سوره مبارکه قیامه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

«به نام خداوند بخشنده مهربان»

«زنده شدن با بدن خاکی در روز قیامت»

لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ ﴿۱﴾

نه، قسم می خورم به روز قیامت. ﴿۱﴾

وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿۲﴾

و نه، قسم می خورم به نفس بسیار ملامت کننده. ﴿۲﴾

أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿۳﴾

آیا انسان گمان می کند که ما هرگز استخوانهایش را جمع نمی کنیم؟ ﴿۳﴾

بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ ﴿۴﴾

بلکه قادریم بر آنکه سر انگشتانش را مرتّب کنیم. ﴿۴﴾

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿۵﴾

بلکه انسان می خواهد در تمام عمری که در پیش دارد، گناه کند. ﴿۵﴾

يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ ﴿۶﴾

می پرسد: روز قیامت کی خواهد شد؟ ﴿۶﴾

فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿۷﴾

وقتی که چشم خیره شود. ﴿۷﴾

وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿۸﴾

و ماه تیره شود. ﴿۸﴾

وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿۹﴾

و خورشید و ماه با هم جمع شوند. ﴿۹﴾

یَقُولُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿۱۰﴾

در آن روز انسان می گوید: راه فرار کجا است؟ ﴿۱۰﴾

كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿۱۱﴾

هرگز راه فراری وجود ندارد. ﴿۱۱﴾

إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿۱۲﴾

آن روز محل استقرار فقط نزد پروردگار تو است. ﴿۱۲﴾

يُنَبَّأُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿۱۳﴾

آن روز انسان به آنچه در گذشته کرده و بعد انجام داده، با خبر می شود. ﴿۱۳﴾

«هر انسانی به اعمال خود آگاه است»

بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ ﴿۱۴﴾

بلکه انسان بر نفس خودش بینا است. ﴿۱۴﴾

وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ ﴿۱۵﴾

و اگر چه برای خود عذرهائی درست کند. ﴿۱۵﴾

«در خواندن قرآن عجله نکن»

لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿۱۶﴾

زبانت را براى عجله کردن به خواندن آن (قرآن) حرکت نده. ﴿۱۶﴾

إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ﴿۱۷﴾

قطعا جمع کردن و خواندن آن (قرآن) بر عهده ما است. ﴿۱۷﴾

فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ﴿۱۸﴾

پس وقتى که ما آن (قرآن) را خواندیم، از خواندن آن پیروى کن. ﴿۱۸﴾

ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ ﴿۱۹﴾

سپس بیان آن (قرآن) بر عهده ما است. ﴿۱۹﴾

برداشت از آیات ۱۹ – ۱۴

نفس انسان

سالک الی اللّه باید بداند که خدای تعالی نفس انسان را بینا به خوبیها و بدی ها قرار داده و آیات قرآن از جانب خدا میزان برای آن است پس باید از آن پیروی کند. زیرا کلام پروردگار به هیچ وجه توأم با خطا و اشتباه نیست و در تفسیر قرآن از چهار چوبه کلام معصومین علیهم السلام تجاوز نکند.

«سکرات موت و قیامت»

كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿۲۰﴾

هرگز، بلکه (شما) دنیاى زودگذر را دوست دارید. ﴿۲۰﴾

وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ ﴿۲۱﴾

و آخرت را وا می گذارید. ﴿۲۱﴾

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ﴿۲۲﴾

صورتهائی در آن روز مسرور است. ﴿۲۲﴾

إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿۲۳﴾

به پروردگارش نگاه می کند. ﴿۲۳﴾

وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ﴿۲۴﴾

و صورتهائی در آن روز درهم کشیده است. ﴿۲۴﴾

تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ ﴿۲۵﴾

چون می داند که کاری کمرشکن با او می کنند. ﴿۲۵﴾

كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ ﴿۲۶﴾

هرگز، وقتی که جان به گلوگاه برسد. ﴿۲۶﴾

وَقِیلَ مَنْ رَاقٍ ﴿۲۷﴾

و گفته شود: چه کسی نجات می دهد؟ ﴿۲۷﴾

وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ﴿۲۸﴾

و گمان کند که قطعا فراق حاصل شده. ﴿۲۸﴾

وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿۲۹﴾

و ساق پاها به هم بپیچد. ﴿۲۹﴾

إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿۳۰﴾

در آن روز همه مسیرها به سوی پروردگارت خواهد بود. ﴿۳۰﴾

«خطاب به ابوجهل»

فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى ﴿۳۱﴾

او هرگز تصدیق نکرد و نماز نخواند. ﴿۳۱﴾

وَلَكِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۳۲﴾

ولی تکذیب کرد و پشت نمود. ﴿۳۲﴾

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ یَتَمَطَّى ﴿۳۳﴾

سپس به طرف خانواده اش با تکبّر رفت. ﴿۳۳﴾

أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ﴿۳۴﴾

 ﴿عذاب﴾ برای تو سزاوارتر است، پس سزاوارتر است. ﴿۳۴﴾

ثُمَّ أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ﴿۳۵﴾

سپس (عذاب) براى تو شایسته تر است، پس شایسته تر است. ﴿۳۵﴾

«انسان بیهوده رها نشده است»

أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى ﴿۳۶﴾

آیا انسان گمان می کند که بی ارزش رها شده است؟ ﴿۳۶﴾

أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنَى ﴿۳۷﴾

آیا نطفه ای از منی که ریخته می شود نبوده است؟ ﴿۳۷﴾

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى ﴿۳۸﴾

سپس علقه بوده، پس خدا او را موزون خلق کرده است. ﴿۳۸﴾

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَى ﴿۳۹﴾

و از او دو زوج مرد و زن قرار داده است. ﴿۳۹﴾

أَلَيْسَ ذَلِكَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتَى ﴿۴۰﴾

آیا آن قادر نیست که مرده ها را زنده کند؟ ﴿۴۰﴾

برداشت از آیات ۴۰ – ۳۶

انسان بی ارزش نیست

سالک الی اللّه باید بداند که خدای تعالی او را از نطفه خلق کرد سپس او را به صورت علقه در آورده و بعد او را انسانی آفریده است پس او را به حال خود وانمی گذارد و بیهوده و بی ارزش او را قرار نمی دهد.

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *