دوست داشته باشد و به خاطر محبّتش به خدا فرمانبردار باشد. سه چیز باید حتماً وجود داشته باشد تا به یک انسان بگویند ولیّ اللّه. اوّل: محبّت خالص به خدا، دوّم: اطاعت صد درصد پروردگار، سوّم: محبّت به خدا، یعنی این اطاعت در اثر محبّت باشد نه در اثر ترس یا طمع و امثال اینها. به این شخص می‌گویند ولیّ خدا. اگر شما مراحل تزکیه‌ی نفس را پیمودید، یعنی قدم‌هایی که تعیین شده، توبه و استقامت و صراط مستقیم را انجام دادید، خودتان را خوب در این مراحل آزمایش کردید و کاملاً خودتان را ساختید به طوری که استقامت‌تان آن چنان، صراط مستقیمتان این چنین، آن وقت شما مطیع پروردگار هستید. و اگر محبّت‌تان به خدای‌تعالی تکمیل بشود عرایضی که در هفته‌های گذشته عرض کردم انجام بشود، هم از عظمت پروردگار خائف باشید، هم امید زیادی به ثواب‌های الهی داشته باشید و هم شاکر نعمت‌های پروردگار باشید، محبّت‌تان آن چنان کامل باشد که هیچ چیز را غیر از خدا دوست نداشته باشید، اینجا یک نام، یک اسم از خدا می‌گیرید که این نام و اسم آن قدر ارزش دارد که اگر تمام آنچه که در دنیا از مناصب، از مسائلی که اعتبار به انسان می‌دهد، مدارک مختلف در رشته‌های مختلف حساب کنید، ارزشش بیشتر است و آن ولیّ خداست. شما مطیع خدا باشید روی محبّت تا بشوید ولیّ اللّه. نهایتاً ولایت و ولیّ اللّه شدن مراتبی دارد به مراتب تقوای انسان بستگی دارد، به مراتب معرفت انسان بستگی دارد، به مراتب شرح صدر و ایمان انسان بستگی دارد که اگر تقوای شما کامل بود، محبت شما متمرکز به خدا بود و آن وقت برای محبّتتان به خدا، خدا را اطاعت کردید در مرحله‌ی اوّل ولیّ اللّه قرار می‌گیرید. آخر، یک طرف شما هستید ولیّ خدا، یک طرف علی بن ابیطالب که می‌گوییم اشهد انّ علیاً ولی اللّه، علی بن ابیطالب علیه الصلوهو السلام است. طبعاً باید مراتبی داشته باشد، مرتبه‌ی اوّلش این است که در ما هست و مرتبه نهایی‌اش آن است که در علی بن ابیطالب علیه الصلوه و السلام هست. او ولیّ اللّه است. شما هم ولی اللّه‌اید. او مؤمن است، پیغمبراکرم مؤمن است که آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مِنْ رَبِّهِ (بقره / ۲۸۵) و شما هم مؤمنید که یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ (نساء / ۵۹) یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَهً نَصُوحًا (تحریم / ۸) می‌بینید قبل از مرحله‌ی توبه به شما گفته‌اند: ای مؤمنین. به علی بن ابیطالب و پیغمبراکرم هم گفته‌اند مؤمن و آمن الرسول. بنابراین اینها مراتب دارد. کفر هم مراتب دارد یعنی پله به پله اگر نردبانی صد پله داشته باشد شما که روی پلّه اولید، بر نردبان سوارید و آن که بر پله‌ی آخر است بر نردبان است. ولی فرق شما با او در همین است که شما در پایه اوّلید و او در پایه‌ی آخر. سلمان در درجه‌ی دهم از ایمان است، ابی‌ذر در درجه نهم از ایمان است و ما -مثلاً- در درجه‌ی اوّل ایمانیم. این معنای مراتب است. این مراتب را انسان هر قدر بیشتر بپیماید کارش شروع شده، می‌تواند قدم‌هایی بردارد. از این مرحله‌ی محبّت، مرحله‌ی تقوا، از این مرحله‌ای که الان ما در بحثش هستیم اگر انسان بخواهد حرکت کند وقتی که مرحله‌ی محبّتش تمام شد اسمش ولیّ خداست اگر درست جلو آمده باشد، اگر درست حرکت کرده باشد. نهایتاً باید در این مسأله کار بکند، فعالیت بکند، هر چه دقیق‌تر بهتر، هر چه محبّتش به خدا بیشتر، بهتر. تا آن‌جا برسد که وقتی نام خدا را می‌برند مثل حضرت ابراهیم، بگوید: جانم، مالم، هر چه دارم در راه شنیدن اسم خدا می‌دهم. این شخص ولیّ خداست. این شخص مطیع خداست. این شخص محبّ خداست. این است که خدای‌تعالی در قرآن می‌فرماید: وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ، آن‌هایی که ایمان دارند، آنهایی که اطاعتشان از خدا بیشتر است، آن‌هایی که محبّتشان به خدا بیشتر است اینها ولیّ خدا هستند. در قرآن شریف مکرّر در مکرّر آمده که أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ (یونس / ۶۲) همه بدانید، همه آگاه باشید که علامتِ ولیّ خدا، البته عرض کردم ولیّ خدا مراتب دارد. لااقل باید به مراتب وسطش بگوییم. حالا اوائل اگر این چنین نبودند کم‌کم این چنین می‌شوند. اگر انسان در راه ولیّ خدا شدن قدم برداشت کم‌کم یقیناً به اینجا می‌رسد که اولیاء خدا لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ، این خوفی که آن‌ها ندارند از چیست؟ از کجاست؟ برای چیست؟ از خدا هم نمی‌ترسند؟ از هیچ چیز از عذاب الهی هم نمی‌ترسند؟ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ، نفیِ جنس خوف را می‌کند از ولیّ خدا. معنای این جمله این است که این را بدانید خوف بیجا، خوف -مثلاً- از چیزهایی که نباید ترسید، گاهی شما از خدا می‌ترسید به خاطر اینکه خدا قهّار است، خدای‌تعالی ممکن است ما را در قیامت عذاب کند هر چه هم آدم خوبی باشیم! این خوف ، غلط است. امّا گاهی از عظمت پروردگار ما می‌ترسیم. مکرر مثَل زده‌ام برایتان در همین بحث که گاهی انسان زیر دستِ یک شخصیّتِ پرمحبتِ با مهری است؛ دست روی سرش دارد می‌کشد امّا در دلش می‌لرزد. چرا؟ به خاطر شخصیّت طرف. به خاطر عظمت طرف. محبّت فوق‌العاده دارد که حاضر است به پایش بیفتد و پای او را ببوسد امّا در عین حال از او می‌ترسد. این ترس خیلی قیمت دارد و همین ترس است که ما باید از خدای‌تعالی بترسیم. والاّ خدا که ظالم نیست، به مثقال ذرّه‌ای خدا به احدی ظلم نمی‌کند، حتی عدالت هم انجام نمی‌دهد که می‌گوییم خدایا با ما با فضلت رفتار کن و با عدلت رفتار نکن و خدا هم با عدلش با کسی رفتار نمی‌کند، وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ (شوری / ۳۰) و از بسیاری از چیزها خدا می‌گذرد و عفو می‌کند. ما ممکن است صدتا گناه داشته باشیم خدا نهایتاً یکی یا دوتایش را به رخمان می‌کشد. در روایت دارد که شخصی را آوردند خدمت علی بن ابیطالب، حضرت از او سؤال کرد چند دفعه دزدی کردی؟ گفت: دفعه‌ی اوّلم است. حضرت تأمّل کرد. –ولی خوب اقرار کرده دستش را باید برید- وسایل را آوردند، گفت حالا که می‌خواهید دست مرا بُبرید من بیشتر از هفتاد مرتبه دزدی کرده ام، حضرت فرمودند من هم در همین فکر بودم که چطور در دفعه‌ی اوّل خدا تو را لو داد؟! چطور تو مفتضح شدی در دفعه اوّل؟ من در همین فکر بودم. گناهانی انسان می‌کند، معصیت‌هایی می‌کند، خدای مهربان، خدای رحمان و رحیم، همه جا می‌گذرد، غفّار است، اصلاً غفر به معنای پوشاندن است، یعنی خدا می‌پوشاند. ستّارالعیوب است، اظهر الجمیل است، حتی در دعای کمیل می‌گوییم: و کم من ثناء جمیل لست اهلاً له نشرته، چقدر از صفات خوب، کارهای خوب، بود که من اصلاً اهلش نبودم ولی در بین مردم پخش شده بود که فلانی نماز شبش ترک نمی‌شود. یک همچنین خدای مهربانی! از این خدا باید از ظلمش ترسید؟ نستجیربالله! از بی‌عدالتی‌اش باید ترسید؟ حتی از عدالتش انسان نباید بترسد چون خدا با عدل با مردم رفتار نمی‌کند با فضل رفتار می‌کند. بنابراین اگر انسان توانست خودش را بسازد طوری که همه‌ی دستورات الهی را اطاعت کند، محبّتش هم خالص به خدا باشد، بخواهد یا نخواهد، مردم اسمش را ولیّ خدا بگذارند یا نگذراند این ولی خداست. ولی اگر محبّتش این طور نبود، اطاعتش صد درصد نبود،  چه مردم همه بگویند این ولیّ خداست ولیّ خدا نخواهد بود و اگر همه‌ی مردم بگویند این ولیّ خدا نیست و آن طوری باشد که باید باشد ولیّ خدا خواهد بود. این معنای ولیّ خداست.  اگر کسی توبه کند در توبه‌‌اش استقامت داشته باشد، در صراط مستقیم باشد، مرحله‌ی محبّت را آن چنان که در این مدّت عرض کردم طی بکند می‌شود ولیّ خدا. حالا چه مراحل بالاتری باشد چه پایین‌تر باشد، هر چه می‌خواهد باشد، این هم که ما در مراحل می‌گوییم یک مدّتی شما در این مراحل باشید، برای اینست که خوب تمرین کنید، خوب بتوانید در این مسائل، قلبتان، روحتان را جا بیندازید، بتوانید خودتان را در این مراحل محک بزنید و واقعاً دارای استقامت باشید. هر روزی سر یک شاخه‌ای نباشید، هر روزی باد نلغزاند شما را، هر روز به یک طرف نروید، همج رعاع نباشید و ثابت باشید. و این هم که می‌گوییم در صراط مستقیم مدّتی کار بکنید برای این است که تمام کارهایتان، از کارهای مادّی و دنیایی‌تان گرفته تا کارهای عبادی و اخروی‌تان، همه در صراط مستقیم باشد. در راه راست باشد. درست باشد، درست حرکت کنید. بنابراین اگر اینچنین شد، این مراحل را گذراندید، مرحله‌ی محبّت و تقوا را هم خوب انجام دادید همه‌تان از اولیاء خدا هستید که لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ، کار بکنید، فعالیّت بکنید، خوف، ترس، حزن همه‌ را از بین ببرید، افسردگی نداشته باشید، افسردگی‌هایی که متأسفانه امروز در جوامع ما خیلی زیاد شده به خاطر طول أمل است. به خاطر نارسایی‌ها، به خاطر نابسامانی‌ها، اینها را ندارید. فقیرترین مردمید، خدا خواسته. محبوبم خواسته. مریض‌ترین مردمید، محبوبم خواسته. بی‌کس ترین مردمید، خدا خواسته. خدا بچّه‌ به شما نداده، نداده باشد. یک نفر آمد به من گفت آقا ما هفت سال است ازدواج کرده ایم هنوز بچه‌دار نشده ایم! گفتم: به تو چه؟! گفت: یعنی چه به تو چه؟ گفتم: خدا نخواسته از این کارخانه بشری بوجود بیاید. راحت باش! خدا یک تعدادی بشر روی کره‌ی زمین مقرر فرموده و به تو چیزی نرسیده، چه اشکال دارد؟ چه بهتر، بارت سبک‌تر، و جدّاً کسانی که –این را عرض می‌کنم در پرانتز باید عرض می‌کردم- کسانی که برای نداشتن فرزند جوش می‌زنند، غصّه می‌خورند، اینها با خدا مبارزه می‌کنند. چه معنا دارد؟ یکی را خدا خواسته بچّه بدهد، یکی را نخواسته. یکی را خواسته ده تا به آن‌ها بده، یک بنده خدایی می‌گفت هر دفعه که ما زنمان زایمان می‌کرد یا دوقلو بود یا سه‌قلو! مشکلی داشت، ده تا بچّه ردیف شدند همه کوچک، قد و نیم قد! این را خدا خواسته، به تو چه؟ تو معلوم است از آن نوکرهای خوب هستی که خدا تو را تشخیص داده، بیشتر بندگانش را تربیت کنی. آن هم که به او نداده نه اینکه مربی نیست، نه! ممکن است شما دیگران را تربیت بکنی. مربّی دیگران باش. به هرحال اینها مربوط به ما نیست. به ما چه؟ جوش می‌زند که چرا بچّه دار نمی شود! طلاق، جدایی، خدا نکند که تقصیر زن باشد! یعنی –تقصیر هم نیست- قصور زن باشد، فوراً می‌روند طلاقش می‌دهند! یک زن دیگری بگیریم که بچّه‌دار بشویم! سرت بخورد با آن بچه‌ات! و آن بچّه‌ای که تو می‌خواهی به جامعه تحویل بدهی یک پول ارزش ندارد آن بچّه. چون بنای این بچه، اساس این بچه روی خلاف خواست پروردگار است. تو چکاره‌ای که این برنامه‌ها را تنظیم می‌کنی و تعقیب می‌کنی؟! اصلاً ما چکاره هستیم؟! اولیای خدا از هیچ چیز نمی‌ترسند، افسردگی ندارند. مرض‌های مختلف هجوم آورده، من خدمتِ یکی از اولیاء خدا -همین یکی دو سال قبل بود که بعدش هم فوت کرد- رفته بودم. گفتم آقا حالتان چطور است؟ -شاید حدوداً صد سال هم عمرشان بود.-  فرمودند من مهمان‌های زیادی دارم، می‌آیند پذیرایی‌شان می‌کنیم، بعضی‌ها زیادتر می‌مانند، بعضی‌ها کمتر! -خوب این مسأله‌ای نیست. شاید همه‌تان اینطوری باشید.- بعد یک قدری صحبت کردم فهمیدم این مهمان‌ها مرض‌های مختلف است! می‌گوید مریضی می‌آید ما یک مدّتی پذیرایی‌اش می‌کنیم، رفت که رفت! نرفت که نرفت با پشت‌گردنی دکتر توانستیم بیرونش کنیم، می‌کنیم! نشد، با او می‌سازیم! مهمان! ببینید اینطوری برخورد می‌کنند. نگویید آقا این مرض که ما را رها نمی‌کند! یک نامه‌ای همین پریروز از یکی از شهرستانها برای من نوشته بود بدبختی‌ اول، بدبختی دوم، بدبختی سوم، بدبختی چهارم، تا هشت تا بدبختی را در سن جوانی برای خودش شمرده بود که اینها همه بدبختی است و آن وقت شروع کرده بود به ذات مقدس پروردگار –نستجیرباللّه که من به زبانم نمی‌آید بگویم- که من یک مقداری نصیحتش کردم. لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ، از هیچ چیز نترسید، چطور می‌شوی آقا؟ آخرش چطور می‌شود؟ می‌میری! مگر بقیّه می‌مانند که تو می‌میری! من هنوز جوانم، اینقدر جوان مرده‌اند تو هم یکی! خدا ان‌شاءالله لعنت کند آن‌هایی که یهود و نصاری را بر سر مسلمانان مسلّط کردند. آقا می‌گوید: لَا تَتَّخِذُوا الْیَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِیَاءَ (مائده / ۵۱) یهود و نصارا وارد مملکت‌تان شده اند اقلاً آنها را ولیّ خودتان قرار ندهید. ولیّ یعنی دوستشان داشته باشید، بگویید آن‌ها بهتر از ما هستند! طرَف، رفته کارگری کرده، حالا چطور بلند شده رفته یک قدم در مملکت‌های اروپایی و غیرمسلمان. آن قدر می‌آید تعریف می‌کند که آدم آب در دهانش کج می‌شود که حرکت کنیم ما هم زندگی‌مان را بفروشیم برویم آن‌جا و این خوبان را ببینیم! خوبی چه هست؟ خوبی هر روز حمام رفتن است؟ خوب! تو هم برو حمّام. خوبی عطر زدن است؟ تو هم عطر بزن، خوبی در چه هست؟ فحشا و منکراتی که انجام می‌دهند؟ آوردند در مملکت عراقی که من یادم است در زمان فیصل قبل از این کودتاهایی که شد به وسیله این صدام ملعون، اکثرش هم -یک مدتی رئیس حزب بعث بود بعدش هم رئیس جمهور شد- اکثراً بوسیله این مرد ناپاک انجام شد، یهود و نصارا را وارد مملکت کردند، آن عراقی که ما وقتی می‌رفتیم خیال می‌کردیم رفتیم در بهشت و واقعاً  بهشت بود، هم از جهات معنوی، هم از جهات مادّی، هر کس می‌رفت عراق و برمی‌گشت همه منتظر سوغاتی بودند که از آن‌جا تو می‌آیی چیزهایی خیلی قیمتی آنجا هست، پول آن‌ها چقدر ارزش داشت. حالا ببینید به چه روزی افتاده؟ من همین امروز صبح یک قدری نشسته بودم گریه می‌کردم برای قبر مطهّر علی بن ابیطالب علیه الصلوهو السلام . آن حرمی که یک سر سوزن از غبارش شفا بخش دل تمام مردم است، حالا بیاید زیر چکمه یهود و نصارا، ای کاش اینها یهود و نصارا بودند، اینها نامسلمانند، اینها انسان نیستند، والاّ  هر بشری نسبت به مقدسات دیگران احترام قائل است. من خودم در لبنان رفته بودم در کلیسا، احتراماتی که مسیحی‌ها برای کلیسا قائل بودند ما هم قائل بودیم. انسان باید بود. قبر مطّهر علی بن ابیطالب؛ چه کنیم؟ به خدا قسم اگر راه باز بود، اگر می‌شد برویم، اگر سیاست ایجاب می‌کرد، اگر اجازه ولیّ فقیه می بود، اگر مصالح منظور می‌شد و مصالحی داشت، همه‌مان همین طور پیاده حرکت می کردیم می‌رفتیم آن‌ها را قلع و قمع‌شان می‌کردیم. نباید یک مسلمان بنشیند و مسلمانهای دیگران بگویند وا مسلمین، و لم یجبه، اگر جوابشان را ندهیم،  فلیس بمسلم، ولی چه کنیم؟ همین راهپیمایی‌ها هست، همین ابراز همدردی‌ها هست، باید انجام بدهیم، و خوب مردم مسلمان هم الحمدللّه تا حدی مشغولند ولی به نظر من آن‌ها پُر روتر می‌شوند، هر چه این همه در فلسطین، فلسطینی‌ها کشته دادند، راهپیمایی کردند، چون پشتشان به آن ملعون وصل است و محکم است کار خودشان را می‌کنند، دیگر حالا وقتی است که دست به دعا بردارید برای فرج دعا کنید، آقایمان بیایید، بدانند ما مولا داریم، بدانند ما امام زمانی داریم، و ان‌شاءالله إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا وَنَرَاهُ قَرِیبًا (معراج۶و۷)  ما می‌بینیم که خیلی نزدیک است و چیزی که ما را آرام می‌کند همین مسأله است. لَا تَتَّخِذُوا الْیَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِیَاءَ، این ممالک اسلامی خیال می‌کنند حالا آن‌ها بهتر دارند کار می‌کنند. نخیر! هیچ هم بهتر کار نمی‌کنند، یک هواپیما ساختن اینها را که به همین مردم ایران بگویند همه‌شان بهترین کارها را انجام می‌دهند، دستشان باز باشد، سرمایه در اختیارشان باشد، امکانات در اختیارشان باشد از همه‌ی آن‌ها بالاترند. منتها متأسفانه در پنجاه سال قبل از انقلاب مردم ایران دستشان بسته بود، حالا هم تا باز بشود یک مدتی کار دارد، ولی می‌بینید در همین مدّت بحمداللّه صنایعی، اختراعاتی، اکتشافاتی داشته اند و بهتر از اینها هم ممکن است بشود و تحت تأثیر این مسائل واقع نشوید. ولیِّ خودتان حتّی یک مخترعِ بالاترین را قرار ندهید. محبّتش در دلتان جا نگیرد، لَا تَتَّخِذُوا الْیَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِیَاءَ، ولیّ به معنای مطیع محبّ، اینطوری نباشید. از آن طرف، همین کلمه عیناً به فرماندهی‌ که روی محبّت فرمان می‌دهد، روی محبت فرمان می‌دهد، یعنی علاقه زیادی به شما دارد می گوید این کار را نکن، طبعاً کسی که روی محبت به کسی فرمان می‌دهد این طبعاً به نفع خودش نیست، بیشتر به نفع شماست. خدای تعالی که اصلاً مفهومی ندارد که به نفع خودش دستور بدهد.

گر جمله کائنات کافر گردند       بر دامن کبریائش ننشیند گرد

هیچ فرقی نمی‌کند. این که می‌گوید نماز بخوان، این که می‌گوید عبادت کن، این که می‌فرماید روزه بگیر، زکات بده، همه‌اش به نفع شماست، یک کلمه از این دستورات به نفع خودش نیست، معنا هم ندارد، یک عدّه مسلمانها می‌آمدند خدمت پیغمبراکرم به پیغمبر منّت می‌گذاشتند که ما مسلمانیم، قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلَامَکُمْ، بر من منّت نگذارید که مسلمان شدید، بَلْ اللَّهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ، (حجرات / ۱۷) بلکه خدا منّت گذاشته بر سر شما که پیغمبر به این عظمت را که من یک وقتی مثال می‌زدم -اینطوری مثالش بهتر است که بگوییم- حضرت سلیمان با آن عظمت در لباس مورچه آمده در لانه‌ی مورچه‌ها، -این خیلی به آن‌ها محبّت کرده- که راهنمایی‌شان کند، که اینها را به مقام انسانیّت –مثلاً- برساند، پیغمبر با آن عظمت، آمده در بین افراد بشر، لیاقت ما نداشتیم والاّ پیغمبر بیشتر می‌ماند و شصت و سه سال در بین مردم، که وجودش برکت است، وجودش نعمت است، حضرت عیسی که از غلامان پیغمبر اکرم است، می‌گوید که: وَالسَلَامٌ عَلَیّ یَوْمَ وُلِدتُ وَیَوْمَ أمُوتُ وَیَوْمَ أُبعَثُ حَیًّا (مریم/ ۳۳ )هر جا که من باشم آن‌جا کمال خوبی هست، سلامتی هست،  نعمت است، فراوانی است، برکت هست، وقتی او اینطوری باشد، پیغمبراکرم از لحظه‌ای که متولد شد همه‌ی بُت‌ها به زمین افتاد، این پیغمبر را خدا فرستاده، شصت و سه سال در بین مردم بوده، بیست و سه سالش را تبلیغ کرده، آن وقت ما قدر این را ندانیم. قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلَامَکُمْ بَل اللَّهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ، بلکه خدا منت گذاشته بر شما، یک همچنین شخصی فرمان می‌دهد، می‌گوید این کار را بکن، این ولیّ شماست. -حضرت بقیه الله ارواحنافداه، -همه‌تان آماده باشید، نمی‌خواهم بگویم ظهور مثلاً فلان روز است یا فلان وقت است، چون تعیین وقت غلط است و آن‌هایی که تعیین وقت می‌کنند کذّاب هستند، ولی نزدیک بودنش را ما کاملاً احساس می‌کنیم. یک وقتی گفتم دو چیز قطعی است و یک چیز احتمالی، دو چیز قطعی: حضرت ولی‌عصر وجود دارد، دوّم: قطعی حتماً می‌آید، و سوّم: امکان دارد در زمان ما باشد، ما باید چکار کنیم؟ باید خودمان را آماده کنیم، ولیّ امام زمان باشیم، او ولیّ ما باشد، مولای انا مولاک، ای مولای من، من مولای توام. ای آقایی که فرمان می‌دهی و روی محبّت هم فرمان می‌دهی و یک سر سوزن به نفع خودت نمی‌خواهی کار بکنی، من هم فرمانبردار با محبت تو هستم، اللَّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا (بقره / ۲۵۷) خدا ولیّ آن‌هایی است که ایمان آورده اند. یعنی خدا فرماندهِ روی محبّت است. هیچ یک از این دستورات اسلام به نفع پیغمبراکرم، به نفع علی بن ابیطالب، به نفع امام زمان، به نفع خدا نیست، این که می‌گویم به نفع آن‌ها یعنی مثلاً جیب‌شان پر پول بشود. پیغمبرها اول که می‌آمدند به همه‌ی مردم اعلام می‌کردند آی مردم: قُلْ ما أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ من أَجْر (فرقان/۵۷) من مزدی از شما نمی‌خواهم، بیایید بنشینید من حرفهایم را بزنم برای شما، تا شما شاید هدایت بشوید، راهنمایی بشوید. رستگار بشوید. این معنای ولایت است.

این که به شما می‌گویند ولایت داشته باشید، « ما نودی بشیء کما نودی بالولایه»   بنی الاسلام علی خمسه، روایت یک وقتی شمردم شاید بیشتر از ده تا روایت از ناحیه معصومین به سند صحیح وارد شده که اسلام بر پنج پایه بنا گذاشته شده. نماز است و روزه است و زکات است و جهاد است و ولایت. ولی به اندازه‌ای که به ولایت صدا زده شده و مردم را خواسته‌اند، به هیچ یکی از اینها نخواسته اند. حتّی امام توضیح می‌دهد، می‌فرماید: گاهی می‌شود نماز نصف می‌شود. در مسافرت نمازهای چهاررکعتی می‌شود دو رکعت. گاهی خانم‌ها ده روز، هفت روز، پنج روز نماز اصلاً می‌گویند نخوانید. امّا نمی‌شود بی‌ولایت بود در این چند روز. در مسافرت هم ولایتت همان اندازه باید باشد که در حضر هست. درباره‌ی روزه،  مریض‌ها روزه نگیرند. افرادی که نمی‌توانند روزه بگیرند، نگیرند. بعد هم سالی یک ماه است. ولی ولایت باید همه‌ی دوره‌ی سال باشد. مریض هم باید ولایت داشته باشد یعنی مطیع و محبّ باشد. هیچ وقت دست از اسلام نکشد. زکات؛ خیلی از مردم هستند حتی دوره‌ی عمرشان زکات به آن‌ها واجب نمی‌شود ولی ولایت اینطور نیست. حجّ؛ –چون این روایات، این پنج تا را گاهی بعضی‌هایش حجّ دارد، گاهی بعضی‌هایش جهاد دارد- حجّ؛ مستطیع حج می‌رود ولی غیرمستطیع حج نمی‌رود. ولایت اینطور نیست. ما نودی بشیء کما نودی بالولایه، ولایت را همیشه باید داشته باشی. همیشه یک آدمی باشید که امام زمانتان را دوست داشته باشید و اطاعتش هم بکنید. اطاعتش هم بکنید. تا اطاعت او را نکردید گفتید این کار خستگی دارد، زحمت دارد، همانجا از ولایت خارج شده اید. اینها را خوب بفهمید. گاهی بعضی‌ها می‌گویند ما ولایت داریم تو چطور ولایتی داری، داری معصیت می‌کنی؟ آدمی که معصیتکار است کجا ولایت دارد؟ تا یک گناه کرد، تا این گناه را جبران نکند ولایتش از بین می رود.  می‌شود محبّ. مطیع هم نمی‌شود. می‌شود محبّ. یک دروغ گفتی، ولایت دیگر نداری. اینها را خوب دقّت کنید. آن لحظه‌‌ای که داری دروغ می‌گویی و نباید بگویی آن‌جا ولایتت را از دست می‌دهی و اگر ولیّ خدا بودی، دیگر ولیّ خدا نیستی. یک کار خلاف، ولایت معنایش این است که انسان صد درصد –اقلش، یعنی آن مرحله‌ی پائینش- صد درصد مطیع باشد و جز خدا هیچ چیز را دوست نداشته باشد همانطوری که شرح دادم البته. یعنی اگر خدا را دوست داری یا هر چه دوستی داری به خاطر خدا باشد. این معنای ولایت؛ ولایت می‌رود جلو تا جایی می‌رسد که أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ، خوفی ندارد، هیچ ناراحتی ندارد. هیچ ترسی از هیچ چیز ندارد. نصفه‌های شب علی بن ابیطالب تشریف می‌برد در آن نخلستانهای کوفه، و حال اینکه خوارج خیلی اذیّتش می‌خواستند بکنند. حتی قبر علی بن ابیطالب تا مدّتها مخفی بود چون آن قدر این خوارج بد بودند که می‌آمدند بدن علی بن ابیطالب را ممکن بود از قبر بیرون بیاورند. خوارج بودند، طرفداران معاویه بودند، بالاخره ناکثین، قاسطین، مارقین، بودند. قنبر روی محبتی که داشت، دورادور، بطوری که علی بن ابیطالب نبیند او را، می‌آمد. می‌گفت آقا یک وقتی مشکلی برای او پیش نیاید. من باشم. حضرت یک دفعه رویش را برگرداند، کجا می‌آیی؟ آقا برای این که روی محبت است. –الان کسی این طور محبّتها بکند خیلی هم تشویقش می‌کنند.- حضرت فرمود تو می‌خواهی من را از دنیایی‌ها –باصطلاح من- حفظ کنی یا از بلاهای آسمان حفظ کنی؟ چکار می‌خواهی بکنی؟ خواهی دید در مسجد که تمام مسلمانها دور و بر من هستند یک نفر می‌آید با شمشیر در فرق من می زند، من را از بین می‌برد. –دیگر دیدند بعدها- چکار می‌خواهی بکنی؟ من را به خدا بسپار. البته این منافات با بعضی از حافظت‌ها و محافظین ندارد . یک وقتی نگویید پس چرا اینها اینطوری می‌کنند؟ نه!  هر کسی، المعروف بقدر المعرفه، علی بن ابیطالب بود که ممسوس فی ذات اللّه، او بود.  ترسی نیست. می‌گویند آقا امشب را نرو مسجد! ما روی برنامه‌ی صحیح هر شب‌مان می‌رویم مسجد، او نباید حمله بکند. ابن‌ملجم نباید حمله بکند. ما که کار هر شب‌مان هست. وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ، این وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ، مربوط به آینده است، اینها بعد هم محزون نمی‌شوند، یعنی روز قیامت محزون نمی‌شوند، شب اوّل قبر محزون نمی‌شوند. حزنی برای اینها نیست. انسان در کنار پیغمبراکرم  باشد چه حزنی دارد؟ وقتی که انسان از دار دنیا می‌رود می‌بیند علی بن ابیطالب تشریف آوردند، پیغمبراکرم تشریف آوردند، همه حلقه زدند. اینها می‌گویند بارک‌اللّه! خوش‌ آمدی، خوب امتحان دادی.  بارک اللّه! هیچ وقت شده از جلسه امتحان بیرون آمده باشید خیلی خوب امتحان داده باشید، همه‌ی دانشجویان دورتان را بگیرند، بگویند: ماشاءاللّه! چقدر خوب امتحان دادی! آن هم چه کسی بگوید؟ علی بن ابیطالب! بارک اللّه! خدا هم سلام فرستاده، سَلَامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ (یس / ۵۸) در راه با یکی از دوستان می‌آمدیم می‌گفتم: یک هوایپما می‌خواهیم سوار بشویم، آنقدر قبل از پرواز جهات امنیتی این هواپیما و پرواز را مواظبند که حساب ندارد، صد دفعه هواپیما سوار شدی، هر دفعه هم گفته اند کمربند ببندید، یک دفعه ما نفهمیدیم این کمربند به چه دردی می‌خورد! امّا احتیاطش خوب است. درباره‌ی خود هواپیما چقدر جهات امنیتی را رعایت می‌کنند. که چه می‌خواهد بشود؟ خوب اگر از این بالا بخواهد بیفتد می‌میرد. خیلی خطر دارد. آقایان از این دنیا بیفتید در آن دنیا، خیلی خطر دارد! خدا می‌داند آن قدر خطر دارد که خدای صدق اللّه العلی العظیم، آن خدایی که راست می‌گوید، گفته است که ممکن است:  حفره من حفر النیران ؛ یک سوراخی از سوراخهای جهنّم باشد. خیلی خطر دارد. چقدر رعایت امنیّت آن طرف را کردید؟ چقدر؟ چکار کردید؟ کمربندمان را بسته ایم؟ کارهایمان را انجام داده ایم؟ یک کمربند تقوا می‌خواهیم، این کمربند را می‌دانید برای چه می‌بندند؟ چون همه‌تان هواپیما سوار شده اید ولی شاید ندانید برای چه می‌بندند. گاهی ممکن است هواپیما بالا و پایین بیفتد شما سرتان بخورد به سقف هواپیما. کمربند نگاه‌تان می‌دارد. همینطور نیست؟ فقط همین! حالا سرش خورد به سقف چه می‌شود؟ خونی می‌شود. امّا اگر سرتان به سنگ لحد بخورد، بلند شوید ببینید نکیر و منکر ایستاده اند می‌گویند من ربک؟ تویی که در تمام عمر به یاد خدا نبودی اینجا چطور می‌خواهی به یاد خدا باشی؟ مربی تو که هست؟ آقا تو را چه کسی تربیت کرده؟ می‌توانی بگویی خدا؟! خوشا به حالت. او هم می‌گوید: سَلَامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ، اما اگر گفتی شیطان، آن‌جا فکر نکنید من آزادم، دروغی می‌گویم خدا! –اگر دروغی باشد، پدر آدم را در می آورند!- من ربک؟ ولیّ تو که هست؟ به خدا قسم اگر انسان یک مقداری روی اینها فکر کند بدنش می‌لرزد. چقدر خوب است انسان لقب ولیّ‌اللّه را روی خودش بگذارد. در همین زیارت آل‌یاسین می‌خوانید یا مولای انا مولاک، ای مولای من، ای فرمانده‌ی با محبت من، من هم فرمانبردار بامحبّت تو هستم، این را راست بگوییم. همین یک کلمه، تمام عمرتان را زحمت بکشید همین یک کلمه را راست بگویید دیگر لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ، هیچ محزون نمی‌شوید. اما آدم وارد یک مجلسی می‌شود نهاری دعوتش کرده اند می‌بینید صاحبخانه یک طوری نگاه می کند! چرا آقا؟ مگر ما را دعوت نکردی؟ با همین لباس گفتم بیا؟! با همین قیافه گفتم بیا؟! با همین فکر گفتم بیا؟ -به خدا می‌رود در اعماق قلبمان- با همین اعمال گفتم بیا؟! ما دعوتت کردیم ولی آن‌جا اینطوری است. ولی چقدر خوب است بیایند بگویند سَلَامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ، امیدواریم خدای‌تعالی ما را با امام زمانمان محشور کند. امیدواریم خدای‌تعالی آن مطالبی را که هفته قبل گفتم که چه کسانی  را دوست دارد جزء آن‌ها قرارمان بدهد. جزء انهایی که خدای‌تعالی می‌فرماید یک عدّه هستند که: صفّاً کأَنَّهُمْ بُنیَانٌ مَرْصُوصٌ (صف / ۴) مثل دیوار بتونی محکمند. هم خودشان را حفظ می‌کنند، هم مردم را از شر دشمن حفظ می‌کنند. که تفسیر شده به اصحاب حضرت بقیة الله ارواحنافداه، ما را جزء آن‌ها قرار بدهد . ایّام در عین اینکه خیلی مهمّ است ولی یک روایتی هست هر سال هم به سراغش می‌روم ولی فکر می‌کنم امسال خیلی بیشتر باید به آن توجّه کرد. العجب کلّ العجب بین الجمادی و الرجب، این ماه جمادی‌الثانی، این اواخرش، این از علائم ظهور است ان‌شاءالله. خیلی عجیب است! آخر بیایند بگویند نجف مرکز علم و دانش، جایی که در تمام دوران تاریخ یک نفر سنّی زندگی نمی‌کرده و همه‌ شیعیان علی بن ابیطالب بوده اند، وادی‌السلامش مرکز ارواح مؤمنین است، آن وقت بیایند اینطور با آن عمل بکنند! خیلی عجیب است! کلّ العجب، من نمی‌خواهم بگویم حالا منظور این روایت همین جریان است ولی خوب غالباً این اواخر ماه جمادی‌الثانی که بین جمادی الاول و رجب واقع می‌شود خیلی عجیب است. گاهی انسان نگاه می‌کند می‌بیند خدا قساوت به ما داده که اینطور دارند با نجفِ علی بن ابیطالب رفتار می‌کنند، با حرم علی بن ابیطالب رفتار می‌کنند، می‌گویند شهر را تخلیه کنید که ما می‌خواهیم هر غلطی می‌خواهیم بکنیم، بکنیم. حالا اگر در مدینه، قبور ائمه بقیع را خراب کردند وهابی‌ها آن‌جا ساکن بودند. امّا اینجا چطور؟ ان‌شاءالله امیدواریم واقعاً یکی از علائم ظهور حضرت بقیة الله باشد. کربلا هم همینطور، جایی که حضرت سیدالشهداء علیه الصلوهو السلام با آن عظمت، من در عین اینکه نمی‌خواهم روضه بخوانم بعد از تولد حضرت فاطمه زهرا میلادهای مختلف ان‌شاءالله در ماه رجب و عیدی ما را ان‌شاءالله فرج حضرت بقیه الله ارواحنا فداه خواهند داد و دست یهود و نصارا و مشرکین را از سر مسلمانها قطع خواهند کرد. همه با توجه:

نسئلک اللّهم و ندعوک باعظم اسمائک و بمولانا صاحب الزمان یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه و یا اللّه، یا رحمن و یا رحیم، یا غیاث المستغیثین، یا اله العالمین، عجل لولیک الفرج، عجل لمولانا الفرج، عجل لسیدنا الفرج، خدایا ما را از بهترین اولیای امام زمان قرار بده، خدایا او را ولیّ ما قرار بده، پروردگارا به آبروی ولی عصر قسمت می‌دهیم همه‌ی بدی‌های ما را تبدیل به خوبی‌ها بفرما، همه‌ی بدبختی‌های ما را تبدیل به خوشبختی‌ها بفرما، پروردگارا مرض‌های روحی‌مان شفا مرحمت بفرما، توفیق تزکیه‌ی نفس به همه‌مان مرحمت بفرما، مریض‌های اسلام، مریض منظور، مریضه منظوره الساعه لباس عافیت بپوشان، امواتمان غریق رحمت بفرما، خدایا شهداءمان، امام راحلمان غریق رحمت بفرما، عاقبتمان ختم بخیر بفرما، وعجل فی فرج مولانا.

لینک ویدیو در آپارات: کلیک کنید

جهت دانلود صوت اینجا کلیک کنید