۱۴۲۷/۳/۱۵ قمری – فراز سوم از بیانات حضرت آیت الله ابطحی در جمع سالکین الی الله در دفتر قم

فراز سوم از بیانات حضرت آیت الله ابطحی در جمع سالکین الی الله در دفتر قم           

بسمه تعالي…………..معظم له در ادامه فرمايشاتشان فرمودند: ممكن است بپرسيد اگر قرار بود همه آن حقايقي كه در عالم ارواح تعليم گرفتيم از يادمان برود، پس چرا به ما تعليم داده اند؟ شما بايد متوجه باشيد كه فرق است بين يادگرفتن و به يادآوردن. مثلا شما كامپيوتري داريد با حافظه اي مملو از اطلاعات ارزشمند كه بخوبي با آن آشنا هستيد، اگر در اثر حادثه اي دچار فراموشي شديد، به مجرد ديدن آن كامپيوتر، حتي همه اطلاعات و خصوصياتش را نيز به ياد مي آوريد. اما اگر بار اولي باشد كه با آن برخورد كرده ايد، مدتي وقت لازم است تا با زحمت زياد به شما بفهمانند كه در داخل حافظه اين كامپيوتر چه علومي نهفته است و چه خصوصياتي دارد. ما در اين دنيا متذكر حقايقي كه در عالم ارواح تعليم گرفته ايم مي شويم، نه اينكه تازه بخواهيم آنها را ياد بگيريم. شما اگر بچه يك روزه انسان را كنار بچه يك روزه يك حيوان بگذاريد هر دوي اينها چيزي نمي دانند، بلكه بچه حيوان ممكن است همانجا راه برود و بداند كه چه بايد بخورد، ولي بچه انسان نمي داند چه بايد بخورد و بايد چكار بكند. با گذشت زمان كه آن قوه دراكه شروع به كار مي كند و عقل انسان خودش را ظاهر مي نمايد، مي بينيد كه بچه 2 ساله انسان، قابل مقايسه با بچه يك حيوان نيست. بچه انسان در اين مدت ۲ سال، زباني را كه بزرگترها براحتي در اين مدت كوتاه ياد نمي گيرند، بخوبي ياد گرفته است. طوطي هم كه حرف مي زند معناي كلماتي را كه حفظ كرده نمي داند و متوجه نيست كه در كجا بايد بكار ببرد، اما بچه انسان مي داند. چون بچه انسان بمرور حقايق يادش مي آيد ولي بچه حيوان بايد ابتدائا ياد بگيرد. اين مقايسه ها فرق بين يادگرفتن و به يادآوردن را به ما مي فهماند.