سوره مبارکه سبأ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

«به نام خداوند بخشنده مهربان»

«ستایش و سپاس مخصوص خدا است»

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ ﴿۱﴾

سپاس و ستایش براى خدائى است که آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، مال او است و براى او در آخرت حمد و سپاس است. و او حکیم آگاهى است. ﴿۱﴾

يَعْلَمُ مَا يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَمَا يَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا يَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا يَعْرُجُ فِيهَا وَهُوَ الرَّحِيمُ الْغَفُورُ ﴿۲﴾

آنچه در زمین فرو مى رود و آنچه از زمین بیرون مى آید و آنچه از آسمان نازل مى شود و آنچه به آسمان بالا مى رود، همه را خدا مى داند و او مهربانِ آمرزنده اى است. ﴿۲﴾

«کفّار، منکر قیامت اند»

وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَأْتِينَا السَّاعَةُ قُلْ بَلَى وَرَبِّي لَتَأْتِيَنَّكُمْ عَالِمِ الْغَيْبِ لَا يَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَلَا أَصْغَرُ مِنْ ذَلِكَ وَلَا أَكْبَرُ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِينٍ ﴿۳﴾

و کسانى که کافر شده اند، مى گویند که ساعت قیامت به ما نخواهد رسید. بگو: چرا، به پروردگارم قسم که حتما براى شما خواهد آمد. او داناى پنهانى است. از او به قدر سنگینى ذرّه اى نه در آسمانها و نه در زمین و نه کوچکتر از آن و نه بزرگتر از آن پوشیده نخواهد بود، مگر آنکه در کتاب آشکارى وجود دارد. ﴿۳﴾

لِيَجْزِيَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِكَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ ﴿۴﴾

به خاطر آنکه جزا دهد کسانى را که ایمان آورده و اعمال شایسته کرده اند. اینها هستند که براى آنها آمرزش و روزى پر ارزشى خواهد بود. ﴿۴﴾

«آیات خدا از کار نمی افتند»

وَالَّذِينَ سَعَوْا فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مِنْ رِجْزٍ أَلِيمٌ ﴿۵﴾

و کسانى که سعى مى کنند که آیات ما را از کار بیندازند، آنها هستند که براى آنها عذابى از بلاى دردناکى خواهد بود. ﴿۵﴾

«آیات خدا حقّ است»

وَيَرَى الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ هُوَ الْحَقَّ وَيَهْدِي إِلَى صِرَاطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ ﴿۶﴾

و کسانى که به آنها علم داده شده، مى بینند آنچه بر تو از جانب پروردگارت نازل گردیده، همان حقّ است و هدایت مى کند به سوى راه خداى عزیزِ ستوده. ﴿۶﴾

«گفتار کفّار درباره پیامبر صلی الله علیه و آله»

وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلَى رَجُلٍ يُنَبِّئُكُمْ إِذَا مُزِّقْتُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ ﴿۷﴾

و کسانى که کافر شده اند، گفتند: که آیا ما شما را دلالت کنیم بر مردى که شما را با خبر مى کند که وقتى کاملاً درهم کوبیده شدید، که شما حتما خلقت جدیدى خواهید یافت؟ ﴿۷﴾

أَفْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَمْ بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِي الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِيدِ ﴿۸﴾

بر خدا دروغ بسته است یا او را جنون گرفته است. بلکه کسانى که ایمان به آخرت ندارند، در عذاب و گمراهى دورى هستند. ﴿۸﴾

أَفَلَمْ يَرَوْا إِلَى مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَيْهِمْ كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ ﴿۹﴾

آیا پس نمى بینند آنچه در مقابلشان است و آنچه پشت سرشان از آسمان و زمین است؟ اگر ما بخواهیم آنها را در زمین فرو مى بریم یا بر سر آنها سنگهائى از آسمان مى اندازیم. قطعا در آن نشانه اى براى هر بنده توبه کننده اى خواهد بود. ﴿۹﴾

«قضیه ای از حضرت داود علیه السلام»

وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا يَا جِبَالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَالطَّيْرَ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ ﴿۱۰﴾

و قطعا از ناحیه خودمان فضیلتى به «داود» عنایت کردیم. اى کوهها و اى پرندگان، با او همراه باشید و آهن را براى او نرم قرار دادیم. ﴿۱۰﴾

أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِي السَّرْدِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۱۱﴾

اینکه زره کاملى با بافت یکنواخت بساز و شایسته عمل کنید. قطعا من به آنچه مى کنید، بینایم. ﴿۱۱﴾

«قضیه ای از حضرت سلیمان علیه السلام»

وَلِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَيْنَ الْقِطْرِ وَمِنَ الْجِنِّ مَنْ يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَمَنْ يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِيرِ ﴿۱۲﴾

و به سلیمان باد را (عنایت کردیم). صبح به مدّت یک ماه و عصر به مدّت یک ماه او را مى برد و چشمه مس را براى او جارى کردیم و از اجنّه کسى که در مقابل او به اذن پروردگارش کار مى کرد و اگر کسى از آنها از فرمان ما سرپیچى مى نمود، به او از عذاب آتش سوزنده مى چشاندیم. ﴿۱۲﴾

يَعْمَلُونَ لَهُ مَا يَشَاءُ مِنْ مَحَارِيبَ وَتَمَاثِيلَ وَجِفَانٍ كَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَاسِيَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْرًا وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ ﴿۱۳﴾

آنها هر چه سلیمان مى خواست، از محرابها و پیکرها و ظرفهاى بزرگ مانند حوض و دیگهاى ثابت براى او مى ساختند. اى آل داود، شکر بجا آورید. و کم اند از بندگان من که شاکر باشند. ﴿۱۳﴾

فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنْسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ مَا لَبِثُوا فِي الْعَذَابِ الْمُهِينِ ﴿۱۴﴾

پس وقتى که مرگ را بر او قطعى نمودیم، چیزى بر مرگ او جز جنبنده اى از زمین که عصاى او را مى خورد مردم را راهنمائى نکرد. وقتى که به زمین افتاد، براى اجنّه آشکار شد که اگر غیب را مى دانستند، در عذاب پست کننده اى باقى نمى ماندند. ﴿۱۴﴾

«قضیه قوم سبا»

لَقَدْ كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ جَنَّتَانِ عَنْ يَمِينٍ وَشِمَالٍ كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَاشْكُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ ﴿۱۵﴾

قطعا براى قوم سبا در محل زندگیشان نشانه اى بوده است، دو باغ از طرف راست و چپ. از روزى پروردگارتان بخورید و او را شکر کنید. شهرى پاک و پاکیزه و پروردگارى بخشنده. ﴿۱۵﴾

فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ ﴿۱۶﴾

پس آنها (از پروردگارشان) روى گرداندند و ما سیل ویران کننده اى را برایشان فرستادیم و بجاى دو باغشان، دو باغ دیگر با میوه هاى تلخ و درختان گز و کمى از درخت سدر مبدّل ساختیم. ﴿۱۶﴾

ذَلِكَ جَزَيْنَاهُمْ بِمَا كَفَرُوا وَهَلْ نُجَازِي إِلَّا الْكَفُورَ ﴿۱۷﴾

این جزاى ما به آنها به خاطر کفرانشان بود و آیا ما جز کفران کننده را مجازات مى کنیم؟ ﴿۱۷﴾

وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِيهَا السَّيْرَ سِيرُوا فِيهَا لَيَالِيَ وَأَيَّامًا آمِنِينَ ﴿۱۸﴾

و در میان آنها و قریه هائى که در آنها برکت دادیم، قریه هائى را که آشکار بودند قرار دادیم و سیر و سفر در میان آنها مقرّر نمودیم. شبها و روزها در این قریه ها با کمال امنیت مسافرت کنید. ﴿۱۸﴾

فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ ﴿۱۹﴾

پس گفتند: پروردگار ما، بین مسافرتهاى ما دورى بینداز. و به خود ظلم کردند. پس ما آنها را افسانه هائى قرار دادیم و کاملاً آنها را درهم کوبیدیم. در آن نشانه هائى براى هر صبرکننده سپاسگزارى مى باشد. ﴿۱۹﴾

وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۲۰﴾

و قطعا شیطان گمان خود را درباره آنها درست تصوّر کرد. پس از او، همه، جز عدّه اى از مؤمنین تبعیت کردند. ﴿۲۰﴾

وَمَا كَانَ لَهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِي شَكٍّ وَرَبُّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ ﴿۲۱﴾

و شیطان بر آنها تسلّطى نداشت، مگر براى اینکه ما بدانیم چه کسى ایمان به آخرت دارد از کسى که او نسبت به آخرت در شک است. و پروردگار تو نگهدار هر چیزى است. ﴿۲۱﴾

«مشرکین پشتیبانی ندارند»

قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِنْ شِرْكٍ وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِيرٍ ﴿۲۲﴾

بگو: کسانى را که غیر از خدا گمان کرده اید، بخوانید. آنها به وزن ذرّه اى در آسمانها و در زمین مالکیت ندارند و براى آنها در آسمانها و در زمین شرکتى نیست و براى او از آنها پشتیبانى نخواهد بود. ﴿۲۲﴾

«شفاعت بدون اذن خدا فایده ای ندارد»

وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ قَالُوا الْحَقَّ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ ﴿۲۳﴾

و شفاعتى نزد پروردگار جز براى کسى که اذن داده است نفعى ندارد، حتّى وقتى که اضطراب از دلهاى آنها برطرف گردد. (به آنها) مى گویند: پروردگارتان چه فرموده؟ مى گویند: حقّ را فرموده و او بلندمرتبه بزرگى است. ﴿۲۳﴾

«هدایت مال ما است یا مال شما است؟»

قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ﴿۲۴﴾

بگو: چه کسى از آسمانها و زمین شما را روزى مى دهد؟ بگو: خدا و قطعا ما یا شما بر هدایت یا در گمراهى آشکارى هستیم. ﴿۲۴﴾

قُلْ لَا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَلَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۲۵﴾

بگو: شما از آنچه ما گناه کرده ایم، سؤال نمى شوید و ما هم از آنچه شما عمل کرده اید، سؤال نخواهیم شد. ﴿۲۵﴾

«خدا به حقّ داوری می کند»

قُلْ يَجْمَعُ بَيْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ يَفْتَحُ بَيْنَنَا بِالْحَقِّ وَهُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِيمُ ﴿۲۶﴾

بگو: پروردگار ما، میان ما را جمع مى کند. سپس در بین ما حقّ را باز مى فرماید و او فتّاح دانائى است. ﴿۲۶﴾

قُلْ أَرُونِيَ الَّذِينَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَكَاءَ كَلَّا بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۲۷﴾

بگو: آن کسانى را که به عنوان شریکهایى به خدا ملحق نموده اید، به من نشان دهید. هرگز، بلکه او خداى عزیز حکیمى است. ﴿۲۷﴾

«رسالت رسول اکرم صلی الله علیه و آله بر همه مردم دنیا است»

وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ﴿۲۸﴾

و ما تو را جز براى همه مردم که بشارت دهنده و ترساننده باشى، نفرستادیم و لکن اکثر مردم نمى دانند. ﴿۲۸﴾

وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿۲۹﴾

و مى گویند: این وعده چه وقت انجام خواهد شد اگر راست مى گویید؟ ﴿۲۹﴾

قُلْ لَكُمْ مِيعَادُ يَوْمٍ لَا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ ﴿۳۰﴾

بگو: براى شما وعده روزى است که یک ساعت از آن نه تأخیر مى کنید و نه جلو خواهید افتاد. ﴿۳۰﴾

«کفّار می گویند: ما به این قرآن ایمان نمی آوریم»

وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهَذَا الْقُرْآنِ وَلَا بِالَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَلَوْ تَرَى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْلَا أَنْتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ ﴿۳۱﴾

و کسانى که کافر شده اند، مى گویند که ما هرگز به این قرآن و به آنچه قبل از آن بوده، ایمان نخواهیم آورد و اگر ظالمین را ببینى که در نزد پروردگارشان نگه داشته شده اند و بعضى از آنها به بعض دیگر سخن را بر مى گردانند. کسانى که مستضعف اند، به کسانى که مستکبرند، مى گویند: اگر شما نبودید، ما از مؤمنین بودیم. ﴿۳۱﴾

قَالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاكُمْ عَنِ الْهُدَى بَعْدَ إِذْ جَاءَكُمْ بَلْ كُنْتُمْ مُجْرِمِينَ ﴿۳۲﴾

کسانى که مستکبرند، به کسانى که مستضعف اند، گفتند: آیا ما شما را بعد از اینکه هدایت به سوى شما آمد، از هدایت مانع شدیم؟ بلکه خودتان گناهکار بودید. ﴿۳۲﴾

وَقَالَ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا بَلْ مَكْرُ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُونَنَا أَنْ نَكْفُرَ بِاللَّهِ وَنَجْعَلَ لَهُ أَنْدَادًا وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَجَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِي أَعْنَاقِ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۳۳﴾

و کسانى که مستضعف اند. به کسانى که مستکبرند، گفتند: بلکه مکر شب و روز شما آن وقتى که ما را فرمان مى دادید که به خدا کافر شویم و براى او ضدّهایى قرار دهیم (ما را گمراه کرد). و وقتى که آنها عذاب را مى بینند، پشیمانى خود را مخفى مى کنند و ما غلها را بر گردنهاى کسانى که کافر شده اند، قرار مى دهیم. آیا جز به آنچه کرده اند، جزا داده مى شوند؟ ﴿۳۳﴾

«مرفّه ها غالبا کافر می شوند»

وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ ﴿۳۴﴾

و ما در هیچ قریه اى رسول ترساننده اى نفرستادیم، مگر آنکه مرفّه هاى آن قریه گفتند: قطعا ما به آنچه شما براى آن فرستاده شده اید، کافریم. ﴿۳۴﴾

وَقَالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿۳۵﴾

و گفتند: ما اموال و اولادمان زیادتر است و ما به هیچ وجه از معذّبین نخواهیم بود. ﴿۳۵﴾

قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ﴿۳۶﴾

بگو: قطعا پروردگار من روزى کسى را که بخواهد، وسیع و کسى را که بخواهد، تنگ مى کند ولى بیشتر مردم نمى دانند. ﴿۳۶﴾

وَمَا أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ بِالَّتِي تُقَرِّبُكُمْ عِنْدَنَا زُلْفَى إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَئِكَ لَهُمْ جَزَاءُ الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِي الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ ﴿۳۷﴾

و اموال و اولاد شما چیزى نیست که شما را (آنچنان) نزد ما مقرّب سازد، مگر کسى که ایمان بیاورد و عمل صالح کند، پس آنها گروهى هستند که جزاى مضاعف به خاطر آنچه که عمل کرده اند، براى آنها خواهد بود و آنها در غرفه هاى (بهشت) در امان هستند. ﴿۳۷﴾

وَالَّذِينَ يَسْعَوْنَ فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ ﴿۳۸﴾

و کسانى که سعى مى کنند که نشانه هاى ما را از کار بیندازند، آنها براى عذاب حاضر مى شوند. ﴿۳۸﴾

«هر چه انفاق شود، خدا جبران می کند»

قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَهُ وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ ﴿۳۹﴾

بگو: حتما پروردگار من براى کسى که بخواهد از بندگانش، روزى را وسیع مى کند و براى هر کس که بخواهد، (روزى را) تنگ مى نماید و آنچه را که شما از چیزى انفاق کنید، خدا عوضش را مى دهد و او بهترین روزى دهندگان است. ﴿۳۹﴾

«روز حشر همه مردم»

وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا ثُمَّ يَقُولُ لِلْمَلَائِكَةِ أَهَؤُلَاءِ إِيَّاكُمْ كَانُوا يَعْبُدُونَ ﴿۴۰﴾

و روزى که همه مردم را محشور مى کند، سپس به ملائکه مى گوید: آیا اینها بودند که شما را مى پرستیدند؟ ﴿۴۰﴾

قَالُوا سُبْحَانَكَ أَنْتَ وَلِيُّنَا مِنْ دُونِهِمْ بَلْ كَانُوا يَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَكْثَرُهُمْ بِهِمْ مُؤْمِنُونَ ﴿۴۱﴾

(ملائکه) مى گویند: تو پاکى، تو ولىّ ما هستى نه آنها، بلکه آنها جنّ را مى پرستیدند، بیشترشان به جنّها ایمان داشتند. ﴿۴۱﴾

فَالْيَوْمَ لَا يَمْلِكُ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا وَنَقُولُ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّتِي كُنْتُمْ بِهَا تُكَذِّبُونَ ﴿۴۲﴾

پس امروز بعضى تان براى بعضى مالک نفع و ضررى نیست و به کسانى که ظالمند، مى گوئیم: عذاب آتشى که شما آن را تکذیب مى کردید، بچشید. ﴿۴۲﴾

«کفّار قرآن را دروغ و سحر می پندارند»

وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ يُرِيدُ أَنْ يَصُدَّكُمْ عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُكُمْ وَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْكٌ مُفْتَرًى وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ ﴿۴۳﴾

و زمانى که آیات روشن ما بر آنها تلاوت مى شود، مى گویند: این جز مردى که مى خواهد شما را از آنچه که پدرانتان عبادت مى کردند مانع گردد، چیزى نیست و مى گویند: این قرآن جز تهمتى که بسته است، چیزى نیست. و کسانى که کافر شده اند وقتى که حقّ به طرفشان آمد، مى گویند: این جز سحرى آشکار چیزى نیست. ﴿۴۳﴾

وَمَا آتَيْنَاهُمْ مِنْ كُتُبٍ يَدْرُسُونَهَا وَمَا أَرْسَلْنَا إِلَيْهِمْ قَبْلَكَ مِنْ نَذِيرٍ ﴿۴۴﴾

و ما چیزى از کتابهائى که آن را درس بگیرند، به آنها نداده ایم و ما قبل از تو به سوى آنها ترساننده اى نفرستاده ایم. ﴿۴۴﴾

وَكَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَمَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَيْنَاهُمْ فَكَذَّبُوا رُسُلِي فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ ﴿۴۵﴾

و کسانى که قبل از آنها بودند، تکذیب کردند و حال آنکه اینها به یک دهم آنچه به آنها (اقوام قبلى) داده ایم، نمى رسند، پس آنها پیامبران مرا تکذیب کردند. پس چگونه بوده است کیفر من؟ ﴿۴۵﴾

«برای خدا قیام کنید»

قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا مَا بِصَاحِبِكُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌ لَكُمْ بَيْنَ يَدَيْ عَذَابٍ شَدِيدٍ ﴿۴۶﴾

بگو: جز این نیست که من شما را به یک چیز موعظه مى کنم، اینکه براى خدا دو نفرى و یک نفرى قیام کنید. سپس تفکر کنید، اینکه با شما مصاحب بوده، هیچ گونه دیوانگى ندارد. او جز بیم دهنده براى شما در مقابل عذاب شدید (چیز دیگرى) نیست. ﴿۴۶﴾

«اجر زحمات پیغمبر صلی الله علیه و آله با خدا است»

قُلْ مَا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿۴۷﴾

بگو: آنچه را که من از اجر از شما خواسته ام، پس آن به نفع خود شما است. اجر من جز بر عهده خدا نخواهد بود و او بر همه چیز شاهد است. ﴿۴۷﴾

قُلْ إِنَّ رَبِّي يَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُيُوبِ ﴿۴۸﴾

بگو: قطعا پروردگار من حقّ را (بر دل من) مى اندازد. بسیار به پنهانیها دانا است. ﴿۴۸﴾

«حقّ آمد»

قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَمَا يُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا يُعِيدُ ﴿۴۹﴾

بگو: حقّ آمده است و باطل آغازگر (چیزى) نبوده و نه تجدیدکننده چیزى است. ﴿۴۹﴾

قُلْ إِنْ ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَى نَفْسِي وَإِنِ اهْتَدَيْتُ فَبِمَا يُوحِي إِلَيَّ رَبِّي إِنَّهُ سَمِيعٌ قَرِيبٌ ﴿۵۰﴾

بگو: اگر من گمراه باشم، پس جز این نیست که بر ضرر خودم گمراه مى شوم و اگر هدایت شوم، پس به خاطر وحى است که از طرف پروردگارم به من شده است. قطعا خدا شنواى نزدیکى است. ﴿۵۰﴾

«روز قیامت فراری در کار نیست»

وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِنْ مَكَانٍ قَرِيبٍ ﴿۵۱﴾

و اگر وقتى را ببینى که فریادشان بلند است، امّا نمى توانند فرار کنند و از جاى نزدیکى آنها گرفته مى شوند. ﴿۵۱﴾

وَقَالُوا آمَنَّا بِهِ وَأَنَّى لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِنْ مَكَانٍ بَعِيدٍ ﴿۵۲﴾

و مى گویند: به حقّ ایمان آوردیم. ولى چگونه مى توانند از راه دور به آن دسترسى پیدا کنند؟ ﴿۵۲﴾

وَقَدْ كَفَرُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ وَيَقْذِفُونَ بِالْغَيْبِ مِنْ مَكَانٍ بَعِيدٍ ﴿۵۳﴾

و آنها قطعا از قبل به حقّ و حقیقت کافر شدند و از مکان دور نسبتهاى ناصحیحى غائبانه (به حقّ) مى دادند. ﴿۵۳﴾

وَحِيلَ بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ مَا يَشْتَهُونَ كَمَا فُعِلَ بِأَشْيَاعِهِمْ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ كَانُوا فِي شَكٍّ مُرِيبٍ ﴿۵۴﴾

و بین آنها و بین آنچه را که مى خواستند جدائى افتاد، همان گونه که با هم کیشان آنها از قبل عمل شد. قطعا آنها در شک فریب دهنده اى بودند. ﴿۵۴﴾

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *