۱۴۲۶/۱۲/۵ قمری – فراز دوم از بیانات حضرت آیت الله ابطحی در جمع سالکین الی الله

فراز دوم از بیانات حضرت آیت الله ابطحی در جمع سالکین الی الله

بسمه تعالی…………………………..حضرت آیت الله ابطحی در بخش دیگری از فرمایشاتشان فرمودند: « به طور کلی دنیا از نظر خدای تعالی و اولیائش ارزشی ندارد و آنچه در دنیا هست تحت رحمانیت پروردگار می باشد که می بینید خدای تعای رحمانیتش را از شمر و دشمنان خاندان عصمت هم دریغ نفرموده. چون خدای تعالی در قرآن فرموده « انما الدنیا لعب و لهو».  انما کلمه حصر است. یعنی جز این نیست که دل بستن به دنیا بیهوده است. چرا؟ علتش این است که دنیا زودگذر است ، همیشه مال ما نیست و چیزی که همیشه مال ما نباشد بی فایده است. اگر کسی نفهمیده باشد که دنیا دائمی نیست، خیلی از حقیقت دور است، بدلیل اینکه بروید قبرستان ببینید هر روز چقدر وارد می شوند. ما جز انگشت شمار، نداریم کسانی را که بیشتر از ۲۰۰ سال عمر کرده باشند. خدا در قرآن ، خاندان عصمت در ضمن کلماتشان و عقل که حجت باطنی است به ما می گویند هرچه هم در دنیا عمر بیشتری بکنید که ممکن است بعد از ظهور بخاطر تغییر بعضی شرایط ، عمرها طولانی تر شود، باز هم ما رفتنی هستیم. » معظم له در توضیح آیه شریفه قرآن فرمودند : « خدای تعالی در این آیات می فرماید که اگر مصلحتی منظور نمی شد، رحمانیتش ایجاب می کرد هرکس در دنیا کافرتر بود ثروت بیشتری داشته باشد. مثلا فرض کنید که شخصی بیاید و سکه های طلای زیادی را بدهد و بجای آن یک انبار کاه از شما درخواست نماید. شما می گویید همه این کاهها ، همه این پهن ها ، همه این عذره ها مال تو. خدای تعالی می فرماید اگر این نبود که همه مردم به سمت کفار گرایش پیدا می کردند و کافر می شدند، رحمانیت من ایجاب می کرد که آن قدر به کفار در دنیا ثروت بدهیم که سقف خانه هایشان از نقره و متکایشان از نرم ترین پارچه ها باشد. « و لولا ان یکون الناس امة واحدة لجعلنا لمن یکفر بالرحمن لبیوتهم سقفا من فضة » . کافری که در این آیه فرموده کافر مطلق است. یک وقت فردی به مهربانی خاص خدا کافر است ولی اگر کسی به مهربانی عام پروردگار هم کافر شود این فرد کافر مطلق است. کسی که نه نعمت گوش را منظور نموده، نه نعمت چشم را منظور کرده، نه نعمت سلامتی را در نظر گرفته و همه نعمتهای الهی در کره زمین را ندیده گرفته است کافر مطلق است و همین فرد است که طلاها را داده و کاه و پهن در مقابلش خواسته است. رحمانیت پروردگار ایجاب می کند که این فرد آن قدر در دنیا خوش باشد که حتی پله های کاخش از نقره باشد. ولی تمام این نعمتها در مقابل نعمتهای بهشتی که « عرضها السماوات و الارض » چه ارزشی دارد؟ »