۱۴۲۶/۳/۲۸ قمری – درباره زندگي خودم (مرحوم حجة الاسلام آقای خادمی شیرازی)

درباره زندگي خودم  

بسمه تعالی ………….. در اوائل انقلاب با دوستی برخورد کردم که عاشق امام زمان علیه السلام بود. او هرجا می نشست و یا برمی خواست. نام مقدس امام زمان علیه السلام را می برد، اشک از چشمانش در فراق آن حضرت جاری بود. او مرحوم حجة الاسلام آقای خادمی شیرازی بود . روزی بخاطر بی مهری های بعضی از دوستان نسبت به ایشان این بحث در گفتگوی من با معظم له مورد توجه واقع گردید. من گفتم: دین مقدس اسلام بیشتر از هر چیز مردم را به اتحاد و وحدت و یگانگی دعوت فرموده و قرآن کریم با کلمه « و اعتصموا بحبل الله » به آن اشاره نموده و بطور جدی با کلمه « ولاتفرقَََوا » بشر را از هر گونه تفرقه و جدایی منع فرموده است ، ائمه اطهار علیهم السلام بخاطر همین مسئله از حق خود که مقام عظمای ولایت بود دفاع نکرده و تن به حکومتهای جور داده اند . امام عصر روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء تا مردم به این حقیقت نرسند در پس پرده غیبت خواهد بود. زیرا اگر ظاهر شود و بخواهد بر مردم حکومت کند بدون وحدت کلمه میسر نخواهد بود و الا باید دست به خونریزی زیادی بزند و تفرقه جویان را از بین ببرد. تا حکومت الهی را مستقر فرماید . پس ای عزیزان بیایید با یکدیگر صفا و صمیمیت داشته باشیم و بخاطر سود جوئیها ، ریاست طلبیها ، برتریها ، حسادتها ، غرورها ، و در یک کلمه نا پاکیها و عدم تزکیه نفس در بین مردم تفرقه نیندازیم و بیشتر به جنبه های مثبت اعتقادی و علمی بین اقوام بشری و بالاخص اقوام اسلامی و لااقل بین مردم شیعه فکر کنیم و خدا را از خود راضی و به زحمات پیشوایان دین مقدس اسلام ارج نهیم و با این عمل به غیبت حضرت بقیة الله روحی فداه خاتمه دهیم ، که اگر بین مردم دنیا بمعنی عدالت طلبی و بین مسلمانان بعنوان استقرار حکومت دین بر جهان و بین شیعیان بعنوان خواص اصحاب امام زمان علیه السلام و مجریان حکومت اسلام این وحدت کلمه بوجود آید. دنیا مدینه فاضله خواهد شد و عدل و داد و بلکه صفا و صمیمیت در عالم مستقر خواهد گردید ، به امید آنروز .