بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

«به نام خداوند بخشنده مهربان»

«دستور تبلیغ رسالت»

یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ﴿۱﴾

ای در بستر خوابیده، ﴿۱﴾

قُمْ فَأَنذِرْ ﴿۲﴾

برخیز و مردم را از آینده بدشان بترسان. ﴿۲﴾

وَرَبَّكَ فَكَبِّرْ ﴿۳﴾

و پروردگارت را تکبیر بگو. ﴿۳﴾

وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ ﴿۴﴾

و لباست را پاک کن. ﴿۴﴾

وَالرُّجْزَ  فَاهْجُرْ ﴿۵﴾

و از پلیدی دوری کن. ﴿۵﴾

وَلَا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ ﴿۶﴾

و منّت نگذار، در حالی که زیاده طلبی می کنی. ﴿۶﴾

«قیامت برای کفّار سخت است»

وَلِرَبِّكَ فَاصْبِرْ ﴿۷﴾

و به خاطر پروردگارت صبر کن. ﴿۷﴾

برداشت از آیات ۷ – ۱

وظائف سالک الی اللّه

سالک الی اللّه باید به پیروی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله قیام کند و مردم را به راه راست هدایت کند و از عاقبت بدی که برای کفار گفته شده آنها را بترساند و پروردگارش را تکبیر بگوید، روح و بدن و لباسش را از آلودگی های روحی و ظاهری پاک کند و از هر پلیدی دوری نماید و به کسی، به خاطر کار خوبی که برای او کرده منت نگذارد و به خاطر پروردگارش صبر و بردباری را پیشه کند.

فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ ﴿۸﴾

پس وقتی که در «صور» دمیده شود. ﴿۸﴾

فَذَلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ ﴿۹﴾

پس آن روز، روز سختی خواهد بود. ﴿۹﴾

عَلَى الْكَافِرِينَ غَيْرُ يَسِيرٍ ﴿۱۰﴾

برای کافران آسان نخواهد بود. ﴿۱۰﴾

«اشاره به قضیه ولید بن مغیره»

ذَرْنِی وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً ﴿۱۱﴾

مرا با کسی که به تنهائی خلقش کرده ام وابگذار. ﴿۱۱﴾

وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَمْدُودًا ﴿۱۲﴾

و برای او مال بسیاری قرار دادم. ﴿۱۲﴾

وَبَنِینَ شُهُوداً ﴿۱۳﴾

و فرزندانی که در خدمت او هستند. ﴿۱۳﴾

وَمَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِيدًا ﴿۱۴﴾

و وسایل زندگی را برای او مهیا ساختم. ﴿۱۴﴾

ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ ﴿۱۵﴾

سپس طمع دارد که بر آن بیفزایم. ﴿۱۵﴾

كَلَّا إِنَّهُ كَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيدًا ﴿۱۶﴾

هرگز، قطعا او با آیات ما دشمنی می کند. ﴿۱۶﴾

سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً ﴿۱۷﴾

به زودی او را وادار می کنم که بالا برود. ﴿۱۷﴾

إِنَّهُ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ ﴿۱۸﴾

او فکر کرد و اندازه گیری نمود. ﴿۱۸﴾

فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿۱۹﴾

پس او کشته باد، چگونه اندازه گیری کرد؟ ﴿۱۹﴾

ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿۲۰﴾

سپس هم او کشته باد، چگونه اندازه گیری کرد؟ ﴿۲۰﴾

ثُمَّ نَظَرَ ﴿۲۱﴾

سپس نگاهی کرد. ﴿۲۱﴾

ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿۲۲﴾

سپس چهره اش را درهم کشید و با عجله دست بکار شد. ﴿۲۲﴾

ثُمَّ أَدْبَرَ وَ اسْتَكْبَرَ ﴿۲۳﴾

سپس پشت کرد و تکبّر نمود. ﴿۲۳﴾

فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ یُؤْثَرُ ﴿۲۴﴾

پس گفت: این جز سحری همچون سحر گذشتگان نیست. ﴿۲۴﴾

إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ ﴿۲۵﴾

این (قرآن چیزى) جز کلام بشر نیست. ﴿۲۵﴾

برداشت از آیات ۲۵ – ۱۱

ولید بن مغیره

سالک الی اللّه نباید مثل «ولید بن مغیره» کج فکر باشد خدای تعالی به او ثروت زیادی داده و فرزندانی که همیشه با او بوده اند عنایت فرموده و وسائل زندگی کاملی به او مرحمت فرموده ولی او طمع داشت که خدا به او زیادتر بدهد اما به خاطر کفران نعمتی که کرد و نسبت به نشانه ها و آیات الهی دشمنی نمود و فکر کرد و اندازه گیری کرد و کم و زیاد کرد. خدا او را بکشد او با کج فکری خودش بسیار بد اندازه گیری نمود سپس به حقیقت پشت کرد و تکبر نمود و قرآن با این عظمت را سحر دانست و بدون تفکر گفت: این کلام بشر است. اگر سالک الی اللّه کوچکترین کج فکری در زندگی و اعتقاداتش بکند مانند ولید بن مغیره قطعا او به دوزخ روانه خواهد شد. و جهنم بد جایگاهی است.

سَأُصْلِیهِ سَقَرَ ﴿۲۶﴾

به زودی او را وارد دوزخ می کنیم. ﴿۲۶﴾

وَمَا أَدْرَاكَ مَا سَقَرُ ﴿۲۷﴾

و تو چه می دانی که دوزخ چیست؟ ﴿۲۷﴾

لَا تُبْقِی وَلَا تَذَرُ ﴿۲۸﴾

نه (چیزى را) باقى مى گذارد و نه (چیزى را) رها مى کند. ﴿۲۸﴾

لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَرِ ﴿۲۹﴾

پوست بدن را می سوزاند. ﴿۲۹﴾

«بر آتش جهنّم نوزده نفر موکل اند»

عَلَيْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ ﴿۳۰﴾

بر آن آتش نوزده نفر (موکل) هستند. ﴿۳۰﴾

وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِكَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا لِيَسْتَيْقِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَيَزْدَادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيمَانًا وَلَا يَرْتَابَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِيَقُولَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْكَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا كَذَلِكَ يُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَمَا يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِيَ إِلَّا ذِكْرَى لِلْبَشَرِ ﴿۳۱﴾

و ما نگهبانان آتش را جز ملائکه قرار نداده ایم و تعداد آنها را جز براى آزمایش کفّار قرار نداده ایم تا کسانى که کتاب به آنها داده شده، یقین کنند و کسانى که ایمان آورده اند، ایمانشان زیاد شود و کسانى که به آنها کتاب داده شده و مؤمنین شک نکنند و کسانى که در دلهایشان مرض است و کافران مى گویند: خدا چه مى خواهد با این مثلى که زده است؟ این چنین خدا هر که را بخواهد گمراه مى کند. و هر که را بخواهد هدایت مى کند و کسى لشگر پروردگارت را نمى داند مگر او، و این جز یادآورى براى بشریت نیست. ﴿۳۱﴾

«آیات قرآن پدیده بزرگی است»

كَلَّا وَالْقَمَرِ ﴿۳۲﴾

هرگز، قسم به ماه ﴿۳۲﴾

وَاللَّیْلِ إِذْ أَدْبَرَ ﴿۳۳﴾

و قسم به شب، وقتی که پشت می کند. ﴿۳۳﴾

وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ ﴿۳۴﴾

و قسم به صبح وقتی که آشکار می شود. ﴿۳۴﴾

إِنَّهَا لَإِحْدَى الْكُبَرِ ﴿۳۵﴾

قطعا قرآن یکی از آیات بزرگتر است. ﴿۳۵﴾

نَذِيرًا لِلْبَشَرِ ﴿۳۶﴾

انذارکننده بشر است. ﴿۳۶﴾

لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ ﴿۳۷﴾

برای کسی که از شما بخواهد مقدّم شود یا عقب بیفتد. ﴿۳۷﴾

«اصحاب یمین بی حساب وارد بهشت می شوند»

كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ ﴿۳۸﴾

هر شخصی گرو کاری است که کرده است. ﴿۳۸﴾

إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ ﴿۳۹﴾

مگر اصحاب یمین. ﴿۳۹﴾

فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءَلُونَ ﴿۴۰﴾

که در باغهای بهشت اند و سؤال می کنند ﴿۴۰﴾

عَنِ الْمُجْرِمِینَ ﴿۴۱﴾

از مجرمین ﴿۴۱﴾

مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ ﴿۴۲﴾

چه چیز شما را به جهنّم برده است؟ ﴿۴۲﴾

قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ ﴿۴۳﴾

می گویند: ما از نمازگزاران نبودیم. ﴿۴۳﴾

وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ ﴿۴۴﴾

و به مساکین اطعام نمی کردیم. ﴿۴۴﴾

وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ ﴿۴۵﴾

و با بیهوده ها به هر جا می رفتند، می رفتیم. ﴿۴۵﴾

وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿۴۶﴾

و روز جزا را تکذیب می کردیم. ﴿۴۶﴾

حَتَّى أَتَانَا الْیَقِینُ ﴿۴۷﴾

تا زمانی که مرگ به ما رسید. ﴿۴۷﴾

فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ ﴿۴۸﴾

پس شفاعتِ شفاعت کنندگان برای آنها نفعی نخواهد داشت. ﴿۴۸﴾

فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ ﴿۴۹﴾

پس آنها را چه شده بود که از تذکرات روی گردان بودند؟ ﴿۴۹﴾

كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ ﴿۵۰﴾

قطعا آنها مثل خرهای رم کرده بودند. ﴿۵۰﴾

فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ ﴿۵۱﴾

که از شیر گریخته باشند. ﴿۵۱﴾

«از آخرت نمی ترسند»

بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتَى صُحُفًا مُنَشَّرَةً ﴿۵۲﴾

بلکه هر شخصی از آنها می خواهد نامه های جداگانه ای برایش فرستاده شود. ﴿۵۲﴾

كَلَّا بَلْ لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿۵۳﴾

هرگز، بلکه آنها از آخرت نمی ترسند. ﴿۵۳﴾

«قرآن یادآوری است»

كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ ﴿۵۴﴾

هرگز، قطعا آن قرآن تذکر و یادآوری است. ﴿۵۴﴾

فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ﴿۵۵﴾

پس کسی که بخواهد، آن را متذکر می شود. ﴿۵۵﴾

وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿۵۶﴾

و متذکر نمی گردند، مگر اینکه خدا بخواهد. که خدا اهل تقوا و اهل آمرزش است. ﴿۵۶﴾

برداشت از آیات ۵۶ – ۳۸

گرو اعمال

سالک الی اللّه باید از آیات فوق پندهای زیر را بگیرد:

۱  –  هر انسانی مرهون عملی است که انجام داده است.

۲  –  کسانی که در اعتقادات درست حرکت کرده باشند و شیعه علی بن ابیطالب علیه السلام باشند از مورد فوق استثناء هستند. و مرهون اعمال خود نیستند. و در بهشت وارد می شوند.

۳  –  آن قدر اصحاب یمین آزادند که می توانند سؤالاتی از اهل جهنم بکنند.

۴  –  علت جهنمی شدن کسانی که به سوی خدا حرکت نمی کنند تارک الصلوه بودن و به مساکین اطعام نکردن و با هر گناهکاری هماهنگ شدن و روز قیامت را تا آخر عمر دروغ پنداشتن بوده است.

۵  –  آن چنان آنها در دنیا بد عمل کرده اند که کسی نمی تواند شفاعتشان کند یعنی به هیچ وجه با سعادت، هماهنگ نمی شوند.

۶  –  آنها مانند خرهایی که از شیر رم کرده اند، می باشند.

۷  –  آنها مایلند مستقلاً خدای تعالی بر آنها کتابی نازل کند.

۸  –  آنها از آخرت نمی ترسند.

۹  –  سالک الی اللّه باید بداند که قرآن یادآوری کننده است و هر کسی بخواهد می تواند به وسیله قرآن به یاد آنچه در عالم ارواح به او تعلیم داده شده بیافتد.

۱۰  –  خدای تعالی چون اهل تقوی و مغفرت است باید سالک الی اللّه تقوی را پیشه کند و از خدا طلب آمرزش نماید.