۱۴۲۶/۴/۶ قمری – درباره زندگي خودم (مرحوم آیة الله روحانی)

درباره زندگي خودم            

بسمه تعالی ………… یکی از دوستان صمیمی و قدیمی اینجانب مرحوم آیة الله روحانی بود . معظم له از زمان جوانی که من در سن ۱۶ سالگی بودم و ایشان از فضلاء مدرسه باقریه مشهد بودند. با من لطفی داشتند و بعد از آن که در بابل تشریف بردند گاهی ایشان به دیدن ما می آمدند و گاهی من در بابل به ملاقات ایشان می رفتم معظم له در اطراف بابل اقامت داشتند و قبل از انقلاب برای مردم قریه خودشان پل بزرگی روی رودخانه محل عبور مردم برای رفاه آنها زدند. مرحوم آقای روحانی قبل از انقلاب با پاکی و تزکیه نفس به مردم خدمت می کردند  و بعد از انقلاب نماینده حضرت امام رضوان الله علیه در استان مازندران و امام جمعه بابل بودند. معظم له از نظر اخلاق اجتماعی یگانه بودند و تزکیه نفس را در راس امور دینی و اجتماعی مردم می دانستند و به آن عمل می کردند. روزی درباره حضرت ولی عصر ارواحنا فداه این چنین سخن پیشامد که من گفتم : بعضی گمان کرده اند که خدای تعالی حضرت ولی عصر روحی فداه را برای غیبت و زندگی در بیابانها و دور از مردم ( و لو برای مدت کوتاهی ) خلق فرموده و در حقیقت آن حضرت امامت و پیشوائی ندارد و فقط باید اعتقاد داشت که او هست که نه ملاقات می شود و نه سخنانی از او پخش می گردد و نه مردم استفاده ملموسی از او می کنند … چه فکر غلطی. چه اشتباه بزرگی ، امام عصر ارواحنا فداه پس از امام عسکری علیه السلام از همان روز اول تکوینا و تشریعا امامت داشته اند. زیرا در دعای ندبه به خدای تعالی عرض می کنیم : « خلقته لنا عصمتاً و ملاذا » یعنی ای خدا ، امام عصر علیه السلام را برای ما تو نگه دارنده و پناهگاه خلق فرموده ای. بنابراین او همیشه امام مطلق و واسطه رحمت الهی برای خلق بوده اند . ولی بشر پشت ابر گناه و حجابهای ظلمانی قرار گرفته و پذیرای آن امام همام نیست و الا روز ظهور آن حضرت همان روز شهادت امام حسن عسکری علیه السلام بوده است. ولی اعمال و رفتار و عدم توجه مردم دنیا به او ظهور آن وجود مقدس را عقب انداخته و برای خدای تعالی در تمام این مدت بداء بوده است. امید واریم مردم دنیا هرچه زود تر خود را برای استقبال از آن حضرت آماده کنند و جمال مقدسش را به بینند .