بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

«به نام خداوند بخشنده مهربان»

«اشاره ای به قیامت»

اَلْحَاقَّةُ ﴿۱﴾

روز قیامت که حتما واقع شدنی است، ﴿۱﴾

مَا الْحَاقَّةُ ﴿۲﴾

چه روز قیامتی ﴿۲﴾

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ ﴿۳﴾

و تو چه می دانی که روز قیامت چیست؟ ﴿۳﴾

«اشاره ای به قضیه قوم عاد و ثمود»

كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ ﴿۴﴾

قوم ثمود و قوم عاد عذاب کوبنده روز قیامت را تکذیب کردند. ﴿۴﴾

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ ﴿۵﴾

امّا ثمود بوسیله عذاب طغیانگری هلاک گردیدند. ﴿۵﴾

وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ ﴿۶﴾

و امّا عاد بوسیله باد تند سوزناکی هلاک شدند. ﴿۶﴾

سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ ﴿۷﴾

خدا هفت شب و هشت روز پى در پى آن باد را بر آنها مسخّر کرده بود. پس مردم را در آن باد مى دیدى که مانند تنه هاى درخت خرما در روى زمین افتاده و هلاک گردیده اند. ﴿۷﴾

فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِيَةٍ ﴿۸﴾

پس آیا کسی را از آنها باقی می بینی؟ ﴿۸﴾

«اشاره ای به قضیه فرعون و حضرت نوح علیه السلام»

وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ ﴿۹﴾

و فرعون و کسى که قبل از او بود و اهل شهرهائى که زیرورو شده بودند، با خطاهاى بزرگى آمدند. ﴿۹﴾

فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِيَةً ﴿۱۰﴾

پس فرستاده پروردگارشان را عصیان کردند و (خدا) آنها را به عذاب شدیدى گرفتار فرمود. ﴿۱۰﴾

إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ ﴿۱۱﴾

قطعا زمانى که آب طغیان کرد، ما شما را در کشتى (که حرکت مى کرد)، سوار کردیم. ﴿۱۱﴾

لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ ﴿۱۲﴾

تا ما آن را وسیله تذکری برای شما قرار دهیم تا گوشهای شنوا آن را بگیرند و بفهمند. ﴿۱۲﴾

برداشت از آیات ۱۲ – ۱۰

مواعظ الهی

سالک الی اللّه باید از مواعظ الهی سرپیچی نکند والا دچار عذاب شدید پروردگار واقع می گردد. چنان که اقوام گذشته با عصیان شان از قبیل طغیان آب و عذاب های شدید در دنیا دچار عذاب گردیدند و همه را خدای تعالی وسیله تذکری برای دیگران قرار داد تا شاید  گوش شنوا داشته باشند و حقایق را بفهمند.

«روز قیامت و نامه اعمال»

فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾

پس وقتی که در صور یک بار دمیده شود. ﴿۱۳﴾

وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً ﴿۱۴﴾

و زمین و کوهها از جا بلند شوند و یکباره متلاشی گردیدند. ﴿۱۴﴾

فَيَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿۱۵﴾

پس در آن روز واقعه (بزرگی) روی دهد. ﴿۱۵﴾

وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ ﴿۱۶﴾

و آسمان شکافته شود و در آن روز فرو می ریزد. ﴿۱۶﴾

وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ ﴿۱۷﴾

و ملائکه در اطراف آسمان قرار مى گیرند و عرش پروردگارت را هشت (مَلَک) بالاى سرشان در آن روز حمل مى کنند. ﴿۱۷﴾

يَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنْكُمْ خَافِيَةٌ ﴿۱۸﴾

در آن روز (همه تان) عرضه می شوید و چیزی از شما مخفی نمی ماند. ﴿۱۸﴾

«حالات اصحاب یمین»

فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ ﴿۱۹﴾

پس کسی که نامه اعمالش بدست راستش داده شود، می گوید: بیایید نامه اعمال مرا بخوانید. ﴿۱۹﴾

إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيَهْ ﴿۲۰﴾

من یقین داشتم که صورت حسابم را خواهم دید. ﴿۲۰﴾

فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ﴿۲۱﴾

پس او در زندگی رضایت بخشی خواهد بود. ﴿۲۱﴾

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ ﴿۲۲﴾

در بهشتی عالی. ﴿۲۲﴾

قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ ﴿۲۳﴾

میوه هایش پایین آمده اند. ﴿۲۳﴾

كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ ﴿۲۴﴾

بخورید و بیاشامید، گوارایتان باد به خاطر آنچه که در ایام گذشته انجام دادید. ﴿۲۴﴾

«حالات اصحاب شمال»

وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ ﴿۲۵﴾

و امّا کسی که نامه اعمالش بدست چپش داده شود، می گوید: ای کاش نامه اعمالم به من داده نمی شد. ﴿۲۵﴾

وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ ﴿۲۶﴾

و من نمی دانستم که چه حسابی دارم. ﴿۲۶﴾

يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ ﴿۲۷﴾

ای کاش به همان مرگ تمام می شد. ﴿۲۷﴾

مَا أَغْنَى عَنِّي مَالِيَهْ ﴿۲۸﴾

ثروت و دارایی ام مرا بی نیاز نکرد. ﴿۲۸﴾

هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ ﴿۲۹﴾

اقتدارم از دستم رفت. ﴿۲۹﴾

خُذُوهُ فَغُلُّوهُ ﴿۳۰﴾

او را بگیرید پس در غل و زنجیرش کنید. ﴿۳۰﴾

ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ ﴿۳۱﴾

سپس او را به جهنّم بیندازید. ﴿۳۱﴾

ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ ﴿۳۲﴾

سپس او را در زنجیرى که طولش هفتاد ذرع است پس ببندید. ﴿۳۲﴾

إِنَّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ ﴿۳۳﴾

قطعا او به خدای عظیم ایمان نمی آورد. ﴿۳۳﴾

وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۳۴﴾

و مردم را بر اطعام مساکین تشویق نمی کرد. ﴿۳۴﴾

فَلَیْسَ لَهُ الْیَوْمَ هَاهُنَا حَمِیمٌ ﴿۳۵﴾

پس او در اینجا امروز حمایت و دوستی ندارد. ﴿۳۵﴾

وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِینٍ ﴿۳۶﴾

و خوراکی جز چرک و خون نخواهد داشت. ﴿۳۶﴾

لَا يَأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ ﴿۳۷﴾

او غذائی جز آنچه خطاکاران می خورند، نخواهد خورد. ﴿۳۷﴾

فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ ﴿۳۸﴾

پس نه، قسم به آنچه می بینید. ﴿۳۸﴾

وَمَا لَا تُبْصِرُونَ ﴿۳۹﴾

و آنچه نمی بینید. ﴿۳۹﴾

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿۴۰﴾

قطعا این قرآن گفتار رسول کریمی است. ﴿۴۰﴾

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِیلاً مَا تُؤْمِنُونَ ﴿۴۱﴾

و آن سخن شاعری نیست، امّا کم ایمان می آورید. ﴿۴۱﴾

وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ﴿۴۲﴾

و گفته کاهنی نیست، امّا کم متذکر می شوید. ﴿۴۲﴾

تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۴۳﴾

نازل شده ای از جانب پروردگار جهانیان است. ﴿۴۳﴾

وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِیلِ ﴿۴۴﴾

و اگر او بر ما بعضی گفته ها را می بست. ﴿۴۴﴾

لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیَمِینِ ﴿۴۵﴾

ما او را با قدرت کاملمان می گرفتیم. ﴿۴۵﴾

ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِینَ ﴿۴۶﴾

سپس رگ وتینش را قطع می کردیم. ﴿۴۶﴾

فَمَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ ﴿۴۷﴾

پس احدی از شما نمی توانست از او مانع شود. ﴿۴۷﴾

«قرآن برای متّقین تذکر است»

وَإِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِلْمُتَّقِينَ ﴿۴۸﴾

و قطعا آن قرآن یادآوری برای متّقین است. ﴿۴۸﴾

وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْكُمْ مُكَذِّبِينَ ﴿۴۹﴾

و قطعا ما می دانیم که عدّه ای از شما تکذیب کننده اند. ﴿۴۹﴾

وَإِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكَافِرِينَ ﴿۵۰﴾

و حتما آن مایه حسرت کافران است. ﴿۵۰﴾

وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ ﴿۵۱﴾

و قطعا آن حقّ است، یقین است. ﴿۵۱﴾

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ ﴿۵۲﴾

پس بنام پروردگار عظیمت تسبیح کن. ﴿۵۲﴾

برداشت از آیات ۵۲ – ۳۳

عظمت قرآن و تذکر عالم ارواح

سالک الی اللّه باید از آیاتی که تلاوت شد استفاده های زیر را بکند:

۱  –  اگر می خواهد به عذاب الهی مبتلا نشود به خدای با عظمت ایمان بیاورد.

۲  –  به مساکین رسیدگی کند و مانع اطعام آنها نشود.

۳  –  اگر می خواهد روز قیامت دوستان و اولیای خدا او را تزکیه نفس کنند با ایمان کامل به مردم کمک کند.

۴  –  باید بداند که قرآن کلام خدا است و کتابی است که  حتی حروفش را خدای تعالی تنظیم کرده ولی از زبان پیامبر کریمی صادر شده و او شاعر و کاهن و جادوگر نبوده است.

۵  –  باید سالک الی اللّه در خصوص رسول اکرم صلی الله علیه و آله و قرآن معتقد باشد که قرآن به این صورت که نازل شده برای تذکر است و از جانب مربی جهانیان به دست ما برای تربیت ما رسیده است.

۶  –  پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و یا هر کس دیگر حق ندارند به خدای تعالی در قرآن و تفسیر آن جمله ای را اضافه بر آن چه که هست ببندند و به او نسبت بدهند زیرا در این صورت تربیت الهی از صراط مستقیم خارج می شود و خدا را به غضب در می آورد.

۷  –  اگر دانشمندی تفسیر به رأی و یا آیه ای در قرآن و یا جمله ای به عنوان قرآن عمدا برای مردم بیان کند خدا رگ حیات او را می زند و کسی نمی تواند مانع غضب الهی گردد.

۸  –  قرآن برای اهل تقوی و کسانی که در راه تزکیه نفس زحمت کشیده اند و فطرت خود را ظاهر نموده اند یادآوری علومی است که در عالم ارواح یاد گرفته اند.

۹  –  آنهایی که به دروغ تزکیه نفس را به خود بسته اند و اعمالشان مخالف تزکیه نفس و عمل به قرآن است در نزد خدا شناخته شده اند و خدا آنها را در روز قیامت مؤاخذه خواهد فرمود.

۱۰  –  چون در قیامت همه معارفی که در عالم ارواح به ما تعلیم داده اند به طور حق الیقینی زیر سایه قرآن به یادمان می آید اگر کفران آن را کرده باشیم حسرت زیادی خواهیم خورد. والا هیچ خوف و حزنی نخواهیم داشت.

۱۱  –  ما باید به نشانه های خدا و خلقت خدای عظیم را و تربیت او را در جمیع عالم از همه عیوب پاک بدانیم و خدای عظیم را صبح و شام تسبیح بگوییم.